Ένα ρεσιτάλ τραγουδιού με αφηγηματικές παρεμβάσεις από τον ηθοποιό Άγγελο Τριανταφύλλου, με την σοπράνο Σοφία Κυανίδου, μας φέρνει στο προσκήνιο τις ιστορίες των γυναικών με το χάρτινο στέμμα, αυτών που διαγράφουν πορείες μέσα στον μουσικό χρόνο και τραγουδούν για τον έρωτα και την προδοσία.
Αυτές οι εγκαταλελειμμένες φιγούρες, η Μαρία Στιούαρτ, η Άνν Μπόλεϋν, η Αικατερίνη της Αραγωνίας, η Μαρία Αντουανέτα, η Σεμίραμις, η Οκταβία, η Διδώ, η Κλεοπάτρα, που παραμένουν ωστόσο ολόφωτες στον χάρτη της παγκόσμιας λυρικής δραματουργίας, γίνονται αφορμή για τη βραδιά λυρικού τραγουδιού.
Τον καμβά της παράστασης «Προδομένες βασίλισσες», συνθέτουν ο έρωτας και η προδοσία. Επάνω σε αυτόν τον καμβά κινούνται οι ηρωίδες που ενέπνευσαν τους συνθέτες της βραδιάς να δημιουργήσουν μερικά από τα πλέον αριστουργηματικά έργα της παγκόσμιας λυρικής φιλολογίας. Γυναικείοι χαρακτήρες με βασιλικό αίμα, πιάνονται στο τραγικό δίχτυ του έρωτα και της προδοσίας και κάνουν τον θρήνο τους μουσική. Όμως, το παράπονο δεν είναι μόνο μουσικός λόγος. Είναι επίσης πεζός αλλά και ποιητικός λόγος. Έτσι, στο πρόγραμμα της βραδιάς, οι άριες συνυπάρχουν με σπαράγματα έμμετρου και πεζού λόγου, πλέκοντας έναν ιστό που αφορά τον ακροατή όλων των εποχών: γιατί το ανθρώπινο πάθος ανέκαθεν υπερέβαινε τα όρια της κοινωνικής σύμβασης.
Με οδηγό το πρόγραμμα της παράστασης, ας οδηγηθούμε και στις ιστορίες των πριγκιπισσών
- Η πρώτη άρια της βραδιάς «Addio, Roma...» [«Αντίο, Ρώμη…»] προέρχεται από μία από τις πρώτες όπερες του παγκόσμιου λυρικού ρεπερτορίου, τη Στέψη της Ποππαίας του Κλάουντιο Μοντεβέρντι (1567-1643).
Τελευταίο και σημαντικότερο έργο του Μοντεβέρντι, ανθρωποκεντρικό και ρηξικέλευθο συνάμα, ασκεί μεγάλη γοητεία μέχρι σήμερα χάρη σε ένα λιμπρέτο «ελευθεριάζον» και πρωτότυπο, μια παρτιτούρα που συνδυάζει συγκίνηση, αισθησιασμό, χιούμορ και δραματική ένταση. Δίκαια συγκρίνουν τον Μοντεβέρντι με τον σύγχρονό του Σαίξπηρ: για την ποιητική του, την ψυχογραφική του δεινότητα, τον καθοριστικό του ρόλο στην εξέλιξη της μουσικής.
Μπορεί η αρετή να τιμωρείται και η απληστία να αμείβεται; Η τρίπρακτη «Στέψη» συγκαταλέγεται στις λιγοστές εκείνες όπερες όπου η ανηθικότητα κυριαρχεί ολοκληρωτικά και στο τέλος νικά δίχως καμία υπόσχεση κάθαρσης ή απειλή θείας δίκης να σκιάζει τον χυδαίο θρίαμβό της.
