Πώς οι MOMIX με έκαναν να ξεχάσω τα ψυχοσωματικά μου (και να παραδοθώ στη μαγεία τους)

 Πώς οι MOMIX με έκαναν να ξεχάσω τα ψυχοσωματικά μου (και να παραδοθώ στη μαγεία τους) Facebook Twitter
5

Οι Momix -πήραν το όνομα τους από ένα συμπλήρωμα διατροφής για μικρές αγελάδες- είναι μια αμερικάνικη ομάδα ακροβατικού χορού που φτιάχτηκε το 1981. Xρησιμοποιούν το όνειρο και τις ψευδαισθήσεις, χρησιμοποιώντας τίποτα περισσότερο από φωτισμούς, σκιές, στηρίγματα και κυρίως τα σώματα τους. Την τελευταία δεκαετία περισσότεροι από 200.000 Έλληνες θεατές έχουν δει μια παράσταση τους στην Ελλάδα. Ένας απ' αυτούς ήμουν κι εγώ. 

 

Δεκέμβριος του 2010. Σε μια εξαιρετικά περίεργη φάση της ζωής μου. Τα ψυχοσωματικά μου είχαν χτυπήσει κόκκινο. Παρά τα βήματα βελτίωσης που είχα κάνει στον ψυχολογικό τομέα (είχα διαγνωστεί με αγχώδη διαταραχή -έτσι εξηγούνταν όλο αυτό το άγχος για μια δεκαετία!), η αρρωστοφοβία μου συνέχιζε να με ταράζει. Και, ειδικά εκείνη την περίοδο, υπήρχε κι ένας επιπλέον λόγος που σκεφτόμουν συνέχεια ασθένειες. Η μαμά μου ήταν βαριά άρρωστη (θα άντεχε περίπου ένα εξάμηνο ακόμα, πριν φύγει απ' τη ζωή) και καθημερινά ασχολούμασταν με ιατρικά θέματα, εξετάσεις, νοσοκομεία, φάρμακα, θανατηφόρα συμπτώματα. Κι εγώ, αρρώσταινα και μόνο που τα σκεφτόμουν. 

  

Εκείνη την ημέρα, που είχαμε κλείσει για να πάμε στους MOMIX στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, είχα κολλήσει με το πιο άκυρο ιατρικό θέμα - είχα κολλήσει πραγματικά όμως: Μερικές εβδομάδες νωρίτερα είχα βγάλει με επέμβαση έναν φρονιμίτη. Δεν φοβόμουν τον φρονιμίτη - φοβόμουν μόνο πράγματα που μπορεί να σήμαιναν καρκίνο. Τον είχα βγάλει μεν, ο γναθοχειρουργος όμως ανησυχούσε διότι η τρύπα-πληγή που υπήρχε πλέον στη θέση του δεν έλεγε να κλείσει-επουλωθεί με τίποτα. Γιατί άραγε, σκεφτόμουν. Μήπως είχα κάποιον καρκίνο του στόματος; Κάποια ασθένεια που κάνει το αίμα να μην πήζει;

 

 Πώς οι MOMIX με έκαναν να ξεχάσω τα ψυχοσωματικά μου (και να παραδοθώ στη μαγεία τους) Facebook Twitter

 

Δεν χρειαζόμουν και πολλά για να φρικάρω. Εδώ φρίκαρα από τσιμπήματα κουνουπιού που νόμιζα ότι ήταν καρκίνος του δέρματος, που λέει κι ο Γούντι Άλλεν. Τώρα μου φαίνεται τρελό ότι εξαιτίας της αγχώδους διαταραχής μου δεν απολάμβανα ένα σωρό πράγματα (ακριβώς επειδή το μυαλό μου στριφογύριζε συνέχεια γύρω απ' τις υποτιθέμενες ασθένειές μου και δεν μπορούσα να ησυχάσω για να δω την ταινία, την παράσταση, τη συναυλία, οτιδήποτε). Τότε όμως ήταν η καθημερινότητά μου και παρ' ό,τι είχα ξεκινήσει την ψυχοθεραπεία που, τελικά, (μαζί με τα ζολόφτ λίγο καιρό μετά) με έσωσε, η κατάσταση της μαμάς μου με είχε συνεχώς στην τσίτα να ψάχνω ιατρικά προβλήματα πάνω μου ακόμα κι εκεί που δεν υπήρχαν. 

 

Στους MOMIX εκείνο το βράδυ πήγαμε με το Γιώργο και τις μητέρες μας. Κανείς δεν ήξερε πόσο βασανιζόμουν από μέσα μου, οι άλλοι ήταν χαρούμενοι και ανυπομονούσαν για την παράσταση. Όταν το θέαμα ξεκίνησε έκανα μεγάλη προσπάθεια να το παρακολουθήσω, αλλά το μυαλό μου έτρεχε σε σκοτεινά μονοπάτια, συνεχώς. Πίεζα τον εαυτό μου να σταματήσει να υπεραναλύει και προσπάθησα να με πείσω σκεπτόμενος ότι έπρεπε να χαλαρώσω και να χαρώ αυτήν που μπορεί να ήταν και η τελευταία έξοδός μου με τη μαμά μου πριν αυτή πεθάνει. Όλα αυτά όμως αύξαναν την πίεση, και με άγχωναν περισσότερο. 

