Δράμα στο κυνήγι (Драма на охоте)
Το μυθιστόρημα του Αντόν Τσέχωφ μέσα από σκηνές της ομώνυμης ταινίας του ρώσο-μολδαβού σκηνοθέτη Emil Loteanu
Τι υπέροχο θέαμα ! θαύμασε ο κόμης αρπάζοντάς με από το μπράτσο. Κοίτα ! Τι ομορφιά ! Ποια είναι αυτή η κοπέλα ; Δεν ήξερα ότι τα δάση μου φιλοξενούσαν τέτοιες Ναϊάδες !
(...) 'Ηταν μια κοπέλα δεκαεννιά χρονών με εντυπωσιακά ξανθά μαλλιά, γαλάζια μάτια γεμάτα καλοσύνη και μακριές μπούκλες. Φορούσε ένα κατακόκκινο φόρεμα που έμοιαζε παιδικό και συνάμα δεσποινιδίστικο.
Αφίσα της ταινίας και εξώφυλλο της ελληνικής έκδοσης του μυθιστορήματος, απ' όπου δανειστήκαμε τα αποσπάσματα που παρουσιάζουμε. Αντόν Τσέχωφ, Το 'Εγκλημα, εκδ. Σοκολή-Κουλεδάκης, Σειρά Παγκόσμια λογοτεχνία, μετάφραση Φωτεινή Νάσσου, 2013.
Δεν πίνω ... Σήμερα είναι η τελευταία φορά. Γιορτάζω επειδή ξανασυνάντησα (ο κόμης τεντώθηκε προς το μέρος μου και με φίλησε στο μάγουλο) ... τον τόσο αγαπητό μου φίλο, τον τόσο καλό, αλλά από αύριο ... ούτε σταγόνα ! Απόψε το βράδυ, ο Βάκχος θα με αποχαιρετήσει για πάντα ... Για τα αποχαιρετιστήρια, Σεριόζα, ένα κονιακάκι ... θα το πιούμε ;
- Γιατί δεν πίνετε ; ρώτησα τον Πολωνό.
- Δεν πίνει ποτέ, είπε ο κόμης. Μην τον πιέζεις.
- Μα πιείτε κάτι λοιπόν !
Ο Πολωνός γέμισε το στόμα του μ' ένα μεγάλο κομμάτι οξύρρυγχο κι ένευσε αρνητικά με το κεφάλι. Η σιωπή του με ενόχλησε κάπως.
'Ηταν προφανές πως ο επιστάτης δεν ήθελε με κανέναν τρόπο να μπούμε στην καλύβα του δασοφύλακα (...)
Φανταστείτε το μικρότερο σαλόνι του κόσμου με τοίχους από ακατέργαστο ξύλο. Οι τοίχοι ήταν στολισμένοι με ελαιογραφίες από το Νίβα [δημοφιλές περιοδικό της εποχής], φωτογραφίες σε κορνίζες από σεντέφι ή από όστρακο, όπως λέμε στη Ρωσία, και πιστοποιητικά ...
Λίγο αργότερα, ήρθε ήρεμα, κάθισε στην καρέκλα που ήταν πιο κοντά στην πόρτα και άρχισε να μας παρατηρεί. Μας κοίταζε με αύθαδες βλέμμα, σαν να μην ήμασταν για εκείνη κάποιοι άγνωστοι, αλλά τα ζώα ενός ζωολογικού κήπου. Για ένα λεπτό, κι εμείς την κοιτούσαμε χωρίς να λέμε τίποτα, χωρίς να κινούμαστε... Θα μπορούσα να μείνω έναν ολόκληρο χρόνο να την κοιτάζω ασάλευτος - τόσο όμορφη ήταν εκείνο το βράδυ.
Εγώ έτσι θα ήθελα να πεθάνω. Θα έβαζα το πιο ακριβό φόρεμα, το πιο κομψό, εκείνο που είδα να φοράει αυτές τις μέρες μια πλούσια κυρία της περιοχής μας, η κυρία Σέφερ, θα έβαζα βραχιόλια ... Μετά, θα ανέβαινα ψηλά στον Τάφο με τις πέτρες για να με βλέπει ο κόσμος και θα άφηνα τον κεραυνό να με σκοτώσει ... Μια φοβερή βροντή, ξέρετε, και ... τέλος ...
