Εάν πράγματι η έξοδος της Ελλάδας στις αγορές σημαίνει την αρχή εξόδου από την κρίση. Εάν κάτω από τα πόδια μας το έδαφος επιτέλους σταθεροποιείται και η έγνοια μας στο εξής δεν θα’ναι πώς θα σώσουμε αλλά πώς θα (ξανα)φτιάξουμε τις ζωές μας. Τώρα -τώρα ακριβώς- είναι η στιγμή για να τραβήξουμε μία φωτογραφία.
Μία φωτογραφία μας γυμνή και ολόσωμη.
Όχι για να την ανεβάσουμε στο facebook προς άγραν εραστών, θαυμαστών έστω. Αλλά για να αντικρίσουμε –με βλέμμα όσο γίνεται πιο καθαρό- την εικόνα που σήμερα παρουσιάζουμε. Και για να θέσουμε τους στόχους μας, κάλλιο ρεαλιστικούς παρά μεγαλόπνευστους, για το μέλλον.
Πώς μοιάζει η Ελλάδα τον Απρίλιο του 2014;
Προσωπικά μού θυμίζει κάποιους πρώην παχύσαρκους που με εξαντλητική δίαιτα κατάφεραν να χάσουν μέσα σε σχετικά σύντομο χρόνο δεκάδες κιλά. Η ζυγαριά πανηγυρίζει. Οι διαιτολόγοι -τρόικα, στην περίπτωσή μας, Μέρκελ και συγκυβέρνηση- αλληλοσυγχαίρονται. Το επίτευγμά τους όμως σε κάνει να νοσταλγείς σχεδόν εκείνο τον ανέμελο χοντρό, ο οποίος πήγαινε κατά κρυμνόν τρωγοπίνοντας τον αγλέορα. Τι βλέπεις σήμερα στη θέση του; Σακουλιασμένα βλέπεις κρέατα, μάγουλα ρουφηγμένα, βλέμμα θολό… Έναν φουκαρά βλέπεις, που σούρνεται.
«Στο τσακ το γλύτωσε το έμφραγμα και το εγκεφαλικό!» σού λένε οι διαιτολόγοι. «Ναι αλλά θα πεθάνει από την εξάντληση…» «Γυμναστική χρειάζεται και σωστή διατροφή» σού απαντούν. «Οι υγιείς βάσεις έχουν τεθεί. Αν συνεχίσει να ακολουθεί τις εντολές μας, σε λίγο καιρό θα κάνει καριέρα αθλητή. Ή μοντέλου!» Σού έρχεται να βάλεις πικρά γέλια, οι διαιτολόγοι όμως δεν καταλαβαίνουν από σαρκασμό. «Οι βάσεις έχουνε τεθεί!» επαναλαμβάνουν με έπαρση.
«Ποιες βάσεις, ρε παιδιά;»
Αρχίζουν τότε να σού αραδιάζουν νούμερα, στατιστικές, επιστημονικές εκθέσεις. Κι εσύ μπαίνεις σε διάλογο για να τους δείξεις πως κάθε τους επίτευγμα έχει και την αρνητική –αν όχι κι απειλητική του- όψη.
