Ανοιχτή επιστολή - ξέσπασμα της Χρυσηίδας Δημουλίδου για όσους δανείζονται τα βιβλία της (και δεν τα αγοράζουν)!

Facebook Twitter
103
UPDATE: Το κείμενο αφαιρέθηκε απ' το Facebook της. 

Σωστή κίνηση. Περιμένουμε καινούριο, διευκρινιστικό και σίγουρα όχι γραμμένο εν θερμώ. (Ελπίζω και όχι με κεφαλαία.)

Τώρα στο Facebook της υπάρχει πάνω πάνω (στη θέση του κειμένου για τον δανεισμό βιβλίων) αυτό!

αυτά λοιπόν της έμαθε η ζωή...

-------------------------

Έγραψε στο Facebook το παρακάτω κείμενο με τίτλο: 

ΥΠΟΘΕΣΗ ΔΑΝΕΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ...

 

Αγαπητοί φίλοι αναγνώστες


Κάποια στιγμή θα πρέπει να συνειδητοποιήσετε μερικά πράγματα και επειδή το κακό παράγινε, θα το κάνω θέμα. Πρέπει λοιπόν να μάθετε πως η συγγραφή, τουλάχιστον από την πλευρά μου, είναι επάγγελμα και όχι χόμπι. Επομένως αφού είναι επάγγελμα και ο άλλος μοχθεί για αναπαράγει έργο, θα πρέπει και να αμείβεται γι αυτό. Κάποιοι λοιπόν αναγνώστες, μου δηλώνουν με ιδιαίτερη μάλιστα υπερηφάνεια ότι δανείζονται όλα τα βιβλία μου απο δανειστικές βιβλιοθήκες ή τα ανταλλάσουν γιατί δεν έχουν χρήματα λόγω της οικονομικής κρίσης.
 
Όμως αυτό δεν είναι τωρινό, γινόταν πάντα από τότε που άρχισα να πρωτογράφω. Ως ένα σημείο το καταλαβαίνω, όμως δεν καταλαβαίνω, πως είναι δυνατόν ένα βιβλίο να βρίσκεται στις προθήκες δανειστικών βιβλιοθηκών μια εβδομάδα μετά την έκδοσή του και μάλιστα χωρίς την άδεια του συγγραφέα; Ένα βιβλίο για να μπει στις βιβλιοθήκες πρέπει να εχει κάνει τον κύκλο του που είναι 5 με 10 χρόνια, ή να βρίσκεται στα αζήτητα. ή π.χ ένας Καζαντζάκης, ένας Ντοστογιέφσκι, μια Λιλίκα Ζωγράφου κλπ που τα βιβλία τους έχουν εκδοθεί εδώ και πολλά χρόνια.
 
Επίσης σχολεία και αναγνώστες μου ζητούν να τους χαρίσω βιβλία. Δηλαδή να πληρώσω για να τα αγοράσω, και μετά να χρεωθώ τα έξοδα αποστολής και να τους τα στείλω. Χώρια το πήγαινε έλα. Τόσο θράσος.
 
Αγαπητοί αναγνώστες θα πρέπει να μάθετε να σέβεστε τον μόχθο ενός δημιουργού. Ο συγγραφέας εργάζεται σκληρά και πληρώνει ένα απίστευτο τίμημα μοναξιάς και σωματικής υγείας γιατί καταπονείται όχι μόνο το σώμα του , αλλά και ο εγκέφαλος του. Και ενώ παράγει κοινωνικό και επιμορφωτικό έργο, αμείβεται στο κάθε βιβλίο του από 0.20 λεπτά έως 1 ευρώ [καθαρά], δηλαδή ψίχουλα. Τα άλλα πάνε υπέρ πίστεως και πατρίδος.
 
Επομένως το να ζητάτε εσείς να σας δίνει δωρεάν αυτή την σταγόνα μόχθου του, όχι μόνο τον υποβιβάζει σαν επαγγελματία, αλλά και τον πλήττει οικονομικά. Το ίδιο γίνεται και με τα λαθραία cd και ταινίες , αλλά εκεί τουλάχιστον πληρώνετε ένα ποσό. Στην περίπτωσή μας όχι μόνο δεν δίνετε δεκάρα τσακιστή, αλλά ζητάτε να πληρώσει επιπρόσθετα ο δημιουργός για να έχετε εσείς το έργο του. Μάλιστα κάποιοι αναγνώστες είχαν το θράσος να με βρίσουν και να με στολίσουν με χείριστα κοσμητικά επίθετα επειδή αρνήθηκα να τους χαρίσω βιβλία μου.
 
