Προηγήθηκαν οι Ευρωεκλογές με το πενήντα και κάτι τοις εκατό των πολιτών να δηλώνει αποχή και να γυρίζει τις πλάτες του στα κούφια λόγια των πολιτικών. Προηγήθηκαν και όλες οι απογοητεύσεις, οι διαψεύσεις και το μούδιασμα του κόσμου που με κουρεμένες τις προσδοκίες δεν ξεσηκωνόταν εύκολα από το σπίτι του για να συμμετέχει σε οτιδήποτε θα του υπογράμμιζε τις ίδιες αναμασημένες υποσχέσεις . Προηγήθηκαν και οι μεσαιωνικές ανακοινώσεις της Εκκλησίας και των παρωχημένων μυαλών, οι οποίες θα ήταν απλά γραφικές άν έμεναν μόνο μεταξύ των θεοφούμενων, αλλά δυστυχώς εδώ μιλάμε για μια Εκκλησία που, εξαιτίας της ψηθορηρικής νοοτροπίας των εκάστοτε πολιτικάντηδων, εξακολουθεί να έχει λόγο και ύπαρξη στα εσωτερικά του Κράτους. Προηγήθηκαν και οι προσπάθειες των πολιτικών να ανεβάσουν τα ποσοστά τους χωρίς κανένα αποτέλεσμα αποδεικνύοντας την ανικανότητα τους να αντεπεξέλθουν στο αίτημα της εποχής που δεν είναι άλλο από την ανάγκη για μια καινούργια αρχή που να λογαριάζεται στις πράξεις και όχι στα αποσιωπητικά.
Προηγήθηκαν πολλά λοιπόν που μύριζαν μόνο μούχλα και με τίποτα δεν είχαν την δύναμη να εμπνεύσουν στον οποιοδήποτε ίχνος περηφάνιας. Μέχρι την μέρα αυτής της πορείας. Της πρώτης πορείας που διοργανώθηκε από τους ΛΟΑΤ (Λεσβίες, Ομοφυλόφιλοι, Αμφισεξουαλικοί, Τρανσεξουαλικοί) για την υπεράσπιση της διαφορετικότητας και των διαφορετικών σεξουαλικών προτιμήσεων. Μιας πορείας που ξεκίνησε με στόχο την αποδοχή και το σεβασμό αυτής της διαφορετικότητας αλλά κατέληξε να σημαίνει τελικά πολύ περισσότερα αποδεικνύοντας πως υπάρχει μεγάλη μερίδα κόσμου που ξέρει να κοιτάζει το αύριο μέσα από τα χρώματα ενός ουράνιου τόξου και όχι μέσα από την μουντίλα των γκρίζων βλεμμάτων.
Σάββατο απόγευμα. Κατευθύνομαι προς την οδό Λήδρας όπου και το σημείο εκκίνησης της πρώτης Πορείας Υπερηφάνειας. Μαθαίνω πως μερικές ώρες πριν κάποιοι σκληροπυρηνικοί θεοφοβούμενοι ανάρτησαν πανό στο κυκλικό κόμβο του «ΟΧΙ» στα οποία αποτύπωναν (ανορθόγραφα μάλιστα) τις μεσαιωνικές ομοφοβικές τους αντιλήψεις προτάσσοντας ως άλλοθι το νόμου του Θεού. Κάποιοι μάλιστα ήταν διαθετειμένοι να σαμποτάρουν την πορεία, μερικοί από αυτούς έφτασαν στο σημείο (αργότερα) να πετάξουν αβγά και ένα δύο καπνογόνα αλλά χωρίς θεαματικό αποτέλεσμα. Η προσέλευση των ανθρώπων που ήθελαν να συμμετέχουν στην πορεία Υπερηφάνειας ξεπέρασε τις προσδοκίες ακόμα και των ίδιων των διοργανωτών. Δεν μπορούσε λοιπόν ένα τσούρμο από ξέμπαρκους «αντιρρησίες» να διαλύσει αυτή την πρωτόγνωρη για τα δεδομένα της Κύπρου, δυναμική. Μια δυναμική η οποία δεν υπογράμμιζε μόνο την ανάγκη σεβασμού και υπεράσπισης της διαφορετικότητας αλλά και την ανάγκη να γυρίσουμε επιτέλους σελίδα για να αναπνεύσουμε τον αέρα των καθαρών χρωμάτων και όχι των μπασταρδεμένων αποχρώσεων που εδώ και μήνες μας σέρβιρονταν ως η μοναδική μας επιλογή.
