Στο σημερινό «Α μπα»: μια νέα οικογένεια

Στο σημερινό «Α μπα»: μια νέα οικογένεια Facebook Twitter
65

 

__________________
1.

Αγαπητή Α, μπα,
Είμαι για μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό. Πρόσφατα, έφυγε αιφνίδια από τη ζωή μια καλή μου φίλη που γνώρισα εδώ όταν πρωτοέφτασα κι ήταν από τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους στην καθημερινότητά μου. 'Εφυγε από παθολογικά αίτια, ούσα απολύτως υγιής, έτσι απλά και απροειδοποίητα, στα 27 της. Αυτό ήταν κάτι που μας συγκλόνισε όλους ως παρέα, τόσο η απώλειά της όσο και η αίσθηση ότι ανά πάσα στιγμή κάτι τέτοιο μπορεί να ξανασυμβεί δίχως προειδοποίηση σε οποιονδήποτε άλλον, δικό μας άνθρωπο ή και εμάς τους ίδιους. Αυτό θα μου πεις, είναι κάτι γνωστό ήδη, δεν θα έπρεπε να ο αντιμετωπίζουμε ως νέα διαπίστωση. Εμένα όμως με έχει σχεδόν ακινητοποιήσει ο φόβος ότι θα ξανασυμβεί, με αποτέλεσμα να μην ξέρω πώς να το διαχειριστώ. Το πανεπιστήμιο που είμαστε έχει μια συμβουλευτική υπηρεσία με ψυχολόγο, στην οποία έχω κλείσει ραντεβού, ωστόσο θα ήθελα να ρωτήσω εσένα, και τους αναγνώστες, πώς είναι δυνατόν να ξεπεράσεις το φόβο θανάτου (βιβλία, μέθοδοι, σχετικές ταινίες, όλα ευπρόσδεκτα) και κυρίως, ποιο είναι στο τέλος της ημέρας το νόημα της ζωής, αφού μια μέρα θα τελειώσουν όλα; Και πώς ξεπερνά κανείς την ιδέα της ανυπαρξίας (δικής του και αγαπημένων του) ;
Συγγνώμη για το γαϊτανάκι σκέψεων, τελώ σε καθεστώς σύγχυσης ακόμα και αυτή τη στιγμή που γράφω. Είναι ερωτήματα που χρόνια με απασχολούν, αλλά πιο γενικά κι αόριστα, μιας και τα "έσπρωχνα" μακριά όταν δεν έβρισκα απάντηση. Πλέον είναι σχεδόν το μόνο που σκέφτομαι τις τελευταίες ημέρες, πως όλα είναι μάταια, μιας και είναι προορισμένα να τελειώσουν. Πώς ξεπερνά κανείς αυτή τη διαπίστωση;
Ευχαριστώ, Νταίζη Ντακ.

υγ:μεγάλο ρόλο στο απαισιόδοξο πρίσμα μέσα απ'το οποίο τα βλέπω όλα, ίσως παίζει και το ότι στη χώρα που είμαι έχουμε σχεδόν 10 μήνες να δούμε ήλιο, μονίμως συννεφιά, κάτι που ειδικά τον τελευταίο καιρό (καλοκαίρι γαρ) έχει ρίξει ψυχολογικά πολύ τους Έλληνες και λοιπούς μεσογειακούς.- Νταίζυ Ντακ

Αγαπητή Νταίζη Ντακ


Θεωρητικά όλοι ξέρουμε ότι γενικώς, υπάρχει θάνατος, και έρχεται απροειδοποίητα, και συμβαίνει και σε νέους, και σε παιδιά ακόμα. Ξέρουμε ότι πρέπει να ζούμε την κάθε μέρα μπλα μπλα... αλλά δεν ξέρουμε τι σημαίνει, δεν έχουμε ιδέα τι σημαίνει, μέχρι να μας ακουμπήσει για πρώτη φορά. Πριν από αυτό, δεν έχουμε ιδέα τι είναι, και ζούμε εντελώς απροετοίμαστοι, γιατί μεγαλώνουμε σε μια κοινωνία που κρύβει τον θάνατο, τον εξαφανίζει, και τον έχει κάνει τεραστίων διαστάσεων ταμπού. Αν μας παρακολουθούσε κάποιος εξωγήινος πολιτισμός, θα έβγαζε συμπέρασμα ότι δεν ξέρουμε ότι θα πεθάνουμε.