Η δράση εκτυλίσσεται στην Ρώμη, γύρω στο 60 μ.Χ., εποχή μέγιστης κρίσης και παρακμής της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Με ασύστολη λαγνεία η Ποππαία βάζει ως στόχο να διατηρήσει την εύνοια του αυτοκράτορα Νέρωνα ώστε ν' ανέβει τελικά δίπλα του στο θρόνο. Η παραγκωνισμένη αυτοκράτειρα Οκταβία, την οποία είχε αναγκαστεί ο Νέρων να παντρευτεί με την προτροπή της μητέρας του την οποία έχει δολοφονήσει μεθυσμένος από φιλοδοξία και επιθυμώντας να έχει την απόλυτη εξουσία, διώκεται από το παλάτι, ενώ διατάσσεται η εκτέλεσή της. Έτσι, ανενόχλητος πια, παντρεύτηκε την αγαπημένη του Ποππαία Σαβίνα, το 62 μ.Χ. Βέβαια ούτε η δεύτερη σύζυγός του είχε καλό τέλος. Το 65 μ.Χ., μετά από ένα άγριο καβγά, ο Νέρωνας ξυλοκόπησε την ετοιμόγεννη γυναίκα μέχρι θανάτου. Σύμφωνα με τον Σουητώνιο και τον Δίων Κάσσιο, ο αυτοκράτορας θρήνησε το χαμό της και το 67 μ.Χ, παντρεύτηκε ένα νεαρό αγόρι, που πίστευε ότι της έμοιαζε εμφανισιακά. Η σαγήνη της Ποππαίας διήρκεσε τελικά ελάχιστα, ο Νέρων θα αυτοκτονήσει λίγα χρόνια αργότερα και οι περισσότεροι από τους ήρωες θα βρουν πρόωρο θάνατο. Στο τέλος της όπερας όλοι οι πρωταγωνιστές είναι ηττημένοι, ενώ έχουν ζήσει μέσα σε ένα κουβάρι αδιέξοδων ερώτων και ανταγωνισμών.
Teresa Berganza "Addio Roma, addio patria"
- Η περίφημη άρια της Διδούς «Thy hand, Belinda….When I am laid in earth…» [«Δώσ’ μου το χέρι σου, Μπελίντα… Όταν η γη θα με σκεπάσει…»] από την όπερα Διδώ και Αινείας του Χένρυ Πέρσελ(1659-1695).
Η μυθική πριγκίπισσα και η ιστορία του έρωτά της ενέπνευσε ποιητές και συγγραφείς. Ακόμα και ένας αστεροειδής που ανακαλύφθηκε το 1879 έχει το όνομά της. Η Διδώ, βασίλισσα της Καρχηδόνας είναι μία από τις πιο «διάσημες εγκαταλελειμμένες» γυναίκες στην αρχαία μυθολογία. Σύμφωνα με τον Ρωμαίο ποιητή Βιργίλιο, ο Αινείας που είχε λάβει μέρος στον Τρωϊκό πόλεμο, στο πλευρό των Τρώων και μάλιστα υπήρξε ο γενναιότερος σύμμαχός τους μετά τον Έκτορα, φεύγει μετά την πτώση της Τροίας και αρχίζει την αναζήτηση της Ρώμης. Όταν ο Αινείας βρήκε προσωρινά καταφύγιο στην Καρχηδόνα, η θέα Αφροδίτη και μητέρα του, ανάγκασε την βασίλισσα να τον ερωτευτεί.
Μαγεμένη από τον γοητευτικό ξένο, η Διδώ του παρείχε την προστασία που αναζητούσε. Όταν ο Δίας του έδωσε εντολή να φύγει για να ιδρύσει πόλη στην Ιταλία, ο Αινείας άρχισε τις προετοιμασίες κρυφά. Η Διδώ κατάλαβε τις προθέσεις του Αινεία και ράγισε η καρδιά της. Τον καταράστηκε και υποσχέθηκε ότι ακόμα και οι απόγονοί τους θα συνεχίσουν τη βεντέτα προκαλώντας πολέμους μεταξύ Ρώμης και Καρχηδόνας. Έγιναν τον 3ο και 2ο αιώνα π. Χ . 
