Βρήκα μια κασέτα με τραγούδια που έγραφα απ' το ραδιόφωνο τη δεκαετία του '90.

Βρήκα μια κασέτα με τραγούδια που έγραφα απ' το ραδιόφωνο τη δεκαετία του '90. Facebook Twitter
13

Κασέτες έγραφα από παιδάκι στα '80ς, και στο παλιό δωμάτιο του πατρικού μου έχω ολόκληρα συρτάρια, γεμάτα αναμνήσεις - από διαφημίσεις των σταθμών, από εκπομπές του Πετρίδη, από πολιτικές συζητήσεις στα ερτζιανά της Θεσσαλονίκης, από συμμετοχές μου σε διαγωνισμούς (ήμουν το κλασικό 10χρονο παιδάκι που με τη λεπτή φωνούλα του τηλεφωνούσε πενήντα φορές την ημέρα στους ραδιοφωνικούς σταθμούς, έπαιζε στους διαγωνισμούς μουσικών γνώσεων, και προς έκπληξη των dj κέρδιζε).

Δέκα ζωές δεν θα αρκούσαν για να ξανακούσω, αποδελτιώσω ή αξιοποιήσω όλη την οπτικοακουστική αρχειακή σαβούρα που μάζευα από τότε μέχρι και σήμερα - και δεν υπάρχει και νόημα να το κάνω. Ειδικά τις κασέτες τις έχω παρατήσει εντελώς, μιας και δεν έχω ούτε καν ένα κασετόφωνο που να δουλεύει κανονικά πια.

Βρήκα όμως ένα κασετόφωνο στο πατρικό μου, και από τη στίβα με τις εκατοντάδες κασέτες διάλεξα στην τύχη μία. Την είχα ονομάσει Pop Hits και την είχα γράψει στα 18 μου, ως φοιτητής στο Λονδίνο.

Δεν προλαβαίνουμε να αφομοιώσουμε όχι γιατί λιγόστεψε ο χρόνος ή γιατί αυξήθηκαν οι υποχρεώσεις, αλλά επειδή τα συναρπαστικά πράγματα προς αφομοίωση χιλιαπλασιάστηκαν, χάρη στην τεχνολογία.

Και θυμήθηκα πόσο διαφορετική ήταν η σχέση ενός μουσικόφιλου τότε με τα πράγματα. Πέρα απ' το ότι αγόραζα ένα σωρό πάμφθηνα cassette singles (και cd) απ' το Tower του Picadilly που φυσικά και δεν υπάρχει πια, όπως και σχεδόν όλα τα δισκάδικα, μπορεί να ξόδευα ώρες πάνω απ' το ραδιόφωνο μέχρι να έπαιζε ένα συγκεκριμένο τραγούδι που μου άρεσε και δεν είχε κυκλοφορήσει ακόμα, για να το ηχογραφήσω.

Και τη μία φορά θα αργούσα και θα έχανα τα πρώτα δευτερόλεπτά του, την άλλη θα μιλούσε ο DJ από πάνω και θα το κατέστρεφε, την τρίτη θα το έκοβαν για διαφημίσεις. Και κάποτε, μετά από καιρό και από ώρες αναμονής θα κατάφερνα και θα το έγραφα ολόκληρο στην κασέτα μου, και ένιωθα σα να είχα καταφέρει να αποκτήσω έναν ανεκτίμητο θησαυρό, μετά από περιπέτεια και προσπάθεια. Το τραγούδι ήταν πια ολόδικό μου.

Κυκλοφορούσα μάλιστα με μια κασέτα στην τσάντα κι όταν πρωτοπήγαινα στο σπίτι κάποιου γνωστού ή φίλου κοιτούσα τους δίσκους και τα cd του κι άρχιζα να ηχογραφώ συγκεκριμένα κομμάτια που πάντα ήθελα αλλά ποτέ δεν είχα βρει.