Ήρθε και η σειρά σου για το άγγιγμα αυτό, και για να σου το πω χωρίς πολλές περιστροφές, έχεις πέσει στα πολύ μαλακά. Τυχερή ήσουν που αυτή είναι η αφορμή για να σκεφτείς με ποιο τρόπο θα αντιμετωπίσεις την βεβαιότητα ότι ο θάνατος χτυπάει χωρίς διακρίσεις σε νέους κα γέρους, αδύναμους και δυνατούς. Μέχρι τότε πίστευες ότι είναι υπόθεση γηροκομείων, έτσι δεν είναι;


Επειδή αυτό που συνέβη δεν σε χτύπησε ως θεομηνία, και δεν έχει τρομαχτικές, άμεσες συνέπειες στα εντελώς πρακτικά θέματα της ζωής σου, έχεις την ψυχραιμία να φιλοσοφήσεις. Εκμεταλλεύσου αυτή την ευκαιρία όσο μπορείς, γιατί πολύ σύντομα η ζωή θα συνεχίσει και θα σου είναι πολύ πιο εύκολο να συνεχίσεις να παριστάνεις ότι ο θάνατος δεν υπάρχει. Για τη μέθοδο δεν μπορώ να σε συμβουλεύσω γιατί δεν σε ξέρω καθόλου. Ο καθένας πρέπει να βρει τον δικό του τρόπο, και πολλά διαφορετικά μέσα, αυτά που του πάνε ως προσωπικότητα. Όλες οι ταινίες και όλα τα βιβλία που αξίζουν, με το θέμα της ύπαρξης ασχολούνται. Μην ψάξεις να βρεις ΤΗΝ ταινία που θα σου τα κάνει νιανιά. Πρώτον, δεν υπάρχει, και δεύτερον, αν υπήρχε, δεν θα σε βοηθούσε. Η ζωή σε βοηθάει να αντιμετωπίσεις τον θάνατο. Αυτό που κάνεις κάθε μέρα, στον ξύπνιο σου και στον ύπνο σου; Αυτό. Μην το κάνεις σαν πρόβατο.


ΥΓ. Δεν την «ξεπερνάς» την διαπίστωση ότι όλα θα τελειώσουν. Τα σημαντικά της ζωής δεν ξεπερνιούνται. Μαθαίνεις να ζεις μαζί τους. Έτσι γίνεσαι άνθρωπος.