Η μέρα ήταν ηλιόλουστη. Όπως έπρεπε δηλαδή να είναι για να ταιριάζει με τις χιλιάδες πολύχρωμες σημαίες που πετούσαν στον αέρα. Οι δρόμοι γύρω από την οδό Λήδρας άρχισαν να γεμίζουν από πλήθος κόσμου. Οικογένειες με τα παιδιά και τα σκυλιά τους, νεαρόκοσμος αλλά και πιο ηλικιωμένοι, ξένοι δημοσιογράφοι και εκπρόσωποι των ξένων πρεσβειών. Βλέπω την πρόξενο της Αυστρίας να καταφθάνει με μούσι εμπνευσμένο από την Κοντσίτα. Βλέπω και τουρίστες να μαζεύονται με τα smart phone τους σε ετοιμότητα για instagram φωτογραφίες. Βλέπω και ένα σωρό γνωστούς και αγνώστους, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι,ακτιβιστές και τόσοι άλλοι...Πολλοί έχουν έρθει από άλλες πόλεις και πάρα πολλοί είναι Τουρκοκύπριοι από τα κατεχόμενα. Βλέπω πιτσιρίκια με πανό που γράφουνε Love is Love, βλέπω και γέρους που κάθονται στα διπλανά καφενεία και παρακολουθούν με περιέργεια όλο αυτό που τους μοιάζει υποθέτω πρωτόγνωρο και συνάμα ξένο. Βλέπω και μερικούς πολιτικούς να περιφέρονται, «τώρα θυμήθηκαν την πορεία», σκέφτομαι, «τώρα που είδαν τα ποσοστά τους να πέφτουν στις Ευροεκλογές και την αποχή των ψηφοφόρων να τους στέλνει εκκωφαντικά μηνύματα». Βλέπω και τον Αλέκο Μοδινό που εδώ και χρόνια παλεύει για τα δικαιώματα των Ομοφιλοφύλων, σκέφτομαι πως να νιώθει άραγε σήμερα, βλέποντας μετά από τόσο κόπο και τόση απόρριψη ένα όνειρο του να γίνεται πραγματικότητα. Βλέπω χιλιάδες κόσμου, πάει καιρός να δω τόσο κόσμο να μαζεύεται στους δρόμους της πόλης με μια διάθεση μάλιστα η οποία δεν μοιάζει σε τίποτα με την καθημερινή διάθεση που υπαγορεύουν τα δελτία και οι εξισώσεις. Είναι μια αλλιώτικη διάθεση η οποία εκπορεύεται από την επιθυμία να δηλώσουν, όλοι όσοι βρίσκονται εδώ, πως υπάρχει ένα δυναμικό ρεύμα το οποίο κινείται προς την ακριβώς αντίθετη κατεύνθυνση από κείνη των σκουριασμένων νοοτροπιών. Ένα δυναμικό ρεύμα ακομπλεξάριστων ανθρώπων οι οποίοι κρατούνε τις σημαίες και τα πανό όχι μόνο για να υπερασπιστούν την διαφορετικότητα αλλά (κυρίως) και την διαφορά τους με ότιδήποτε μας κρατάει κολλημένους στην σαπίλα ενός χρεωκοπημένου συστήματος.
