«Έχει χαθεί το όραμα και το ρίσκο»: Ο Μάρτιν Σκορσέζε έγραψε ένα μανιφέστο κατά των ταινιών “franchise” στους New York Times

«Έχει χαθεί το όραμα και το ρίσκο»: Ο Μάρτιν Σκορσέζε έγραψε ένα μανιφέστο κατά των ταινιών “franchise” στους New York Times Facebook Twitter
«Σε πολλά μέρη σ΄ αυτή την χώρα αλλά και σε όλον τον κόσμο, οι ταινίες τύπου Marvel είναι η κυρίαρχη και συχνά η μοναδική επιλογή για όσους επιθυμούν να πάνε να δουν σινεμά στη μεγάλη οθόνη» (εικονογράφηση Jasu Hu / The New York Times)
6

Στις αρχές του περασμένου μήνα, ο μεγάλος σκηνοθέτης παραχωρώντας συνέντευξη στο περιοδικό Empire, απάντησε σε μια ερώτηση για τις ταινίες με ήρωες της Marvel, είπε ότι του φαίνονται να είναι πιο κοντά σε «θεματικά πάρκα» παρά στην αντίληψη που έχει ο ίδιος για τις κινηματογραφικές ταινίες και ότι εν τέλει, δεν πιστεύει ότι αποτελούν σινεμά. Οι αντιδράσεις – θετικές και αρνητικές – υπήρξαν έντονες, εντός και εκτός Χόλιγουντ, και ο 76χρονος δημιουργός επανήλθε χθες στο ζήτημα με βαρυσήμαντο άρθρο γνώμης στους New York Times, όπου γράφει τα εξής:

«Πολλές από τις αποκαλούμενες franchise ταινίες δημιουργούνται από ανθρώπους που διαθέτουν σημαντικό ταλέντο. Το βλέπεις στην οθόνη. Το ότι οι ίδιες οι ταινίες δεν με ενδιαφέρουν αποτελεί ζήτημα προσωπικού γούστου και ταπεραμέντου. Ξέρω ότι αν ήμουν νεότερος, ενδεχομένως να έτρεφα μεγαλύτερο ενθουσιασμό και ίσως ακόμα να ήθελα να γυρίσω κι εγώ μια τέτοια ταινία. Μεγάλωσα όμως σε μια εποχή όπου ανέπτυξα μια αίσθηση του σινεμά – του τι είναι και του τι μπορεί να είναι μια ταινία - που ήταν τόσο μακριά από το κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel όσο είναι η Γη από τον Άλφα Κενταύρου.

«Για μένα, για τους δημιουργούς που αγάπησα, για τους φίλους μου που ξεκίνησαν να κάνουν ταινίες τον ίδιο καιρό με μένα, το σινεμά είχε να κάνει κυρίως με μια αίσθηση αποκάλυψης – αισθητικής, συναισθηματικής και πνευματικής. Είχε να κάνει με χαρακτήρες – με την πολυπλοκότητα των ανθρώπων και τις αντικρουόμενες και παράδοξες φύσεις τους, με τον τρόπο που πληγώνουμε ο ένας τον άλλον ή που αγαπάμε ο ένας τον άλλον και βρισκόμαστε ξαφνικά αντιμέτωποι με τον εαυτό μας...»

«Για μας το σινεμά αντιπροσώπευε μια μορφή τέχνης, ισότιμη με την λογοτεχνία, τη μουσική ή τον χορό. Και οδηγηθήκαμε στην αντίληψη ότι αυτή η τέχνη μπορεί να βρεθεί σε πολλά διαφορετικά μέρη και με εξίσου πολλές μορφές – στο "The Steel Helmet" του Σαμ Φούλερ και στην "Persona" του Μπέργκμαν, στο "It's Always Fair Weather" του Στάνλεϊ Ντόνεν και του Τζιν Κέλι και στο "Scorpio Rising" του Κένεθ Άνγκερ, στο "Vivre Sa Vie" του Γκοντάρ και στο "The Killers" του Ντον Σίγκελ».