Οι δε δανειστικές βιβλιοθήκες έμειναν κατάπληκτες που δεν ήθελα να μοιράζω στους Έλληνες τα πνευματικά μου έργα δωρεάν, με πρόσβαλλαν επίσης με τα λεγόμενά τους λες κι εγώ βρίσκω τα προς το ζείν στον δρόμο κι αν αύριο μείνω κουλή η στραβή ή πάθω κάτι σοβαρό και δεν μπορώ να γράψω, αυτοί θα με ταΐσουν. Αν είναι έτσι, τότε να υπάρχει και δανειστική ταινιοθήκη και δανειστική ιματιοθήκη, πινακοθήκη, φαγοποτοθήκη κλπ.

Οι δανειστικές βιβλιοθήκες δημιουργήθηκαν με σκοπό να δανείζουν βιβλία που έκαναν το κύκλο τους και πλέον μένουν στα αζήτητα. Ήδη η δικηγόρος μου που είναι η καλύτερη στα πνευματικά δικαιώματα, ανέλαβε να το ψάξει. Βιβλία μου χαρίζω εκεί που κρίνω εγώ ότι πρέπει να δώσω και το κάνω με όλη μου την καρδιά. Οι υπόλοιποι καλό θα είναι να το σκεφτούν καλύτερα. Ποτέ στην ζωή μου, ακόμη κι όταν σπούδαζα και δεν είχα μια, δεν δανείστηκα βιβλίο. Έκανα οικονομίες και αγόραζα. Απλά ήμουν πολύ επιλεκτική. Πως στο καλό τα κατάφερνα να έχω πάντα βιβλία σπίτι μου;

Οι οικονομικές απώλειες που έχει ένας συγγραφέας είναι ανυπολόγιστες. Μη τον συγκρίνετε με τους εκδότες ή τους βιβλιοπώλες, εκείνοι είναι επιχειρηματίες θα βρουν την άκρη. Ο συγγραφέας στην Ελλάδα είναι η τελευταία τρύπα του ζουρνά. Εσείς οι ίδιοι αν αγαπάτε πραγματικά το βιβλίο και δεν είστε οι αναγνώστες αλεξιπτωτιστές , θα έπρεπε να συνδράμετε σ αυτή την προσπάθεια. Διαφορετικά καλύτερα να σταματήσουμε να γράφουμε και να αφιερώσουμε τον χρόνο μας στον εαυτό μας.

Η παρούσα επιστολή εγράφη μετά από συζητήσεις με πολλούς συγγραφείς που εξέφρασαν έντονα αυτό το παράπονο. Σας ευχαριστώ πολύ , αν κατανοήσετε αυτή την επιστολή μου..

Χρυσηίδα Δημουλίδου
 
 
 
 

ΠΡΟΧΕΙΡΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ

Θυμάστε όταν οι Metallica κλαίγονταν για το Napster στα τέλης των '90ς; "Δεν πληρωνόμαστε όταν κατεβάζετε τα τραγούδια μας δωρεάν", έλεγαν και πρωτοστατούσαν στις μηνύσεις εναντίον του σάιτ. 

Ήταν ειρωνικό το θέαμα: οι πιο πλούσιοι μουσικοί της ροκ διαμαρτύρονταν επειδή θα έχαναν τα ψίχουλα των φτωχών καταναλωτών! Κι ας είχαν δίκιο: το γεγονός ότι δεν έκαναν μια καμπάνια υπέρ των νέων, άπορων μουσικών που μπορεί να πλήττονταν απ' το Napster αλλά υπέρ των δισεκατομμυριούχων εαυτών τους τους έκανε να μοιάζουν υπερβολικοί. 

Η κυρία Δημουλίδου προφανώς δεν είναι δισεκατομμυριούχος, όμως πραγματικά προκαλεί εντύπωση το ξέσπασμά της: αν παραπονιέται αυτή, με τις τόσες εκατοντάδες χιλιάδες πωλήσεις - τι να πουν όλοι οι υπόλοιποι. Χωρίς να καταλαβαίνει ότι προσβάλλει τους φανς της, λέει μερικές αλήθειες. Με τον τρόπο της όμως χάνει το όποιο δίκιο της. Ας έλυνε τα προβλήματά της ιδιωτικά - χωρίς να τα κοινοποιήσει και χωρίς να προκαλεί το κοινό αίσθημα ανθρώπων που δεν έχουν να φάνε ή συγγραφέων που δεν βγάζουν δεκάρα (και δεν τους φταίνε οι βιβλιοθήκες φυσικά). 

