Ο Έλληνας και η «ψαρούκλα»

Ο Έλληνας και η «ψαρούκλα» Facebook Twitter
Γόπες στη σχάρα
24

Από την ελληνική αρχαιότητα, σου λέει, το ψάρι ήταν μια λιχουδιά για τους εκλεκτότερους της ζωής και του ουρανίσκου και ο Πλάτωνας στην Πολιτεία του το συνδέει ευθέως με την αύρα ενός γενικότερου ηδονισμού που περιλαμβάνει φίνα αρώματα μαζί με νόστιμα κοριτσάκια και αγοράκια.

Ψαρολάγνος, λοιπόν, ο Έλληνας από την κούνια της καταγωγής του και δεν ξέρω κανέναν συνάνθρωπό μου που να μην διαθέτει το δικό του επτασφράγιστο μυστικό για το ταβερνείο με τον καλύτερο σαργό, που το φυλά κρυφό μπας και του το βγάλω στα φόρα του Τύπου και πάρουν αέρα τα μυαλά του ταβερνιάρη με τις γνωστές ολέθριες συνέπειες για την τιμή και την ποιότητα του εν λόγω σαργού.

Κι εγώ, που από τη θάλασσα το μόνο που δεν τρώω είναι τα αλμυρά της βράχια, στα χρόνια έχω παρατηρήσει ολόγυρα τα χούγια πολλών ορκισμένων ψαροφάγων, για να καταλήξω στο δυσοίωνο συμπέρασμα πως αλλού το όνομα κι αλλού η χάρη, με άλλα λόγια, ο Έλληνας, κρίμα μεγάλο, δεν ξέρει από ψάρι.

 Όλες οι διάσημες ψαροταβέρνες βγάζουν το μεροκάματο με την πλούσια ποικιλία των εξής τεσσάρων ψαριών: συναγρίδα, φαγγρί, σφυρίδα, μπαρμπούνι, λες και οι τέσσερις αυτές οικογένειες μοιράζονται αποκλειστικά τον αιγαιοπελαγίτικο βυθό, σουλατσάροντας σε μια ευρυχωρία που θα ζήλευε και ο τόνος του απέραντου Ατλαντικού.

Ο Έλληνας και η «ψαρούκλα» Facebook Twitter

Κι ενώ το φαγγρί καταφθάνει στο τραπέζι, πίσω του ακολουθεί ο δήμιος σερβιτόρος που με το χαμόγελο της προθυμίας θα αφαιρέσει την καρδιά της νοστιμιάς, μαζί με τα κόκκαλα, τις πέτσες και το κεφάλι, αφού ο πελάτης το ψάρι το εννοεί σαν τη χιονάτη εκδοχή του μοσχαρίσιου φιλέτου. Οι περισσότεροι το ψάρι το λατρεύουν με τη μορφή που τους το δίδαξε το κατεψυγμένο του σούπερ-μάρκετ, κάτι λευκό και τεραγωνισμένο, χωρίς ανατομία.

Από τις ψαροταβέρνες της Αλεξανδρούπολης μέχρι την ακριτική Σύμη, το ψάρι που πουλάει πιο πολύ στην Ελλάδα είναι το λαυράκι και η τσιπούρα ιχθυοτροφείου. Και καλά στα έγκατα των Εξαρχείων, αλλά ποιός ο λόγος να διανύσεις εκατοντάδες ναυτικά μίλια για να συναντηθείς κάτω από την πανσέληνο του Καστελόριζου με τον μεταλλαγμένο του βυθού;

Ο Έλληνας και η «ψαρούκλα» Facebook Twitter
Φούσκες

Ο έμπειρος ψαροφάγος, αγνοεί τις βασικότερες από τις οικογένειες του βυθού και είναι ανίκανος να σου περιγράψει με τι ακριβώς μοιάζει μια ζαργάνα, ένα χριστόψαρο, μια στείρα, ένας σκάρος, μια σάλπα, ένα μελανούρι ή ένας γερμανός, πόσο μάλλον τί γεύση έχουν. Αν δε, έρθει αντιμέτωπος με καμμιά ευλογημένη δόση ντόπια βραστόψαρα, θα τα αγνοήσει αποτροπιασμένος, γιατί το ξεψάχνισμά τους απαιτεί γνώσεις μικροχειρουργικής.