Πριν να αυτοκτονήσει η Διδώ είπε: » Δεν έχω καμία ελπίδα να συγκινηθείς από την έκκλησή μου, αφού οι θεοί είναι ήδη εναντίον μου. Αφού όμως έχω θυσιάσει την υπόληψή μου, το κορμί και το μυαλό μου , δεν θα χάσω τίποτα να προσπαθήσω πάλι. Είσαι ακόμα αποφασισμένος να εγκαταλείψεις την καημένη τη Διδώ; Οι άνεμοι θα πάρουν μακριά και το πλοίο σου και την υπόσχεσή σου; » (Οβίδιος , Ηρωίδες VII.3-9) Η επιτύμβια επιγραφή της γράφει: «Ο Αινείας ευθύνεται για τον θάνατό μου. Αυτός όπλισε τα χέρια της Διδούς που έβαλε τέλος στη ζωή της».
Ο Χένρυ Πέρσελ ήταν Άγγλος συνθέτης και οργανίστας της εποχής του Μπαρόκ. Θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους Άγγλους συνθέτες, τόσο διότι ανέπτυξε ένα εξαιρετικά ιδιότυπο "Αγγλικό" ύφος, όσο και για την ισορροπία που διακρίνει τα φωνητικά του έργα. Γνωστότερή του όπερα, "Διδώ και Αινείας", η οποία έχει πολλά κοινά με την όπερα "Αφροδίτη και Άδωνης" του Μπλόου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα που αποδεικνύει την ομοιότητα αυτή αποτελεί το γεγονός ότι, τόσο ο Πέρσελ όσο και ο Μπλόου, δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στους ρόλους της Διδούς και της Αφροδίτης απ' ότι σ' αυτούς του Αινεία και του Άδωνη, αντίστοιχα.
Jessye Norman - - When I Am Laid In Earth
- Η συνέχεια ανήκει σε έναν από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους του Μπαρόκ, τον Γκέοργκ Φρήντριχ Χαίντελ (1685-1759) και το κορυφαίο λυρικό του έργο Ιούλιος Καίσαρ. Θα ακουστεί η άρια της Κλεοπάτρας «È pur così in un giorno. Piangerò la sorte mia…» [«Κι όμως, έτσι, μέσα σε μια μέρα… Θα κλάψω για τη μοίρα μου…»].
Για την ιστορία του Καίσαρα και της Κλεοπάτρας έχουν γραφτεί σχεδόν τα πάντα. Ο έρωτας αυτός αποτυπώθηκε από την τέχνη και κάθε τρόπο. Ο Ιούλιος Καίσαρ στην Αίγυπτο (ιταλ. Giulio Cesare σε egitto, HWV 17) είναι μια σοβαρή όπερα (οpera Seria) του Γκέοργκ Φρήντριχ Χαίντελ σε λιμπρέτο του Nicola Francesco Haym, βασισμένο σε ένα ομώνυμο λιμπρέτο του Giacomo Francesco Bussani από το έτος 1677.
Το λιμπρέτο αναφέρεται στην ερωτική ιστορία του Ρωμαίου στρατηλάτη και της Αιγύπτιας βασίλισσας Κλεοπάτρας, πλαισιώνοντάς την με πολιτικές ραδιουργίες, επαναστάσεις, μάχες, καθώς και με μια ισχυρή δόση χιούμορ. Ο Χαίντελ στο απόγειο της δημιουργικότητάς του γράφει ορισμένες από τις πιο εμπνευσμένες μουσικές του σελίδες, εμπλουτίζοντας την ορχήστρα με τους εξωτικούς ήχους της βιόλας ντα γκάμπα, της άρπας και της θεόρβης, και για πρώτη φορά στην ιστορία της όπερας ενισχύοντας τον όγκο της με τέσσερα κόρνα. Ιδιαίτερα απαιτητική είναι η φωνητική γραφή για τους πρωταγωνιστές, ενώ η απεικόνιση των χαρακτήρων αριστοτεχνική, μέσα από άριες γεμάτες υπέροχες λυρικές μελωδίες και εκρηκτικά φωνητικά πυροτεχνήματα.
