Στο σημερινό «Α μπα»: λίστες

Στο σημερινό «Α μπα»: λίστες Facebook Twitter
54

 

__________________
1.

Αγαπητή α, μπα

Θα εκτιμούσα την άποψή σου πάνω στο δικό μου θέμα που είναι το εξής: οι γονείς μου έχουν αγοράσει ένα σπίτι για μένα και ένα για τον αδερφό μου. Μέναμε και οι δύο μακριά για πολλά χρόνια, οπότε οι γονείς μου εισέπρατταν τα ενοίκια των σπιτιών αυτών. Ο αδερφός μου, εφτά χρόνια μικρότερος, βρήκε δουλειά στην πόλη μας οπότε και γύρισε με τη γυναίκα του, που δεν δουλεύει τα δυο χρόνια που είναι παντρεμένοι, και μένουν στο σπίτι του. Οι γονείς έχουν ένα πρόβλημα με αυτό και επιμένουν στον αδερφό μου να κάνουν μια σοβαρή αναζήτηση για δουλειά, αλλά αυτός επιμένει ότι τους φτάνουν τα χρήματα και συνεχίζουν να ζουν με έναν μισθό γιατί δεν έχουν ακόμη παιδιά, και χωρίς φυσικά να έχουν έξοδα για ενοίκιο.
Εγώ μένω μόνη μου σε άλλη πόλη και δουλεύω τα τελευταία εννιά χρόνια με ένα μέτριο μισθό που μου επιτρέπει να ζω μόνη μου με πολλή οικονομία, σχετικά καλά. Σκέφτηκα να ζητήσω από τους γονείς μου να εισπράττω πια εγώ το ενοίκιο του δικού μου σπιτιού για να είμαι πιο άνετα, και να μπορέσω ίσως να αγοράσω και ένα αυτοκίνητο. Οι γονείς μου έχουν δυο καλές συντάξεις και ζουν πολύ καλά, ωστόσο δεν δέχονται με τίποτα να μου δίνουν το ενοίκιο του σπιτιού και μου λένε πως αν βρω δουλειά στην πόλη μας, μπορώ να πάω και να μείνω σε αυτό τα σπίτι. Είναι αρκετά δύσκολο έως και ανέφικτο να γίνει όμως άμεσα κάτι τέτοιο.
Γίνονται ομηρικοί πια καυγάδες, μου λένε πως δεν με αντέχουν, και να κοιτάξω να παντρευτώ για να ηρεμήσω. Το έχω πάρει εγωιστικά, θεωρώντας πως δείχνουν με έκδηλο τρόπο την αδυναμία που έχουν στον αδερφό μου. Δεν του χαλούν χατίρι, και με το που δείξει ο αδερφός μου ότι θυμώνει ή στεναχωριέται, στεναχωριούνται πολύ.
Δεν είναι δίκαιο αυτό που ζητώ; Ακούγεται ανώριμη η απαίτησή μου; Κάνω σε κάποιο σημείο λάθος; Νιώθω πια αδικημένη. Προσπάθησα να είμαι σε όλα τέλεια, σαν μαθήτρια, σαν φοιτήτρια, να βρω από μικρή και γρήγορα μια καλή δουλειά, να πληρώνω τα πάντα μόνη μου, να μην τους στεναχωρώ με τα παράπονα της δουλειάς μου, να μην έχω γενικά ποτέ και για τίποτα απαιτήσεις, αλλά πια νιώθω πάρα πολύ κουρασμένη από όλα, από όλη αυτή την προσπάθεια. Μου λένε εν ολίγοις ότι αν δεν παντρευτώ ή δεν δουλεύω στην πόλη μας, όπως ο αδερφός μου, δεν έχω δικαίωμα σε αυτό το σπίτι. Πρέπει να δω αλλιώς τα πράγματα; -

Ναι.


Οι γονείς σου δεν δείχνουν αδυναμία στον αδερφό σου. Σας φέρονται με ακριβώς τον ίδιο τρόπο. Τα σπίτια δεν σας τα αγόρασαν για να κάνετε τη ζωή σας όπως θέλετε. Δεν σας τα έκαναν δώρο. Σας τα αγόρασαν για να πάτε να μείνετε κοντά τους, ώστε να μπορούν να σας «προσέχουν», δηλαδή να σας ελέγχουν, εσάς και τις οικογένειες σας, γιατί είναι γονείς σας και αυτό το θεωρούν αυτονόητο δικαίωμα τους. Τα παιδιά είναι πάντα παιδιά τους, δεν μεγαλώνουν ποτέ. Από τη μεριά τους, σας έκαναν μια πολύ μεγάλη προσφορά, που είναι ένα δικό σας σπίτι. Το λιγότερο που μπορείτε να κάνετε είναι να το δεχτείτε υπό τους όρους τους. Το να ζητάς το ενοίκιο στα μάτια τους είναι εκμετάλλευση.


Έχεις κάθε δικαίωμα να μην δέχεσαι τους όρους, αλλά δεν έχεις δικαίωμα να απαιτείς να σου δώσουν κάτι με τους δικούς σου όρους. Από πού και ως πού «απαιτείς;» Ποια είναι η αδικία; Ο αδερφός σου συμμορφώθηκε με τους όρους (όχι εντελώς, γιατί του μένει να βρει δουλειά και να κάνει παιδιά, αλλά οι γονείς σου το δουλεύουν το θέμα). Εσύ, όχι.


Η «απαίτηση» σου σε βάζει στη θέση που οι γονείς σου έχουν επιλέξει για σένα: του παιδιού που δεν μεγαλώνει ποτέ. Παίζεις το ρόλο σου απολύτως ικανοποιητικά. Ανταγωνίζεσαι τον αδερφό σου στις γονεϊκές παροχές, χρησιμοποιείς το έντιμο παρελθόν ως καλή κόρη για να κερδίσεις κάτι υπέρ σου, απαιτείς περιουσία που πιστεύεις ότι σου ανήκει δικαιωματικά, με τον τρόπο που σε βολεύει. Αν θέλεις να αλλάξεις τους όρους του παιχνιδιού και να φέρεις τα πάνω κάτω, πρέπει να αρνηθείς τα χρήματα τους. Αν δεν μπορούν να σε εκβιάσουν με τα λεφτά, τι μένει;


Και κάτι ακόμα: οι γονείς σου δεν σκοπεύουν να σε διευκολύνουν γιατί πιστεύουν ότι έτσι θα κάνεις άσωτη ζωή και δεν θα κοιτάξεις να βρεις άντρα να παντρευτείς. Δεν πήραν το σπίτι για να κάνεις την καλή ζωή μόνη σου, αδέσμευτη, βορά στις ορέξεις του καθενός. Να σου δώσουν λεφτά για να κάνεις ντόλτσε βίτα με το καινούριο σου αυτοκίνητο; Όχι βέβαια. Κατά τη γνώμη τους πρέπει να ζοριστείς, για να δεσμευτείς με κάποιον που –φυσικά- θα φέρεις στο σπίτι τους, στην πόλη τους, και με τον οποίο θα κάνεις ακριβώς δύο παιδιά, μέσα σε ακριβώς τρία χρόνια. Θέλεις να τους αλλάξεις την κοσμοθεωρία τους; Καλή τύχη.

__________________
2.

αγαπητη αμπα. φαινεται να σου ειναι ευκολο να πεις ποια ειναι τα τελευταια βιβλια που διαβασες. μπορεις εξισου ευκολα να μας αποκαλυψεις το μακιγιαζ που φορας πριν βγεις το πρωι απ το σπιτι ή τι μαρκα ειναι τα αγαπημενα τακουνια που φορας? αν σου ειναι εξισου ευκολο, αποκαλυψε τα μας. αν οχι, εξηγησε μας τους λογους.- σσς

Μου είναι εξίσου εύκολο, αλλά κανείς δεν έχει ενδιαφερθεί να μάθει για το μακιγιάζ και τα τακούνια μου, και πιστεύω ότι ούτε εσύ ενδιαφέρεσαι στην πραγματικότητα, αλλά ρωτάς γιατί βλέπεις κάτι προβοκατόρικο στην υπόθεση, που για να πω την αλήθεια αδυνατώ να δω.