Είμαι κι εγώ συγγραφέας (παιδικών βιβλίων) κι έτσι ας πω μια γνώμη: Προφανώς θα προτιμούσα όλοι να αγόραζαν τα βιβλία μου και κανείς να μην τα δανείζεται απ' τις βιβλιοθήκες. Προφανώς θα ήλπιζα αντί να πηγαίνουν χέρι χέρι τα αντίτυπα που αγοράστηκαν από παιδιά, κάθε παιδάκι να έχει αγοράσει το δικό του αντίτυπο. Αλλά αυτή είναι δική μου επιθυμία -άσε που δεν την είχα καν σκεφτεί μέχρι που διάβασα την επιστολή της Χ.Δ.- και δεν μπορώ να την απαιτήσω απ' τους άλλους.

Χίλιες φορές να με διαβάσει δωρεάν περισσότερος κόσμος, παρά να πλουτίσω!

Έχουν κυκλοφορήσει 12 βιβλία μου. Στον μικρόκοσμο της παιδικής λογοτεχνίας θεωρούμαι σούπερ τυχερός - τα περισσότερα έχουν πάει πολύ καλά, και ο εκδοτικός οίκος θέλει να γράφω κι άλλα. Εκτός αν μιλούσα μόνο υπέρ των πιο αδικημένων, δηλαδή εκτός αν μιλούσα για τους άλλους συγγραφείς παιδικών βιβλίων, αυτούς που δυσκολεύονται να εκδόσουν πάνω από ένα βιβλίο, αυτούς που οι εκδοτικοί τους ζητούν να πληρώσουν απ' την τσέπη τους, αυτούς που οι πωλήσεις τους είναι απογοητευτικές, θα ακουγόμουν προκλητικός.

Να κάτσω να κλαίγομαι εγώ που στο κάτω κάτω έχω ένα σωρό best sellers επειδή κάποιοι δανείζονται τα βιβλία μου από βιβλιοθήκες;! Να λέω ότι "Το κακό παράγινε"; Να υποστηρίζω ότι παράγω κοινωνικό και επιμορφωτικό έργο και να γκρινιάζω για την αμοιβή μου; Αυτά λύνονται είτε με την δικηγόρο, είτε ιδιαιτέρως - το να τα πεις δημόσια σου γυρίζει μπούμερανγκ.

Ποιον θα ενδιέφερε -εν μέσω κρίσης- το αν θεωρώ ότι δεν βγάζω αρκετά απ' τα παιδικά μου βιβλία (που θεωρώ ότι βγάζω υπέραρκετά, και είμαι ευγνώμων γι' αυτό); Και πώς μιλά η κυρία Δημουλίδου έτσι για όσους -αφελώς, έστω- της ζητούν βιβλία της; (Λέει: "Τόσο θράσος.") Υπάρχει λύση σ' αυτό. Μην τους στέλνεις. Παρέπεμψέ τους στον εκδοτικό οίκο. Τσατίσου, αλλά από μέσα σου. Κι αυτούς που σε βρίζουν σκαιότατα επειδή δεν τους χαρίζεις βιβλία -εδώ μαζί της, έχει χίλια δίκια- κάντους μήνυση. 

First world problems αποκαλούνται κοροϊδευτικά όλα τα προβλήματα τύπου, "αχ, καταστροφή, γρατζουνίστηκε η Μερσεντές μου." Και ενώ ο κόσμος πεινάει, γκρινιάζει η κυρία Δημουλίδου για τα διαφυγόντα κέρδη της απ' τις βιβλιοθήκες. Θα την παραδεχτώ αν, χωρίς να νοιαστεί καθόλου για τα δικά της βιβλια (να τα αφήσει στις βιβλιοθήκες) κάνει καμπάνια για τα βιβλία άλλων, άπορων συγγραφέων. Εκεί θα είμαι μαζί της - αν εξαιρέσουμε τα δικά μας απ' την καμπάνια όμως. 

ΥΓ1. Αν μιλάει για τον εαυτό της όταν λέει ότι οι συγγραφείς (βιβλίων που κάνουν 15 και 20 ευρώ) παίρνουν από 0.20 μέχρι 1 ευρώ, τότε να της πω ότι την έπιασαν κορόιδο. 

