* SCROLL DOWN FOR THE ENGLISH TEXT !
* SCROLL DOWN FOR THE ENGLISH TEXT !
Από φεστιβάλ σε φεστιβάλ, από πόλη σε πόλη και από χώρα σε χώρα, και διαμέσου μιας τρελής οικογενειακής κρίσης και περιπέτειας "προσγειώθηκα" επιτέλους στο 53ο διεθνές κινηματογραφικό φεστιβάλ της πόλης που γεννήθηκα - στη Θεσσαλονίκη. Και τι έγινε μετά...;
(Αλλά πρώτα ας πάμε λίγο στο πριν) Η γνωστή πια ταινία μικρού μήκους "Χαμομήλι" που βραβεύτηκε στο φεστιβάλ μικρού μήκους της Δράμας, προβάλλεται στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το Σάββατο 10/11. Γνωρίστηκα με τον Νεριτάν Ζιντζιρία που σκηνοθέτησε την ταινία χάρη στο αξιοθαύμαστο μέσο επικοινωνίας Skype.
Το θέμα και η έννοια 'γιαγιά΄πάντα με μάγευε. Και το θέμα της απώλειας των πολuαγαπημένων μου ανθρώπων πάντα με τρομοκρατούσε. Από τότε που πέθανε η θαυμαστή μου γιαγιά είναι σαν να ψάχνω τον αντικαταστάτη της. Το ίδιο πάθος έχει και ο Νεριτάν για τη δική του γιαγιά. Ξεκινάει με μια πολλή γλυκιά ιστορία με το πως 'βρέθηκε' στο σινεμά...:
"Δεν ήμουν από τα παιδιά που από πολύ μικρά έλεγαν ότι θα κάνουν σινεμά. Η αδερφή μου δούλευε πολλά χρόνια στον κινηματογράφο Tριανόν που είναι ένας από τους εναλλακτικούς κινηματογράφους και επειδή το σπίτι μου ήταν απέναντι από τον κινηματογράφο, άρχισα να συχνάζω εκεί πέρα κυρίως για τη τζάμπα γρανίτα και το ποπ κορν. Αλλά επειδή αισθανόμουν πολύ άσχημα να πηγαίνω να παίρνω ποπ κόρν και να φεύγω, έμπαινα μέσα και έξω από την αίθουσα, και έτσι αναγκαστικά έβλεπα τις ταινίες.
Δεν θυμάμαι συγκεκριμένες ταινίες, παρά εικόνες, που τις ξαναεπισκέφτομαι και είναι πολύ συγκινητικό, γιατί υπάρχουν κάποιοι κρίκοι που συνδέουν το παρόν με το παρελθόν αυτό. Μια πολύ καθημερινή εικόνα, η εικόνα της γιαγιάς μου, με έκανε να θέλω να δημιουργήσω. Είναι η γιαγιά μου σε μια συγκεκριμένη κίνηση που έκανε πάνω στην κουζίνα. Φαινομενικά είναι μια πάρα πολύ απλή στιγμή. Αν την έβλεπες οπουδήποτε ούτε θα της έδινες σημασία, δεν φαίνεται καν το πρόσωπο της, είναι η πλάτη της καθώς φροντίζει για το βραδυνό γεύμα. Η περιρρέουσα ενέργεια αυτή της εικόνας είναι που με κάνει να συνεχίζω. Η αναζήτηση αυτής της ενέργειας είναι σαν τα πρώτα λόγια που σου έχει πει η μητέρα σου τα οποία δεν τα θυμάσαι καν αλλά υπάρχουν βαθιά μέσα σου και τα κυνηγάς, είναι ένα παιχνίδι βαθιά υποσυνείδητο και ακατέργαστο."
Το σχόλιο του Νεριτάν για τα βραβεία και τα φεστιβάλ:
"Η φεστιβαλική δράση δεν σημαίνει απαραίτητα και καλή ποιότητα ταινιών. Οι βραβεύσεις είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων, είναι θέμα τύχης, είναι θέμα δημόσιων σχέσεων η είναι θέμα απλά κριτικής επιτροπής. Τα βραβεία σου προσφέρουν μια γλυκιά ψευδαίσθηση ότι η επόμενη ταινία σου μπορεί να τύχει κάποιας χρηματοδότησης! Σε προσωπικό βαθμό τα βραβεία πάντα μου προσέφεραν μια ευφορία, αλλά δεν θέλω να ακουστώ αλλαζόνας, η πραγματική διάσταση αυτών είναι μικρή. Είμαι υπέρ της ειλικρίνειας και της αθωότητας και νομίζω αν είχαμε μεγαλύτερες δόσεις ειλικρίνειας, θα είχαμε καλύτερο σινεμά και δεν θα περιμέναμε τα φεστιβάλ να μας το πούνε. Έχω την αίσθηση πως περιμένουμε πως και πως τα φεστιβάλ να μας πούνε τι ταινίες κάναμε.