«Έχει χαθεί το όραμα και το ρίσκο»: Ο Μάρτιν Σκορσέζε έγραψε ένα μανιφέστο κατά των ταινιών “franchise” στους New York Times Facebook Twitter
«Όπως όλοι γνωρίζουμε, η βιομηχανία του σινεμά έχει αλλάξει δραματικά τα τελευταία 20 χρόνια σε όλα τα μέτωπα. Η πιο δυσοίωνη αλλαγή όμως συνέβη υπογείως και υπό την σκέπη της νυκτός. Μιλάω για τον σταδιακό αλλά σταθερό περιορισμό του ρίσκου».

«Ή στις ταινίες του Άλφρεντ Χίτσκοκ – μπορεί υποθέτω να πει κάποιος ότι ο Χίτσκοκ είχε δημιουργήσει το δικό του franchise, ή μάλλον ότι οι ταινίες του ήταν το δικό μας franchise...»

«Πολλά από τα στοιχεία που ορίζουν το σινεμά όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι, υπάρχουν στις ταινίες της Marvel. Αυτό που απουσιάζει είναι αυτή η αίσθηση αποκάλυψης, μυστηρίου ή γνήσιου συναισθηματικού κινδύνου. Δεν υπάρχει κανένα ρίσκο. Οι ταινίες γίνονται για να ικανοποιήσουν κάποιες πολύ συγκεκριμένες απαιτήσεις και είναι σχεδιασμένες ως παραλλαγές σε πεπερασμένο αριθμό θεμάτων...»

«Με άλλα λόγια, δεν έχουν καμία σχέση με τις ταινίες του Πολ Τόμας Άντερσον ή της Κλερ Ντενί ή του Σπάικ Λι ή του Άρι Άστερ [του σκηνοθέτη του "Hereditary" και του "Midsommar"] ή της Κάθριν Μπίγκελοου ή του Γουές Άντερσον. Όταν βλέπω μια ταινία κάποιου εξ αυτών των δημιουργών, ξέρω ότι θα δω κάτι καινούριο που θα με οδηγήσει σε απρόσμενες και ίσως ανώνυμες ακόμα περιοχές της ανθρώπινης εμπειρίας, διευρύνοντας την αντίληψή μου σχετικά με τις δυνατότητες της μυθοπλασίας μέσω κινούμενων εικόνων και ήχων».

«Τελικά, ποιο είναι το πρόβλημα σου; - μπορεί να με ρωτήσει κάποιος. Γιατί δεν αφήνουμε τις ταινίες με υπερήρωες και τα άλλα κινηματογραφικά franchise να υπάρχουν επίσης; Ο λόγος είναι απλός. Σε πολλά μέρη σ΄ αυτή την χώρα αλλά και σε όλον τον κόσμο, αυτές οι ταινίες είναι η κυρίαρχη και συχνά η μοναδική επιλογή για όσους επιθυμούν να πάνε να δουν σινεμά στη μεγάλη οθόνη. Είναι χαλεποί οι καιροί για την διανομή των ταινιών στις αίθουσες και υπάρχουν λιγότεροι ανεξάρτητοι κινηματογράφοι από ποτέ. Η εξίσωση έχει αναστραφεί και το streaming αποτελεί πλέον το κυρίαρχο μέσο. Παρ' όλα αυτά, δεν γνωρίζω ούτε έναν σκηνοθέτη που να μην έχει στο μυαλό του τη μεγάλη οθόνη και την αίθουσα μαζικής προβολής, όταν σχεδιάζει μια ταινία».

«Κι εγώ σ΄ αυτή την κατηγορία ανήκω, παρότι μιλώ ως κάποιος που μόλις ολοκλήρωσε μια ταινία για το Netflix που αυτό, και μόνο αυτό, μας επέτρεψε να κάνουμε το "The Irishman" όπως το θέλαμε, και γι' αυτό θα είμαι για πάντα ευγνώμων. Θα παιχτεί και σε κάποιες αίθουσες ανά τον πλανήτη και σίγουρα θα ήθελα να ήταν πολλές περισσότερες. Το γεγονός όμως παραμένει ότι, ασχέτως του ποιος χρηματοδοτεί την ταινία σου, οι αίθουσες στα περισσότερα multiplex του πλανήτη είναι συνωστισμένες από ταινίες κάποιου franchise».

