Ένα μανιφέστο για τους παράξενους στο φαγητό

Facebook Twitter
15

 

Την προηγούμενη Κυριακή, στα βαφτίσια της ανηψιάς μου, ενώ τρώγαμε καταπληκτική γουρουνοπούλα που είχε έρθει από την Πελοπόννησο, η Κυβέλη είπε «είναι φοβερό το πόσο αλλάζει το πώς τρως όταν παντρεύεσαι.»

 

 

Στην αρχή δεν κατάλαβα αλλά μετά μου είπε το παράδειγμα ενός Άγγλου που παντρεύτηκε Ελληνίδα στην Αγγλία. Όταν τον γνώρισε το μόνο που έτρωγε αυτός ήταν μακαρόνια. Δεν είχε φάει ποτέ στη ζωή του κοτόπουλο. Ναι, κοτόπουλο! Η γυναίκα του σιγά σιγά του έμαθε τα φρούτα, μετά τα ωμά λαχανικά, και μετά από μερικά ταξίδια στην Ελλάδα έμαθε να τρώει τα πάντα, και όταν λέμε τα πάντα, εννοούμε και τη μαγειρίτσα.

 

 

 

Τέλος καλό, όλα καλά γι’ αυτό το ζευγάρι, αλλά δεν είναι όλοι τόσο τυχεροί. Όταν παντρεύεσαι παίρνεις μαζί και μία οικογένεια με συνήθειες και εκτός από τις προφανείς επιπτώσεις έχεις και το φαγητό. Το πρόβλημα το έχουν συνήθως οι γυναίκες, γιατί αυτές μαγειρεύουν. Οι άντρες έχουν μάθει ένα τρόπο από τη μαμά τους και δύσκολα θα δεχτούν ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος. Κι αυτή δεν είναι η πιο δύσκολη περίπτωση: οι δύσκολοι είναι αυτοί που (άντρες ή γυναίκες) κατά βάθος πιστεύουν ότι οι παραξενιές στο φαγητό τους κάνουν εκλεπτυσμένους. «Α, εγώ τις μπάμιες δεν τις τρώω! Ούτε το αρνί, μου μυρίζει, ούτε τις ντομάτες, εκτός κι αν δεν έχουν μέσα τα σπόρια, δε μπορώ τα σπόρια, με γαργαλάνε. Επίσης με το ξίδι πνίγομαι, δεν τρώω ξίδι, ούτε ψάρι. Δεν έχω φάει ποτέ ψάρι!» και σε κοιτάνε προκλητικά, εννοώντας «εγώ είμαι λεπτεπίλεπτος άνθρωπος, όχι σαν κι εσένα, που σαβουρώνεις τα πάντα, βλαχάκι.»

 

 

Δε φαντάζονται ότι αυτές οι παραξενιές δεν τους κάνουν Μαρίες Αντουανέτες αλλά κάτι πολύ πιο ταπεινό: Δύσκολους. Είναι μεγάλο πρόβλημα οι Δύσκολοι στο φαγητό. Ειδικά αν είναι  οι σύζυγοι. Που δεν ξέρουν να μαγειρεύουν. Αλλά αυτό είναι αξίωμα: οι Δύσκολοι δεν ξέρουν να μαγειρεύουν.

 

 

Οι Δύσκολοι από την άλλη ικανοποιούνται απολύτως με πράγματα όπως προτηγανισμένες τηγανιτές πατάτες, με σοκολάτα οποιασδήποτε ποιότητας, με κρουασάν περιπτέρου, με λασπωμένα μακαρόνια, με λιγδιασμένες τυρόπιτες από τυχαίους φούρνους. Τρώνε μπιφτέκια, ίσως κοτόπουλο –όχι το μπούτι, το στήθος, κατεψυγμένες κροκέτες, παλιομοδίτικες πάστες, οποιοδήποτε σιροπιαστό. Στον φραπέ (αν πίνουν) βάζουν δέκα κουταλιές γάλα και κρέμα γάλακτος επειδή βασικά δεν τους αρέσει η γεύση του καφέ αλλά νομίζουν ότι τους ξυπνάει (δεν πίνουν εσπρέσσο, επειδή "είναι δυνατός" και σε κοιτούν χαμογελώντας στραβά όταν τους λες ότι ο ΦΡΑΠΕΣ είναι χειρότερος).

