Ανακαλύπτεις ότι η «παγκόσμια κοινωνία των πολιτών» είναι σε κάποιες περιπτώσεις μόνο μια ταμπέλα. Ίσως επειδή ακόμα είμαστε στα πρώτα χρόνια αυτής της επανάστασης και λειτουργούμε σαν να είμαστε ακόμα απομονωμένοι από τον υπόλοιπο πλανήτη. Σαν να μην μας αφορά ότι συμβαίνει στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού. Σαν να μην ασκεί καμία επιρροή επάνω μας.
Η είδηση της αθώωσης του εκτελεστή του Trayvon Martin είναι μια είδηση για το ελληνικό ίντερνετ που περνάει στα ψιλά. Δεν σχολιάζεται με απανωτά posts, δεν θα δεις κάποιο hashtag στο ελληνικό twitter για αυτόν, δεν θα θολώσουν τα μάτια σου διαβάζοντας τα σχόλια χρηστών πάνω στο θέμα. Ο λόγος είναι απλός: Συμβαίνει κάπου μακριά. Απέναντι. Στο Αμέρικα. Σαν κάτοικοι απομονωμένου χωριού της δεκαετίας του εξήντα που ακούμε τις φρικτές ειδήσεις και σκεφτόμαστε: «Αυτά δεν γίνονται εδώ αλλά στην Αθήνα».
Ο τρόπος σκέψης μας για αρκετά θέματα παραμένει κολλημένος στην εποχή πριν το ίντερνετ. Η δολοφονία ενός άοπλου παιδιού θα σε απασχολήσει μόνο εάν συμβεί εντός των συνόρων της χώρας σου. Θα μιλήσεις για τον ρατσισμό μόνο αν σηκώσουν τα τουφέκια οι γαιοκτήμονες της χώρας σου. Θα μιλήσεις για «ρατσιστικό χτύπημα και αθώο αίμα» μόνο εάν χυθεί το αίμα κάπου στο κέντρο της Αθήνας. Και φυσικά θα βγεις να διαδηλώσεις και να στηρίξεις κάποιον μόνο εάν η αδικία αφορά ομοεθνή σου.
Δεν προκαλεί εντύπωση ούτε η συγκλονιστική στάση του Ομπάμα. Μια στάση που φανερώνει ότι η κοινωνία έχει αρκετό δρόμο να διανύσει για να αποδεχτεί τον διαφορετικό ως ίσο ακόμα και όταν ανεβάζει τον διαφορετικό στο ανώτερο αξίωμα. Όπως σχολίασε ένας Έλληνας χρήστης σε ένα ειδησεογραφικό site: «Δεν θα μπορούσες να είσαι στη θέση του γιατί εσύ δεν είσαι μαύρος αλλά ένας πλούσιος μιγάς». Αυτό είναι το λάθος μας μέσα στην παγκόσμια κοινωνία των πολιτών: Δεν θέλουμε να δούμε την ουσία μια είδησης όταν δεν μας χτυπάει την πόρτα.
σχόλια