Βρισκόμαστε στην Αίγυπτο του έτους 48 π.Χ. Όπερα με πολλούς φόνους μάχες και χάπι εντ, καθώς στο τέλος της τρίτης πράξης ο νικηφόρος Καίσαρ και η Κλεοπάτρα μπαίνουν στην πόλη της Αλεξάνδρειας, όπου ο Καίσαρ ανακηρύσσει την Κλεοπάτρα βασίλισσα της Αιγύπτου και υπόσχεται την υποστήριξή του στη χώρα της. Οι δυο τους διακηρύσσουν την αγάπη τους, και οι άνθρωποι επευφημούν την ευτυχία τους καθώς και την ειρήνη στην Αίγυπτο.
Danielle de Niese, Piangerò la sorte mia...
- Στη συνέχεια, η Σοφία Κυανίδου θα αποδώσει την άρια «Ombra adorabile, che qui t’aggiri…» [«Σκιά αξιολάτρευτη που εδώ περιπλανιέσαι…»] της Mαρίας Αντουανέττας (Μaria Antonietta) από την ομώνυμη και σπάνια παρουσιαζόμενη όπερα του Παύλου Καρρέρ (1829-1896).
Ο Παύλος Καρρέρ, ήταν ο πρώτος ελληνικής καταγωγής συνθέτης όπερας. Ο Έλληνας μουσουργός της Επτανησιακής σχολής υπήρξε ιδιαίτερα δημοφιλής στην Ελλάδα του 19ου αιώνα και με επιτυχημένη παρουσία στην Ιταλία. Η μουσική του Καρέρ είναι βαθύτατα επηρεασμένη από το ιταλικό μελόδραμα, ιδιαίτερα από τον πρώιμο Βέρντι και το μπελκάντο. Κάποιοι μουσικοκριτικοί θεωρούν ότι η μουσική του δεν παρουσιάζει πρωτοτυπία. Με τον χρόνο, όμως, ο Καρέρ ανέπτυξε το δικό του προσωπικό ύφος, χρησιμοποιώντας και στοιχεία από την παραδοσιακή μουσική της ηπειρωτικής Ελλάδας. Αποφασιστικότερα βήματα προς τον σκηνικό και τον μουσικό ρεαλισμό πραγματοποίησε με τη σύνθεση της Maria Antonietta (λιμπρέτο του Γεωργίου Ρώμα, πρεμιέρα στο θέατρο «Φώσκολος» της Ζακύνθου, Ιανουάριος 1884).
Το πρωί της 16ης Οκτώβρη του 1793, ο δήμιος Ανρί Σανσόν έσυρε από το κελί της φυλακής τη Mαρία Αντουανέτα, την 37χρονη πρώην βασίλισσα της Γαλλίας, η οποία λίγες ώρες νωρίτερα δικάστηκε με την κατηγορία της προδοσίας και καταδικάστηκε σε θάνατο. Ο δήμιος με την κόκκινη κουκούλα έκοψε αρχικά τα μαλλιά της βασίλισσας, ώστε να της προσφέρει έναν καθαρό και γρήγορο θάνατο. Λίγο μετά, την αποκεφάλισε μπροστά σε ένα χαρούμενο πλήθος που ζητωκραύγαζε, "Vive la nation!"