«Έχει χαθεί το όραμα και το ρίσκο»: Ο Μάρτιν Σκορσέζε έγραψε ένα μανιφέστο κατά των ταινιών “franchise” στους New York Times Facebook Twitter
Ματά από μια σύντμη πορεία σε περιορισμένες αίθουσες, τo "The Irishman" θα κάνει πρεμιέρα στην πλατφόρμα του Netflix στις 27 Νοεμβρίου

«Και αν μου αντιτείνετε ότι είναι απλά ζήτημα προσφοράς και ζήτησης και ότι αυτά θέλει ο κόσμος, θα διαφωνήσω έντονα. Είναι σαν το ερώτημα με την κότα και το αυγό. Αν δίνεις στον κόσμο ένα μόνο πράγμα ξανά και ξανά χωρίς άλλη επιλογή, στο τέλος θα ζητάει μόνο περισσότερο από αυτό το ίδιο πράγμα».

«Όπως όλοι γνωρίζουμε, η βιομηχανία του σινεμά έχει αλλάξει δραματικά τα τελευταία 20 χρόνια σε όλα τα μέτωπα. Η πιο δυσοίωνη αλλαγή όμως συνέβη υπογείως και υπό την σκέπη της νυκτός. Μιλάω για τον σταδιακό αλλά σταθερό περιορισμό του ρίσκου. Πολλές ταινίες στις μέρες μας αποτελούν τέλειες κατασκευές προορισμένες για άμεση κατανάλωση. Πολλές από αυτές δημιουργούνται από ομάδες ταλαντούχων ατόμων. Τους λείπει όμως κάτι απαραίτητο στην τέχνη του σινεμά: το ενοποιητικό όραμα του καλλιτέχνη-δημιουργού. Κι αυτό συμβαίνει βεβαίως επειδή ο μεμονωμένος δημιουργός αποτελεί τον μεγαλύτερο παράγοντα ρίσκου απ' όλους».

«Δυστυχώς, όπως είναι διαμορφωμένη η κατάσταση, έχουμε πλέον δύο διαφορετικά πεδία: υπάρχει η παγκόσμια οπτικοακουστική ψυχαγωγία και υπάρχει και το σινεμά. Ακόμα υπάρχει ανάμεσά τους κάποια αλληλοεπικάλυψη καμιά φορά, αλλά είναι αυτό είναι όλο και πιο σπάνιο. Και φοβάμαι ότι η απόλυτη οικονομική κυριαρχία της πρώτης χρησιμοποιείται για την περιθωριοποίηση και την ελαχιστοποίηση της ύπαρξης του δεύτερου».

«Για όσους και όσες μόλις ξεκίνησαν ή ονειρεύονται να γυρίσουν ταινίες, η επικρατούσα κατάσταση είναι στυγνή και εντελώς αφιλόξενη προς την τέχνη. Και μόνο η πράξη της γραφής αυτού του κειμένου με γεμίζει με τρομερή θλίψη».

Ας μου επιτραπεί να καταθέσω κι εγώ εν είδει επιλόγου μια ταπεινή άποψη για το μείζον τελικά θέμα που ανακίνησε σε μια αποστροφή του λόγου του ο μεγάλος σκηνοθέτης και σύντομα πήρε ανεξέλεγκτες διαστάσεις, αναγκάζοντας τον να επανέλθει με το κείμενο αυτό που πήρε τη μορφή «μανιφέστου».

Ως εκπρόσωπος μιας γενιάς (αγοριών κατά κανόνα) που πέρασε μεγάλο κομμάτι της προεφηβείας και της πρώιμης εφηβείας συντροφιά με τους ήρωες των κόμικς της Marvel, θυμάμαι για χρόνια να αναρωτιόμαστε πώς γίνεται να μην γυρίζονται μεγάλες κινηματογραφικές παραγωγές βασισμένες στις ιστορίες αυτών των αγαπημένων μας χαρακτήρων.

