Απλά μαθήματα φασισμού

Απλά μαθήματα φασισμού Facebook Twitter
Δείτε τον Θεμελιώδη Νόμο της Ουγγαρίας, το σύνταγμα του Όρμπαν: έθνος, οικογένεια, χριστιανισμός, τεκνοποίηση και απαγόρευση εκτρώσεων.
11

Όποιος εφησυχάζει, θεωρώντας τον φασισμό νεκρή υπόθεση της μεσοπολεμικής Ευρώπης, κάνει λάθος. Αυτό τονίζει στο βιβλίο του ο Jason Stanley.

Ο φασισμός δεν πέρασε οριστικά στην Ιστορία. Η φασιστική πολιτική δεν είναι υπόθεση μόνο των φασιστικών κρατών. Υπερβαίνει και τον ίδιο τον φασισμό και τους ευρωπαϊκούς αυταρχισμούς του Μεσοπολέμου.

Φασιστική πολιτική είναι εκείνες οι τακτικές και οι μηχανισμοί για την απόκτηση της εξουσίας που μπορεί να μην οδηγούν οπωσδήποτε σε ένα καθαρά φασιστικό κράτος αλλά αρκούν για να υφάνουν ένα μοτίβο σκληρής διάκρισης που οδηγεί τελικά στον διχασμό ανάμεσα σ' «εμάς» και «αυτούς».

Και σήμερα είναι ισχυρή η απειλή κανονικοποίησης του φασιστικού μύθου. Ο ακροδεξιός εθνικισμός εξαπλώνεται από τη Ρωσία, την Ουγγαρία την Πολωνία και την Τουρκία ως τις ΗΠΑ, την Ινδία και τη Βραζιλία.

Απλά μαθήματα φασισμού Facebook Twitter
«Η εχθρότητα της φασιστικής πολιτικής για τα συνδικάτα είναι τόσο κομβική που δεν θα κατανοήσουμε τον φασισμό αν δεν την καταλάβουμε», τονίζει ο Stanley.

Στην Ελλάδα πληρώνουμε την κατάχρηση του όρου «φασισμός/φασιστικός» τα προηγούμενα χρόνια: τώρα έχουμε το θηρίο μπροστά μας και δυσκολευόμαστε να το αποδώσουμε με λέξεις.

Ο Stanley, καθηγητής Φιλοσοφίας στο Γέιλ, αναγνωρίζει πως είναι οριακό να γενικεύουμε συμπεράσματα από επιμέρους περιπτώσεις εθνικισμών. Επισημαίνει όμως ένα πολύ πειστικό κοινό πλαίσιο που διέπει τη φασιστική πολιτική και τις στρατηγικές της. Και το κάνει με τρόπο απλό και ταυτόχρονα συναρπαστικό.

Μιλάει για τη βάση του φασισμού, τη νοσταλγία για το χαμένο μυθικό παρελθόν. Τονίζει τη λατρεία της πατριαρχικής οικογένειας και κατ' αναλογία του πατέρα-ηγέτη του έθνους.

Όσο πληθαίνουν οι παράλληλες πραγματικότητες, τόσο αρπαζόμαστε από τον ισχυρό ηγέτη που θα δείξει πυγμή. Και βέβαια, παραμένει ακλόνητη η έννοια της φυσικής ιεραρχίας με κριτήριο την αξία, αντίβαρο στην αρχή της ισότητας. 

Δείτε τον Θεμελιώδη Νόμο της Ουγγαρίας, το σύνταγμα του Όρμπαν: έθνος, οικογένεια, χριστιανισμός, τεκνοποίηση και απαγόρευση εκτρώσεων. Η πατριαρχία απειλείται από τον φιλελευθερισμό και πρέπει να την υπερασπιστούμε. Και μαζί με αυτήν θα υπερασπιστούμε όλο το παρελθόν μας.

Δείτε και την Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD). Διαμαρτύρεται γιατί «σε κανέναν άλλο λαό δεν έχει συμβεί να του παρουσιάζουν τόσο ξεκάθαρα ένα ψεύτικο παρελθόν όσο στους Γερμανούς» και ζητά «να επιστραφεί το παρελθόν στον λαό της Γερμανίας, τότε που μπορούσαμε να είμαστε περήφανοι για τα επιτεύγματα των στρατιωτών μας και στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους».