Αγνοώντας τις πανούργες εξελίξεις του ψαρεμπορίου, ο έλλην καταναλωτής κατεβάζει αμάσητη την επιβεβαίωση του ψαρά του ότι το ψάρι είναι «ημέρας»-το αθηναϊκό ψάρι έχει παραδώσει το πνεύμα του στον Ποσειδώνα 4-5 μέρες πριν φθάσει στα τελάρα της πόλης. «Το είδα, σου λέει, το μάτι του γυαλίζει!». Ναι, αλλά από τα κολλύρια της συντήρησης, να προσθέσω, και επίσης, επειδή το ψάρι στόμα έχει και μιλιά δεν έχει, πώς να σου πει ότι δεν ψαρεύτηκε «λίγο παραέξω από τα Κουφονήσια» αλλά στο προηγούμενο κάρμα του μιλούσε μαροκινά, ινδικά, αραβικά του Μπαχρέιν, άπταιστα τούρκικα ή αιγυπτιακά;

Ο Έλληνας και η «ψαρούκλα» Facebook Twitter
Στρείδι

Παρομοίως, αυτός που πρόθυμα πληρώνει τα μαλλιά της κεφαλής του για ένα ριζότο με μελάνι σουπιάς ή μια δυσεύρετη αχινομακαρονάδα, αγνοεί παντελώς ότι ο αχινός στο πιάτο του προέρχεται από βαζάκι της Ισπανίας, το δε μελάνι από φακελάκι που το προσφέρει αποξηραμμένο και σε σκόνη.

Όσες φορές βγήκα με ορκισμένους οπαδούς των οστρακοειδών, τους είδα να τη βγάζουν με πατάτες τηγανητές, αντιμετωπίζοντας ως προϊστορικά όντα που δεν καταδέχονται να φιλοξενήσουν στο στομάχι τους, ό,τι δεν είναι καλλιεργημένο μύδι, γυαλιστερή ή κυδώνι.

Ο Έλληνας και η «ψαρούκλα» Facebook Twitter
Καραβίδες

Φούσκες, καλόγνωμες, σωλήνες, στρόμπια, άγρια στρείδια και γαρίποδες δεν κινδυνεύετε να εξαφανιστείτε από τον έλληνα ψαροφάγο που τελικά το ψάρι το αποδέχεται μόνο ως «πεντάκιλο φαγκρί» ή αλλιώς «μια ψαρούκλα να!» Την οποία λατρεύει, ωστόσο δεν έχει κανένα πρόβλημα να την γκαγκανιάσει στο ψήσιμο, να την περιβρέξει με τόνους λαδολέμονο, έτσι που στο τέλος να μην θυμίζει τίποτα από την αρχική της υπόσχεση.

Γεύση
24

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ergon Bakehouse:

Γεύση / Η πιο ελαφριά και αφράτη πίτσα της πόλης σερβίρεται στο Ergon Bakehouse

Στο νέο πολυεπίπεδο πρότζεκτ Ergon Bakehouse Athens όλα μυρίζουν ζυμάρι. Εδώ θα βρείτε έναν φούρνο με πολύχρωμα ψωμιά, όσα χρειάζεστε για τα δικά σας ξεφουρνίσματα στο σπίτι, αλλά και ένα χαλαρό μέρος για να φάτε κάτι εύκολο και νόστιμο στο κέντρο, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Και έρχονται και άλλα.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Δέκα διευθύνσεις για λαχταριστό μπακαλιάρο με σκορδαλιά

Γεύση / Εννέα μέρη για λαχταριστό μπακαλιάρο με σκορδαλιά

Η 25η Μαρτίου είναι μία από τις τρεις μέρες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής που επιτρέπεται το ψάρι, το λάδι και το κρασί. Δεν ξέρω πόσο μεγάλη είναι η πίστη σας, ξέρω μόνο πόσο ευλαβικά αγαπάμε όλοι τον μπακαλιάρο σκορδαλιά και πόσο καλά ξέρουμε να τιμούμε τις γαστρονομικές παραδόσεις.
ΔΩΡΑ ΜΑΣΤΟΡΑ
Δεν τους προλαβαίνουμε με τα νέα bakeries της Αθήνας

Γεύση / Δεν τους προλαβαίνουμε με τα νέα bakeries της Αθήνας

Αυτήν τη στιγμή ξεφουρνίζονται στην πόλη cinnamon rolls σε πολλές διαφορετικές εκδοχές, ψωμιά με μάραθο και κουρκουμά και πολύσπορα με μέλι, vanilla buns, ηπειρώτικες χορτόπιτες και empanadas σαν σπανακόπιτα. Κάποιοι κάνουν υπομονή μέχρι να ωριμάσουν τα ζυμάρια τους για να βάλουν στη βιτρίνα τους πράγματα που μας φτιάχνουν τη μέρα.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Νίκος Μάνεσης: «Καλό κρασί φτιάχνουν οι οινοποιοί που όταν τους παίρνεις τηλέφωνο τούς βρίσκεις στο αμπέλι»

