Kафе Питтореск
Η τέχνη μέσα στη ζωή: το Καφέ Πιτορέσκ.
"Το Καφέ Πιτορέσκ δημιουργήθηκε από τον Φιλίπωφ, έναν ευκατάστατο επιχειρηματία, και άνοιξε το 1917. Η διαμόρφωσή του ανατέθηκε στον Γιακούλωφ, με τη συνδρομή διαφόρων "αριστερών" καλλιτεχνών [ο κόσμος της τέχνης στη Ρωσία διαχώριζε τότε τους καλλιτέχνες σε τρεις τάσεις, τη δεξιά, την κεντρώα και την αριστερή, σύμφωνα με τις καλλιτεχνικές τους αντιλήψεις και όχι τόσο με τις πολιτικές τους θέσεις. σ.σ.], εκ των οποίων ο Τάτλιν και ο Ροντσένκο. 'Ηταν ένα έργο συλλογικό που στηριζόταν στη συνεργασία συγγραφέων, ποιητών και ανθρώπων του θεάτρου, και ως εκ τούτου φιλοδοξούσε ως εγχείρημα να ενσωματωθεί στο χωροχρόνο της αστικής νεωτερικότητας. Εξήγγειλε την είσοδο της τέχνης στην παραγωγή• μιας τέχνης που θα υπηρετούσε χρηστικές ανάγκες και θα επιδρούσε πάνω στις συμπεριφορές μεταβάλλοντας το περιβάλλον, το πλαίσιο διαβίωσης. Μια τέτοιου είδους πρωτοβουλία σφράγιζε τη μείζονα ιδεολογική μεταστροφή που προέκυπτε από τις πρωτοποριακές συλλήψεις και πρακτικές. Δεν άφηνε ανεπηρέαστη την ίδια την έννοια του έργου τέχνης, του οποίου αμφισβητούσε τόσο το καθεστώς όσο και τις λειτουργίες. Με την Οκτωβριανή Επανάσταση να βρίσκεται προ των πυλών, η καλλιτεχνική πρωτοπορία διεκδικούσε το δικαίωμα να προβάλει και να συγκεκριμενοποιεί μία αντίληψη της τέχνης η οποία θα συγκροτούσε τον ίδιο τον πυρήνα της παραγωγιστικής σκέψης : ενεργώντας για την αλλαγή του γούστου, όπως και των συμπεριφορών και των νοοτροπιών του κοινωνικού σώματος μέσω μιας καλλιτεχνικής παραγωγής χρηστικών αντικειμένων, και ακολουθώντας την αντίληψη ενός πλαισίου διαβίωσης που θα συνδύαζε τις αρχές της σοσιαλιστικής οργάνωσης της κοινωνίας με τις τεχνικές και τεχνολογικές δυνατότητες της σύγχρονης αρχιτεκτονικής και πολεοδομίας. Καταργώντας το διαχωρισμό μεταξύ υψηλής τέχνης και εφαρμοσμένων τεχνών, το Καφέ Πιτορέσκ μετέβαλε τον καλλιτέχνη σε τεχνίτη, σε "κατασκευαστή". Υπό αυτήν την έννοια, σηματοδοτεί ένα ουσιαστικό στάδιο στην θεωρητική αναζήτηση που θα οδηγούσε στη δεκαετία του '20 τους θεωρητικούς του παραγωγισμού να διατυπώσουν την έννοια του "καλλιτέχνη-μηχανικού", που θα επωμιζόταν την παραγωγική επιστασία. Ο Γιακούλωφ ήταν υπέρμαχος ενός λειτουργικού και αστικού θέματος που θα ήταν ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε δύο εποχές της τέχνης και θα έδινε μία αποφασιστική ώθηση στη νέα αισθητική, την κονστρουκτιβίστικη αισθητική, την αισθητική της τέχνης μέσα στη ζωή, της τέχνης για τη ζωή."
Jean-Claude Monnier, The Origins of De-mastering: the Question of the Object, between the Ready-made and the constructivist Object (02.2004). Marges revue d' art contemporain.