Αλκοόλ δεν πίνουν «α, εμένα το αλκοόλ με πειράζει» επειδή ακόμα πιστεύουν ότι είναι λεπτεπίλεπτοι, αλλά πίνουν σφηνάκια στα μπαρ για να πουν μετά ότι τους πείραξε κι όταν τους βολεύει ξεχνούν ότι και το κρασί είναι αλκοόλ. Όταν τρώνε σε ξένο σπίτι ξεχωρίζουν με προσοχή ό,τι δεν αναγνωρίζουν αφού πρώτα ρωτήσουν με αηδία: "τί είναι αυτό το κόκκινο; τι είναι αυτό το πράσινο;" μαζεύοντας όλο το μαϊντανό στη μία άκρη του πιάτου με τόση προσοχή λες και πλέκουν βελονάκι κι αν καταλάθος φάνε μία μπουκιά μαϊντανό θα πέσουν ξεροί με αφρούς. Δεν υποψιάζονται ότι γίνονται αγενείς. Συνεχίζουν να πιστεύουν ότι έχουν προτιμήσεις.

 

 

Όταν μία Δύσκολη παντρευτεί έναν Δύσκολο αφενός είναι σίγουρο ότι η Γαστρονομία δεν θα προχωρήσει ούτε χιλιοστό αλλά από την άλλη ο γάμος δεν θα κινδυνέψει στο τραπέζι: η καθημερινότητα θα έχει πολύ ντελίβερι, πολύ λάδι και συντόμως πολλά κιλά παραπάνω, για τα οποία ο ένας Δύσκολος θα κατηγορεί τον άλλο. Και οι δύο θα λένε στους φίλους τους «φταίει ο μεταβολισμός μου», «δεν τρώω τίποτα το βράδυ» ,  «παχαίνω από το άγχος». Και οι δύο θα συνεχίσουν να πιστεύουν ότι επειδή δεν τρώνε μπρόκολο έχουν δικαίωμα να ισχυρίζονται ότι έχουν προτιμήσεις στο φαγητό.

 

 

Και για να εξηγούμαι: εξαιρούνται αυτοί που όντως, έχουν προτιμήσεις στο φαγητό. Φυσικά και δεν είναι υποχρεωτικό να σου αρέσουν όλα (αν και, όλα μπορούν να είναι νόστιμα, αν είναι φρέσκα και έχουν μαγειρευτεί σωστά. Αν κάτι δεν σου αρέσει, είναι επειδή το έχεις φάει λάθος μαγειρεμένο). Μπορεί η μουστάρδα να σου θυμίζει μία φορά που είχες αρρωστήσει και από τότε να το σιχαίνεσαι, εγώ αυτό το έχω πάθει με το αβοκάντο που πριν το έτρωγα μετά μανίας. Για να έχεις προτιμήσεις όμως πρέπει να έχεις δοκιμάσει πρώτα. Αυτό που λένε οι μαμάδες, «φάε μία μπουκιά, κι αν δεν σου αρέσει μην το ξαναφάς» είναι  σωστό. Δοκίμασε πρώτα, αποφάσισε μετά. Μόνο που μία μπουκιά δεν αρκεί, ούτε μία προσπάθεια.