Όταν αυτό συνέβη τελικά, στην αυγή του 21ου αιώνα, και παρά το γεγονός ότι εμείς είχαμε αγγίξει ήδη τα τριάντα, ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος, ειδικά από την στιγμή που επρόκειτο για παραγωγές κύρους με εγνωσμένης αξίας σκηνοθέτες (Ο Μπράιαν Σίνγκερ στο "X-Men" ή ο Σαμ Ράιμι στο "Spider Man") και σταρ.

Σταδιακά βέβαια, οι περιορισμοί του είδους, η διατήρηση της ίδιας συνταγής και η αβάσταχτα «ενοποιημένη παρουσία» μιας εταιρικής σχεδόν αντίληψης, έφεραν τον κορεσμό, τη ρουτίνα και την ισοπέδωση. Από ένα σημείο και μετά, οι ταινίες λειτουργούσαν απλά ως σποραδικές νοσταλγικές τελετουργίες αντροπαρέας, χωρίς ιδιαίτερες προσδοκίες και χωρίς ρίσκο, που λέει και ο Σκορσέζε.

Ώσπου εγκατέλειψα σταδιακά το είδος, εκτιμώντας πάντως κάποιες απολαυστικές εξαιρέσεις στην μανιέρα, όπως το ενήλικου πνεύματος και (αυτο)σαρκασμού "Deadpool" (το πρώτο έστω) ή το "Black Panther" που αν μη τι άλλο έκανε τον κόπο να κατασκευάσει ένα εντυπωσιακό και μεγαλειώδες παράλληλο σύμπαν υψηλού αφροφουτουρσιμού.

Είναι αποκαρδιωτικό όμως να βλέπει κανείς τις λίστες του αμερικανικού (αλλά και του παγκόσμιου) box office και συχνά να μην υπάρχει ούτε μία ταινία που να μην ανήκει τεχνικά (όπως το Joker) ή ουσιαστικά σε κάποιο αβάσταχτα προβλέψιμο franchise.

Και τώρα περιμένουμε να δούμε το "The Irishman" στο Netflix (ελπίζει κανείς να το προλάβει σε κάποια αίθουσα, αλλά ποιον κοροϊδεύουμε; μέχρι να το κανονίσουμε θα έχει χαθεί η ευκαιρία) που το πρόβλημά του ως υπηρεσία δεν είναι ότι υποκαθιστά το σινεμά ή μπασταρδεύει την εμπειρία της αίθουσας, αλλά ότι τα κάνει όλα να φαίνονται ίδια και «ό,τι να΄ναι» και μπορούμε να φανταστούμε από τώρα την σκηνή στο σαλόνι που πατά κάποιος νυσταγμένα την παύση στην πολυαναμενόμενη νέα, μεγάλη ταινία του Σκορσέζε με σκοπό να την συνεχίσει άλλη μέρα – ή ποτέ.

Οθόνες
6

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Ρίτσαρντ Τσάμπερλεϊν στα 90: Ο βασιλιάς της τηλεόρασης ζει εδώ και χρόνια χωρίς μυστικά

Οθόνες / Ο Ρίτσαρντ Τσάμπερλεϊν στα 90: Ο βασιλιάς της τηλεόρασης ζει εδώ και χρόνια χωρίς μυστικά

Διάσημος ανά τον πλανήτη από το «Σογκούν» και «Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας», ο Αμερικανός ηθοποιός αποφάσισε πριν από είκοσι χρόνια να αποκαλύψει την σεξουαλική του ταυτότητα και να κερδίσει την ελευθερία του
THE LIFO TEAM
Η αποδόμηση του greek dream στις ταινίες του Νίκου Παπατάκη

