Η εμμονή μου με την ανακύκλωση και η μεγάλη ελληνική αδιαφορία

Η εμμονή μου με την ανακύκλωση και η μεγάλη ελληνική αδιαφορία Facebook Twitter
31

Είμαι εμμονικός με την ανακύκλωση, χρόνια τώρα. Κρατώ ξεχωριστούς κάδους για χαρτί, γυαλί και αλουμίνιο, ενώ τα τελευταία χρόνια κρατώ κομπόστ για λίπασμα. Αποφεύγω πλαστικά - η κατάχρηση των οποίων σε συνδυασμό με τη μακρά διάρκεια ζωής τους απειλεί στεριές και θάλασσες ανά τον πλανήτη - και συσκευασίες μιας χρήσης, προτιμώ ανακυκλώσιμα και φιλικά στο περιβάλλον υλικά.

Συλλέγω επιμελώς ό,τι απόρριμμα ανακυκλώνεται, καμια φορά κι από το δρόμο και τα τοποθετώ στους ειδικούς κάδους – που δεν υπάρχουν σε κάθε γειτονιά –, καμαρώνοντας κομμάτι για την απειροελάχιστη, έστω, αυτή συμβολή στο πρόβλημα των σκουπιδιών καθώς για τα «ν» δέντρα που, αναλογικά, σώζονται κάθε χρόνο χάρη στη συστηματική ανακύκλωση. Αν ο καθένας έκανε το ίδιο κ.λπ.

Ανάμεσα στα μέτρα που οφείλουν άμεσα να ληφθούν, καθώς ακούω και διαβάζω, είναι να καταστρωθούν σοβαρές και συστηματικές καμπάνιες ενημέρωσης ώστε κάθε πολίτης να εμπεδώσει την αξία της ανακύκλωσης και της λεγόμενης κυκλικής οικονομίας. Να υπάρξει πρόληψη, ορθολογικός προγραμματισμός και πιλοτικές δράσεις που να περιλαμβάνουν και ανταποδοτικά οφέλη. Οι νόμοι, όσο προχωρημένοι ή αυστηροί, δεν επαρκούν αν μια αναγκαιότητα δεν γίνει συνείδηση.

Μόνο που δεν το κάνει ο καθένας, συχνά επειδή δεν τον δίδαξε, δεν τον παρότρυνε ούτε και τον υποχρέωσε κανείς – ακόμα κι άνθρωποι με οικολογικές ανησυχίες σαν τον υποφαινόμενο, μπορεί να κάνουμε ενίοτε «ατασθαλίες»: έπαιρνα π.χ. μέχρι πρότινος αβέρτα καφέδες σε πλαστικά ποτήρια μιας χρήσης ή πετούσα τηγανόλαδα «χύμα» ενώ πρόκειται για ένα τοξικό υλικό που ευτυχώς ήδη κάποια σούπερ μάρκετ ξεκίνησαν να συλλέγουν.

Αναρωτιέμαι συχνά, έπειτα: Πόσα από αυτά τα ανακυκλώσιμα απορρίμματα καταλήγουν πράγματι σε μονάδες ανακύκλωσης; Πώς αξιοποιούνται στη συνέχεια;

Μια χώρα με πολλά θέματα και υστερήσεις στην αποκομιδή και διαχείρηση των σκουπιδιών – λίγες βδομάδες πριν είχαμε επεισόδια στη Λευκίμμη Κέρκυρας όταν ο δήμος προσπάθησε να «ξεφορτώσει» εκεί σκουπίδια από τον υπερκορεσμένο ΧΥΤΑ του νησιού –, όπου βιομηχανίες και ιδιώτες ρυπαίνουν εν πολλοίς ανεξέλεγκτα και το παρατημένο σκουπίδι είναι ο κανόνας σε πόλεις, παραλίες κι εξοχές, επόμενο είναι να πιάνεις «πάτο» στην ανακύκλωση.

Το εν λόγω ποσοστό, παρότι αργά αλλά σταθερά αυξάνεται, ανέρχεται σήμερα μόλις στο 17%, από τις χαμηλότερες επιδόσεις στην Ευρώπη (25οι στις 28 χώρες της EE) όταν σε κάποια προηγμένα κράτη το αντίστοιχο ποσοστό φτάνει ακόμα και στο 70%. Πέρσι εξάλλου έφτασαν συνολικά το 22.8% τα απόβλητα που δεν ενταφιάστηκαν όταν ο μέσος ευρωπαϊκός όρος ήταν 72%.

Συγκριτικά, το ποσοστό ανακύκλωσης στην ΕΕ συνολικά υπολογίζεται κατά μέσο όρο στο 28% και της κομποστοποίησης το 16%. Επιπλέον, το 27% αποτεφρώνεται, ενώ στις χωματερές οδηγείται μόλις το 28% των αποβλήτων όταν στην Ελλάδα καταλήγουν εκεί πάνω από 8 στα 10 απορρίμματα, σύμφωνα με τα στοιχεία που παρέθεσαν το Eco-Παρατηρητήριο και η Οικολογική Εταιρία Ανακύκλωσης (ΕΟΑ) – από τις πρώτες σχετικές πρωτοβουλίες στην Ελλάδα - σε Ημερίδα που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στο Χαροκόπειο.

Μεταξύ άλλων μίλησαν εκεί ο αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος Σωκράτης Φάμελλος, ο πρόεδρος του Ελληνικού Οργανισμού Ανακύκλωσης (ΕΟΑΝ) Δημήτρης Πολιτόπουλος, ο διευθυντής της ελληνικής Greenpeace Νίκος Χαραλαμπίδης, ο εκπρόσωπος του Δικτύου Μεσόγειος SOS Βαγγέλης Κουκιάσας, ο διευθυντής του Δικτύου Rreuse Michal Len ενώ τον συντονισμό και την κεντρική εισήγηση έκανε ο περιβαλλοντολόγος και πρόεδρος της ΕΟΑ  Φίλιππος Κιρκίτσος.  

Η εμμονή μου με την ανακύκλωση και η μεγάλη ελληνική αδιαφορία Facebook Twitter
Συνεχίζουμε δυστυχώς σε κάποια μέρη να καίμε ανεξέλεγκτα σκουπίδια (η πιο σύγχρονη μέθοδος θερμικής καύσης έχει μεν οφέλη, δεν θεωρείται όμως ακριβώς ιδανική για την υγεία και το περιβάλλον με πολίτες του Βόλου να καταγγέλλουν πρόσφατα τη σχετική δραστηριότητα της Lafarge-ΑΓΕΤ).

Στόχος της Ημερίδας ήταν να επιτευχθούν «πολύ υψηλότεροι στόχοι πρόληψης, προετοιμασίας για επαναχρησιμοποίηση, ανακύκλωσης, κομποστοποίησης, ανάκτησης, αξιοποίησης και εκτροπής όσο γίνεται περισσότερων αποβλήτων από την ταφή», μια πρακτική ξεπερασμένη, πεπερασμένη και μακροπρόθεσμα αντιπεριβαλλοντική.

Όσο για την ετήσια παραγωγή σκουπιδιών στη χώρα μας, αυτή το '16 ανήλθε στους 5.354.000 τόνους (στοιχεία Eurostat), ενώ η λειτουργία παράνομων χωματερών πέρα από τις 37 νόμιμες επιτείνει ένα πρόβλημα που κοντά στα άλλα στοίχισε στο ελληνικό δημόσιο την τελευταία τετραετία 51.8 εκ. ένεκα το (δίκαιο) σχετικό Ευρωπρόστιμο.