YΓ2. Να σημειωθεί ξανά πως έχει κάποια δίκια η συγγραφέας σε σχέση με τα βιβλία νέας κυκλοφορίας και τις βιβλιοθήκες. Καλύτερα να μιλήσει -αναλυτικότερα- γι' αυτά - έχουν πραγματικό ενδιαφέρον.

ΥΓ3. Στο τέλος της επιστολής λέει με μια εσάνς απειλής: "Διαφορετικά καλύτερα να σταματήσουμε να γράφουμε και να αφιερώσουμε τον χρόνο μας στον εαυτό μας." 

Όποιος γράφει, όχι επειδή το έχει ανάγκη, αλλά επειδή θέλει να βγάλει ακόμα περισσότερα λεφτά, ας σταματήσει κι ας αφιερώσει τον χρόνο του στον εαυτό του - κανένα πρόβλημα με μας. :)

 

 

*SOS! ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Τα καλύτερα (μη μηνύσιμα) σχόλια αναγνωστών της Δημουλίδου στο Facebook της

103

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
Ως συγγραφέας, θα ήθελα να προσθέσω και εγώ τη δική μου ταπεινή άποψη σε όλα αυτές που έχουν ήδη διατυπωθεί, χωρίς βέβαια να διεκδικώ κάποιο αλάθητο. 1)... ΓΙΑ ΤΟ ΓΡΑΨΙΜΟ: Η συγγραφή αποτελεί –κανονικά– ανάγκη και όχι επάγγελμα. Όπως ο ζωγράφος, για να εκφραστεί, νιώθει την ανάγκη να πιάσει το πινέλο, ο συνθέτης να ακουμπήσει τα δάχτυλά του πάνω στα πλήκτρα ενός πιάνου ή στις χορδές μιας κιθάρας, έτσι και ένας συγγραφέας «εξαναγκάζεται» από τον εαυτό του και τις ιδιαιτερότητες της προσωπικότητάς του να πιάσει το στυλό –για άλλους είναι χρυσοποίκιλτη πένα– για να συγγράψει. Η κατ’ επάγγελμα συγγραφή ενός βιβλίου αποτελεί καινοφανή θεώρηση, αν βέβαια πιστέψουμε στην έννοια της έμπνευσης, η οποία εμφανίζεται μονάχα όταν αυτή το θέλει. Δυστυχώς, όμως, όλα αυτά φαίνεται να αποτελούν προϊόντα μιας άλλης εποχής, έχοντας αντικατασταθεί προ πολλού από την έκφραση «κατά παραγγελία συγγραφή βιβλίων». 2)...ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΑΝΕΙΣΜΟ: Το φαινόμενο αυτό αποτελεί σίγουρα ένα πρόβλημα για όλους τους εμπλεκόμενους με την έκδοση και την κυκλοφορία ενός βιβλίου και ειδικά για τους συγγραφείς που χάνουν πράγματι ένα μεγάλο τμήμα από τα πιθανά κέρδη τους, ωστόσο είναι και μια πραγματικότητα που δύσκολα μπορεί να αντιμετωπιστεί. Φαντάζει, όμως, κάπως εξωπραγματικό το να ζητάς από έναν αναγνώστη σου να μη δανείζει τα βιβλία σου σε άλλους, ειδικά μάλιστα όταν μια τέτοια απαίτηση διατυπώνεται με ένα τέτοιο ύφος.3)...ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΤΑΜΟΙΒΕΣ ΤΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ: Για τη συντριπτική πλειοψηφία των συγγραφέων αυτές πράγματι κινούνται στα ποσά που ανέφερε η κα Δημουλίδου. Αν, ωστόσο, συμπεριλαμβάνει και τον εαυτό της σε αυτούς, τότε θα συμφωνήσουμε με την άποψη που διαβάσαμε κάπου στο διαδίκτυο πως μάλλον εξαπατήθηκε από τον εκδοτικό οίκο με τον οποίο συνεργάζεται (κοινώς την «πιάσανε κορόιδο»). Κρίνοντας, όμως, από τη χλιδή της οικίας της, την οποία με αυταρέσκεια επιδεικνύει στις διάφορες φωτογραφίσεις της, ή η ίδια μας δουλεύει ή πράξαμε κακώς που δεν γίναμε αεροσυνοδοί μέχρι τα 40 μας, ώστε αυτό να μας επιτρέψει να ασχοληθούμε ξένοιαστα στο υπόλοιπο της ζωής μας τη συγγραφή των βιβλίων...4) ...ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΚΔΟΤΙΚΟΥΣ ΟΙΚΟΥΣ: Το θλιβερό –για αναγνωρισμένη συγγραφέα– ύφος που χρησιμοποίησε η κα Δημουλίδου, όπως και τα εκ μέρους της σχόλια που αποκάλυψαν κάποιοι από τους συνομιλητές της στο Facebook, πρωτίστως θα έπρεπε να προβληματίσουν τους εκδότες με τους οποίους έχει συνεργαστεί. Δυστυχώς, όμως, και αυτοί εδώ και καιρό αποτελούν εμπόρους, τους οποίους ενδιαφέρει αποκλειστικά και μόνο το κέρδος και ελάχιστα η ποιότητα. Ας απολαύσουν, λοιπόν, τώρα τα επίχειρα των επιλογών τους όσον αφορά τους συγγραφείς που έχουν επιλέξει, αν και νομίζουμε πως ελάχιστα ενδιαφέρονται γι’ αυτό...5) ...ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ: Μεγάλη βέβαια είναι και η ευθύνη του αναγνωστικού κοινού, γιατί –ας μην το λησμονούμε– αυτό έχει καταξιώσει με τις προτιμήσεις του κάποιους συγγραφείς. Η επιλογή ενός βιβλίου –και κατ’ επέκταση ενός συγγραφέα– δεν θα έπρεπε να στηρίζεται στο γράμμα της αλφαβήτου που υπάρχει στο εξώφυλλο του (Χ, Ψ, Ω) και σε μια άκριτη επιλογή τού οτιδήποτε προβάλλουν ή «πλασάρουν» τα ΜΜΕ, αλλά σε μια ενδελεχή αναζήτηση. Ξέρουμε... Ζητάμε πολλά...6)...ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ: Η έπαρση την οποία τροφοδοτεί η προβολή από κανάλια και δημοσιογράφους –όχι πάντα εγνωσμένης αξίας– αναγκάζει ορισμένους από εμάς τους συγγραφείς να θεωρούμε τους εαυτούς μας ογκόλιθους του πνεύματος, αντίστοιχους ενός Ντοστογιέφσκι, ενός Καζαντζάκη, ενός Ουγκώ κ.ά. Αγνοούμε –ή δεν θέλουμε καλύτερα να αποδεχθούμε– το γεγονός πως τα βιβλία μας χαρακτηρίζονται από ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο (συνήθως ερωτικό) και απευθύνονται σε ένα συγκεκριμένο κοινό (γυναικείο), χωρίς βέβαια τίποτα από όλα αυτά να είναι επιλήψιμο. Ωστόσο, για όνομα του Θεού! Ούτε κοινωνικό ούτε επιμορφωτικό έργο παράγουμε! Εύπεπτα αναγνώσματα δημιουργούμε, λιγότερο ή περισσότερο καλογραμμένα, για να διαβαστούν από τις αναγνώστριές μας συνήθως πάνω στην καλοκαιρινή ξαπλώστρα μιας παραλίας. Ας πατάμε, λοιπόν, και λίγο στη γη και ας έχουμε υπόψη πως μπορεί σήμερα μια εφήμερη δόξα να μας τυλίγει στα φτερά της, αλλά έπειτα από ορισμένες δεκαετίες δεν θα μας θυμάται ή –το σημαντικότερο– δεν θα μας διαβάζει κανείς... Θα μπορούσα να γράψω και άλλα πολλά για την επιστολή της κας Δημουλίδου, η οποία προσωπικά με εξέπληξε, μη μπορώντας να αντιληφθώ πώς είναι δυνατό το χρησιμοποιούμενο σε βιβλία ύφος και λεξιλόγιο ενός συγγραφέα να απέχει έτη φωτός από το αντίστοιχο μιας επιστολής του, αλλά ήδη έχω γράψει πολλά και πιθανότατα σας έχω κουράσει. Γι’ αυτό είναι καλύτερο να κλείσω εδώ...
