Γιατί οι νέοι στην Ελλάδα αργούν να φύγουν από το πατρικό τους;

Γιατί οι νέοι στην Ελλάδα αργούν να φύγουν από το πατρικό τους; Facebook Twitter
Σήμερα, οι νέοι όχι μόνο αργούν να φύγουν από το σπίτι αλλά πολλές φορές αναγκάζονται να επιστρέψουν στο πατρικό τους, αφού αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους.
13

H πρόσφατη έρευνα της Eurostat για τους νέους της Ευρώπης επιβεβαιώνει απλώς αυτό που ξέραμε εδώ και αρκετά χρόνια.

Η Ελλάδα βρίσκεται μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών όπου οι νέοι δεν φεύγουν σε πολύ νεαρή ηλικία από το πατρικό τους. Όπως δείχνουν χαρακτηριστικά τα στοιχεία, το 55,0% των Ελλήνων ηλικίας 25-34 ετών μένει ακόμη με τους γονείς του, ενώ (σ.σ. κατά μέσο όρο πάντα) φεύγουν από το σπίτι περίπου στα 29,4 χρόνια τους.

Το αξιοσημείωτο, βέβαια, είναι πως οι γυναίκες τείνουν να εγκαταλείπουν την οικογενειακή εστία νωρίτερα (περίπου στην ηλικία των 28 ετών), συγκριτικά με τους άντρες που κάνουν το βήμα περίπου στα 30.

Λόγω κουλτούρας και ισχυρών οικογενειακών δεσμών, η χώρα μας συγκαταλεγόταν πάντα στις τελευταίες θέσεις της Ευρώπης ως προς την ηλικία ανεξαρτητοποίησης των 20άρηδων, αλλά η κρίση, η οικονομική ανασφάλεια και η υψηλή ανεργία στους νέους σίγουρα επέτειναν το πρόβλημα την τελευταία δεκαετία.

Λόγω κουλτούρας και ισχυρών οικογενειακών δεσμών, η χώρα μας συγκαταλεγόταν πάντα στις τελευταίες θέσεις της Ευρώπης ως προς την ηλικία ανεξαρτητοποίησης των 20άρηδων, αλλά η κρίση, η οικονομική ανασφάλεια και η υψηλή ανεργία στους νέους σίγουρα επέτειναν το πρόβλημα την τελευταία δεκαετία.

Το 1995, για παράδειγμα, οι γυναίκες έφευγαν από το σπίτι στα 25 τους, ενώ, 10 χρόνια, μετά στα 27. Όσο για τους νέους, στα μέσα της δεκαετίας του '90 αποφάσιζαν να μείνουν μόνοι τους στα 28, ενώ τώρα πια στα 30.

Σήμερα, λοιπόν, οι νέοι όχι μόνο αργούν να φύγουν από το σπίτι αλλά πολλές φορές αναγκάζονται να επιστρέψουν στο πατρικό τους, αφού αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους.

Ο Γιάννης (σ.σ. όλοι όσοι μίλησαν προτίμησαν να διατηρήσουν την ανωνυμία τους, αλλά τα πλήρη στοιχεία τους είναι στη διάθεση της LiFO και του LiFO.gr) έκλεισε τα 30 τον περασμένο Φεβρουάριο. Εργάζεται ως barista σε καφετέρια του Πειραιά και μένει μαζί με τους γονείς του. Πριν από περίπου έναν χρόνο επιχείρησε να συγκατοικήσει με έναν φίλο του, αλλά τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως θα ήθελε. 

«Ήταν δύσκολα οικονομικά. Λογαριασμοί, ενοίκιο, έξοδα για φαγητό. Στο τέλος του μήνα δεν μου έμενε τίποτα και δεν μπορούσα να βάλω λεφτά στην άκρη. Έτσι, αποφάσισα να επιστρέψω στο πατρικό μου» μου λέει από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής. 