__________________
3.

γεια σου α μπα,
τι εχεις να πεις για τις ενοχες? εχω πληγωσει καποιον και, αν και νιωθω οτι κανω το σωστο για μενα κι εν μερει και για κεινον, αδυνατω να διαχειριστω το οτι νιωθει ασχημα εξαιτιας μου. Το μονο που θελω απ αυτον ειναι καποιου ειδους συγχωρεση, αλλα δεν ξερω αν ειναι σωστο να του ζηταω κατι τετοιο μετα απ αυτο που εκανα. Πώς να το ξεπερασω?- idontknow

Α, όχι, δεν δουλεύει έτσι το πράγμα. Ακόμη και από το Θεό να ζητούσες την συγχώρεση, ο μεσάζων (ο παπάς) θα σε ρωτούσε για τι είδους αμαρτία μιλάμε. Σε εμπιστευτικό κλίμα βέβαια, αλλά θα σε ρωτούσε οπωσδήποτε. Δεν είναι εν λευκώ αυτή η επιταγή. Το «έχω πληγώσει κάποιον» είναι καλό για τον κινηματογράφο, αλλά εδώ δεν υπεκφεύγουμε, γι' αυτό υπάρχει το καθεστώς ανωνυμίας.


Μολαταύτα, κάποιες γενικές οδηγίες μπορεί να βοηθήσουν. Όταν νιώθουμε ότι έχουμε αδικήσει κάποιον, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να ζητήσουμε συγνώμη. Η συγνώμη είναι αυτή που πρέπει να μας ανακουφίσει, και όχι η αντίδραση του άλλου. Ο άλλος δεν έχει καμία υποχρέωση απέναντί σου, και είναι ελεύθερος να μη σε συγχωρέσει. Αν έχεις κάνει κάτι πολύ βαρύ, που δεν συγχωρείται, μπορεί να μην το ξεπεράσεις. Δεν χρειάζεται να το ξεπεράσεις. Δεν ξεπερνιούνται όλα. Μερικά μένουν μέσα μας, για να μας υπενθυμίζουν και να μας προστατεύουν από παρόμοια ατοπήματα.

__________________
4.

Αγαπημένο μου Α,μπα-κι, σε παρακολουθώ καιρό και η στήλη σου αποτελεί, αφενός, την πρωινή διασκέδαση μαζί με τον καφέ μου, πριν ξεκινήσω το διάβασμα και, αφετέρου, τροφή για σκέψη για τα διάφορα θέματα που πραγματεύεται.

Η δική μου ερώτηση δεν είναι διόλου πρωτότυπη και είναι ένα μικρό πρόβλημα, αισθηματικής φύσεως. Σίγουρα δεν είναι το μεγαλύτερο που αντιμετωπίζω, αλλά είναι από αυτά που επιδέχονται συμβουλές και συζήτηση, ακόμη και από κάποιον άγνωστο.

Θα περάσω στο παρασύνθημα: είμαι 23 ετών, μόλις τελείωσα τη σχολή μου και ετοιμάζομαι για νέα μονοπάτια και όνειρα, διαβάζοντας πολύ. Ερωτικά είχα μια 3ετή σχέση, απ την οποία έμαθα πολλά αλλά και ταλαιπωρήθηκα πολύ μέχρι να καταφέρω να ωριμάσω και να εξάγω τα συμπεράσματα που πρέπει, ώστε να προχωρήσω. Και πιστεύω τα κατάφερα καλά, καθώς η απογοήτευση και ο θυμός μου μετατράπηκαν σε γνώση με τον καιρό και με πολλή προσπάθεια.

Έκτοτε έχουν περάσει 2χρόνια, έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους από παρέες φίλων, εθελοντικές ομάδες που συμμετέχω και από τα διάφορα ενδιαφέροντα που έχω. Έχει τύχει αρκετές φορές να βγαίνω με ανθρώπους που μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον, με σκοπό να γνωριστούμε καλύτερα. Ωστόσο, δεν έχω καταφέρει να ταιριάξω με κάποιον. Συνήθως δε θεωρούμε τα ίδια πράγματα δεδομένα από άποψη συμπεριφοράς, επικοινωνίας και σεβασμού, οπότε περίπου σε περίοδο ενός μήνα έχω ανιχνεύσει ότι δεν ταιριάζουμε και έτσι, σταματάω σταδιακά τις επαφές. Με κάποιους από αυτούς ταιριάξαμε σαν παρέα (όχι φίλοι), με άλλους χαθήκαμε. Ευτυχώς, μεγαλώνοντας έμαθα να ανιχνεύω από νωρίς τα προειδοποιητικά σημάδια και να μην εθελοτυφλώ.

Αλλά α,μπα μου, ενώ ξέρω πολύ καλά τι θέλω από τον άνθρωπο με τον οποίο θα είμαι μαζί, δεν έχω καταφέρει να συμπλεύσω με κάποιον απ' όσους γνώρισα. Πιθανότατα δεν έχει τύχει ακόμη. Από την άλλη σκέφτομαι ότι, ίσως, δε θα μου ξανασυμβεί να ταιριάξω με κάποιον, και, έτσι, στεναχωριέμαι.

Η ερώτησή μου είναι αν πιστεύεις ότι μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω από αυτό που ήδη κάνω, και σου περιγράφω παραπάνω;

Σε φιλώ! –

Ακούγεσαι πολύ αναλυτικός τύπος, που σκέφτεται πολύ τα πράγματα. Ίσως περισσότερο από όσο χρειάζεται, αλλά αυτό δεν μπορούμε να το αλλάξουμε. Μολαταύτα, η αναλυτική σου σκέψη έχει κάποια κενά.


Είχες μια σχέση που έληξε επειδή ταλαιπωρήθηκες, και χρειάστηκες χρόνο για να ξεπεράσεις το τραύμα και να το μετασχηματίσεις σε εμπειρία και γνώση. Από αυτό πώς καταλήγεις στο «δε θα μου ΞΑΝΑσυμβεί να ταιριάξω με κάποιον;» Ακόμη δεν ξέρεις πώς είναι να ταιριάζεις με κάποιον, και είναι απολύτως φυσιολογικό, γιατί είσαι μόλις 23. Τώρα είσαι στη δεκαετία που αρχίζεις να υποψιάζεσαι ποια είσαι, κι έχεις άλλα δέκα χρόνια για να σιγουρευτείς, και μετά άλλα δέκα για να αναθεωρήσεις... Γενικά, έχεις πολύ δρόμο μπροστά σου. Συγκεντρώσου σ' αυτό το μονοπάτι που κρύβει όλες τις εκπλήξεις, και όχι στον σύντομο πειραματισμό που σε τσαλάκωσε λίγο.


Μην είσαι τόσο σίγουρη ότι ξέρεις πολύ καλά τι θέλεις, γιατί ήδη μια φορά έδειξες ότι έκανες λάθος. Δέξου την άγνοια σου με χαρά και περιέργεια. Όσο πιο άκαμπτη είσαι σχετικά με το τι θέλεις, τόσο πιθανότερο είναι να κάνεις λάθη. Αυτά που θέλεις είναι πολύ πιθανό να είναι αυτά που νομίζεις ότι πρέπει να θέλεις. Δεν ξέρεις τους ανθρώπους. Χάρισε στον εαυτό σου το περιθώριο της έκπληξης. Θα εκπλαγείς από τους άλλους, αλλά το πιο σημαντικό είναι να εκπλαγείς από τον εαυτό σου.

