Αθήνα, η πόλη που νόμιζε πως είναι πρωτεύουσα

Αθήνα, η πόλη που νόμιζε πως είναι πρωτεύουσα Facebook Twitter
Φωτ.: Δημήτρης Καραϊσκος
9

Τον Ιούνιο του 2000, είμαι ακόμα στο Λονδίνο και είμαι αποφασισμένος να γυρίσω πίσω στην Αθήνα για τα καλά. Λίγες μέρες πριν φύγω, την φαντάζομαι μυθική στο μυαλό μου, μου λείπει, σαν να είναι άνθρωπος. Κάθομαι και γράφω γι' αυτήν το παρακάτω κείμενο. Το ξέθαψα λίγες μέρες πριν - πολλά χρόνια μετά. Έχει αλλάξει κάτι από τότε; Σίγουρα άλλαξε κι αυτή μαζί μου, κι εγώ μαζί της - κι όμως, διαπιστώνω πως θα μπορούσα να γράφω αυτά τα ένθερμα λόγια, σχεδόν χωρίς καμία αλλαγή, ακόμα και σήμερα.

 

"Κάθε φορά που σκέφτομαι την Αθήνα όταν είμαι στο Λονδίνο, είναι σαν να σκέφτομαι μια μεγάλη κατηφόρα. Οι χώρες προχωρούν και αλλάζουν και στον κατήφορο αλλάζει μαζί και το κλίμα και η οδηγική συμπεριφορά, το δέρμα των ανθρώπων και οι γλώσσες. Προς το τέρμα της διαδρομής μυρίζεις πλέον την Μεσόγειο.

Τώρα δεν υπάρχει τίποτα απ’ όλα αυτά παρά το Βόρειο Λονδίνο, η μυρωδιά από τα δέντρα στους πίσω κήπους των σπιτιών, οι αστερισμοί πάνω από τις καμινάδες και τα αναρίθμητα αεροπλάνα που πάνε και φεύγουν αδιάκοπα προς και από τα αεροδρόμια. Έχω ένα laptop κολλημένο δίπλα στο παράθυρο και χτυπάω ελαστικά τα μικρά πλήκτρα, και από πίσω μου βρίσκονται εικόνες της Αθήνας, ένας τοίχος με την μυθολογία της σε ρεζουμέ: Τουριστικές καρτ ποστάλ της Ακρόπολης, ένας μεγάλος παλιός χάρτης, φωτογραφίες από ακάλυπτους που μου στέλνει μια φίλη φωτογράφος που της αρέσει να σκαρφαλώνει στις ταράτσες και στις πίσω σκάλες των παλιών σπιτιών. Μια ζωγραφιά του Διαμαντή Αϊδίνη, μια σελίδα προσεκτικά κομμένη από μια παλιά Βαβέλ, από μια από αυτές τις πανέμορφες «αθηναϊκές» ιστορίες comics του Δημήτρη Παπαϊωάννου και μια δικιά μου ζωγραφιά, τεράστια, που πιάνει όλον τον τοίχο και δείχνει τη θέα της πόλης όπως φαίνεται από κάποιο ρετιρέ ψηλά στους Αμπελόκηπους, στο ανέβασμα προς τα Τουρκοβούνια. Πρωτοστατεί ο Λυκαβηττός, σαν μια οντότητα, ζωντανή, σαν ένα παλιό νησί της Μεσογείου, ρίχνοντας σαν πετρωμένο καράβι ματιές προς τον Σαρωνικό, με το καμπαναριό του σαν παρατηρητήριο.

Είναι ωραία πόλη; Είναι άσχημη; Γιατί όλοι γκρινιάζουν ότι είναι βρώμικη και άσχημη, και ότι θέλουν να μη ζουν πια σ' αυτήν, γιατί οι τουρίστες μοιάζουν απορημένοι, γιατί πάνε μόνο για λίγες ώρες στην Ακρόπολη πριν πάρουν το καράβι για τα νησιά, γιατί οι άνθρωποι είναι τσιτωμένοι στο δρόμο; Τι διάολο είναι πια η Αθήνα, όλοι πια μιλάνε γι' αυτήν, για ποιο πράγμα μιλάνε;


Δεν έχω ιδέα τι είναι η Αθήνα, ακόμα, και αναρωτιέμαι χρόνια και χρόνια τώρα. Ποια είναι τα πράγματα που την κάνουν αυτό που είναι; Είναι ωραία πόλη; Είναι άσχημη; Γιατί όλοι γκρινιάζουν ότι είναι βρώμικη και άσχημη, και ότι θέλουν να μη ζουν πια σ’ αυτήν, γιατί οι τουρίστες μοιάζουν απορημένοι, γιατί πάνε μόνο για λίγες ώρες στην Ακρόπολη πριν πάρουν το  καράβι για τα νησιά, γιατί οι άνθρωποι είναι τσιτωμένοι στο δρόμο; Τι διάολο είναι πια η Αθήνα, όλοι πια μιλάνε γι’ αυτήν, για ποιο πράγμα μιλάνε;