Και τα πράγματα που μου είπε γενικά για το σινεμά και το θέμα που τον συγκινεί είναι:
Νομίζω ότι το σινεμά είναι ένα παιχνίδι εμμονών. Δεν είναι τι έχεις βιώσει, αλλά τι φοβάσαι. Άνθρωπος, ον κοινωνικό. Ενδόμυχα υπάρχει στον καθένα αυτός ο φόβος το να μην χάσεις η να βιώσεις την ανθρώπινη απώλεια. Φοβάμαι να χάσω δικούς μου ανθρώπους, συνδέσμους που με βοηθάνε στο να είμαι αυτός που είμαι. Είναι φόβος που προσπαθώ να ξορκίσω.
Οι προθέσεις είναι για μένα βατήρας για να καταδυθώ σε κάτι ακατέργαστο. Οι προθέσεις όσον αφορά την κάθε ταινία αλλάζουνε. Όποιος σου πει ότι κάνει συνεμά και είναι ευτυχισμένος είναι ένας ψεύτης. Το σινεμά δεν είναι ευτυχία, είσαι συνέχεια σε ένα άγχος, σε ένα στρες, αν θα πάνε όλα καλά. Αυτό που μένει μετά, το κενό, μοιάζει να είναι κοντά σε αυτό που ονομάζουμε ευτυχία.
Το σινεμά είναι στρατιωτική τέχνη. Προετοιμάζεσαι λες και πας σε πόλεμο!
Η γιαγιά του Νεριτάν/ Neritan's granma
-----------------------------------------
After some film festival 'hopping', moving around from town to town and alternating counties and amongst all that surviving a family crisis after an accident, I finally 'landed' to the film festival of my own town and my childhood years the one and only Thessaloniki International Film Festival. The 53rd one!
The festival also presents all the award-winning films at the 2012 Drama International Short Film Festival and one of them is the 'Chamomile' a short movie by Neritan Zinxhriria...
...The word 'granma' as well as each sense had always had a strong meaning for me. And I was always petrified with the idea of losing a person I love dearly. Since my magical granma died, it's like I am looking for her replacement. The same passion is shared by Neritan for his own granma, who I met on the extraordinary means of virtual communication called 'Skype'!
He talks to me about when he started getting excited for cinema as a child through a very sweet story indeed:
"I was not the type of child who knows that they want to be a director from an early age. My sister was working for many years at the arthouse cinema 'Trianon' in Athens, and my home was located just opposite the cinema. I started to frequently go there especially because my sister was giving me free pop corn and lollies. I felt guilty to just grab the pop corn and go, so I was sneaking in and out the movie theatre watching various arthouse movies.
I can't remember specific movies I watched there, I just remember some 'pictures' and this is so moving as they are some links that connect these pictures from the past with the present. It is just an everyday picture, the picture of my granma that made me want to create something. It is the picture of my granmother's back standing in our kitchen while she is preparing dinner for the family. It is a very simple moment, and you can't even see her face. But the 'energy' around this picture is what makes me keep going. The quest for this energy are like the words that your mother used to say to you as a child but you can't even remember. They just exist deep inside you and you are trying to 'find' them. It is a deeply subconscious and crude game."
Neritan tells me his opinion about film festivals and awards and making films in general:
"To win an award in a film festival doesn't necessarily mean that your film is good. Awards are results of many factors, like luck, PR or simply down to the specific member's of jury taste on cinema. Awards offer you a sweet illusion that your next movie might have some kind of funding! In a personal level they always offered me a sense of euphoria, but I don't want to sound arrogant in any way, their value is small. I like honesty in emotions and innocence and I believe if we used these elements more often we would have a better cinema, and we wouldn't wait from film festivals to let us know if our movies are good or not. I have the feeling that we are expecting from the film festivals to let us know the value of our movies.
I think that cinema is a game of the persisting beliefs in us. It is not what you have experienced but what you are scared of. Human beings are social creatures so there is an innate fear of losing other people. I am scared to lose my own people who in a way help me to be myself. It is a type of fear that I am trying to 'exorcize'.
For me intention is like a footboard that will help me dive in something crude and undefined. The intentions change in each movie. I believe that anyone who is filmmaker and says he is happy, is a liar. Cinema is not happiness, you are under a constant stress and anxiety if everything is going to be OK. Whatever is left as a result, I think its pure happiness though.
Cinema is an army art. You are getting prepared as if you are going to war!
the sunset at Thessaloniki port next to the press office of the festival
σχόλια