Στο σημερινό «Α μπα»: τραύματα που έγιναν παράσημα

Στο σημερινό «Α μπα»: τραύματα που έγιναν παράσημα Facebook Twitter
52

 

__________________
1.

Αγαπητή Α, μπα,έχω ένα μεγάλο προβληματισμό. Εδώ και μήνες συνομιλώ με ενα φίλο απο το εξωτερικό ,ο οποίος έμαθα οτι θα ερχόταν για επίσκεψη μιας και είχε σχεση εξαποστάσεως με μια καλή μου φίλη που του γνώρισα. Αφότου ήρθε όμως ένιωθα να ζηλεύω συνέχεια, και όταν η σχέση τους δεν πήγε οσο καλά οσο την φανταζόντουσαν άρχισε να ενδιαφέρεται για εμένα, και η σχέση μας εξελίχθηκε ,μιας και είμουν η στήριξη του σε κάθε τσακωμό τους. Ενώ ενέδωσα χωρίς να έχω τύψεις ή να μετανιώνω για ό,τι έκανα νιώθω πολύ άσχημα απέναντι στη φιλη μου. Της έχω ήδη ζητήσει συγνώμη και ενώ μου έχει πεί οτι δεν θα αλάξει απέναντι μου συνεχίζω να νιωθω ασχημα, αλλά δεν θέλω και να σταματήσω να τον συναντώ ώσπου να φύγει.(Να σημειώσω πως είχαμε και, μέχρι ένα σημείο έχουμε σχέση καλύτερων φίλων και πως και αυτός μου είχε συμπαρασταθεί σε χωρισμό μου).Θα ήθελα την άποψη σου πάνω στο θέμα, ευχαριστώ για το χρόνο σου.

Τι άλλο θα ήθελες να κάνουμε όλοι για να σταματήσεις να αισθάνεσαι έστω και τόσο δα άσχημα; Να δώσουμε το όνομα σου στα παιδιά μας; Να σου χαρίσουμε ένα νεφρό; Μόνο πες τι άλλο θέλεις να γίνει, και όλοι μας θα κάνουμε ό,τι μπορούμε.

__________________
2.

Εχεις δει τη σειρα in treatment? αν ναι πως σου φανηκε?- jane


Την είδα μονορούφι πριν από χρόνια, και ξετρελάθηκα. Δεν είναι το ίδιο καλή σε όλη τη διάρκεια, αλλά συνολικά είναι από τις πιο ωραίες που έχω δει ποτέ.

__________________
3.

Όταν η μαμά σου σε έχει παραμελήσει όλα αυτά τα χρόνια, σε χτυπάει, σε υποτιμάει, σε βρίζει, δε σε αφηνει να μεινεις έξω μετα της 11:30, πως πρέπει να νιω8ω; Είμαι 18 χρόνων, και όταν μαλωνουμε και της λεω όλα αυτα, δεν κανει τίποτα αλλο από το να με βρίζει και να με χτυπάει. Μου χει παρει τα κινητα μου γιατί 8εωρεί τραγικό που έχω 3 χρόνια σχέση. Βοή8είστε με.. δεν αντέχω άλλο εδω μέσα.- Σμαράδγα

Σμαράγδα, υπάρχει βοήθεια σε τηλεφωνικές γραμμές που βρίσκονται εδώ.

Πάρε τηλέφωνο σε μια ή και περισσότερες, και μίλησε με το εξειδικευμένο προσωπικό που εργάζεται εκεί. Κάνε το όσο πιο γρήγορα μπορείς.

__________________
4.

Καλημέρα, Α, μπα;!
Έπειτα από την άποψή σου για Μπουκάι και Wayne Dyer (τον οποίο δεν είχα ξανακούσει) είπα να ρωτήσω και για τον Alain de Botton.- a desperate PhD student

Έχω διαβάσει ένα του βιβλίο που μου άρεσε πολύ, και παρακολουθώ πού και πού το book of life και το κανάλι στο youtube και το living architecture που έχει πάρα πολλή πλάκα, και σε καταλήγει σε τέλεια βίντεο όπως αυτό εδώ

__________________
5.

 

Γειά σου Α, μπα!
πραγματικά είσαι εξαιρετική! Ο τρόπος σκέψης και η διαύγειά σου με έχουν βοηθήσει πολλές φορές να ξεκαθαρίσω τις δικές μου σκέψεις που συχνά χάνονταν πίσω από μία ομίχλη. Η ερώτησή μου, είναι αν έχεις σκεφτεί να βγάλεις ένα βιβλιαράκι με τις απαντήσεις σου σε ορισμένα ζητήματα που επανέρχονται. Καταλαβαίνω ότι δεν εξαρτάται άμεσα από εσένα η έκδοση ενός βιβλίου αλλά, μήπως να το έψαχνες λίγο? Δηλαδή πολύ σούπερ αυτό το συγκεντρωτικό που έκανες τα Χριστούγεννα αλλά ωραία θα ήταν να σε ξεφυλλίζαμε κιόλας!!- Αναγνώστρια

Βιβλίο; Νομίζω ότι αυτό που θα ταίριαζε στο 'α μπα' είναι ένα newsletter, αλλά χωρίς την διαδραστικότητα και την αμεσότητα του ίντερνετ, δεν θα ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό;


__________________
6.


Πως γινεται να ξερεις οταν εισαι με εναν ανθρωπο, οτι θελεις να εισαι μαζι του για παντα? πως μπορεις να εισαι σιγουρος για κατι τοσο οριστικο?ακομα και ετσι να αισθανεσαι, πως αποκλειεις το πιθανο γεγονος μια ωραια πρωια να συναντησεις εναν ανθρωπο που θα σου ταιριαζει περισσοτερο/θα νιωσεις πιο δυνατα συναισθηματα κλπ κλπ? Αυτη ειναι μια μεγαλη μου φοβια. Ειμαι ηδη με εναν ανθρωπο 3 χρονια, ολα καλα, αν και ο ερωτας λιγο λιγο χανεται, χωρις ομως να μειωνεται η αγαπη. Αυτη ειναι ακομα εκει, παρα τα εντονα προβληματα που εχουμε το τελευταιο διαστημα..Πως βγαζεις απ το μυαλο σου σκεψεις σαν τις παραπανω οταν σε κατακλυζουν οι αμφιβολιες ομως? Ειναι φυσιολογικη αμυνα του οργανισμου η αποβολη του ερωτα, και οι σκεψεις που σε βαζουν σε τριπακι να αμφιβαλλεις, ή αυτο υποδηλωνει μια σχεση που μαλλον τελειωνει αλλα δε θες να το παραδεχτεις? μερσι! (εισαι φοβερη)- mrs underwood