__________________
5.

Ρε συ α μπα, όλο λέω να σου γράψω και όλο το αποφεύγω. Θέλω να σου μιλήσω για τα αδέλφια μου και τη σχέση μου μαζί τους. Μεγαλώσαμε σε μια δύσκολη οικογένεια, με δυσκολίες οικονομικές, κοινωνικές και πολλά οικογενειακά προβλήματα, με δυο γονείς εντελώς ανώριμους για να κάνουν οικογένεια και εμείς πάντα στο κέντρο των προβλημάτων, να ακούμε τους τσακωμούς τους, να προσπαθούμε να βρούμε λύση στα προβλήματά τους, να υφιστάμεθα τα ψυχολογικά της μητέρας μας και τον εξευτελισμό και την αδιαφορία του πατέρα μας. Τέλος πάντων, με λίγα λόγια περάσαμε δύσκολα παιδικά χρόνια και πίστευα ότι και τα 3 αδέλφια θα μαθαίναμε από τα λάθη των δικών μας και θα γινόμασταν διαφορετικοί και κυρίως καλύτεροι.
Η αδελφή μου αρχικά είναι η μεγαλύτερη και από τα 3 αδέλφια. Ήταν πάντα τρομερά αυταρχική, εγωίστρια και απίστευτα συμφεροντολόγα. Έκανε πράγματα που ωφελούσαν μόνο εκείνη, έκρινε αυστηρά τους άλλους και κορόιδευε τους πάντες. Δεν είχε ποτέ σταθερές φιλίες, έκανε πάντα περίεργες σχέσεις που κατέληγαν άσχημα και είχαν συνέπειες σε όλη την οικογένεια και γενικά δεν σεβόταν κανέναν και τίποτα. Ακόμη και τώρα οι γονείς μου την φοβούνται, δεν της φέρνουν ποτέ αντίρρηση και λένε τα παράπονά τους σε εμάς μόνο πίσω από την πλάτη της. Είχε περάσει για σπουδές σε μια κοντινή πόλη από το πατρικό μας, νοίκιαζε πάντα μεγάλα σπίτια και τα επίπλωνε μεγαλοπρεπώς, αδιαφορούσε για τη σχολή (σημειωτέον μετά από 10 χρόνια ακόμα να τελειώσει), δεν έδινε λογαριασμό σε κανέναν, περνούσε τον καιρό της με εφήμερες σχέσεις απολαμβάνοντας την ελευθερία της και σε ερωτήσεις των γονιών μου σχετικά με τις σπουδές της φυσικά τους έβριζε και αυτοί μαζεύονταν στη γωνιά τους. Όταν ήρθε ο καιρός να δώσω εγώ πανελλήνιες δε με ήθελε σπίτι της, επηρέαζε τους γονείς μας να με στείλουν μακριά ενώ σε εμένα έλεγε να φύγω να σπουδάσω σε άλλη πόλη για να έχω την ελευθερία μου, να μην έχω τους γονείς μας πάνω στο κεφάλι μου κτλ κτλ. Το αποτέλεσμα ήταν να ξεσκιστώ στο διάβασμα, να περάσω με μια πολύ καλή σχολή στην Αθήνα αλλά να μην πάω ποτέ γιατί προφανώς τα οικονομικά της οικογένειας δεν έβγαιναν για να σπουδάσει άλλο ένα παιδί σε άλλη πόλη, αν και το πάλεψαν πολύ οι δικοί μου. Τελικά έδωσα πάλι εξετάσεις και πέρασα στον τόπο που σπούδαζε και η αδελφή μου. Δεν μου φέρθηκε ποτέ καλά, πάντα με καταδυνάστευε, με έκανε να αισθάνομαι φιλοξενούμενος και αδιαφορούσε για εμένα. Μέχρι που αποφάσισε να φύγει γιατί είχε βρει νέο γκόμενο και μετακόμισε μαζί του στην Αθήνα (και τώρα ετοιμάζονται να παντρευτούν). Εγώ από την άλλη έζησα μια πολύ στερημένη φοιτητική ζωή, πήρα πτυχίο στην ώρα μου και διέπρεψα στον τομέα των σπουδών μου. Περιττό να σου πω ότι οι σπουδές μου υπήρξαν και υπάρχουν ακόμα ταμπού για αυτή την οικογένεια. Δεν μιλάμε για αυτές, δεν τολμάμε να κουβεντιάσουμε για τα όνειρά μου και γενικά δεν μπορώ να αναφέρω τίποτα γιατί για κάποιο λόγο η αδελφή μου τα έχει απαγορεύσει όλα αυτά. Είναι ζήλια, είναι κακία, δεν ξέρω... Όταν μάλιστα συζήτησα με τους γονείς μου το ενδεχόμενο ενός μεταπτυχιακού και αν θα μπορούσαν να μου καλύψουν την πρώτη δόση των διδάκτρων μέχρι να βρω δουλειά, επενέβη λέγοντας σε εμένα πως δεν πρέπει να τους εμπιστευτώ αλλά πίσω από την πλάτη μου τους απαγόρευσε να μου δώσουν λεφτά ή αλλιώς να της δώσουν και εκείνης το ίδιο ποσό. Σημειωτέον παντρεύεται σε ένα χρόνο και απλά κάθεται στο σπίτι της περιμένοντας από τους γονείς μου να βρουν τα λεφτά για το γάμο της και αυτή δεν κουνάει ούτε το μικρό της δαχτυλάκι. Εννοείται βέβαια πως δεν παραδέχεται ότι την βοήθησαν οι δικοί μου στις σπουδές της. Όλο λέει ότι ήταν μόνη της και τα έβγαζε πέρα, κάτι που είναι εντελώς ψέμα. Μέχρι και αυτοκίνητο πήρε στο 2ο έτος!!! Είναι ένα άτομο πολύ αρνητικό σε όλα, μισεί πεθερικά, θείους, θείες, ξαδέλφια κτλ και αρέσκεται στο να κουτσομπολεύει τρομερά τους γύρω της. Δεν ξέρω τι άλλο να πω για την αδελφή μου, είμαι πολύ απογοητευμένος...
Ο αδελφός μου από την άλλη επέλεξε μια εντελώς μοναχική ζωή, δεν έφυγε ποτέ από το σπίτι, δεν θέλησε να σπουδάσει, δεν είναι καθόλου κοινωνικός και δεν νομίζω να θέλει να κάνει κάτι με τη ζωή του. Έχουμε σοβαρά οικονομικά προβλήματα, ο ίδιος δεν έχει φράγκο χρόνια τώρα αλλά τα τελευταία 5 χρόνια που έχει γυρίσει από φαντάρος δεν έχει κάνει τίποτα. Έχει κάνει μια σιωπηρή συμφωνία με τον πατέρα μου έτσι ώστε ο αδελφός μου να του κάνει το δούλο σε ότι θέλει και σε αντάλλαγμα ο πατέρας μου να μην του χτυπάει το θέμα της δουλειάς. Είναι πολύ μίζερος με τη ζωή, όταν τον ρωτάς τι θέλει να κάνει λέει ότι περιμένει την καλή δουλειά (παρόλο που δεν έχει κανένα προσόν) ή ότι θέλει να κάνει δική του επιχείρηση (παρόλο που δεν μιλάει σε άνθρωπο, αρνείται να ψαχτεί και δεν πηγαίνει να πληρώσει ούτε λογαριασμό της ΔΕΗ χωρίς συνοδεία). Τώρα τελευταία χτυπάει στους δικούς μου ότι δεν σπούδασε λόγω εμένα και της αδελφής μου για να εξοικονομήσουμε χρήματα κάτι το οποίο είναι απόλυτο ψέμα, με το ζόρι έβγαλε το σχολείο και όταν σπούδαζα τον πιέζαμε να έρθει να κάνει κάτι και αυτό αλλά έλεγε πως ''δεν μπορεί τη ζωή στην πόλη''. Αυτό που με στενοχωρεί είναι πως ναι μεν έχει επιλέξει αυτή τη ζωή αλλά δεν την υποστηρίζει την επιλογή τους. Θεωρεί πως εγώ πρέπει να κάνω όλα όσα κάνει και αυτός και να ανακατεύομαι σε ότι και αυτός μιας και ζούμε στο ίδιο σπίτι, λέει μάλιστα ότι ''Θα με στρώσει'' λες και έχω παρεκκλίνει από το σωστό. Δεν θέλω να ασχοληθώ με αγροτικά θέματα, έχω επιστρέψει στο πατρικό μου μετά το στρατό μέχρι να βρω μεταπτυχιακό κ δουλειά κ να φύγω, κακό είναι?
Τέλος πάντων, μακρηγορώ και δεν έχει νόημα, νομίζω μπορείς να καταλάβεις τον χαρακτήρα τους πλέον. Η ερώτησή μου είναι τι να κάνω για να είμαστε πιο κοντά οι τρεις μας? Η ζωή περνάει αλλά η σχέση με τα αδέλφια δεν χάνεται, πιστεύω ότι είναι μια κατηγορία ανθρώπων που είναι πάντα στη ζωή μας. Τι να κάνω εγώ όμως για να τα πάμε καλύτερα? Δεν μπορώ προφανώς να κάνω ότι λένε γιατί ζουν ακραίες ζωές, ο καθένας με τον τρόπο του, και από την άλλη δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν και εκείνοι ένα βήμα, γι'αυτούς είμαι πάντα ο ''κουλτουριάρης'', ο ''σνομπ'' και ο ''φιλόσοφος'' όπως συχνά με χαρακτηρίζουν. Το μόνο που έχω κάνει είναι να έχω σταθερά όνειρα, να κυνηγάω το κάτι παραπάνω και να φροντίζω πάντα να καλλιεργώ και να εξελίσσω τον εαυτό μου, τόσο κακό είναι?
Τι να κάνω α μπα? Δεν μπορώ να βρω λύση...