Δυστυχώς ήμουν αναγνώστριά της, και έχω όλα τα βιβλία της αγορασμένα. Μετά από αυτά που διάβασα όμως, όχι μόνο δεν αγοράζω ξανά βιβλία της, αλλά, πρώτον, θα ξεφορτωθώ και αυτά που έχω ήδη και κατά δεύτερον θα "παρασύρω" και τους φίλους μου να κάνουν το ίδιο και μάλιστα είναι πολλοί. Δεν μπορεί η κα Δημουλίδου, και οποιαδήποτε κα Δημουλίδου, να αποκαλεί τον εαυτό της συγγραφέα και να τον συγκρίνει με τον Καζαντζάκη, Ντοστογιέφσκι και άλλους πολλούς. Όσο για την δανειστική βιβλιοθήκη, για μένα, παράγουν έργο, όταν παιδιά που δεν έχουν να φάνε, οικογένειες που πεινούν και μένουν στο δρόμο, προσφεύγουν σ' αυτές, και έχουν τη χαρά να διαβάσουν τα ανάλαφρα βιβλία της για να ξεφύγουν από τα προβλήματά τους. Απορώ με το θράσος της να αποκαλεί τον εαυτό της ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ, που βγάζει τα βιβλία σωρηδόν.... ΚΑΙ Η ΣΥΓΓΡΑΦΗ, ΚΑ ΔΗΜΟΥΛΙΔΟΥ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑΛΕΝΤΟ ΚΑΙ ΓΝΩΣΗ!!!!!
Χωρίς πλάκα, το μόνο που αποδεικνύουν τα σχόλια είναι ότι στην Ελλάδα, ο συγγραφέας είναι όντως ο τελευταίος τροχός της αμάξης.Λέει ότι οι βιβλιοθήκες δίνουν αντίτυπα των βιβλίων της χωρίς την άδειά της. Αυτό σημαίνει ότι όντως επωφελούνται από τον κόπο της σε βάρος της. Το ότι είναι οικονομικά εύπορη δε σημαίνει τίποτα. Τα περισσότερα σχόλια ουσιαστικά της επιτίθενται επειδή κανένας δεν παίρνει στα σοβαρά τον πλούσιο που θέλει να εισπράττει όλη την αμοιβή του, την οποία έχει κερδίσει.Ρεαλιστικά, οι βιβλιοθήκες δε θα τηρούν πάντα τους νόμους περί πνευματικών δικαιωμάτων, ούτε θα σταματήσει η πειρατεία στις υπόλοιπες μορφές της. Αλλά τουλάχιστον μην επιτίθεστε στο δημιουργό που διαμαρτύρεται για την κατάσταση. Έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει. Επένδυσε το χρόνο του, τον κόπο του, την ευφυία και τη φαντασία του στο έργο για το οποίο αισθάνεσαι ότι δε χρειάζεται να τον πληρώσεις. Όσο για την άποψη ότι η συγγραφή είναι λειτούργημα: είναι και επάγγελμα, εκτός αν περιμένεις ότι φαγητό θα υλοποιηθεί μαγικά στο τραπέζι και οι λογαριασμοί θα πληρωθούν από μόνοι τους. Ο κακοπληρωμένος συγγραφέας που της όρμησε στο τέλος του άρθρου θα έπρεπε να πάει να της στήσει άγαλμα. Λέει αλήθειες με τις οποίες πολλοί πνευματικοί δημιουργοί έρχονται αντιμέτωποι, αλλά κανένας δεν είχε τα κότσια να τις πει. Και κρίνοντας από την αντίδραση που είχε το άρθρο, μπορεί και να είχαν δίκιο.
Η φίλη μας μιλά για τον Καζαντζάκη και τον Ντοστογιέφσκι σα να μιλά για πίνακες ζωγραφικής:" ένας Καζαντζάκης" όπως "ένας Πικάσο"Κάπου στην καλτσομηχανή του image της έχει μπερδέψει τους κανόνες του savoir parler. Πάντως όλα όσα είπε δε τα παρεξηγώ. Δουλεύει για να βγάλει το ψωμί της, όπως κάναμε στο σχολείο με τις εκθέσεις που δε προλαβαίναμε να γράψουμε... Βουτάγαμε του Γιωργάκη (που ήταν και απουσιολόγος) βγάζαμε αυτό, βάζαμε εκείνο, αλλάζαμε τη σύνταξη στο άλλο... κι έτοιμο! Μιλάμε λοιπόν για μια κοπτοραπτική πολυτελείας με υπέρμετρη λεξιθηρία και φοβερό βερμπαλισμό. Γιατί να μη το πληρώσω; που θα το βρέχουν τα παιδιά στην παραλία και θα γεμίζει άμμο; τι μ'αυτό; Η γιαγιά μου, ογδόντα επτά χρονών, πλήρωσε ένα από αυτά για να το διαβάσει. Όταν το τελείωσε μου είπε: "βιβλία είν'αυτά παιδάκι μου;; όλο σ'αγαπώ και μ'αγαπείς"