 Πώς οι MOMIX με έκαναν να ξεχάσω τα ψυχοσωματικά μου (και να παραδοθώ στη μαγεία τους) Facebook Twitter

Δεν θυμάμαι πώς ακριβώς έγινε. Όμως έγινε. Ξεχάστηκα, και παρακολούθησα σαν υπνωτισμένος το θέαμα, μέχρι που αυτό τελείωσε, μαγεμένος απ' αυτά που βίωνα. Ούτε τότε δεν μπορούσα να αντιληφθώ την ακριβή στιγμή που το μυαλό μου καθάρισε και άρχισε να απολαμβάνει. Είχα νιώσει όπως νιώθει κανείς μια νύχτα αϋπνίας που προσπαθεί να κοιμηθεί αλλά οι σκέψεις τρέχουν με χίλια, και ξαφνικά ξυπνάει κι είναι το επόμενο πρωί, και χωρίς να το καταλάβει είχε τελικά πέσει σε έναν βαθύ, αναζωογονητικό ύπνο. Εκείνη η παράσταση των MOMIX που έχει μείνει ακριβώς έτσι: Σαν ένα όμορφο όνειρο. 

Αυτά τον Δεκέμβριο του 2010. Φέτος η ομάδα επέστρεψε στην Ελλάδα (έπαιξε σε 6 sold-out παραστάσεις στην Αθήνα, και έρχεται και στην Θεσσαλονίκη, στο Μέγαρο πάλι από 1 έως 5 Απριλίου), με ένα μεγάλο best of της.

Θα ακουστεί ίσως κάπως γλυκερό αλλά ο τίτλος αυτής της νέας τους παράστασης [Dreamcatcher, δηλαδή Ονειροπαγίδα] σχεδόν με συγκίνησε - μου φάνηκε απόλυτα ταιριαστός με την εμπειρία που είχα ζήσει...

 Πώς οι MOMIX με έκαναν να ξεχάσω τα ψυχοσωματικά μου (και να παραδοθώ στη μαγεία τους) Facebook Twitter
 Πώς οι MOMIX με έκαναν να ξεχάσω τα ψυχοσωματικά μου (και να παραδοθώ στη μαγεία τους) Facebook Twitter
 Πώς οι MOMIX με έκαναν να ξεχάσω τα ψυχοσωματικά μου (και να παραδοθώ στη μαγεία τους) Facebook Twitter
 Πώς οι MOMIX με έκαναν να ξεχάσω τα ψυχοσωματικά μου (και να παραδοθώ στη μαγεία τους) Facebook Twitter
 Πώς οι MOMIX με έκαναν να ξεχάσω τα ψυχοσωματικά μου (και να παραδοθώ στη μαγεία τους) Facebook Twitter
 Πώς οι MOMIX με έκαναν να ξεχάσω τα ψυχοσωματικά μου (και να παραδοθώ στη μαγεία τους) Facebook Twitter
 Πώς οι MOMIX με έκαναν να ξεχάσω τα ψυχοσωματικά μου (και να παραδοθώ στη μαγεία τους) Facebook Twitter
 Πώς οι MOMIX με έκαναν να ξεχάσω τα ψυχοσωματικά μου (και να παραδοθώ στη μαγεία τους) Facebook Twitter
 Πώς οι MOMIX με έκαναν να ξεχάσω τα ψυχοσωματικά μου (και να παραδοθώ στη μαγεία τους) Facebook Twitter
 Πώς οι MOMIX με έκαναν να ξεχάσω τα ψυχοσωματικά μου (και να παραδοθώ στη μαγεία τους) Facebook Twitter
 Πώς οι MOMIX με έκαναν να ξεχάσω τα ψυχοσωματικά μου (και να παραδοθώ στη μαγεία τους) Facebook Twitter
 Πώς οι MOMIX με έκαναν να ξεχάσω τα ψυχοσωματικά μου (και να παραδοθώ στη μαγεία τους) Facebook Twitter
 Πώς οι MOMIX με έκαναν να ξεχάσω τα ψυχοσωματικά μου (και να παραδοθώ στη μαγεία τους) Facebook Twitter
 Πώς οι MOMIX με έκαναν να ξεχάσω τα ψυχοσωματικά μου (και να παραδοθώ στη μαγεία τους) Facebook Twitter
 Πώς οι MOMIX με έκαναν να ξεχάσω τα ψυχοσωματικά μου (και να παραδοθώ στη μαγεία τους) Facebook Twitter
 Πώς οι MOMIX με έκαναν να ξεχάσω τα ψυχοσωματικά μου (και να παραδοθώ στη μαγεία τους) Facebook Twitter
 Πώς οι MOMIX με έκαναν να ξεχάσω τα ψυχοσωματικά μου (και να παραδοθώ στη μαγεία τους) Facebook Twitter