Δεν είναι δυνατόν να ξέρεις ότι θα θέλεις να είσαι με έναν άνθρωπο για πάντα. Δεν είναι δυνατόν να ξέρεις οτιδήποτε για το μέλλον. Δεν παίρνουμε αποφάσεις μόνο όταν είμαστε σίγουροι ότι είναι οι σωστές. Παίρνουμε συνέχεια πάμπολλες αποφάσεις, συνειδητά ή ασυνείδητα, που μας βάζουν σε ένα μονοπάτι. Προχωράμε στη ζωή κάνοντας εκτίμηση του ρίσκου, ο καθένας όσο πιο καλά μπορεί, ή όσο πιο καλά θέλει να το κάνει. Η εκτίμηση του ρίσκου είναι μια διαδικασία που βελτιώνεται με την εμπειρία, αν κανείς βγάζει σωστά συμπεράσματα από τις εμπειρίες του.


Ενώ όμως εντοπίζουμε συνέχεια σταυροδρόμια, δημιουργούμε διλήμματα που τα κάνουμε τεράστια στο κεφάλι μας, ή κολλάμε σε παρελθοντικές αποφάσεις, παραβλέπουμε πολύ εύκολα το γεγονός ότι καμία απόφαση δεν είναι για πάντα. Πιστεύουμε, κάπως χαριτωμένα, ότι το μέλλον μας εξαρτάται από τις δικές μας αποφάσεις. Όμως το μέλλον μας είναι ένα αποτέλεσμα αποφάσεων πάρα πολλών ανθρώπων, και ακόμα περισσότερων αόρατων δυνάμεων. Από αποτελέσματα εκλογών, μέχρι τσουνάμια και διαζύγια άσχετων ανθρώπων με εμάς. Έτσι, η απάντηση είναι 'δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για κάτι οριστικό, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα αποδειχτεί ότι θα είναι οριστικό'. Η αοριστία που μας βασανίζει είναι τόσο αβάσταχτη που καταφεύγουμε σε αμέτρητα τρικ για να ξεγελάσουμε τους εαυτούς μας, και να πειστούμε ότι όχι, αν πάρουμε μια σειρά σωστών αποφάσεων, τίποτα κακό δεν θα μας συμβεί. Ζώδια, θρησκείες, θεωρίες συνωμοσίας.


Μολαταύτα, όταν φτάνουμε σε μια απόφαση που καταλήγει σε ένα συμβόλαιο, όπως είναι ένας γάμος, είναι πολύ σημαντικό να κάνει κανείς εκτίμηση του ρίσκου, όσο αβέβαια και αν είναι τα πράγματα. Οι αμφιβολίες είναι φυσιολογικές, επιθυμητές μάλλον, και πρέπει να τις ακούς, και να μην τις υποτιμάς. Το ερώτημα όμως δεν είναι «θα είμαι με αυτόν για πάντα», αλλά «μπορώ με αυτόν τον άνθρωπο να ζήσω παράλληλα, παίρνοντας από κοινού αποφάσεις, για τα επόμενα σταυροδρόμια που θα συναντήσω;» Ο έρωτας και η αγάπη δεν έχουν σημασία σε αυτό το θέμα, θα μπορούσες να έχεις κοινό όραμα και με κάποιον που δεν αγαπάς καθόλου. Αν υπάρχει κοινό όραμα για το τι είναι καλή ζωή, και για το τι είναι προσωπική ευτυχία, οι πιθανότητες να είσαι με αυτόν τον άνθρωπο για περισσότερα χρόνια αυξάνονται.


Οπότε φτάνουμε στα «έντονα προβλήματα». Τα έντονα προβλήματα δεν είναι καλό δείγμα, όπως και να το κάνουμε, αλλά το θέμα είναι για τι είδους προβλήματα μιλάμε. Είναι αυτά που άπτονται στο κοινό όραμα, που λέμε, ή είναι διαφορά χαρακτήρα, διαφορά έκφρασης συναισθημάτων, ας πούμε; Το δεύτερο μπορεί να εξομαλυνθεί με προσπάθεια (εδώ βοηθάει η αγάπη), αλλά αν είναι διαφορές βαθιές, στο τι σημαίνει επιτυχία, ευτυχία, πορεία προς τα εμπρός, μπορεί να είναι προβλήματα που θα δημιουργήσουν ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα, και αυτά θα εμποδίσουν το «για πάντα».

__________________
7.


Α, μπα μου είσαι καλά; Σε ανακάλυψα πριν ένα 6μηνο και δεν ήξερα αν πρέπει να σου γράψω. Η ανωνυμία όμως δίνει μια μεγάλη ευκολία να μιλήσω χωρίς να ντραπώ. Πριν 3 χρόνια υπήρξα θύμα βιασμού. Δεν αντέχω να με λυπούνται. Στην αρχή ήμουν όντως σοκαρισμένη όμως το ξεπέρασα. Γιατί οι γύρω μου φέρονται σαν να έγινε χθες; το σόι μου μού φέρεται σαν να πεθαίνω. Έπρεπε οι δικοί μου να "μοιραστούν τον πόνο τους" με όλους; Είμαι 20 και έχω μια σχέση 1 χρόνο περίπου. Αποφάσισα να το μοιραστώ μαζί του πριν λίγες εβδομάδες και πλέον αποφεύγει να κάνει σεξ μαζί μου. Πως θα κάνω τους γύρω μου να καταλάβουν ότι το έχω ξεπεράσει; ότι άλλοι μαθαίνουν ότι θα πεθάνουν και σκέφτονται ότι θα αφήσουν πίσω το μικρό τους παιδί ας πούμε; Κανένας φυσικά δεν μου λέει κάτι στα ίσια αλλά η συμπεριφορά τους δείχνει μόνο λύπηση. Η μητέρα μου ειδικά συμπεριφέρεται τρελά. Δεν μπορεί να καταλάβει ότι προσέχω αρκετά και ΤΟ ΕΧΩ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ. Δεν λέω ότι όταν το σκέφτομαι χαίρομαι, αλλά δεν το σκέφτομαι και συχνά ούτε με απασχολεί. Απλά προσέχω τον εαυτό μου λίγο παραπάνω. Είναι παράλογο που δεν θέλω να με κοιτά πλέον κάνεις με οίκτο; Α, μπα μου δεν είναι δικό σου πρόβλημα αυτό ούτε είσαι ειδικός για να είσαι υποχρεωμένη να απαντήσεις ορθά. Ελπίζω το καινούριο σου σπίτι να είναι σούπερ, φιλιά!- πιεσμενη