Δεν γνωρίζω αν το "ΧΡΥΣΗΙΔΑ ΔΗΜΟΥΛΙΔΟΥ" είναι πραγματικό ή ψευδώνυμο. Αν ισχύει το δεύτερο, τότε αναρωτιέμαι μήπως με καταλήξεις το "-ΙΔΑ" και το "-ΙΔΟΥ" η αεροσυνοδός-συγγραφέας εμπνεύστηκε από δυο μεγάλες κυρίες της λογοτεχνίας μας: τη ΧΡΥΣΑ Προκοπάκη και την Κική ΔΗΜΟΥΛΑ.Ή λέτε να μην τις έχει καν ακουστά; Σαν πως πολλοί από εμάς την είχαμε ακουστά τη Δημουλίδου; Κι ας έχει πουλήσει τα μαλλιοκέφαλά της! Βρε πού ζούμε και δεν παίρνουμε χαμπάρι...A, ναι... και για μια βόλτα στο σπίτι της: http://www.lifo.gr/team/bitsandpieces/29539
Τι λέει η μαντάμ; Εδώ δανείζονται βιβλία του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη και κλασικών συγγραφέων λογοτεχνίας όπως του Ουγκώ και πολλών άλλων. Ποιά νομίζει ότι είναι που οφείλει δηλαδή ο Έλληνας να έχει τα σκουπίδια της ...ε, βιβλία της στο σπίτι του. Επειδή θέλει να μαζέψει παραπάνω ευρώ; Δεν κοιτάζει που δεν έχουμε να φάμε και πάλι καλά που μπορούμε να δανειζόμαστε βιβλία.
Δυο διαπιστώσεις και τίποτα άλλο: πράγματι έχει "καταπονηθεί ο εγκέφαλός της" και πράγματι "ίσως είναι καλύτερα να αφιερώσει χρόνο στον εαυτό της". Η διάγνωση πιθανά είναι ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας. Περαστικά
Μα καλά βρε Χρυσηίδα! Επιτρέπεται εσύ, η συγγραφέας του έπους "Τον άντρα σου κεράτωνε και μάγια μην του κάνεις", μία λογοτέχνις, μία διανοούμενη, ένα γνήσιο πνευματικό τέκνο του Ντοστογιέφσκι και του Καζαντζάκη, που θα ήταν γεμάτοι περηφάνεια αν ήξεραν ότι τους μνημονεύεις στην ανοιχτή επιστολή σου και σίγουρα θα είχαν την ίδια άποψη με σένα, αλλά και το ίδιο κίνητρο γράφοντας, επιτρέπεται λοιπόν εσύ, ο ακούραστος εκφραστής της τέχνης του λόγου, να μπερδεύεις τη Λιλίκα Νάκου με τη Λιλή Ζωγράφου??Με απογοήτευσες...
Η συγγραφέας λέει το αυτονόητο, να πληρώνεται για τον κόπο της. Με την ίδια λογική αφού λόγω κρίσης δεν έχουμε λεφτά θα πρέπει να μην πληρώνουμε για τίποτα πόσο μάλλον για ένα βιβλίο που δεν μπορεί να θεωρηθεί είδος πρώτης ανάγκης.Επιτέλους στην Ελλάδα θα ζούμε με αρχές ή θα τα ισοπεδώσουμε όλα στο όνομα της κρίσης ;
Το πρόβλημα δεν είναι ότι η εν λόγω κυρία ζητάει χρήματα, αλλά ότι τολμάει και ονομάζεται συγγραφέας. Στη γλώσσα του Ομήρου και του Ευριπίδη, στη γλώσσα του Ρωμανού του Μελωδού και του Ερωτόκριτου, στη γλώσσα του Παπαδιαμάντη, του Βιζυηνού, του Κοσμά Πολίτη, του Τσίρκα και της Λούλας Αναγνωστάκη, η λέξη συγγραφέας έφτασε να σημαίνει τον κάθε ........... [Η συμπλήρωση δική σας]. Το ξέρει άραγε ότι τα βιβλία της έχουν τόση σχέση με τη λογοτεχνία όση και τα τούρκικα σήριαλ με τον κινηματογράφο; Εν τέλει το φαινόμενο της κυρίας που αυτοαποκαλείται συγγραφέας και πουλάει Barbie σε μορφή βιβλίων δεν είναι καθόλου άσχετο με την κρίση που μαστίζει τη χώρα μας εδώ και πολλά χρόνια. Πάντως αν ήξερα τη διεύθυνσή της, θα της έστελνα δωρεάν το "Πεθαίνω σα Χώρα" του Συγγραφέα Δημήτρη Δημητριάδη. Δεν θα καταλάβει λέξη από το κείμενο, αλλά ελπίζω πάντα στην επαναστατική διάσταση της Τέχνης. Έστω και με μεταφυσικό τρόπο.