Η πρόσφατη οδηγία της ΕΕ για τη σταδιακή κατάργηση της πλαστικής σακούλας, ένα αντικείμενο που στη χώρα μας είχε φτάσει να αποτελεί περίπου φετίχ εντάσσεται στις νομοθετικές πρωτοβουλίες που προωθεί το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ώστε μέχρι το 2020 τουλάχιστον τα μισά αστικά απόβλητα να ανακυκλώνονται.  Απώτερη φιλοδοξία το ποσοστό αυτό να φτάσει το 70% μέχρι το 2030, με μόλις 1 στα 10 να καταλήγει σε χωματερές.

Κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα και επικίνδυνα οικιακά απόβλητα θα πρέπει από το 2025 να συλλέγονται ξεχωριστά, το ίδιο και τα βιοδιασπώμενα όταν δεν κομποστοποιούνται ήδη στα σπίτια. Δε φαντάζεσαι έπειτα πόσα πράγματα μπορούν να κατασκευαστούν – και ήδη κατασκευάζονται σε κάποιες χώρες - από τη σωστή συλλογή και διαχείρηση ανακυκλώσιμων υλικών, από γραφική ύλη, παιχνίδια και τσάντες χειρός μέχρι υφάσματα, έπιπλα και καροτσάκια για ΑΜΕΑ.

Η εμμονή μου με την ανακύκλωση και η μεγάλη ελληνική αδιαφορία Facebook Twitter
Το μεγαλύτερο πρόβλημα απαντάται στην Αττική όπου παράγουμε και τα περισσότερα απορρίμματα στην Ελλάδα. Φωτο: ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΣΑΙΤΑΣ


Ανάμεσα στα μέτρα που οφείλουν άμεσα να ληφθούν, καθώς ακούω και διαβάζω, είναι να καταστρωθούν σοβαρές και συστηματικές καμπάνιες ενημέρωσης ώστε κάθε πολίτης να εμπεδώσει την αξία της ανακύκλωσης και της λεγόμενης κυκλικής οικονομίας. Να υπάρξει πρόληψη, ορθολογικός προγραμματισμός και πιλοτικές δράσεις που να περιλαμβάνουν και ανταποδοτικά οφέλη. Οι νόμοι, όσο προχωρημένοι ή αυστηροί, δεν επαρκούν αν μια αναγκαιότητα δεν γίνει συνείδηση.

Χρειάζεται έπειτα να δημιουργηθούν σε κάθε μεγάλο δήμο μονάδες διαλογής στερεών αποβλήτων και συλλογής οργανικού υλικού (στην Αττική σήμερα υπάρχουν τέσσερα κέντρα διαλογής ανακυκλώσιμων αλλά χρειάζεται περισσότερη εξειδίκευση), να επεκταθεί ο βιολογικός καθαρισμός αλλά και να δοθεί προτεραιότητα στη διαλογή στην πηγή με την τοποθέτηση ειδικών κάδων για γυαλί, μέταλλο, χαρτί αλλά και κομπόστ (οι καφέ κάδοι που ήδη εμφανίστηκαν σε κάποια σημεία της Αθήνας). Ένα επιπλέον πρόβλημα είναι η τοποθέτηση άσχετων απορριμμάτων στους κάδους ανακύκλωσης, αλλά και οι οργανωμένες κλοπές χαρτιού, κυρίως, από αυτούς που πέρσι έφτασε τους 25.000 τόνους.


Στα ενθαρρυντικά στοιχεία, αξιοσημείωτη - και ενδεικτική τού ότι δεν τίθεται θέμα «νοοτροπίας» αλλά παιδείας και οργάνωσης – είναι η «πρωτιά» μας στην ανακύκλωση λιπαντικών ελαίων όπου δεν αφήνουμε πια «σταγόνα» χαμένη (100% αποτελεσματικότητα έναντι 33% του ευρωπαϊκού μέσου όρου), ενώ και στα ελαστικά αγγίζουμε το απόλυτο (95%).

Κάποια στιγμή όμως – καθόλου μακρινή – πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε με τα 300 εκ. πλαστικά ποτήρια που καταναλώνουμε ετησίως μόνο στην Ελλάδα (μη ανακυκλώσιμα τα περισσότερα), χώρια τα πλαστικά καλαμάκια που πολύ σωστά πάνε μαζί με τους πλαστικούς αναδευτήρες για κατάργηση από την Ένωση Επιχειρήσεων Αλκοολούχων Ποτών (ΕΝΕΑΠ).

Τουλάχιστον, άμα ζητήσεις από κάποιο κατάστημα να σου σερβίρει καφέ, τσάι ή χυμό στο πολλαπλών χρήσεων σκεύος που εσύ τους προμηθεύεις, δεν σε κοιτάνε πλέον σαν εξωγήινο!

Αυτό τον καιρό εξάλλου εθελοντές της Greenpeace τρέχουν το διαδικτυακό πρότζεκτ ΣτοΠοτήριΜου: ήδη πενήντα καφέ στην επικράτεια παρέχουν ένα μικρό μπόνους 10-50 λεπτών σε κάθε «έξυπνο» καταναλωτή (stopotirimou.gr). Όσο για τις πλαστικές σακούλες, φαίνεται ότι στα πολυκαταστήματα μειώθηκαν μέχρι και 75%, παραμένουν όμως σε χρήση σε λαϊκές αγορές και όχι μόνο.

Σε άλλα καλά νέα, μειώθηκαν οι παράνομες χωματερές ενώ θεσπίστηκε το νομοθετικό πλαίσιο για τα λεγόμενα «πράσινα» σημεία διαλογής. Δημιουργήθηκε ηλεκτρονικό μητρώο αποβλήτων (ΗΜΑ) ενώ αυξάνονται οι ιδιωτικές πρωτοβουλίες ανακύκλωσης. Ενθαρρυντικές είναι και οι πρόοδοι στη συλλογή ηλεκτρικών/ηλεκτρονικών αποβλήτων. Καθυστερούν, εντούτοις, τα έργα των περιφερειακών σχεδίων διαχείρησης αποβλήτων (ΠΕΣΔΑ), ενώ και το σχετικό νομοθετικό πλαίσιο χρειάζεται βελτιώσεις.

Συνεχίζουμε δυστυχώς σε κάποια μέρη να καίμε ανεξέλεγκτα σκουπίδια (η πιο σύγχρονη μέθοδος θερμικής καύσης έχει μεν οφέλη, δεν θεωρείται όμως από όλους ακριβώς ιδανική για την υγεία και το περιβάλλον με πολίτες του Βόλου να καταγγέλλουν και στην εν λόγω Ημερίδα τη σχετική δραστηριότητα της Lafarge-ΑΓΕΤ), να πετάμε μπάζα όπου βρούμε και να μην έχουμε ακόμα οργανωμένη πολιτική διαχείρησής τους. Υστερούμε πολύ, επιπλέον, στην κομποστοποίηση που θα μπορούσε να αποδώσει και σημαντικές ποσότητες λιπασμάτων. Μεγάλοι εκδοτικοί οργανισμοί, πάλι, δεν συμβάλλον ως θα όφειλαν στην κυκλική οικονομία.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα απαντάται στην Αττική όπου παράγουμε και τα περισσότερα απορρίμματα στην Ελλάδα, με τον ήδη τιγκαρισμένο και προβληματικό ΧΥΤΑ Φυλής να κλείνει σε τέσσερα χρόνια με όσες προσπάθειες έγιναν για την κατασκευή νέου, όπως προ ετών στην Κερατέα, να προσκρούουν στις άλλοτε παρελκυστικές («γιατί στη δική μου αυλή και όχι στη δική σου» χωρίς σοβαρή αντιπρόταση), άλλοτε πάλι δικαιολογημένες, όπως στην περίπτωση της Λαυρεωτικής, σφοδρές αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών.