Κι όμως, γι' αυτό το θέμα νομίζω ότι θα έπρεπε να είμαι ειδικός για να απαντήσω ορθά, και επίσης πιστεύω ότι είναι ένα θέμα για το οποίο είναι σημαντικό να απαντήσει κανείς ορθά. Καταλαβαίνω απολύτως την αποστροφή σου στον οίκτο, καταλαβαίνω απολύτως ότι δεν ήθελες να το πουν οι γονείς σου σε άλλους, καταλαβαίνω και την απογοήτευση σου όταν βλέπεις ότι η προσπάθεια που κάνεις να το αφήσεις πίσω σου δεν ενθαρρύνεται, αλλά και εσύ πρέπει να καταλάβεις ότι όταν συμβαίνει κάτι κακό σε κάποιον κοντινό μας, πρέπει και εμείς να το ξεπεράσουμε μέσα μας. Θέματα όπως «γιατί δεν ήμουν εκεί», «μήπως μπορούσα να το σταματήσω πριν γίνει», σκέψεις που είναι των άλλων, δικές τους, προσωπικές, δεν είναι αντιδράσεις στη δική σου συμπεριφορά.


Και σε αυτό το θέμα, αλλιώς βαραίνει η συμπεριφορά της μαμάς σου σε σχέση με την αντίδραση ενός αγοριού που ξέρεις ούτε ένα χρόνο. Μην τους βάζεις όλους στην ίδια κατηγορία. Η μαμά σου είναι η μαμά σου, και το τι νιώθει δεν μπορείς να το καταλάβεις, όπως και αυτή δεν μπορεί να καταλάβει ότι είσαι σε θέση να το εκλογικεύσεις, να το αναλύσεις, και να το τοποθετήσεις κάπου που είναι απολύτως διαχειρίσιμο. Δεν ξέρω για ποιο λόγο το είπες στο αγόρι, μπορεί να ένιωσες την άνεση, αλλά ελπίζω να μη νομίζεις ότι χρωστάς ειλικρίνεια κάποιου είδους σε όποιον γνωρίζεις. Το ότι εσύ είσαι άνετη δεν εξασφαλίζει την άνεση των άλλων, και ο βιασμός είναι χρωματισμένος με διάφορα χρώματα στην σεξιστική κοινωνία που ζούμε. Δεν ξέρεις ποιον έχεις απέναντί σου κάθε φορά. Η αντίδραση του αγοριού αυθόρμητα δεν μου αρέσει καθόλου, κι ας ξέρω ότι μπορεί να είναι μια αθώα, αυθόρμητη αντίδραση. Εσύ ξέρεις, ή εσύ μπορείς μόνο να καταλάβεις τι συμβαίνει, και αν μυριστείς προκατάληψη, ή ενοχλητική άγνοια, λάβε το υπόψη σου.


Είχα δεν είχα, μίλησα και ας μην είμαι ειδικός.