Του ζητάω να μου πει αν τον έφθειρε ψυχολογικά αυτή η επιστροφή. «Πριν κάνω το βήμα να φύγω, ναι, ένιωθα ένα βάρος. Ήθελα να το δοκιμάσω. Από τη στιγμή που είδα, όμως, τα ζόρια, το έχω πάρει πιο χαλαρά. Σίγουρα θέλω να ξαναφύγω, να συζήσω π.χ. με την κοπέλα μου, αλλά, αν δεν ανέβω μισθολογικά ή αν δεν μαζέψω πρώτα ένα εύλογο ποσό, θα μείνω εδώ που είμαι».

Παρότι οι νέοι στην Ελλάδα δεν παίρνουν εύκολα την απόφαση να φύγουν από το σπίτι και να ζήσουν μόνοι τους, η πρώτη τους περίοδος ανεξαρτησίας έρχεται όταν κλείνουν τα 18 και φεύγουν για σπουδές, είτε στην επαρχία είτε στο εξωτερικό (σ.σ. στις περισσότερες περιπτώσεις, βέβαια, υποστηρίζονται οικονομικά από τους γονείς).

Γιατί οι νέοι στην Ελλάδα αργούν να φύγουν από το πατρικό τους; Facebook Twitter
Τα αποτελέσματα της έρευνας που διεξήγαγε η Eurostat.

Δοκιμάζουν τη γεύση της ελευθερίας, αλλά μόλις τελειώσουν τις σπουδές τους αναγκάζονται να επιστρέψουν στο πατρικό τους και η προσαρμογή δεν είναι και τόσο εύκολη. 

Η Αναστασία είναι 26 ετών. Τελειώνει Μάρκετινγκ και Διαφήμιση στο ΤΕΙ Κρήτης, στην Ιεράπετρα. Για περίπου πέντε χρόνια ζούσε στο νησί, αλλά τον τελευταίο χρόνο έχει επιστρέψει στην Αθήνα και στο σπίτι των γονιών της. Εργάζεται part-time για να έχει χρόνο να διαβάζει και πηγαινοέρχεται Αθήνα-Κρήτη για να μπορέσει να πάρει το πτυχίο της. 

«Δουλεύω σε καφετέριες, κάνω promotion και babysitting, τέτοια. Θέλω πάρα πολύ να φύγω από το πατρικό μου γιατί ζούσα αρκετά χρόνια μόνη μου, οπότε, όταν επέστρεψα, ήταν δυσκολότερο να συνηθίσω. Είμαι σε μια φάση που θέλω να έχω τον δικό μου χώρο, θέλω να γυρίζω σπίτι και να αράζω μόνη μου ή να φέρνω τους φίλους μου». 

«Πώς είναι η συμβίωση με τους δικούς σου τώρα που επέστρεψες; Πιο εύκολη ή πιο δύσκολη;» τη ρωτάω. «Έχουμε διαφορετικά ωράρια και υπάρχουν διάφορες εντάσεις στη συνύπαρξή μας, κάτι που με κάνει να θέλω να φύγω ακόμη περισσότερο, να έχω την ησυχία μου. Να ξέρω ότι γυρίζω κάπου όπου τα πράγματα είναι ήρεμα.

»»Οπότε, ναι, αν ήταν καλύτερη η επικοινωνία, ίσως να το τρέναρα, επειδή το σπίτι μου είναι σε κεντρικό σημείο και βολεύει για πολλά πράγματα. Να καθόμουν, δηλαδή, 1-2 χρόνια μέχρι να μαζέψω κάποια χρήματα. Αυτό το χάος με σπρώχνει όλο και πιο πολύ στην πόρτα» ομολογεί.

Αν η επικοινωνία και το κλίμα στο σπίτι είναι καλά, τότε μπορεί το περιβάλλον να λειτουργήσει υποστηρικτικά για τους νέους μέσα σε αυτή την εποχή της αβεβαιότητας και να τους δώσει τον χρόνο που χρειάζονται μέχρι να μπορέσουν να στηριχθούν στις δικές τους δυνάμεις. 