Το κρασί με απλά λόγια / «Καλό κρασί φτιάχνουν οι οινοποιοί που όταν τους παίρνεις τηλέφωνο, βρίσκονται στο αμπέλι»

Η Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και ο Παναγιώτης Ορφανίδης συνομιλούν με τον Νίκο Μάνεση, έναν από τους πρωτοπόρους οινογράφους της χώρας μας, για το παρόν και το μέλλον του ελληνικού αμπελώνα.
THE LIFO TEAM
Μανώλης Παπουτσάκης

Οι Αθηναίοι / Μανώλης Παπουτσάκης: «Νομίζεις ότι το χαίρεται ο εστιάτορας που αγοράζει και πουλάει ακριβά;»

Χαρούπι και Δέκα Τραπέζια στη Θεσσαλονίκη, Pharaoh στην Αθήνα. Ένας σεφ με μεγάλες επιτυχίες στο παλμαρέ του μιλά για το τώρα της γαστρονομίας, εξηγεί γιατί η ελληνική κουζίνα σήμερα δεν έχει σχέση με αυτό που ήταν κάποτε και ανοίγει το θέμα που συζητάνε οι foodies: Το sitting στα εστιατόρια.
M. HULOT
Τα νέα εστιατόρια της Αθήνας κάνουν τα όσπρια πεντανόστιμα

Γεύση / Τα νέα εστιατόρια της Αθήνας κάνουν τα όσπρια πεντανόστιμα

Οι φασολάδες και οι φακές, οι γίγαντες και οι ρεβιθάδες, όλα αυτά που αρνούμασταν να φάμε ως παιδιά, είναι πια πιάτα που παραγγέλνουμε και ψάχνουμε στα δημοφιλή εστιατόρια της Αθήνας. Μάλιστα, κάποια από αυτά είναι και μεγάλα σουξέ.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Μαγειρέψτε κρέας με κόκαλο και η νοστιμιά θα χτυπήσει κόκκινο

Γεύση / Συνταγές για κρέας με κόκαλο, εκεί που η νοστιμιά χτυπάει κόκκινο

Οι Σπύρος και Βαγγέλης Λιάκος μας υποδέχονται στο ολοκαίνουργιο παράρτημα του Basegrill στη Γλυφάδα και μαζί με τον σεφ Σπύρο Παυλίδη προτείνουν συνταγές με μέρη του κρέατος που δεν χρησιμοποιούμε συχνά.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος: Ο ποιητής του Ελληνικού Αμπελώνα συνεχίζει να ζει μέσα από τις ετικέτες που δημιούργησε

Γεύση / Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος: Ο ποιητής του Ελληνικού Αμπελώνα συνεχίζει να ζει μέσα από τις ετικέτες που δημιούργησε

Τα μεγαλειώδη κρασιά των Αμπελώνων Κ. Αντωνόπουλου κρατούν ζωντανό το πνεύμα του ιδρυτή τους, χαράσσοντας το μέλλον τους στον σύγχρονο οινικό κόσμο
ΛΙΝΑ ΙΝΤΖΕΓΙΑΝΝΗ
Χαρτοδιπλωμένος Winery: Το «ακάτιο» που ταξιδεύει τις αισθήσεις μας στο απόλυτο «ἦδος»

Γεύση / Χαρτοδιπλωμένος Winery: Το «ακάτιο» που ταξιδεύει τις αισθήσεις μας στο απόλυτο «ἦδος»

Δυο πολυβραβευμένες σειρές κρασιών περικλείουν όλο το πάθος, το μεράκι και την τεχνογνωσία που «κατέκτησε» κάποτε ο Σωτήρης Χαρτοδιπλωμένος και κληροδότησε στους γιους του, Ηρακλή και Στέλιο.
ΦΙΛΙΩ ΡΑΓΚΟΥ
Ana Roš: «Τα εστιατόρια δίνουν το παράδειγμα ώστε να μαγειρεύουν όλοι πιο βιώσιμα»

Γεύση / Ana Roš: «Δεν μαγειρεύουμε για να πάρουμε βραβεία»