Εννέα μήνες μετά την εκτέλεση του βασιλιά Λουδοβίκου του 16ου, η Μαρία Αντουανέτα βρέθηκε αντιμέτωπη με κατηγορίες για εγκλήματα κατά της γαλλικής Δημοκρατίας από ένα επαναστατικό δικαστήριο. Μεταξύ άλλων κατηγορούνταν για εσχάτη προδοσία, σεξουαλική ασυδοσία και αιμομικτικές σχέσεις με τον γιο της, Λουδοβίκο-Κάρολο, ο οποίος αναγκάστηκε να καταθέσει ότι η μητέρα του τον είχε κακοποιήσει. Μετά από μια διήμερη δίκη-παρωδία, οι ένορκοι (όλοι άνδρες) έκριναν την πρώην βασίλισσα ένοχη για όλες τις κατηγορίες και την καταδίκασαν ομόφωνα σε θάνατο.
Παύλος Καρρέρ - Maria Antonietta / Μαρία Αντωνιέττα
- Το πρώτο μέρος του ρεσιτάλ θα κλείσει με τη δημοφιλή άρια από το λυρικό μελόδραμα «Σεμίραμις» του Τζοακκίνο Ροσσίνι (1792-1868) «Bel raggio lusinghier…» [«Όμορφη κι ευγενική ακτίνα…»].
Σύμφωνα με το θρύλο, η Σεμίραμις ήταν κόρη ενός θνητού, του Σύρου, και της θαλάσσιας θεότητας Δερκετούς, η οποία την εγκατέλειψε μωρό κι έπεσε και πνίγηκε στη θάλασσα. Η Σεμίραμις ανατράφηκε με τη βοήθεια περιστεριών, μέχρι που τη βρήκε και ανέλαβε την ανατροφή της ο Σίμμας, βασιλικός βοσκός.
Αργότερα, παντρεύτηκε τον Όννη, στρατηγό του Νίνου, κυβερνήτη της Συρίας. Γέννησε τόν Υαπάτη καί τόν Υδάσπη. Βοήθησε στην κατάληψη της Βακτριανής κι ο Νίνος εντυπωσιάστηκε τόσο, ώστε την παντρεύτηκε, προκαλώντας έτσι την αυτοκτονία του Όννη. Μετά το θάνατο του Νίνου, ανήλθε ως βασίλισσα της Συρίας στην εξουσία και κατέλαβε μεγάλο τμήμα των εδαφών της Ασίας.
Η Σεμίραμις είναι μια όπερα σε δύο πράξεις του Τζοακίνο Ροσσίνι. Το λιμπρέτο από τον Gaetano Rossi είναι βασισμένη στην τραγωδία του Βολταίρου Semiramis, το οποίο με τη σειρά του βασίστηκε στο μύθο της Semiramis της Βαβυλώνας. Η όπερα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο La Fenice στη Βενετία στις 3 Φεβρουαρίου, του 1823. Ήταν η τελευταία ιταλική όπερα του Ροσίνι και σύμφωνα με τον Richard Osborne, "θα μπορούσε κάλλιστα να ονομαστεί Tancredi Revisited». Μετά από αυτό το έργο ο Rossini γύρισε την πλάτη του στην Ιταλία και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι.
June Anderson - Bel raggio lusinghier (1985)
- Ακολουθεί η άρια της Άννας Μπόλεϋν «Al dolce guidami… Coppia iniqua…» [«Στο αγαπημένο κάστρο οδήγησέ με… Ζεύγος μοχθηρό…»] από την όπερα Άννα Μπολένα.
Η Άννα Μπολένα ήταν η όπερα που έκανε διάσημο τον Γκαετάνο Ντονιτσέττι. Το έργο μας ταξιδεύει σε μία από τις πιο αιματοβαμμένες περιόδους της αγγλικής ιστορίας. Η όπερα "Άννα Μπολένα" εκτυλίσσεται σε δύο πράξεις και σε κείμενο του διάσημου λιμπρετίστα Φελίτσε Ρομάνι. Η Παγκόσμια πρώτη του έργου αυτού δόθηκε στο θέατρο Carcano, στο Μιλάνο, στις 26 Δεκεμβρίου του 1830. Κοινό και κριτικοί εντυπωσιάστηκαν. Από τότε παιζόταν τακτικά επί περίπου μισόν αιώνα, ωστόσο, ξεχάστηκε επί αρκετές δεκαετίες, έως το 1957 οπότε ήρθε και πάλι δυναμικά στο προσκήνιο χάρη σε παραγωγή της Σκάλας του Μιλάνου με τη Μαρία Κάλλας.