Η Ελένη είναι 25 και τελειόφοιτη Διαιτολογίας, επίσης στην Κρήτη. Αυτή την περίοδο δουλεύει την πτυχιακή της και παράλληλα εργάζεται ως γραμματέας σε ιατρείο. 

Αν εξαιρέσει κανείς την περίοδο που σπούδαζε στο νησί, όπου επίσης τη στήριζαν οι δικοί της, δεν έχει καταφέρει ακόμα να φύγει επί της ουσίας από το σπίτι. 

Γιατί οι νέοι στην Ελλάδα αργούν να φύγουν από το πατρικό τους; Facebook Twitter
Η συγκατοίκηση με την πατρική οικογένεια τείνει να παρατείνεται με κόστος τόσο την συναισθηματική εξάρτηση από αυτήν όσο και την καθυστέρηση ενός αισθήματος ενηλικίωσης.

«Θα το ήθελα σίγουρα στο μέλλον. Είναι ένα από τα σχέδιά μου. Ο κυριότερος λόγος που δεν έχω φύγει ακόμη είναι ότι τελείωσα πρόσφατα με τη σχολή και επέστρεψα στην Αθήνα. Δεν έχω μαζέψει ακόμα αρκετά χρήματα για να κάνω ένα τέτοιο βήμα» λέει.

«Ήταν δύσκολη η προσαρμογή;» «Δυσκολεύτηκα να συνηθίσω, αλλά επειδή τώρα είμαι σε μια φάση που θέλω να τελειώσω τη σχολή και να χαράξω τη δική μου επαγγελματική πορεία, με απασχολεί περισσότερο αυτό, ώστε να μπορέσω όχι μόνο να φύγω αλλά και να αντεπεξέλθω οικονομικά για να μη χρειαστεί να ξαναγυρίσω. Έχω ακούσει από πολλούς φίλους ότι το προσπάθησαν, αλλά δεν τα κατάφεραν και ξαναγύρισαν στο πατρικό τους. Οπότε θέλω πρώτα να είμαι 100% σίγουρη ότι μπορώ να σταθώ στα πόδια μου» προσθέτει η Ελένη. 

Όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς από τις απαντήσεις τους, ο οικονομικός παράγοντας είναι και η βασικότερη αιτία που δεν μπορούν να «πετάξουν» μακριά από τη «φωλιά». Πόσο μάλλον όταν τα ποσοστά ανεργίας στην Ελλάδα τη δεδομένη στιγμή ξεπερνούν το 20% (σ.σ. μεταξύ 25-29 η ανεργία είναι περίπου στο 31,1%).

Ο Παύλος «περπατάει» εδώ και μερικές εβδομάδες στα 30. Σπούδασε υπολογιστικά συστήματα, αλλά είναι άνεργος μια τριετία. Ζει με τη μητέρα του, αλλά, εκτός από την περίοδο της στρατιωτικής του θητείας, δεν έχει εγκαταλείψει από το πατρικό του. 

«Ο κύριος λόγος είναι ο οικονομικός. Με απασχολεί και με επηρεάζει ψυχολογικά σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ντάξει, δεν το βάζω κάτω, αλλά είναι ένα από τα θέματα που συζητάω με τον ψυχολόγο μου». Του ζητάω να μου πει τι είναι αυτό που ελπίζει να αλλάξει στο μέλλον. «Να βρω μια δουλειά που θα μου δημιουργεί την απαραίτητη ψυχολογία για να την υποστηρίξω. Να μη με "τρώει" αυτό που θα κάνω. Από κει και πέρα, δεν έχω μακροπρόθεσμα σχέδια, π.χ. να κάνω οικογένεια. Δεν το έχω σκεφτεί σοβαρά». 