Στη φασιστική πολιτική η προπαγάνδα καλύπτει τη διαφθορά με τη μάσκα της αντιδιαφθοράς. Ουγγαρία και Πολωνία είναι καλά παραδείγματα υπονόμευσης της δικαιοσύνης στο όνομα της καταπολέμησης της διαφθοράς.

Οι εθνικιστές επικαλούνται την ελευθερία του λόγου για να επιτεθούν στη δημοκρατία, επικαλούνται την ελεύθερη διακίνηση ιδεών για να ξεδιπλώσουν μια προπαγάνδα κατά των θεσμών.


Ο Stanley στέκεται ακόμα στον αντιδιανοουμενισμό ως τυπικό γνώρισμα της φασιστικής πολιτικής: επιθέσεις Τραμπ κατά της πολιτικής ορθότητας, συντηρητικά ιδρύματα που μάχονται τα πανεπιστήμια ως προπύργια φιλελευθερισμού, κλείσιμο του Πανεπιστημίου της Πετρούπολης από τις ρωσικές αρχές επειδή διδάσκονταν σπουδές φύλου (κλάδος-κόκκινο πανί σε πολλές χώρες), εκδίωξη του Κεντρικού Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου από τη Βουδαπέστη.

Δείτε και τις ακροδεξιές επιθέσεις κατά Ελλήνων διανοουμένων και πανεπιστημιακών, όποτε διατυπώνουν απόψεις έξω από τον κανόνα του «εθνικώς ορθού», θα προσθέταμε εμείς. Την πάση θυσία διαιώνιση των εθνικών μας μύθων.


Κυρίαρχο μοτίβο και ο συνδυασμός θεωριών συνωμοσίας και fake news. Ο Ομπάμα γεννήθηκε στην Κένυα και είναι μουσουλμάνος, ο Εβραίος Σόρος πλημμυρίζει την Ευρώπη με μετανάστες (όταν δεν δολοπλοκεί για τη Συμφωνία των Πρεσπών). Χάνεται η αίσθηση μιας κοινής πραγματικότητας που θα λειτουργήσει ως υπόβαθρο για τη δημοκρατική διαβούλευση.

Όσο πληθαίνουν οι παράλληλες πραγματικότητες, τόσο αρπαζόμαστε από τον ισχυρό ηγέτη που θα δείξει πυγμή. Και βέβαια, παραμένει ακλόνητη η έννοια της φυσικής ιεραρχίας με κριτήριο την αξία, αντίβαρο στην αρχή της ισότητας.

Υπάρχουν οι εργατικοί που παράγουν, υπάρχουν και οι τεμπέληδες που ζουν σε βάρος των άλλων. Οι μειονότητες εκμεταλλεύονται τα επιδόματα και το κράτος πρόνοιας, οι μετανάστες πιάνουν κρεβάτια στα νοσοκομεία, οι άνεργοι ζουν με κουπόνια. Όλα αυτά τα πληρώνουμε εμείς. Και ακολουθεί η θυματοποίηση.

Λέει ο Όρμπαν: «Μια ομάδα από τους διανοητικούς και πολιτικούς ηγέτες της Ευρώπης θέλει να δημιουργήσει μια μεικτή κοινωνία η οποία, μέσα σε λίγες γενιές, θα μεταμορφώσει ολοκληρωτικά την πολιτισμική και εθνική σύνθεση της ηπείρου μας – και κατά συνέπεια τη χριστιανική της ταυτότητα».


Παίζοντας με το σχήμα «νόμος -τάξη», η φασιστική πολιτική είναι μια μηχανή παραγωγής φόβου. Εμβληματικός ο φόβος για τον «ανδρισμό» του έθνους, καθώς σεξουαλικοποιείται η απειλή του «άλλου».

Ο Stanley υπογραμμίζει τον κεντρικό ρόλο που παίζει η πολιτική του σεξουαλικού άγχους. Και με αυτό τον τρόπο προβάλλονται και οι αξίες της ζωτικής ενδοχώρας σε αντιδιαστολή με τη διεφθαρμένη κουλτούρα των πόλεων. Στην αγροτική αγνότητα στρέφεται το φασιστικό ιδεώδες. Από την ύπαιθρο ξεκινά ο ηγέτης για να καταλάβει τις πόλεις.