Ήταν αυτή η κτητικότητα, αυτή η χειροπιαστή μορφή της μουσικής και η σπανιότητα της επιτυχίας που έδινε αξία σ' αυτήν.

Στην κασέτα που βρήκα στο πατρικό μου, εκείνη απ' το 1998 άκουσα το Frozen στην πρώτη του μετάδοση στο BBC Radio1 (είχα βάλει ξυπνητήρι στις 7 το πρωί για να το ακούσω/ηχογραφήσω) και νοστάλγησα την περίοδο που την καινούργια μουσική την άκουγες ολόκληρη, επίσημα και στην ώρα της - χωρίς αποσπάσματα των 30 δευτερολέπτων και χωρίς leaks.

Μόνο οι συλλέκτες πια έχουν αυτόν τον παιδικό ενθουσιασμό της χειροπιαστής απόκτησης μουσικής, και όταν βρίσκουν ένα σπάνιο βινύλιο ή μια deluxe εκδοχή ενός cd τα μάτια τους λάμπουν καθώς το κρατούν στα χέρια τους.

Κάποτε ένας δίσκος ή μια κασέτα μπορεί να ήταν το πιο πολύτιμο αντικείμενο, που θα το ακούγαμε για μήνες και θα το φυλούσαμε σαν κόρη οφθαλμού. Τώρα πια το να βρεις/ακούσεις/κατεβάσεις ένα άλμπουμ είναι το πιο εύκολο πράγμα και ενίοτε και δωρεάν. Κι όμως ο ενθουσιασμός, στην κινούμενη ταχύτατα ψηφιακή εποχή, κρατάει ελάχιστη ώρα, μέχρι να βρεθεί κάτι άλλο που θα μας αποσπάσει την προσοχή και θα κλέψει τη δόξα.

Ένας φίλος μού είπε: «Δεν ξέρω μήπως απλά μεγαλώσαμε και δεν έχουμε τον χρόνο για να ακούσουμε μουσική όπως όταν ήμασταν έφηβοι ή απλά η τεχνολογία ξεπέρασε τις δυνατότητές μας ως ανθρώπινο είδος να λαμβάνουμε και να αφομοιώνουμε πληροφορίες. Περισσότερες πιθανότητες δίνω στο δεύτερο.» Κι εγώ το ίδιο.

Δεν προλαβαίνουμε να αφομοιώσουμε όχι γιατί λιγόστεψε ο χρόνος ή γιατί αυξήθηκαν οι υποχρεώσεις, αλλά επειδή τα συναρπαστικά πράγματα προς αφομοίωση χιλιαπλασιάστηκαν, χάρη στην τεχνολογία. Κι έτσι σαμπλάρουμε ό,τι υπάρχει γύρω μας, σαν να αλλάζουμε μανιωδώς τα κανάλια σ' ένα ατέρμονο, σπανίως απολαυστικό ζάπινγκ, με το άγχος ότι ταυτόχρονα υπάρχει κάτι καλύτερο παραδίπλα, κάτι που χάνουμε.

Φτάνει η γκρίνια όμως. Μπορεί η απόλαυση να έχει μειωθεί και η προσοχή να έχει διασπαστεί, αλλά απ' την άλλη μπορώ να σκεφτώ πολύ χειρότερα πράγματα απ' την υπερπροσφορά τέλειων πραγμάτων online.