Την οικογένεια μας δεν τη διαλέγουμε, ως γνωστόν. Αυτό είναι η πίκρα και η ευλογία, κατά μια έννοια, γιατί ναι μεν είναι αυτή που είναι, αλλά από την άλλη, θα είναι αυτή για πάντα. Δεν μπορεί κάποιος να σταματήσει να είναι αδερφός σου, όπως μπορεί να σταματήσει να είναι φίλος σου.


Αυτό που θα βοηθήσει εσένα, και κατά συνέπεια, ως αποτέλεσμα, και τις σχέσεις με τα αδέρφια σου, είναι να γίνεις πλήρως ανεξάρτητος οικονομικά. Αυτό αλλάζει τρομερά τις ισορροπίες. Θα καταφέρεις να σχηματίσεις νέες σχέσεις με τους όρους σου, μόνο όταν έχεις το χώρο για να υποχωρείς και να αποφεύγεις την υποχρεωτική επαφή. Η δυνατότητα επιλογής είναι που σχηματίζει τις στενές σχέσεις στα αδέρφια. Αν δεν χρειαζόταν να τους βλέπεις, θα το έκανες; Ένα ουδέτερο έδαφος, χωρίς δεσμεύεις, είναι ο μόνος τρόπος για να ξεκινήσει μια πιο υγιής συζήτηση, και κατά συνέπεια, σχέση.


Όλα αυτά βέβαια μόνο αν υπάρχει πρόθεση και από την άλλη πλευρά. Για τη συμπεριφορά των άλλων όμως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Μόνο τη δική σου μπορείς να ελέγξεις.


__________________
6.


Είχα μια σχέση με έναν για κανα χρόνο, με έβγαλε κάτι φωτο ακατάλληλου δια ανηλίκους περιεχομένου, εν γνώση μου πάντα. Αλλά τώρα που χωρίσαμε δεν έχω μετανιώσει για κάτι και να βγουν στη φόρα οι φωτο κάποτε, πάλι δε με νοιάζει, δεν κάνω κάτι παράνομο, το αρχαιότερο και ωραιότερο άθλημα κάνω. Οι φίλοι μου που το γνωρίζουν γιατί με ζαλίζουν τόσο; Δεν είπε ο άνθρωπος οτι θα τις αναρτήσει πουθενα, απλά και καλά επειδή χωρίσαμε οι φιλοι μου θεωρουν αυτονοητο οτι οι φωτο θα γινουν δημοσιο θεαμα. Λένε οτι δε παίρνω τίποτα στα σοβαρά και αυτό είναι σοβαρό. Είναι σοβαρό; και αν ναι γιατί; Ηλικιακα είμαι 35, γυναίκα, αδέσμευτη και λίγο παχουλούλα :)- Ανέμελη++

Η γυναικεία ανεμελιά στα σεξουαλικά θέματα θεωρείται επικίνδυνη, γενικώς, και προκαλεί αντανακλαστική ανησυχία. Αν περιορίζεται στις φωτογραφίες η υπόθεση, καλύτερα να κοιτάνε τη δουλειά τους (αλλά κι εσύ να προσέχεις τι λες και σε ποιον, και γιατί). Αλλά αν σου λένε οι φίλοι σου ότι δεν παίρνεις τίποτα στα σοβαρά και ότι αυτό είναι το σοβαρό, μιλάμε για άλλη κουβέντα. Αν τους θεωρείς φίλους που πραγματικά θέλουν το καλύτερο για σένα, καλύτερα να την κάνεις μαζί τους.

__________________
7.


Με αφορμή την ερωτηση 1 στις 17/8/15 μπορεις να δώσεις καποια παραδειγματα "παραχωρησης εξουσίας" σε καποιον που μόλις γνωρίζουμε και κάποια παραδειγματα "μη παραχωρησης" της εξουσιας?- leni

Η διαθεσιμότητα, φυσικής ή ηλεκτρονικής παρουσίας, είναι ένα παράδειγμα. Όταν δείχνεις σε κάποιον που μόλις γνώρισες ότι τον έχεις κάνει προτεραιότητα, του δίνεις το μήνυμα ότι δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις. Κακή ιδέα. Η εξάρτηση της διάθεσης μας από τις ορέξεις του, είναι ένα άλλο παράδειγμα. Όταν δείχνεις σε κάποιον που μόλις γνώρισες ότι τα κέφια σου συνδέονται απολύτως με αυτόν, του δίνεις το μήνυμα ότι δεν έχεις άλλους σημαντικούς ανθρώπους, ή άλλα σημαντικά γεγονότα, στη ζωή σου. Και πάλι, κακή ιδέα.


Φυσικά μπορεί να γνωρίσεις κάποιον και να πάνε όλα αυτά περίπατο, επειδή έχεις ξετρελαθεί και δεν θέλεις ούτε να βλέπεις ούτε να ακούς άλλον. Ωραίο είναι αυτό, ακόμα καλύτερο είναι όμως όταν υπάρχει θέληση και από την άλλη πλευρά. Αν δεν υπάρχει ενθουσιώδης συμμετοχή, ή έστω, θετική συμμετοχή, μπαίνεις στη θέση αυτού που περιμένει, και αυτό παραχωρεί εξουσία.


Δεν είναι κάποια συνταγή, και είναι αδύνατον να ελέγχει κάποιος τον εαυτό του σε τέτοιο βαθμό, και αν γίνεται, είναι μάλλον παθολογικό. Πρόβλημα είναι μόνο όταν κάποιος παραχωρεί εξουσίες γιατί έτσι ελπίζει ότι θα αναγκάσει τον άλλον να μην φύγει. Όταν κάνει το «καλό παιδί». Αυτό είναι χειριστικό, και σκέτη απελπισία.

__________________
7. 1

Α μπα δώσε στον κόσμο βιβλία να διαβάσει!!! Πρότεινε καμιά δεκαριά βιβλία που πιστεύεις ότι είναι άξια προσοχής!!!- βιβλιοφάγος

Επειδή αυτή η ερώτηση επαναλαμβάνεται συχνά, έχω φτιάξει ένα προφίλ στο goodreads που προσπαθώ να ανανεώνω. Είμαι η Lena Fou.