Ο Μουσολίνι κάνει την πορεία προς τη Ρώμη, ο Ερντογάν διαλέγει το Σιρτ στην τουρκική ενδοχώρα για να εκφωνήσει την αντικοσμική ομιλία που τον οδηγεί στη φυλακή το 1999. Η φασιστική πολιτική μάχεται τα Σόδομα και Γόμορρα της ανηθικότητας και διαφθοράς.


Και, τέλος, η εργασία απελευθερώνει. Οι τεμπέληδες και τα παράσιτα ζουν σε βάρος του λαού. «Παρείσακτοι από όλο τον κόσμο... θέλουν να μετατρέψουν τη Γαλλία σε μια γιγαντιαία κατάληψη» έλεγε το 2017 η Λεπέν.

Μόνο εμπόδιο στη διάκριση «εργατικών - τεμπέληδων» η ταξική αλληλεγγύη. Τα εργατικά συνδικάτα, διαχρονικός εχθρός κάθε φασιστικής πολιτικής, πρέπει να συντριβούν. Ο ηγέτης θα δώσει στους εργαζόμενους ό,τι χρειάζονται, όχι οι κοινοί εργατικοί αγώνες.

Η εχθρότητα της φασιστικής πολιτικής για τα συνδικάτα είναι τόσο κομβική που δεν θα κατανοήσουμε τον φασισμό αν δεν την καταλάβουμε, τονίζει ο Stanley.


Το βιβλίο του Stanley είναι ένα χρήσιμο εγχειρίδιο για την κατανόηση του φασιστικού φαινομένου και του κοινωνικού δαρβινισμού που το συνοδεύει. Γραμμένο με απλό και συστηματικό τρόπο, αντλεί παραδείγματα από την ιστορία του 20ού αιώνα και το σκοτεινό σήμερα.

Και γίνεται ακόμα πιο χρήσιμο και επίκαιρο καθώς βαδίζουμε προς τις ευρωπαϊκές εκλογές του Μαΐου: μπροστά στα μάτια μας συγκροτείται η Διεθνής της ακροδεξιάς που διεκδικεί να παίξει ρόλο καταλύτη.

Βιβλίο
11

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ντον Ντελίλο: «Άνθρωπος σε πτώση»

Το πίσω ράφι / «Άνθρωπος σε πτώση»: Το ρεαλιστικό έργο ενός από τους σπουδαιότερους εξερευνητές της μοντέρνας εποχής

Ο πολυβραβευμένος Ντον Ντελίλο γράφει για την ανάγκη των ανθρώπων να ανήκουν κάπου και να επικοινωνήσουν, όταν εισπράττουν από την Ιστορία οδύνη, απώλειες και χιλιάδες ερωτηματικά.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Αντώνης Καραμπατζός: Με έλκει ο μυθιστορηματικός κόσμος του Καραγάτση

The Book Lovers / Αντώνης Καραμπατζός: «Με έλκει ο μυθιστορηματικός κόσμος του Καραγάτση»

Ο Νίκος Μπακουνάκης συζητάει με τον καθηγητή Αστικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Αντώνη Καραμπατζό για το πώς το έργο του Τζότζεφ Κόνραντ, του Φίλιπ Ρόθ ή η ποίηση του Κ.Π. Καβάφη ανοίγουν δρόμους στο συναίσθημα, στις ανθρώπινες σχέσεις και στην ιστορία.
THE LIFO TEAM
Ο θάνατος τής πήγαινε πολύ

Βιβλίο / Κάντι Ντάρλινγκ: Η συγκινητική ιστορία του τρανς ειδώλου και μούσας του Άντι Γουόρχολ

Η Κάντι Ντάρλινγκ προκαλούσε ανέκαθεν συμπάθεια και θαυμασμό, όχι τόσο για τα επιτεύγματά της στη σκηνή και τη μεγάλη οθόνη, όσο για την ομορφιά και την εύθραυστη αύρα της.
THE LIFO TEAM
Η Gen Z αγαπάει τη γιαγιά που πλέκει στο πανηγύρι του χωριού

The Happy Reader / Η Gen Z αγαπάει τη γιαγιά που πλέκει στο πανηγύρι του χωριού

Η Γενιά Ζ γράφει και διαβάζει, καταρρίπτοντας τα στερεότυπα. Βιογραφίες, ταξιδιωτικοί οδηγοί και υγεία οδηγούν τους Ευρωπαίους στα βιβλιοπωλεία. Οι γιοι του Μάρκες, Ροδρίγκο και Γκονζάλες, απολογούνται για το δικαίωμά τους στο έργο του πατέρα τους. Εκδοτικό γεγονός, η μετάφραση του πρώτου μυθιστορήματος του Τζέιμς Μπόλντουιν.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
«Teatro Grottesco»: Η γοτθική σκηνή της ζοφερής απελπισίας