Πολλά θα πρέπει να έχουν αλλάξει ως τότε αν δε θέλουμε να «πνιγούμε» στα ίδια τα σκουπίδια μας και η συστηματική, οργανωμένη ανακύκλωση που μπορεί να περιορίσει πολύ αν δεν καταργήσει εντελώς τις χωματερές είναι σίγουρα ένα από αυτά. Την επόμενη οπότε φορά που θα πας πετάξεις οτιδήποτε δυνάμει ανακυκλώνεται, συλλογίσου το διπλά.

Περιβάλλον
31

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Αυτές οι σοκαριστικές φωτογραφίες από την θάλασσα της Καραϊβικής αποδεικνύουν γιατί η ανακύκλωση είναι τόσο σημαντική

Διεθνή / Αυτές οι σοκαριστικές φωτογραφίες από την θάλασσα της Καραϊβικής αποδεικνύουν γιατί η ανακύκλωση είναι τόσο σημαντική

Μπουκάλια, σακούλες, πλαστικά μαχαιροπήρουνα, παλιές μπάλες ποδοσφαίρου, οδοντόβουρτσες, παπούτσια, ακόμη και τηλεοράσεις εντοπίστηκαν να επιπλέουν ανάμεσα στα χιλιάδες σκουπίδια

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Τα πιο γαλανά νερά τα έχει μια παραλία στην Αλβανία - Πέντε ελληνικές στη δεκάδα

Περιβάλλον / Τα πιο γαλανά νερά τα έχει μια παραλία στην Αλβανία - Πέντε ελληνικές στη δεκάδα

Πλέον μπορεί κάποιος να δει πού βρίσκεται η παραλία με το πιο γαλάζιο νερό στον κόσμο, χάρη σε έναν νέο κατάλογο που συνέταξε η εταιρεία ενοικίασης πολυτελών κατοικιών CV Villas
NEWSROOM