Πάμπολλες έρευνες και μελέτες έχουν δείξει ότι η οικονομική αβεβαιότητα, η ανασφάλεια για το μέλλον και η ανεργία μπορούν να επηρεάσουν την ψυχολογική μας κατάσταση σε πολύ μεγάλο βαθμό. Πώς επηρεάζουν, όμως, αυτές οι συνθήκες τους νέους και σε ποιον βαθμό; Επίσης, το γεγονός ότι ζουν ακόμη μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον λειτουργεί υποστηρικτικά ή δυσχεραίνει την κατάσταση; 

Η ψυχίατρος-ψυχαναλύτρια Χαρά Πάκου δίνει τη δική της εκτίμηση: «Είναι βέβαιο πως η οικονομική κρίση έχει δυσκολέψει την ανεξαρτητοποίηση των νέων, καθότι πώς μπορεί κανείς να αυτονομηθεί, δίχως οικονομική ανεξαρτησία;

Τόσο η οικονομική όσο και η κοινωνική ανασφάλεια που κυριαρχούν σε περιόδους κρίσεων έρχονται και ακουμπούν πάνω στο ήδη υπάρχον αίσθημα ανασφάλειας που συνοδεύει εκ των πραγμάτων κάθε βήμα αυτονόμησης και απομάκρυνσης από την οικογενειακή στέγη.


Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η συγκατοίκηση με την πατρική οικογένεια τείνει να παρατείνεται με κόστος τόσο την συναισθηματική εξάρτηση από αυτήν όσο και την καθυστέρηση ενός αισθήματος ενηλικίωσης.

Οι συνέπειες σε ψυχικό επίπεδο είναι πολλές, με σημαντικότερες την ψυχική καθήλωση των νέων στον ρόλο του παιδιού, την αποφυγή προσωπικών αναζητήσεων και ευθυνών καθώς και τη δυσκολία δημιουργίας συναισθηματικών δεσμών εκτός της οικογένειας.

Με λίγα λόγια, ο ήδη δύσκολος προσωπικός αγώνας για την κατάκτηση μιας αίσθησης εαυτού και η συνεπακόλουθη προσωπική ολοκλήρωση τείνουν να δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο.


Είναι γεγονός πως η ελληνική κοινωνία, πιθανά και λόγω των μεγάλων κοινωνικών αλλαγών του περασμένου αιώνα, χαρακτηρίζεται από μια επιρρέπεια στην παράταση σχέσεων εξάρτησης από την οικογένεια, κάτι το οποίο τείνει να αναδύεται και να επαναλαμβάνεται και στη σύγχρονη πραγματικότητα.

Η παραμονή στην οικογενειακή "φωλιά" μοιάζει για τους περισσότερους νεαρούς Έλληνες πιο οικείο σενάριο από τη συγκατοίκηση με συνομηλίκους, η οποία συνηθίζεται σε χώρες της βόρειας Ευρώπης.


Θα ήταν σφάλμα, βέβαια, να παραλείψουμε τη θετική χροιά της πραγματικότητας, η οποία υπογραμμίζει το γεγονός ότι η ελληνική οικογένεια είναι κατά κύριο λόγο πρόθυμη να υποστηρίξει εμπράκτως τους νέους, έως ότου οι συνθήκες για την αυτονόμησή τους γίνουν πιο ευνοϊκές».