52

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

19 σχόλια
Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση για τον Alain de Botton, ήξερα το living architecture, αλλά όχι το school of life και το book of life. Τους έριξα ήδη μια ματιά και ήδη με κέρδισαν! Ο λόγος για τον οποίο είχα ρωτήσει αναφέροντας τους άλλους συγγραφείς είναι ότι συχνά έβλεπα τα βιβλία τους στα ίδια ράφια, κάτι που μου φαινόταν σαν να αδικεί τον Alain.
#7Μπορεί να έχω και άδικο, αλλά εμένα δεν μου χτύπησε αρνητικά το ότι το παιδί δεν θέλει να κάνει σεξ μαζί της. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι ότι, από την πλευρά του, το ότι έμαθε ένα τέτοιο δεδομένο, λογικά άλλαξε τον τρόπο που θεωρεί πως αυτή βιώνει το σεξ. Εννοώ πως ίσως να σκέφτεται πως πρόκειται ακόμα για μια διαδικασία που την τραυματίζει ή που στο μυαλό της παραμένει συνδεδεμένη με το βιασμό, και γι'αυτό δεν θέλει να την πληγώσει παραπάνω. Το χειρίζεται με σχετικά λάθος τρόπο, αλλά, έτσι όπως το έθεσε η κοπέλα, εμένα δεν μου φάνηκε να τη θεωρεί "βρώμικη" ή "χαλασμένη" ή οτιδήποτε τέτοιο θα σκεφτόταν κάποιος προκατειλημμένος και σεξιστής. Πέραν αυτού, σεβασμός και θαυμασμός μόνο σε αυτήν την κοπέλα, που μοιάζει να τα έχει αναλύσει όλα τόσο σωστά, και να το έχει διαχειριστεί με απίστευτη δύναμη και αξιοπέπεια,
Καταρχήν δεν πρέπει να σε νοιάζει αν οι συγγενείς σου σου συμπεριφέρονται με οίκτο ή οι φίλοι σου. Δεν πρέπει να σε νοιάζει. Κανένας δεν μπορεί να ξέρει τι νιώθεις τι ένιωσες και το τι πέρασες. Τώρα τη μάνα σου μην την παρεξηγείς. Αν κάποιος σε αγαπάει στ'αλήθεια αυτή είναι η μάνα σου. Άμα της πεις ότι σήμερα σε χτύπησα τα καινούρια παπούτσια εκείνη θα ανυσηχίσει. Και είναι λογικό. Πίστεψε με. Τώρα φαντάσου πως νιώθει να ξέρει ότι το μωρό της (γιατί εκείνη να ξέρεις σε βλέπει όπως σε είδε όταν σε γέννησε. Για εκείνη είσαι πάντα το μωρό της) το βιάσανε. Του κάνανε τέτοιο κακό. Τώρα το αγόρι σου τι να σου πω ή φοβάται ότι μπορεί να δου κάνει κακό ή είναι απλά μαλακαντρέας. Αμα θέλεις ρώτα τον και αποφάσισε πως να προχωρίσεις με βάση τη αντίδρασή τιυ.
#1 - Έκλαψα λίγο αλλά έκατσα! Σόρρυ, το βραβείο πάει στη φίλη σου μόνο.#7 - Σου εύχομαι να είσαι πάντα τόσο δυνατή ώστε να δίνεις το παράδειγμα στους γύρω σου. Υπομονή με τους γονείς, σκέψου πόσο σημαντική είσαι γι' αυτούς και πόσο αγωνιούν. Να είσαι καλά.
#7 Ποιες ήταν οι συνθήκες; Ήταν γνωστός ή άγνωστος; Η γνώση αυτή μπορεί να βοηθήσει άλλους να ξέρουν από που να προφυλάσσονται, αν και είναι βέβαια λογικό η αποστολέας να αποφεύγει να το αναφέρει.
#2 το in treatment ειναι πολυ αγαπημενο. Παρ' όλο που ειναι αργο το προτείνω σε όσους θέλουν να δουν τη μαγεία της ψυχοθεραπειας. Αν ξερει κανεις καποιο παρομοιο παρακαλω να προτείνει :)
τα σχόλια σήμερα μου έφεραν στη μνήμη την υπέρτατη ατάκα της Μαίρη Αρώνη "Δεν υπάρχει τίποτε πιο ολισθηρό από έναν οδοστρωτήρα". που την οδηγεί τυφλός υπό την επήρεια στους λόφους του Σαν Φρανσίσκο.
#6 "Ο έρωτας και η αγάπη δεν έχουν σημασία σε αυτό το θέμα, θα μπορούσες να έχεις κοινό όραμα και με κάποιον που δεν αγαπάς καθόλου. Αν υπάρχει κοινό όραμα για το τι είναι καλή ζωή, και για το τι είναι προσωπική ευτυχία, οι πιθανότητες να είσαι με αυτόν τον άνθρωπο για περισσότερα χρόνια αυξάνονται Πηγή: www.lifo.gr"Δηλαδή, αν έχεις κοινό όραμα με κάποιον, εστω κι αν δεν τον αγαπάς καθόλου, τον παντρεύεσαι? ή έχω καταλάβει κάτι τελείως λάθος?
Δυο άνθρωποι με κοινές αρχές, αξίες και στόχους, που αποφασίζουν να ενώσουν τις ζωές τους, είναι πιο πιθανό να μακροημερεύσουν ως ζευγάρι, αυτό λέει βασικά. Και ναι, αυτό συμβαίνει ακόμη και σε άτομα που δεν τα συνδέουν βαθιά συναισθήματα. Δεν είναι πολύ ρομαντικό, αλλά είναι ρεαλιστικό.Αυτό δεν σημαίνει "βρες κάποιον με κοινούς στόχους και παντρέψου τον, ακόμη κι αν δεν νιώθεις τίποτε γι'αυτόν". Σημαίνει πρωτίστως, "όσο κι αν αγαπάς κάποιον, δεν έχετε πολλές ελπίδες για ένα γάμο με διάρκεια αν δεν μοιράζεστε καθόλου κοινές αξίες και στόχους".Εννοείται πώς αξίζει να κυνηγάμε το ιδανικό: αγάπη + σύμπνοια. Απλούστατα, υπάρχουν ζευγάρια που μοιράζονται μόνο το ένα από τα δύο. Το να απουσιάζει το δεύτερο μπορεί να είναι (όταν μιλάμε για γάμο, δημιουργία οικογένειας και από κοινού ανάληψης υποχρεώσεων) καταστροφικότερο ακόμη κι από το να απουσιάζει το πρώτο.