Εκεί, σε όλα τα δωμάτια, πάνω στους καναπέδες, στα χαλιά, κοιμούνται φύρδην μίγδην οι τραγουδιστές που έχουν εξαντληθεί, εξουθενωθεί ...
- Δεν καταλαβαίνω ! λέει, χώνοντας στις τσέπες του τα καμένα χαρτονομίσματα. Να καις χρήματα, σαν να ήταν μια μπάλα άχυρο από πέρυσι το καλοκαίρι ή ερωτικά γράμματα ;! ...
Κάτι μαύρα διαπεραστικά μάτια μου έκρυψαν το φως. 'Εβλεπα τη λάμψη τους, τη χαρά τους ... 'Ενα χαρούμενο γέλιο σχηματιζόταν πάνω στα σαρκώδη χείλη ... 'Ηταν η τσιγγάνα μου, η Τίνα, που μου χαμογελούσε ...
- Τις ευχές μου, Πιοτρ Γιέγκοριτς, είπα, αφού σηκώθηκα και έδωσα το χέρι στον επιστάτη.
- Γιατί, κύριε ; ψιθύρισε.
- Μα επειδή παντρεύεστε !
- Ναι, ναι, φαντάσου, παντρεύεται ! άρχισε την πολυλογία ο κόμης κλείνοντας το μάτι στον Ουρμπένιν που κοκκίνησε. Το φαντάζεσαι; Χα χα χα !
Εγώ, ντυμένος μ' ένα καινούργιο κοστούμι, στέκομαι όρθιος πίσω από την Ολένκα και κρατάω τα στέφανα πάνω από το κεφάλι της. Είμαι χλωμός και δεν νιώθω πολύ καλά ... Στο κεφάλι μου δεν έχει ακόμα καταλαγιάσει το βουητό από τη μέθη της προηγούμενης μέρας και τον περίπατο στη λίμνη, και δεν σταματάω να κοιτάζω μήπως τρέμει το χέρι μου καθώς κρατάω τα στέφανα ... Μέσα μου νιώθω κάτι άσχημο και αγχωτικό, σα να βρίσκομαι στο δάσος μια βροχερή νύχτα στη μέση της άνοιξης. Νιώθω οργή, αηδία, θλίψη...
Αλλά η ματαιόδοξη Ολένκα δεν χαίρεται καθόλου ... Είναι ωχρή όπως το ύφασμα που άλλοτε έφερνε από το Τένιοβο. (...) Ο Ουρμπένιν φοράει ένα καινούριο κοστούμι. Είναι ντυμένος ευπρεπώς, αλλά το χτενισμά του θυμίζει αυτό τον ορθόδοξων του 1812. Όπως συνήθως, είναι κόκκινος και σοβαρός.
Η απουσία της Ολένκα έγινε περισσότερο αισθητή λόγω του γεγονότος ότι έφυγε ξαφνικά, χωρίς να πει λέξη. (...) 'Ηταν όρθια, ακουμπισμένη σε μια ξύλινα κολόνα καλυμμένη με μαύρα βρύα και, σηκώνοντας πάνω μου τα γεμάτα τρόμο και απελπισία μάτια της, τραβούσε τα μαλλιά της. Τα δάκρυα κυλούσαν απ' τα μάτια της όπως το νερό από ένα σφουγγάρι που στοίβουμε.
- Τι έκανα ; Τι έκανα ; μουρμούριζε.
- Πρέπει να πάμε, γλυκιά μου ... , είπα, παρατηρώντας με μεγάλη μου φρίκη ότι τη φιλούσα στο μέτωπο, ότι την έπιανα από τη μέση και ότι με αναστάτωνε με την καυτή ανάσα της και έσκυβε στο λαιμό μου ...
'Οποιος είχε συνηθίσει τους ιστούς αράχνης, τη μούχλα, τις φωνές των τσιγγάνων στο σπίτι του κόμη, θα είχε εκπλαγεί βλέποντας όλους αυτούς τους συνηθισμένους, πεζούς ανθρώπους, που παραβίαζαν με την κοινότοπη φλυαρία τους την ησυχία των άλλοτε ήρεμων και έρημων δωματίων.