Οθόνες / Η αποδόμηση του greek dream στις ταινίες του Νίκου Παπατάκη

Ο εμιγκρές που κατάφερε να δει διεισδυτικά και βαθιά στην ελληνική ψυχή, ο «μοναχικός αναρχικός» με την πολύ μικρή σε μέγεθος φιλμογραφία αλλά την τεράστια σε καλλιτεχνική αξία. Από τον Παπατάκη μέχρι τον Λάνθιμο, η απόσταση είναι μικρότερη απ' όσο φανταζόμαστε.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
10 σπουδαίες κινηματογραφικές ερμηνείες του Κίλιαν Μέρφι

Οθόνες / Από τα ζόμπι του Ντάνι Μπόιλ ως τον Κεν Λόουτς: Δέκα σπουδαίες ερμηνείες του Κίλιαν Μέρφι

Ο φετινός νικητής του Όσκαρ α' ανδρικού ρόλου είναι ένας αυθεντικός καρατερίστας, αλλιώτικος και απόκοσμος, συγκινητικός στα όρια της συντριβής. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Apple πετάει τόσα πολλά χρήματα σε παραγωγές που δεν βλέπει σχεδόν κανείς;

Οθόνες / Γιατί η Apple πετάει τόσα πολλά χρήματα σε παραγωγές που δεν βλέπει σχεδόν κανείς;

Ο τεχνολογικός γίγαντας έχει την πολυτέλεια να ξοδεύει μυθικά ποσά για περιεχόμενο υψηλού κύρους αλλά χαμηλής ανταπόκρισης. Είναι αυτό μέρος μιας στρατηγικής ή απλά έχει λεφτά για πέταμα;
THE LIFO TEAM
Αλέν Ντελόν: Οι τραγικές τελευταίες σελίδες της ζωής ενός μεγάλου σταρ

Οθόνες / Αλέν Ντελόν: Οι τραγικές τελευταίες σελίδες της ζωής ενός μεγάλου σταρ

Ένα πικρό φινάλε σε μια λαμπερή ζωή, με ιστορίες μίσους μεταξύ των παιδιών του, μια περιουσία που έχει διανεμηθεί «άδικα» και κατηγορίες για χειραγώγηση και κακοποίηση.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Tα «Αδέσποτα Κορμιά» δεν είναι μόνο η πολυσυζητημένη αφίσα τους

The Review / Tα «Αδέσποτα Κορμιά» δεν είναι μόνο η πολυσυζητημένη αφίσα τους

Ο Γιάννης Βασιλείου και η Τίνα Μανδηλαρά αναλύουν την ταινία που συζητήθηκε περισσότερο από όλες στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, τα «Αδέσποτα Κορμιά» της Ελίνας Ψύκου, με αφορμή την κυκλοφορία της στις αίθουσες από 28 Μαρτίου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Κέιτ Μπλάνσετ: «Οι κοινωνίες σπρώχνουν τις συλλογικές τους αποτυχίες κάτω από το χαλί»

Αποκλειστική συνέντευξη / Κέιτ Μπλάνσετ: «Οι κοινωνίες σπρώχνουν τις συλλογικές τους αποτυχίες κάτω από το χαλί»

Με αφορμή το «Νέο Αγόρι», μια ταινία του συμπατριώτη της Γουόρικ Θόρντον στην οποία ανέλαβε την παραγωγή και πρωταγωνιστεί, η σπουδαία ηθοποιός συζητά με τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο. Αποκαλύπτει ένα δύσκολο παιδικό βίωμα, μιλά για τις έννοιες του θαύματος και του σωτήρα, θυμάται πώς γνώρισε τον Χρήστο Νίκου και τι την έλκει στο σινεμά που αυτός οραματίζεται. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Πολ Σάιμον δεν ακούει καθόλου πλέον από το ένα αυτί αλλά η μουσική παραμένει βαθιά εντός του

Daily / Ο Πολ Σάιμον δεν ακούει καθόλου πλέον από το ένα αυτί αλλά η μουσική παραμένει βαθιά εντός του

Το ντοκιμαντέρ «In Restless Dreams: The Music of Paul Simon» αποτελεί μια συναρπαστική αναδρομή στη μακρά πορεία του σπουδαίου δημιουργού, από τους Simon and Garfunkel μέχρι σήμερα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» έγινε 20 χρονών

