Αφιερωμένο σε όλες τις Θύρες και τα θύματα τους...
Στη Λατινική Αμερική, έλεγε, η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο ποδόσφαιρο και στην πολιτική είναι ελάχιστη. Είναι μακρύς ο κατάλογος των κυβερνήσεων που έπεσαν ή ανατράπηκαν από το στρατό γιατί έχασε η εθνική ομάδα. Οι παίκτες της ομάδας που χάνει αποκαλούνται από τον Τύπο προδότες της πατρίδας. Όταν η Βραζιλία κέρδισε στο Μεξικό το παγκόσμιο πρωτάθλημα, ένας βραζιλιάνος φίλος μου, πολιτικός πρόσφυγας μου είπε με απελπισία:
«Η στρατιωτική Δεξιά εξασφάλισε τουλάχιστον πέντε χρόνια ήσυχης διακυβέρνησης».
Στην πορεία της για την κατάκτηση του τίτλου της παγκόσμιας πρωταθλήτριας η Βραζιλία κέρδισε την Αγγλία. Η εφημερίδα του Ρίο ντε Τζανέιρο Jornal dos Sportes σε άρθρο της υπό τον τίτλο «Ο Ιησούς προστατεύει την Βραζιλία» εξηγούσε το λόγο της νίκης: «Όσες φορές η μπάλα πήγαινε προς το τέρμα μας και το γκολ φαινόταν αναπόφευκτο, ο Ιησούς κατέβαζε το πόδι του από τα ουράνια κι έστελνε την μπάλα έξω». Το άρθρο ήταν εικονογραφημένο με σχέδια που απεικόνιζαν το υπερφυσικό αυτό φαινόμενο.
Όποιος πηγαίνει στο γήπεδο μπορεί να χάσει τη ζωή του. Ας πάρουμε τον αγώνα όπου το Μεξικό έχασε από το Περού ένα-δύο. Ένας απαρηγόρητος οπαδός φώναζε ειρωνικά: «Viva Mexico!». Έπειτα από λίγο χάνει τη ζωή του λιντσαρισμένος από το πλήθος. Μερικές φορές όμως τα παθιασμένα αισθήματα εκδηλώνονται με διαφορετικούς τρόπους. Ύστερα από τον αγώνα όπου το Μεξικό κέρδισε το Βέλγιο ένα-μηδέν, ο μεθυσμένος από ευτυχία Αουγκούστο Μαριάγκα, διευθυντής φυλακών για ισοβίτες στο Τσιλπανσίνγκο της πολιτείας Γκερέρο του Μεξικού, τρέχει με το πιστόλι στο χέρι, πυροβολεί στον αέρα και, φωνάζοντας «Viva Mexico!», ανοίγει όλα τα κελιά κι απελευθερώνει εκατόν σαράντα δύο επικίνδυνους βαρυποινίτες. Το δικαστήριο αθωώνει τον Μαριάγκα «γιατί» διαβάζουμε στην απόφαση «ενήργησε με πατριωτικό οίστρο».
Απόσπασμα από το βιβλίο του Πολωνού δημοσιογράφου Ρίσαρντ Καπισίνσκι (1932-2007)
«O πόλεμος του ποδοσφαίρου», εκδόσεις Μεταίχμιο.
Στην φωτογραφία ο Ισπανός δημοσιογράφος με το ψευδώνυμο Antonio Salas. Kανένας δεν ξέρει το πραγματικό όνομα, κανένας δεν έχει δει το πρόσωπο του. Η φωτογραφία είναι από τη συνάντηση που είχε μαζί του η εκπομπή «Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα» στη Μαδρίτη κάτω από άκρα μυστικότητα. Πριν από κάποια χρόνια, το κανάλι στο οποίο δούλευε, το ισπανικό TV5, του ανέθεσε μια έρευνα για τις νεοναζιστικές οργανώσεις που δραστηροπιούνταν στην Ισπανία. Έζησε μαζί τους για έναν χρόνο και κατέγραψε τα όσα είδε στο βιβλίο του «Ημερολόγιο ενός σκινχεντ».
