Άρης Δημοκίδης
Λίγοι ήταν αυτοί που το 2012 (χρονιά που η Χρυσή Αυγή μπήκε στη Βουλή με σχεδόν μισό εκατομμύριο ψήφους) όρθωσαν το ανάστημά τους εναντίον της.
Όταν οι τραμπούκοι της αποφάσισαν να καταστρέψουν την πολυβραβευμένη παράσταση Corpus Cristi που θα παιζόταν στο Χυτήριο σε σκηνοθεσία Λαέρτη Βασιλείου, ελάχιστα άτομα ήταν εκεί για να τους σταματήσουν.
Ντελίριο σκοταδισμού από την Χρυσή Αυγή στο Χυτήριο
ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ, ΠΡΟΠΗΛΑΚΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΗΘΟΠΟΙΩΝ ΤΗΣ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ “Corpus Christi” ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ “ΧΥΤΗΡΙΟ” ΑΠΟ ΜΕΛΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΒΟΥ…
Ο Μανώλης Βαμβούνης, γνωστός απ’ την ενασχόλησή του με τα θεατρικά μέσω του gkoultoura, ήταν εκεί και καθώς οι τραμπούκοι έβριζαν τους συντελεστές της παράστασης και την ματαίωναν με την ανοχή των ΜΑΤ, τουίταρε όσα συνέβαιναν. Και εκτός των άλλων συνέβη και ο ξυλοδαρμός του από ΒΟΥΛΕΥΤΗ της Χρυσής Αυγής.
Να η ανταπόκρισή του όπως είχε αναδημοσιευτεί απ’ το Twitter στο LIFO.gr εκείνη τη μέρα:
(τα πιο πρόσφατα τουίτς είναι πρώτα)
Την επόμενη μέρα, περισσότεροι πολίτες πήγαν για να υποστηρίξουν την ελευθερία της έκφρασης.
Ο Πέτρος Τατσόπουλος ήταν ένας απ’ αυτούς
Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ τότε, είχε με μερικούς ακόμα το σθένος να τα βάλει με το τέρας – απ’ την αρχή. Και έξω απ’ το Χυτήριο και στα παράθυρα, τότε που τα κανάλια καλούσαν ακόμα τους Χρυσαυγίτες…
Να τι είχε πει σε συνέντευξή του στη LIFO, τρεις μέρες μετά τα γεγονότα στο Χυτήριο (συνέντευξη που οδήγησε τους Χρυσαυγίτες να ζητήσουν την άρση ασυλίας του επειδή τους είπε νταβατζήδες):
«Θα μπορούσε να πει κανείς, επειδή το έζησα από κοντά, ότι ήτανε στην αλυσίδα των γραφικών επεισοδίων που έχουν γίνει κατά καιρούς στην Ελλάδα. Δηλαδή 50-60 σαλταρισμένοι τύποι, θρησκόληπτοι, ψυχοπαθείς γκαραντί τώρα δεν το συζητάω. Γι’ αυτό [είπα] ότι δεν χρειαζόμαστε εισαγγελέα, εδώ πέρα χρειαζόμαστε 5-6 ασθενοφόρα να πάρουν αυτούς τους ανθρώπους να τους πάνε κατευθείαν για ψυχιατρική νοσηλεία. Τα πιο ελαφρά περιστατικά εκεί πέρα είχαν υστερία και τα βαρύτερα είχαν καραμπινάτη ψύχωση. Ανάμεσα σε υστερικούς και ψυχωτικούς.
Τα είδες στην τηλεόραση. Άλλο να τα ζεις επί τρεις ώρες και άλλο να σου τα περιγράψω εκ του μακρόθεν και με απόσταση δύο ημερών. Ήταν ψυχωτικοί οι άνθρωποι. Αν δεν υπήρχε η αστυνομία, τα ματ ανάμεσα μας θα μας λιάνιζανε. Αυτοί οι ψυχωτικοί, γραφικοί εντός ή εκτός εισαγωγικών τύποι, κατά καιρούς κάνουν την εμφάνιση τους σε διάφορα.»