 

 

Οι προτιμήσεις στη γεύση αλλάζουν με τα χρόνια στη ζωή ενός ανθρώπου, όπως αλλάζουν οι προτιμήσεις στα ρούχα, στη μουσική, στη διακόσμηση. Όλα τα παιδιά αγαπούν τη ζάχαρη αλλά όχι όλοι οι ενήλικες. Στην εφηβεία μας αρέσουν τα έντονα χρώματα και το junk food, μετά το μίνιμαλ και το ψάρι στον ατμό. Η γεύση αλλάζει μαζί με τις εμπειρίες και μαζί με την εκπαίδευση. Μπορείς να εκπαιδεύσεις τον εαυτό σου και να μάθεις κι άλλες γεύσεις. Μπορείς να μάθεις να τρως το οτιδήποτε, γιατί όλα τρώγονται, όπως φαίνεται από τους διάφορους λαούς, τα ταμπού είναι κοινωνικοθρησκευτικά. Και γιατί να το κάνω αυτό, θα έλεγε κάποιος. Ε λοιπόν, γιατί Γνώση αποκτάς με όλες τις αισθήσεις. Κι αν δεν αναζητάς τη Γνώση με κάθε τρόπο σ'αυτή τη ζωή (τη μάταιη), πραγματικά δεν ξέρω τι νομίζεις ότι μπορεί να σου προσφέρει.

 

  

 

Γεύση
15

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ergon Bakehouse:

Γεύση / Η πιο ελαφριά και αφράτη πίτσα της πόλης σερβίρεται στο Ergon Bakehouse

Στο νέο πολυεπίπεδο πρότζεκτ Ergon Bakehouse Athens όλα μυρίζουν ζυμάρι. Εδώ θα βρείτε έναν φούρνο με πολύχρωμα ψωμιά, όσα χρειάζεστε για τα δικά σας ξεφουρνίσματα στο σπίτι, αλλά και ένα χαλαρό μέρος για να φάτε κάτι εύκολο και νόστιμο στο κέντρο, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Και έρχονται και άλλα.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Δέκα διευθύνσεις για λαχταριστό μπακαλιάρο με σκορδαλιά

Γεύση / Εννέα μέρη για λαχταριστό μπακαλιάρο με σκορδαλιά

Η 25η Μαρτίου είναι μία από τις τρεις μέρες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής που επιτρέπεται το ψάρι, το λάδι και το κρασί. Δεν ξέρω πόσο μεγάλη είναι η πίστη σας, ξέρω μόνο πόσο ευλαβικά αγαπάμε όλοι τον μπακαλιάρο σκορδαλιά και πόσο καλά ξέρουμε να τιμούμε τις γαστρονομικές παραδόσεις.
ΔΩΡΑ ΜΑΣΤΟΡΑ
Δεν τους προλαβαίνουμε με τα νέα bakeries της Αθήνας

Γεύση / Δεν τους προλαβαίνουμε με τα νέα bakeries της Αθήνας

Αυτήν τη στιγμή ξεφουρνίζονται στην πόλη cinnamon rolls σε πολλές διαφορετικές εκδοχές, ψωμιά με μάραθο και κουρκουμά και πολύσπορα με μέλι, vanilla buns, ηπειρώτικες χορτόπιτες και empanadas σαν σπανακόπιτα. Κάποιοι κάνουν υπομονή μέχρι να ωριμάσουν τα ζυμάρια τους για να βάλουν στη βιτρίνα τους πράγματα που μας φτιάχνουν τη μέρα.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Νίκος Μάνεσης: «Καλό κρασί φτιάχνουν οι οινοποιοί που όταν τους παίρνεις τηλέφωνο τούς βρίσκεις στο αμπέλι»

Το κρασί με απλά λόγια / «Καλό κρασί φτιάχνουν οι οινοποιοί που όταν τους παίρνεις τηλέφωνο, βρίσκονται στο αμπέλι»

Η Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και ο Παναγιώτης Ορφανίδης συνομιλούν με τον Νίκο Μάνεση, έναν από τους πρωτοπόρους οινογράφους της χώρας μας, για το παρόν και το μέλλον του ελληνικού αμπελώνα.
THE LIFO TEAM
Μανώλης Παπουτσάκης

Οι Αθηναίοι / Μανώλης Παπουτσάκης: «Νομίζεις ότι το χαίρεται ο εστιάτορας που αγοράζει και πουλάει ακριβά;»