Οθόνες / Έρωτας και μνήμη: Η «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» έγινε 20 χρονών

Η δημοφιλής ρομαντική ταινία με τον Τζιμ Κάρεϊ και την Κέιτ Γουίνσλετ συμπλήρωσε μια εικοσαετία από την αμερικανική της πρεμιέρα. Με αφορμή αυτή την επέτειο, την επισκεπτόμαστε ξανά και εξετάζουμε γιατί παραμένει αγαπητή μέχρι σήμερα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Τρία ελληνικά ντοκιμαντέρ του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης που πρέπει να δείτε οπωσδήποτε

Οθόνες / Γιατί τα ελληνικά ντοκιμαντέρ είναι στο σύνολό τους καλύτερα από τις ταινίες μυθοπλασίας - Τρία παραδείγματα

Τα πολυσυζητημένα «Αδέσποτα Κορμιά», ένα ερωτικό προσκύνημα στη Σαπφώ και ένα στοιχειωμένο σκακιστικό καφενείο στην καρδιά του αθηναϊκού κέντρου: Τρεις ταινίες που ξεχώρισαν στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Υπάρχει άνθρωπος που δεν έκλαψε με το «One Day» του Netflix;

The Review / Υπάρχει άνθρωπος που δεν έκλαψε με το «One Day» του Netflix;

Ο Γιάννης Βασιλείου και η Ναταλία Πετρίτη συζητούν για τα συν και τα πλην της παραγωγής του Netflix, για τους λόγους που δέθηκαν οι θεατές μαζί της και για άλλες πρόσφατες παραγωγές που θα έκαναν ακόμα και μια πέτρα να κλάψει.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Πάθη, μίση, ανταλλαγή εραστών και ατέλειωτοι καβγάδες: Το μυστικό παρασκήνιο πίσω από τις βελούδινες ταινίες του Τζέιμς Άιβορι

Οθόνες / Πάθη, μίση, ατέλειωτοι καβγάδες: Το παρασκήνιο πίσω από τις βελούδινες ταινίες του Τζέιμς Άιβορι

Ένα νέο ντοκιμαντέρ για το ντουέτο του παραγωγού Ισμαήλ Μέρτσαντ και του σκηνοθέτη Τζέιμς Άιβορι καθιστά σαφές ότι τα υποβόσκοντα πάθη στις ταινίες τους δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με ό,τι συνέβαινε πίσω από την κάμερα.
THE LIFO TEAM
Lee Grant: «Η εξορία μου από το Χόλιγουντ ήταν η καλύτερη εκπαίδευση που θα μπορούσα να φανταστώ»

Οθόνες / Λι Γκραντ: Μια «ακυρωμένη» ηθοποιός, μια ακόμα ενεργή και αξιόλογη σκηνοθέτιδα

To τρομερό ταλέντο που έκανε μπαμ από μακριά και το Χόλιγουντ κατέστρεψε χωρίς αιτία βρίσκεται πια στην κορυφή της λίστας με τους μεγαλύτερους (σε ηλικία) εν ζωή σκηνοθέτες. Η ιστορία της ζωής και της καριέρας του κοριτσιού με την κλεμμένη νεότητα είναι συγκλονιστική.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