Βιβλίο / «Teatro Grottesco»: Mια συλλογή σκοτεινών διηγημάτων από έναν μετρ του τρόμου

Κάποιοι ίσως τον γνωρίζουν από την πρώτη (και καλύτερη) σεζόν του «True Detective». Η βουτιά στις πλέον σκοτεινές πτυχές της υπαρξιακής φιλοσοφίας, η άκρως ζοφερή ατμόσφαιρα, η εικονοποιία που φλερτάρει με τη γοτθική αισθητική είναι χαρακτηριστικά του έργου του Τόμας Λιγκότι, η απουσία του οποίου από την ελληνική αγορά είναι τρανταχτή.
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΤΣΑΠΡΑΪ́ΛΗΣ
Ακύλλας Καραζήσης: «Μου αρέσει η λογοτεχνία του Θανάση Βαλτινού γιατί δεν ξέρεις ποτέ τι είναι αλήθεια και τι ψέμα»

The Book Lovers / Ακύλλας Καραζήσης: «Μου αρέσει η λογοτεχνία του Θανάση Βαλτινού γιατί δεν ξέρεις τι είναι αλήθεια και τι ψέμα»

Ο Νίκος Μπακουνάκης συζητάει με τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Ακύλλα Καραζήση για την αναγνωστική διαδρομή του, που ξεκινάει από τον «Τομ Σόγερ» και τη Θεσσαλονίκη, περνάει από τον ρομαντικό κόσμο της Χαϊδελβέργης και φτάνει στην Αθήνα του θεάτρου και των κειμένων.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
Ιωάννα Τσιβάκου: «Δεν έχει χρόνο ο σημερινός άνθρωπος να γνωρίσει τον άλλον κι εδώ βρίσκεται η δυστυχία του»

Βιβλίο / Ιωάννα Τσιβάκου: «Δεν έχει χρόνο ο σημερινός άνθρωπος να γνωρίσει τον άλλον κι εδώ βρίσκεται η δυστυχία του»

Η συγγραφέας και ομότιμη καθηγήτρια Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου μιλά για την εποχή μας, τον χώρο της εκπαίδευσης και την ταυτότητα του νεοέλληνα.   
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η άνοδος της δεξιάς συνδέεται με τις αποτυχίες της αριστεράς»

Βιβλίο / «Η άνοδος της δεξιάς συνδέεται με τις αποτυχίες της αριστεράς»

Ο Ντόναλντ Σασούν, ομότιμος καθηγητής Συγκριτικής Ευρωπαϊκής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Queen Mary του Λονδίνου και άλλοτε στενός φίλος, συνεργάτης και επιμελητής των βιβλίων του Έρικ Χoμπσμπάουμ, μιλά στη LiFO.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Η Κάλλας δεν ήταν τραγική φιγούρα και δεν εγκατέλειψε την καριέρα της για τον Ωνάση

Βιβλίο / Η Κάλλας δεν ήταν τραγική φιγούρα και δεν εγκατέλειψε την καριέρα της για τον Ωνάση

Η συγγραφέας του βιβλίου “Diva”, Ντέζι Γκούντγουιν, τονίζει με άρθρο της στον Guardian ότι το να χαρακτηρίζει κανείς τη ζωή της κορυφαίας τραγουδίστριας τραγική, σημαίνει ότι την αδικεί κατάφωρα.
THE LIFO TEAM
Η Θήβα που δεν ξέρουμε

Βιβλίο / Η Θήβα που δεν ξέρουμε

Ο Βρετανός ιστορικός Πολ Κάρτλετζ αποκαθιστά την ιστορική πόλη της αρχαιότητας που αντιμετώπιζαν υπεροπτικά οι Αθηναίοι. Δείχνει πώς τα θηβαϊκά θέματα επιβιώνουν στη σύγχρονη τέχνη, γράφει για τον Επαμεινώνδα που είχε έναν μόνο τραχύ μανδύα, παρουσιάζει την κοινωνία που δημιουργεί τον Ιερό Λόχο, ένα στρατιωτικό σώμα που αποτελείται αποκλειστικά από εραστές και ερώμενους.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ

σχόλια

5 σχόλια
Χρόνο με τον χρόνο η κρίση θα οδηγεί σε σταδιακή συρρίκνωση της μόρφωσης... Όσο μειώνεται η μόρφωση τόσο αυξάνεται ο φανατισμός. Γι αυτό και κοινωνίες με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο , σκέπτονται πιο πρωτόγονα, φανατίζονται ευκολότερα και γίνονται βορά των ακραίων δημαγωγών. Εκεί λοιπόν βρίσκουν πρόσφορο έδαφος η ακροδεξιά και η ακροαριστερά, με όλα τα δυσάρεστα συνεπακόλουθα. Εάν λάβουμε υπόψη μας και την αποτυχία των κεντρώων κομμάτων με τα σκάνδαλα διαφθοράς, δε θέλει πολύ να φανατιστεί ο λαός.
Σχετικά με τους "φασίστες" Ούγγρους, Πολωνούς και λοιπούς Ανατολικοευρωπαίους που στηρίζουν αντιμεταναστευτικές πολιτικές. Σ' όλη τη νεώτερη ιστορία τους η πολυπολιτισμικότητα τους γύριζε μπούμερανγκ. Ισχυροί γείτονες που εποφθαλμιούσαν εδάφη (Ρώσοι, Αυστριακοί, Οθωμανοί, Πρώσοι, Σουηδοί κτλ) υποδαύλιζαν θρησκευτικές και εθνικές συγκρούσεις στο εσωτερικό τους με αποτελέσματα γνωστά. Διάλυση των εν λόγω κρατών και μοιρασιά των εδαφών τους.Στον 20ο αιώνα η ίδια ιστορία. Οι γερμανικές μειονότητες της Πολωνίας και της Τσεχοσλοβακίας οδήγησαν σε γερμανική εισβολή. Μεταπολεμικά η πολυπολιτισμικότητα χρησιμοποιήθηκε ως προπαγάνδα από τα κομμουνιστικά καθεστώτα κατά των εθνικών κινημάτων. Και δεν είναι τόσο μακρινό παρελθόν: Γιουγκοσλαβικοί πόλεμοι, ρωσική εισβολή στην Ουκρανία με πρόσχημα της προστασίας της ρωσικής μειονότητας.Το ότι αυτοί οι λαοί είναι πλέον επιφυλακτικοί είναι απολύτως λογικό και αναμενόμενο. Επιπλέον το "white guilt" γι' αυτούς είναι κάτι ξένο, αφού ποτέ δεν υπήρξαν αποικιοκρατικές δυνάμεις, επομένως δεν συμμερίζονται την ανάγκη "εξιλέωσης" των Δυτικοευρωπαίων.Εξαίρεση φυσικά η Ρωσία που λόγω ιστορίας και μεγέθους είναι πιο πολυπολιτισιμκή από οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα.
Ειδικά οι Ούγγροι έχουν μία κλάψα-αλυτρωτισμό μετά τον Α' ΠΠ, όπου τους αφαιρέθηκε η πρόσβαση στην θάλασσα (Ριέκα στην Αδριατική) και εδάφη που σήμερα ανήκουν σε Σερβία/Κροατία, Ρουμανία και Σλοβακία τα οποία κατοικούνται από ουγγρικές μειονότητες.Όσο για την Ουκρανία, φαντάζομαι εννοείς την Κριμαία, είχα μία συζήτηση με μια φίλη μου Λευκορωσίδα, η οποία μού περιέγραφε την κατάσταση στην πατρίδα της όπου κυβερνάει ένας δικτάτορας/μαριονέτα του Πούτιν και όπου αν κυκλοφορούν στον δρόμο πάνω από δύο άτομα θεωρείται συγκέντρωση και πάνε φυλακή (οι συνεχείς απεργίες και διαδηλώσεις της Ελλάδας της φαίνονται εξωπραγματικές με τα δεδομένα της χώρας της). Όταν μιλήσαμε για την Ουκρανία και της είπα τι θέλει ο Πούτιν στην Κριμαία, αφού ανήκει στην Ουκρανία, μου λέει "γιατί, ντεν πρέπει, όλα Ρουσία είναι". Όταν της ανέφερα τον Γιέλτσιν τον μεθύστακα που φτωχοποίησε την χώρα εν μία νυκτί, της κακοφάνηκε και δεν ήθελα να συνεχίσω την κουβέντα για να μην μαλώσουμε, αλλά διαπίστωσα πόση πλύση εγκεφάλου τους έχουν κάνει. Κατά τα λοιπά, ο Όρμπαν είναι κακός γιατί δεν τους κάθεται.