54

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

16 σχόλια
#5 Τελικά αφού της πήραν αυτοκίνητο πώς δεν είχαν λεφτά για να σπουδάσεις εσύ Αθήνα;Γενικά μην περιμένεις να έχεις καλές σχέσεις με τα αδέρφια σου. Γίνε ανεξάρτητος και φύγε.Πάντως ειδικά για την κατάσταση του αδερφου σου ευθύνονται 100% οι γονείς και ειναι πολλοι ετσι. Ο κλασσικος τεμπέλης που μετά από χρόνια θα πέσει το βάρος της "συντήρησης του" σε εσάς, τα άλλα δύο αδέρφια.
Συμφωνώ με την ανεξαρτητοποίηση. Γενικά, όταν υπάρχει τριβή σε μια οικογένεια καλύτερα να απομακρύνεται κάποιος παρά να διαιωνίζει μια νοσηρή κατάσταση. Με την πάροδο των χρόνων κι αφού ο καθένας έχει βρει τον δρόμο του, οι διαφορές αμβλύνονται. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί σώνει και καλά οι οικογένειες πρέπει να κρατιούνται μαζί όταν υπάρχουν προστριβές και διαμάχες: κάπως έτσι γίνονται τα εγκλήματα για τα κτήματα, τις κληρονομιές και τα τοιαύτα.Μόνο με αυτήν την σύγκριση μεταξύ αγοράς αυτοκινήτου και σπουδών δεν συμφωνώ: ένα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο δεν κοστίζει τίποτα μπροστά σε τέσσερα χρόνια σπουδών στην Αθήνα.
Δεν είναι όμως μόνο το αυτοκίνητο. Εδώ λέει ότι νοίκιαζε μεγάλα σπίτια και τα επίπλωνε μεγαλοπρεπώς. Γενικά μου έδωσε την εντύπωση ότι η αδερφή είχε μπόλικο χρήμα στα χέρια της και με παραξένεψε η συνεχής αναφορά σε οικονομικές δυσκολίες της οικογένειας. Κάπου δεν κολάνε αυτά. Εφόσον είχαν οικ. προβλήματα οι γονείς δεν πίεσαν να σπουδάσουν τα 2 παιδιά στην ίδια πόλη; Μεταγραφή δεν προσπάθησαν να πάρουν;
@ parapera - το "επιπλώνω μεγαλοπρεπώς" είναι υποκειμενική άποψη. Υπάρχουν άνθρωποι με το χάρισμα να βρίσκουν στα παζάρια και στα παλιατζίδικα αντικείμενα τα οποία να τα συνδυάζουν με τέτοιο τρόπο που να δημιουργούν αυτήν ακριβώς την αίσθηση της μεγαλοπρέπειας. Άσε που δεν ξέρει κανείς τι κρυφές δραστηριότητες μπορεί να έχει ο οποιοσδήποτε για να βγάζει τα εξτραδάκια του. Πολύ μπερδεμένα και οι απόψεις διίστανται. Γι' αυτό επιμένω στην ανεξαρτητοποίηση, ρίχνεις μαύρη πέτρα και μετά από 20 χρόνια τους επισκέπτεσαι να δεις τι κάνουν.
"Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου." -- συνειδητοποιώ αυτή την απόλυτη αλήθεια και θέλω να κλάψω...
#1Εαν λοιπόν εξεφραζες αυτον τον προβληματισμό σε καποιο blog του εξωτερικου, όλοι θα εμεναν εκπληκτοι που οι Ελληνες γονεις πηραν 2 σπιτια στα 2 τους παιδια, και θα απορουσαν για ποιον λογο απαιτεις τα ενοικια του σπιτιου που οι γονεις σου αγορασαν με τα δικα τους χρήματα για να μεινεις καποτε μεσα οταν επιστρεψεις στην πολη σου.Επισης πολλοι ξενοι γονεις οι οποιοι οταν το παιδι τους φτασει τα 18, το βγαζουν εξω απο την πορτα να ζησει και να τα καταφερει μονο του, θα εμεναν εκπληκτοι που οι Ελληνες γονεις σπουδαζουν, αγοραζουν αυτοκινητα, ακριβα τηλεφωνα, δινουν χαρτζηλικι και ζουν μαζι με τα παιδια τους μεχρι την βαθια τους ενηλικιωση των παιδιων.Καλώς ή κακώς ετσι εχει δομηθει η κοινωνια μας και ισως θα επρεπε σε καποια φαση να το αλλαξουμε αυτό. Οχι τιποτα αλλο, αλλα ειναι πολυ πιο υγιες οταν ειμαστε ενηλικοι να ανεξαρτητοποιουμαστε και να ωριμαζουμε πολυ πιο γρηγορα και οχι να ζηταμε απο τους γονεις γιατι για καποιο λογο νομιζουμε οτι οι γονεις μας, μας χρωστανε.Σε σχεση με τους γονεις σου, μηπως απο αυτα τα χρηματα πληρωνουν καποιο δανειο, τον ΕΝΦΙΑ, τον φορο ενοικιου και λοιπα εξοδα του σπιτιου; Ενα σπιτι εχει πολλα εξοδα για τον ιδιοκτητη ακομη και εαν το νοικιαζει.
Πολλοί ξένοι γονείς θα ανέλυαν πόσα χρήματα πλήρωσαν για τη συντήρηση του σπιτιού και τους φόρους και θα ζητούσαν το ποσό (και δε θα πλήρωναν οι ίδιοι το φόρο μεταβίβασης....)
Υπερβάλλετε για τους 'ξένους γονείς'. Επειδή ζω στο ΗΒ από τα 9 μου χρόνια, όλoi/ες φίλοι/λες μου είναι από εδώ και σχεδόν όλοι/ες εκ γενετής Βρετανοί. Όσων οι γονείς είχαν την οικονομική επιφάνεια είτε έδωσαν στα παιδιά τους όλο το πόσο για την αγορά κατοικίας, είτε ένα μέρος και εγγυήθηκαν στην τράπεζα για το οικοδάνειο τους. Αλλά ακόμα και όσοι δεν έχουν χρήματα βρίσκουν τρόπους να βοηθούν τα παιδιά τους (μιλάμε πάντα για τους καλούς γονείς, όχι γι' αυτούς που ήταν πάντα κακοί). Το ότι είμαστε μια κουλτούρα όπου η παραμονή των παιδιών στο σπίτι των γονέων τους πέραν του 18ου η 21ου έτους θεωρείται τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα και δείκτης της αποτυχίας της κοινωνικής κινητικότητας (τώρα ο μέσος όρος είναι τα 30 έτη και πέφτει ανάλυση και κριτική σύννεφο) δεν σημαίνει ότι οι γονείς αδιαφορούν για τα τέκνα τους από την ενηλικίωση τους και μετά, η ότι τους συμπεριφέρονται ως να είναι πελάτες στο ενεχυροδανειστήριο. Αυτό που είναι γενικώς άγνωστο είναι το να μένουν τα παιδιά δίπλα στους γονείς. Κανένας δεν επιθυμεί κάτι τέτοιο, πρώτοι και καλύτεροι οι γονείς. Ακούω πολύ συχνά κλισέ για το πόσο φονκτιοναλιστές είναι οι Βόρειο-Ευρωπαίοι γονείς αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα.
SonnetsΔεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες. Ο κύκλος σου πως θα αντιδρούσε στην περίπτωση μιας κοπέλας που φωνάζει στους γονείς της και κατηγορεί τον αδερφό της για τα χρήματα; Όπως ξαναέγραψα, πάω πάσο μόνο στην περίπτωση που της ανήκει το σπίτι. Ναι, τότε έχει δίκιο και θα το βρει μέσω δικηγόρου και μετά απο μια ψύχραιμη, ευγενική συζήτηση, χωρίς φωνές και κατηγορίες.
Ναι...όταν λέμε όμως "στο εξωτερικό το ένα, στο εξωτερικό το άλλο" συνήθως αναφερόμαστε σε ανεπτυγμένες δυτικές χώρες. Κάπου δηλαδή που ο νέος μπορεί να βρει δουλειά για να πληρώνει το ενοίκιο του, έχει φοιττητικές παροχές κλπ. Μην συγκρίνουμε τώρα τη Σουηδία με την Ελλάδα. Εννοείται οτι πρέπει να ενηλικιωνόμαστε, αλλά πραγματικά θεωρείς οτι η Ελλάδα βοηθάει τα παιδιά της στην ενηλικίωση;;;