Ελλάδα
13

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Γιατί ο πληθυσμός της Ελλάδας γερνάει τόσο γρήγορα;

Ελλάδα / Γιατί ο πληθυσμός της Ελλάδας γερνάει τόσο γρήγορα;

Με αφορμή το σοβαρό δημογραφικό πρόβλημα της χώρας, η αναπληρώτρια καθηγήτρια Οικονομικής Δημογραφίας του Χαροκόπειου Πανεπιστημίου, Αλεξάνδρα Τραγάκη, μιλάει στο LiFO.gr για τη μείωση της γονιμότητας, τα στερεότυπα της μητρότητας και τον κίνδυνο να μετατραπεί η Ελλάδα σε μια κοινωνία γερόντων.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΨΑΣΚΗΣ
G400: Η γενιά των «μισθών πείνας» είναι οργισμένη

Ελλάδα / G400: Η γενιά των «μισθών πείνας» είναι οργισμένη

Μία ομάδα νέων ανθρώπων έχει δημιουργήσει μία δραστήρια αυτοοργανωμένη συλλογικότητα που διεκδικεί ένα καλύτερο μέλλον σε μια περίοδο που κυριαρχούν η απογοήτευση από την πολιτική, η μοιρολατρία και η ιδιώτευση
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Υπόθεση Κολωνού: «Ζητώ συγγνώμη που δε μίλησα από την αρχή, φοβόμουν» δηλώνει η 12χρονη

Ελλάδα / Υπόθεση Κολωνού: «Ζητώ συγγνώμη που δε μίλησα από την αρχή, φοβόμουν» δηλώνει η 12χρονη

«Πήγαινα στην πλατεία με το ποδήλατο μου, όπως όλα τα παιδιά της γειτονιάς. Μακάρι να μην είχε εμφανιστεί ποτέ αυτό το τέρας μπροστά μου. Όμως εμφανίστηκε» εξηγεί το παιδί, λίγο πριν την απόφαση της Δικαιοσύνης
NEWSROOM