 

 

5

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

5 σχόλια
Συγνωμη που θα σας το χαλασω αλλα δν ειναι γι ολους ετσι τα πραγματα. Ειχα ακουσει τα καλυτερα, εχω δει πολλα αντιστοιχης θεματολογιας θεαματα και εχω και εγω αγχωδεις διαταραχες και αγοραφοβια. Επαθα μια απο τις μεγαλυτερες κρισεις μου εκει μεσα. Καθολου πρωτοτυπο, καθολου μαγευτικο, με καμια ροη, πολυ μεγαλα νουμερα χωρις να εχουν να πουν κατι διαφορετικο, καμια σκηνοθεσια. Με λιγα λογια ενα φιασκο, που δν αξιζε τα λεφτα του, που ειναι κ το λιγοτερο οταν πας να δεις τεχνη, αλλα δν αξιζε τετοια φρικη που εφαγα κι εγω και η παρεα μου μαλιστα.
θα συμφωνήσω απόλυτα για το 2010. Μαγεία, πληρότητα, σε παρέσυραν σε έναν άλλο κόσμο με αυτό που έβλεπες οπτικά, ακουστικά. ήθελες να συμμετέχεις με όλες σου τις αισθήσεις, να μη χάσεις την παραμικρή λεπτομέρεια..Μι από τις καλύτερες παραστάσεις που έχω παρακολουθήσει στη ζωή μου.Τους είδα και πριν μαι βδομάδα στο Μέγαρο με ανυπομονησία. Πολύ καλοί, άρτιοι τεχνικά, πρωτότυποι σε αρκετά μέρη. Ωστόσο, η μαγεία που είχα ζήσει το 2010 δεν υπήρχε. Αυτό το θέαμα που σε παρασύρει κάθε λεπτό, που προσπαθείς να εστιάσεις με όλες σου τις αισθήσεις υπήρξε σε συγκεκριμένα σημεία της παράστασης. Ίσως έφταιγε και η μεγάλη αίθουσα του Μεγάρου.. Ίσως κάποιες χορογραφίες που για μένα έκαναν κοιλιά...Δεν ξέρω. Ίσως και εγώ.
Όποιος ενδιαφέρεται για ένα διαφορετικό πλην καθαρό καλλιτεχνικό θέαμα, να σπεύσει να παρακολουθήσει παράσταση των MOMIX. Όσο υψηλό κι αν του φανεί το εισιτήριο, να το τολμήσει χωρίς επιφύλαξη. Το αντίτιμο θα του φαίνεται ελάχιστο μετά το τέλος της παράστασης. Σας μιλάω εκ πείρας. Πήγα πριν μερικά χρόνια στην παράσταση εντελώς δύσπιστη, και μόνο για να συνοδεύσω τη μητέρα μου που εκείνη την περίοδο περνούσε πολύ δύσκολα (κοίτα σύμπτωση) και ένιωθα ότι η παρουσία μου σε κάτι που ήθελε να απολαύσει θα της έκανε καλό. Μέσα μου, βέβαια, πίστευα πως θα δω άλλη μια μετριότητα με ακροβατικά και άλλα συναφή που στοχεύουν αποκλειστικά σε εντυπωσιασμό, διότι τυγχάνω ιδιαίτερα απαιτητική και με φαντασμαγορικά θεάματα στο παρελθόν δεν είχα και τις καλύτερες εμπειρίες. Οι MOMIX με διέψευσαν, με εντυπωσίασαν, με ταξίδεψαν, με κέρδισαν εκατό τοις εκατό. Οπτικοποιούσαν μπροστά σου όνειρα, οικολογικά μηνύματα (είχα δει την παράστασή τους με θέμα τη φύση), ομορφιά και ποίηση. Με μια αέρινη, ρυθμική και σχεδόν μυστηριακή αναπαράσταση. Κι όλα αυτά μόνο με τα σώματά τους, φωτοσκιάσεις και πραγματικά ασήμαντα τεχνικά μέσα. Συν τοις άλλοις, σου προσφέρουνε ένα γεμάτο ολοκληρωμένο πρόγραμμα (όχι μισά πράγματα). Ένιωθα ότι ακολουθούσαν μια αφήγηση που σε κρατούσε μαζί τους μέχρι το τέλος.Μόνο τα καλύτερα έχω να πω. Μαγεία!
Σε καταλαβαινω απολυτα και μπραβο σου που μιλας ανοιχτα για το αγχος και την αρρωστοφοβια σου, μπας και εμεις που εχουμε παρομοια συμπτωματα ξεκουνηθουμε και κανουμε κατι γι'αυτο.Ειχα κι εγω μια παρομοια λυτρωτικη εμπειρια, οσο περιμενα το μοιραιο για τη δικη μου μαμα, με τη συναυλια των Antony and the Johnsons. Βεβαια μετα τη συναυλια το ονειρο τελειωσε αποτομα.