Χαρούπι και Δέκα Τραπέζια στη Θεσσαλονίκη, Pharaoh στην Αθήνα. Ένας σεφ με μεγάλες επιτυχίες στο παλμαρέ του μιλά για το τώρα της γαστρονομίας, εξηγεί γιατί η ελληνική κουζίνα σήμερα δεν έχει σχέση με αυτό που ήταν κάποτε και ανοίγει το θέμα που συζητάνε οι foodies: Το sitting στα εστιατόρια.
M. HULOT
Τα νέα εστιατόρια της Αθήνας κάνουν τα όσπρια πεντανόστιμα

Γεύση / Τα νέα εστιατόρια της Αθήνας κάνουν τα όσπρια πεντανόστιμα

Οι φασολάδες και οι φακές, οι γίγαντες και οι ρεβιθάδες, όλα αυτά που αρνούμασταν να φάμε ως παιδιά, είναι πια πιάτα που παραγγέλνουμε και ψάχνουμε στα δημοφιλή εστιατόρια της Αθήνας. Μάλιστα, κάποια από αυτά είναι και μεγάλα σουξέ.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Μαγειρέψτε κρέας με κόκαλο και η νοστιμιά θα χτυπήσει κόκκινο

Γεύση / Συνταγές για κρέας με κόκαλο, εκεί που η νοστιμιά χτυπάει κόκκινο

Οι Σπύρος και Βαγγέλης Λιάκος μας υποδέχονται στο ολοκαίνουργιο παράρτημα του Basegrill στη Γλυφάδα και μαζί με τον σεφ Σπύρο Παυλίδη προτείνουν συνταγές με μέρη του κρέατος που δεν χρησιμοποιούμε συχνά.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος: Ο ποιητής του Ελληνικού Αμπελώνα συνεχίζει να ζει μέσα από τις ετικέτες που δημιούργησε

Γεύση / Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος: Ο ποιητής του Ελληνικού Αμπελώνα συνεχίζει να ζει μέσα από τις ετικέτες που δημιούργησε

Τα μεγαλειώδη κρασιά των Αμπελώνων Κ. Αντωνόπουλου κρατούν ζωντανό το πνεύμα του ιδρυτή τους, χαράσσοντας το μέλλον τους στον σύγχρονο οινικό κόσμο
ΛΙΝΑ ΙΝΤΖΕΓΙΑΝΝΗ
Χαρτοδιπλωμένος Winery: Το «ακάτιο» που ταξιδεύει τις αισθήσεις μας στο απόλυτο «ἦδος»

Γεύση / Χαρτοδιπλωμένος Winery: Το «ακάτιο» που ταξιδεύει τις αισθήσεις μας στο απόλυτο «ἦδος»

Δυο πολυβραβευμένες σειρές κρασιών περικλείουν όλο το πάθος, το μεράκι και την τεχνογνωσία που «κατέκτησε» κάποτε ο Σωτήρης Χαρτοδιπλωμένος και κληροδότησε στους γιους του, Ηρακλή και Στέλιο.
ΦΙΛΙΩ ΡΑΓΚΟΥ
Ana Roš: «Τα εστιατόρια δίνουν το παράδειγμα ώστε να μαγειρεύουν όλοι πιο βιώσιμα»

Γεύση / Ana Roš: «Δεν μαγειρεύουμε για να πάρουμε βραβεία»

Η αυτοδίδακτη σεφ που έβαλε τη Σλοβενία στον παγκόσμιο γαστρονομικό χάρτη και σαρώνει τις διακρίσεις είναι αυτήν τη στιγμή μία από τις οκτώ γυναίκες σεφ στον κόσμο των οποίων το εστιατόριο έχει την ανώτερη διάκριση από τον οδηγό Michelin. Λίγο πριν μαγειρέψει για τους Αθηναίους σε ξύλα στο Pharaoh μιλά στη LiFO.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ

σχόλια

14 σχόλια
καλησπέρα!! Ξέρω ότι είναι παλιό το άρθρο, αλλά τώρα "έπεσε στα χέρια μου". Γνωρίζει κάποιος τι μπορούμε να κάνουμε με έναν τέτοιο άνθρωπο; αν είναι αδερφός, φίλος, σύντροφος.. υπάρχει περίπτωση να τον πείσουμε να δοκιμάσει;
Λοιπόν, εγώ έτρωγα τα πάντα. Σωβρακολογώ, τα πάντα. Δεν τρελαινόμουν με τις αγγινάρες της γιαγιάς μου και με τον ξινό τραχανά, και με το ξυλάγγουρο. Αλλά τα τρωγα. Μυαλά, χέλια, αμελέτητα, πατσά, μπροκολα, τρούφα, κατσίκια, πρόβατα, μαλάκια κι οστρακόδερμα, τι θες; Εκεί που ξίνιζα ήταν στο λικέρ κεράσι, και γενικά ο,τι έχει άρωμα βιομηχανοποιημένου σιροπιού κεράσι, γιατί μου θυμίζει αντιβίωση. (προφανέστατο παιδικο΄τραύμα)Μέχρι που έφαγα τζίντζερ....ΤΙ ΑΒΑ ΠΕΡΛΕ ΘΕ ΜΟΥ, κάθε φορά προσπαθώ, και κάθε φορά ΜΠΛΙΕ!!!Εκτός απο μία φορά που έφαγα κουλουράκια με τζίντζερ, και ήταν θεϊκά! Υποψιάζομαι οτι εκεί που αηδιάζω είναι όταν το παρακάνουν. Αλλά κάθε φορά, σε όλα τα εστιατόρια; Περίεργο, γιατί μου αρέσουν τα πλούσια σε μπαχαρικά φαγητά, και τα βαριά. Εσύ τι λες; Επίσης, η γρεναδίνη είναι αίσχος, και κάποια (χαμηλής ποιότητας;) αμυγδαλόψυχες/ μάρτζιπαν. Αυτά, το ξέρω οτι δεν ενδιαφέρει κανέναν τι τρώω. Αλλά να μου.
Λένα συγχαρητήρια!Είναι πραγματικά εκπληκτικό το τι σαβούρα τρώνε όλοι αυτοί που δεν καταδέχονται να δοκιμάσουν μαϊντανό... Είναι επίσης εκπληκτικό το ότι όσοι έχω γνωρίσει εγώ τουλάχιστον που να είναι τόσο "δύσκολοι" στο φαγητό, γενικότερα έχουν συμπεριφορά 10χρονου.
Συμφωνώ απόλυτα με το άρθρο!! Συγχαρητήρια!!!Αν και κάπου, σε κάποιο ντοκιμαντέρ είχα ακούσει ότι ορισμένοι άνθρωποι έχουν μια εκ γενετής δυσανεξία σε κάποιες γεύσεις και γι' αυτό γίνονται "δύσκολοι" στο φαγητό, ωστόσο πιστεύω ότι τρομερή ευθύνη έχουν και οι μάνες.. Κάποτε είχα διαβάσει σε ένα περιοδικό τύπου "Είναι" "Εγώ" κτλ, συμβουλές από μαγείρισσα τύπου Βέφα (μπορεί να ήταν κι αυτή) που έλεγαν: "δεν τρώει ο κανακάρης σας τα μπιφτεκάκια με τις πατατούλες; Κάντε τα πιο δελεαστικά! Κόψτε φατσούλες από τυράκι, πιπεριές κόκκινες για στόμα, ελιές για μάτια κ.