«Η ειδοποιός διαφορά αυτή τη φορά ποια ήταν;» τον είχε ρωτήσει ο Σταύρος Διοσκουρίδης. «Η παρουσία των βουλευτών της Χρυσής Αυγής. Γιατί οι βουλευτές της Χ.Α οχυρωμένοι πίσω από την ασυλία, η ασυλία του βουλευτή ισχύει για κάθε είδους πράξη σε βαθμό πλημμελήματος και το να μπει μία αλυσίδα από πέντε νταβατζήδες βουλευτές, γιατί αυτοί ήταν νταβατζήδες τώρα, περιστασιακοί βουλευτές και κατ’ επάγγελμα νταβατζήδες. Που μπαίνουν μπροστά στην πόρτα του Χυτηρίου και λένε δεν θα περάσει κανείς ή αν περάσει κάποιος θα έρθουμε και εμείς μαζί, θα μπουκάρουμε και εμείς. Ξέρουν ότι τα ΜΑΤ δεν μπορούσαν ούτε να τους προσαγάγουν, ούτε να τους συλλάβουν ακόμη και τη στιγμή που οι ίδιοι απελευθέρωναν έναν άλλο από τη προσαγωγή.
Επειδή εγώ βλέπω αυτό το μιθριδατισμό που σου περιέγραψα στην αρχή μέρα με τη μέρα να αναπτύσσεται και βλέπω όλους αυτούς τους νταβατζήδες να τους καλούν μέρα με τη μέρα στα κανάλια και να ζητάν από εμένα να τους μιλάω κόσμια εν τω μεταξύ, να κάνουμε διάλογο κοινοβουλευτικών ανδρών και μου βάζουν χέρι και σύντροφοί μου που μου λένε μα πως κατεβαίνεις στο επίπεδο τους. Μα ποιο επίπεδο τους; Εγώ θέλω να μιλήσω σοβαρά με έναν νταβατζή; Θα κάτσω να κάνω διάλογο σαν να μην είναι νταβατζής αυτός ο άνθρωπος; Σαν να τον νομιμοποιώ; Δεν νομιμοποιώ κανένα νταβατζή. Θα του μιλάω σαν να είναι νταβατζής. Δεν νομιμοποιώ και δε δέχομαι από κανένα μπινέ, βάλτο ολογράφως, κανένα μπινέ και κανένα καριόλη να μου πει τι θα κάνω, ποιον θα βλέπω, που θα το βλέπω, πότε θα το βλέπω, αν είναι αρκετά εθνικό αυτό που βλέπω, αν είναι αρκετά θρησκευτικό αυτό που βλέπω.»
Gossip-tv.gr καυγάς Τατσόπουλου Παναγιώταρου
Καυγάς Τατσόπουλου-Παναγιώταρου για τα επεισόδια στο Χυτήριο
Μετά τις συμπλοκές και τις διαμαρτυρίες έξω από το θέατρο, η κόντρα συνεχίστηκε σε τηλεοπτικό πλατό του ΣΚΑΪ, με “διαιτητή” τον Νίκο Ευαγγελάτο. Πρωταγωνιστές ήταν ο Πέτρος Τατσόπουλος και ο Ηλίας Παναγιώταρος , οι οποίοι ήρθαν σε ανοιχτή αντιπαράθεση και αντάλλαξαν χαρακτηρισμούς. Δείτε το βίντεο από το δελτίο ειδήσεων του star!