ναι γιατι ανεξαρτητως των πολλων αρνητικων του (διαφθορα κτλ) δειχνει οτι οποιος αρνειται την multi-culti ουτοπια κερδιζει εκλογες και αυτο τους χαλαει την μαγιονεζα. Τις προαλλες δε εβγαλε εναν νομο που προβελπει 0% φορολογια σε πολυτεκνες μητερες. Οπως καταλαβαινεις η Ευρωπαικη Αριστερα λυσσαξε απ'το κακο της
Συμφωνω σε ολα οσα γραφει το αρθρο. Το θεμα ομως ειναι οτι αυτη την στιγμη ο μεγαλος κινδυνος για τις προοδευτικες κοινωνιες δεν προερχεται απ’τον ακροδεξιο χωρο αλλα απ’τον Ισλαμισμο - ως πολιτικο κινημα - που καλπαζει στην ΒΔ Ευρωπη. Διοτι δεν ειναι ακροδεξιοι αυτοι που φημωνουν την ελευθερια του Τυπου και σφαζουν οσους θεωρουν βλασφημους (βλεπε Charlie Hebdo), ουτε ακροδεξιοι αυτοι που περιπολουν τους δρομους για «εκφυλιστικες» συμπεριφορες (shariapatrols). Και φυσικα η εξαρση της ομοφοβιας και του αντισημιτισμου τα τελευταια χρονια επισης δεν προερχεται απ’την ακροδεξια. Οποτε ναι καλο ειναι να προσεχουμε τι γινεται εκει στην ακρα δεξια, απλως τωρα εχουμε πολυ (μα πολυ) σοβαροτερο προβλημα να αντιμετωπισουμε.
Δυστυχώς οι μεν τροφοδοτούν το μίσος των δε και αντιστρόφως.Να παρατηρήσω όμως το προφανές, ότι οι ισλαμοφασίστες δεν έχουν πολιτικά κόμματα ή πολιτικούς βραχίονες στην Δύση, ούτε κατεβαίνουν στις εκλογές των δυτικών χωρών. Δεν προσπαθούν να γίνουν mainstream στις κοινότητες μουσουλμάνων μεταναστών στην Δύση, είναι ως επί το πλείστον παραφυάδες ενός παράνομου underground κινήματος (ή περισσότερων του ενός τέτοιων κινημάτων) και προσπαθούν να σπείρουν το χάος και τον τρόμο στις δυτικές κοινωνίες και (ανάμεσα σε άλλα) να σαμποτάρουν την αφομοίωση των μεταναστών. Ως τέτοιοι οι ισλαμοφασίστες λειτουργούν και ως χρήσιμοι ηλίθιοι των φασιστών. Σε γενικές δε γραμμές οι δημοκρατίες τούς αντιμετωπίζουν όπως πρέπει, με αστυνομικές, και ενίοτε μικρής κλίμακος στρατιωτικές επιχειρήσεις. Οι δε οπαδοί της σαρία στην Δύση δύσκολα έχουν πολιτικό μέλλον γιατί η ιδεολογία τους προσκρούει στο δυτικό αξίωμα που λέγεται διαχωρισμός της πολιτικής από την θρησκεία--ο οποίος διαχωρισμός σίγουρα μπορεί να επιβληθεί στους μη χριστιανούς όσο αυτοί αποτελούν μειονότητα. Σε όλα αυτά το πολιτικό Ισλάμ στην Δύση διαφέρει από τα ακροδεξιά και φασιστικά κόμματα, που σιγά-σιγά (μαζί με τα λαϊκίστικα/ριζοσπαστικά αριστερά, στις χώρες με αριστερή παράδοση/default mode, όπως η Ελλάδα) πολύ ύπουλα και επιτυχημένα πριονίζουν το δημοκρατικό πολίτευμα.