λπ. για να τα φάει!" ΑΑΡΓΚ!! Πρώτον: δεν τρώει ΤΙ;; ΤΑ ΜΠΙΦΤΕΚΑΚΙΑ με ΠΑΤΑΤΟΥΛΕΣ;; Δλδ αν δεν έχεις στρώσει το παιδί σου να φάει μπιφτέκια με πατάτες, τι διάλο. Δεύτερον: Ο ΚΑΝΑΚΑΡΗΣ ΣΑΣ!! Καμία υπεκφυγή!! Ο γιόκας, ούτε καν το παιδί σας!! Μην πω τώρα πώς γίνονται αυτοί οι γιόκες στα 30 τους. Τρίτον: Θα κάτσω να φτιάχνω φατσούλες για να φάει τα μπιφτέκια; Αν είναι δυναμόν! Θεωρώ ότι με την κατάλληλη εκπαίδευση και παρότρυνση τα παιδιά μπορούν να φάνε σχεδόν τα πάντα, ούτε φατσούλες χρειάζονται ούτε μλκς τέτοιες. Το έχω δει να συμβαίνει, η ξαδέρφη μου (ψυχολόγος) με την κατάλληλη εκπαίδευση έχει καταφέρει το παιδάκι της 3,5 χρονών να τρελαίνεται για ταχίνι, μπρόκολο και σολομό, και να ανοίγει το ψυγείο για να βουτήξει βραστό κουνουπίδι!!! Τέτοιες βλκς κάνουν οι μάνες και υπάρχουν τώρα 35άρηδες μίζεροι που, όπως λέει και το άρθρο, δεν έχουν μάθει να τρώνε σωστά (αλλά σαβουριάζουν τα αηδή φαστ φουντ της τελευταίας υποστάθμης).. Προφανώς έχουν μείνει στην περίοδο της εφηβείας, όσον αφορά στις γεύσεις..Τέλος να πω και ότι τσατίζομαι αφόρητα με κάποιους δύσκολους (μίζερους, θα έλεγα, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω) που καθόμαστε να φάμε σε ένα τραπέζι όλοι μαζί και, ντάξει ρε φίλε, είσαι μυστήριος, το ένα σου βρωμάει το άλλο σου ξινίζει, πρέπει να το δηλώνεις όταν αυτό το πράγμα το τρώει όλη η υπόλοιπη παρέα και μας κάνεις να αισθανόμαστε σαν σαβουροφάηδες που τρώμε σκ@τά;;;; Πάμε για μπίρες σε ενα εξοχικό μέρος, μεγάλο τραπέζι, ήλιος φύση, μια χαρά. Παραγγέλνουμε μπίρες και ποικιλίες για τις μπίρες, που -ω τι περίεργο- φέρνουν ένα πιάτο με λίγο απ' όλα, κανενα λουκάνικο, ντομάτα, αγγούρι, αβγό βραστό, λίγο σαλάμι και κάτι άλλα αλλαντικά, κανα δυο τυροπιτάκια, κασέρι, ρώσικη, χτυπητή. Μόλις τα βλέπει η μίζερη της παρέας στραβώνει τη φάτσα της λες και την είχαν φέρει σκ@τά σε πιάτο και ενώ οι υπόλοιποι έχουμε ήδη αρχίσει να τρώμε, δηλώνει πανταχόθεν "ααα δεν μπορώ όταν ακουμπάει το αβγό με τη ρώσικη!! τι πράγματα είναι αυτά, πώς το καταπίνετε, έχει ακουμπίσει η ντομάτα με το σαλάμι και το αγγούρι στο κασέρι! ΙΙΙΟΥΟΙΥΟΥ αηδία λιαξ λιαξ ακουμπάει το ένα με το άλλο, πώς το τρώτε, αχ νηστική θα μείνω πάλι πώς μπορείτε" ΕΛΕΟΟΟΟΟΟΟΟΣΣΣΣΣΣ
Πόσο σωστό πάντως το άρθρο! Πόσους ξέρουμε που "το αρνί μου μυρίζει" και σαβουρώνουν χαρωπά πλαστικά μπέργκερ, και τους φρικάρει το ψάρι με σκουρο κρέας (πχ τόνος) γιατί τους χαλάει την ψυχολογική κατάσταση η μαυρίλα. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που αγοράζουν ντομάτες όλο το χρόνο, που δεν γεύονται αλλά απλά γεμίζουν το στομάχι τους...Κακή εκπαίδευση.