Εγώ αν έχασα την ψυχραιμία μου με τον Παναγιώταρο στο Σκάι την Παρασκευή είναι γιατί δεν μπορώ να έχω απέναντι μου έναν νταβατζή που άσκησε ψυχολογική βία. Έτρεμαν σύγκορμοι οι ηθοποιοί από το φόβο τους. Επί τρεις ώρες αυτός τους έλεγε “θα σας κόψω τις κωλοτρυπίδες, θα σας σκοτώσω, μουνιά, αλβανικές κωλοτρυπίδες”. Ο άλλος που υποτίθεται ότι κάνει το σοβαρό, ο Χρήστος ο Παππάς, άλλος νταβατζής αυτός απλά το παίζει σοβαροφανής, μέσα στη Βουλή τον Λαέρτη Βασιλείου, που έχει πάρει δύο μεγάλα θεατρικά διεθνή βραβεία στο όνομα της Ελλάδας, αποκάλεσε Αλβανό κίναιδο. Έχουμε τους νταβατζήδες μέσα στη Βουλή, που μιλάνε και συμπεριφέρονται σαν νταβατζήδες και εγώ θα τους αντιμετωπίσω σαν να είμαστε σε ένα απόγευμα τσαγιού. Δεν θα το κάνω όσο και αν φαίνεται να μη συμβαδίζει με την πολιτική ορθότητα.»
“Αλβανέ εδώ θα γίνει ο τάφος σου”
Παλαιοημερολογίτες και χρυσαυγίτες συγκεντρώθηκαν χθες έξω από το θέατρο “Χυτήριο”, αποκλείοντας τους συντελεστές της παράστασης εντός του θεάτρου και φωνάζοντας συνθήματα. Οι συγκεντρωμένοι, εξέφρασαν την αντίθεση τους στην παράσταση “Κόρπους Κρίστι” φωνάζοντας συνθήματα όπως “Αλβανέ εδώ θα γίνει ο τάφος σου”, εναντίον του σκηνοθέτη Λαέρτη Βασιλείου.
Μετά τις καταδίκες στην περίφημη Δίκη της Χρυσής Αυγής, πολλοί ξαναθυμήθηκαν το Χυτήριο και τα γεγονότα εκείνης της ημέρας.
Log into Facebook | Facebook
Log into Facebook to start sharing and connecting with your friends, family, and people you know.
Επικοινώνησα με τον Μανώλη Βαμβούνη και μου έδωσε την άδεια να βάλω όσα έγραψε στο twitter του μετά την καταδικαστική απόφαση της εγκληματικής οργάνωσης.
«Αναμοχλευσα σήμερα τα γεγονότα στο Χυτηριο πριν 8 χρόνια. Είχα μήνες. Το κατεβατό από τότε δεν έχω ξαναβρεί τόσα χρόνια το σθένος να το ξαναδιαβάσω. Ήταν χείμαρρος κ βγήκαν σαν να τα ξαναζουσα στιγμή προς στιγμή. Δεν θα άντεχα να το ξαναζήσω. Μπορώ όμως τώρα να το συζητήσω.
Μου έγραψαν σήμερα διάφοροι “δεν είχες φοβηθεί τότε μπράβο μπράβο κτλ κτλ”. Πιπες. Η αλήθεια ειναι τους είχα φοβηθεί απίστευτα, και τους φοβόμουν για καιρό.
Δεν είχα φοβηθεί να βγω να τα ΠΩ, το θεώρησα αυτονόητο τοτε. Δεν είχα φοβηθεί να αντισταθώ εκείνη τη στιγμή που συνέβαινε. Φοβόμουν όμως συνεχεια για τη ζωή μου για ΜΗΝΕΣ μετά από το γεγονός.
Από το γεγονός θυμάμαι διακριτά ακόμα στιγμές, τα φτυσιματα στο πρόσωπο, τον οχλο που με είχε στριμώξει, το αναμμένο τσιγάρο μέσα στα ρούχα μου, τον Λαγό να μου δίνει τη μπουνιά… να σωριαζομαι κάτω από το χτύπημα, αλλά να σηκώνομαι και να στέκομαι αθωρητος μπροστά του ενώ με απειλεί να φύγω γιατί θα ξαναχτυπησει. Δεν νομίζω να έχω ξαναδείξει τέτοιο ηλιθιο θάρρος στη ζωή μου.