σχόλια

10 σχόλια
Ανακυκλώνω εδώ και ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ,ΤΑ ΠΑΝΤΑ..Από χαρτί και πλαστικό μέχρι γυαλί..Είναι ΤΟΣΟ ΑΠΛΟ αλλά ο Ελληνάρας-Νεοέλληνας ΔΕ ΛΕΕΙ να ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΟΥΤΕ να ΑΣΧΟΛΗΘΕΙ..Δε σκέφτεται καν ότι σε λίγα χρόνια τα ΠΑΙΔΙΑ του(γιατί προφανώς ο ίδιος ΔΕ θα ζει) δε θα έχουν ΠΟΣΙΜΟ νερό για να πιούν και θα ζούνε μέσα στα σκουπίδια και στο πλαστικό..
Αγαπητε φιλε,μοιαζεις ειδος υψηλης προστασιας, φροντησε να επιζησεις μ αυτα που πιστευεις και κανεις, ισως με τον καιρο και με την πιεση της αναγκης, ελπιζω οταν δε θα ειναι αργα, θα καταλαβει κι ο "μαραζιαρης λαος" του ωχαδερφισμικου βολεματος τα αυτονοητα. Γιατι αυτα που κανεις δεν ειναι μονο καλα, ειναι ΑΝΑΓΚΗ! Στη χωρα που ζω κανουμε ολοι αυτο που κανεις εσυ, εδω και σαραντα χρονια περιπου. Δεν ειναι δυσκολο, θελει μονο παιδεια, ευθυνη κι οργανωση.
Ακόμα σημαντικότερο και από την ανακύκλωση είναι η μη δημιουργία απορριμμάτων. Και υπάρχουν άπειροι έξυπνοι και ευφάνταστοι τρόποι για να το πετύχεις. Με είχε εντυπωσιάσει το "επιστρεφόμενο ποτήρι μπύρας" που καθιέρωσαν στις συναυλίες τους οι TRYO (εξαιρετικό γαλλικό συγκρότημα ρέγκε με πολιτικοποιημένο και ευαίσθητο στίχο). Η μπύρα σερβίρεται σε ποτήρι από σκληρό πλαστικό το οποίο χρεώνεται 1 ευρώ. Το ξαναγεμίζεις όσο πίνεις. Στο τέλος επιστρέφεται και επιστρέφεται το ευρώ.Κέρδος: ευαισθητοποίηση του κοινού, μερικές χιλιάδες πλαστικά ποτήρια λιγότερα ανά συναυλία, δημιουργία θέσεων εργασίας στο συνεργείο που παραλαμβάνει,πλένει, στεγνώνει και ξαναπακετάρει τα ποτήρια για την επόμενη συναυλία. Επιπλέον, όσοι βαριούνται να σταθούν στην ουρά για ένα ευρώ, παρατάνε τα ποτήρια επιτόπου και άφραγκοι νεαροί θεατές (ή φτωχοί ή άστεγοι που μπαίνουν στη συνέχεια στο χώρο) τα μαζεύουν και βγάζουν ένα καλό χαρτζιλίκι.
Αν σκέφτεσαι όντως έτσι, η συλλογιστική σου δεν χαρακτηρίζεται από φτώχεια,αλλά από απόλυτη ένδεια. Λυπάμαι.Παρεμπιπτόντως, δεδομένου ότι εγώ αναφερόμουν στη γαλλική επικαιρότητα, σύμφωνα με την -κουτσή, ή μάλλον παραπληγική- συλλογιστική σου, να υποθέσω ότι και σε παγκόσμιο επίπεδο όποιος σκέφτεται Αριστερά, σκέφτεται συνειρμικά τον Τσίπρα; Μεγάλη χάρη δεν του κάνεις;
Αναφέρομαι στην κοινή γνώμη, όχι σε εμένα. Ας το θέσω διαφορετικά λοιπόν. Όπως η Αριστερά έχει ταυτιστεί με τον Τσίπρα έτσι και η Ακροδεξιά έχει ταυτιστεί με τον Μιχαλολιάκο.Όταν ο Έλληνας σκέφτεται ακροδεξιά την Ταυτίζει με την Χ.Α. Και η Χ.Α. έχει ταυτιστεί με μαφιόζους, αγράμματους, ναζιστές και τραμπούκους. Όχι με καθηγητές πανεπιστημίου και επιστήμονες, όπως για παράδειγμα μπορεί να συμβαίνει σε άλλες χώρες.Και ξαναλέω πως η «οικολογική ευαισθησία» προσθέτει στάτους στα διάφορα πολιτικά Brand. Με τον ίδιο τρόπο που προσθέτει κοινωνικό στάτους μία φιλανθρωπία για τα παιδιά της Αφρικής που θα κάνει μια πολυεθνική εταιρεία. Με αυτόν τον τρόπο και η οικολογία χρησιμοποιείται από την αριστερά. Δίνει στάτους και με το στάτους αυτό ταϊζει εύκολα στους αφελείς νεολαίους το κουτοχορτο. Δεν κατηγορώ όποιον το τρώει, το έχω φάει και εγώ με το τσουβάλι.
Μπορώ πλέον να πω ότι μοιραζόμαστε μια κοινή εμμονή με τον κο Αντωνόπουλο.Απλά να σταχυλογήσουμε μερικά μικρά-μικρά. Το πρόβλημα για την Κερατέα ήταν η συνταγμένη στόχευση της αριστεράς κατά του Μπόμπολα, που είχε αναλάβει το έργο. Και όπως συνέβη και στην Κερατέα (και στις Σκουριές και στον Βοτανικό και αλλού) η αριστερά κερδίζει στην Ελλάδα. Οι εταιρείες (σ.σ. aka "επενδυτές" ή "εργοδότες") χάνουν. Και μαζί τους οι εργαζόμενοι και η κοινωνία.Ο μέχρι πρότινος δήμαρχος Δήμου της νοτιοδυτικής Αττικής δεν έκανε ανακύκλωση διότι την ανακύκλωση την έχουν αναλάβει ιδιωτικές εταιρείες και ο ίδιος ήταν ΚΚΕ. Η αριστερά σύσσωμη είναι υπέρ των φτωχοδιαβόλων (που όντως είναι φτωχοί οι άνθρωποι) που προβαίνουν σε διαλογή ανακυκλωτέου υλικού από τους μπλε κάδους με αποτέλεσμα να χάνουν οι εταιρείες ανακύκλωσης πρώτη ύλη και άρα να έχουν πιο επισφαλή θέση, κι ας υπάρχουν σκραπάδες που κονομάνε χοντρά. Αλλά όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα μπροστά στις ιδέες μας.Ας ελπίσουμε στο μέλλον να αυξηθεί η λογική "άσπρη γάτα - μαύρη γάτα ποντίκια να πιάνει" και να αποϊδεολογικοποιήσουμε την αποκομιδή απορριμμάτων που τώρα γίνεται από δημοτικούς υπαλλήλους. Ας πούμε "ναι" στη Σύμπραξη Ιδιωτικού Δημόσιου Τομέα (ΣΔΙΤ) ΟΧΙ ΓΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ αλλά διότι έχει κριθεί επιτυχημένη εκ του αποτελέσματος όπου έχει εφαρμοστεί.Γενικά, ας ευχηθούμε οι ιδέες μας να έρχονται δεύτερες, μετά την κοινωνική πρόοδο. Πρώτα το κοινό καλό και μετά η επιβεβαίωση του εγώ μας μέσω των ιδεών μας. Για να το συνδέσω και με ένα πρόσφατο άρθρο του κου Πανταζόπουλου "ας βάλουμε το εμείς πάνω από το εγώ".
Συμφωνώ σε όλα και επαυξάνω. Ο απώτερος στόχος, όχι μόνον δικός μας αλλά όλων, νομίζω ότι θα έπρεπε να είναι, ει δυνατόν, το ποσοστό ανακύκλωσης να πλησιάζει το εκατό τοις εκατό. Ωστόσο, πες με κολλημένο, και σόρρυ που εστιάζω αλλού, εξακολουθώ όμως να διατηρώ μεγάλες επιφυλάξεις σχετικά με την επένδυση ή "επένδυση" στις Σκουριές, όσον αφορά κέρδη και ζημίες, ιδιαίτερα περιβαλλοντολογικού χαρακτήρα. Και παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις, παρά τα υποτιθέμενα οικονομικά οφέλη (που έρχονται πολύ μετά στην δική μου ιεράρχηση σε τέτοιες περιπτώσεις) αν είναι να υπάρξουν τέτοιες περιβαλλοντολογικές επιπτώσεις προτιμώ ειλικρινά να μην προχωρήσει η υπόθεση, από το να προχωρήσει και, κάποια στιγμή, να βρεθούμε προ εξαιρετικά δυσάρεστων τετελεσμένων, δίχως την δυνατότητα επιστροφής στην προηγούμενη κατάσταση. Παραδείγματος χάριν, όσο απλοϊκό κι αν ακούγεται αυτό, σκεφτόμουν τότε που γινόταν ο μεγάλος σαματάς για τις Σκουριές, αν αυτό το έργο γινόταν στα βουνά πίσω από το εξοχικό σπίτι των γονέων μου, θα εξακολουθούσα να πίνω τα καλοκαίρια νερό από το δίκτυο της περιοχής ή θα προτιμούσα εμφιαλωμένο; Θα συνιστούσα στους γονείς μου να κάνουν το ίδιο; Εξακολουθώ να είμαι ιδιαίτερα καχύποπτος και επιφυλακτικός.
