ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΣΙΛΙΚΟ
Ο διχασμός, από την εποχή του Πελοποννησιακού Πολέμου, είναι μες στο DNA μας, όσο κι αν αυτό αλλοιώθηκε από τις φυλετικές επιμειξίες 2.500 ετών. Ωστόσο ξαναφάνηκε περίτρανος στον 20ό αιώνα. Δύο εθνικές καταστροφές (η Μικρασιατική και ο Εμφύλιος) στάθηκαν μοιραίες για το κράτος-Έθνος των Ελλήνων.
Σήμερα ο διχασμός είναι αναίμακτος (εκτός από τις δέκα χιλιάδες αυτοκτονίες). Ωστόσο υπάρχει ένας άλλος, παγκόσμιος αυτήν τη φορά, διχασμός. Οι «αγορές» που κυβερνούν με το σλόγκαν «το χρήμα για το χρήμα» και οι πολίτες που υποφέρουν από την έλλειψή του, αφού το χρήμα δεν έχει ρήτρα στην οποία ν' αναφέρεται (ρήτρα χρυσού, ρήτρα παραγωγής και κατανάλωσης). Υπάρχει για-τον-εαυτό-του, αναπαράγεται μόνο του, κάνει «μεταστάσεις» αυθαίρετες όπως ο «τρελός του καρκίνου».
Σ' αυτή την παγκόσμια πραγματικότητα, σε μια συγκεκριμένη ήπειρο που τη λεν Ευρώπη, έτυχε (μετά την αρπαγή της) να προκύψει σε μια χώρα, τη χώρα μας, μια κυβέρνηση που θέλησε να περιορίσει όσο γίνεται την εξάπλωση της «επάρατης νόσου», αφού παρέλαβε ήδη έναν εξασθενημένο οργανισμό, από τα λάθος φάρμακα που του δώσαν.
Κι αυτή η χώρα, η Χώρα μας, έπρεπε να τιμωρηθεί για το θράσος της να θελήσει να υψώσει το ανάστημά της για περισσότερη αξιοπρέπεια και λιγότερη ζητιανιά. Πρότεινε μια «εναλλακτική» θεραπεία, που σωστά την ονόμασε «ισοδύναμα μέτρα».
Και της το απαγόρευσαν. Μην έχοντας κανέναν σύμμαχο στην εξουσία, σε καμία από τις 18 χώρες της ευρωζώνης, ελπίζοντας μέχρι στο παρά ένα λεπτό να εισακουστεί, ως πρόθυμη να συναινέσει σε ό,τι βρισκόταν μπρος από τις «κόκκινες γραμμές» της, κατέφυγε στο τελευταίο όπλο που της έμεινε, στο δημοψήφισμα, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αν αυτό είχε γίνει προ 5ετίας, πριν από την υπογραφή του πρώτου μνημονίου, δεν θα έφτανε ποτέ σ' αυτή την επιλογή. Την ύστατη. Όπως το είχε πει ο Καβάφης στο ποίημά του «Il gran rifiuto» («Τ' Όχι, το σωστό»).
σχόλια