__________________
2.

Ρε αμπά...ρε αμπίτσα...για αδικίες γράφεις σήμερα και αυτολύπηση...και για την τύχη που έχει η άλλη που έχει 3 παιδιά!
Δεν μπορω να μείνω έγκυος με τίποτα ρε συ αμπα είμαι 38 χρονών, έχω προσπαθήσει με περισσότερους από έναν συντρόφους μου να κάνουμε παιδί τα τελευταία 5 χρονια και πιο παλιά ακόμα, σποραδικά και τίποτα....έχω ήδη δοκιμάσει μη επεμβατικές μεθόδους τεχνητής γονιμοποίησης και πάλι τίποτα...κανένας γιατρός δεν μπορεί να βρει την αιτία αλλά όλοι συμφωνούν ότι πρέπει να κάνω εξωσωματική "να τελειώνω". Δεν την έκανα γιατί με τον πρώην μου τελικά χωρίσαμε και στις επόμενες σχέσεις μου ήθελα να δοκιμάσω λίγο πρώτα μήπως γίνει με φυσιολογικό τρόπο. Μ'αυτά και μ'αυτά φτάσαμε στο σήμερα που βρίσκομαι σε μια σχέση εδώ και 6 μήνες. Ο τωρινός μου σύντροφος μου ζήτησε να σταματήσουμε τις προφυλάξεις αρκετά γρήγορα στη σχέση μας, μου είπε πως θα ήθελε να κάνουμε ένα παιδί μαζί κι εγώ φυσικά συμφώνησα (ευτυχώς θέλαμε και οι 2 τα ίδια πράγματα από τη σχέση μας). Σήμερα μετά από 4 μήνες προσπάθειας ακόμα τιποτα. Πλέον δεν αντέχω απλά να περιμένω, θέλω να κάνω εξωσωματική και να δω το όνειρό μου να πραγματοποιείται. Εκείνος δεν γνωρίζει όμως για την υπογονιμοτητά μου με τους προηγούμενους συντρόφους. Είναι λεπτό το θέμα και προτιμώ να μην το αναφέρω. Το άλλο που με απασχολεί ειναι που δεν μου έχει κάνει καμία κουβέντα για γάμο και δεν μένουμε καν μαζί, αν και βλεπόμαστε κάθε μέρα. Θέλω να του μιλήσω για εξωσωματική αλλά έρχομαι σε δύσκολη θέση γιατί ουσιαστικά αναγκάζομαι να ζητήσω εγώ το "επόμενο βήμα" στη σχέση, ώστε να περάσουμε από το απλό "δεν παίρνουμε προφυλάξεις κι αν γίνει έγινε, καλώς να έρθει" στην εξωσματική που όσο να'ναι είναι μια επίπονη διαδικασία που απαιτεί στήριξη, χρόνο, και εν τέλει περισσότερη δέσμευση, συμφωνείς? Ταυτόχρονα με προβληματίζει που ενώ θέλει παιδί μαζί μου δεν μου έχει ζητήσει μια συγκεκριμένη δέσμευση. Θέλω να τα συζητήσουμε όλα αυτά αλλά δε γουστάρω να είμαι εγώ αυτή που θα κάνει το "the talk" για το που πάει η σχεση μας...δεν θέλω να ζητήσω κάτι περισσότερο, θέλω να το θέλει από μόνος του, τόσο πολύ ώστε να πάρει την πρωτοβουλία. Ταυτόχρονα όμως η ηλικία μου δεν μου επιτρέπει να περιμένω κι άλλο για την εξωσωματική...αυτά...καμά βοήθεια? στεναχωριέμαι να τα περνάω όλα αυτά κάθε μήνα μόνη μου...ειδικά το αίσθημα αδικίας όταν βλέπω τις άλλες να μενουν έγκυες αμέσως...- thanks

Θα ξεκινήσω από το τέλος.


Το αίσθημα αδικίας δεν επιτρέπεται. Δεν πρόκειται για αδικία. Ατυχία, ίσως. Το σύμπαν δεν είναι εργοστάσιο ικανοποίησης επιθυμιών. Διάφορα συμβαίνουν σε διάφορους ανθρώπους, άλλα ωραία και άλλα εντελώς τραγικά, χωρίς καμία εξήγηση. Πιστεύεις ότι όλοι ήρθαμε στη γη για να αποκτήσουμε ακριβώς τα ίδια; Δεν είναι φανερό ότι δεν λειτουργεί έτσι το πράγμα; Θα καταλάβαινα αν έλεγες ζήλεια, θυμό, στενοχώρια, πολλά ακόμα. Η αδικία δείχνει ότι πιστεύεις ότι σου στερείται κάτι που αυτονόητα θα έπρεπε να έχεις, αλλά είναι πασίγνωστο ότι δεν κάνουν όλοι παιδιά. Γιατί να το έχεις εσύ, και να μην το έχουν οι άλλοι; Οι άλλοι μετά δεν θα είναι αδικημένοι; Άρα όλοι θα πρέπει να κάνουν παιδιά, χωρίς καμία εξαίρεση; Αυτό πες το στο σύμπαν.


Θα περίμενες περισσότερη τρυφερότητα στην απάντηση, αλλά περίμενε, έρχεται. Πριν φτάσω εκεί, πρέπει να έχουμε ορίσει ένα πλαίσιο. Το πρώτο που πρέπει να καταφέρεις να κάνεις, τώρα, άμεσα, αυτή τη στιγμή, είναι να αλλάξεις την απαρχαιωμένη σου άποψη περί «φυσιολογικού τρόπου» σύλληψης. Αν είσαι φανατική με το «φυσιολογικό», περίμενε μέχρι να σου σαπίσουν τα δόντια και να πέσουν, γιατί στη φύση δεν υπάρχουν σφραγίσματα. Μην ξαναχρησιμοποιήσεις ποτέ αυτή τη λέξη με αυτόν τον τρόπο. Δεν έχει καμία σημασία πώς θα μείνεις έγκυος. Καμία απολύτως, εντελώς καμία όμως. Δεν υπάρχει καλός και καλύτερος τρόπος, ούτε ανώτερος και κατώτερος. Ο καλύτερος είναι αυτός που θα έχει το αποτέλεσμα που θέλεις.