Προς Θεού μην πειράζετε τις λέξεις «επένδυση» και «αξιοποίηση», ισοδυναμεί με βλασφημία. Στο σύγχρονο λεξιλόγιο του νεοέλληνα «επενδυτής» είναι κάποιος Άγιος, ένας μικρός Θεός που θέλει το καλό των ανθρώπων και της χώρας που αυτός εμφανίζεται. Ο νεοέλληνας μπορεί να δηλώνει φιλοζωος ταΐζονυας ευλαβικά τα γατιά της περιοχής του ή οικολογος μαζεύοντας με προσήλωση τα κουτάκια των αναψυκτικών του, αλλά είναι ικανός να θυσιάσει ολόκληρες δασικές εκτάσεις, και υδροβιότοπους μιας και εκεί δεν ζουν γατιά, για τον ερχομό του Θεού Επενδυτή. Η οικολογική του συνείδηση σταματάει εκεί που αρχίζουν οι αριθμοί των οικονονικών δεικτών, αυτοί που τόσο αντικατοπτρίζουν την ευημερία των πιστών.
Να είσαι καχύποπτος και διστακτικός είναι δικαίωμα σου.Στη ζωή υπάρχουν δύο επίπεδα συνεννόησης. Το προαιρετικό, δια του πολιτισμού, και το υποχρεωτικό, δια το νόμου.Στις Σκουριές έχουν συμβεί οικονομικά σκάνδαλα. Αυτό είναι δεδομενο. Στις Σκουριές οποίος έχει εγείρει δικαστική διένεξη με περιβαλλοντολογικά αιτία έχει ηττηθεί.Παραπλανήθηκαν τα δικαστήρια; έγινε απάτη; Μπορεί. Το σίγουρο είναι όμως ότι δεν υπάρχει καμία δικαστική απόφαση που να συμφωνεί με το ότι θα συνέβαινε κάτι παράνομο εκεί, αντίθετα έχουν ηττηθεί δικαστικά όλοι οι οικολόγοι.https://lifo.gr/articles/greece_articles/159882?comments_page=2&comments_order=o#comments
Μα φυσικά, και η πρόσφατη ετυμηγορία του ΣΤΕ για την Αταλάντη έθεσε το ζήτημα στη βάση τού.http://m.lifo.gr/now/greece/189152/nai-apo-to-ste-gia-tin-toyristiki-ependysi-1-5-dis-eyro-stin-atalanti#2019883Κατά τους συμβούλους Επικρατείας, στις μελέτες κ.λπ. που περιγράφεται το επενδυτικό σχέδιο, γίνεται αναφορά για πολλαπλά οικονομικά και κοινωνικά οφέλη στην τοπική και εθνική οικονομία από την επίμαχη επένδυση, εκτιμώμενου ύψους 1,5 δισ. ευρώ. Κατόπιν τούτου, η επένδυση έχει ζωτική σημασία για την εθνική οικονομία, που υπερτερεί της διαφυλάξεως της δασικής βλάστησης στην επίμαχη περιοχή.« Η επένδυση έχει ζωτική σημασία για την εθνική οικονομία, που υπερτερεί της διαφυλάξεως της δασικής βλάστησης στην επίμαχη περιοχή.»Τι μας λέει λοιπόν η επίσημη γραμμή της πολιτείας; Το οικονομικό όφελος υπερτερεί του περιβαλλοντικού. Μετά γιατί θα πρέπει ο πολίτης να ανακυκλώνει ή να μην χτίζει αυθαίρετα; Πέραν όλων των άλλων βέβαια, η ανακύκλωση αποτελεί και ένας πρώτης τάξεως ξέπλυμα συνείδησης. Έχω δει ανθρώπους που δεν κάνουν βήμα χωρίς αμάξι, αλλάζουν κινητό κάθε χρονο, παίρνουν ρούχα με την ίδια συχνότητα που αγοράζουν ντομάτες αλλά ανακυκλώνουν ευλαβικά για να προστατεύουν το περιβάλλον...Διόρθωση, για να νομίζουν πως προστατεύουν το περιβάλλον.
Η εξόρυξη χρυσού αποτελεί μια εξαιρετικά βρώμικη και τοξική δραστηριότητα και γι' αυτό γίνεται συνήθως σε υποανάπτυκτες, αναπτυσσόμενες χώρες. Από προηγμένες βιομηχανικές, μονάχα σε τεράστιας έκτασης αραιοκατοικημένες χώρες όπως ο Καναδάς (ενδεχομένως και η Αυστραλία) όπου "περισσεύει" χώρος και έχεις την "πολυτέλεια" να αποφασίσεις την καταστροφή μιας περιφέρειας αντίστοιχης με την έκταση ενός ελληνικού νομού. Ας θυμηθούμε την τεράστια οικολογική καταστροφή που προκάλεσαν πριν μια δεκαετία περίπου τα χρυσωρυχεία στην (όχι ιδιαίτερα ευνομούμενη) Ρουμανία. Από αυτήν την άποψη, απόλυτα χαρακτηριστικό είναι το άρθρο "Guyane : "Montagne d'or, une aberration qui n'aurait jamais lieu en métropole" της 27ης Ιουνίου 2018 στον NOUVEL OBSERVATEUR. οι κάτοικοι της γαλλικής υπερπόντιας κτήσης της Γουιάνας (Λατινική Αμερική) αντιδρούν στη δημιουργία μεγάλου χρυσωρυχείου υποστηρίζοντας ότι παρόμοια επένδυση δεν θα είχε την παραμικρή πιθανότητα να εγκριθεί στη μητροπολιτική Γαλλία όπου όντως τηρείται η περιβαλλοντική νομοθεσία. Αυτό το γεγονός τους κάνει να αισθάνονται πολίτες β' κατηγορίας.
Και κάπου εδώ θα βρεθεί κάποιος με περίσσευμα ευφυίας να απαντήσει πως ...«Η εξόρυξη χρυσού δίνει φωμί και δουλειά σε τόσους οικογένειες, και πως η Ελλάδα δεν πάει μπροστά γιατί είμαστε ενάντια στους Επενδυτές, και μνημόνια μέχρι να σβήσει ο ήλιος...» Το αστείο πάντως είναι πως όλα αυτά εξακολουθούν να γίνονται παρά την κυβέρνηση της αριστεράς και της αλληλεγγύης που διδαξε τον ανθρωπισμό της στην Ευρώπη. Που είναι οι «σύντροφοι» να φωνάξουν για ην οικολογική καταστροφή; Μάλλον σε ώρα φαγητού...
Προς Λουκούμιο:Πάντα η εξόρυξη χρυσού δίνει δουλειά σε κάμποσες οικογένειες (συνήθως για λίγο καιρό), για να επακολουθήσει η υποβάθμιση του περιβάλλοντος (στην καλύτερη περίπτωση) ή η περιβαλλοντική καταστροφή (συχνά) που θα στερήσει το ψωμί από πολύ περισσότερες οικογένειες και για μεγάλο χρονικό διάστημα που μπορεί να υπερβεί την μια γενιά. Αρα...
Δεν είμαι ούτε με τον Μπόμπολα, ούτε με την Δεξιά, ούτε με την Αριστερά (ότι κι αν σημαίνουν), ούτε με τους οικολόγους, ούτε με τα χουλιγκάνια, ούτε με τους αναρχικούς, ούτε με τους "εξουσιαστές", ούτε με τους "αντι-εξουσιαστές", ούτε με τις καφρίλες, ούτε με τις μολότωφ. Μακριά από μένα. Ούτε φυσικά λέω να μην γίνει ποτέ τίποτα. Απλώς, σε τέτοιες περιπτώσεις που δύνανται όπως έχει δείξει η ιστορία να έχουν δυσμενείς επιπτώσεις στο περιβάλλον, είμαι εξαιρετικά δύσπιστος, παρά τις όποιες διαβεβαιώσεις και τα όποια οικονομικά οφέλη, όποιοι κι αν τα καρπώνονται. Παρεμπιπτόντως, κι εγώ διαφωνώ μερικές φορές με εσένα. Τι να κάνουμε; Θεμιτές οι διαφωνίες, ειδικά όταν γίνονται αφορμή εποικοδομητικού διαλόγου...