Μια κυρία να με παρακαλάει και να με τραβάει να φύγω μην μου κάνουν ζημια.
Δεν ήταν για εκει ο φόβος οπότε (λάθος βέβαια). Ήταν αμέσως μετά όταν έφτασε τεράστια διμοιρία από μπατσους, εγώ τους έπιανα έναν έναν να τους λέω με χτύπησαν, εγινε αυτό, και να με αγνοούν και να γελάνε, να μου στέλνει ένας φιλάκια ειρωνικά.
Γιατί εκεί βλέπεις ότι αυτοί είναι αυτοί που είναι γιατί υπάρχει σύστημα που τους στηρίζει, και δεν μπορείς να πας αστυνομία να πεις τίποτα. Μπορεις μόνο να μιλήσεις έξω, και έξω, μονο στα σοσιαλ, ή στα ξένα σαητ. Οποία τηλεοπτική εκπομπή με καλούσε στο τηλ με φοβερό ενδιαφέρον να δείξουν τι εγινε, μόλις άκουγαν ότι θέλω ανωνυμία και φοβάμαι για τους γονείς μου να βγω κάμερα, έριχναν άκυρο, δεν έκαναν καν αναφορα μετά.
Σπίτι μου δεν κοιμήθηκα μετά την επίθεση. Φοβομουν ότι θα βρουν που μένω από την αστυνομία και θα μου στήσουν καραούλι επειδή έγραψα τι έγινε. Πρώτο βραδυ όπως ήμουν κλαμμενος στον @silence_aloud, μετά σε άλλο φίλο για καπου 2 βδομάδες, να σταματήσουν τα περίεργα τηλεφωνήματα
Αυτός είναι ο αληθινός φόβος μετά. Και ο άλλος, της κριτικής του κόσμου. Να διαβάζω σχόλια ότι τα έλεγα ψέματα (κι ας είχα μάρτυρες), ότι τα είπα για τη δημοσιότητα. Φοβομουν να βγω να μιλήσω παραπάνω (ποια τηλεόραση) για το τι εικόνα θα έφτιαχναν για μένα.
Και τα θυμάμαι όλα αυτά τώρα σαν πεπερασμένο, σαν μια καταγραφή του τι περνάει από το μυαλό κάθε ατόμου που δέχεται οποιαδήποτε επίθεση και δεν ξέρει που και πως αν μπορεί να βγει να πει οτιδήποτε.
Μ’αυτη τη σκέψη ζω χρόνια: αν δεν υπήρχε αυτη η κυρία να με παρακαλέσει να πάω μαζί της αντί να κονταροχτυπηθω σαν τον μλκ απέναντι στον οχλο, δεν ξέρω αν θα είχαν νοιαστει να μη με διαλυσουν όπως σκοτωσαν τον Φυσσα, όπως σκότωσαν άλλοι τη Ζακι. Απο σήμερα θα τους ένοιαζε όμως.»
Επικοινώνησα και με τον Πέτρο Τατσόπουλο.
Πώς νιώθει μετά τη δικαίωση; «Ανακούφιση. Φαίνεται να ξεμπερδέψαμε με τον παραστρατιωτικό τους μηχανισμό. Με την ιδεολογία τους, έχουμε δρόμο ακόμη», μου απάντησε και μου θύμισε αυτό το σύντομο απόσπασμα από το βιβλίο του “Ημουν κι εγώ εκεί” (Μεταίχμιο, 2016)
Σήμερα: O δικαιωμένος Λαέρτης Βασιλείου
Είχα μιλήσει με τον σκηνοθέτη Λαέρτη Βασιλείου στις 5/10/2012: «Στην αρχή γελάγαμε. Τι άλλο να κάνουμε. Σύντομα όμως όταν προσπαθούσαν να σπάσουν τις πόρτες και να μπουν μέσα καταλάβαμε ότι το θέμα ξέφευγε», μου είχε πει. «Πώς να νιώθω δηλαδή; Μας εγκλώβισαν μέσα στο θέατρο, δε μπορούσαμε να βγούμε, βαρούσαν τις πόρτες, μας έβριζαν. Σα να μας βίαζαν νιώθαμε – και μάλιστα όχι σε κάποιον δημόσιο χώρο, μέσα στο θέατρο, μέσα στο δικό μας το σπίτι! Πού ζουν αυτοί οι άνθρωποι; Αν δεν θέλουν ας μην έρθουν να δουν την παράσταση – δεν τους είπε κανείς ότι είναι υποχρεωμένοι να πληρώσουν εισιτήριο.»
