Οι μονομάχοι της Φλωρεντίας Facebook Twitter

Οι μονομάχοι της Φλωρεντίας

0

«Αρχαίο, τιμητικό και κάπως δολοφονικό». Κάπως έτσι είχε περιγράψει η New York Times σε άρθρο της του 1931, την αναβίωση του calcio storico ή αλλιώς ‘Φλωρεντίνικου Ποδόσφαιρου’, ενός αθλήματος που είχε πραγματοποιηθεί την προηγούμενη χρονιά στην πόλη της Φλωρεντίας προς τιμήν της 400ης επετείου από την πολιορκία της πόλης από τον Αυτοκράτορα Κάρολο Κουίντο. Επρόκειτο για μια πρωτοβουλία του φασίστα ηγέτη Alessandro Pavolini, ο οποίος αποφάσισε να αναβιώσει ένα αρχαίο άθλημα μεγάλου ανταγωνισμού, προκειμένου να ενισχύσει τον τουρισμό της Τοσκάνης και να ενδυναμώσει το αθλητικό πνεύμα των Ιταλών. Για την πραγματοποίηση των αγώνων αυτών, τέσσερις από τις γειτονιές της πόλης κλήθηκαν να συναγωνιστούν η μία την άλλη.

 

Οι ρίζες του Φλωρεντίνικου ποδοσφαίρου φτάνουν μέχρι την εποχή του Ομήρου. Το παιχνίδι που στην αρχαία Ελλάδα ονομαζόταν σφαιρομαχία, υιοθετήθηκε αργότερα από τον Ρωμαϊκό στρατό, ο οποίος το χρησιμοποίησε ως τύπο προπόνησης με το όνομα ‘L’Harpastum’, δηλαδή ‘Το ξέσκισμα’.  Γύρω στο δεύτερο μισό του 5ου αιώνα, το άθλημα είχε ήδη γίνει δημοφιλές σε όλη την Φλωρεντία και μπορούσες να το συναντήσεις σε κάθε δρόμο και πλατεία της πόλης.

Οι παίκτες που παίρνουν μέρος στο άθλημα είναι μεταξύ 20 και 40 ετών, ενώ πολλοί από αυτούς είναι πορτιέρηδες ή σωματοφύλακες, μποξέρ, παίκτες του rugby ή βετεράνοι του στρατού.

Από την αναβίωσή του το ’30 μέχρι σήμερα, το Φλωρεντίνικο ποδόσφαιρο διοργανώνεται κάθε χρόνο, με τον τελικό να λαμβάνει χώρα στις 24 Ιουνίου, ανήμερα της γιορτής του πολιούχου της πόλης, του San Giovanni. Το άθλημα που έμελλε να χαρακτηριστεί ως 'το πιο βίαιο άθλημα στον κόσμο', παίζεται σε γήπεδο με άμμο, με 27 παίκτες σε κάθε ομάδα, οι οποίοι στόχο έχουν να σκοράρουν με μια δερμάτινη  μπάλα, χρησιμοποιώντας το σώμα τους με κάθε πιθανό τρόπο. Ο ανταγωνισμός είναι συνεχής και η μάχη δίνεται σώμα με σώμα, κεφάλι με κεφάλι, για την κατοχή της μπάλας. Κλωτσιές, μπουνιές και πάλη, είναι μέσα θεμιτά για την κατάκτηση του στόχου. Στο παιχνίδι οι παίκτες φορούν παραδοσιακά κοστούμια, εμπνευσμένα από μεσαιωνικές περιβολές. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ο Αμερικάνος δημοσιογράφος των New York Times του ’30, ονόμασε το άθλημα στο άρθρο του: «Ποδόσφαιρο που παίζεται με μετάξια και σατέν».

Οι μονομάχοι της Φλωρεντίας Facebook Twitter
Παλιοί και νέοι παίκτες, παίζουν χαρτιά.

Το φωτογραφικό ντοκουμέντο του Ιταλού φωτογράφου Alessandro Iovino, είναι ένα σπάνιο χρονικό της πορείας μιας ομάδας μέχρι τον αγώνα. Ο ίδιος με μεγάλο κόπο και μετά από τρεις μήνες προσπάθειας, κατάφερε να πείσει την ομάδα των Azzurri (μπλε), που εκπροσωπούν την γειτονιά Santa Croce, να τους ακολουθήσει και να μπει στο άδυτο των προπονήσεών τους. «Αυτοί οι άνθρωποι είναι πολύ δεμένοι και πολύ παθιασμένοι με την εκδήλωση», εξηγεί ο ίδιος.

