Πριν λίγο, σε ένα ελληνικό δελτίο ειδήσεων, έπαιξε μια είδηση για τον Marlon Brando. Έπαιξε αμέσως μετά την «ληγμένη» πια, για το ίντερνετ , είδηση για την Lady GaGa και το «βίντεο κλιπ με το φωτογράφο που κατηγορήθηκε για σεξουαλική παρενόχληση μοντέλου» (σ.σ Το ότι τα στοιχεία δείχνουν ότι του την είχαν στημένη δεν είναι άξιο αναφοράς για το δελτίο ειδήσεων).
Η είδηση αφορούσε το βιβλίο «Brando΄s Smile» μιας καθηγήτριας Λογοτεχνίας από το Πανεπιστήμιο της Βοστόνης. Είναι γεμάτο πικάντικες λεπτομέρειες για την ερωτική ζωή του σταρ, ένα δώρο για τους κουτσομπόληδες του πλανήτη. Η καθηγήτρια πανεπιστημίου έκανε για εμάς την βρώμικη δουλειά (LOL). Είχε πρόσβαση, λέει, στο προσωπικό αρχείο του σταρ.
Καθώς άκουγα την είδηση μου ήρθε στο μυαλό η μοναδική βιογραφία του Μπράντο που έχω διαβάσει. Στα μέσα της δεκαετίας του ενενήντα είχε κυκλοφορήσει στα ελληνικά το βιβλίο «Τα τραγούδια που μου έμαθε η μητέρα μου», το οποίο ήταν γραμμένο από τον Robert Lindsey σε συνεργασία με τον ηθοποιό. Δεν θυμάμαι λεπτομέρειες και δεν έχω αυτή την στιγμή το βιβλίο μπροστά μου. Θυμάμαι όμως τι μου είχε αφήσει το βιβλίο όταν το τελείωσα. Την αίσθηση ότι είναι ένας άνθρωπος που είχε ανακαλύψει το ταλέντο του στην υποκριτική και προσπαθούσε κάθε φορά να γίνεται όλο και καλύτερος. Το βιβλίο είχε επίσης ένα χορταστικό φωτογραφικό υλικό με φωτογραφίες που είχε διαλέξει ο Μπράντο. Κάποιες παιδικές και εφηβικές φωτογραφίες του έβλεπαν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας.
Φυσικά, δεν πρόκειται να διαβάσω το νέο βιβλίο. Δεν ξέρω πόση δόση αλήθειας έχει και δεν με νοιάζει. Δεν ξέρω επίσης πόση δόση αλήθειας υπήρχε στις αναφορές που έκανε ο Μπράντο για την ερωτική του ζωή στην αυτοβιογραφία του. Ούτε αυτό με αφορά.
Αυτό που με ενδιαφέρει είναι ότι αν θες να μιλήσεις για κάτι προσωπικό πρέπει να το κάνεις εσύ ο ίδιος. Με τον τρόπο που θες. Με τις δόσεις που θες. Είτε είσαι ο Μπράντο είτε είσαι ένας άγνωστος. Όλα τα άλλα είναι μια τεράστια κλειδαρότρυπα που άμα θέλει ο καθένας από εμάς μπορείς να κρυφοκοιτάξει. Προτιμώ όμως τον παπαράτσι που ξέρει ακριβώς τι κάνει και το πουλάει στα περιοδικά από την καθηγήτρια Λογοτεχνίας που νομίζει ότι κάνει «έρευνα». Είναι πιο ξεκάθαρος ο ρόλος του πρώτου.
Υ.Γ
Υπάρχουν βιβλία που μπορείς να τα κρίνεις πριν καν τα διαβάσεις. «Η ανάσα της μύριζε σαν δεινόσαυρος και είχε τρίχες στη μύτη». Η πρόταση αυτή είναι αρκετή για να με αποτρέψει από την ανάγνωση του συγκεκριμένου. Ιδιαίτερα όταν πίσω από αυτή κρύβεται μια καθηγήτρια Λογοτεχνίας…
σχόλια