που να σας πω για την δική μου οικογένεια! Ο μπαμπάς μου δεν τρώει κανένα είδος τυριού, η μαμά μου ρύζι, η μικρή μου αδερφή ντομάτα και ελιά καθώς και κανένα είδος ωμού λαχανικού, η μεσαία μου αδερφή δεν θέλει λάδια και αλάτι στο φαγητό της, ο άντρας μου τα θέλει πολύ λαδερά και δεν τρώει κανένα είδος φρούτου! Άντε κάνε τραπέζι σ'αυτούς!
Είμαι από τους πιο δύσκολους ανθρώπους που ξέρω στο φαγητό, και το δηλώνω χωρίς καμιά υπερηφάνεια, γιατί θεωρώ ότι είναι από τα χειρότερα στοιχεία μου. Όχι μόνο για τους άλλους, πρώτα γι 'μένα. Θα ήταν πχ πανεύκολο να κάνω σωστές δίαιτες αν δεν σιχαινόμουν τα περισσότερα πράγματα που πρέπει να τρώει κανείς στη δίαιτα. Ειλικρινά όμως, ποτέ δεν το έκανα για να ξεχωρίσω, ανέκαθεν ντρεπόμουν πάρα πολύ - και μόνο για να σταματήσουν να με πρήζουν η έρμη η μάνα μου, οι φίλοι και κάθε - μα κάθε! - νέος μου γκόμενος ότι θα καταστρέψω την υγεία μου, θα το είχα αλλάξει αυτό αν μπορούσα.Αναπαράγεις όμως και μερικούς μύθους: 1. Όχι, δεν χρειάζεται να έχεις δοκιμάσει κάτι "κακομαγειρεμένο για να μην σου αρέσει". Πώς ακριβώς δηλαδή μαγειρεύεται το αγγούρι; Ή η φέτα ('ντάξει μαγειρεύεται, αλλά αν τη σιχαίνεσαι ωμή το μαγείρεμα δε βοηθάει); 2. Ξέρω πολλούς περίεργους που μαγειρεύουν εξαιρετικά. Και σε αυτούς, ναι, περιλαμβάνω τον εαυτό μου, κι ακόμα και τον πατέρα μου, που είναι φρικτά περίεργος (φρικτά=δεν τρώει το ίδιο ακριβώς φαγητό αν έχει βραστεί/ψηθεί στο φούρνο αντί να τηγανιστεί/ψηθεί στη σχάρα, αν είναι λίγο πιο στεγνό/ζουμερό κλπ κλπ). Απλώς δεν έχουν, φυσικά, μεγάλη γκάμα. 3. Αν κάποιος κάνει παραξενιές απλώς για να το παίξει, είναι ηλίθιος. Από την άλλη, αν κάποιος τρώει ανεξαιρέτως τα πάντα (ακόμη και το ομώνυμο ζώο, που λέει ο λόγος) μπράβο του και κάνει όντως καλό στην υγεία του και στα νεύρα των άλλων. Αλλά μπορούν και οι παμφάγοι να πάψουν να επαίρονται λες και έχουν υπερδυνάμεις. Και δε λέω για 'μένα, που δεν τρώω τα περισσότερα από τα ωφέλιμα πράγματα που υπάρχουν. Αλλά δεν είναι ντροπή κι ούτε χάνεις τίποτα να περάσεις από αυτή τη ζωή χωρίς πατσά και στρείδια.
Εγώ το γεγονός ότι είμαι αρκετά δύσκολος στο φαγητό το αντιμετώπιζα πάντα ως ένα κοινωνικής υφής πρόβλημα. Δηλαδή σίγουρα δεν είναι ευχάριστο να αναγκάζεσαι να δηλώσεις ότι κάτι (και είναι αρκετά) δεν το τρως για να μη σ' το σερβίρουν, ή να καις έναν από τους μεζέδες που παραγγείλατε στην ταβέρνα γιατί έχει μέσα κάτι που δεν σ' αρέσει.