Η αυτοδίδακτη σεφ που έβαλε τη Σλοβενία στον παγκόσμιο γαστρονομικό χάρτη και σαρώνει τις διακρίσεις είναι αυτήν τη στιγμή μία από τις οκτώ γυναίκες σεφ στον κόσμο των οποίων το εστιατόριο έχει την ανώτερη διάκριση από τον οδηγό Michelin. Λίγο πριν μαγειρέψει για τους Αθηναίους σε ξύλα στο Pharaoh μιλά στη LiFO.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ

σχόλια

20 σχόλια
Εμεις στο σπιτι μας ήμασταν τυχεροι με τα ψαρια για πολλούς λόγους. Πρώτα απο όλα, μενοντας όλα μας τα χρονια στην Καστέλλα, ξεραμε καλα την ιστορια του Τουρκολίμανου (Μικρολίμανου για τους Νεοέλληνες) και των φημισμένων ψαροταβερνών της και των κατεψυγμενων τους! Την δεκαετία 80-90 οι οδηγοί ταξι πληρώνονταν 5.000 δραχμες "το κεφαλι" για να φερουν τον τουριστα στις ταβερνες! Δυο δρομους παραπάνω όμως, το φρεσκο ψαρι ερχοτανε στην πόρτα σου! Πρωί-πρωί, περίμενες στο μπαλκόνι ή στην πόρτα, τον ψαρά να περάσει! Ακουγες απο μακρυά: ΨΑΑΑΑΑΑΑΡΙΑ! Ολοι οι εργατεςπου δουλευαν στις βαρκες, πληρώνονταν σε ψαρια και έπρεπε να τα πουλήσουν για να πληρωθουν! Ακουγες τον ψαρα να φωναζει, κατεβαινες κατω και διαλεγες απο τα φρεσκοτερα, ότι μπορούσε να αντέξει η τσέπη σου. Εσκαγαν και καμμια 2 γειτόνισσες για σιγόντο και αρχιζαν τα παζαρια! Και ότι ειχε το τελάρο, αναλογα με την εποχη. Μοσχοι και χταποδακια, καλαμαρια, ζαργανες, σκαθαρια, σπαρους, και τα μικρα πιασμενα και μισαδια για ψαροσουπα αυγολέμονο ή αν ειναι τυχερη για την γάτα! Ωραιες εποχες! μετα ειναι η αγορα του Πειραια. Ασσος η μαμα, ξεχωριζει τα ψαρια τα φρεσκα απο μακρυα! Και αρχιζε το μαθημα: "Τα βλεπεις ετουτα με την σουβλερη μουρη και τις ρίγες; Ειναι σαργος"κλπ κλπ! Μια ωρα μεσα στο λιοπυρι με 10 σακουλες στα χερια, θες δεν θες, θα τα μαθεις! Αλλιως θα ξαναπερασεις το ιδιο μαρτυριο την επόμενη φορα! Και αναλογα με τηνμερα και την ώρα που πήγαινες, πετυχαινες και τις προσφορες! 2 κιλα γαυρος με 1 ευρω! Φτοχολογια στον πειραια, αδιαζε το μαγαζι! Και φρεσκα! Απο το ενα μαγαζι στο άλλο, πεφτανε οι τιμες! Ακόμα και τωρα γινεται, ισως και σημερα, και τωρα που γραφονται αυτες οι γραμμες! Μεγαλα ψάρια φέτα, μόνο τα Μαγιατικα! Και αυτα για λίγο! Τωρα, στην εποχη της τσιπουρας και της "τζιπουρας", ξεχναμε τις παλιες εποχες! Αλλα υπάρχει ελπίδα: χτες περασανε πάλι δυο ατομα, διαλαλώντας ΨΑΑΑΑΡΙΑ! Εγινα παλι μικρό παιδι, ακομα περιμένω την κυρα-Γιούλα να κοιταξει απο τις γρίλιες να δει ποιος ψωνίζει τι! Υπάρχει ελπίδα!
μακάρι να ήταν αυτό το γαστρονομικό έγκλημα στην Ελλάδα...τι να πρωτοπεί κανείς..από τους άσχετους που δεν ξεχωρίζουν κουτσομούρα από μπαρμπούνι από τους διαβρωμένους από το χρήμα Σαντορινιούς που πάνε να σκοτώσουν το ντοματάκι και την άσπρη μελιτζάνα...από τα νερόβραστα μακαρόνια που φτιάχνουμε που τα πεθαίνουμε στο βούτυρο, από τους γελοίους που σερβίρουν αστακομακαρονάδες με αστακουδάκια μια σταλιά. Στην χώρα που δεν ελέγχεται ποτέ τίποτα όλα επιτρέπονται...Πολύ σωστό το άρθρο (και πολύ σωστή η επισήμανση ότι όντως το απόλυτο γεύμα είναι κουτσομούρα, χόρτα και παγωμένη μπυρίτσα...!)
