Η εξουσία της πεολειξίας

Η εξουσία της πεολειξίας Facebook Twitter
Σάτυρος και Μαινάδα, Από το Σπίτι του Caecilius Jucundus στην Πομπηία
0

Λέγεται πως ο Τιβέριος είχε «διδάξει παιδιά της πιο τρυφερής ηλικίας, τα οποία αποκαλούσε τα ψαράκια του, να παίζουν ανάμεσα στα πόδια του όταν κολυμπούσε, να τον διεγείρουν σιγά σιγά με τη γλώσσα και τα δόντια, και μάλιστα, ταυτίζοντάς τα με βρέφη ανεπτυγμένα αλλά που θηλάζουν ακόμη, να του πιπιλάνε τα γεννητικά όργανα και τις ρώγες» (Σουητώνιος, Περί του βίου των Καισάρων).


Η παιδοφιλική σκηνή παρωδεί την αρχική σκηνή, εκείνη του παιδιού που θηλάζει, πιπιλάει, δαγκώνει το μητρικό στήθος.

 

Η πεολειξία δεν είναι διόλου μια εφαρμογή ανάμεσα σε άλλες της «αρχής» «Μια τρύπα είναι μια τρύπα» - πιθανόν μονάχα στα όρια της σχιζοφρένειας αυτή η διατύπωση να ακούγεται ψυχολογικά σωστή, όταν μια τρύπα σε μια κάλτσα μπορεί να «κάνει τη δουλειά».

 

Είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη φαντασίωση που αποτελεί τη βάση της και τα αναπόφευκτα στοιχεία που συνδυάζει: αντιστοιχία στήθος/πέος, στόμα/κόλπος, σπέρμα/γάλα - από τη φαντασίωση ως την πεποίθηση που γίνεται θεσμός η απόσταση είναι μονάχα ένα βήμα: με το που γίνεται ο γάμος, ο άνδρας της φυλής των Μπαρούγια δίνει στη νεαρή του σύζυγο να καταπιεί το σπέρμα του, με τη σκέψη πως η ζωτική του ουσία θα μεταμορφωθεί σε γάλα και θα φουσκώσει τα στήθη της γυναίκας του."

 

Στην αρχαία Ρώμη, ο άνδρας που έβαζε το πέος του σ' ένα στόμα (όποιο κι αν ήταν το φύλο εκείνου που το δεχόταν) προσέφερε στον εαυτό του μια καθ' όλα αποδεκτή ηδονή, ενώ εκείνος που έβαζε το πέος στο στόμα του (κι ας λεγόταν Τιβέριος ή Νέρων) επιδιδόταν σε κάτι βδελυρό, συγχέοντας το στόμα του με το αιδοίο

 

Για την παιδική σεξουαλικότητα υπάρχουν ν φύλα και η πεολειξία είναι ανάμνηση αυτού του πλουραλισμού. Πρόκειται όμως για έναν πληθυντικό αριθμό που δεν αποδεσμεύεται ποτέ ολοκληρωτικά από τις δύο συγκεκριμένες όψεις.

 

Στην αρχαία Ρώμη γινόταν διαχωρισμός ανάμεσα στο fellare (βάζω ένα πέος στο στόμα μου) και το irrumare (βάζω το πέος στο στόμα κάποιου).

 

Η γυναίκα (που μπορεί στην πραγματικότητα να είναι είτε γυναίκα είτε άνδρας) βάζει στο στόμα της το πέος, ο άνδρας βάζει το πέος του σ’ ένα στόμα.

 

Επειδή η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο επιτρεπτό και το απαγορευμένο, στη Ρώμη, περνούσε ανάμεσα στην ενεργητική και την παθητική συμπεριφορά, ο άνδρας που έβαζε το πέος του σ’ ένα στόμα (όποιο κι αν ήταν το φύλο εκείνου που το δεχόταν) προσέφερε στον εαυτό του μια καθ’ όλα αποδεκτή ηδονή, ενώ εκείνος που έβαζε το πέος στο στόμα του (κι ας λεγόταν Τιβέριος ή Νέρων) επιδιδόταν σε κάτι βδελυρό, συγχέοντας το στόμα του με το αιδοίο.

 

Η πεολειξία περισσότερο παίζει με τα δύο φύλα, το ζεύγος αρσενικό/θηλυκό, παρά απαλλάσσεται από αυτά.

 

Μέχρι πρότινος η πεολειξία θεωρούνταν μια «φριχτή διαστροφή». Σήμερα είναι μια όψη της σεξουαλικής ζωής που επιβάλλεται - ισότιμα με την αιδοίολειξία.

