Ολοκληρωμένη εν πολλοίς η παρουσίαση και καλογραμμένη. Σας παρακαλώ πολύ, όμως, προς τί η ρομαντικοποίηση της εξάρτησης; Είναι εύκολες και στερεοτυπικές οι λέξεις που χρησιμοποιείτε για να περιγράψετε μία από τις χειρότερες ανθρώπινες συνθήκες. Κανείς δεν είναι ωραίος ως καταραμένος. Έχετε ακούσει ποτέ εξαρτημένο να φωνάζει πως είναι καταραμένος; Προδομένος; Προδότης; Σκλάβος κι όχι ελεύθερος όπως λέτε. Ξέρετε πόσο στάσιμη είναι αυτή η γρήγορη ζωή; Ότι το να στέκεσαι στο περιθώριο δεν είναι πράξη αντισυμβατισμού, μα κατάσταση που σε τρώει ζωντανό; Και σου φτύνει τα κομμάτια σου στα μούτρα; Και τέλος, δεν υπάρχουν ούτε δυάδες, ούτε τριάδες ούτε τίποτα που να σημαίνει ανθρώπινο δέσιμο στον κόσμο του εξαρτημένου. Ούτε καν το μοίρασμα της μιζέριας δεν είναι εφικτό όταν άνθρωπος χάνει τον εαυτό του. Ξανά, όχι στην ρομαντικοποίηση μιας ασθένειας που διαμελίζει ανθρώπους, οικογένειες και κοινότητες ολόκληρες.