Πως να πει κανείς τι συμβαίνει, πως να περιγράψει; Πως θα μίλαγε κανείς για την Αθήνα σε κάποιον ξένο που δεν την έχει επισκεφτεί; Μήπως θα έλεγε ότι είναι ένα λεκανοπέδιο κλεισμένο από βουνά, πνιγμένο από μια άναρχη πλημμύρα από μπετόν και κεραίες που χύνεται στον Σαρωνικό κόλπο, και στην μέση του χάους ξεπηδάνε οι κορυφές μιας πέτρινης ραχοκοκαλιάς, με κυρίαρχο το βράχο της Ακρόπολης;

Η σημειολογία της πόλης μου είναι μπερδεμένη κι αντιφατική, συγκεχυμένη και βιαστική, αποσπασματική και αμήχανη. Αληθινά, εκεί καταλήγω: κάποιος δε ξέρει τι να πει, όταν τον ρωτάνε να μιλήσει για την Αθήνα. Μάλλον η αληθινή αναπνοή αυτού του τέρατος κρύβεται σε κρυμμένες γωνιές και όψεις του και η ασχήμια του εξωραΐζεται, σχεδόν εξαγνίζεται από το μυστικισμό και την δύναμη του ίδιου του τοπίου.

Η παράξενη αναπνοή της Αθήνας κρύβεται σε ακάλυπτους, σε ταράτσες και άδειες αυλές δημοτικών σχολείων. Σε κρυφά διαμερίσματα με μοναδικές θέες πάνω από λόφους, γυμνά βουνά και εκτάσεις με γκρίζες ταράτσες. Στα πάρτι που γίνονται ακόμα στα σπίτια, στα μεθυσμένα φιλιά των ερωτευμένων παιδιών που κάθονται στην κορυφή των λόφων της, και πίσω από την αγκαλιά τους ξανοίγεται η μυστήρια θάλασσα με τα νυχτερινά της φώτα, σαν αυτοσχέδια ηλεκτροδοτημένο αρχαίο σκηνικό.

Η δύσκολη ψυχή της Αθήνας κρύβεται στα βλέμματα των κατοίκων της όταν περπατούν στο δρόμο και στην αγωνία τους που μοιράζονται με την ίδια την πόλη, που δεν ξέρει όπως και αυτοί – τι είναι. Τέλεια αντανάκλαση τους: καμιά αισθητική αναφορά, κανένας ιστορικός ορθολογισμός, τίποτα δεν εφαρμόζεται ακριβώς με επιτυχία για να δώσει το στίγμα.

Η Αθήνα απλώνεται ανένταχτη, σχεδόν άσχημη και άγρια μέσα στη γλυκύτητα της. Ερωτική και εξαγριωμένη και με τεντωμένα νεύρα, ένα σώμα με μέλη και ζωτικά όργανα που μετά βίας καταφέρνουν να συνιστούν ένα όλον που μπορεί να δουλεύει και να υπάρχει. Υπάρχει όμως, και σε γοητεύει εκεί που δεν το περιμένεις. Σε κάνει να απορείς και να αναρωτιέσαι – πως αυτό το έκτρωμα αποπνέει μαγεία; Μα πως γίνεται;

Ίσως να είναι το τοπίο τέτοιο – οι λόφοι, η θάλασσα, τα βουνά τριγύρω, οι δονήσεις που έχουν κάτι το σχεδόν μεταφυσικό και εξωγήινο, μια γεωφυσική συγκυρία που ευνοεί τα άκρα. Κι όμως, οικιστικά, πολεοδομικά, αισθητικά, λειτουργικά, μια πόλη λάθος, βιαστικά φτιαγμένη, ατσούμπαλη, αμήχανη – η πολιτεία που νόμιζε πως ήταν πρωτεύουσα, όπως έλεγε κάποτε με πολύ στοργή ο μεγάλος πολεοδόμος, ο Κωνσταντίνος Δοξιάδης.