"Στην Ελλάδα πληρώνουμε την κατάχρηση του όρου «φασισμός/φασιστικός» τα προηγούμενα χρόνια: τώρα έχουμε το θηρίο μπροστά μας και δυσκολευόμαστε να το αποδώσουμε με λέξεις."Διερωτώμαι ποιος είναι υπαίτιος γι'αυτό αν όχι η ελληνική αριστερά. Είναι μία τσίχλα που φοριέται ακόμα και τώρα. "Πήγες στο συλλαλητήριο για τις Πρέσπες; Έκανες πλάτη στους φασίστες". Σα να λέμε μην ξανακατέβεις σε πορεία για κανένα λόγο διότι οι μπαχαλάκηδες καραδοκούν, οπότε θα ταυτιστείς μαζί τους."Οι εθνικιστές επικαλούνται την ελευθερία του λόγου για να επιτεθούν στη δημοκρατία, επικαλούνται την ελεύθερη διακίνηση ιδεών για να ξεδιπλώσουν μια προπαγάνδα κατά των θεσμών."Συγγνώμη αλλά τα αμέσως ανωτέρω στην Ελλάδα και πάλι από την αριστερά τα έχουμε δει να ξεχειλώνουν. Αυτό το "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη", και εργάτης είναι όποιος είναι κάθε φορά στο δρόμο, έχει τρυπήσει μυαλά πολλά χρόνια τώρα.Από την άλλη είναι σουρεάλ να ντρεπόμαστε να πούμε ότι είμαστε υπέρ της ελευθερίας έκφρασης διότι μπορεί να εμφιλοχωρήσει η ρητορική μίσους εντός της. Γι' αυτό έχουμε τους θεσμούς. Για να κρατάμε τον πολιτικό διάλογο, έντονο, ριζοσπαστικό, θερμό αλλά όχι ως άλλοθι βίας.Ο Μουσολίνι, καλύτερα από όλους, συμπυκνώνει την έννοια του φασισμού. Πέρα από ιδρυτής του, δείχνει και ότι ακροαριστερά και ακροδεξιά απευθύνονται στο ΙΔΙΟ κοινό, αφού ο ίδιος από ακροαριστερός κατέστη ιδρυτής του φασισμού μέσα σε ένα καλοκαίρι (1914). Στα ίδια περιβάλλοντα ανθούν. Στους ίδιους ανθρώπους απευθύνονται. Των ιδίων μεθόδων μετέρχονται. Ενίοτε παλεύουν για να δημιουργήσουν το περιβάλλον εντός του οποίου ανθούν. Γι'αυτό και τσακώνονται. Όχι διότι έχουν σοβαρές διαφορές. Αλλά διότι διεκδικούν το ίδιο κοινό. Δεν είναι τυχαίο που η ΧΑ έχει τα μεγαλύτερά της ποσοστά σε παλαιά αριστερά προπύργια όπως το Πέραμα.Ο Μουσολίνι στηρίχτηκε διανοητικά από τον Σικελό (από το Καστελβετράνο) Τζιοβάνι Τζεντίλε. Οπαδό του Μαρξ και του Χέγκελ. Η ιδεολογία του φασιμού εφευρέθηκε από έναν μαρξιστή. Δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει ή να ειπωθεί για να καταστεί σαφές ότι τα άκρα χρειάζονται το ένα το άλλο διότι έτσι τρώνε χώρο από το μέσον.Και τα δύο άκρα έχουν κάποια λογικά επιχειρήματα (ποιος μπορεί να πει ότι η άκριτη και η παράνομη μετανάστευση είνα κάτι καλό; ή ποιος μπορεί να πει ότι το διεθνές κεφάλαιο δεν βρίσκει τρόπους να παρακάμπτει τις εθνικές νομιμότητες;) και κάποια λογικοφανή επιχειρήματα. Κανένα από τα δύο δεν είναι λογικό να ακολουθηθεί. Και τα δύο κάνουν προπαγάνδα και όχι πολιτική συζήτηση διότι εργαλειοποιούν, ψεύδονται και παραποιούν την αλήθεια. Συστηματικά και συστημικά.Μια αλήθεια κατά της οποίας ήταν τόσο ο Γκέμπελς, όσο και ο Λένιν χαρακτηρίζοντάς τη ως "μικροαστική εμμονή".
Εξαιρετικό το σχόλιό σου κ. Γράφων,ειδικά η ακόλουθη πρόταση που τα λέει ολα : Και τα δύο κάνουν προπαγάνδα και όχι πολιτική συζήτηση διότι εργαλειοποιούν, ψεύδονται και παραποιούν την αλήθεια. Συστηματικά και συστημικά. Πηγή: www.lifo.gr