Κλίμαξ Θείας Ανόδου

Κλίμαξ Θείας Ανόδου

Ήταν, ο Ένοικος, στην Καλλιδρομίου, καθώς είχε πει ο Καρούζος «μοντέρνο τέμενος». Και «ποτοσχολαστήριο», επίσης, είχε πει ο Καρούζος. Κάποιοι θαμώνες μιλούσαν για ναό. Ένας, δεν θα πούμε ποιος, συνέκρινε τον Ένοικο με το ωραιότερο εκκλησάκι στον κόσμο, με την Καπνικαρέα. Είπε, αυτός ο ένας, που δεν θα πούμε (ακόμη) ποιος: «Άκου να δεις, ο Ένοικος δεν είναι Καθεδρικός Ναός, δεν είναι Τι Ες Έλιοτ ο Ένοικος, είναι εκκλησάκι, Κόντογλου είναι, Τσιτσάνης, ναΐσκος, Καπνικαρέα».

«Καλά έκανε ο Σεφέρης, κι ας λέει ο Δαμάζης», είπε, ήδη στο όγδοο whiskey sour, ο Λάγιος. «Καλά έκανε ο Σεφέρης, κι ας λέει ο Δαμάζης», είπε ο Πιερ Μενάρ, μεταμφιεσμένος σε Μπαμπασάκη. «Αυτό που έκανε ο Πιερ Μενάρ, το έκανε κι ο Κωστής, όχι όμως με τον Θερβάντες, αλλά με τον Ντοστογιέφσκι», είπε ο Αρανίτσης. «Αντέγραψε, με το χέρι όλο το Έγκλημα και Τιμωρία, λέξη προς λέξη», συνέχισε ο Αρανίτσης, «καίτοι ο Μενάρ, σύμφωνα με τον Μπόρχες, έγραψε εκ νέου τον Δον Κιχώτη, δεν τον αντέγραψε, εξ ου και δεν μπορούμε εν προκειμένω να μιλήσουμε περί εσκεμμένου, και κοπιαστικού, έτσι δεν είναι;, φωτοαντιγράφου, έστω και χειροποίητου, αλλά περί εκ του σχεδόν μηδενός συγγραφής ενός αριστουργήματος αφού δημιουργήθηκαν  οι συνθήκες να γραφεί εκ νέου και να ενέχει νέο νόημα και όχι το παλαιό που του είχε προσδώσει ο Θερβάντες, ενώ ο Κωστής αντιγράφοντας με το χέρι όλο το Έγκλημα και Τιμωρία προσέδωσε ένα νέο νόημα όχι στο Έγκλημα και Τιμωρία αλλά στα δικά του βιβλία, αυτά ιδίως που άρχισε να γράφει, ή ας πω: να συνθέτει, διότι περί συνθέσεως πρόκειται, μετά την Υπαρξιακή Οντολογία του Μάρτιν Χάιντεγκερ και βεβαίως μετά τον Νομοθέτη που αυτοκτονεί, άρα δεν μπορεί παρά να είναι ένας μεταμοντέρνος Πιερ Μενάρ ο Κωστής, και…» «Καλά έκανε ο Σεφέρης, κι ας λέει ο Δαμάζης», επανέλαβε ο Λάγιος, και «Καλά έκανε ο Σεφέρης, κι ας λέει ο Δαμάζης», είπε ξανά ο Μπαμπασάκης. «Φονικό στην εκκλησιά, καλά έκανε ο Σεφέρης», συνέχισε ο Λάγιος. «Φονικό στην εκκλησιά», επανέλαβε ο Μπαμπασάκης. «Βίκυ, σε παρακαλώ, άλλο ένα πακάρντι κόλα», είπε βελούδινα ο Βακαλόπουλος, επιμένοντας να αφαιρεί το Μι από το Bacardi, και να το λέει πάντα πακάρντι, φόρος τιμής όπως έχουμε επισημάνει στο noir και στις κούρσες Packard.  

Πάλι μείναμε άναυδοι, όλοι εκεί μέσα, στον Ένοικο, ήτοι στην Καπνικαρέα, στην εκκλησιά, και όχι στον Καθεδρικό Ναό, πάλι μας εξέπληξε με το «σε παρακαλώ» προς τη Βίκυ των Έξι, ο δεύτερος, με αλφαβητική σειρά, των Έξι, ήτοι ο Βακαλόπουλος.

Εγώ έχω να πω αυτό, μια και μιλάμε για εκκλησιές, είπε ο Mister Minimal: «Είναι σπουδαίο κείμενο η Κλίμαξ Θείας Ανόδου».

«Το έχω για πατρόν στη Γραμμή του Ορίζοντος», είπε ο Βακαλόπουλος.

Είκοσι δύο χρόνια μετά, τον Απρίλιο του 2014, σε συνέντευξή του και στην ερώτηση  Σας ώθησε ποτέ βιβλίο να κάνετε κάτι ανόητο;, ο Θάνος Σταθόπουλος θα φροντίσει να απαντήσει:  «Δεν θα έλεγα ακριβώς βιβλίο. Ένα σπουδαίο κείμενο. Το 1994, χαράματα, και πολύ μεθυσμένος, πέταξα όλα τα ρούχα που φορούσα στη λεωφόρο Μεσογείων, από το αυτοκίνητο, μένοντας γυμνός, επιστρέφοντας σπίτι, ενώ οδηγούσε η τότε γυναίκα μου, που φαινόταν να το διασκεδάζει τρελά, όπως κι εγώ φυσικά. Το κείμενο ήταν η Κλίμαξ του Ιωάννη του Σιναΐτη».

Συνεχίζεται. Αύριο: Le mot juste