Ότι κι αν ειναι όμως, η Αθήνα δεν παύει να είναι το μέρος που γεννήθηκα και έζησα για όλη μου τη ζωή. Κατηγορώ τον εαυτό μου για αμετροέπεια, υπερβολή και αχρείαστο "δράμα" όταν εκφράζομαι και μιλάω γι' αυτήν. Και μετά λέω, "δε φταίω εγώ - είναι η ίδια που τα εμπνέει όλα αυτα!". Το να σχετιστεί μαζί της κανείς αλλιώς είναι σαν να παραβλέπει το πιο δυνατό της χαρτί, την πραγματική της ψυχή: το δράμα, την τραγικότητα, την υπερβολή, τη σύγχυση και τον ερωτισμό, αυτόν που υποβόσκει άγριος κάτω απο το δέρμα των κατοίκων της τα καλοκαιρινά μεσημέρια. Είναι ανώφελο να προσπαθώ να απογαλακτιστώ από αυτή την χρόνια αίσθηση της συγκίνησης που νοιώθω όταν κοιτάω τα ηλιοβασιλέματα πάνω από τη θάλασσα με τις στρατιές από απαστράπτουσες κεραίες, με τον ήλιο να καίει το πρόσωπο και τα τάνκερ στον Πειραιά να κοιμούνται μέσα σε μια λίμνη από πορτοκαλί λάμψεις – ή όταν η πανσέληνος του Ιουνίου ξεπροβάλλει πάνω από τις αντένες του Υμηττού, και την ίδια στιγμή από τους ακάλυπτους αντηχούν τηλεοράσεις, φωνές από καυγάδες, πιάτα που συγκρούονται με ποτήρια μέσα σε νιπτήρες και σαπουνάδα, και μουσικές από εφηβικά δωμάτια σε αντίστιξη με ένα μακρινό ασθενοφόρο ή περιπολικό από μια μεγάλη λεωφόρο. Και αυτές είναι οι εικόνες– οι ταράτσες και οι ακάλυπτοι, τα καλοκαιρινά βράδια που οι τηλεοράσεις βγαίνουν στα μπαλκόνια, τα δράματα που εξελίσσονται σε μικρά φωτισμένα παράθυρα μέσα σε μικροαστικά διαμερίσματα, οι ανώνυμες γωνιές στους ανώνυμους δρόμους στο Παγκράτι, στην Κυψέλη, στο Κουκάκι - εκεί είναι η καρδιά της Αθήνας, ασήμαντη, καθημερινή, γεμάτη μεγαβάτ ανεξήγητου ηλεκτρισμού - κάτι που δύσκολα μπορεί να συναντήσει ο βιαστικός τουρίστας που ήρθε να δει την Ακρόπολη και να πετάξει για την Μύκονο, ή ο Αθηναίος που βρίζει για την κίνηση και το καυσαέριο και όλα του φταίνε.

Αν κάποιος βγει σ’ ένα μπαλκόνι μέσα στο βράδυ, και στηριχτεί στο κάγκελο, και κοιτάξει για λίγο τα φώτα της πόλης με ότι σεβασμό και αγάπη μπορεί να έχει γι’ αυτόν τον τόπο, ίσως ακούσει μια βαθιά και ψιθυριστή φωνή να εκλιπαρεί, να παρακαλεί, μέσα στο βραδινό ρόγχο των λεωφόρων της – ακούστε με, δείτε με – δεν φταίω εγώ που έγινα έτσι - είμαι ακόμα όμορφη."

_____

Το άρθρο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στo LIFO.gr στις 27/06/2012