σχόλια

7 σχόλια
30 χρονων περιμενει....να πεις ότι υπάρχει καποιο χασμα γενεων που δεν καταλαβαίνω να παει στα αναθεμα αλλα δεν υπάρχει.Εκανες φιλε το μεγαλυτερο σφαλμα, εχασες την επαφη με τον βιοπορισμο για αρκετο καιρο και τωρα δικαιολογεις τον εαυτο σου.Κανε το οτιδηποτε, φυλλάδια, μπογιατζης, χαμαλης ότι να 'ναι, κι ας μην σου αποφερουν αρκετα λεφτα, πρεπει να αποκτησεις επαφη με το φαινομενο του δουλευειν. Συν Αθηνα και χειρα κινει γιατί η Κοινωνία θα σε προσπεράσει κι οπως εμεις ετσι κι εσυ εχεις μια ζωη και είναι κριμα.
Ξεχάσατε επίσης να αναφέρετε πως...Δεν υπάρχουν και σπίτια... για ενοικίαση.Χαρακτηριστικό του φαινομένου είναι πως μία αγγελία για ενοικίαση με λογικό ενοίκιο έχει μέσο όσο ζωής 2-3 μέρες! Η μάχη που γίνεται για θέσεις εργασίας και ενοικιάσεις ακινήτων δεν έχει προηγούμενο! Ευτυχώς που κυβερνάει η αριστερά.
Άλλη μια ανωμαλία της ελληνικής οικογένειας είναι αυτή ακριβώς. Ότι οι (συνήθως)συνταξιούχοι γονείς, στηρίζουν οικονομικά τους ημιάνεργους η ανέργους γιους και κόρες, πολύ συχνά μάλιστα και τα εγγόνια. Η συγκατοίκηση είναι άλλη μια μορφή στιρηξης, που βέβαια συνάδει με την κλασική δυσφορία των γονιών όταν τα τέκνα αποφασίσουν να φύγουν. Θα ήταν απόλυτα λογικό να συνέβαινε το αντίθετο: ο εργαζόμενος μικρός να βοηθάει και να περιθάλπει τον απόμαχο ηλικιωμένο. Αλλά για να συμβεί αυτό, θα πρέπει πρώτα να μειωθούν κατά πολύ οι συντάξεις(και συγκεκριμένα οι άνω των 1000 ευρώ που εξακολουθούν να είναι πάρα πολλές)και το όφελος να δωθεί στην αγορά ώστε να ανοίξουν νέες θέσεις εργασίας. Κάτι τέτοιο μας ζήτησε η τρόικα και μεις τους κολλησαμε τη ρετσινια του ακροδεξιού και του αναλγητου. Την έχουμε συνηθίσει την ανωμαλία μας και κάθε τι άλλο μας χαλάει. Γι'αυτό σερνοναστε ακόμα στην κρίση.
Γνωστός μου συνταξιούχος ΔΕΗτζης κλαιγονταν πρόσφατα γιατί έλεγε ότι με τις περικοπές παίρνει μόνο 2000 ευρώ το μήνα, και δε μπορεί να ζήσει, γιατί έχει και δάνειο για το εξοχικό. Η μη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού είναι από τις κύριες αιτίες της κρίσης, αλλά όταν το '90 ετεθει το θέμα ο έξυπνοτερος λαός του κόσμου βγήκε στους δρόμους με αίτημα γενναιες αυξήσεις στις συντάξεις. Λίγο πριν την κρίση είχαμε φτάσει ο μισθός του νέου στον ιδιωτικό τομέα να είναι ο μισός μιας σύνταξης δημοσίου! Από που έρχονταν άραγε όλα αυτά τα λεφτά των συντάξεων; Προφανώς όχι από τις εισφορές των εργαζομένων...
Τα πολλά λεφτά στους Δ.Υ. μην ξεχνάμε πως τροφοδοτούσαν και μία ολόκληρη οικονομία του ιδιωτικού τομέα, βέβαια. Διότι πολλά χρήματα σε πολλούς σημαίνει και εσωτερική κατανάλωση. Μαγαζιά, κατασκευαστικές και εκαπιδευτικές επιχειρήσεις ζούσαν από αυτά τα χρήματα τα οποία καταναλώνονταν εδώ, και δεν πήγαιναν σε τράπεζες του εξωτερικού, με αποτέλεσμα ο ιδιωτικός τομέας να περνάει μία περίοδο μεγάλης ακμής. Τότε πολλοί μισθοί στον ιδιωτικό τομέα ήταν πολλαπλάσιοι των δημοσίων...