Όταν καταφέρεις να το δεις έτσι, θα καταλάβεις τι πρέπει να κάνεις. Τώρα έχεις θολώσει γιατί νομίζεις ότι έχεις κέρατα στο κεφάλι σου και όλες της ευθύνες της γης. Όχι! Είσαι ένας άνθρωπος που έχει κάθε δικαίωμα να διεκδικήσει αυτό που θέλει. Αυτό που δε βλέπεις είναι ότι αυτός που λέει να κάνεις παιδί μαζί του αλλά δεν κάνει σχέδια για το μέλλον θα σε προβλημάτιζε ακόμα και αν έμενες έγκυος με την ανάσα. Θα αναρωτιόσουν αν καταλαβαίνει τι δέσμευση είναι ένα παιδί, ακριβώς όπως το σκέφτεσαι τώρα. Ίσως να σκεφτόσουν ότι αν έμενες έγκυος, θα αναγκαζόταν να μείνει μαζί σου, όπως ακριβώς το σκέφτεσαι τώρα. Έχεις τα προβλήματα που θα είχε οποιαδήποτε γυναίκα στη θέση σου, με ιστορικό υπογονιμότητας ή όχι. Και ποια υπογονιμότητα, αφού οι γιατροί δεν σου βρίσκουν πρόβλημα. Κάνε μια εξωσωματική, ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙΣ. Ακριβώς όπως σου τα λένε οι γιατροί είναι.


(Δεν ξέρω με ποιον. Αλλά αυτό πρέπει να κάνεις.)


__________________
3.

Τι hiscore έχεις στο παιχνίδι του chrome με το δεινοσαυράκι;


Μα το Μεγάλο Μακαρονοντέρας, δεν έχω ιδέα για τι πράγμα μιλάς. Καλύτερα να μην μάθω, γιατί κολλάω πολύ με τα παιχνίδια.


__________________
4.

Αγαπητή α,μπα
Γιατί ο γυρισμός μας φαίνεται πάντα γρηγορότερος από τον πηγαιμό;


Διότι όταν πηγαίνουμε δεν ξέρουμε τι θα συναντήσουμε, και η ένταση αυτή διαστέλλει το χρόνο.


__________________
5.

Γεια σου Λένα! 1.000.000 ευχαριστώ αρχικά γιατί μου προσφέρεις ηρεμία και διαύγεια. Θέλω να σε ρωτήσω κάτι: Πώς μπορείς να πεις σε κάποιον που δεν σου αρέσει ότι δεν θες να κάνετε κάτι χωρίς να τον προσβάλλεις; Πώς μπορείς νε ξεγλιστρήσεις και να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο; Αν του πεις ότι δεν σου αρέσει ευθέως δεν είναι κάπως προσβλητικό; Αν του πεις ότι έχεις σχέση δεν είναι ψέμα; Και δεν μιλάω για κάποιον που γνωρίζεις τυχαία έξω ένα βράδυ, εκεί ναι, το ξεκόβεις εύκολα, αλλά όταν έχετε κοινούς φίλους και γνωστούς και συναντιέστε συχνά; Το λέω αυτό γιατί έχει τύχει πολλές φορές διπλωματικά να προσπαθώ να υπεκφύγω και λέω πχ ''είμαι ακόμα κολλημένη στο παρελθόν'', ''δεν είμαι σε φάση'', ''μου βγαίνει μόνο το φιλικό μαζί σου'', και ο άλλος παρόλα αυτά να συνεχίζει να προσπαθεί κ επειδή είμαι ευγενικός τύπος εκλαμβάνει την στάση μου σαν σιωπηρ'η αποδοχή ή σαν ελπίδα και επιμένει, μέχρι που δεν αντέχω άλλο και το ξεκόβω εντελώς και τότε θυμωνει μαζί μου. Πώς να τα χειρίζομαι αυτά εξ αρχής; Να σημειώσω ότι δεν είμαι καμία αγία απλά δεν θέλω να κάνω ότι δεν θέλω να μου κάνουν , ήτοι να γειώνω απότομα κάποιον. Επίσης δεν είμαι και καμιά θεά μην με περάσεις για ψωνάρα, μια απλή κοπέλα είμαι, απλά ίσως επειδή όταν συμπαθώ κάποιον κάνω αστεία, μιλάω για την ζωή μου κλπ να παρεξηγούμαι. Τι να πω. Ίσως να θέλω να κάνω τις χυλόπιτες γλυκειές γιατί κι εγώ φοβάμαι την απόρριψη. Σημασία τώρα έχει ο τρόπος αντιμετώπισης γιατί τα κρούσματα πληθαίνουν και μάλλον κάτι κάνω -πολύ- λάθος.- μπορντό σταφύλι


