Αργότερα έμαθα ότι το πολύπλευρο έργο του Βell, αποτελούμενο από ζωγραφική, κατασκευές και installations, αντιπροσωπεύεται από τις διασημότερες γκαλερί (όπως Sadie Coles, Modern Institute) και βρίσκεται σε σημαντικές διεθνείς συλλογές.
Όπως ήταν φυσικό λοιπόν, την προηγούμενη Πέμπτη έφτασα χαρούμενη και ενθουσιασμένη στα εγκαίνια της έκθεσης, για να γνωρίσω λίγο καλύτερα το έργο του νέου αγαπημένου μου καλλιτέχνη. Δεν είχα ξεχάσει να πάρω μαζί μου και ένα άσπρο μπλουζάκι, καθότι σύμφωνα με τη δημοσίευση των εγκαινίων στο facebook, όποιος έφερνε ένα μπλουζάκι, θα είχε την ευκαιρία να αποκτήσει ένα τύπωμα από τον Dirk Bell.
Μπαίνοντας στην αίθουσα συνειδητοποίησα ότι το γλυπτό που είχα δει πριν από μερικές εβδομάδες τελικά λειτουργούσε ως teaser αυτού που επρόκειτο να συναντήσω στην έκθεση, καθώς στους τοίχους του ισογείου στηρίζονταν παρόμοια μεταλλικά πλέγματα, πολύ μεγαλύτερα από εκείνο του γραφείου, απεικονίζοντας συμπυκνωμένες φράσεις και λογοπαίγνια.
Έτσι συνειδητοποίησα πως το "love" που είχα δει αρχικά, είναι η απόπειρα του καλλιτέχνη να δημιουργήσει ένα δικό του αλφάβητο. Αντικαθιστώντας το πρώτο γράμμα του αλφαβήτου με την συμπύκνωση της λέξης love, επιδιώκει την αντικατάσταση της έννοιας του πρώτου και κυρίαρχου συμβόλου Α, με την αγάπη. Αυτό το αλφάβητο αποτελεί την απαρχή μιας ουτοπίας μέσα από την οποία ο Bell αντικαθιστά τις σχέσεις εξουσίας, την οικονομική κυριαρχία και την σύγχρονη απάθεια, με έννοιες όπως η αγάπη, ο έρωτας και η ελευθερία.
Η άγρια όψη των μεταλλικών αυτών κατασκευών, αποτελούμενων από φύλλα χάλυβα, είναι αυτή που αποτρέπει κατά τη γνώμη μου την ιδέα του Bell από το να γίνει ωδή στον χιπισμό της δεκαετίας του 60’ και παραπέμπει περισσότερο σε μια σύγχρονη εκδοχή των γνωστών γλυπτών του Robert Indiana, υποδηλώνοντας την επιτακτική αναγκαιότητα για αναθεώρηση των παγκόσμιων δομών που διαμορφώνουν και ελέγχουν τις κοινωνίες μας, αλλά και την αντικατάσταση τους από την αγάπη και την ελευθερία, δύο συμπλεκόμενες έννοιες που επιβάλλονται από την δύναμη της φύσης και την δύναμη του «υψηλού».
Εκτός από τα μεταλλικά γλυπτά/πλέγματα, ψηλά στον τοίχο βρισκόταν επίσης το έργο “new men”, ένα φωτεινό κουτί που απεικονίζει ένα λογότυπο παρόμοιο με αυτό της volkswagen, που λειτουργώντας ως νιτσεϊκή αναφορά στον υπεράνθρωπο, σχολιάζει και πάλι τις σχέσεις εξουσίας παρουσιάζοντας έναν άνθρωπο, συγκερασμό άντρα και γυναίκας.
Στο γραφείο, δύο κολλάζ του Βell συνέδεαν το έργο του καλλιτέχνη με αυτό του προσκεκλημένου του φιλοσόφου, Marcus Steinweg, ο οποίος συμμετέχει στην έκθεση με μία σειρά διαγραμμάτων αλλά και μία ομιλία που έλαβε χώρα την ημέρα των εγκαινίων. Ο φιλόσοφος, με αφετηρία την τέχνη, δημιουργεί πολύπλοκους γράφους που και αυτοί με τη σειρά τους ως πλέγματα καταδεικνύουν όλες τις εννοιολογικές διακλαδώσεις του αντικειμένου, ολοκληρώνοντας θα μπορούσε να πει κανείς, την φιλοσοφική-εννοιολογική σκοπιά του καλλιτέχνη με έναν πιο ακαδημαϊκό χαρακτήρα.
Στο υπόγειο τέλος, παρουσιάζονταν ένα βίντεο του καλλιτέχνη/σκηνοθέτη Frederic Detjens το οποίο η αλήθεια είναι πως δυσκολεύτηκα να εντάξω στο εννοιολογικό πλαίσιο της υπόλοιπης έκθεσης.
Δίπλα στην προβολή, ένα μεταλλικό πλέγμα του Bell με τίτλο THEEND, ενημέρωνε ίσως για το τέλος.
Βρήκα αρκετά γοητευτικό τον χαρακτήρα της όλης παρουσίασης, αν και θα προτιμούσα μία πιο ολοκληρωμένη εκδοχή του έργου του Bell, γιατί μου φάνηκε σαν η έκθεση, το βράδυ των εγκαινίων, να λειτουργούσε ως background για την ομιλία, και όχι το αντίθετο.
Ίσως πάλι να μου έφταιγε πως δεν έγινε τελικά το workshop που με τις στάμπες που τόσο ανυπομονούσα και έτσι δεν απέκτησα ποτέ μπλουζάκι δια χειρός Dirk Bell.
Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 12 Μαίου.
"...όταν η προσοχή μου έπεσε σε ένα γλυπτό που στεκόταν δίπλα στο γραφείο, ένα μεταλλικό πλέγμα που απεικόνιζε τη λέξη love."
Ο καλλιτέχνης με το κοινό των εγκαινίων, κατά την ομιλία του Marcus Steinweg.
Tο κοινό των εγκαινίων, κατά την ομιλία του Marcus Steinweg. Aνάμεσα τους ξεχωρίζουν ο σκηνοθέτης Νίκος Περάκης και η Helena Papadopoulos.
Dirk Bell, BRUTALISMART, 2012
Εxhibition view
Dirk Bell, BRUTALISMART, 2011
Το κοινό των εγκαινίων. Ανάμεσα τους ξεχωρίζουν οι καλλιτέχνες Θοδωρής Προδρομίδης, Πάνος Παπαδόπουλος, Μαργαρίτα Μυρογιάννη, και η βουλευτής του ΠΑ.ΣΟ.Κ, Εύα Καϊλή.
Ο Dirk Bell (δεξιά) συνομιλώντας με τους επισκέπτες της έκθεσης του.
Andreas
Μelas
&
Helena
Papadopoulos
Epikourou 26 & Korinis 4
www.melaspapadopoulos.com
σχόλια