Για την 1 Δεν είναι η πρώτη ιστορία που ακούω με γονείς που με το εφάπαξ ή οποιαδήποτε άλλη οικονομία αγοράζουν ένα οικόπεδο ή ένα σπίτι για το παιδί. Σα να τους λένε γύρνα πίσω, θα είμαστε κοντά, αλλά κοίτα δε σε υποχρεώνω να μείνεις στο παιδικό σου δωμάτιο, θα έχεις το δικό σου σπίτι και θα κάνεις οτι θες. Και δε θα έχεις και το έξοδο του ενοικίου. Τι ζορίζεσαι μακριά; Εδώ είναι καλύτερα. Είναι στο χέρι σου και σχεδόν υποχρέωσή σου να πεις στους γονείς σου να κοιτάξουν πρώτα αν θα πιάσουν τα λεφτά τους τόπο άμεσα και όχι σε μια προβολή στο μέλλον, για τη μελλοντική σου οικογένεια και τα μελλοντικά σου παιδιά.Με λίγα λόγια, εγώ όχι μόνο δε θα δεχόμουν το σπίτι, δε θα σκεφτόμουν να ζητήσω το ενοίκιο. Είμαι σχεδόν σίγουρη οτι οι γονείς σου τα χρήματα απο τα ενοίκια τα έχουν στην άκρη για μια περίπτωση ανάγκης είτε δικιάς τους είτε δικιά σου. Ούτε εγώ θα σου έδινα τα χρήματα για να αγοράσεις μια μηχανή που καταναλώνει χρήματα ανα χλμ ενώ ζορίζεσαι και ούτε θα μου άρεσε να προσπαθήσεις να μου πασάρεις το λογαριασμό για την αγορά του αυτοκινήτου σου μετά απο 9 χρόνια ανεξαρτησίας. Οπότε δε συμφωνώ με τη Λένα και την "άστατη ζωή" και αυτό που ζητάει η κοπέλα είναι εκμετάλλευση. Η περιουσία είναι δικιά τους, αυτοί τη δούλεψαν και αυτοί αποφασίζουν πως θα τη διαθέσουν και με τι όρους. Το να ζητάς μετρητά μου φαίνεται τελείως άκομψο.Αν αποφασίσεις να αναλάβεις πλήρως αυτό το σπίτι, να πληρώσεις τους φόρους του, να βρίσκεις ενοικιαστές, να κάνεις όλα τα κουμάντα του, τότε ζήτα το ενοίκιο. Αν δεν έχεις καμία σχέση με όλα αυτά, είναι σα να ζητάς ένα εξωφρενικό χαρτζιλίκι.
Συμφωνώ. Γενικώς, όποιος απλώνει το χέρι για χρήματα πρέπει να είναι προετοιμασμένος να δώσει ανταλλάγματα. Γι' αυτό είναι πολύ σημαντική η οικονομική ανεξαρτησία. Οι συγκεκριμένοι γονείς μπορεί να φαίνονται σκληροί στα μάτια ορισμένων, αλλά είναι συνετοί και προνοητικοί και τα παιδιά τους θα το καταλάβουν όταν οι γονείς θα έχουν φύγει από τη ζωή αφήνοντάς τους με κάποια σημαντική οικονομική εξασφάλιση.
Απ οτι βλέπω απο τις αρνητικές και εγώ φαίνομαι σκληρή.Έχω πρόταση. Να βρει ένα δικηγόρο και να του ζητήσει να της εξηγήσει τι υποχρεώσεις και τι δικαιώματα έχει σε αυτό το σπίτι και αν έχει δικαίωμα νομικά να ζητήσει νοίκι. Αν έχει δικαίωμα, καλώς, αν δεν έχει δικαίωμα να καταλάβει πως ζητάει χάρη απο τους γονείς της. Αν δε βγάλει άκρη μπορεί να ζητήσει δανεικά τα χρήματα για το αυτοκίνητο.
@Sole - Καμία σκληρότητα - κάποια είναι απλώς κακομαθημένα!Και σιγά που χρειάζεται τα ενοίκια για να πάρει αυτοκίνητο! Με 500 ευρώ βρίσκει αυτοκίνητο, αν ψάξει στις ευκαιρίες - όλο και κάποιος θέλει να ξεφορτωθεί το δικό του, ή σε δημοπρασίες (εκτός αν θέλει να πάρει κανένα καγιέν). Ας βάλει δόσεις, εμείς δηλαδή μούλικα είμαστε που πληρώνουμε μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει;
Νομίζω πως με τόσα σχόλια και την απάντηση της Λένας η κοπέλα έχει αρκετό υλικό για να δει πως θα προχωρήσει. Με φωνές και κατηγορίες όμως δε θα την ακούσει κανείς πάντως.Ίσως οι δόσεις ή η δημοπρασίες δεν είναι αυτό που επιθυμεί, αλλά είναι και αυτή μια έξυπνη εναλλακτική.
#1 Αυτό το πράγμα, οι γονείς με όπλο την εξασφάλιση της κατοικίας να προσπαθούν να "δέσουν" τα παιδιά τους ...μόνο στην Αγία Ελληνική Οικογένεια συμβαίνει...Προφανώς η κοπέλα θεωρεί ότι είναι δικό της το σπίτι γιατί έτσι της το παρουσίασαν, αλλά όπως λέει κ η Λένα δεν διευκρίνισαν υπό ποιες προυποθέσεις. Επίσης, ακριβώς ισότιμα σας φέρονται, επεμβαίνουν στις επιλογές κ των δύο σας... από που κ ως που έχουν λόγο στο αν εργάζεται η νύφη τους, εκτός κ αν ζητούν χρήματα για την διαβίωση τους.Εξοργίζομαι με τους γονείς που προσπαθούν έτσι υπόγεια απλά να κρατησουν τα παιδιά κοντά. Ένα πράγμα που θα ήθελα να καταφέρω σαν γονιός είναι να έχω την δύναμη να στηρίζω τα όνειρα των παιδιών μου.Όπως έχει γράψει ο Γκιμπραν"Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σουΕίναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σέναΚι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σουΑφού ιδέες έχουν δικές τους.Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τουςΑφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριοπου εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσειςαλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσέναΑφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτεςΕίσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σουωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά…. Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειροκαι κομπάζει ότι με τη δύναμή τουτα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.Άς χαροποιεί τον τοξοτή ο κομπασμός τουΑφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάειέτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο."Μακάρι να το καταλαβαιναν όλοι οι γονείς
Προφανώς όταν λέω μόνο στην ελληνική οικογένεια, εννοώ συγκεκριμένα για τα σπίτια. Εχω δει ένα σωρό περιπτώσεις όπου οι γονείς με όπλο την εξασφάλιση της οικίας έχουν φτάσει τα παιδιά τους μέχρι κ στον χωρισμο!
#1...δεν φαντάζομαι ότι είναι από αυτούς τους γονείς που θα προβληματιζόντουσαν με την δήλωση: "καλώς όπως θέλετε, αλλά τα κουμάντα για το γηροκομείο θα τα κάνετε μόνοι σας, έτσι;".