Είναι πολύ, πάρα πολύ πιθανό να κάνεις όχι μόνο ένα λάθος, αλλά πολλά. Μολαταύτα πριν αναλύσουμε τι κάνεις εσύ λάθος, πρέπει να λάβεις υπόψη σου ένα πάρα πολύ σημαντικό παράγοντα, τον πιο σημαντικό από όλους, που φαίνεται να αγνοείς εντελώς. Ζεις σε μια κοινωνία που πιστεύει ότι όταν μια γυναίκα λέει όχι, εννοεί ναι.


Αν δεν το έχεις ξανακούσει αυτό, ή, αν το έχεις ξανακούσει αλλά δεν ξέρεις γιατί συμβαίνει, σε παρακαλώ, σε ικετεύω να ξεκινήσεις τη μελέτη, γιατί όσο δεν συνειδητοποιείς πού ζεις και υπό ποιες συνθήκες, παραμένεις αμόρφωτη, και επειδή η γνώση είναι δύναμη, παραμένεις αδύναμη. Επειδή αυτή η αντίληψη κυριαρχεί, μέσες άκρες είναι αδύνατον να ξεφύγεις χωρίς να θυμώσει ο άλλος. (Μη μου πείτε τώρα ότι δεν είναι όλοι οι άντρες έτσι, πρώτον, το ξέρουμε, και δεύτερον, αυτό δεν αλλάζει το θέμα μας). Αυτό πρέπει να το ξέρεις και να είσαι προετοιμασμένη. Και με αυτή την εισαγωγή φτάνω στο σημείο στο οποίο εντοπίζω το λάθος που κάνεις: επειδή έχεις μάθει ότι οι γυναίκες πρέπει να είναι πάντα ευγενικές και γλυκομίλητες και να μη λένε με αμεσότητα αυτό που σκέφτονται, καταφέρνεις να πείσεις όλο τον κόσμο που σε προσεγγίζει ότι φλερτάρεις.


Κομμένη η διπλωματία σε αυτά τα θέματα. Θα την επαναφέρουμε αξιακά και συντεταγμένα όταν έρθει η ισότητα των φύλων και οι γυναίκες αποκτήσουν ίσα δικαιώματα στην σεξουαλική διεκδίκηση με τους άντρες. Όταν πάψουμε να είμαστε θηράματα προς διεκδίκηση, θα λάβουμε υπόψη τις ευαισθησίες του καθένα. Πες ήρεμα και πολύ σίγουρα «με κολακεύεις, αλλά δεν ενδιαφέρομαι.» Κάνε πρόβες στον καθρέφτη μέχρι να σου βγαίνει φυσικά. Πετυχαίνει μια χαρά, άκου που σου λέω.


__________________
6.


Άτομα της παρέας, μου λένε ό, τι είμαι ψυχρή, απότομη στον τρόπο που μιλάω και λίγο ντίβα.. Φίλες μου κολλητές από άλλη παρέα λένε ότι είμαι κοινωνική. άτομο με χιούμορ και γενικά ψυχή της παρέας. Μήπως τελικά σε κάθε ατομο βγάζεις κάτι διαφορετικό; Η αλήθεια είναι δεν ενδιαφέρθηκε και κανένας από την παρέα να μιλήσουμε σοβαρά(το έχω επιδιώξει αλλά δεν τραβούσε).
υ.γ. μένω πλέον σε ίδια πόλη με την παρέα, οι φίλες έχουν διασκορπιστεί- δόκτωρ τζέκυλ και κυρία χάιντ

Ναι, σε κάθε άτομο βγάζεις κάτι διαφορετικό, όπως κι εσύ αντιδράς διαφορετικά σε κάθε άτομο, και γι' αυτό τους μεν τους λες «άτομα» και τις δε τις λες «κολλητές». Με μέτρο όμως το πόσο τοις μετρητοίς παίρνεις αυτά τα σχόλια. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να το συζητήσει στα σοβαρά γιατί κανείς από αυτούς δεν σε ξέρει στα σοβαρά, ούτε θέλει να σε μάθει τόσο πολύ στα σοβαρά, ώστε να κάτσει να το συζητήσει. Μια κουβέντα είπαν, δεν την χάραξαν σε πέτρα.

