Οι 18 βαθμοί όταν προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης (από 35 στην Αθήνα), η βροχή και η συννεφιά σου δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι βρίσκεσαι κάπου στην βόρεια Ευρώπη και όλες αυτές οι λεπτομέρειες που μπορεί να τις προσπερνάς και να μην τους δίνεις καμία σημασία δυναμώνουν ακόμα πιο πολύ τις εντυπώσεις. Η Θεσσαλονίκη είναι καθαρή (ο ταξιτζής που μας μετέφερε στην Καμάρα επέμενε ότι είναι το ίδιο βρώμικη με την Αθήνα αλλά είμαστε τυχεροί γιατί την πετύχαμε μετά τη βροχή), είναι όμορφη και ζωντανή, έχει άπειρο νεαρόκοσμο (τουλάχιστον στο κέντρο) και οι βιτρίνες των μαγαζιών έχουν κάτι απροσδιόριστα λαμπερό που τις κάνουν χλιδάτες -ενώ στην Αθήνα είναι μίζερες σαν φτωχοπουτάνες που ντύνονται από τα καλάθια της λαϊκής. Τριγυρνώντας στους δρόμους αργά το βράδυ συνειδητοποίησα ότι απλά λείπουν απ’ τα μαγαζιά οι σιδεροκατασκευές και τα ατσάλινα ρολά που έχουν ζώσει σαν πανοπλίες όλο το κέντρο της Αθήνας και το κάνουν να μοιάζει με εμπόλεμη ζώνη. Δεν ξέρω αν η Θεσσαλονίκη είναι «ερωτική πόλη» όπως ισχυριζόταν με εμμονή ο ταξιτζής, αλλά η Αθήνα δεν είναι. Δεν γίνεται να είναι ερωτική μια πόλη που την έχουν αναγκάσει να φορέσει μια φρικτή ζώνη αγνότητας και έχει έναν μόνιμο τρόμο να μην την (ξανα)βιάσουν.
Είχα να ανέβω έξι χρόνια στη Θεσσαλονίκη και είναι σαν να μην πέρασε καθόλου από πάνω της η κρίση –ή τουλάχιστον δεν φαίνεται. Δεν έχει τόσα κλειστά μαγαζιά σε κεντρικούς δρόμους (σήμερα το πρωί έκανα μια βόλτα στην Πατησίων και με έπιασε κατάθλιψη), δεν έχει την ίδια κακομοιριά, τόσους ζητιάνους και άστεγους, δεν έχει κτίρια με συνθήματα και τέσσερα στρώματα μπογιάς μέχρι εκεί που φτάνει κάποιος να βάψει. Μπορεί και να έχει, αλλά όχι στο βαθμό που έχει η Αθήνα. Και όσο κι αν της καταλογίζουν ότι είχε και θα έχει πάντα «το κόμπλεξ την επαρχιακής πόλης», διοργανώνει πράγματα που είναι ελπιδοφόρα και δείχνουν πρόοδο –τουλάχιστον για όποιον έχει την αντίληψη και τη διάθεση να τα καταλάβει.
Ο λόγος που ανέβηκα ήταν τα 50ά Δημήτρια που ξεκινούν στις 26 του μήνα (μέχρι 18 Οκτωβρίου) και που φέτος έχουν διαφορετικό προφίλ, λιγότερο εσωστρεφές και περισσότερο φιλόδοξο, παρόλο το πολύ μικρότερο budget –σε σχέση με άλλες χρονιές- που είχαν στη διάθεσή τους όσοι τα οραματίστηκαν. Το κλασικό δίπλα στο πειραματικό είναι ένα μεγάλο στοίχημα που αξίζει να κερδηθεί. Το πρόγραμμα που ανακοινώθηκε έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον γιατί δίνει στο κοινό την ευκαιρία να δει σημαντικές διεθνείς παραστάσεις, να γνωρίσει νέους αξιόλογους δημιουργούς αλλά και σταρ, να παρακολουθήσει performances, χορό, συναυλίες, σινεμά και εκθέσεις που συνθέτουν το παρόν και το μέλλον της πρωτοπορίας –το δηλώνει άλλωστε και ο υπότιτλος της φετινής διοργάνωσης: «Futureβαλ – το φεστιβάλ του μέλλοντός μας».