Εσύ δεν είσαι ούτε με τον Μπόμπολα ούτε με τους άλλους. Είναι κατανοητό και σαφές.Μπήκες εσύ σε πούλμαν από Αθήνα να πας Χαλκιδική για να πετάς μολότοφ; Όχι. Αυτός που το κάνει μάλλον σκέφτεται διαφορετικά από εσένα.Μπαίνουμε στην καρδιά του άρθρου του κου Σεβαστάκη (ελληνικές πιάτσες και ανεξαρτησία γνώμης) που τρέχει αυτές τις μέρες:Ας αφήσουμε τις ιδέες μας και τα προσωπικά μας. Ας αφήσουμε λίγο τους εαυτούς μας (όσο μπορούμε).Ας μιλήσουμε για ιδέες και αρχές.Υπάρχουν δικαστικές αποφάσεις που λένε ότι δεν υπάρχει περιβαλλοντολογική παρανομία (όποιος έχει άλλη πληροφόρηση είναι ευπρόσδεκτος να συνεισφέρει).Υπάρχουν και κάποιοι επώνυμοι, όπως η κα Ιγγλέση, νυν βουλευτής Σύριζα, αλλά (βασικά) κάμποσοι ανώνυμοι που λένε ότι κινδυνεύει το περιβάλλον. Αυτοί εκπροσωπούν τις απόψεις τους.Τα δικαστήρια εκπροσωπούν όλους τους Έλληνες καθώς εφαρμόζουν τους νόμους που έχει θεσπίσει η Βουλή των Ελλήνων.Ποιου η γνώμη πρέπει να υπερισχύσει; Της πλειοψηφίας, όπως αυτή εκφράζεται διά της πολιτείας, ή της μειοψηφίας διότι αυτή ξέρει καλύτερα από νόμους, δικαστήρια και δημοκρατικούς θεσμούς;Το ερώτημα είναι σαφές. Έχουμε αναγάγει τα πάντα σε ένα εσωτερικό άγραφο δίκαιο, που ορίζεται υποκειμενικά από τον καθένα, με αναφορά στην Αντιγόνη.Αλλά αυτό είναι παράλογο:η αναγωγή ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (από τα γκράφιτι στην επετειακή εξέγερση του Πολυτεχνείου και από τις δικαστικές αποφάσεις για την Ηριάννα στο κίνημα δεν πληρώνω) σε άγραφους κώδικες που αντιβαίνουν στον γραπτό νόμο καταργεί την έννοια της συνταγμένης πολιτείας καθώς και της ίδιας της δημοκρατίας, καταλύουν κάθε έννοια αρχής. Γι' αυτό και η πλειοψηφία αυτών που έχουν αυτές τις απόψεις αυτοπροσδιορίζονται ως Αναρχικοί. Αν συμφωνούμε σε ένα-δυο θέματα μαζί τους είναι λογικό, είναι στατιστική. Αν συμφωνούμε σε όλα πρέπει να κάνουμε come out και να μιλήσουμε ειλικρινά.Οι σύγχρονες κοινωνίες βασίζονται στη σύμβαση ότι ακολουθούμε, όλοι μας, τον γραπτό νόμο. Αυτό είναι ένα πεδίο συνεννόησης. Φαντάζεσαι έντεκα εκατομμύρια Έλληνες να ορίζει ο καθένας το δίκαιο ξεχωριστά και να ακολουθεί αυτό που ο ίδιος θεωρεί σωστό; Από τον ΧΑίτη στον Μπόμπολα και από τον Τσάκαλο στον Άκη.Προφανώς οι Σκουριές είναι παράδειγμα και όχι η ουσία της συζήτησης. Προφανώς στην Ελλάδα υπάρχουν μειοψηφίες που θεωρούν ότι σε όλα τα θέματα είναι υπεράνω νόμων, θεσμών και αρχών. Το ερώτημα είναι τους λέμε "μπράβο, προχώρα" ή "μάστορα παίξε με τους κανόνες όπως αυτοί έχουν συναποφασιστεί";
Τα δικαστήρια εκπροσωπούν όλους τους Έλληνες καθώς εφαρμόζουν τους νόμους που έχει θεσπίσει η Βουλή των Ελλήνων. Ποιου η γνώμη πρέπει να υπερισχύσει; Της πλειοψηφίας, όπως αυτή εκφράζεται διά της πολιτείας, ή της μειοψηφίας διότι αυτή ξέρει καλύτερα από νόμους, δικαστήρια και δημοκρατικούς θεσμούς; Πηγή: www.lifo.grΌπως είδες, δεν γενικεύω, δεν μιλάω εκ μέρους όλων για όλα τα θέματα. Αναφέρομαι στο συγκεκριμένο παράδειγμα της Χαλκιδικής. Όπως είπα και πριν, δεν είναι όλα άσπρο - μαύρο. Το ερώτημα είναι μεν σαφές, είναι όμως ταυτόχρονα και ολίγον παραπλανητικό γιατί εκλαμβάνει ως δεδομένο και αδιαπραγμάτευτο ότι τόσο τα δικαστήρια όσο και η βουλή και η οποιαδήποτε πλειοψηφία και αρχή έχουν πάντα το αλάθητο, no matter what. Δεν είναι όμως όλα αγγελικά πλασμένα, και γι' αυτό ακριβώς όλοι μπορούν να είναι υπό κρίση και αμφισβήτηση - πρώτοι απ' όλους, φυσικά, οι κρίνοντες. Επειδή δε αναφέρθηκες σε όλους τους Έλληνες, υπενθυμίζω ότι σχεδόν οι μισοί εξ αυτών δεν ψηφίζουν καν. Τα δε δικαστήρια μπορούν κάλλιστα, αν χρειαστεί, να εκπροσωπούν απλώς και μόνο τα στενά συντεχνιακά τους συμφέροντα, και να συμπεριφέρονται αναλόγως, εις βάρος των υπολοίπων. Και, επειδή στην Ελλάδα ζούμε και έχουμε πάνω κάτω μια ιδέα για το πως λειτουργούν και λειτουργούσαν ανέκαθεν τα πράγματα σε κάθε επίπεδο, επέτρεψε μου να διατηρώ τις αμφιβολίες και τις επιφυλάξεις μου. Άλλωστε, αν κρίνω (σε γενικότερο πλαίσιο) από τα δικά μου, αλλά και τα δικά σου σχόλια, κι εμείς, κι ας διαφωνούμε μεταξύ μας, μειοψηφία είμαστε.. Τι σημαίνει αυτό; Ότι θα πρέπει να βγάλουμε τον σκασμό; Φυσικά, πρέπει να υπάρχει ένα πεδίο συνεννόησης όπως λες, ένας μπούσουλας κατά το δυνατόν δικαιότερος και αντικειμενικός, ένα θεμέλιο, η βάση πάνω στην οποία πατάει το οικοδόμημα. Υπάρχει όμως, θέλουμε δεν θέλουμε και η υποκειμενικότητα, ασχέτως αν κάποιοι την εκμεταλλεύονται κατά το δοκούν και κατά το συμφέρον. Υπάρχει η προσωπική κρίση, την οποία άλλωστε (υποτίθεται ότι) εμπιστευόμαστε όταν ψηφίζουμε για να συμμετέχουμε και να στηρίξουμε (υποτίθεται) το οικοδόμημα. Και επειδή υπάρχει προσωπική κρίση, υπάρχει και προσωπική ευθύνη. Να σου το θέσω λοιπόν ευθέως: θεωρείς, με βάση την ήδη υπάρχουσα γνώση και εμπειρία από τις μεταλλευτικές δραστηριότητες ανά τον πλανήτη ότι, επειδή το λέει το δικαστήριο, όντως δεν υπάρχει κανένας περιβαλλοντολογικός κίνδυνος από αυτό το έργο; Είσαι τόσο απόλυτα σίγουρος; Αν όχι, τι θα έκανες; Θα συναινούσες μόνο και μόνο για να είσαι εντός πλαισίων; Αν ναι, από που πηγάζει αυτή η βεβαιότητά σου; Και γιατί; Επειδή είσαι όντως πεπεισμένος από το σκεπτικό της απόφασης, επειδή αποκλείεται μία απόφαση δικαστηρίου να είναι λανθασμένη, ή επειδή έτσι "πρέπει" για να μην τεθεί υπό αμφισβήτηση το οικοδόμημα και ίσως μια παράμετρος, ή αυτό καθαυτό το ερώτημα που θέτεις; Γιατί, για να είμαι ειλικρινής, μου δίνεις την εντύπωση ότι εστιάζεις περισσότερο στο δεύτερο, από το αν υπάρχει έστω και η παραμικρή υποψία επιβάρυνσης ή ζημίας του περιβάλλοντος. Κι εγώ αυτό το συγκεκριμένο θέμα είναι που θεωρώ αδιαπραγμάτευτο, όσο εγωιστικό και κλισέ και "αφελές" και αν ακούγεται. Ας είμαι και μόνος μου. Όπως και να 'χει, σ' ευχαριστώ για την ως τώρα κουβέντα. Και συγχαρητήρια για την ταλιμπανιά...