__________________
7.


Παντρεύτηκα για πρώτη φορά πριν από δύο χρόνια κι ενώ είχα περάσει τα 40, έναν άντρα δέκα χρόνια μεγαλύτερο μου ο οποίος είχε ήδη ένα γάμο στο ενεργητικό του και τρία παιδιά τα οποία τα ανέλαβε ο ίδιος όταν τους εγκατέλειψε όλους η πρώην του. Εγώ δεν έχω παιδιά και δεν μπορώ πλέον να κάνω. Τα παιδιά του άντρα μου είναι ενήλικες τώρα και σπουδάζουν σε άλλες πόλεις (ζούμε όλοι στο εξωτερικό). Είναι υγιή, έξυπνα, όμορφα, κάνουν καλές σπουδές, έχουν φίλους και βλέπουν τακτικά τη μητέρα τους. Εγώ έχω καλή σχέση μαζί τους, ουσιαστική επικοινωνία σε θέματα που αφορούν τις σπουδές τους και την προσωπική τους ζωή, και θέλω να πιστεύω ότι η συμπάθεια που μου δείχνουν είναι πραγματική. Το πρόβλημα μου είναι ότι κάθε φορά που τα παιδιά του επισκέπτονται την πόλη που ζούμε (κι αυτό συμβαίνει πάρα πολύ συχνά, πότε ο ένας, πότε ο άλλος, πότε οι δύο από τους τρεις, πότε όλοι μαζί, δηλαδή είναι σχεδόν πάντα κάποιος εδώ), ο άντρας μου περνάει όλο τον ελεύθερο χρόνο του μαζί τους, κατά προτίμηση και συνήθως χωρίς εμένα, με αποτέλεσμα να υπάρχουν μέρες που τον βλέπω μόνο το πρωί πριν φύγουμε για τις δουλειές μας κι αργά το βράδυ όταν γυρίζει για να κοιμηθεί (τα παιδιά του δεν μένουν στο σπίτι μας γιατί έχουν δικό τους διαμέρισμα). Εκείνες τις μέρες οι κοινές μας δραστηριότητες κι η κοινωνική μας ζωή μπαίνουν σε αναστολή γιατί ο άντρας μου θέλει να είναι, εκτός ωρών εργασίας, ανά πάσα στιγμή διαθέσιμος για τα παιδιά του. Επίσης τα επισκέπτεται τακτικά στις πόλεις που ζούνε, πάλι κατά προτίμηση και συνήθως χωρίς εμένα, και κάθε χρόνο κάνει μόνος μαζί τους δέκα μέρες διακοπές (το οποίο φυσικά μειώνει τον χρόνο που μπορεί να διαθέσει για τις δικές μας διακοπές). Επίσης έχει παρόμοια συμπεριφορά όταν επισκεπτόμαστε τις οικογένειες μας στην Ελλάδα: ο καθένας μένει με τους δικούς του και βρισκόμαστε και οι δύο οικογένειες μαζί μόνο αν κάνουν πρόσκληση οι δικοί μου. Οι δικοί του δεν μας/με καλούν ποτέ κι ο άντρας μου δεν μου ζητάει καν να πάω μαζί του όταν βγαίνουν όλοι μαζί για φαγητό ή όταν κάνουν κάτι στο πατρικό του. Εγώ είμαι από τη φύση μου αρκετά διακριτική και προφανώς καταλαβαίνω την ανάγκη του άντρα μου να βρίσκεται μόνος του με την οικογένεια του και ιδίως με τα παιδιά του, συνεπώς τον ενθαρρύνω και τον διευκολύνω όσο μπορώ σε αυτό (μου αρέσει να περνάω χρόνο μόνη μου, δεν έχω ανάγκη ούτε διάθεση να είμαι διαρκώς κολλημένη πάνω του), όμως νομίζω πια ότι κάπου το παρακάνει. Δεν με ενοχλούν οι (πολλές) ώρες ή μέρες που είμαι μόνη μου, οι διακοπές που στερούμαι, αλλά το ότι εκείνος θεωρεί απολύτως θεμιτό να με διαχωρίζει από την υπόλοιπη οικογένειά του. Έχω αποδεχτεί το γεγονός (αλλιώς δεν θα τον παντρευόμουν) ότι τα παιδιά του θα είναι πάντα η πρώτη του προτεραιότητα, όμως κι εγώ, η γυναίκα του, οικογένεια του δεν είμαι τώρα; Μόνο οι δεσμοί αίματος μετράνε τελικά; Ή μήπως δεν «νομιμοποιούμαι» αρκετά στα μάτια του επειδή δεν έχουμε παιδιά μαζί;
Σκέφτομαι καμιά φορά ότι ίσως είμαι κι εγώ υπερβολική, ή ότι παραείμαι ευαίσθητη, ή ότι επειδή δεν έχω δικά μου παιδιά «δεν καταλαβαίνω», όμως η αίσθηση ότι τα πράγματα γίνονται με λάθος τρόπο δεν με εγκαταλείπει. Και δεν ξέρω τι να κάνω. Εννοείται ότι έχουμε τσακωθεί άπειρες φορές για αυτό το ζήτημα, αλλά πλέον βαρέθηκα να τσακώνομαι. Όσες φορές προσπάθησα να του εξηγήσω πώς νιώθω (βασικά σα ξένη), όχι μόνο έχασα τα λόγια μου, αλλά πήρα και απαντήσεις του στυλ «δεν θα εγκαταλείψω τα παιδιά μου για χάρη σου». Πλήρης ασυνεννοησία δηλαδή. Θα ήθελα λοιπόν να ρωτήσω τα εξής. Είναι φυσιολογική η συμπεριφορά του άντρα μου; Κι αν πράγματι, όπως πιστεύω τώρα πια δυστυχώς, εξακολουθεί παρά τον γάμο μας να με βλέπει πιο πολύ σα γκόμενα με την οποία ασχολείται μόνο όταν η «πραγματική» του οικογένεια δεν είναι κοντά του, όσο και να τον αγαπώ (τον αγαπώ πάρα πολύ), αξίζει να είμαι μαζί του;- Ελένη