Ελενη ένα μεγάλο μπράβο για το υφος κ το περιεχόμενο του αρθρου σου. Ταυτιζομαι απολυτα με τα γραφόμενα σου.Προσωπικά πιστεύω ομως οτι ο Έλληνας μόνο ψαροφαγος δεν είναι. Η κρεατοφαγια πάει σύννεφο..ακομα κ στα νησιά..διπλα στη θάλασσα τους βλέπεις να τρώνε μπιφτέκια,μπριζόλες και δεν συμμαζεύεται!
Και λίγα λες! 'Είναι γόνος' μας είπε περιχαρής ο ταβερνιάρης πριν λίγες μέρες, όταν κάτσαμε με μια παρέα να φάμε. Έγινα πάλι η γραφική που λέει πως δεν κάνει να τρώμε γόνο. Δεν έχει προλάβει να γεννήσει το έρημο το ψάρι. Αν το φας μωρό, πριν κάνει απογόνους, το εξαφανίζεις. Ακόμα και αν μας νοιάζει μόνο το στομάχι μας και τίποτα άλλο, πάλι χαμένοι βγαίνουμε.
Όσον αφορά την γευσιγνωσία, πολύ χρήσιμο το άρθρο. Κατά τ' άλλα μάλλον εύκολους αφορισμούς προς το κλισέ για μπούγιο μου κάνει. Ειδικά όταν το διαβάζει κάποιος από παραθαλάσσιο μέρος της επαρχίας.
Και να μην ξεχάσω ότι ο νεόπλουτος Έλληνας που περιγράφετε με τις ψαρούκλες είναι δημιούργημα των εκδόσεων που αναφέρθηκαν παραπάνω, ο οποίος πούλησε δυο τρία χωραφάκια στο χωριό ανέβηκε/κατέβηκε Αθήνα, αγόρασε τζιπ, έβγαλε και πιστωτικές, πήρε ψαροδάνειο κι άρχισε να τρώει "γκουρμεδιές" που δεν είχε ξαναδοκιμάσει στο χωριό του, αλλιώς θα ήταν out!!
Πάντως για βουνίσιος λαός (γιατί αυτό είμαστε στην πλειοψηφία μας ) μια χαρά τα πάμε με όλα αυτά τα περίεργα aliens απ'τον βυθό Πάω να τσακίσω πρασόπιτα γιαγιάς!
Η τσιπουρα και το λαυρακι παντως μονο μεταλλαγμενα δεν ειναι. Μην καταπινετε αμασητο αυτο το παραμυθι (οπως τις "πελαγισιες" τσιπουρες που σας σερβιρουν)
Αυτό που περιγράφετε δεν είναι ο Έλληνας της μεσαίας τάξης που μεγάλωσε μέσα στην δεκαετία του '70 και του '80.Οι περισσότερες μητέρες εκείνα τα χρόνια ήταν νοικοκυρές, μεγάλωναν παιδιά και κρατούσαν με στιβαρότητα την οικιακή οικονομία, παράλληλα όμως φρόντιζαν τα βλαστάρια τους να τρώνε θρεπτικά φαγητά.Η γενιά η δική μου μεγάλωσε με μικρά ψαράκια, γαύρο (που τότε ήταν ακόμα φθηνός),αθερίνα, ζαργάνες, ρίκια, παλαμίδες στη λαδόκολλα,σπάρους,χανάκια,μένουλες, σαρδέλες, κολιούς που έμπαιναν στο φούρνο με ντομάτα,καλαμαράκια τηγανιτά και άντε σπάνια κάνα μπαρμπουνάκι.Επίσης την Καθαρά Δευτέρα έφερνε ο πατέρας μου λίγα κυδώνια και λίγες γυαλιστερές για το καλό.Όχι ότι δεν ξέρουμε να εκτιμήσουμε ένα ψάρι πρώτης κατηγορίας, απλά δεν είναι το μοναδικό ψάρι που υπάρχει και όπως έλεγε και ένας φίλος , το καλύτερο ψάρι είναι αυτό που είναι φρέσκο.Προσωπικά, το ιδανικό γεύμα για μένα είναι κουτσομουράκια τηγανιτά, χόρτα και παγωμένες μπύρες. Ο Έλληνας που περιγράφετε, είναι αυτός που καθόταν στις ψαροταβέρνες του Πειραιά και επέλεγε να φάει ψάρι επειδή είναι ακριβό και κάνει ωραίο σετ με το τζιπ του που είχε παρκάρει απ'έξω και έκλεινε το δρόμο, σίγουρα όμως όχι η πλειονότητα των Ελλήνων.