Ξαναμίλησα τις προάλλες με τον Λαέρτη Βασιλείου, μετά την απόφαση του δικαστηρίου για τους Χρυσαυγίτες. Δεν είναι πια στην Ελλάδα. Αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει μετά από απειλές, αλλά και λόγω της απροθυμίας του κράτους να στηρίξει οποιοδήποτε εγχείρημά του.
Του τηλεφώνησα στα Τίρανα, όπου και εργάζεται στο Εθνικό Θέατρο της Αλβανίας. Δεν έκρυψε την πικρία του, που δεν φαίνεται να γιατρεύεται μόνο απ’ την -σαφώς καλοδεχούμενη, αν και αργοπορημένη- απόφαση του δικαστηρίου.
«Τέτοιες μέρες έγινε η επίθεση εναντίον εμού, του θεάτρου και γενικώς της ελεύθερης έκφρασης και του ελεύθερου λόγου. Και ακριβώς οκτώ χρόνια μετά αυτή η συμμορία καταδικάστηκε. Φυσικά και είμαι… δεν θέλω να χρησιμοποιήσω τη λέξη ικανοποιημένος… αλλά ένα αίσθημα δικαίου φυσικά και το νιώθουμε όλοι εμείς που κυνηγηθήκαμε εκείνες τις μέρες. Εγώ μάλιστα είμαι πιο τυχερός γιατί απ’ την επίθεση που μου έγινε και δυο χρόνια αργότερα, τον Ιούλιο του 2014 βγαίνοντας από το θέατρο, ευτυχώς παρέμεινα ζωντανός – δεν είχα την τύχη του συγχωρεμένου του Παύλου Φύσσα. Απλά απορώ όμως για το αν θα έρθει κάποια στιγμή και η σειρά η δική μου να δικαιωθώ.»
Μου εξηγεί πως είχε καταθέσει κι είχε κάνει όλες τις νομικές ενέργειες και πως για χρόνια περίμενε (και περιμένει) να γίνει κάποια δίκη εναντίον των τραμπούκων που τον χτύπησαν. «Πάντως το ότι καταδικάζεται η η Χρυσή Αυγή είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου πρέπει να πάμε βαθιά εκεί που γίνεται η επώαση του αυγού του φιδιού. Πώς βρέθηκαν αυτοί οι πεντακόσιες χιλιάδες ψηφοφόροι το ’12 και έστειλαν 18 βουλευτές;»
Η πικρία είναι μεγάλη και απ’ τους ανθρώπους του χώρου αλλά και απ’ τους πιο “επίσημους”. Από τότε έχουν αλλάξει τρεις-τέσσερις υπουργοί πολιτισμού και ήθελα ένα mea culpa, το οποίο δεν ήρθε ποτέ. Όπως δεν ήρθε και πότε ένα κάλεσμα από το Φεστιβάλ Αθηνών, παρότι δυο-τρεις φορές προσπάθησα να έρθω σε επικοινωνία με τον προηγούμενο διευθυντή του…
Πώς ήταν τα χρόνια που ακολούθησαν τις επιθέσεις εναντίον του; «Δυσκολεύτηκα ψυχολογικά να ξεπεράσω την ταραχή. Κι όσο συνέχιζα να ζω στην Αθήνα κοιμόμουν σε σπίτια φίλων. Οι γείτονές μου με ειδοποιούσαν πως κάτω απ’ το σπίτι μου περνούσαν μαυροφορεμένοι και κοιτούσαν κι έτσι δεν μπορούσα να μείνω εκεί.» Ταυτόχρονα, τονίζει πως όσο η Χρυσή Αυγή ήταν ελεύθερη, υπήρχε δυσκολία στο να κλείσει δουλειές στην Ελλάδα. Η συμμετοχή του στο (εξαιρετικό) φιλμ του Σύλλα Τζουμέρκα «Το Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών» έγινε με άκρα μυστικότητα και το μέρος των γυρισμάτων παρέμενε κρυφό ώστε να μην υπάρξει ξανα στοχοποίησή του.