Δεν υπάρχει κανένας απολύτως σοβαρός λόγος για να περνάει φανατικά χρόνο με τα παιδιά του χωρίς να είσαι κι εσύ. Υπάρχουν πολλοί αρκετά δυσάρεστοι (για σένα) δυστυχώς λόγοι για να το κάνει κάποιος, και νομίζω ότι στην τελευταία πρόταση φαίνεται ότι τουλάχιστον έναν τον ξέρεις, και τον αναγνωρίζεις. Διάβασα πολλές φορές αυτό που έγραψες και προσπαθούσα να βρω μια ερμηνεία που εξηγεί την κατάσταση αλλιώς, έναν τρόπο που δείχνει κάτι λάθος στη δική σου σκέψη, μια λεπτομέρεια που δείχνει ότι δεν τα βλέπεις καθαρά τα πράγματα, αλλά έγραψες κάτι που δεν γίνεται να ερμηνευτεί με τρόπο που να τον δικαιολογεί: το γεγονός ότι όταν πάτε στην Ελλάδα μένετε χωριστά.


Συμφωνώ μαζί σου: δεν σε έχει βάλει πλήρως στη ζωή του. Αν πιστεύει ότι τίθεται θέμα επιλογής μεταξύ της γυναίκας του και των παιδιών του, μέσα στο κεφάλι του δεν είναι ενιαία η οικογένεια μαζί με σένα μέσα. Μου κάνει εντύπωση γιατί η πρώτη του γυναίκα τους εγκατέλειψε, σύμφωνα με αυτόν, οπότε τώρα έχει μια ευκαιρία να φτιάξει μια ενωμένη, καινούρια οικογένεια. Κάπως θα εξηγείται η συμπεριφορά του, αλλά δεν έχει τόση σημασία. Σημασία έχει ότι η συζήτηση για το θέμα είναι αδύνατον να συντονιστεί, γιατί ο καθένας έχει μια τελείως διαφορετική βάση στο μυαλό του.