Η υπόθεση αφορά την τραγική μοίρα της Άννας Μπολένα, δεύτερης συζύγου του Ερρίκου Η΄. Παρακινημένος από την επιθυμία του να παντρευτεί την ερωμένη του Τζοβάννα Σεϋμούρ, ο Ερρίκος Η΄ παγιδεύει την Άννα, χρησιμοποιώντας ως δόλωμα τον πρώτο της έρωτα, τον Περσύ. Η Άννα οδηγείται στο θάνατο. Είναι ένας από τους πιο γνωστούς αποκεφαλισμούς στην Ιστορία, κατά τη διάρκεια μιας από τις πιο αιματοβαμμένες περιόδους της ιστορίας της Αγγλίας.
Maria Kallas, Anna Bolena - Gaetano Donizetti - 1957
- Η άρια της Μαρίας Στιούαρτ από το έργο Mαρία Στουάρντα «Quando di luce rosea...» [«Όταν η μέρα έριχνε πάνω μου το γλυκό της φως…»]
Η τραγική όπερα, με θέμα τη θυελλώδη ζωή της Μαρίας Στιούαρτ, μίας από τις πιο αμφιλεγόμενες γυναίκες του 16ου αιώνα και εξαδέρφης της Ελισάβετ Ι, βασίζεται στο ομώνυμο έργο του Φρίντριχ φον Σίλερ.
Η Μαρία Στουάρντα δεν υπήρξε μόνο βασίλισσα της Σκωτίας, αλλά και μία από τις βασίλισσες του Ντονιτσέτι. Ο συνθέτης είχε αδυναμία στις μοιραίες γυναίκες ηγέτιδες της περιόδου των Τυδόρ στην αγγλική ιστορία και ιδιαίτερα στην Ελισάβετ Ι, για αυτό και αφιέρωσε σε αυτές τέσσερις όπερες (Άννα Μπολένα, Ρομπέρτο Ντεβερό, Ιλ Καστέλο ντι Κένιλγουόρθ και Μαρία Στουάρντα).
Η Μαρία έγινε βασίλισσα της Σκωτίας όταν ήταν εννέα μηνών και από τα 45 χρόνια που έζησε, τα 19 τα πέρασε κρατούμενη της εξαδέλφης της Ελισάβετ Ι σε κάστρα και σε φέουδα στην Αγγλία. Ο Σίλερ επινόησε την κορυφαία στιγμή, όπου οι πρωταγωνίστριες έρχονται σε αντιπαράθεση στο δάσος του Φάδερινκγκεϋ, αντιπαράθεση που δεν συνέβη ποτέ στην πραγματικότητα, ενώ για να δώσει μεγαλύτερη ένταση στο δράμα του, πρόσθεσε στους πολιτικούς ανταγωνισμούς των δύο βασιλισσών και έναν ερωτικό, τη διεκδίκηση του Ροδόλφου, κόμη του Λέστερ.
Σε αυτή την σύγκρουση των δύο πρωταγωνιστριών κάθε μία από τις δύο βασίλισσες φέρει την δική της προσωπικότητα με όλα τα ιδιαίτερα ψυχολογικά χαρακτηριστικά της. Δεν είναι μόνο βασίλισσες, είναι και γυναίκες με όλα τα πάθη τους, τα οποία θα παρακολουθήσουμε να αναπτύσσονται πάνω στη σκηνή, τα έντονα αυτά συναισθήματα, την επιθυμία και τη φιλοδοξία.
Montserrat Caballe "Preghiera" Maria Stuarda
- Η άρια της Αικατερίνης της Αραγονίας «À ta bonté souveraine…» [«Στην κυρίαρχη καλοσύνη σου…»] από την όπερα Ερρίκος Η΄ του Καμίγ Σαιν-Σανς (1835-1921).