Αυτό που τον επηρέασε όμως περισσότερο ήταν πως δεν μπόρεσε θεατρικά να συνεχίσει το έργο του στην Ελλάδα. Παρότι είχε φέρει τρία χρυσά βραβεία στη χώρα με πιο πρόσφατο όταν πριν από δύο χρόνια εκπροσώπησε την Ελλάδα στο φεστιβάλ Λίμνη Χωρίς Σύνορα που διεξάγεται κάθε χρόνο στις Πρέσπες και πήρε το πρώτο βραβείο σε μία δίγλωσση -ελληνικά και αλβανικά- παράσταση που σκηνοθέτησε και έπαιξε ο ίδιος.
«Είναι πολύ σκληρό να σπουδάζεις θέατρο στη χώρα που το γέννησε, και μετά από 20 χρόνια καριέρας και διεθνή βραβεία εκπροσωπώντας αυτή τη χώρα να αναγκάζεσαι να την εγκαταλείψεις γιατί δεν μπορείς να βρεις δουλειά. Νιώθω και μια βαθιά απογοήτευση για το ότι πολλοί συνάδελφοι το είδαν σα να έβλεπαν ταινία, με απάθεια, και μετά συνέχισαν τη ζωούλα τους και δεν ενδιαφέρθηκαν ξανά ποτέ. Να σκεφτούν “τι απέγινε αυτός ο άνθρωπος; Ζει; Έχει να φάει; Δουλεύει;”»
Το ίδιο νιώθει κυρίως για τους επικεφαλής του πολιτισμού στην Ελλάδα. Δεν κατονομάζει τον πρώην υπεύθυνο του Φεστιβάλ Αθηνών (και συνάδελφό του), όμως είναι προφανές πως φωτογραφίζει τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, όμως η απογοήτευσή του είναι εμφανής – το ίδιο και για τους υπουργούς Πολιτισμού της τελευταίας 8ετίας.
«Η πικρία είναι μεγάλη και απ’ τους ανθρώπους του χώρου αλλά και απ’ τους πιο “επίσημους”. Από τότε έχουν αλλάξει τρεις-τέσσερις υπουργοί πολιτισμού και ήθελα ένα mea culpa, το οποίο δεν ήρθε ποτέ. Όπως δεν ήρθε και πότε ένα κάλεσμα από το Φεστιβάλ Αθηνών, παρότι δυο-τρεις φορές προσπάθησα να έρθω σε επικοινωνία με τον προηγούμενο διευθυντή του. Δυο-τρεις φορές που έκανα πρόταση στο Φεστιβάλ η απάντηση που μου ήρθε ήταν ότι το πρόγραμμα είχε κλείσει… Ναι μιλάω για τον άνθρωπο τον οποίο έβαλε η αριστερά εκεί, και είναι, σε εισαγωγικά δηλαδή, αριστερός. Πολλοί επωφελήθηκαν χωρίς να βοηθήσουν σε αγώνες.»