Σαλιγκάρι, σου έχω απαντήσει ήδη πολλές φορές, έμμεσα και άμεσα. Δεν θέλεις να προσπαθήσεις να καταλάβεις τι λέω, γιατί έχεις προαποφασίσει τι λέω. Δεν θα γράψω άλλο ένα κατεβατό για την έννοια της συγχώρεσης μήπως και με συγχωρήσεις.
Μα πως να το λάβει υπόψιν; Ποιά απάντηση σε οποιοδήποτε θέμα θα μας ικανοποιήσει όλους; Σε άλλα συμφωνούμε κ σε άλλα όχι. Εξάλλου υπάρχουν κ οι σχολιαστές που κάνουν ωραιοτατες τοποθετήσεις. Νομίζω αυτό είναι το κερδος
...συνεχιζω γιατί κόπηκε.Δεν χρειάζεται να συμφωνούμε με όλα όσα λέει η Α μπα. Εξάλλου ακόμα κ να έχει την ίδια άποψη με μας τι έγινε; Σαμπως είναι ο επίσημος διαιτητής; Μια γνώμη λέει. Η κουβέντα που ανοίγεται όμως κ οι γνώμες όλων των υπόλοιπων, δίνουν πολλές κ διαφορετικές οπτικές
συγκρινεις μήλα με πορτοκάλια. Καμία βία δεν ειναι επιτρεπτή αλλα στην περίπτωση της σωματικής βίας κινδυνεύει και η σωματική της ακεραιότητα. Εξάλλου αν θυμάμαι την ερώτηση που αναφέρεις, ήταν περίπτωση προτίμησης προς το ένα παιδί, αυτό που η μάνα θεωρούσε ότι την χρειάζεται περισσότερο; Θύμισε μου αν κάνω λάθος
#7 Κοπέλια για μένα αξίζεις πολλά συγχαρητήρια, γιατί όχι μόνο φαίνεται να το ξεπέρασες αλλά επειδή πας κόντρα στο ρεύμα ενός θέματος που θεωρείται ταμπού (αν σκεφτεί κανείς ότι μέχρι τα μέσα του 70' θεωρούνταν στην Ελλάδα από την κοινωνία μικρό πταίσμα, αν όχι φυσιολογικό). Καλά κάνεις και το λες, αυτό είναι το σωστό, αλλά κοίτα να μην σε κουράσουν οι αντιδράσεις των συνανθρώπων σου. Και επίσης θα ήθελα να σου πω ότι μεγαλώνει και μια νέα γενιά αντρών, από υπέροχες μητέρες, που δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι ο βιασμός είναι κάτι που ακόμα συμβαίνει, παράλληλα, με το έτος 2015!
#7"Η αντίδραση του αγοριού αυθόρμητα δεν μου αρέσει καθόλου, κι ας ξέρω ότι μπορεί να είναι μια αθώα, αυθόρμητη αντίδραση. Εσύ ξέρεις, ή εσύ μπορείς μόνο να καταλάβεις τι συμβαίνει, και αν μυριστείς προκατάληψη, ή ενοχλητική άγνοια, λάβε το υπόψη σου".Εμένα, πάλι, μού φαίνεται μία εντελώς αναμενόμενη αντίδραση, τουλάχιστον από ένα άτομο που δεν ενδιαφέρεται -απλά και μόνο- για την σεξουαλική του ικανοποίηση, πάση θυσία. Προφανώς υπάρχουν και άνδρες που παθαίνουν (έμμεσα) ενοχικά και φοβούνται μην προκαλέσουν περαιτέρω πόνο στον άλλο . Η διαχείριση της τραυματικής εμπειρίας τους κομπλάρει. Σίγουρα υπάρχουν μαλακοπίτουρες του στυλ: "κάποιος -ξένος- μαγάρισε τη γυναίκα ΜΟΥΥΥΥΥ" ή "μήπως φταίει αυτή που το έπαθε;" αλλά δεν ξέρω αν πρόκειται για τέτοια περίπτωση, η πρώτη μου αίσθηση ήταν πως όχι (αλλά μπορεί να κάνω και λάθος).
7# από που να το πρωταρχισω,αχ..καταρχήν να πω ότι έχω υπάρξει στην θέση η διαφορά βέβαια είναι ότι εγώ ήμουν 20 κ ο συγκεκριμένος άνθρωπος ήταν αδελφός του πρώην μου..Το ξεπερνάς,ή μάλλον να το πω σωστά το βάζεις σε ένα μέρος μέσα σου όπως λέει κ η Α μπα που να είναι οντως διαχειρίσιμο.Εγώ δεν είχα πει τίποτα σε κανέναν όταν πέρασαν τα χρόνια πια κ το είπα στην μαμά μου είδα στο πρόσωπο της όλα όσα θα ένιωθε αν της το έλεγα τότε,είδε όμως ότι εγώ είμαι καλά κ το άφησε κ εκείνη πίσω της,το ίδιο θα κάνει κ η δική σου η μαμά κ όλη η οικογένεια σου.Είναι κάτι που δεν περιμένει κανείς ότι θα συμβεί κ όταν συμβαίνει ο καθένας στην ζωή σου έχει τον δικό του τρόπο να το ξεπεράσει,μπορεί για την οικογένεια σου να αργήσει λίγο αλλά θα συμβεί.Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να συνεχίσεις να είσαι δυνατή κ να ξέρεις πως όσο βλέπουν ότι πραγματικά το έχεις αφήσει πίσω σου θα το αφήσουν κ εκείνοι απλά για τους γονείς είναι πιο δύσκολο γιατί τους βαραίνουν τύψεις κ ενοχές κ το γιατί να μην ήταν εκεί να βοηθήσουν.Όσον αφορά το αγόρι σου θα σου πω ότι εγώ δεν το έλεγα σε κανέναν Όχι γιατί ένιωθα άσχημα απλά γιατί θεωρούσα ότι σε αυτόν που θα το πω θα πρέπει να είμαι σίγουρη ότι δεν θα αλλοιωθεί η εικόνα που έχει για μένα ,όποτε έκανα σχέση πήγαινε καλά κ κάποια στιγμή μετά από 3 χρόνια το είπα στον τωρινό άντρα μου πια.Όχι μόνο δεν άλλαξε κάτι αλλά μου είπε ότι μ'αγαπαει ακόμα περισσότερο,παντρευτηκαμε κ είναι σαν να μην συνέβη ποτέ.Ίσως λέω ίσως κ το αγόρι σου να μην άξιζε την κατάθεσή ψυχής που έκανες ,ίσως λέω ίσως τα ταμπού που έχει να μην τον αφήνουν να δει το γεγονός σαν γεγονός κ ότι εσύ είσαι καλά Και εν τέλει δεν αξίζει να στεναχωριέσαι για ένα άνθρωπο που η δική σου αλήθεια τον κάνει να απομακρύνεται κ να νιώθει άβολα με το κορμί σου κ εσένα.Ουφ σου στέλνω μια αγκαλιά Όχι από οίκτο ή λύπηση αλλά επειδή είσαι δυνατή κ αυτό με κάνει να νιώθω κ εμένα ακόμα πιο δυνατή.Υ.Π. συγνώμη για το σεντόνι