Οι παίκτες που παίρνουν μέρος στο άθλημα είναι μεταξύ 20 και 40 ετών, ενώ πολλοί από αυτούς είναι πορτιέρηδες ή σωματοφύλακες, μποξέρ, παίκτες του rugby ή βετεράνοι του στρατού. Η ομάδα που παρακολούθησε ο Alessandro λέγεται πως έχει κερδίσει το τουρνουά περισσότερες φορές από κάθε άλλη ομάδα. Ωστόσο, αυτή την χρονιά ηττήθηκε από τους Santo Spirito Bianchi. Το έπαθλο του αγώνα είναι εξίσου μεγάλη έκπληξη. Πρόκειται για μια αγελάδα Chianina, μια από τις παλαιότερες ράτσες αγελάδας στον κόσμο που έχει Ιταλική καταγωγή. Όπως είναι προφανές, οι ομάδες που συμμετέχουν στο ιστορικό άθλημα της Τοσκάνης, δεν αγωνίζονται για το έπαθλο. Κίνητρό τους, όπως εξηγεί και ο φωτογράφος, είναι η τιμή, ο σεβασμός που έρχεται με την αιματοχυσία.

Ο Alessandro Iovino, είναι  φωτογράφος γεννημένος στην Parma της Ιταλίας. Ξεκίνησε να ασχολείται με την φωτογραφία το 2013 μετά την ολοκλήρωση του master του στο Speos photography school του Λονδίνου.

Οι μονομάχοι της Φλωρεντίας Facebook Twitter
Παίκτες κάνουν προθέρμανση με βάρη πριν την προπόνηση, πίσω μπορεί κανείς να δει τα αποδυτήρια
Οι μονομάχοι της Φλωρεντίας Facebook Twitter
Andrea Liccioli, παίκτης
Οι μονομάχοι της Φλωρεντίας Facebook Twitter
Ο Jo De Castro είναι ένας από τους διεθνείς παίκτες της μπλε ομάδας. Έγινε δεκτός επειδή είναι μόνιμος κάτοικος της Φλωρεντίας για περισσότερο από 10 χρόνια.
Οι μονομάχοι της Φλωρεντίας Facebook Twitter
Ο Gianluca Gori είναι μποξέρ και παίκτης της μπλε ομάδας.
Οι μονομάχοι της Φλωρεντίας Facebook Twitter
Παίκτης της μπλε ομάδας προσπαθεί να αποβάλλει την ένταση πριν τον αγώνα χτυπώντας το κεφάλι του στην ντουλάπα των αποδυτηρίων.
Οι μονομάχοι της Φλωρεντίας Facebook Twitter
Πριν τον εναρκτήριο αγώνα, όλες οι ομάδες παρελαύνουν από την πλατεία της Santa Maria Novella μέχρι την αρένα του Santa Croce.
Οι μονομάχοι της Φλωρεντίας Facebook Twitter
H είσοδος της μπλε ομάδας, μπροστά από τους οπαδούς της λευκή ομάδας.
Οι μονομάχοι της Φλωρεντίας Facebook Twitter
Δύο παίκτες παίκτες προετοιμάζονται για τον αγώνα. Από πίσω οι υποστηρικτές τους ζητωκραυγάζουν.
Οι μονομάχοι της Φλωρεντίας Facebook Twitter
Ένας από τους παίκτες της λευκής ομάδας τραυματίστηκε μετά από διένεξη πρόσωπο με πρόσωπο.
Οι μονομάχοι της Φλωρεντίας Facebook Twitter
Μονομαχίες κατά την διάρκεια του αγώνα.

To άρθρο δημοσιεύτηκε στο Roads and Kingdoms.

Το facebook page του Alessandro Iovino, εδώ.