13

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών - Μικροπράγματα

Mικροπράγματα / Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών

«Υστερικές» όσες μιλούν συνεχώς για τα γυναικεία δικαιώματα και «τα θέλουν» όσες είναι θύματα καταπίεσης και δεν το καταγγέλλουν, μάς ενημερώνει ο υποψήφιος ευρωβουλευτής, Δημήτρης Παπανώτας.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΑΝΑ ΚΡΑΒΑΡΗ

σχόλια

11 σχόλια
Μου ξύπνησες αναμνήσεις απο τα πιο όμορφα μου χρόνια. Τα παιδικά. Εγώ πάλι μικρός ήμουν μανιακός με τις βιντεοκασέτες. Βιντεογραφούσα τα αγαπημένα μου κινούμενα σχέδια βλέπε Dragonball, Sailormoon, Power Rangers κλπ όπως και τραγούδια,βίντεο κλιπ,συναυλίες των αγαπημένων μου καλλιτεχνών. Πρόσφατα μάλιστα τακτοποίησα σε κούτες όλες τις βιντεοκασέτες και ο αρίθμος τους έφτασε τις 320. Δε τόλμησα να πετάξω καμία. Αν και είμαι 26 ετών, μου φάνηκε πως πέρασε αιώνας απο εκείνα τα χρόνια.
Που νά'βλεπες και τους ροκάδες που κάναμε αμάν να δούμε κάνα λάιβ των Doors ή του Dylan και τη στήναμε στο TELE-CITY να γράψουμε σε VHS τα ''Oldies but Goodies'' του Καρατζαφέρη με στανταράκια τα κλιπ του ''Venus'' των Shockin' Blue και του ''Sylvia's Mother'' των Doctor Hook and The Medecine Show. Ενώ σήμερα και να κλάσει (με το συμπάθειο) ο Robert Plant, θα το δεις μοστραρισμένο στο youtube...
Πόσο συγκινητικό... Πριν ένα χρόνο περίπου είχα πάει στο σπίτι μια παιδικής φίλης... Και μου λέει αυτό το θυμάσαι ;;; Και μου βγάζει μια κασέτα που της είχα γράψει το 1998.... Έπαθα σοκ .... Κατεβήκαμε στο σπίτι του πατέρα της γιατί στο σπίτι της δεν υπήρχε μέσο να την παίξουμε... Και ενώ όλα αυτά τα τραγούδια μου τα έχω σε μια λίστα στο ipod σαν 90s και τα ακούω αραιά και που, όταν τα άκουσα ένιωσα ότι όλα είχαν νόημα ποιο τραγούδι πρώτο ποιο μετά ποια θα είναι σε ποια πλευρά.... Τόσο συγκινητικό γιατί ήταν ένα δώρο που είχα μπει σε μια διαδικασία να το φτιάξω rec stop και πάλι από την αρχή και να μην υπάρχουν κενά... Όλα απέκτησαν νόημα ( τουλάχιστον για έμενα ) είχαν μια συνοχή
Τι μου θύμισες τώρα.....!Φοιτήτρια κι εγώ στο Λονδίνο (1982-87) κι από τις πιό έντονες (κι όμορφες) αναμνήσεις μου, τα κυριακάτικα μεσημεριανοαπογεύματα, που ο Capital , έπαιζε για 5-6 ώρες non stop μουσική χωρίς διαφημίσεις και σχόλια, μόνο μουσική. Κάθε 15-20 λεπτά σταματούσε, σου έλεγε τι άκουγες ώς τώρα- τι θα ακούσεις μετά, και πάμε πάλι από την αρχή..... Εχω κασέτες με εκπληκτικά κομμάτια από εκείνα τα απογεύματα με John Lee Hooper, BB King, Nina Simone, Deep Purple, Genesis, Stevie Ray Vaughan, Santana, Pink Floyd, Stones, Clash, Cure, Mary Wilson κι ότι άλλο μπορεί να ονειρευτεί ο άνθρωπος στην κατηγορία ευχάριστη μουσική έκπληξη.