Αρχείο
9

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Σωτήρης Ντάλης / «Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και επικεφαλής της Μονάδας Έρευνας για την Ευρωπαϊκή και Διεθνή Πολιτική σχολιάζει τον αντίκτυπο της πανδημίας και της εκλογής Μπάιντεν στην Ευρώπη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Σωτήριος Σέρμπος / «Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Τι σηματοδοτεί η εποχή Μπάιντεν και τι αφήνει πίσω του ο απερχόμενος Πρόεδρος; Απαντά στη LiFO ο Σωτήριος Σέρμπος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Παν/μιο Θράκης και Ερευνητής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ελλάδα / Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ο καθηγητής Παιδιατρικής και Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και μέλος της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων του υπουργείου Υγείας μιλά για τα τελευταία δεδομένα της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Νικόλας Σεβαστάκης / Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ένας Γουίλι Σταρκ της εποχής μας. Υπάρχει κάτι σημαντικό που χωρίζει τη λαϊκιστική φαντασία των χρόνων του Μεσοπολέμου –όπως την αναπλάθει το μυθιστόρημα του Γουόρεν– από τα πλήθη που είδαμε να βγαίνουν από τα μεσαιωνικά σπήλαια των social media για να ορμήσουν προς το Καπιτώλιο.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ελλάδα / Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ο καθηγητής Φαρμακολογίας, Φαρμακογονιδιωματικής και Ιατρικής Ακριβείας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Φαρμακολογίας, Ευάγγελος Μανωλόπουλος, μιλά στη LiFO για τα εμβόλια και τις φαρμακευτικές αγωγές που εξετάζονται. Απαντά για το δεύτερο κύμα της πανδημίας, εξηγεί ποια είναι η αλήθεια για τις ΜΕΘ, πότε θα αποχωριστούμε τις μάσκες αλλά και πότε προβλέπεται η επάνοδος στην κανονικότητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τech & Science / Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τι θα σημάνει η γενική χρήση των εμβολίων; Θα εφαρμοστούν νέοι κανόνες σχετικά με τον εμβολιασμό; Πότε προσδιορίζεται η έναρξή του; Και τι γίνεται με τους αρνητές;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Νικόλας Σεβαστάκης / Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Η όποια στρατηγική για τον εμβολιασμό χρειάζεται να είναι σκληρή με τον νεοφασισμό των fake news και της ωμής παραπλάνησης. Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να εντάξει τις ανησυχίες, τις αντιρρήσεις και τις δεύτερες σκέψεις πολλών ανθρώπων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ελλάδα / Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ο πνευμονολόγος-εντατικολόγος στο νοσοκομείο Παπανικολάου μιλά για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις ΜΕΘ και τις μελλοντικές ανησυχίες του σχετικά με την πανδημία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ελλάδα / Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ο καθηγητής Πνευμονολογίας-Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών σχολιάζει όλες τις τελευταίες εξελίξεις στο μέτωπο της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Χαράλαμπος Παπασωτηρίου μιλά για το διακύβευμα των αμερικανικών εκλογών

Διεθνή / Ο Χαράλαμπος Παπασωτηρίου μιλά για το διακύβευμα των αμερικανικών εκλογών

Ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων και καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Χαράλαμπος Παπασωτηρίου, εξηγεί πώς μια νίκη του Μπάιντεν θα σηματοδοτήσει την αναβίωση της Δύσης ως κεντρικού παράγοντα στη διεθνή πολιτική.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