Ταξίδια
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Πώς είναι η καθημερινότητα ενός τριαντάρη στο ψηλότερο χωριό των Βαλκανίων;

Γειτονιές της Ελλάδας / Πώς είναι η καθημερινότητα ενός τριαντάρη στο ψηλότερο χωριό των Βαλκανίων;

Ο Άρης Αβέλλας περιγράφει τη ζωή του στη Σαμαρίνα, σε ένα μέρος που τραβάει την προσοχή ξένων αλπινιστών, σε έναν τόπο όπου όταν λιώνουν τα χιόνια μπορεί κανείς να βολτάρει σε καταρράκτες, να θαυμάσει άγρια ζώα, να δροσιστεί σε βάθρες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Η καθημερινή ρουτίνα ενός πλοίου της γραμμής τον χειμώνα

Ταξίδια / Η καθημερινή ρουτίνα ενός πλοίου της γραμμής τον χειμώνα

Πήραμε το πλοίο της γραμμής για να κάνουμε το δρομολόγιο που κάνουν οι ναυτικοί μετ’ επιστροφής, χωρίς να κατέβουμε σε κάποιο λιμάνι. Η διαδρομή μας ήταν Πειραιάς – Κύθνος – Σέριφος – Σίφνος – Κίμωλος – Μήλος και πίσω, ενώ άλλες μέρες προστίθενται κάποιοι ακόμα προορισμοί, με τερματικό λιμάνι εκείνο της Σαντορίνης. Στις περίπου 17 ώρες προσπαθήσαμε να δούμε και να καταγράψουμε τη ζωή τον χειμώνα μέσα σε ένα από τα πολλά πλοία που ταξιδεύουν αδιάκοπα στις ελληνικές θάλασσες.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ
Adrère Amellal: Μια μέρα στο ξενοδοχείο που φωτίζεται με κεριά στην όαση της Σίβα

Ταξίδια / Adrère Amellal: Μια μέρα στο ξενοδοχείο που φωτίζεται με κεριά στην όαση της Σίβα

Σε έναν αλλόκοτο υπερμεγέθη όγκο που ορθώνεται στην έρημο θυμίζοντας σεληνιακό τοπίο λειτουργεί ένα οικολογικό και απόλυτα μίνιμαλ αισθητικής ξενοδοχείο χωρίς ίντερνετ, ούτε τηλέφωνο, ούτε καν ερ-κοντίσιον.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ο τόπος μου, ο Κάμπος της Χίου

Γειτονιές της Ελλάδας / H ζωή μου στον Κάμπο της Χίου, εκεί που οι λαλάδες κοκκινίζουν τη γη

Η Μάρω Χατζελένη περιγράφει την καθημερινότητά της στον τόπο που μεγάλωσε και επέστρεψε, σε ένα μέρος όπου αρχοντικά, περιβόλια και στέρνες με πηγάδια συνυπάρχουν μαγικά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο τόπος μου, η Καλοσκοπή

Γειτονιές της Ελλάδας / Mπορεί να ξαναζωντανέψει ένα χωριό είκοσι ατόμων στο βουνό της Γκιώνας;

Μια ομάδα κατοίκων φιλοδοξεί να αναζωογονήσει ένα ορεινό χωριό με άπλετο πράσινο, με άφθονα τρεχούμενα νερά και πηγές, την Καλοσκοπή Φωκίδας που βρίσκεται μόλις δυόμιση ώρες μακριά από την Αθήνα. Και δείχνει να τα καταφέρνει!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο τόπος μου, οι Λειψοί

Γειτονιές της Ελλάδας / Η ζωή μου στους ακριτικούς Λειψούς, εκεί που σταματά ο χρόνος

Ο Κωνσταντίνος Μπουράκης μας μιλά για τη ζωή στο νησί που κερδίζει την υπογεννητικότητα και αποτελεί έναν από τους πιο ποιοτικούς οικολογικούς προορισμούς της Ελλάδας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο τόπος μου, η Βίνιανη

Γειτονιές της Ελλάδας / Βίνιανη: Πώς ένας καθηγητής προσπαθεί να ξαναδώσει ζωή σ' ένα χωριό στα Άγραφα

Μια συζήτηση με τον Νίκο Μπελαβίλα, καθηγητή Πολεοδομίας και Ιστορίας της Πόλης στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, που προσπαθεί να κάνει ακριβώς αυτό για το ιστορικό χωριό Βίνιανη των Αγράφων.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