Ρε παιδιά η φίλη Bastet αναφέρει την εμπειρία της και βάζετε αρνητικές! Γιατί; Το θεωρώ λίγο αγενές να αναφέρει κάποιος κάτι τόσο προσωπικό, να μην εκφέρει κάποια γνώμη και να παίρνει αρνητικές. @ Bastet και φίλη της ερ. 7 χίλια μπράβο για τη δύναμή σας.
Τέσσερις μέχρι στιγμής αρνητικές δεν είναι τίποτα μπροστά στο πλήθος αναγνωστών που έχουν την δυνατότητα να ψηφίσουν. Αν έχεις διαβάσει "Εξομολογήσεις" της Λάιφο θα καταλάβεις τι μυαλά κυκλοφορούν στο ελληνικό διαδίκτυο. Χώρια εκείνους που βάζουν αρνητική για σπάσιμο.
#1 Μεγαλύτερη σημασία για μένα έχουν τα συναισθήματα που έχεις για τον φίλο σου. Εύχομαι μόνο οι τύψεις να μην φύγουν με τα συναισθήματα που τρέφεις για τον φίλο σου, τώρα που τα απέκτησες όλα και τον φίλο εραστή και την φίλη χωρίς να σου απονέμει φανερά ευθύνες. Μήπως μας κρύβεις κάτι; Υποτίθεται πως έχεις ιδανικές προϋποθέσεις.Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αν από τότε που έστειλες την ερώτηση μέχρι τώρα, εξακολουθείς να έχεις τύψεις πρέπει να αναζητήσεις κάποιον ειδικό, γιατί είναι φανερό ότι σε εμποδίζει να απολαμβάνεις κάτι φυσιολογικό.
#1Γέλασα τόσο πολύ με την απάντηση σου, πραγματικά η διακριτική σου ειρωνεία είναι άλλο πράγμα!#7Και εμένα δεν μου άρεσε η αντίδραση του αγοριού, αν και μπορεί να είναι όντως αθωα, για μένα πρέπει να την λάβεις υπόψιν σου, αν νιώσεις οτι σε κρίνει ή σου φέρεται με προκατάληψη να μην μείνεις στη σχέση, αξίζεις πολλά και μπράβο που τα τραύματα σου τα κάνες παράσημα!για τη μητέρα σου δώσε της χώρο και χρόνο και πες της ότι σκέφτεσαι, ειλικρίνεια και αγάπη πάνω από όλα!να είσαι καλά!
Εντάξει, αλλά από την άλλη πευρά δεν ξέρουμε και τι ηλικία είναι και οι δύο. Ένας εικοσάχρονος πχ είναι πιθανόν να δυσκολεύεται πολύ να επεξεργαστεί μια τέτοια πληροφορία. Μπορεί να είναι λάθος η προσέγγισή του, αλλά ας μην πηγαίνει το μυαλό μας κατευθείαν στο (πολύ) κακό.
Έχεις δίκιο, είναι λίγο ένα σοκ για τον ίδιο ό,τι έμαθε, μακάρι να το διαχειρίστηκε σωστά και ο ίδιος, η ανεκτικότητα και η αποδοχή του άλλου είναι πολύ σημαντικά σε μία σχέση!:)
#1Εγώ λέω να διοργανώσουμε μια σεμνή τελετή και να έρθεις να παραλάβεις το βραβείο 'καλύτερης υστερόβουλης, ζηλόφθονης και ύπουλης φίλης 2015'. Μπορεί η φίλη σου να σου είπε ότι δεν τρέχει τίποτα αλλά κάπως έπρεπε να σώσει την αξιοπρέπεια της. Μάλλον σου χάλασε το να ζήσεις το δράμα σου και μπράβο της. Εγώ πάντως δεν θα σε ήθελα για φίλη ποτέ των ποτών.
#6 "Προχωράμε στη ζωή κάνοντας εκτίμηση του ρίσκου, ο καθένας όσο πιο καλά μπορεί, ή όσο πιο καλά θέλει να το κάνει.""Μολαταύτα, όταν φτάνουμε σε μια απόφαση που καταλήγει σε ένα συμβόλαιο, όπως είναι ένας γάμος, είναι πολύ σημαντικό να κάνει κανείς εκτίμηση του ρίσκου, όσο αβέβαια και αν είναι τα πράγματα."Εκτίμηση ρίσκου!!! Στο "Α μπα" της 6-11-2015 η ερώτηση 2 παρέπεμπε στο παρακάτω "άρθρο" https://boldanddetermined.com/pick-the-right-wife/, και εκεί μάλλον δε σας πολυάρεσε η δική του προσέγγιση στην εκτίμηση ρίσκου! Δεκτό, αλλά αν μπορούσε κάποιος θα ήθελα να μου πει ποια είναι η ουσιαστική διαφορά μεταξύ των δύο προτάσεων. (εκτός αν ο ένας το προτείνει σαν γενική στρατηγική, και εδώ έχουμε υπολογισμό ρίσκου κατ' εξαίρεση, που δε νομίζω, ή ότι ο ένα φαίνεται κάπως πιο επιφανειακός)Αγαπητή 6, προσπάθησε να φανταστείς αν θα ήθελες να είσαι με αυτόν τον άνθρωπο αν είχατε πολύ χρόνο να περάσετε μαζί, αν δηλαδή δεν είχατε άλλες υποχρεώσεις, δουλειά κτλ. Το λέω για να μη γίνετε σαν ζευγάρια που "συνεργάζονται" το χειμώνα και μαλώνουν στις διακοπές. Προφανώς πρέπει να έχετε και κάποιες κοντινές απόψεις, πχ ως προς τα παιδιά, αλλά δε χρειάζεται να έχετε και "κοινό όραμα" δεν ανοίγετε κόμμα ή επιχείρηση. Την εκτίμηση ρίσκου άστη για κάνα τραπεζικό.