 

Σημαίνει αυτό άραγε πως το σύνολο των φανταστικών της συνισταμένων δεν αποτελεί πια απωθημένο; Υπάρχουν αμφιβολίες, ειδικά σε ό,τι αφορά το παιδοφιλικό και αιμομικτικό της υπόβαθρο.

 

Μια καθησυχαστική εκδοχή κάνει την πεολειξία επανερμηνεία μέσω της ενήλικης σεξουαλικότητας της σκηνής του θηλασμού, προσδίδοντας σεξουαλικό χαρακτήρα σε κάτι που αρχικά δεν είχε.

 

Μια άλλη εκδοχή, πιο ανησυχητική, αναγνωρίζει στην πεολειξία την επανασύνδεση με την πρώιμη σεξουαλικότητα: πίσω από το πέος που εκσπερματίζει στο στόμα υπάρχει ο μαστός, που ηδονίζεται χύνοντας το γάλα του στο στόμα του «αθώου παιδιού».

 

Είναι αδύνατον να περιορίσει κανείς την πεολειξία στην πραγμάτωση μίας και μόνο φαντασίωσης. «Μου αρέσει η στιγμή που τη βλέπω να γονατίζει».

 

Η γονατιστή γυναίκα θεοποιεί τον φαλλό και δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιβεβαίωση για τον άνδρα (που πάντοτε, μέσα του, ανησυχεί κρυφά) πως η λίμπιντό του είναι κυρίαρχη.

 

Ο χαρακτήρας επιβολής και σαδισμού rival ολοφάνερος, η πεολειξία «βουλώνει το στόμα» στη γυναίκα, την περιορίζει στη σιωπή;

 

Εκείνος (ο μοναχός Κλεμάν) με έβαλε (εμένα, τη Ζυστίν) να γονατίσω και κολλώντας πάνω μου σε αυτή τη στάση πραγματοποίησε τις άσεμνες ορέξεις του σ' έναν χώρο που μου απαγορεύει στη διάρκεια της θυσίας το δικαίωμα να διαμαρτυρηθώ για τις ανομίες του

― Μαρκήσιος ντε Σαντ, Τα βάσανα της αρετής

 

 

Όμως η πεολειξία είναι πλούσια σε διφορούμενα: Από τους δύο ενεργούς πρωταγωνιστές, ποιος είναι ο ενεργητικός, ποιος είναι ο κυρίαρχος; Εκείνος που βάζει τον φαλλό του στο στόμα κάποιου, ή εκείνος που παίρνει στο στόμα του τον φαλλό;

 

Η παθητική στάση εκείνου που δίνει τον φαλλό δηλώνει από μόνη της την αβεβαιότητα στο μοίρασμα των ρόλων. Η πεολειξία προσδίδει στη φαντασίωση του γυναικείου κόλπου με δόντια και στον φόβο του ευνουχισμού από τον οποίο αυτή θρέφεται ένα υπόβαθρο πραγματικότητας.

 

Ο Χανς, αυτός που καμάρωνε μπροστά σ' εκείνη που γονάτιζε, αντιμετώπισε με δυσκολία μια άλλη φορά, όταν κάποια άλλη γυναίκα, τη στιγμή που ήταν ξαπλωμένος, του πήρε απροειδοποίητα το «πολυτιμότερο αγαθό» του... «Ένιωσα σαν να μου έχωσε ένα καρότο στον κώλο».

 

Σε κάθε σεξουαλική σκηνή υπάρχει μια «γυναίκα», ένα γυναικείο «άνοιγμα», αλλά δεν ξέρουμε πού (αυτή ή αυτός) βρίσκεται.

 

Αν γυρίσουμε λίγο ακόμα πιο πίσω στο παρελθόν, η φαντασίωση της αυτοπεολειξίας (ένα σπορ στο οποίο δεν μπορεί να επιδοθεί ο καθένας) σκιαγραφεί τη σφαιρική εικόνα μιας ναρκισσιστικής πληρότητας: Γίνεσαι ταυτόχρονα ο μαστός της μητέρας και το στόμα του παιδιού.

 

Το παιδί που πιπίλιζε τον αντίχειρά του είχε κάνει ένα πρώτο βήμα σε αυτό τον δρόμο της επιστροφής προς τον χαμένο παράδεισο, προς εκείνο τον καιρό πριν από τον αποχωρισμό από τη μητέρα, πριν από τον διαχωρισμό των φύλων.