9 σχόλια
Δεν γεννήθηκα στην Αθήνα αλλά έζησα σε αυτήν για 7 χρόνια, σε Αμπελόκηπους, Καλλιθέα και Χαλάνδρι. Όπως όλες οι μεγαλουπόλεις, έτσι κι αυτή έχει απίστευτες ομορφιές και τραγικές ασχήμιες, τόσο γεωφυσικά όσο και από ανθρώπινη παρέμβαση. Όπως όλες οι μεγαλουπόλεις, έχει κρυμμένους θησαυρούς και κραυγάζουσες τουριστοπαγίδες, μνημεία πολιτισμικής κληρονομιάς και εκφράσεις κιτσαρίας, χρηστικές παρεμβάσεις αμφιβόλου αισθητικής και όμορφες εγκαταστάσεις που δυσχεραίνουν την κίνηση. Δεν νομίζω ότι η Αθήνα, εν ολίγοις, διαφέρει ιδιαίτερα από τις περισσότερες μεγαλουπόλεις της Ευρώπης πλην λεπτομερειών και της ιδιοσυγκρασίας των κατοίκων της. Εν τέλει, μόνον η νοσταλγία του αρθρογράφου για την πόλη που τον ανέθρεψε χρωματίζει την μνήμη του για την Ελληνική πρωτεύουσα και τον κάνει να την νιώθει σαν κάτι εξωπραγματικό.
Συμφωνώ απόλυτα με τον συγγραφέα. Για μένα η ομορφιά της Αθήνας βρίσκεται όχι φυσικά στα κτίρια, αλλά στο ότι είναι μια ζωντανή πόλη με έντονους ρυθμούς. Έχεις την αίσθηση ότι εδώ μπορείς να βρεις και να κάνεις (σχεδόν) τα πάντα... Στα μέρη που αναφέρει ο συγγραφέας θα ήθελα να προσθέσω τα Εξάρχεια με τα βιβλιοπωλεία τους και τα καφέ τους και την περιοχή με τα εστιατόρια και τα καφέ στο Μετς πίσω από το Καλλιμάρμαρο. Οι όμορφες γωνιές βέβαια είναι αμέτρητες...
Προσωπικά, δυσφορώ με την σημερινή Αθήνα και θλίβομαι κάθε φορά που - ερχόμενος π.χ. από Πελοπόννησο - βλέπω το τσιμεντένιο "σεντόνι".Όντας 60 +, έχω εικόνες και εμπειρίες φυσικού, αισθητικού και "πολιτισμικού" εν γένει περιβάλλοντος που καταστράφηκε βίαια από το '60 και μετά. Οι "οάσεις" που εξακολουθούν να υπάρχουν απλά επιβεβαιώνουν το αίσθημα "ελλείμματος" και οριστικής απώλειας. Γιατί, ο Υμηττός, η Πάρνηθα, το Αιγάλεω κάηκαν, το "αστικό" πράσινο, τα νυχτολούλουδα και τα άνθη των νερατζιών τα έφαγαν ο συντελεστής δόμησης και ο μ.ο. πράσινου ανά κάτοικο σε όλο το λεκανοπέδιο μίκρυνε δραματικά. Επίσης, οι παραλίες έπαψαν να είναι καθαρές και ελεύθερα προσβάσιμες. Αυτά δεν αντικαθίσταται πια και δεν υποκαθίστανται. Συνεπώς, συμμερίζομαι μεν όσους αγαπούν την Αθήνα - και εύχομαι να εξακολουθήσουν - και τους δικαιολογώ γιατί δεν έχουν μέτρο σύγκρισης.Εγώ που έχω, δεν μπορώ να αγαπώ τόσο πολύ αυτή την Αθήνα.Και θα ήθελα να πω ότι η Αθήνα είναι από τις λίγες ευρωπαϊκές πόλεις - και με τέτοια "βαριά" ιστορία - που δεν μπόρεσαν να συνδυάσουν την βελτίωση των υποδομών και τον εκσυγχρονισμό με την διατήρηση - αισθητικά και πολιτισμικά - της "σχέσης" με το παρελθόν τους. Όσοι λοιπόν νεώτεροι αγαπούν - δικαίως - αυτή την Αθήνα, γιατί σε αυτή μεγάλωσαν, θα ευχόμουν - παρ' όλα τα οικονομικά προβλήματα που έχουμε - να προβληματίζονται, ώστε στα χρόνια τους να προστατεύσουν τουλάχιστον ό, τι έχει απομείνει από αυτή την σχέση "Ιστορία-Πολιτισμός-Φύση-Εκσυγχρονισμός" στην εκτός μεγάλων πόλεων Ελλάδα.
Ωραιο αρθρο κ πολυ σωστο, αλλα δυστυχως αυτη ειναι η αθηνα που βλεπουν οι ανθρωποι που δεν την ζουν καθημερινα.. οταν μπαινεις στο μετρο, κανεις μια βολτα στο κεντρο και το μονο που σκεφτεσαι ειναι αν θα σου βουτιξουν την τσαντα, οταν γυρνας σπιτι και φοβασαι πως θα σε βιασουν ενα στενακι πριν, οταν κοιμασαι και στα ονειρα σου βλεπεις οτι σε μπαινει ληστης στο σπιτι σου, τοτε εκει δεν μιλαμε για αυτην την ομορφη Αθηνα, αλλα για την πραγματικη ασχημη Αθηνα... για την Αθηνα που χιλιαδες ανθρωποι βιωνουν σε αυτην....
19 χρόνια μένω έξω ... παντού Παρίσι, Βρυξέλλες, Λονδίνο και περαστικά από όλες τις μητροπόλεις του δυτικού κόσμου. Η Αθήνα στα μάτια μου παρεμένει μια πόλη μύθος που ακόμη μου προκαλεί δέος όταν την περπατάω. Ο μεγαλύτερος μου έρωτας ... ίσως άσχημη αλλά η πιο γοητευτική από όλες. Με απίστευτες μυρωδιές που τραβούν τη μύτη απτό πουθενά ... τα άσπρα νυχτολούλουδα, οι ανθοί των νερατζιών, τα μπαλκόνια με τις βουκαμβίλιες στην Πλάκα, στο Λυκαβητό και στα Αναφιώτικα ... ΄η ζέστη της, η ραστώνη της, τα νεύρα της, τα τζιτζίκια της, τα κίτρινα τρόλλεϋ, τα ταξί ... ξέρω ξέρω "άσε μας ρε φίλε κι εσυ με τις παπαριές σου" ... γι'αυτό τη γουστάρω ακόμη την Αθήνα ... γιατί είμαι ακόμη ερωτευμένος μαζί, της όσες άλλες πιο "όμορφες" Αθήνες κι αν έχω δει.
Πραγματικά. Έτσι νιώθω και εγώ την Αθήνα. Όμορφη ασχήμια. Κουραστική, δύσκολη, τσαπατσούλικη σε πρώτη όψη, αλλά με ομορφίες απρόσμενα κρυμμένες. Πρέπει να γνωριστείτε καλά για να αγαπηθείτε.