Όταν κάνουμε μια επιλογή υπάρχει πάντα ρίσκο και χρειάζεται εκτίμηση και ειδικά ένας γάμος. Η ερώτηση αναφέρεται καθαρά στο θέμα της σχέσης και των συναισθημάτων ανάμεσα στο ζευγάρι και του πως όταν αναλαμβάνεις μια δέσμευση τόσο μεγάλη όπως ο γάμος μπορείς να είσαι σίγουρος. Η απάντηση είναι πως δεν μπορείς εξ ου και το ρίσκο, διότι ο γάμος εκτός από συναισθηματική είναι και νομική δέσμευση και πάρα πολλά άλλα πράγματα. Στο άλλο άρθρο που αναφέρεσαι ο τύπος ρίσκο εννοούσε το χάσιμο που συνοψιζόταν στα εξής δύο αποκτήματα : την περιουσία του και τα παιδιά του! Η σύζυγος ήταν απλώς το μέσο για να αποκτήσει παιδιά και το εργαλείο για να τα μεγαλώσει! Κανένας άλλος ρόλος δεν της αποδίδεται παρ'εκτός του εμπορεύματος που θα πρέπει να έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Τελείως διαφορετικές απόψεις που επειδή και μόνο χρησιμοποιούν την λέξη ρίσκο και οι δυο δεν σημαίνει ότι αναφέρονται και στο ίδιο πράγμα! Τώρα πάλι αν εσύ δεν βλέπεις την ουσιαστική διαφορά.. εγώ βλέπω τεράστια και ουσιαστική!!
Αγαπητή Σουβλίτσα (!!), αρχικά ευχαριστώ για την απάντηση, όντως δεν είναι το ίδιο και πρέπει κανείς να είναι προσεκτικός, γιαυτό και λέω ότι ο δεύτερος φαίνεται κάπως πιο επιφανειακός (εντάξει τελείως επιφανειακός!), ωστόσο δες εδώ στην ερώτηση της 6: "Ειμαι ηδη με εναν ανθρωπο 3 χρονια, ολα καλα, αν και ο ερωτας λιγο λιγο χανεται, χωρις ομως να μειωνεται η αγαπη." Είναι κάποια πράγματα που δεν πρέπει να τα προσπερνάμε εντελώς αβασάνιστα. Πιστεύω ότι όταν προσπαθούμε να προφυλαχτούμε από το "ρίσκο" κρατώντας κάποιο ελάχιστο, αυτό αλλάζει τη νοοοτροπία μας και στο τέλος μένουμε με το ασφαλές ελάχιστο. Μπαίνει δηλαδή κάποιος στη λογική των συμψηφισμών. Κατ' αυτή την έννοια η διαφορά στα 2 ρίσκα που περιγράφεις (τα οποία οπωσδήποτε δεν είναι όμοια, και επειδή δε το χω γράψει ξεκάθαρα μάλλον θα με μαυρίσουν!) δυστυχώς μειώνεται.
Νομίζω πως θέλοντας να εκφράσεις με πειστικότητα αυτό που με σαφήνεια λες τώρα στην τελευταία πρόταση της πρώτης παραγράφου (και με το οποίο συμφωνώ) το παράκανες λίγο στη σύγκριση! Να σου δώσω να καταλάβεις είναι σαν να λες ότι μειώνεται ορατά η απόσταση γης-σελήνης αν την σπρώξουμε 2 μέτρα πιο κοντά... Υ.Γ. Γιατί τα (!!) δίπλα στο Σουβλίτσα??
Η πλήρης διαστρέβλωση, δεν έχεις καταλάβει τίποτα ούτε από την απάντηση ούτε από το άλλο άρθρο, αλλιώς θα είχες συνειδητοποιήσεις τις βαθύτατες και ουσιαστικότατες διαφορές τους.
@ Σουβλίτσα 12.11.2015 | 15:38Νομίζω συμφωνούμε βασικά, όντως με το τρόπο που το έγραψα φάνηκε να τα εξομοιώνω και δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου, αλλά από τη στιγμή που χρησιμοποιούμε το ίδιο λεξιλόγιο όπως αν ξεκινούσαμε μια δουλειά (συμβόλαιο, σχέση, στόχοι, πλάνο, απαιτήσεις, ανάλυση ρίσκου, όραμα) θεωρώ πως έχουμε ήδη πάρει στραβό δρόμο, όσο κι αν λέμε ότι δεν είναι το ίδιο ή ότι αναφερόμαστε σε ανθρώπους που "ταιριάζουν". Επίσης αν και δε το έγραψα στην αρχή είναι απίστευτα εκνευριστική η συχνότητα της απάντησης 'δε μπορείς να ξέρεις" (γενικά μιλάω, όχι για τη δική μου ζωή). Μια χαρά μπορεί κάποιος να ξέρει και να παραξέρει.ΥΓ. Δεν είχαν κάποιο ιδιαίτερο λόγο βασικά! Απλά βρήκα κάπως αστείο το username, με τη καλή έννοια, και είπα να το τονίσωΥΓ2. Τα "συμπεράσματα" του Luckystrike, ένα προς ένα, τραγικά!!
Θα σου δώσω ένα παράδειγμα: Αν είσαι γυναίκα και τα φτιάξεις με τύπο σαν αυτόν τον boldandbeautiful, το ρίσκο να σου γαμήσει τη ζωή είναι υψηλό, ασχέτως αν πληροί όλες τις υπόλοιπες προδιαγραφές ως μηχάνημα, δηλαδή είναι αισθητικά ωραίος, σωματικά υγιής, με δυνατό σπέρμα και ικανότατος κυνηγός.Για να υπολογίσεις ρίσκο χρειάζεται νομίζω να έχεις εγκέφαλο που λειτουργεί και επεξεργάζεται τα δεδομένα, λαμβάνοντας υπόψη ταυτόχρονα πολλές παραμέτρους. Μια από αυτές στην προκειμένη είναι να συνυπολογιστεί ότι και η γυναίκα έχει εγκέφαλο.