Η Αικατερίνη της Αραγονίας (Catarina d'Aragón, 16 Δεκεμβρίου 1485-7 Ιανουαρίου 1536) ήταν πριγκίπισσα της Ουαλίας ως σύζυγος του Αρθούρου της Ουαλίας και βασίλισσα της Αγγλίας ως σύζυγος του βασιλιά Ερρίκου Η της Αγγλίας από το 1509 έως το 1533.
Η προσπάθεια του Ερίκου Η΄ να ακυρώσει τον γάμο τους, που είχε κρατήσει 24 χρόνια, ήταν η αρχή για μια σειρά γεγονότων που οδήγησαν στο διαχωρισμό της Αγγλίας από την Εκκλησία της Ρώμης. Ο Ερρίκος ήταν δυσαρεστημένος, επειδή οι γιοι τους είχαν πεθάνει σε παιδική ηλικία και άλλοι κατά τη γέννα, με αποτέλεσμα ως μελλοντική διάδοχος να μένει μονάχα η Μαρία Α της Αγγλίας, σε μια περίοδο που δεν είχε ξανασυμβεί να ανεβεί γυναίκα στο θρόνο. Όταν ο Πάπας Κλήμης Θ αρνήθηκε να ακυρώσει το γάμο, ο Ερρίκος τον αψήφησε, διεκδικώντας την κυριαρχία πάνω σε θρησκευτικά ζητήματα.
Έτσι, παντρεύτηκε την Άννα Μπολέιν κατά την κρίση του κλήρου στην Αγγλία, χωρίς αναφορά στον Πάπα, παρακινούμενος από την ελπίδα να δώσει άρρενα διάδοχο στη Δυναστεία Τυδώρ. Η Αικατερίνη αρνήθηκε να δεχτεί τον Ερρίκο ως Ανώτατη Κεφαλή της Εκκλησίας της Αγγλίας και θεωρούσε πως ήταν η νόμιμη σύζυγος και βασίλισσα του Ερρίκου μέχρι το θάνατό της.
Ο Καμίγ Σεν-Σανς γεννήθηκε στις 9 Οκτωβρίου του 1835 στο Παρίσι, μοναχοπαίδι του Ζακ-Ζοζέφ Βικτόρ Σεν-Σανς, ελεγκτή λογιστή στο Υπουργείο Εσωτερικών και της Κλεμάνς Κολέν. Λατρεμένος από τη μητέρα και τη γηραιά θεία του, ο Καμίγ ανατράφηκε σε μια ατμόσφαιρα αγάπης και εναυσμάτων, στην πολυκοσμία του Καρτιέ Λατέν.
Η θεία του Σαρλότ τον επηρέασε αποφασιστικά. Καλλιεργημένη γυναίκα με αγάπη για τη λογοτεχνία και τη μουσική, πρωτοδίδαξε στον Καμίγ πιάνο. Σύντομα έγινε προφανές ότι το παιδί ήταν ιδιοφυές. Στα δυόμισι του χρόνια έπαιζε μελωδίες στο πιάνο και στα τρία του είχε ήδη συνθέσει το πρώτο του έργο. Το μεγαλύτερο επίτευγμα του Σεν-Σανς ήταν προφανώς η επίδρασή του σε Γάλλους συνθέτες όπως ο Φορέ και ο Ραβέλ. Η εξαιρετική τέχνη της μουσικής του πάντως, εξασφάλισε τη δημοτικότητά της στο πέρασμα του χρόνου.
Info:
«Προδομένες βασίλισσες-Έρωτες στα παρασκήνια»
με τη σοπράνο Σοφία Κυανίδου
Επιλογή κειμένων: Ασπασία Θεοχάρη
Στο πιάνο: Δημήτρης Γιάκας
Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου, 8:30 μ.μ.
Μέγαρο- Αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος
σχόλια