 

_______________

Ένα κεφάλαιο από το βιβλίο του Jacques Andre «Η ανδρική σεξουαλικότητα» που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη, σε μετάφραση Γιάννη Στρίγκου

Βιβλίο
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ακύλλας Καραζήσης: «Μου αρέσει η λογοτεχνία του Θανάση Βαλτινού γιατί δεν ξέρεις ποτέ τι είναι αλήθεια και τι ψέμα»

The Book Lovers / Ακύλλας Καραζήσης: «Μου αρέσει η λογοτεχνία του Θανάση Βαλτινού γιατί δεν ξέρεις τι είναι αλήθεια και τι ψέμα»

Ο Νίκος Μπακουνάκης συζητάει με τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Ακύλλα Καραζήση για την αναγνωστική διαδρομή του, που ξεκινάει από τον «Τομ Σόγερ» και τη Θεσσαλονίκη, περνάει από τον ρομαντικό κόσμο της Χαϊδελβέργης και φτάνει στην Αθήνα του θεάτρου και των κειμένων.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
Ιωάννα Τσιβάκου: «Δεν έχει χρόνο ο σημερινός άνθρωπος να γνωρίσει τον άλλον κι εδώ βρίσκεται η δυστυχία του»

Βιβλίο / Ιωάννα Τσιβάκου: «Δεν έχει χρόνο ο σημερινός άνθρωπος να γνωρίσει τον άλλον κι εδώ βρίσκεται η δυστυχία του»

Η συγγραφέας και ομότιμη καθηγήτρια Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου μιλά για την εποχή μας, τον χώρο της εκπαίδευσης και την ταυτότητα του νεοέλληνα.   
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η άνοδος της δεξιάς συνδέεται με τις αποτυχίες της αριστεράς»

Βιβλίο / «Η άνοδος της δεξιάς συνδέεται με τις αποτυχίες της αριστεράς»

Ο Ντόναλντ Σασούν, ομότιμος καθηγητής Συγκριτικής Ευρωπαϊκής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Queen Mary του Λονδίνου και άλλοτε στενός φίλος, συνεργάτης και επιμελητής των βιβλίων του Έρικ Χoμπσμπάουμ, μιλά στη LiFO.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Η Κάλλας δεν ήταν τραγική φιγούρα και δεν εγκατέλειψε την καριέρα της για τον Ωνάση

Βιβλίο / Η Κάλλας δεν ήταν τραγική φιγούρα και δεν εγκατέλειψε την καριέρα της για τον Ωνάση

Η συγγραφέας του βιβλίου “Diva”, Ντέζι Γκούντγουιν, τονίζει με άρθρο της στον Guardian ότι το να χαρακτηρίζει κανείς τη ζωή της κορυφαίας τραγουδίστριας τραγική, σημαίνει ότι την αδικεί κατάφωρα.
THE LIFO TEAM
Η Θήβα που δεν ξέρουμε

Βιβλίο / Η Θήβα που δεν ξέρουμε

Ο Βρετανός ιστορικός Πολ Κάρτλετζ αποκαθιστά την ιστορική πόλη της αρχαιότητας που αντιμετώπιζαν υπεροπτικά οι Αθηναίοι. Δείχνει πώς τα θηβαϊκά θέματα επιβιώνουν στη σύγχρονη τέχνη, γράφει για τον Επαμεινώνδα που είχε έναν μόνο τραχύ μανδύα, παρουσιάζει την κοινωνία που δημιουργεί τον Ιερό Λόχο, ένα στρατιωτικό σώμα που αποτελείται αποκλειστικά από εραστές και ερώμενους.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
Συζητώντας για ένα θέμα ταμπού της ελληνικής κοινωνίας, τους δωσίλογους της Κατοχής

Βιβλίο / Oι δωσίλογοι, ένα θέμα ταμπού της ελληνικής κοινωνίας

Μέσα από την έρευνά του σε αρχεία που μέχρι σήμερα παραμένουν κλειστά ο ιστορικός Μενέλαος Χαραλαμπίδης εξετάζει τα γεγονότα και τα πρόσωπα που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς κατακτητές σε μια πολύπαθη και αιματηρή για την Αθήνα περίοδο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το πρώτο μυθιστόρημα της Καλλιρρόης Παρούση μπήκε στα ευπώλητα από στόμα σε στόμα

Βιβλίο / Το πρώτο μυθιστόρημα της Καλλιρρόης Παρούση μπήκε στα ευπώλητα από στόμα σε στόμα

Το Λίγα Λόγια για μένα της Καλλιρρόης Παρούση είναι ένα μυθιστόρημα με ποιητικό λόγο που το νεανικό κοινό το ανακάλυψε μέσω word of mouth. Και όπως λέει και ένας φίλος της «ένα καλό βιβλίο είναι σαν μία νάρκη, δεν ξέρεις σε ποιανού την ψυχή θα σκάσει».
M. HULOT
Γκαζμέντ Καπλάνι «Με λένε Ευρώπη»

Το πίσω ράφι / «Με λένε Ευρώπη»: Το βιβλίο ενός Αλβανού μετανάστη για τις περιπέτειές του στην Ελλάδα