Πριν από κανένα μήνα έκανα το γνωστό σε όλους ξεκαθάρισμα βιβλιοθήκης. Τις βρήκα τις κασεττούλες τις TDK. Και, παρ' όλο που ούτε κι εγώ έχω πια κασετόφωνο για να τις ακούσω, ομολογώ ότι δεν μπόρεσα να τις πετάξω. Αντί για αυτό, με πολύ αγάπη για την 20χρονη εκείνη ανυποψίαστη φοιτήτρια, και με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, τις φύλαξα τις κασετούλες μου εκεί που φυλάω όλα μου τα αγαπημένα πράγματα.....Σε ευχαριστώ Αρη!
Εχω κρατησει σε κασσετα τα μηνυματα απο τον Eρωτικο στη Θεσσαλονικη οταν ημουν φοιτητης..."Να μ αγαπας, θελω να μου το λες...Και αν δε μ αγαπας, ψεμματα δε θελω να μου το λες..."
Οι κασσέττες έχουν καμμία δεκαετία που σταμάτησαν να κυκλοφορούν — όχι αιώνα. Αυτό που κάποιοι κάνουν λες και τι έγινε που έχουν ακόμη κασσεττόφωνα ή/και κάποιες κασσέττες από παλιά, είναι ανόητο. Όπως και υπάρχει αρκετός κόσμος που ακόμη αγοράζει βινύλια και CDs, χωρίς να είναι συλλέκτες. Επίσης, ο συλλέκτης μάλλον θα προτιμήσει πρώτες εκδόσεις δίσκων (τόσο όσον αφορά βινύλιο, όσο και CD) και όχι remastered επανεκδόσεις (που συνήθως είναι over-compressed) ή deluxe editions (οι οποίες τις περισσότερες φορές είναι ελλειπείς).
Προς στιγμήν νόμιζα οτι εννουσες τον Αλέξανδρο Πετρίδη και τρόμαξα... Ωραίες εποχές και εγώ είχα κόλλημα με τις κασέτες. Παντα βέβαια μου χαλαγαν την ηχογράφηση οι διαφημίσεις η' ο παραγωγός.
Μου έχει μείνει το ίδιο πράγμα με τα videoclip. Youtube ούτε σαν φαντασίωση δεν υπήρχε, Mad στην επαρχία δεν πιάναμε, μουσικές εκπομπές δεν υπήρχαν και πάρα πολλές... Είχα μια βιντεοκασσέτα που μάζευα ό,τι οπτικό απόσπασμα μπορούσα από τις ΤΡΥΠΕΣ. Μόλις προσέθετα κάτι στη συλλογή, παίζει και να το παρακολουθούσα 30 φορές σερί, τόση αξία ένιωθα να έχει. Σε αυτή την κασσέτα είχα ανάμεσα στα άλλα, κάτι αποσπάσματα από το Jammin, 30 δευτερόλεπτα Τρύπες στη Θεσαλλονίκη από μια συναυλία για την Γιουγκοσλαβία και δύο ολόκληρα τραγούδια (ολόκληρα? τι λες τώρα!) από μια συναυλία που είχε μεταδώσει το MAD και μου τα είχε γράψει ένας φίλος από την Αθήνα. Τώρα, σε δευτερόλεπτα, μπορώ να δω ό,τι live τους μπορώ να διανοηθώ ότι υπάρχει. Προτιμώ εννοείται την τωρινή εποχή 1000%, η φτώχια των ερεθισμάτων ήταν άπειρη τότε.
Ανέκαθεν πίστευα ότι η κρίση της δισκογραφίας παγκόσμια οφείλεται στο ότι έπαψε ο ακροατής να ακούει μουσική στο σαλόνι του από το οικιακό σύστημά του. Αυτό έκανε την ακρόαση πάρεργο και πλέον ακούει κάποιος μουσική μόνο όταν κάνει ταυτόχρονα και κάτι άλλο (οδηγεί, χαζεύει στο internet κλπ.)...Όσο για μένα, όντας συλλέκτης κι έχοντας ένα καλό ηχητικό σύστημα, είναι άπειρες οι φορές που καταλήγω να έχω καθίσει δύο και τρεις ώρες ακούγοντας μουσική στο σαλόνι μου ξεκινώντας να ακούσω απλά ένα τραγούδι... Ιδέες δίνω...