Θέλει όμως να πει και ένα ευχαριστώ στην ελληνική πολιτεία για κάτι που έγινε το 2012. Παρότι, όπως λέει, είναι γνωστό πως είναι Αριστερός, θέλει να ευχαριστήσει δημόσια -κι αυτό λέει είναι το οξύμωρο- τον Δεξιό νυν υπουργό Εξωτερικών και τότε υπουργό Δημοσίας Τάξεως Νίκο Δένδια: «Εκείνες τις ταραγμένες ημέρες, ο Νίκος Δένδιας έστειλε τις κλούβες έξω από το θέατρο αλλά και την ομάδα ειδικών δυνάμεων. Σταμάτησε τους εισβολείς, και κατά κάποιο τρόπο είχαμε μια προστασία και δεν μπήκαν όλοι αυτοί να μας λιντσάρουν μέσα στο ίδιο το θέατρο. Γνωρίζουν πολύ καλά τις αριστερές μου καταβολές όλοι αυτοί οι άνθρωποι που μου συμπαραστάθηκαν, όμως το σωστό να λέγεται, κι επειδή εκείνες τις μέρες δεν ήμουν και τόσο ξεκάθαρος ψυχολογικά και δεν μου είχε δοθεί η ευκαιρία να το κάνω, το κάνω τώρα. Προφανώς ένα ευχαριστώ πρέπει να πάει προς τη μεριά του Νίκου Δένδια που εκείνες τις μέρες ευτυχώς ευτυχώς παρεμπόδισε αυτούς τους μαυροφορεμένους από το να μπουν μέσα και να μας πάρουν ή να μας κάψουν ζωντανούς – όπως λέγαν τότε εδώ θα γίνει ο τάφος σας. Σίγουρα στην Αστυνομία υπήρχαν πάμπολλοι χρυσαυγίτες, αλλά τι να λέμε, εδώ υπήρχαν 500.000 Έλληνες ψηφοφόροι τους συνολικά!»
Και η ζωή του τώρα; «Εδώ, αυτοεξορίστηκα πάλι στην Αλβανία, απ’ την οποία είχα φύγει ακριβώς γιατί δεν υπήρχε ελευθερία του λόγου και ελευθερία της έκφρασης. Είχα έρθει στην πατρίδα του θεάτρου και της δημοκρατίας όμως η Χρυσή Αυγή με έδιωξε και κανένας υπουργός πολιτισμού δεν νοιάστηκε για κάποιον που, ντρέπομαι να το ξαναπώ, έφερε και μερικά βραβεία στη χώρα.» Ο Βασιλείου ελπίζει πως αυτό το άρθρο θα το διαβάσει η υπουργός Πολιτισμού και πως θα υπάρξει κάποτε κάποια αντίδραση. Του υπόσχομαι πως θα προσπαθήσω να φτάσει στα μάτια της.
Επιστρέφει μερικές φορές, για λίγο, στην Αθήνα και βλέπει τους γονείς του -οι οποίοι είχαν δεχθεί πολλές απειλές για τη ζωή τους, όμως όταν βρίσκεται κοντά στην Ιερά Οδό, όπου ήταν το Χυτήριο, σχεδόν του κόβεται η ανάσα.
Θα ξαναέκανε το Corpus Cristi τώρα που οι τραμπούκοι οι οποίοι το ακύρωσαν είναι απαξιωμένοι, εκτός Βουλής και εντός φυλακής; «Δεν το έχω σκεφτεί. Το ’12 την επέλεξα γιατί ένιωθα πως ο ελλαδικός χώρος έψαχνε έναν ηγέτη -ίσως για να τον σταυρώσει και να τον κάνει μετά ήρωα όπως κάνουν αυτά τα παιδιά στο Corpus Christi, σε ένα λύκειο στο Τέξας, αναπλάθοντας και ξαναδιαβάζοντας την ιστορία του Ιησού με τους Δώδεκα Αποστόλους. Δεν ξέρω τι θα έργο θα ταίριαζε στην Ελλάδα του 2020. Θα πρέπει να το σκεφτώ.»
Νομίζω πως ο συμβολισμός της επιστροφής του Λαέρτη Βασιλείου στις θεατρικές σκηνές της Αθήνας θα ήταν τεράστιος. Εύχομαι να πραγματοποιηθεί σύντομα.