(...) 'Ανοιξε σιγά η πόρτα μου, άκουσα πίσω μου ελαφριά βήματα και αμέσως δύο λεπτοκαμωμένα χεράκια τυλίχτηκαν γύρω από το λαιμό μου ...
- Εσύ είσαι, 'Ολγα ; ρώτησα γυρνώντας.
Την είχα αναγνωρίσει από τη ζεστή ανάσα της, από τον τρόπο που είχε κρεμαστεί στο λαιμό μου και βέβαια από τη μυρωδιά της.
(...) Η 'Ολγα φορούσε ένα φόρεμα από γαλάζιο μετάξι που ταίριαζε πολύ με το λευκό προσωπό της και τα πλούσια μεταξένια μαλλιά της. Το φόρεμα ήταν ραμμένο σύμφωνα με την τελευταία λέξη της μόδας και πολύ ακριβό. Ο Ουρμπένιν είχε πιθανότατα δώσει για αυτό το εν τέταρτο του ετήσιου μισθού του ...
Κάθε μέρα, η 'Ολγα πήγαινε βόλτα με το άλογο παρέα με τον κόμη.
(...) Ακόμα ένας τέτοιος περίπατος και ορκίζομαι στις στάχτες των ευγενών προγόνων μου ότι θα γευτώ τους καρπούς αυτού του λουλουδιού.
- Μέχρι τώρα δεν τους έχεις γευτεί ;
- Μέχρι τώρα ; ... Σχεδόν ! Για δέκα λεπτά, "χέρι-χέρι" άρχισε να σιγοτραγουδά ο κόμης και ... ούτε μια φορά δεν τράβηξε το χέρι της ... Με όλα αυτά τα φιλιά που της έδωσα !
- Δεν την καταλαβαίνω, φίλε μου, την 'Ολγα. Είναι σαν τη μαλάρια, δεν είναι γυναίκα.
(...) Ξυπνάω τυχαία, ανοίγω τα μάτια και βλέπω ένα πρόσωπο να με κοιτάει ... ένα τρομερό πρόσωπο, που μοιάζει παράφρον ... Πρόσωπο εντελώς παραμορφωμένο από το μίσος, την αποστροφή ...
Επιστρέφαμε από το κυνήγι, για το οποίο είχαμε φύγει από το πρωί. Το κυνήγι είχε αποτύχει.
Το στολίδι της καβαλαρίας ήταν η Ολένκα Ουρμπένινα. Πάνω σ' ένα μαύρο άλογο που της είχε χαρίσει ο κόμης, ντυμένη με μαύρη στολή αμαζόνας, μ' ένα άσπρο φτερό στο καπέλο, δεν θύμιζε πλέον σε τίποτα την κοπέλα με τα κόκκινα που είχαμε συναντήσει πριν από κάποιους μήνες στο δάσος.
Από το δάσος ερχόταν η βραδινή δροσιά. Οι μύτες των κυριών πάγωσαν και ο κόμης, που δεν αντέχει το κρύο, άρχισε να τρίβει τα χέρια του. Η μυρωδιά από τη χόβολη για το σαμοβάρι και οι ήχοι από το σερβίρισμα του τσαγιού ήρθαν επομένως πάνω στην καταλληλότερη στιγμή.
Τη βρήκα στα διακόσια μέτρα περίπου από την παρυφή ... Στεκόταν κάτω από ένα δέντρο και κοίταζε σκεφτική τον ουρανό ... Τη φώναξα ... Βλεποντάς με, χαμογέλασε και μου άπλωσε τα χέρια ...
- Μη με μαλώνεις, δεν είμαι ευτυχισμένη ! αυτό μου είπε.
- Τι θέλετε να κάνω ; Να πάω να παραδοθώ ;
- Υποθέτω.
Мой ласковый и нежный зверь ('Ενα ατύχημα στο κυνήγι), η κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Αντόν Τσέχωφ από τον ρωσο-μολδαβό σκηνοθέτη Emil Loteanu (1978), με τη σφραγίδα της καλύτερης ρωσικής τσεχωφικής παράδοσης. Χωρίς υπότιτλους, αλλά σε HD, κι αν έχεις διαβάσει έστω κι ένα μικρό μέρος του βιβλίου, την παρακολουθείς πολύ ευχάριστα.