Θεωρώ ότι χωρίς τα μεταλλεία αργύρου του Λαυρίου η ανθρωπότητα δεν θα είχε ποτέ της Παρθενωνα.Θεωρώ ότι στη ζωή πάντα κάτι δίνεις και κάτι παίρνεις. Ζυγίζεις τι δίνεις και τι παίρνεις και προχωράς.Για να απαντήσω ευθέως -και όχι σαν πολιτικος- ναι στις Σκουριές θα άλλαζε το φυσικό περιβαλλον. Ίσως καταστρεφόταν. Όχι σε επίπεδα που να είναι απαγορευτικά από τον νόμο.Το φυσικό περιβάλλον έχει καταστραφεί και στην Πάρο ή στο Παγκράτι (σ.σ. το Παγκράτι έχει πάρει την ονομασία του από ναό της διττής θεότητας Ηρακλή - Παγκρατή που υπήρχε στις όχθες του Ιλισού). Δεν είδα μολοτοφ και τέτοια οργή πουθενά.Ή η οργή υπαρχει ΜΟΝΟ ονόματα όπως Μπόμπολας εμπλέκονται σε έργα δημοσίου ενδιαφέροντος με σκοπό το κέρδος;Το κερδος, φρονω, ότι θα ήταν μεγαλύτερο από τη ζημία. Ακριβώς όπως στα μεταλλεία αργύρου της κλασικής Αθήνας.
Δεν νομίζω ότι μίλησα σαν πολιτικός - αν αναφέρεσαι σε εμένα προσωπικά. Νομίζω πως ήμουν σαφής. Και, συγγνώμη, αλλά το ότι το φυσικό περιβάλλον έχει καταστραφεί στην Πάρο και το Παγκράτι, δεν νομίζω πως είναι σοβαρό επιχείρημα. Δεν μου λέει επίσης απολύτως τίποτα και, με όλο τον σεβασμό, νομίζω πως αδικείς τον εαυτό σου. Με αυτήν την λογική, και η Αττική ολόκληρη είναι κατεστραμμένη. Τα ποτάμια έχουν γίνει δρόμοι και αυλές αυθαιρέτων, ο Ελαιώνας που ήταν κατάφυτος από ελαιόδεντρα στην αρχαιότητα τώρα είναι κατάφυτος από εγκαταλελειμμένες και εξαιρετικά ρυπογόνες βιοτεχνίες και βιομηχανίες, η χλωρίδα και πανίδα του λεκανοπεδίου έχει σχεδόν εξαφανιστεί και κάθε σπιθαμή γης έχει γίνει τσιμέντο. Αυτό τι σημαίνει; Ότι επειδή πέσανε μολότωφ στην Χαλκιδική πρέπει να αρχίσουμε να πετάμε μολότωφ στα σπίτια του καθενός, να κάψουμε την Αθήνα απ' άκρη σ' άκρη και να τα κατεδαφίσουμε όλα για μην νιώθει αδικημένος ο κάθε Μπόμπολας και οι τυχόν υποστηρικτές του; Να αφήσουμε όρθιο μόνο τον Παρθενώνα για να μας θυμίζει το μεγαλείο που ξεκίνησε από τα μεταλλεία του Λαυρίου και να αυνανιζόμαστε ομαδικώς και αενάως κοιτάζοντας την Ακρόπολη; Και, για να 'χουμε και καλό ρώτημα, την ίδια επιβάρυνση του περιβάλλοντος είχαν οι εξορύξεις της αρχαιότητας με τις τσάπες και τα σκαπέτια με αυτές που γίνονται στην νεότερη βιομηχανική εποχή; Πολύ ατυχές νομίζω το παράδειγμά σου. Εντούτοις, το παραδέχεσαι και εσύ ότι κατά πάσα πιθανότητα, το φυσικό περιβάλλον της περιοχής θα καταστραφεί. Επέτρεψε μου να αμφιβάλλω για το αν θα καταστραφεί λίγο και όσο επιτρέπει ο νόμος. Αυτό, όσες ασφαλιστικές δικλείδες και αν μπουν, δεν μπορούμε να το ξέρουμε ούτε εγώ, ούτε εσύ, ούτε κανένας γιατί, πολύ απλά, δεν είναι παρά μια υπόθεση, βασισμένη σε μια εκτίμηση. Και αναρωτιέμαι, υποθέτοντας ότι ζεις στην Αθήνα, αν όλο αυτό συνέβαινε ας πούμε στην Πάρνηθα, ποιά θα ήταν η γνώμη σου; Αν υποθέσουμε κι εμείς με την σειρά μας ότι η Πάρνηθα δεν είχε καταστραφεί από την πυρκαγιά και εξακολουθούσε να σφύζει από ζωή και να είναι καταπράσινη, θα δεχόσουν να γίνει εκεί ένα τέτοιο έργο; Θα δεχόσουν τις καταστροφικές του επιπτώσεις, την υποβάθμιση του τοπίου και της φύσης που ίσως και να ήταν μόνιμη και ολοσχερής; Θα σου αρκούσε μια καθησυχαστική διαβεβαίωση ενός δικαστηρίου περί του αντιθέτου; Στην πραγματικότητα, η εκτίμηση αυτή δεν έχει καμία απολύτως αξία. Γιατί; Επειδή υπάρχει η υποκειμενικότητα. Και επειδή υπάρχει η υποκειμενικότητα, υπάρχουν, θέλουμε δεν θέλουμε, οι άγραφοι νόμοι που, στις περισσότερες των περιπτώσεων, προϋπήρχαν του γραπτού νόμου, που με τη σειρά του λειτούργησε καταγράφοντας το ήδη υπάρχον πλαίσιο και βελτιώνοντας το, πατώντας πάνω στις αρχές του κοινά αποδεκτού δικαίου και σε κοινά αποδεκτές παραδοχές. Ο πιο σημαντικός άγραφος νόμος, ο μοναδικός που υπερβαίνει τον γραπτό και όσο περνάει ο καιρός και οι δεκαετίες γίνεται όλο και σημαντικότερος για λόγους επιβίωσης της φύσης και της ζωής πάνω στον πλανήτη, είναι ότι το περιβάλλον οφείλουμε να το σεβόμαστε, να ζούμε αρμονικά μαζί του και μέσα σε αυτό, να το προστατεύουμε και να μην το πειράζουμε. Ή, στην ανάγκη, να το πειράζουμε κατά το δυνατόν λιγότερο, μόνο και μόνο για να το βελτιώσουμε, για να επιδιορθώσουμε αμαρτίες του παρελθόντος, όπως π.χ. μπορούμε να κάνουμε με τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Όχι για να το καταστρέφουμε λίγο από δω, λίγο από κει, αποσκοπώντας σε οικονομικό κέρδος, όποιο κι αν είναι αυτό. Εδώ ακριβώς λοιπόν βρίσκεται και η ουσία της διαφωνίας μας. Γιατί στην δική σου ζυγαριά, όπως ομολογείς και ο ίδιος σύμφωνα με την δική σου (υποκειμενική) κρίση, το βάρος πέφτει στο οικονομικό κέρδος, ενώ για μένα κέρδος (ανυπολόγιστης μάλιστα αξίας) είναι η διατήρηση και προστασία του φυσικού περιβάλλοντος. Και ομολογώ ότι με παραξενεύει που, ενώ δίνεις τόση σημασία στην ανακύκλωση που, όπως λες, σου έχει γίνει εμμονή, παρ' όλα αυτά αδιαφορείς για το φυσικό περιβάλλον όταν μπαίνει στην εξίσωση το οικονομικό όφελος, και μάλιστα όχι το άμεσα δικό σου.
Τους εχω τρελανειειδα αλουμινοχαρτο στα σκουπιδια και μονο που δεν τους εκανα φαλαγγα να ανακαλυψω τον ενοχο στην οικογενεια μου αν κι απ την αρχη ηξερα...Η αλλη της προαλες στο μπροστινο αυτοκινητο πεταξε εξω το ποτηρακι του καφε,με κοιταζει ο μικρος•περιμενει κηρυγμα και ανατιναξη του οχηματος.Απογοητευεται