τα συμπεράσματα που βγαίνουν απο την απάντησή σου είναι τα εξής.1. κάνεις χονδροειδείς συγκρίσεις και δεν διακρίνεις διαφορές όχι και τόσο λεπτές. η α,μπα μιλάει για ανθρώπους που ταιριάζουν κι εσύ το συγκρίνεις με έναν καρούμπαλο που αποφάσισε πως το αντικείμενο γυναίκα πρέπει να πληροί συγκεκριμένες προυποθέσεις για να ικανοποιεί τον ιδιοκτήτη άνδρα.2. είσαι άνθρωπος που περιμένει στη γωνία να σου τη φέρει και η αγωνία του αυτή τον κάνει να μην μπορεί να δει πέρα απο τη μύτη του. (σου απάντησε η α,μπα κάποια στιγμή όπως δε σου άρεσε;)3. μάλλον δεν εχεις υπάρξει σε μακροχρόνια σχέση. δεν μπορεις να κάνεις συμφωνία με τον άλλον. οι σχέσεις μεταβαλλονται διαρκώς γιατί είναι ζωντανές αλλά το πιο σημαντικό πραγμα στη σχέση είναι η ομοιότητα των χαρακτήρων. όχι το αντίθετο. αυτό λέει και ξαναλέει η α, μπα.
Προσπάθησα να καταλάβω πού θέλεις να καταλήξεις και γιατί οι εκτιμήσεις ρίσκου είναι μόνο για τους τραπεζικούς. Μόνο οι τράπεζες έχουν το προνόμιο (ή την κατάρα) του ρίσκου και όλοι οι υπόλοιποι είμαστε ανέμελοι και φουλ στην σιγουριά;Οι παραλογισμοί του "boldanddetermined" δεν ήταν στο ότι ο γάμος είναι ένα συμβόλαιο - ήταν σε πολλά άλλα. Κατά συνέπεια, ο γάμος είναι όντως ένα συμβόλαιο, εφόσον για να λυθεί χρειάζονται δικηγόροι και δικαστήρια και χρήματα για όλα αυτά. Και το ρίσκο στον γάμο είναι ο έρωτας που τυφλώνει. Και φυσικά το κοινό όραμα είναι στο αν θα εργάζονται και οι δύο, στο τι σπίτι θα αγοράσουν και σε ποια περιοχή, πόσα παιδιά θα κάνει το ζευγάρι, σε ποιο σχολείο θα πάνε τα παιδιά, τι ξένες γλώσσες θα ξεκινήσουν, τι αθλητικές/μουσικές ή άλλες δραστηριότητες θα κάνουν κ.λπ. κ.λπ. Αν διαφωνούν σε κάποια από αυτά τα θέματα (ή σε άλλα), υπάρχει κίνδυνος (=ρίσκο) ρήξης.
Δεν είπα ότι είναι μόνο για τραπεζικούς (Agn_x 12.11.2015 | 11:21), αλλά όταν κάποιος σκέφτεται έτσι είναι ήδη σε λάθος δρόμο (Agn_x 12.11.2015 | 21:57). Πέρα από το πώς φαντάζεται ο καθένας τη ζωή του σε κάποια απολύτως βασικά ζητήματα (αν και πόσα παιδιά, απαιτητική εργασία με μελλοντικές προοπτικές ή κάτι λιγότερο απαιτητικό), τα υπόλοιπα που μου έδωσες ως παράδειγμα είναι αυτό ακριβώς που περιγράφω λάθος δρόμο, δε ξέρω αν υπήρχαν και πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα που δεν έγραψες. Θεωρώ όμως ότι από ένα σημείο και μετά τα βασικά ζητήματα τελειώνουν και μένουν ακριβώς αυτά που έγραψες (και πάνω στα οποία κάνω κριτική – εκτός από τον εργασία και τα παιδιά). Δηλαδή γλώσσες και δραστηριότητες, πολιτισμικές εκδηλώσεις ρουτίνας, παιδικά πάρτυ, Σ/Κ στο χωριό, δουλειά τ’ απόγευμα για το μπαμπά, μισοχαλασμένες φιλίες για τη μαμά, όλα προς εκπλήρωση του κοινού "οράματος". Τα τελευταία τα πρόσθεσα για να σου δείξω με μια πληρέστερη εικόνα γιατί είναι λάθος αυτή η προσέγγιση κατά τη γνώμη μου.Κατά μία όμως πιο "διαστρεβλωμένη" ανάγνωση λες ότι αν διαφωνήσουν στη δεύτερη γλώσσα ή στο μπαλέτο αυτό μπορεί να είναι, έστω και με 5%, πιθανός κίνδυνος ρήξης! Ωστόσο για να κλείσω επαναλαμβάνω πως η εκτίμηση ρίσκου είναι απλά λάθος λογική και δεν είναι θέμα περισσότερο ή λιγότερο "υπολογισμού".
#7, αγαπητή πιεσμένη, πιάνομαι από την πρώτη φράση σου για να σου πω ότι δεν πρέπει να ντρέπεσαι. Ο βιαστής είναι ο μόνος που πρέπει να ντρέπεται. Δυστυχώς η κοινωνία δημιουργεί αυτή τη ντροπή στις γυναίκες, μεταφέροντας την ευθύνη του βιασμού στο θύμα. Ποτέ δε φταίει το θύμα, φταίει ΠΑΝΤΑ ο βιαστής. Εύχομαι πραγματικά να το έχεις ξεπεράσει όπως λές, να το έχεις αφήσει πίσω σου. Στο πολύ φιλικό μου περιβάλλον αντιμετωπίζουμε μια παρόμοια περίπτωση. Αντίθετα με σένα, η φίλη μου πιστεύει ότι αυτές οι ιστορίες πρέπει να κοινοποιούνται γιατί έτσι από τη μια συνειδητοποιούν οι υπόλοιποι ότι ο βιασμός συμβαίνει και συμβαίνει δίπλα τους, σε ανθρώπους που γνωρίζουν και νοιάζονται και γιατί από την άλλη η γνώση μπορεί να προστατέψει άλλες γυναίκες. Μην το βλέπεις τελείως αρνητικά λοιπόν το ότι έχει γίνει ευρέως γνωστή η ιστορία σου. Μπορεί να μη σε λυπούνται. Μπορεί αυτό που εσύ εκλαμβάνεις σαν οίκτο να είναι αγάπη, ενδιαφέρον, στεναχώρια που συνέβη κάτι τέτοιο σε έναν αγαπημένο τους άνθρωπο, ενοχές που δεν κατάφεραν να σε προστατεύσουν. Για τους γονείς είμαστε πάντα το ευαίσθητο πλασματάκι τους που θέλουν να κρατήσουν ασφαλές και ευτυχισμένο.
Θα πρέπει να ζεις πάνω σε ροζ σύννεφο αν νομίζεις ότι ΔΕΝ υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι το θύμα του βιασμού πρέπει να ντρέπεται. Υπάρχουν και μάλιστα πάρα πολλοί, αν τολμούσαν να σχολιάσουν σ' αυτήν την στήλη θα τους έβλεπες αλλά για ευνόητους λόγους δεν το κάνουν.