5 σχόλια
Επιτρέψτε μου να βγάλω κάποια σινεφίλ απωθημένα με αφορμή το παρόν άρθρο.Αρχικά,να πω πως δεν έχω διαβάσει κόμιξ ούτε της DC ούτε της Marvel,οπότε κρίνω βάσει μόνο των ταινιών. Επίσης,δηλώνω DC fanboy και αυτό μόνο αν με υποχρέωναν να διαλέξω ανάμεσα στα δύο μεγαθήρια της pop culture.Αναρωτιόσαστε,λοιπόν,κύριε Πολιτάκη,γιατί δεν βλέπατε σε φιλμ τα κόμιξ της Marvel. Μα τα βλέπατε! Ξεχάσατε το captain america του 1990; Ή το εκτρωματικό fantastic four του 1994; Η τεχνολογία δεν είχε αναπτυχθεί τόσο,ώστε να έχουμε τέλεια οπτικά εφέ,γι' αυτό άργησαν οι ταινίες και καλά έκαναν. Εξάλλου,η DC έβγαλε εργάρες στην εφηβεία σας(και στα παιδικά μου χρόνια),οπότε υπήρχε εναλλακτική. Αλλά,απ' ό,τι κατάλαβα από την περιήγησή μου στο διαδίκτυο,δεν θέλατε(εφεξής απευθύνομαι σε όλα τα marvel fanboys,δεν ξέρω αν ο αρθρογράφος κατατάσσει εαυτόν στη συγκεκριμένη πληθυσμιακή ομάδα)και εξακολουθείτε να μη θέλετε/αναγνωρίζετε την εναλλακτική του Burton. Ήσαστε και είστε αλαζονικά κολλημένοι στην marvel(λες και είμαστε στο ποδόσφαιρο και πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχουν στρατόπεδα)και μισείτε ανεξήγητα την dc,σε βαθμό τέτοιο,ώστε η ιδιότητα του marvel fanboy να ισούται με τον dc hater. Δεν έχετε και άδικο,βέβαια,οι ταινίες του zack snyder είναι σκουπίδια,αλλά εσείς κάνετε λες και δεν έβγαλε η dc τα κορυφαία batman του 1989,του 1992,του 2005,του 2008 και-τώρα-του 2019. Σας παρακολουθώ εδώ και 5-6 χρόνια να εξυμνείτε τις ταινίες σας και,χωρίς κανένα λόγο(και χωρίς κανείς να σας το ζητήσει,επίσης),να επισημαίνετε ταυτόχρονα ότι η dc δεν κάνει τόσο καλές ταινίες,διαγράφοντας το παρελθόν της! Σας βλέπω στο youtube να επαινείτε το winter soldier(ενδεικτικά)και να ρωτάτε στην κάμερα με θράσος "γιατί η dc δεν κάνει μία τέτοια εργάρα;" Μα,έκανε! Το dark knight! Το ξεχάσατε; Επιλεκτική αμνησία;!Και τώρα που η dc έβγαλε ακόμη μία εργάρα,ξαφνικά "ξεχάσατε" να ρωτήσετε "γιατί,marvel,δεν έχεις βγάλει και συ μία τέτοια εργάρα;"!  Και μη μου πείτε εμένα το logan,το infinity war και το endgame,διότι αναφέρομαι σε καθαρά δραματική ταινία,χωρίς καμία σκηνή δράσης και ευχάριστης στο μάτι βίας,χωρίς καθόλου cgi εφέ και με τέλεια ερμηνεία  από τον ηθοποιό. Συνειδητοποιείτε πως σε λίγους μήνες από τώρα,οπότε και ο Phoenix θα κερδίσει το όσκαρ(δεν δέχομαι άλλον νικητή,απλώς δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική,δεν πρέπει καν να υπάρχει πεντάδα υποψηφιών!),θα έχουμε το ακόλουθο πρωτοφανές(εξ όσων γνωρίζω,αν σφάλω,παρακαλώ,κύριε Πολιτάκη,εσείς που γνωρίζετε τα καλλιτεχνικά,διορθώστε με)στην ιστορία,δηλαδή,δυο διαφορετικοί ηθοποιοί θα έχουν πάρει όσκαρ για την ερμηνεία του ίδιου χαρακτήρα; Και όλα αυτά για ταινίες κόμικ;Συνειδητοποιείτε τον άθλο της dc; Α,επίσης,ποια ταινία της marvel έλαβε την ύψιστη διάκριση σε κουλτουριάρικο φεστιβάλ;