Στη συνέντευξη τύπου που έγινε σε έναν πολύ όμορφο χώρο, στο μανάβικο-παντοπωλείο-κρεοπωλείο-εστιατόριο-αγορά «Ergon» στην Παύλου Μελά με αποκλειστικά ελληνικά προϊόντα (υπάρχει μια τρελή τάση στη Θεσσαλονίκη, τα προϊόντα των Ελλήνων παραγωγών έχουν γίνει εμμονή σε όσους ασχολούνται με το φαγητό, καταναλωτές και ιδιοκτήτες εστιατορίων), ανακοινώθηκαν τα νέα σχέδια για αναβάθμιση του φεστιβάλ, η αναζήτηση νέων τάσεων και των σταθερών αξιών που θα το βάλουν στον διεθνή χάρτη, «χωρίς πλαίσια και περιορισμούς».
Εκεί, ανάμεσα στην κίνηση της Αγοράς και τους θορύβους του χασάπικου και της κουζίνας, ακούσαμε ιστορίες από τον δήμαρχο της πόλης (κάποιος έκλεψε μια ομπρέλα από το έργο του Ζογγολόπουλου στην παραλία!), τη βοήθεια που υπήρξε από την ιδιωτική πρωτοβουλία για την πραγματοποίηση των φετινών, 50ών Δημητρίων και τον αγώνα που γίνεται για τον εκσυγχρονισμό του φεστιβάλ (να μπορείς να κλείσεις εισιτήρια on line για παράδειγμα).
Η παράσταση-έκπληξη που ανακοινώθηκε την ώρα της συνέντευξης τύπου είναι η 24ωρη «κανιβαλιστική» πανδαισία του Φλαμανδού εικαστικού, χορογράφου και σκηνοθέτη Jan Fabre «Mount Olympus» που παρουσιάζει ένα τολμηρό έπος «χαμένο ανάμεσα στην αιωνιότητα και το ποτέ»: το 24ωρο δηλαδή τεσσάρων γενιών ανθρώπων (συνολικά 30 άτομα) που κάνουν τα πάντα επί σκηνής: εργάζονται, τρώνε, χαλαρώνουν, κάνουν έρωτα, κοιμούνται, μαλώνουν, συζητούν, κυκλοφορούν γυμνοί, αγαπούν και μισούν.
Το θεατρικό πρόγραμμα του φεστιβάλ περιέχει ακόμη το Blood των Vasistas, την αριστουργηματική multimedia παράσταση που βασίζεται στο αρχαίο ελληνικό δράμα «Οιδίποδας», το "The Dead Man Comes for His Sweetheart" του Σλοβένου σκηνοθέτη Jernej Lorenci, τα «Γεγονότα» του Βρετανού Ντέιβιντ Γκρέιγκ εμπνευσμένο από τα τραγικά γεγονότα της 22ας Ιουλίου 2011, το «Ορυχείο Ίψεν: η ελπίδα ήρθε;» των Maison Crystal , τη «Μητέρα του Σκύλου» του Παύλου Μάτεσι σκηνοθετημένη από τον Σταύρο Τσακίρη, το έργο της Λένας Κιτσοπούλου «Μια μέρα, όπως κάθε μέρα, σε ένα διαμέρισμα από τα χιλιάδες διαμερίσματα της Αθήνας, αυτά με τα κουφώματα ασφαλείας και τους βολικούς καναπέδες τους, σε κατάσταση αμόκ. Ή η ανουσιότητα του να ζεις», την Ηλέκτρα του Σοφοκλή κατά Κωνσταντίνο Ντέλα με την συμμετοχή-έκπληξη του Γιάννη Αγγελάκα στον ρόλο του Σοφοκλή.
Έχει επίσης συναυλίες των Hauschka , Manyfingers, Μάνου Μυλωνάκη (των Your Hand In Mine), M.A.T.E., κι άλλα πολλά κι ενδιαφέροντα που μπορείς να δεις αναλυτικά εδώ:
http://dimitria.thessaloniki.gr/50/mainpage
Όλες οι φωτογραφίες είναι από το Mount Olympus. Η 24ωρη παράσταση θα παιχτεί στις 10 Οκτωβρίου.
σχόλια