AlexK δε φαντάζεσαι πόσο ταυτίζομαι με το σχόλιό σου, αλλά δυστυχώς ο έλληνας με τη τζιπάρα και τις αλανιάρες τσιπούρες ιχθυοτροφείου ανήκει πλέον (είτε μας αρέσει είτε όχι)στη πλειοψηφία των ελλήνων...
ετσι ακριβως. σαρδελα, μαριδα, γαυρος και οταν ψαρευαμε τα καλοκαιρια (εκεινα τα σκ που κοιμομασταν παραλια στο πορτο γερμενο-αδειο τοτε-ολη η οικογενεια και τρωγαμε τηγανισμενα σε γκαζακι κεφτεδακια, αυγοφετες και καρπουζι)οτι βγαζαμε κανα κεφαλο κανα χταποδι που βρισκαμε στις εξορμησεις στην σαλαμινατωρα σαργους κλπ τα εμαθα μετα τα 25.
Ο έλληνας έπαψε να τρώει σωστά (στην περίπτωσή μας ψαρικά) από την στιγμή που κατέκλυσε τα μεγάλα αστικά κέντρα και έχασε την επαφή του με το φυσικό τοπίο..όσο ζούσαν κάτι νησιώτισσες γιαγιάδες και παππούδες που ψώνιζαν και μαγείρευαν για τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους όλα ήταν καλά..μετά απ αυτούς όμως το χάος..μαζί τους έφυγαν και οι γνώσεις για καλό, ποιοτικό και δίκαιο φαγητό και ήρθαν η αναβάθμιση των ζωών μας σε καλαίσθητες περιοχές και γκλαμουρατες ψαροταβέρνες..μην αναρωτιέστε γιατί και πώς..ο μόνος δρόμος είναι η επιστροφή της γνώσης..στην επαρχία υπάρχει ακόμα..αλλά όχι για πολύ..προσπαθήστε το..
Μα ποιος ειναι αυτος ο "Ελληνας" που περιγραφετε; Κατανοω οτι πολλοι εχουν κατεβει απο τα χωρια στην πολη και κατ επεκταση και στη Θαλασσα και δεν γνωριζουν βασικα πραγματα περι ανθρωπινου πολιτισμου, αλλα αυτη η καρικατουρα του Ελληνα ειναι μη κατανοητη για μενα. Για να σας το πω αλλιως: Τετοιους ανθρωπους εγω δεν ξερω, ισως να αλλαξετε παρεες..
Τι φωτογραφίες!!! Μου τρέχουν τα σάλια στην κυριολεξία...Φούσκα δεν έχω δοκιμάσει ποτέ, αλλά μου φαίνεται νοστιμότατη! Οστρακάκι, λεμονάκι και νιώθεις πως όλη η ευωδία της θάλασσας γίνεται ένα μ'εσένα! Τι μας έκανες...
Τους ψητούς Γερμανούς σε μια παραλία στην Αστυπάλαια τους εξαφανίσαμε σαν είδος.Τους καταπίναμε αμάσητους.Κάτι άλλο,στην Τήλο πριν καμιά δεκαετία που πήγα είχε μια ψαροταβέρνα στην παραλία το Αγίου Κωνσταντίνου,ότι ψάρια έπιανε το πρωί ο ψαράς διαλέγαμε,πηγαίναμε το βράδυ και τρώγαμε (τότε με κάποιο μαγικό τρόπο μπορούσαμε).Η τοννοσαλάτα που έφτιαχνε ήταν απίστευτα γευστική.
Είναι πρόβλημα παιδείας. Δεν τα γνωρίζουμε, κανένας δεν μας τα σύστησε. Στο σπίτι τσιπούρα τρώγαμε, στην ψαροταβέρνα το ίδιο, στην τηλεόραση τσιπούρα μας δείχνουν. Αν δεν γνωρίζεις την γυναίκα κανενός γέρου ψαρά, που να μάθεις ότι η μισή θάλασσα τρώγεται, πως θα το δοκιμάσεις;