Βασικα το προβλημα ξεκινησε όταν απο PG(με κηδεμονες), R(17 και ανω) και X(ενηλικοι μονο) η κατηγοριοποιηση των ταινιων εγινε......PG-13.Το προβλημα είναι ότι για να διορθωσουν την κακοποιηση του PG των περασμενων δεκαετιων δημιουργησαν την κατηγορία PG-13 για να βολεψουν ταινιες που δεν είναι παιδικες αλλα ουτε και για ενηλικους μονο, το προβλημα τωρα είναι ότι η κατηγορία PG-13 που δημιουργηθηκε για αυτες τις ενδιαμεσες ταινιες κακοποιηται με το ακριβως αντιθετο τροπο δημιουργουν PG ταινιες αλλα τις βαφτιζουν PG-13 διοτι η κατηγορια PG-13 κοβει τα περισσοτερα εισιτηρια απο όλες τις αλλες κατηγοριες.... ο λογος; στην πρωτη τριλογια του star wars ο πρωταγωνιστης χανει το χερι του ( κακοποιημενο PG) , στην PG-13 τριλογια η πρωταγωνίστρια δεν εχει ουτε μια εκδορα... στους avengers υπάρχει βια....βασικα πεταει ο ενας τον αλλον δεξια και αριστερα χωρις καμια απεικονιση του αποτελεσματος της βιας, ακομα και οι θαναντοι είναι...παιδικοι, αιμα υπαρχει; είναι PG-13 σωστα; Σε ποια τελευταια franchise είδατε ενηλικη βια, αιμα, θανατους κτλ; Το προβλημα είναι ότι ενω η θεματικη (sci-fi/fantasy κτλ) δεν είναι παιδικη, η εκτελεση είναι. Game of Thrones.....Ευρωπαικη σειρα όχι Αμερικανικη. Το ευρωπαικο παιδικο Harry Potter είναι πιο ενηλικο από ότι το Αμερικανικο Fantastic Beasts....το αστειο είναι ότι το ενα είναι PG και το αλλο PG-13. Πλεον το PG-13 είναι νερομενο προς το παιδικο ενω δημιουργηθηκε για το ακριβως αντιθετο λογο.Για τους αγγλομαθεις ενα πιο εμπεριστατομενο videohttps://www.youtube.com/watch?v=O-NeJRrgoTYΣτο ευρωπαϊκο σινεμα εξακολουθουμε και εχουμε αξιοζηλευτο ενηλικο σινεμα.Υ.Γ. Αυτος είναι ο λογος που οι τελευταιες γενιες δεν εχουν τα δικα τους gremlins και goonies.
Δηλαδή ο Κένεθ Μπράνα που σκηνοθέτησε το πρώτο Θώρ, πολύ πριν ξεκινήσει ο Χαμός δεν έκανε σινεμά; Ή ο Ταϊκα Γουαιτιτι που έκανε το Ragnarok? Τα ίδια έχουν λεχθεί κατά καιρούς για τα σπλάτερ και παλιότερα για τα spaghetti western και όμως μέσα στον χαμό έδωσε αριστουργήματα. Δεν είναι φυσικά όλοι (και δεν μπορούν να είναι όλοι) auteurs σαν τα ονόματα που αναφέρει, αλλά μια ματιά στο box office δειχνει οτι ναι μεν υπάρχουν τα franchise αλλά υπάρχουν επίσης και ένα σκασμό άλλα. Στο χέρι του κάθε δημιουργού είναι να τραβήξει τον κόσμο. https://www.boxofficemojo.com/weekend/2019W44/
Το Ragnarok εγω γιατι το βρηκα συγκλονιστικα βαρετο; οτι καλη ιδεα και να εχουν οτι ενδιαφερον και να βαλουν πνιγεται στον Ωκεανο προβλεψιμοτητας.Μιας και μιλαμε για scifi αντιστοιχα ταινιες με φαντασια, νεους κοσμους και διασκεδαστικες οπως πχ το Jupiter Asceding πνιγονται στην πλημυριδα φfrancise. και δεν ειναι οτι ηταν κανενα αριστουργημα αλλα τουλαχιστον εφερνε 2-3 νεες ιδεες.Σε γενικοτερο επιπεδο αυτο το αναμασημα, η τελετουργια του genre δειχνει πολιτισμο που εχει εξαντλησει τα ορια του