Μια αξέχαστη σκηνή από το «Τιμπουκτού». Η σκηνή όπου τα παιδιά παίζουν ποδόσφαιρο χωρίς μπάλα επειδή τους το έχουν απαγορεύσει. Ένας ύμνος στον κόσμο της φαντασίας. Έναν κόσμο χωρίς σύνορα, φύλακες, απαγορεύσεις και θρησκείες.
Ο ακυρωμένος ρόλος της εξουσίας που γίνεται κομματάκια καθώς προσπαθεί να ελέγξει το άυλο, το μη ελεγχόμενο, αυτό που υπάρχει μέσα στο κεφάλι αυτού που καταπιέζεται. Ένα γκολ που μπαίνει με μια αόρατη μπάλα και ένα πανηγυρισμός για την ελευθερία που κανένας δυνάστης δεν μπορεί να σου στερήσει: Την ελευθερία του μυαλού.
Η πιο σκληρή επίθεση και η πιο αποτελεσματική άμυνα απέναντι στον εχθρό εξελίσσεται μέσα στο κεφάλι μας. Στο παιχνίδι αυτό μόνοι μας βάζουμε τους κανόνες. Οι πόρτες της φυλακής είναι ορθάνοιχτες και η φαντασία ένα όπλο έτοιμο να το σκοπεύσει όποιον θέλουμε.
Ήταν η πιο αισιόδοξη σκηνή από αυτό το πικρό και ποιητικό διαμαντάκι της φετινής κινηματογραφικής χρονιάς.
σχόλια