Δεν ήταν μόνο η τραγική είδηση καθαυτή που με σόκαρε αλλά και η σχεδόν συνωμοτική «σιωπή» γύρω από αυτή, εξίσου απεχθής με το να είχε γίνει ένα ακόμα κατάμεστο ηθικού πανικού και κραυγαλέα φοβικό «κίτρινο» πρωτοσέλιδο: Ξημερώματα Κυριακής, ένα νέο παιδί έσβησε στο νοσοκομείο ύστερα από μια βραδιά σε ένα από τα γνωστότερα φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής της Αθήνας, καταπώς φαίνεται ύστερα από κακή χρήση ή κατάχρηση ουσιών, ίσως και σε συνδυασμό με παθολογικά αίτια – ιατροδικαστική γνωμάτευση δεν έχει βγει, γεγονός όμως είναι ότι ο άνθρωπος αυτός δεν είναι πια ανάμεσά μας ενώ πιθανόν να μπορούσε... Ο 21χρονος είχε ήδη σπασμούς όταν κατέφθασε το ασθενοφόρο και κατέληξε στα επείγοντα.
«Στο άκουσμα της είδησης, της απώλειας της ζωής ενός νέου συνανθρώπου μας κατά την τρίτη μέρα του Φεστιβάλ, αισθανόμαστε την ηθική υποχρέωση να αναστείλουμε τις προγραμματισμένες εκδηλώσεις, έχοντας απόλυτο σεβασμό στην αξία της ανθρώπινης ζωής και ως ελάχιστη ένδειξη συμπαράστασης προς την οικογένεια του. Τα θερμά μας συλλυπητήρια στους οικείους του», ήταν η «λιτή» ανακοίνωση της διοργάνωσης του Fasma Festival. Η ανάρτηση υπάρχει και στην ιστοσελίδα της στο fb, προς τιμή τους μάλιστα μέχρι σήμερα το πρωί, τουλάχιστον, δεν είχε «κατέβει» (όπως σε άλλες περιπτώσεις παρόμοιων events, όπου τυχόν επικριτικά σχόλια για πολύ πιο ανώδυνα θέματα απλώς «εξαφανίζονται»), ούτε αυτή ούτε τα πλήθος οργισμένα, έως και εξυβριστικά σχόλια από κάτω.
Με τόση πληροφόρηση, εμπειρία και τεχνογνωσία ύστερα από τρεις δεκαετίες ηλεκτρονικής dance μουσικής κουλτούρας, είναι ανεπίτρεπτο να πεθαίνει κόσμος σε τέτοιες συνευρέσεις, ειδικά σε μεγάλα events με σεβαστό αντίτιμο. Όμως το ζήτημα δεν είναι να βρούμε κάποιους αποδιοπομπαίους τράγους να τους στήσουμε στον τοίχο. Το πρόβλημα της έλλειψης κουλτούρας σωστού και ασφαλούς clubbing αφενός, έλλειψης ενημέρωσης για τις ουσίες αφετέρου είναι συνολικότερο και μακάρι το λυπηρό αυτό συμβάν να προβληματίσει
Ναι, αν πράγματι τα μέτρα ασφαλείας ήταν τόσο πλημμελή, οι διοργανωτές φέρουν ενδεχομένως ευθύνες τις οποίες αποφεύγουν να αναλάβουν στην ανακοίνωση. Αλλά δεν ήταν μόνο «η κακιά η ώρα». Με τόση πληροφόρηση, εμπειρία και τεχνογνωσία ύστερα από τρεις δεκαετίες ηλεκτρονικής dance μουσικής κουλτούρας, είναι ανεπίτρεπτο να πεθαίνει κόσμος σε τέτοιες συνευρέσεις, να μην έχει προβλεφθεί η άμεση παροχή στοιχειωδών πρώτων βοηθειών, ειδικά σε μεγάλα events με σεβαστό αντίτιμο. Όμως το ζήτημα δεν είναι να βρούμε κάποιους αποδιοπομπαίους τράγους να τους στήσουμε στον τοίχο. Το πρόβλημα της έλλειψης κουλτούρας σωστού και ασφαλούς clubbing αφενός, έλλειψης ενημέρωσης για τις ουσίες αφετέρου είναι συνολικότερο και μακάρι το λυπηρό αυτό συμβάν να προβληματίσει. Πόσο μάλλον που βρισκόμαστε στην αρχή του καλοκαιριού, εποχή όπου τα σχετικά events πυκνώνουν και σε μια χώρα όπου, σύμφωνα με όλα τα στοιχεία, η χρήση ουσιών – ψυχαγωγικών αλλά και κατασταλτικών - έχει αυξηθεί θεαματικά τα τελευταία χρόνια, ριψοκίνδυνο απάγγειο στης κρίσης τις πολλές (και όχι λιγότερο επικίνδυνες) παρενέργειες.