#3 Αφού γράφεις "νιωθω οτι κανω το σωστο για μενα κι εν μερει και για κεινον", φαντάζομαι ότι, αν δεν είσαι ο διάβολος, ούτε τη μάνα του σκότωσες, ούτε τη θέση του στην εταιρεία έκλεψες.Η συγκεκριμένη διατύπωση με παραπέμεπι μάλλον στο ότι χώρισες κάποιον που σε αγαπάει ακόμη, επειδή ένιωσες ότι δεν λειτουργούσε η σχέση.Αν ισχύει αυτό ή κάτι παρεμφερές, είναι λογικό να νιώθεις άσχημα (προφανώς τον στεναχώρησες και προφανώς είναι κάποιος για τον οποίο νοιάζεσαι) αλλά δεν θα βγάλεις κάτι μ' αυτό. Ούτε θα τον βοηθήσεις.Η συγχώρεση από εκείνον θα σε ανακούφιζε, αλλά δεν είναι υποχρεωμένος να στη δώσει - ακόμη κι αν δεν έχεις κάνει τίποτα το αντικειμενικά "κακό" ή "λάθος". Είναι δικαίωμά σου να μη θες να είσαι με κάποιον, ακόμη κι αν είναι ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, κι εκείνος έχει δικαίωμα να νιώθει για πάντα ότι τον πρόδωσες, γιατί η απόρριψη πονάει, ακόμη κι αν υπάρχουν πολλοί καλοί λόγοι. Καλό θα του κάνει να το ξεπεράσει, αλλά το ίδιο κι εσύ (άσχετα από το πότε θα το κάνει εκείνος).
#1 Όπως πάνω κάτω τα λέει και η Λένα: Η επιθυμία σου είναι κατανοητή, όχι όμως η απαίτησή σου.Όσο οι γονείς σου είναι εν ζωή, διαχειρίζονται την περιουσία τους όπως κρίνουν. Μπορεί να είναι άδικοι, αλλά έχουν πραγματικά το δικαίωμα να το κάνουν. Οικονομικές απαιτήσεις από τους γονείς μας μόνο ως ανήλικοι μπορούμε να αξιώσουμε, ή έστω ως προστατευόμενα τέκνα, όχι πάντως ως εργαζόμενοι ενήλικες.Συμφωνώ μαζί σου ότι θα ήταν καλό να στηρίζουν τις επιλογές σου αφού, στο κάτω κάτω, τους το επιτρέπουν τα οικονομικά τους. Θα ήταν αυτό που θα τους συμβούλευα, θα ήταν αυτό που θα ήθελα η ίδια για τα (πιθανά) παιδιά μου. Αλλά δεν είναι υποχρέωσή τους, και δεν είναι στο χέρι σου να το απαιτήσεις. Στο χέρι σου είναι μόνο να προσπαθήσεις να μην τους έχεις ανάγκη, υλικά τουλάχιστον.Επίσης δεν νομίζω ότι κάνουν κάποια θετική διάκριση υπέρ του αδελφού σου, όπως προκύπτει από την αφήγησή σου τουλάχιστον. Αυτός πράγματι συμμορφώθηκε με τις επιταγές τους, και γι' αυτό "επιβραβεύτηκε". Και πάλι, δε γλιτώνει το "the talk".
Σε γενικές γραμμές συμφωνώ μαζί σου, απλά θεωρώ η "παράλογη" απαίτηση της κοπέλας οφείλεται στο πως παρουσίασαν τα δεδομένα οι γονείς.Είναι άλλο πράγμα να της πουν, εμείς έχουμε αυτά τα ακίνητα, άρα εαν έρθεις να μείνεις εδώ θα σου παραχωρήσουμε αυτο να μείνεις & άλλο να της πουν αυτό το αγοράσαμε για εσένα.Στην 2η περίπτωση, μπορεί η κοπέλα να θεωρήσει ότι είναι ένα δώρο προς εκείνη που μπορεί είτε να μείνει είτε να το εκμεταλλευτεί κ.ο.κ., γιατί έτσι την έκαναν να νομίζει.
@annitaΝομίζω όπως το λες είναι θέμα γλωσσικού νοήματος πια. Το "το αγοράσαμε για σένα", μπορεί και να σημαίνει "το αγοράσαμε για να μένεις εσύ". Οι γονείς αυτό προφανώς εννοούσαν όταν το έλεγαν, όπως φαίνεται από τη μετέπειτα συμπεριφορά τους. Η κόρη διάλεξε να καταλάβει ότι σημαίνει "το αγοράσαμε για να είναι δικό σου". Αλλά η πραγματικότητα τη διαψεύδει. (Αν δεν έχει την πλήρη κυριότητα)
Δεν μιλάμε για δώρο, μιλάμε για εξασφάλιση (όπως συνηθίζεται στην Ελλάδα να αγοράζουν ακίνητα για επένδυση). Οι γονείς συνήθως αγοράζουν το ακίνητο και μεταβιβάζουν στο παιδί την ψιλή κυριότητα ενώ διατηρούν την επικαρπία (μετά τον θάνατο του γονιού το παιδί αποκτάει αυτόματα την πλήρη κυριότητα). Αν δώσουν μεμιάς την πλήρη κυριότητα του ακινήτου δίνουν και το δικαίωμα στο παιδί να πουλήσει το ακίνητο χωρίς την συναίνεση του γονιού, ο οποίος στο κάτω κάτω πλήρωσε για την απόκτησή του. Αυτό είναι η "βορά στις ορέξεις του καθενός" που λέει η Α-μπα: Ξέρεις πόσοι αετονύχηδες/λιμοκοντόροι/ξερωγωτιάλλο θα καραδοκούσαν για να την ψήσουν να πουλήσει το σπίτι;
4 * Τρελαίνομαι από χαρά κι ελπίδα, κάθε φορά που η Αγαπητή Α, μπα αναφέρεται και μας θυμίζει πως υπάρχουν (όμορφες) εκπλήξεις στη ζωή και στον εαυτό μας και πως δεν είναι όλα δεδομένα.Βγάζει μια παιδική διάθεση ελευθερίας προς τη ζωή!«Χάρισε στον εαυτό σου το περιθώριο της έκπληξης. Θα εκπλαγείς από τους άλλους, αλλά το πιο σημαντικό είναι να εκπλαγείς από τον εαυτό σου.»
#1 δεν μας διευκρινίζεις αν το σπίτι είναι στην ιδιοκτησία σου ή όχι. Δηλαδή το "έχουν αγοράσει ένα σπίτι για μένα" δεν λέει τίποτα αν το όνομά σου δεν είναι στον τίτλο ιδιοκτησίας με απόλυτη κυριότητα και επικαρπία. Αν είσαι και τυπικά η ιδιοκτήτης, δεν έχουν δικαίωμα να καρπώνονται τα ενοίκια και υπάρχει νομικός τρόπος να το διεκδικήσεις. Αν μη τι άλλο μπορείς να απευθυνθείς άμεσα στον ενοικιαστή και να το διευθετήσεις μαζί του.Αν δεν είσαι εσύ η ιδιοκτήτης του σπιτιού, και απλώς οι γονείς σου έχουν δηλώσει προφορικά ότι το σπίτι "είναι δικό σου" (που υποθέτω ότι αυτό εννοούσες), τότε back off. Το σπίτι είναι δικό τους και δεν έχεις λόγο να διεκδικείς τίποτα. Πόσο μάλλον όταν σου το προσφέρουν με τέτοια ανταλλάγματα! Αν παρόλαυτά επιμένεις να πάρεις αυτό που προσφέρουν τότε πρέπει να συμμορφωθείς με τους όρους τους και να μην παραπονιέσαι! Αλλά... πφφφ. Κλασσικοί Ελληνάρες γονείς. Να μη βοηθήσουν τα παιδιά τους με τίποτα χωρίς να απαιτήσεις, χωρίς προσδοκίες, χωρίς τίμημα!! Αίσχος πια.
Από την στιγμή που τα χρήματα για την αγορά των σπιτιών είναι των γονιών, τότε αυτοί έχουν την επικαρπία και τα παιδιά την ψιλή κυριότητα των ακινήτων. Στο κάτω κάτω, εφόσον το παιδί δεν μένει μέσα, δικαιούνται κι αυτοί να αποσβέσουν μέρος της δαπάνης αγοράς, γιατί όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος μεγαλώνουν και οι ανασφάλειές του (γηρατειά, αρρώστιες κ.λπ.) και έτσι κάνει καλύτερη διαχείριση των εισοδημάτων του σε αντίθεση με ένα νιάτο που σκέπτεται να καρπώνεται τα μισθώματα για να αγοράσει αυτοκίνητο και να κάνει ντόλτσε βίτα ή ό,τι άλλο. Άλλωστε, οι καιροί είναι δύσκολοι και είναι ευκαιρία να μάθουν όλοι να στηρίζονται στις δικές τους δυνάμεις.