Σε προσωπικό επίπεδο όμως συνήθως δεν έχω την παραμικρή επιθυμία να δοκιμάσω κάτι που δεν το κόβω καλά με το μάτι, εννοείται και κάτι που ξέρω ήδη καλά ότι δεν μου αρέσει. Το έχω ερμηνεύσει ότι το να δοκιμάσω μια γεύση που δεν μου αρέσει μου είναι πολύ πιο δυσάρεστο από το όσο ευχάριστο μπορεί να είναι το να διαπιστώσω ότι τελικά μου άρεσε. Ακόμα θυμάμαι πολύ έντονα φορές που έχω δοκιμάσει "αηδιαστικές" γεύσεις, αλλά δεν μπορώ να πω το ίδιο για φορές που έχω δοκιμάσει "αποκαλυπτικές" γεύσεις...
Καταπληκτικό το άρθρο σου Λένα.Πόσο δίκιο έχεις!Επίσης,σε ότι αφορά τις μπάμιες, τις οποίες λατρεύω(!!!, μάλλον επειδή η συνταγή της μαμάς μου ήταν εξαιρετική (αυτές οι συνήθειες δεν κόβονται, από εκεί παίρνεις τις βάσεις άλλωστε και μεγαλώνοντας διαμορφώνεις άποψη, ανακαλύπτεις και δοκιμάζεις νέες & παλιότερες ιδέες), μπορούν να γίνουν στο φούρνο πεντανόστιμες, πολύ υγιεινές, αλλά με πλούσια γεύση, χωρίς σάλια, υγρά κλπ. και με την προϋπόθεση ότι έχουν καθαριστεί ενδελεχώς,(ακόμα και οι κατεψυγμένες). Τέλειο φαγητό,ειδικά αν έχουμε φροντίσει να προσθέσουμε και κοτόπουλο για έξτρα νοστιμιά.Ναι στο γευστικό φαγητό και στα αγνά υλικά.Και αν δεν μας άρεσε κάτι που δοκιμάσαμε μία φορά, ας του δώσουμε άλλη μία ευκαιρία. Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο, έτσι δεν λένε;
Εγώ μεγάλωσα με μια μάνα που δεν σήκωνε πολλά πολλά.Τρώγαμε οτι μαγείρευε, αν κάναμε δυσκολίες μέναμε νηστικοί.Πιο μεγάλος, αφού δοκίμασα γεύσεις, κατέληξα οτι με το ροκφόρ δεν θα γίνουμε ποτέ φίλοι.Κατά τ'άλλα τρώω τα πάντα, άλλα με μεγάλη ευχαρίστηση, άλλα επειδή πρέπει.Τελευταία τρώω ΚΑΙ ανάλατα λόγω πίεσης, κάτι που αν μου το έλεγε κανείς λίγο καιρό πριν θα έβαζα τα γέλια.Η γυναίκα μου επίσης κάνει το ίδιο και στα παιδιά μας.Θα φάνε τα πάντα,εκτός απο κάποια που δεν τα ανέχονται, πχ. το σπανάκι ξέρει οτι είναι ο κρυπτονίτης του γιού μου και δεν επιμένει.Εγώ είμαι πιο μαλακός(ας) με τα παιδιά, αν είναι μαζί μου μπορεί να πω έλα αφήστε τις φακές που τις τρώτε σπυρί σπυρί και πάμε για μια πίτσα, αλλά ευτυχώς σπάνια!Το ότι πρέπει να δοκιμάζεις, πριν αποφασίσεις οτι δεν σου κάνει η γεύση είναι κανόνας.Η άδερφή μου θυμάμαι έβλεπε ταραμοσαλάτα και έστριβε γωνία,αλλά όταν πήγε στην πεθερά της Καθαρά Δευτέρα και της είπε έλα να δεις τι ταραμοσαλάτα κάνω, έκανε την καρδιά της πέτρα και απο τότε δεν αφήνει ταραμοσαλάτα ούτε για δείγμα.