(από που ήρθαν άραγε αυτά τα χρήματα που έπεσαν στην αγορά;)Η λαίλαπα που ήρθε στη χώρα μετά την κρίση του 2008 δεν ήταν φυσικό φαινόμενο. Ήρθε μετά από την ασυδοσία κυβέρνησης Καραμανλή με τα τότε stage, βλέπε Παυλόπουλος, και την ασυδοσία τραπεζών. Ο Γιωργάκης ευτυχώς μας έφερε αντί να πάρει ο ίδιος μέτρα, τους καλούς μας φίλους που ήρθαν να μας σώσουν, όπως κάνουν πάντα. Διόγκωσαν το χρέος, ξεπούλησαν τα πάντα, και δημιούργησαν ιδανικές συνθήκες για πολλές από τις επιχειρήσεις τους. Συν τοις άλλοις αλλοίωσαν και τον πληθυσμό της χώρας με φυγή νέων και εισαγωγή άλλων που δουλεύουν για πολύ λιγότερα και έβαλαν τα θεμέλια για την μελλοντική αστάθεια της περιοχής.(Πολλές μειωνότητες σε μικρή χώρα αυτό σημαίνει)
Οποιος θέλει μπορεί να μπει στο ΗΔΙΚΑ και να δει τα στατιστικά των συνταξιούχων. Τα πάντα υπάρχουν στο διαδίκτυο πλέον απ τις κρατικές υπηρεσίες. Δεν χρειάζεται να πω τα πάντα, απλά αναφέρω πόσες συντάξεις δόθηκαν τον Δεκέμβρη του 2017 με τα αντίστοιχα ποσά τους κάτα μέσο όρο. Για να απομυθοποιήσουμε κάποια πράγματα.2,6 εκατ. συνταξιούχοι εμφανίζονται να υπάρχουν ωστόσο 2 ειναι στην ουσία αφού μέσα είναι και όσοι έχουν πεθάνει αλλά παίρνουν οι σύζυγοι ένα μέρος τους καθώς και ανάπηροι. Οι 1,2 εκατ. συνταξιούχοι πάντως παίρνουν κάτω από 1.000 ευρώ. Λόγω των 800.000 που είναι άνω των 1.000, η μέση σύνταξη στην Ελλάδα είναι περίπου 722 ευρώ (πες 800 καθώς αρκετοί παίρνουν και 2η, επικουρική), οι επικουρικές 171 ευρώ και άλλα μερίσματα (πχ το ανύπαρκτο ΕΚΑΣ) στα 90 ευρώ.Γήρατος1.940.859 σε αριθμό με 967 ευρώ μέσο όρο.Θανάτου392.237 με 658 ευρώ μέσο όρο.Αναπηρίας220.178 με 627 ευρώ μέσο όρο.Ανασφάλιστων Υπερηλίκων ΟΓΑ27.117 με 360 ευρώ μέσο όρο.Λοιπά6.089Βάλτα όλα 10% παρακάτω από 2019 με τις τελευταίες μείωσεις που θα γίνουν τότε.Επιπλέον πάνω από 2.000 ευρώ παίρνουν κάπου 80.000 άτομα, παλιοι συνταξιούχοι, πρώην υψηλά στελέχη του δημοσίου και μεγαλοδικηγόροι, μηχανικοί, ναυτικοί, ιατροί, πολιτικοί κτλπ.Υπάρχει ένα περιθώριο σαυτούς που παίρνουν 1000 εως 2000 ευρώ για 100 ευρω μείωση ίσως, είναι λίγο πάνω από 700.000 άτομα. Θα γίνει λογικά από 2019. Τι άλλο να γίνει? ΔΕΝ χωράνε άλλες μειώσεις. Πρέπει απλά να πέσει κιάλλο η ανεργία για το καλό του ασφαλιστικού συστήματος, τέλος.Και δεν συμφωνώ με την λέξη ανωμαλία της ελληνικής οικογένειας. Ίσα ίσα θετικό είναι που βοηθάνε κιόλας. Εισοδήματα είναι και αυτά και συχνά όσο ο μισθός των εργαζομένων ή και παραπάνω. Ευτυχώς που υπάρχουν και οι συνταξιούχοι. Άλλωστε η Ελλάδα διαχρονικά αυτή την κοινωνική πολιτική εφάρμοσε, συντάξεις δηλαδή σε πολλές κατηγορίες ακόμα και αρρώστων. Ο τρόπος που λες δεν νομίζω να βελτίωνε πολύ την κατάσταση καθώς θα διασκορπίζονταν πολύ χρήμα και θα παίρναν αρκετοι μεν λεφτά αλλά λίγα. Ας γίνει η τελευταια μειωση, να πεσει η ανεργια και να διατηρησουμε και αυξησουμε την νεολάια μας καπως. Ετσι σιγα σιγα θα βελτιωθούν τα πράγματα εστω καπως διοτι ολοκληρωτικά ποτέ. Όλη η Ευρωπη θαναι γηρασμένη σε 30 χρόνια. Δεν είναι μόνο ελληνικό το πρόβλημα...και για όλα φταίει το δημογραφικό στον δυτικό πολιτισμό.