Haifischnet όπως αναφέρει η κοπέλα της ερώτησης οι γονείς της δεν έχουν οικονομικό πρόβλημα. Και εδώ που τα λέμε, για να αγόρασαν δύο σπίτια εξτρα σημαίνει ότι είχαν την άνεση να το κάνουν. Είναι εντελώς προφανές ότι δεν έχουν θέμα απόσβεσης κεφαλαίου, κατευνασμού ανασφαλειών or whatever! Είναι κλασικοί Ελληνάρες γονείς που έχουν την απαίτηση τα παιδιά τους να κάνουν αυτό που έκαναν εκείνοι: να παντρευτούν και να παράξουν εγγόνια! Και το αγοράζουν αυτό. Με το χρήμα τους και τα σπίτια τους.Από κει και πέρα δεν βλέπω γιατί είναι κακό κάποιος που έχει χρήμα, να κάνει ότι του καπνίσει με το χρήμα του. Ούτε βρίσκω κακό το νιάτο να αγοράσει αυτοκίνητο και να κάνει ντόλτσε βίτα αν μπορεί και έχει. Και στην τελική, μια ζωή την έχουμε. Δεν θα τα πάρουμε μαζί μας. Η κοπέλα της ερώτησης αν μη τι άλλο, δεν ακούγεται σαν να θέλει να τα σκορπίσει.
Ρε παιδιά, δεν είναι έτσι τα πράγματα.Όταν λες "αυτό είναι δικό σου" πάει και τελείωσε, είναι. Αν οι γονεις της είχαν προϋποθέσεις, τότε θα πρέπει να το ξεκαθαρίσουν.Θα ήταν καλύτερα να μην τους το λέγανε καν ότι αγοράζουμε από ένα σπίτι στον καθένα. Η αγάπη υπό προϋποθέσεις ιδιοκτησίας είναι πολύ άσχημο πράγμα, κυρίως όταν μιλάμε για σχέσεις γονιών-παιδιών.
Σιγά ρε παιδιά, που ανακαλύψατε τώρα τους Ελληνάρες γονείς. Πες ότι το φυσάνε το παραδάκι κι αγόρασαν, όχι δύο, τέσσερα, οκτώ, δώδεκα σπίτια. Της είπαν: βρες δουλειά εδώ και έλα να μείνεις μέσα, δεν της είπαν πάρτα και κάντα φύλλο και φτερό. Έχει διαφορά, γιατί το σπίτι της το αγόρασαν για εξασφάλιση, όχι για να έχει έξτρα φράγκα για σπατάλες. Απ' ό,τι κατάλαβα, δεν της είπαν να μείνει μέσα μόνο όταν παντρευτεί, της είπαν να παντρευτεί για να ηρεμήσει (για τις υστερίες που βγάζει στους καβγάδες - οκ, συμφωνώ ότι δεν είναι τόσο κομψό αυτό που της είπαν αλλά δεν είναι απαίτηση).Αν το αντιλαμβάνομαι σωστά, η γράφουσα έχει μπουχτίσει από την "πολλή οικονομία", ωστόσο τα βγάζει πέρα μια χαρά - ΤΟ ΛΕΕΙ αυτό. Το ότι οι γονείς δεν έχουν οικονομικά προβλήματα τώρα δεν σημαίνει ότι δεν θα έχουν αύριο, αφού η κατάσταση στην χώρα μας είναι αβέβαιη. Πιστεύω ότι πράττουν με σύνεση και καλά θα κάνει η γράφουσα να τους αποδείξει ότι όντως τα καταφέρνει και χωρίς την βοήθειά τους (θέλει και λίγο να εφαρμόζεις το σύστημα της αρνητικής πώλησης, "δεν σας έχω ανάγκη").
@ManolisΚαταρχήν, οι γονείς δεν είπαν "αυτό είναι δικό σου", είπαν "αυτό το παίρνω για σένα".Κατά δεύτερο, το τι λέει κάποιος δεν έχει σημασία. Σημασία έχει το τι πράττει. Αν οι γονείς έχουν την πλήρη κυριότητα, τότε το σπίτι είναι δικό τους και το κάνουν ό,τι θέλουν. Το δίνουν και στο γιο/ στην Εκκλησία/ στον Οίκο Ναύτου άμα λάχει.Αν της έδωσαν την ψιλή κυριότητα και κράτησαν την επικαρπία, τότε το σπίτι είναι τυπικά της κοπέλας, αλλά οι γονείς έχουν το δικαίωμα εκμετάλλευσης (να μένουν/ να το νοικιάζουν) για όσο έχουν την επικαρπία, συνήθως ισόβια.Αν της έδωσαν την πλήρη κυριότητα, τότε το σπίτι είναι της κοπέλας.
"Η δυνατότητα επιλογής είναι που σχηματίζει τις στενές σχέσεις στα αδέρφια". Πολύ εύστοχο αυτό Α μπά!!! Φίλε της ερώτησης 5, πραγματικά το να γίνεις ανεξάρτητος οικονομικά θα είναι η αρχή των πάντων. Όλες οι ματαιώσεις των αδελφών σου βγαίνουν πάνω σου γιατί είσαι εκεί δίπλα τους και ....περιμένεις. Και όσο περισσότερο δείχνεις να σε νοιάζει η σχέση σας, τόσο πιο άσχημα τους κάνεις να αισθάνονται και ξεσπάνε πάνω σου. Να βρεις δουλειά πρώτα. Επείγει περισσότερο. Μη χαθείς εκεί μέσα!
Να συμπληρώσω πάντως πως ό,τι και να κάνει, η δική μου τουλάχιστον εμπειρία πάνω στο θέμα λέει ότι οι σχέσεις με τα αδέρφια δεν θα αλλάξουν. Γιατί ακριβώς δε θα αλλάξουν ξαφνικά τα αδέρφια κι από εγωιστές και ψυχροί θα γίνουν αίφνης δοτικοί και ζεστοί άνθρωποι. Το μόνο που μπορεί να κάνει ο ερωτών είναι να απομακρυνθεί. Όσο μπορεί. Γενικώς με τους «τοξικούς» ανθρώπους, όσους μας εκμεταλλεύονται και μας κάνουν κακό πρέπει να κόβουμε σχέσεις, κι, αν μπορείς, με το μαχαίρι. Και 70 ετών να φτάσετε, πάλι έτσι θα είναι θα είναι μαζί σου τα αδέρφια σου, τόσο ξέρουν. Το έχω ζήσει κι εγώ και το έχω δει κι άλλες 3 φορές από πολύ κοντά σε άλλες οικογένειες. Δυστυχώς δεν έχουμε όλοι τα αδέρφια που θέλουμε, πόσο ζηλεύω αυτούς που έχουν νορμάλ οικογένειες δε λέγεται. Με φαντάζομαι καμιά φορά να έχω φτάσει σε γεράματα, μόνη κι έρημη, με τους γονείς να έχουν πεθάνει και να μην έχω κανέναν άλλο στον κόσμο και να σκέφτομαι «βρε μπας να επικοινωνήσω με τα καθάρματα τα αδέρφια μου;»..Καλύτερα μόνος παρά με κακή παρέα!
#1 Μμμμ, κάτι μου ήρθε στο μυαλό! Μήπως οι γονείς σου τα κρατάνε τα λεφτά απο τα νοίκια για να σου τα δώσουν οταν "καλοπαντευτείς"?? Λέω μπας και... Άλλα πάλι, δεν θα τα είχαν δώσει και στον αδερφό σου που παντρεύτηκε?? Τέλος πάντων, δικά τους είναι, ότι θέλουν τα κάνουν! :)
Εκτός αν είναι στο όνομα των παιδιών. Τυπικά τότε είναι δικά τους. Κάτι με το ποιός έχει την υψηλή κυριότητα και ποιός την επικαρπία έχει να κάνει αλλά δεν τα ξέρω κιόλας. Κάτι μου λέει πάντως ότι αν έχεις και τα 2 στο όνομά σου τότε το σπίτι σου ανήκει δικαιωματικά, άσχετα ποιός έβαλε τα λεφτά για να αγοραστεί (νομικά πάντα ε)
να σε ρωτήσω κάτι nayakepler, είσαι νομικός? γιατί μου φαίνεται λίγο δύσκολο ένας νομικός να γράψει την ψιλή(!) κυριότητα υψηλή. καλό θα ήταν να ασχολείται ο καθένας με αυτά που ξέρει θαρρώ
@the narrator - είπε ακριβώς το αντίθετο: "αλλά δεν τα ξέρω κιόλας". Επικαλείται άγνοια, δεν λέει κάπου ότι είναι νομικός. Καλό θα ήταν να διαβάζουμε προσεκτικότερα προτού απαντήσουμε, και μάλιστα τόσο επιθετικά.
έχεις απόλυτο δίκιο και σου ζητώ συγγνώμη γιατί βγήκε υπερβολικά επιθετικό. ήθελα να τονίσω το γεγονός ότι αφού υπάρχουν άνθρωποι που έχουν σπουδάσει νομική, ας αφήσουμε αυτούς να δώσουν τα φώτα τους, άλλωστε υπάρχει υπερπληθώρα. η σχέση μεταξύ επικαρπίας και ψιλής κυριότητας αποτελεί θέμα ολόκληρων ακαδημαικών συγγραμάτων, ας μη λέει ο καθένας ότι έχει πάρει το αυτί του