Μια κάμερα που μοιάζει με ελικοπτεράκι μαζεύει εικόνες από ψηλά, υποθέτω πως πρέπει να ανήκει σε κάποιο ξένο πρακτορείο. «Η ατμόσφαιρα μου θυμίσει την εποχή των 60ς» λέει κάποιος που στέκεται πίσω μου και εννοεί πως υπάρχει εκείνη η ίδια ενέργεια, η οποία δηλώνει παρούσα κάθε φορά που η ιστορία θέλει να αρχίσει να γράφει το καινούργιο της κεφάλαιο. Αρχίζουν σιγά σιγά οι ομιλίες. Συγκινητικός ο Αλέκος Μοδινός. Μιλούν μέχρι και εκπροσώποι των κομμάτων. Και στον επίλογο η Άννα Βίσση που καταχειροκροτείται από το πλήθος. Η πορεία αρχίζει. Με μουσικές και χρώματα. Με οικογένειες και πιτσιρίκια και σκυλιά να βολτάρουν με χρωματιστά λουριά. Και με ένα αμάξι ντυμένο στα χρώματα του ουράνιου τόξου να ανοίγει το δρόμο μέχρι τον Εθνικό κήπο και να δίνει ρυθμό στην χαρά αυτού του μεγάλου πάρτι. Ενός πάρτι που δεν ανήκει πια σε κανένα περιθώριο, ούτε και στη μεινότητα. Γιατί οι 5.000 του κόσμου που μαζεύτηκε για αυτή την πρώτη πορεία Υπερηφάνειας νικούν κάθε πρόσφατη πολιτική συγκέντρωση και κάθε άλλη πορεία διαμαρτυρίας οργανωμένη από συντεχνείες και σκοπιμότητες παλαιάς κοπής. Οι 5000 αυτές χιλιάδες είναι ένα μείγμα από ανθρώπους διαφορετικών ηλικιών και ανοιχτόμυαλων πεποιθήσεων που αποτελεί ένα σοβαρό δείγμα μιας δυναμικής τάσης προς την ανανέωση και προς το καθαρό οξυγόνο.
φωτο: Antonis Loizides - ArtOfficial Intelligence
Φτάνουμε στον Εθνικό Κήπο ο οποίος τις καθημερινές είναι σχεδόν άδειος και τις Κυριακές κατελειμένος από μετανάστες που έχουνε το ρεπό του. Κανείς άλλος δεν ζει αυτό το υπέροχο καταπράσινο τοπίο που βρίσκεται στην καρδιά της πόλης και θάπρεπε να αποτελεί το πιο ζωντανό της κομμάτι. Το πλήθος γεμίζει τον Εθνικό Κήπο, έχω την εντύπωση πως η τελευταία φορά που γέμισε με τόσο κόσμο πρέπει να ήταν στα εγκαίνια του το καιρό της Αγγλοκρατίας. Και ύστερα αφέθηκε στα χρόνια να φθείρεται όπως και οτιδήποτε άλλο υγιές σ'αυτο τον τόπο. Ο κόσμος απλώνει στα γρασίδια, ο ντί τζέι παίρνει θέση στην μεγάλη εξέδρα που έχει στηθεί στο μέσο του πάρκου, οι μπύρες πηγαινόερχονται στις παρέες και τα snapshots αποτυπώνουν πρόσωπα χαρούμενα, πρόσωπα ακομπλεξάριστα, πρόσωπα αποφασισμένα να πολεμήσουν τους λεκκέδες της σκουριάς.
φωτο: Antonis Loizides - ArtOfficial Intelligence
" Freedom, Freedom, Freedom" ακούγεται σε δυνατά ντεσιμπέλ το γνωστό τραγούδι του Τζόρτζ Μάικλ, σε ολόκληρο το πάρκο και ίσως σε ολόκληρη την πόλη και γω παρατηρώ γύρω μου τον κόσμο να χορεύει και να αγκαλιάζεται και δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ πως την χρειαζόμουνα αυτή την μέρα. Γιατί έπρεπε κάποια στιγμή να υπάρξει ένας λόγος που να μας κάνει να θυμηθούμε πως υπάρχουν πολλοί λόγοι για να αισθανθούμε έστω λίγη περήφανια. Και ναι νιώθω περήφανη που μπορώ να κοιτάζω τα χρώματα του ουράνιου τόξου παρέα με άλλους 5000 ανθρώπους, οι οποίοι θέλουν με την συμμετοχή τους σ'αυτή την πορεία να δηλώσουν ξεκάθαρα την πρόθεση τους. Και η πρόθεση τους δεν είναι μόνο να κατοχυρώσουν το σεβασμό στη διαφορετικότητα αλλά να υπερασπιστούν δυναμικά ένα τρόπο σκέψης ο οποίος διαφέρει γι'αυτό ακριβώς και θα κάνει την διαφορά.
Σημ: Τα βίντεο έχουν ετοιμαστεί από τον Χάρη Μαυρομιχάλη που μένει στην Νέα Υόρκη και έχει συμμετέχει στην διοργάνωση της πρώτης πορείας Υπερηφάνειας.
σχόλια