{Sweetest tongue has sharpest tooth}
Για το τι να πρωτοπροειδοποιήσουν κι αυτές οι γιαγιάδες; Τα βασικά ψέλλισαν: να μη μας ρίξουν ναρκωτικά στην πορτοκαλάδα, να μην διαβάζουμε Kαζαντζάκη και πάμε στην κόλαση, να φοράμε φανελάκι μην πάθουμε μητρικά. Δεν μας είπαν για λύκους με γκρίζους κροτάφους και θητεία στον σοσιαλισμό. Δεν μας χτύπησαν καμπανάκι για λύκους με Βρυξέλλες και εργατικά δίκαια. Δεν έβγαλαν άχνα για λύκους άνευ πανσελήνου και λύκους με ντοκ μάρτενς και οικολογικές ευαισθησίες.
Πόσα κοριτσάκια, πόσες συμμαθήτριες απ' του Στρατηγάκη κι απ'τις κατασκηνώσεις της ιεράς μητροπόλεως κι απ'τις αντικαπιταλιστικές πορείες κι απ' τις ντίσκο μπαρμπαρέλες την πάτησαν κι ακόμα την κουβαλούν την δαγκωνιά! Απ' αυτές τις βαθιές που κουδουνίζουν άμα περάσεις από συναγερμό. Ακόμη τις δείχνουμε όταν μαζευόμαστε στα ριγιούνιον αποφοίτησης από λυκοφωλιές: ''Εμένα με ξεγέλασε γιατί είχε μεγάλη γλώσσα και τα άπαντα του Μπακούνιν'' η μία, ''εμένα μ'έριξε με το τριχωτό του στήθος και τη λιμνοθάλασσα του Παλαμά'' η άλλη. Ποταμοί δακρύων οι δαγκωμένες κι ας πέρασαν εφτά κυβερνήσεις και είκοσι γιουροβίζιον από το μοιραίο.
(Όσο για μένα που την πάτησα μ' ένα εξωτικό κοκτέηλ απάντων Καιτούλας Γαρμπή και Βίκτωρος Ουγκώ, προτιμώ να παραμείνω σιωπηλή ευελπιστώντας να εκτιμήσει τη στάση μου και να ξανατηλεφωνήσει).
σχόλια