Πες μας λίγα πράγματα που θα ήθελες να ξέρουμε για σένα.
Εικοσιτριάχρονη Θεσσαλονικιώτισσα φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου στο τμήμα Μηχανικών Σχεδίασης Προϊόντων και Συστημάτων.
Πόσο επηρεάζουν οι καταστάσεις που ζεις τα έργα που φτιάχνεις;
Κάθε βίωμα μέσα από το οποίο έχω μάθει κάτι, έχω νιώσει πως έχω μεγαλώσει λίγο ακόμα, μου δίνει ενέργεια και κίνητρο να φτιάξω κάτι καινούργιο ή να εξελίξω κάτι παλιό. Κάθε καινούργια γνώση αποτελεί πηγή έμπνευσης.
Ασπρόμαυρες είναι οι ρίζες μας, στο μυαλό μου δεν θέλω να τις χρωματίσω, ακόμα κι αν ξέρω πως και τότε ήταν έγχρωμη η πραγματικότητα.
Υπάρχει κάποιος άνθρωπος ή άνθρωποι που σε έχουν επηρεάσει;
Η οικογένεια, το πιο σημαντικό. Από κει και πέρα, θεωρώ πως ο κάθε άνθρωπος που γνωρίζεις μπορεί να σου ξυπνήσει μια διαφορετική πτυχή του εαυτού σου. Αν αυτή σου αρέσει και σε βοηθάει να εξελιχθείς, αδράχνεις την ευκαιρία και προχωράτε μαζί, μαθαίνετε μαζί κι ο καθένας εξελίσσεται και δημιουργεί με τον δικό του τρόπο.
Γιατί έχεις επιλέξει τα έργα σου να είναι ασπρόμαυρα;
Οι πρώτες ταινίες ήταν ασπρόμαυρες. Οι πρώτες φωτογραφίες ήταν ασπρόμαυρες. Το ασπρόμαυρο είναι η αρχή όλων των ιδεών και εικόνων, η πρώτη εικονική καταγραφή της πραγματικότητας που δείχνει την ιστορία μας. Ασπρόμαυρες είναι οι ρίζες μας, στο μυαλό μου δεν θέλω να τις χρωματίσω, ακόμα κι αν ξέρω πως και τότε ήταν έγχρωμη η πραγματικότητα. Και για μένα είναι ακόμα η αρχή. Το ασπρόμαυρο είναι ένας ειλικρινής τρόπος να ορίσω την ωμή εκφραστικότητα των προσώπων που έχω παρατηρήσει, έχω γνωρίσει κι έχω σχεδιάσει μέχρι τώρα, είναι αυτό που ξέρω. Ακόμα κι αν δεν ξέρω ποιος είσαι, ξέρω ποιος είσαι στο χαρτί μου. Το ασπρόμαυρο σού δίνει την ελευθερία να φανταστείς τα χρώματα, σου δίνει ελευθερία στη σκέψη και στην αμφισβήτηση. Δημιουργείς χώρο για την αμφισβήτηση γιατί μεγαλώνεις κι αλλάζεις και η πραγματικότητα που γνώρισες είναι διαφορετική από αυτή που θα μάθεις.
Τι θα δούμε στην έκθεση «Προσωπογραφήματα» στον Δίαυλο;
Μια σειρά από ασπρόμαυρα πορτρέτα, σχεδιασμένα με μαρκαδοράκι σε χαρτί, στα οποία περιγράφονται ιδιαίτερες εκφράσεις και συναισθήματα των προσώπων που απεικονίζονται. Στόχος μου είναι να μην προϊδεάσω τον θεατή μιλώντας για τον δικό μου τρόπο σκέψης αλλά να ακούσω τον δικό του και να δω πόσες διαφορετικές ερμηνείες μπορούν να δοθούν σε αυτό που βλέπω εγώ.
Πόσο εύκολα είναι τα πράγματα για τους νέους εικαστικούς στην Ελλάδα; Θεωρείς ότι υπάρχουν προοπτικές;
Έχει σημασία; Υπάρχουν αμέτρητες ιστορίες για τυχερούς και άτυχους, πονεμένους, για αδικίες, ευκαιρίες, επιτυχίες, και πάει λέγοντας. Ο καθένας μόνος του ξέρει πόσο έχει προσπαθήσει, τι έχει κάνει λάθος, τι σωστά, αν υπάρχουν αυτές οι έννοιες, αν έχει ψάξει να βρει αυτό που θέλει, αν υπάρχει κάτι που θέλει, αν μπορεί να μετρήσει αυτά τα «αν». Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να είμαστε ειλικρινής με τον εαυτό μας, να μαθαίνουμε, να ανακαλύπτουμε και να προχωράμε, να κάνουμε κάτι. Αν ήμουν τυφλή και μου έλεγαν «μη βγεις έξω, δεν βλέπεις, δεν ξέρεις πώς να πας εκεί που θέλεις», εγώ θα έβγαινα, γιατί αν καθόμουν μέσα, μαθηματικά δεν θα υπήρχε σίγουρα καμία πιθανότητα να αλλάξει κάτι που δεν μου αρέσει. Κι αν δεν υπάρχει κάτι να αμφισβητήσεις, τι γίνεται μετά;
Μελλοντικά σχέδια;
Να ξυπνήσω νωρίς το πρωί.
«Προσωπογραφήματα», 30/4/2015-6/5, Δίαυλος, Αδριανού 1, μετρό Θησείο. Ώρες λειτουργίας: 18.00-21.00, είσοδος ελεύθερη
σχόλια