Σύμφωνοι: Το έλλειμμα του προϋπολογισμού (που το 2011 έφθανε τα 24 δις - το κράτος δηλαδή ξόδευε ετησίως είκοσι τέσσερα δισεκατομμύρια ευρώ περισσότερα από όσα εισέπραττε!) το έλλειμμα δεν εκμηδενίστηκε απλώς μα έδωσε τη θέση του σε πρωτογενές πλεόνασμα. Πώς επετεύχθη όμως κάτι τέτοιο; Με αδυσώπητη, βάναυση φορολογία. Χώνοντας, πρόστυχα σχεδόν, χέρι στην τσέπη κάθε Έλληνα πολίτη. Διατηρώντας τις αντικειμενικές αξίες των ακινήτων ενώ οι εμπορικές τιμές τους έχουν καταρρεύσει. Κουρεύοντας με την ψιλή μισθούς και συντάξεις. Και αν προτάσσεται το επιχείρημα πως δεν νοείται σύνταξη των δυο χιλιάδων ευρώ και οδηγός της ΕΥΔΑΠ ο οποίος εισπράττει πέντε σχεδόν χιλιάρικα το μήνα, η απάντηση είναι ότι δεν συγχωρείται ο απόμαχος αγρότης να παίρνει τετρακόσια ευρώ και ο γιατρός του ΕΣΥ να πληρώνεται για την εφημερία του τρία ευρώ την ώρα…
Δεκτόν: Η παραοικονομία στις καθημερινές συναλλαγές χτυπήθηκε. Οι ταξιτζήδες, οι περιπτεράδες, και οι εστιάτορες ακόμα, δίνουν πλέον αποδείξεις. Η πελατεία τους έχει μάθει να τις απαιτεί. Αν όμως η διαφθορά του μικρομεσαίου αποτελεί παρελθόν – κι αν δεν νοείται πλέον να μεσολαβεί ο βουλευτής σου στην εφορία ή στην πολεοδομία για μια «ευνοϊκότερη μεταχείριση»- τον μεγάλο πλούτο, το «χοντρό χαρτί» εξακολουθούν να το μοιράζονται πεντέξι ισχυρότατα οικονομικά συμφέροντα, τα οποία αλληθωρίζουν και προς τα δεξιά αλλά και προς τα αριστερά. Στην κορυφή της, η Ελλάδα επιμένει να θυμίζει Μπανανία...
Σίγουρα: Η κρίση γκρέμισε αρκετούς μύθους του παρελθόντος. Πρόσωπα εμβληματικά, φωτοστεφανωμένα -από τον χώρο της πολιτικής, των ΜΜΕ, των επιχειρήσεων- φάνηκαν στις αληθινές τους, θλιβερές διαστάσεις. Και αν δεν είχαν οι περισσότεροι τη μοίρα του Άκη Τσοχατζόπουλου, η δυνατότητα να κοροϊδεύουν την κοινωνία -να παριστάνουν με κλεμμένα λεφτά τους Ωνάσηδες ή τους Μεγάλους Γκάτσμπυ- δεν τους παρέχεται πια. Τι να το κάνω όμως που η κοινωνία φτύνει πλέον το life-style αλλά δίνει δύναμη στη Χρυσή Αυγή; Που αποκαθηλώνει –με ύποπτο κατά τη γνώμη μου φανατισμό- τον Πέτρο Κωστόπουλο και ακούει ευλαβικά τον Γιώργο Τράγκα; Εάν οι ηγέτιδες δυνάμεις μίας χώρας στεγάζονται στο κοινοβούλιό της, η Βουλή του 2012, η Βουλή των τεράτων, δύσκολα σού επιτρέπει να αισιοδοξείς σχετικά με το μέλλον…
Όταν είχε ξεκινήσει η κρίση, πολλοί την είχαν βαφτίσει ευκαιρία. Όταν εφαρμόστηκαν τα μνημόνια, αρκετοί είχαν υπερασπιστεί το μεταρρυθμιστικό τους σκέλος. Είχαν ορθώσει ανάστημα και είχαν πετροβοληθεί από ένα πλήθος που - ποδηγετούμενο από δημαγωγούς- βαυκαλιζόταν πως θα σκίζαμε τις δανειακές συμβάσεις και θα επιστρέφαμε ως εκ θαύματος στο 2009. Η ζημιά ωστόσο την οποίαν έκανε η κραυγάζουσα αντιπολίτευση ωχριούσε μπροστά στη μάχη χαρακωμάτων που έδιναν δυνάμεις μέσα στην κυβέρνηση για να διατηρήσουν, ενώ η Ελλάδα κατέρρεε, τα προνόμιά τους. Αρκεί να θυμίσω ότι στις διοικήσεις των νοσοκομείων και πολλών ΔΕΚΟ τοποθετήθηκαν το 2012 κομματικά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ σε αναλογία 4-2-1…
Κοντολογίς: Μετά από τέσσερα εφιαλτικά χρόνια, λίγα σχετικά πράγματα μοιάζει να έχουμε διδαχθεί. Μια δίαιτα, που περισσότερο θύμιζε απεργία πείνας, μας αδυνάτισε μεν πλην δεν μάς μπόλιασε, στο ελάχιστο σχεδόν, με το μικρόβιο της γυμναστικής. Ο πρώην χονδρός, η Ελλάδα, σούρνεται και χειροκροτείται.
Κι όσο χειροκροτείται, τόσο μπαίνει στον πειρασμό να ξαναπαχύνει.
σχόλια