Ας μάθει πρώτα ότι τα προς το ζην είναι με ήτα και όχι με έψιλον ιώτα γιατί είναι συνηρημένο. Και το "πώς" όταν ερωτά τονίζεται. Επίσης, οι δημόσιες βιβλιοθήκες αγοράζουν τις νέες κυκλοφορίες από τον εκδ. οίκο και όχι από τους συγγραφείς. Τουλάχιστον στην Κύπρο έτσι γίνεται, δεν ξέρω στην Ελλάδα. Και επιτρέψτε μου να σχολιάσω κυπριακά.Άτε όλαν που τζιαμέ!! =Άντε μωρή από κειΜωρέ σαν δεν ντρέπεταικ.λπ.
Η πλειοψηφία των σχολίων εδώ μέσα αποτελούν πολύ καλό υλικό για φοιτητή ψυχιατρικής που θέλει να κάνει το διδακτορικό του. Αναρωτιέμαι πως δεν έχει πέσει ο server από την χολή. Είναι από τις λίγες φορές που βλέπω άτομα να παίρνουν γραμμή γραμμή από ένα κείμενο και να την παρεξηγούν με φανατισμό.. Η γυναίκα έκανε αναφορά στο πως, όχι μόνο πολλοί δεν αγοράζουν τα βιβλία σήμερα, αλλά έχουν και την απαίτηση να χρεωθεί ο συγγραφέας για να τους τα διαθέσει δωρεάν. Εάν θεωρείτε λοιπόν ότι ένα πνευματικό έργο (βιβλίο, μουσική, ταινία κλπ) έχετε δικαίωμα να το παίρνετε τσάμπα δεν έχω να προσθέσω κάτι. Δεν μπορείς να είσαι δημιουργικός και να βελτιώσεις την τέχνη σου όταν πεινάς. Α ναι, μην ξεχάσετε, όταν προσπαθήσετε να γίνετε και εσείς καλλιτέχνες, να παραπονεθείτε για το πως η μουσική/εκδοτική/κινηματογραφική βιομηχανία δεν υποστηρίζει τους νέους, δεν τους προωθεί, είναι άδικη κλπ κλπ κλπ κλπ κλπ........
Ερώτηση:- Κυρία Δημουλίδου, είμαι νοικοκυρά μητέρα δύο παιδιών, ο άντρας μου έμεινε άνεργος και όπως καταλαβαίνετε ζούμε μία δύσκολη κατάσταση. Μέσα στις δυσχέρειες που περνώ, μπορώ να δραπετεύω λίγο από την πραγματικότητα διαβάζοντας τα βιβλία σας. Δυστυχώς, όμως, δεν μπορώ να τα αγοράζω γιατί όπως είναι φυσικό δεν μου περισσεύει ούτε ευρώ. Τι μου προτείνετε;Απάντηση:- Άντε μωρή που μου θες και λογοτεχνία, πτωχή! Δες τηλεόραση που είναι τζάμπα.(ο διάλογος είναι φανταστικός)
Είχα κάνει το λάθος και αγόρασα 2 βιβλία της, βασιζόμενη στα λόγια κάποιας φίλης, η οποία με προέτρεψε να τα έχω στη βιβλιοθήκη μου. Έκανα φιλότιμες προσπάθειες να τα διαβάσω, αλλά δεν τα κατάφερα ποτέ. Αργότερα, την είδα και στην τηλεόραση να μιλάει, και η εντύπωση που μου έδωσε ήταν τόσο κακή, που εγκατέλειψα κάθε προσπάθεια να διαβάσω τα έργα της. Μετά από αυτό, θα φροντίσω να ξεφορτωθώ τα βιβλία της από τη βιβλιοθήκη μου. Όχι δε θα τα χαρίσω στη βιβλιοθήκη της γειτονιάς μου, μιας και εκείνη δε θέλει να τη διαβάζουνε δωρεάν. Θα τα πάω για ανακύκλωση. Σχεδόν έξαλλη θα είχα γίνει με όσα λέει, αλλά δεν την κρίνω ως μέσο λογικό άνθρωπο. Είναι αλλού απλά!