Η φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε στο Αμβούργο στις 13 Ιούνιου του 1936, στον εορτασμό για την καθέλκυση ενός εκπαιδευτικού σκάφους. Μέσα στον κύκλο ένας άνθρωπος που αρνείται να χαιρετήσει ναζιστικά. Το 1933 ο ναζιστικός χαιρετισμός είχε καταστεί υποχρεωτικός για όλους τους δημοσίους υπαλλήλους ,από τον υπουργό Εσωτερικών του τρίτου Ράιχ Wilhelm Frick, και υποδήλωνε την λατρεία προς το πρόσωπο του Χίτλερ.
Ειδικά δικαστήρια είχαν ιδρυθεί για την τιμωρία εκείνων που αρνιόταν να χαιρετούν με αυτόν τον τρόπο.Ο άνθρωπος αυτός ονομαζόταν August Landmesser. Στην φωτογραφία είναι 26 ετών. Ο August Landmesser έγινε μέλος του ναζιστικού κόμματος το 1931 με σκοπό να βρει μια δουλειά. Κατάφερε να βρει δουλειά ως εργάτης στα ναυπηγεία Blohm + Voss shipyard του Αμβούργου.
Παρέμεινε ως μέλος του ναζιστικού κόμματος μέχρι το 1935, όταν παντρεύτηκε μία Εβραία τη Ίρμα Έκλερ και απέκτησε παιδιά μαζί της.
Τότε ο Landmesser κρίθηκε ένοχος για «φυλετικό ατιμασμό» σύμφωνα με το ναζιστικό ρατσιστικό νόμο. Η Ίρμα συνελήφθη το 1938 από την Γκεστάπο και ο Landmesser φυλακίστηκε στη φυλακή Fuhlsbüttel, ενώ οι δύο κόρες τους Ingrid και Ειρήνη χωρίστηκαν.
Η Ingrid μεγάλωσε με την γιαγιά της, η Ιrine πήγε σε ορφανοτροφείο. Μετά την αποφυλάκιση του τον Ιανουάριο του 1941 στάλθηκε στο μέτωπο (Bewährunsbataillon 999), μια ιδιαίτερη σκληρή μονάδα με πρώην κρατούμενους και «ανεπιθύμητους». Οι Ναζί τοποθετούσαν σε αυτή την μονάδα αυτούς που τους έδιναν την ευκαιρία να αποδείξουν ότι είναι πατριώτες σύμφωνα με τα πρότυπα τους. Από τότε χάθηκαν τα ίχνη του August Landmesser. Εικάζεται ότι σκοτώθηκε σε αυτή την μονάδα.
Το 1991 εντελώς τυχαία η κόρη του Irine αναγνώρισε τον πατέρα της, σε αυτή την φωτογραφία που δημοσίευσε γερμανική εφημερίδα και η ιστορία του έγινε περισσότερο γνωστή.
Βλέποντας χθες την φωτογραφία, χωρίς να ξέρω την ιστορία της, η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν για το πόσο μοναχική είναι η αντίδραση απέναντι στον όχλο πολλές φορές. Τι δύναμη χρειάζεται το άτομο για να κάνει πράξη τη φράση «κόντρα στο ρεύμα». Πώς να αισθάνεται κάποιος μόνος του απέναντι σε όλους. Τι τίμημα τελικά πληρώνει αυτός που αρνείται να συμβαδίσει με τους πολλούς. Και πόσο εσωτερικό και προσωπικό θέμα είναι το να ασπάζεσαι τον ναζισμό. Έχω την εντύπωση ότι η φωτογραφία αυτή, αν την δούμε με μια λοξή ματιά, αποκαλύπτει την ατομική ευθύνη απέναντι στο φασισμό, αυτή την ευθύνη που χάνεται μέσα στις φωνές του όχλου.
Απόσπασμα απο ντοκιμαντερ στο οποίο μιλάει και η κόρη του Irine:
σχόλια