Δεν είναι και τόσο αξιοσημείωτο ότι οι γυναίκες φεύγουν από το σπίτι σε λίγο μικρότερη ηλικία. Αφενός, πολλοί φεύγουν από το πατρικό απευθείας γαμπροί/νύφες, και οι γυναίκες εξακολουθούν να παντρεύονται σε κάπως νεότερη ηλικία. Αφετέρου, για τις γυναίκες είναι πολύ πιο συχνά αποπνικτικό το οικογενειακό περιβάλλον, αφού υπάρχουν πολλοί γονείς που σε κοπέλες 27 χρονών θα κάνουν ακόμη ιστορία για το τι ώρα γύρισαν σπίτι, πχ. Οι άντρες, από την άλλη, σε μεγαλύτερο ποσοστό έχουν συνηθίσει ότι οι δουλειές του σπιτιού είναι γυναικεία υπόθεση (και πάντως όχι δική τους υπόθεση) και δεν τους χαλάει η ύπαρξη της μαμάς - νοικοκυράς, ειδικά από τη στιγμή που σπάνια υφίστανται εξίσου αυστηρούς ελέγχους στην ενήλικη ζωή τους.Δεν αμφισβητώ καθόλου το ρόλο της οικονομικής δυσπραγίας εννοείται, κάθε άλλο, απλώς -όταν δεν είσαι εντελώς άνεργος αλλά μόνο χαμηλά αμειβόμενος- δέχεσαι πιο εύκολα να αντιμετωπίσεις κάποιες στερήσεις προκειμένου να γλιτώσεις από τη συνεχή καταπίεση.
Συμφωνώ απολύτως με την Iris Prismatica, όσον αφορά τις διαφορές γυναικών και αντρών. Οι άντρες βγάζουν, συνήθως, πιο πολλά λεφτά από τις γυναίκες, άρα μέχρι να παντρευτούν μένουν με τους γονείς τους - συχνά και από επιλογή - έχοντας την μαμά για μαγείρισσα και υπηρέτρια, και φυσικά χωρίς να δίνουν κανέναν λογαριασμό για την σεξουαλική τους ζωή, αν πχ λείψουν ένα βράδυ από το σπίτι. Οι γυναίκες από την άλλη, είναι ακόμα το φτωχό φύλο, άρα περισσότερο από οικονομική ανάγκη μένουν στο πατρικό τους, όπου μοιράζονται τις δουλειές του σπιτιού με την μητέρα υπηρετώντας και οι δυο μαζί τον πατέρα, ο οποίος φυσικά ανακρίνει την κόρη του, όχι στα 27, και στα 47, μην τυχόν και λήψει κανένα βράδυ από το σπίτι και κάνει σεξ με κανένα άντρα. Άρα, σου λέει η γυναίκα: σεξουαλική ζωή δεν μπορώ να έχω, υπηρέτρια του πατέρα μου είμαι, ας παντρευτώ να πάω σε άλλο σπίτι, να είμαι υπηρέτρια κάποιου άλλου άντρα: τότε τουλάχιστον θα κάνω σεξ, έστω και με έναν άντρα για όλη μου την ζωή από δω και πέρα.
Ο Παύλος λέει πως δεν βγαίνει οικονομικά να μείνει μόνος και πως συζητά το πρόβλημα αυτό με τον (φαντάζομαι επ' αμοιβή) ψυχολόγο του. Μαρτυρία χαρακτηριστική της πολυπλοκότητας της νέας κατάστασης.
Υπάρχουν και ψυχολόγοι που το κάνουν αμισθί. Επίσης, υπάρχουν διάφορες γραμμές υποστήριξης που επίσης μπορούν να σε συστήσουν σε ψυχολόγους και κέντρα όπου δίνεται θεραπεία χωρίς χρήματα ή έστω με πολύ μικρή αμοιβή. Φαντάζομαι πως αν δίνει κάποιος 10 ευρώ την εβδομάδα σε ψυχολόγο π.χ. είναι κάτι πιο ρεαλιστικό από το να περιμένει το κράτος να ζήσει με το βασικό μισθό μόνος του αξιοπρεπώς...
Επίσης δεν γνωρίζεις για ποιο λόγο πηγαίνει στον ψυχολόγο ο Παύλος. Ενδεχομένως να είναι μονόδρομος το να δώσει τα λεφτά για την ψυχική του υγεία, αντί για ένα σπίτι. Λέω εγώ τώρα.