Σήμερα ο δημοσιογράφος κυκλοφορεί σαν «φάντασμα» στην εκπομπή εμφανίστηκε με μάσκα, αυτήν που χρησιμοποιεί για να κυκλοφορεί στην Ισπανία.
Απόσπασμα από τις δηλώσεις του στην εκπομπή
«Οι νεοναζιστικές ομάδες και οποιαδήποτε κλειστή ομάδα, που πραγματοποιεί εγκληματικές πράξεις είναι πολύ υποψιασμένες. Δεν είναι εύκολο να εισβάλεις από το πουθενά σε έναν οργανισμό τέτοιου τύπου»
«Δε φτάνει απλά να ξυρίσεις το κεφάλι σου, να φορέσεις ένα μπουφάν ή μπότες Μάρτιν και να αλλάξεις το στυλ σου. Πρέπει να προσπαθήσεις να σκεφτείς σαν και αυτούς. Να ζήσεις σαν και αυτούς . Να κουβαλάς 24 ώρες την ημέρα αυτή την καινούρια σου προσωπικότητα»
«Πρέπει να διαβάσεις όλα τους τα ενημερωτικά δελτία, τα φανζίν... Το βιβλίο που εγώ είχα στο κομοδίνο μου ήταν το “Ο Αγών μου” του Χίτλερ, που το είχα σχεδόν μάθει απέξω. Άκουγα συνεχώς τη μουσική τους για να μάθω τους στίχους των τραγουδιών τους. Συνεργάστηκα με περιοδικά και ιστοσελίδες τους»
«Ο πρώτος ξυλοδαρμός ήταν σε ένα γάλλο που ονομαζόταν Ντιντιέρ και βρέθηκε στο Μπερναμπέου μόνο για να δει το γήπεδο. Τα Σαββατοκύριακα αυτός ο δρόμος είναι επικράτεια των σκιν. Και ο νεαρός τουρίστας έκανε το λάθος όντας μαύρος να περπατήσει σε αυτό το δρόμο», θυμάται. «Αλλά μου φαίνεται ακόμη χειρότερο όταν οργανώνονται ομάδες αυτό που ονομάζουν «κυνήγια» σε ιερόδουλες , σε μαύρους σε λατινοαμερικάνους , σε μετανάστες σε οποιοσδήποτε μπορεί να είναι αντικείμενο της βίας των νεοναζί»
«Δεν τους έφτανε να επιτίθενται σε κάποιον. Δεν περιορίζονταν στην επίθεση αλλά έπαιρναν και τρόπαιο. Και άμα είχε πάνω και αίμα ακόμα καλύτερα γιατί έδειχνε ακόμα πιο ξεκάθαρα ότι είχαν επιτεθεί. Πάντα όμως με τον άνανδρο τρόπο, πισώπλατα, πέντε εναντίον ενός , που δεν έχει τίποτα το ηρωικό, για να δείξουν ότι επιτέθηκαν και να επιδείξουν τα αποδεικτικά για αυτό»
«Συναντάμε μια πολιτικοποίηση των κερκίδων. Οι κερκίδες είναι ένας πολύ καλός τόπος διαφήμισης, καθώ ό,τι συμβαίνει στις κερκίδες μεταδίδεται σε πολλά τηλεοπτικά κανάλια . Για αυτό βλέπουμε σε πολλές περιπτώσεις στις κερκίδες του ποδοσφαίρου οποιασδήποτε ομάδας της Ευρώπης πως ξεδιπλώνουν τα πολιτικά πανό ιδεολογικά συνθήματα , μηνύματα μιας ακραίας πολιτικής τάσης , της άκρας δεξιάς αλλά και της άκρας αριστεράς»
«Το πρόβλημα με αυτή την ερεύνα ήταν ότι κατάφερε να τραβήξει για πρώτη φορά πώς ένα γκρουπ νεοναζί , όπως η Ultra Sur, εμπορευόταν τα διαρκείας που του χάριζε η Ρεάλ Μαδρίτης και που κανονικά δεν είναι προς πώληση».
(Από το Tvxs.gr)
σχόλια