Δίχως όμως, συνήθως, να συνοδεύεται κι από ένα στοιχειώδες "know how", όχι γιατί δεν υπάρχει διαθέσιμη πληροφόρηση (και μόνο το Διαδίκτυο παρέχει άφθονη, κι ας είναι η παρανομία φενάκη στη γνώση) αλλά γιατί δεν επικοινωνείται σωστά. Έπειτα αλλάξανε κι οι εποχές. Δεν είμαστε στα ευδαίμονα 90's (πόσο μάλλον στα ονειροπαρμένα 60's), δεν παραμυθιαζόμαστε ότι είμαστε οι εκλεκτοί «οραματιστές» μιας νέας εποχής, το αρχικό εκείνο αγαπησιάρικο πνεύμα αλληλεγγύης και συλλογικότητας δεν είναι πια το κυρίαρχο. Πολύς κόσμος δεν «πίνει» πια για να διευρύνει τη συνείδηση ή/και το συναίσθημά του αλλά για να ξεφύγει με κάθε τρόπο από μια ασφυκτική πραγματικότητα, σχεδόν αυτοκαταστροφικά πολλές φορές (συνέβαινε βέβαια και παλιότερα αυτό αλλά δεν ήταν ο κανόνας). Δεν προσέχει όχι μόνο τι καταναλώνει (ισχύς και καθαρότητα προϊόντος) αλλά και με τι άλλο ενδεχομένως το συνδυάζει (αλκοόλ ή/και άλλα drugs). Κάποιοι το κάνουν ακόμα και εν γνώσει τους, για τη «μαγκιά» - και είναι συνήθως οι κακοί συνδυασμοί ουσιών που προκαλούν τόσο κινδύνους για τη υγεία όσο κι απαράδεκτα σκηνικά όπως οι τσαμπουκάδες που βλέπει κανείς με ολοένα μεγαλύτερη συχνότητα σε εκδηλώσεις που εξ ορισμού καμία σχέση δεν έχουν (ή δεν πρέπει να έχουν) με τη βία.
Σε μεγάλα club και dance events του εξωτερικού, υπάρχουν συσκευές που μπορείς αν θες να «τεστάρεις» το stuff σου, υπάρχει ενημέρωση, υπάρχουν επίσης γιατροί, νοσηλευτές και μέτρα ασφαλείας (υπήρχε γιατρός στο Fasma και προσπάθησε είναι αλήθεια να βοηθήσει αλλά πόσο καταρτισμένος ήταν για τέτοια περιστατικά;). Όχι ότι έτσι εκλείπουν εντελώς άσχημα σκηνικά, έχουν όμως πολύ λιγότερες πιθανότητες να εκδηλωθούν. Επίσης οι διοργανωτές τέτοιων events είναι, κατά κανόνα, σοβαροί. Στην Ελλάδα, παρότι σίγουρα υπάρχουν συνειδητοποιημένοι άνθρωποι με μεράκι γι' αυτό που κάνουν και σεβασμό στον κόσμο που απευθύνονται, υπάρχουν κι αρκετοί που πρώτο τους μέλημα έχουν την «αρπαχτή» κι αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο, συνέβαινε κατά κόρον ακόμα και στα χρόνια της ευμάρειας σε μια χώρα που είχε και έχει όλες τις προϋποθέσεις να είναι διεθνής πόλος έλξης τέτοιων εκδηλώσεων. Η οποία «αρπαχτή» μπορεί να ξεκινάει από ένα κακό ηχοσύστημα ή τις τσιγκουνιές στο... νερό και να φτάνει μέχρι την παντελή έλλειψη μέτρων ασφαλείας. Ένα άλλο θέμα είναι ότι οι παρευρισκόμενοι σεκιουριτάδες είναι πολλές φορές υποκοσμιακοί με την κακή έννοια τύποι, ενίοτε προκλητικοί και απρόθυμοι έως ανίκανοι να εκτιμήσουν τη σοβαρότητα μιας επείγουσας κατάστασης. Θυμήθηκα κιόλας ένα αντίστοιχο σκηνικό που είχε συμβεί προ πολλών ετών σε διάσημο τότε dance κλαμπ της περιοχής του Θησείου, με τα σεκιούριτι να βγάζουν έξω «σηκωτό», όπως είχε ακουστεί, ένα λιπόθυμο παιδί που λίγο μετά κατέληξε...
«Αυτός ο θάνατος θα μπορούσε να έχει συμβεί πολύ εύκολα σε πάρτι που στήνουμε εμείς, εσείς, οι απέναντι. Είναι μια καλή ευκαιρία να σκεφτούμε κάποιες απαραίτητες κινήσεις ενημέρωσης, πρόληψης και μείωσης βλάβης τις οποίες δεν έχουμε κάνει πολύ καιρό», έγραφε ένας φίλος προχτές και δεν θα μπορούσε να με βρει πιο σύμφωνο. Γιατί εκεί που η Πολιτεία, οι επιχειρηματίες κ.λπ. αδιαφορούν, οι ίδιοι οι άνθρωποι που εμπλέκονται σε τέτοιες φάσεις οφείλουν να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους είτε στήνοντας τα δικά τους, αυθεντικότερα και ασφαλέστερα DIY πάρτι – μια πρακτική που γνωρίζει νέα άνθιση στην Ελλάδα - είτε «παρεμβαίνοντας» στα πιο mainstream, έστω και μόνο πριμοδοτώντας την υπευθυνότητα. «Η ελευθερία είναι ευθύνη», έγραφε πολύ σωστά ένα πανό στο 13ο Αντιαπαγορευτικό Φεστιβάλπου διεξήχθη το ίδιο Σαββατοκύριακο στο Άλσος Στρατού στο Γουδί. Και ελευθερία χωρίς ευθύνη, γνώση και συνείδηση είναι σκλαβιά φτιασιδωμένη, θα συμπλήρωνα.