Απλά να διαχωρίσουμε το κάτωθι:Άλλο το επίπεδο που όντως βοηθάει το περιβάλλον -και εκεί χρειαζόμαστε τη συνδρομή της πολιτείας, πχ ανακύκλωση- και άλλο το αισθητικό επίπεδο.Αναφορικά με το αισθητικό επίπεδο, που αφορά σχεδόν εμάς τους πολίτες έχω κάνει ταλιμπανιά: στο φανάρι έχω κατέβει από το αυτοκίνητο και έχω ξαναπετάξει μέσα άδειο πακέτο τσιγάρων που ο μπροστινός είχε πετάξει έξω λέγοντάς του "σας έπεσε αυτό". Με κοιτούσε με απορία.Γενικά καιρός είναι η αντικοινωνική συμπεριφορά να μην μένει αναπάντητη από ευγένεια ή/και ντροπή. Ο αντικοινωνικός να ντρέπεται.
Κύριε Αντωνόπουλε μοιράζομαι μαζί σας αυτή την υπέροχη εμμονή της ανακύκλωσης που εκτός από την δραστική μείωση του όγκου των απορριμμάτων αποτελεί μια άκρως πολύτιμη πλουτοπαραγωγική πηγή παρέχοντας την δυνατότητα ανάκτησης τεράστιων ποσοτήτων ημιεπεξεργασμένων πρώτων υλών με χαμηλό κόστος. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη παράνοια από το θάβουμε όλον αυτό τον πλούτο γιατί καταρχήν δεν υπήρξε ποτέ ένα εθνικό σχέδιο διαχείρισης απορριμμάτων και όταν έστω υπήρχε οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής του σημερινού καθεστώτος σε τοπικό επίπεδο έπεφτε στα εμπόδια που δημιουργούσαν κάθε λογής τοπικοί αρχηγίσκοι, συντεχνίες και κομματικοί κομισάριοι για να προστατεύσουν ο καθένας από την πλευρά του μικροσυμφέροντα που γέννα ο “δημόσιος χαρακτήρας” (όπως επικαλούνται ) της διαχείρισης σκουπιδιών.Το αποτέλεσμα είναι όλη η χώρα γεμάτη με παράνομες χωματερές ,σημείο τριβής ενός παράλογου αλαλούμ ανάμεσα σε δήμους που πετούν κυριολεκτικά ο ένας στην πόρτα του άλλου τα σκουπίδια τους και κανείς μα κανείς δεν κάνει μισό βήμα για να εκμεταλλευτεί αυτό τον κυριολεκτικά πετάμενο πλούτο με αποτέλεσμα ακόμα και τοπία φυσικού κάλλους να είναι γεμάτα με τοξικές βόμβες. H διαχείριση των σκουπιδιών είναι ισχυρός δείκτης πολιτισμού , για να μπούμε στα πλέον προχωρημένα που χαρακτηρίζουν συγκεκριμένες χώρες που αναφέρετε πιστεύω χρειαζόμαστε άλματα. Καταρχήν όταν δημόσιοι χώροι όπως δρόμοι, πλατείες, πάρκα , ακόμη και πανεπιστήμια η ανοιχτοί αρχαιολογικοί χώροι είναι τίγκα στο σκουπίδι, όταν σε κάθε ανοιχτό χώρο στην ύπαιθρο ακόμα και σε εθνικούς δρυμούς είναι πεταμένα μπάζα πως μπορεί ο ασυνείδητος κάφρος να στραφεί στην ανακύκλωση ? Πετυχημένα παραδείγματα μοντέλων διαχείρισης υπάρχουν πολλά στην Ευρώπη ας κοπιάρουμε επιτέλους ένα από αυτά αλλά να εφαρμοστούν παράλληλα και οι νόμοι απέναντι στην καφρίλα “του πετάω όπου βρω” .
δεν χρειάζονται ημερίδες, επιτροπές, συμβούλια και άλλες τέτοιες δραστηριότητες/φαγοπότι για τους λίγους. 1) η διαδικασία έχει μεγάλο πρόβλημα αξιοπιστίας και χρειάζεται να πειστεί ο κόσμος ότι η ανακύκλωση γίνετε και δεν καταλήγουν όλα στις χωματερές 2) να μάθει ο κόσμος τι γίνετε μετά την ανακύκλωση - που πάνε οι πρώτες ύλες, ποιες εταιρείες τις χρησιμοποιούν και έχουν πιο οικολογική συνείδηση 3) εκπαίδευση για το τι μπαίνει και τι δεν μπαίνει στους κάδους, ειδικά στους μπλε που διαφημίζουν ότι δέχονται πλαστικό, χαρτί, γυαλί, αλουμίνια, η οποία γενικότητα δημιουργεί την αίσθηση οτι όλα έκτος από τα αποφάγια μπαίνουν εκεί ενώ υπάρχουν πολλοί περιορισμοί (οχι βιοδιασπώμενες σακουλές, οχι δεμένες σακουλές, οχι χαρτί από κουτιά πίτσας/υπολείμματα φαγητού/λαδιού, οχι χαρτί κουζίνας, οχι ηλεκτρικές συσκευές, κ.ο.κ.) πραγματικά φαίνεται οτι ο κόσμος θέλει να ανακυκλώσει άλλα ακόμα δυσκολεύετε να ξεχωρίσει πως γίνετε σωστά
Ίσως αν πάψει η περιβαλλοντική συνείδηση να αποτελεί μονοπώλιο της αριστεράς και παντιέρα της ανωτερότητας της οι Έλληνες να ενδιαφερθούν περισσότερο για την ανακύκλωση ή τα πειβαλλοντικά ζητήματα. Ελπίζω μετά την δεξιόστροφη κατεύθυνση που μάταια θα πάρουν τα πράγματα να μην μπουν και αυτά στο ίδιο τσουβάλι της —λέγε με—αριστεράς μαζί με τα δικαιώματα των Gay που οι Έλληνες ψηφοφόροι θα θέλουν να ξεχάσουν για πάντα.
Κάτι που παρατηρώ στις συσκευές που χαλάνε, είναι πως συμφέρει να τις πετάξεις, αντί να τις επιδιορθώσεις, κι ίσως δεν είναι τυχαίο που συχνά χαλάνε λίγο μετά την εγγύηση. Όπως είπαμε σε επίπεδο ΕΕ, κοινός φορτιστής κινητών ανεξαρτήτως μάρκας, έτσι πρέπει με πολιτικές να ενθαρρύνουμε ξανά την επιδιόρθωση.Βέβαια, το μάρκετινγκ έχει καταφέρει κάτι ακόμη χειρότερο, να πετάμε τις συσκευές μας πριν καν χαλάσουν. Πρέπει λοιπόν να πάμε πέρα από την κλασσική ταξική σύγκρουση, που είναι στην πραγματικότητα win-win, αφού η αύξηση μισθών οδηγεί σε αύξηση της κατανάλωσης και του κέρδους, να βάλουμε στην εξίσωση κι άλλους όρους.
Αυτό το φαινόμενο έχει όνομα: "προγραμματισμένη απαξίωση" (obsolescence programmée).Αν καταφέρεις να βρεις το τεύχος Μαΐου 2018 της ΣΧΕΔΙΑΣ, υπάρχει ένα εκτεταμένο αφιέρωμα σε αυτό το φαινόμενο και αρκετές προτάσεις.
Η οικολογική ευαισθησία και αυτά τα άρθρα είναι κάτι σαν την αναφορά στον αρχαιοελληνικό κλασικό πολιτισμό, δίνουν κύρος για να περνάνε τις θέσεις τους σε άλλα ζητήματα.
Είναι κάτι απλό αλλά δεν ασχολείται κανείς, δυστυχώς. Κάτι που στην Γερμανία και Σουηδία είναι κάτι που ισχύει δεκαετίες, στην Ελλάδα είναι κάτι καινούργιο για τους πολίτες και πλήττουν μόνο στην σκέψη ότι θα πρέπει να ξεχωρίσουν σκουπίδια (και να τα πλύνουν λίγο). Εδώ αρνούνται να ξεχωρίσουν τα καπάκια για να τα δώσουν για τα αναπηρικά καροτσάκια γιατί "Σιγά μην κάνω εγώ την δουλειά των άλλων".Τέτοιες νοοτροπίες είναι λογικό να μας κρατάνε σε αυτά τα ποσοστά.Επιπλέον η έλλειψη ποινής σε περίπτωση που σε κάδο ανακύκλωσης ρίξεις μακαρόνια με κιμά, είναι ένας παράγοντας.