Ο Γκαζμέντ Καπλάνι εναλλάσσει την εμπειρία του στην Ελλάδα με τις μικρές οδύσσειες ανθρώπων που άφησαν πίσω την πατρίδα τους, σε ένα βιβλίο που κινείται διαρκώς μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας και καταπιάνεται με το ανεξάντλητο θέμα της μετανάστευσης και της ταυτότητας.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Ο Larry Gus διάβασε τον «Οδυσσέα» του Τζόις περπατώντας τους δρόμους της Αθήνας

The Book Lovers / Ο Larry Gus διάβασε τον «Οδυσσέα» του Τζόις περπατώντας τους δρόμους της Αθήνας

O Νίκος Μπακουνάκης συζητά με τον μουσικό και συνθέτη Larry Gus, aka Παναγιώτη Μελίδη, για τα βιβλία που επηρέασαν τη μουσική του. Πρόκειται για έναν εντελώς ιδιοσυγκρασιακό αναγνώστη.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
«Μέχρι τον Αύγουστο»: Το ‘χαμένο’ μυθιστόρημα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έπρεπε να παραμείνει χαμένο

Βιβλίο / «Μέχρι τον Αύγουστο»: Το «χαμένο» μυθιστόρημα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έπρεπε να παραμείνει χαμένο

Το βιβλίο προσφέρει στιγμιαίες απολαύσεις, αλλά είναι ολοφάνερα ημιτελές και πολλά σημεία του μοιάζουν τόσο κακογραμμένα που καθιστούν απολύτως κατανοητή την επιθυμία του συγγραφέα να μην εκδοθεί ποτέ.
THE LIFO TEAM
Ο σουρεαλιστικός «συντε(λο)γοτεχνικός» κόσμος του Αχιλλέα ΙΙΙ

Βιβλίο / Ο σουρεαλιστικός «συντε(λο)γοτεχνικός» κόσμος του Αχιλλέα ΙΙΙ

Ο βραβευμένος συγγραφέας που μόλις κυκλοφόρησε τη συλλογή διηγημάτων του με τον διφορούμενο τίτλο «Τέλος Πάντων» εξηγεί, μεταξύ πολλών άλλων, γιατί τον απασχολούσε συνέχεια το τέλος του κόσμου, σε σημείο που του έγινε εμμονή.
M. HULOT
Πέρα από τις Ακυβέρνητες πολιτείες: O Τσίρκας, ο Σεφέρης, ο Κοτζιάς και η Χούντα του 1967

Lifo Mini – Series / Πέρα από τις Ακυβέρνητες Πολιτείες: O Τσίρκας, ο Σεφέρης, ο Κοτζιάς και η Χούντα του '67

H Κωνσταντίνα Βούλγαρη σκιαγραφεί την προσωπικότητα του Στρατή Τσίρκα, μιλά για τη φιλία του με τον Σεφέρη, την πολιτική του δράση μέσα στη Δικτατορία, αλλά και για το πώς έπεισε τον Παύλο Ζάννα να μεταφράσει Προυστ, μέσα στη φυλακή. Στο podcast ακούγονται για πρώτη φορά αποσπάσματα από διάλεξη που είχε δώσει ο Σ. Τσίρκας μαζί με τον Α. Kοτζιά.
THE LIFO TEAM
Σέρχιο Πιτόλ «Συζυγική ζωή»

Το Πίσω Ράφι / «Η συζυγική ζωή»: Η απολαυστική σάτιρα του Σέρχιο Πιτόλ για τις δηλητηριασμένες σχέσεις

Μέσα από τις απέλπιδες προσπάθειες μιας γυναίκας ν’ απαλλαγεί οριστικά από τον άπιστο σύζυγό της, με τη λοξή και ειρωνική ματιά του, ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους Λατινοαμερικανούς συγγραφείς μεταμορφώνει σε φάρσα αυτό που άλλοι θα έβλεπαν ως τραγωδία.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Paul Lynch

Βιβλίο / Paul Lynch: «Υπάρχουν συγγραφείς που παίζουν στο κέντρο του γηπέδου, εγώ παίζω στα άκρα»

Ο πέμπτος Ιρλανδός συγγραφέας που παίρνει το Booker εξηγεί στη Βένα Γεωργακοπούλου γιατί στην Ιρλανδία βγαίνουν τόσο σημαντικά βιβλία, περιγράφει πως σε μια λαϊκή σχολίασαν το βραβευμένο βιβλίο του ως «πολύ μαύρο» και πως αν καθόταν να γράψει κάτι για να κερδίσει, αυτό δεν θα ήταν το «Τραγούδι του προφήτη».
ΒΕΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