Το ότι συμφωνώ μαζί σου δεν σε βοηθάει σε κάτι, δυστυχώς. Νομίζω ότι χρειάζεστε έναν διαμεσολαβητή για να γίνει αυτή η συζήτηση, γιατί μεταξύ σας όπως φαίνεται είναι αδύνατο να γίνει, και μιλάμε για την καθημερινότητα σας. Όπως φαίνεται καταλαβαίνεις ότι το θέμα δεν είναι τα παιδιά, αλλά η ιδέα που έχει αυτός για το τι σημαίνει οικογένεια, δεύτερος γάμος, και τα λοιπά. Μπορεί να είναι ηλιακό το θέμα, αλλά ούτε αυτό σε βοηθάει.


Ο γάμος υπάρχει για να ενωθούν περιουσίες και οικογένειες με συμβόλαιο. Αν υπάρχει και αγάπη, καλώς, αλλά δεν είναι απαραίτητη. Άλλη είναι η αφετηρία, οπότε εξέτασε τη σημασία που έχει η αγάπη σου σε αυτό το θέμα υπό αυτό το πρίσμα.

65

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
εγω κατι αλλα σκεφτηκα.. οτι εχει γκομενα. αν τ παιδια ειναι ενηλικα εχουν δικο τους σπιτι κ ερχονται κ κα9ε σκ αποκλειεται να περνανε ολοι τη μερα συνεχεια μαζι.. κ μετα ελλαδα παλι παει κ διακοπες με τη γκομενατωρα αν πεφτω εξω κι ειναι τοσο δεμενη οικογενεια δε σου δινει εσενα χωρο να μπεις σε αυτη. αν τα μεγαλωσε μονος τους ισως σε βλεπει ανταγωνιστικα σε αυτο, ειναι δικα του παιδια κ δε 9ελει ξαφνικα να αγαπησουν κ να τα επηρεαζει καποιος αλλος. ισως δε σε εμπιστευεται, ισως νομιζει οτι δε 9α ησουν η καλυτερη επιρροη. ισως φοβαται. ισως του βγαινει σαν αντιδραση οτι τωρα π τα μεγαλωσα μονος μου 9α ερ9εις εσυ να αποκτησουν τη μητρικη φιγουρα για ποιο λογο..πολλα μπορει αλλα εσυ πρεπει να καταλαβεις τη παιζει. 9α ελεγα να πατε σε συμβουλο, ψυχολογο. αν συνεχισει ετσι ειναι κριμα για σενα η συμπεριφορα του ειναι παρα πολυ ασχημη. ειναι η τελευταια προταση π ειπες..
Πριν δέκα χρόνια μου είχε φανεί σχεδόν παράλογο που ένας πρώην συνάδελφος μου είχε παραδεχτεί ότι δεν θα έκανε ποτέ πρόταση γάμου στην κοπέλα του (με την οποία συζούσαν), αλλά δέχτηκε με την πρώτη την δική της. Δεν μπορούσε να μου πει ή δεν ήθελε διότι τον ρωτούσα επίμονα (πιστεύω ότι δεν έγινα αγενής), δεν είναι βόρειος αλλά έχει βαλκανό-ανατολικες ρίζες με πατριαρχικές αρχές. Ευπαρουσίαστος και ευκατάστατος.Ποτέ δεν πίστευα ότι θα έβλεπα φίλη μου, που έκανε πρόταση γάμου στον άντρα της, τόσο avantgard. Αλλά μερικά χρόνια αργότερα με αυτά που διαβάζω και βλέπω επί το πλείστον βλέπω ότι η αυτοδιάθεση εκλιπαρεί. Για τον φίλο της ήταν ο δεύτερος γάμος (γιαυτό ίσως δίσταζε) και αφού είχε συζητήσει μαζί του όλα όσα πρέπει να προηγηθούν κοινές αντιλήψεις με κοινά όνειρα, το ρίσκαρε και έλαβε ένα ΝΑΙ!Τα γράφω αυτά και περί ισότητας, όπως μου αρέσει να μου ανοίγουν την πόρτα και λέω ευχαριστώ, το ίδιο κάνω και σε όλους τους συνανθρώπους μου ανεξαρτήτου ηλικίας, ράτσας και φύλου.
Αγαπητή #1,Κάνεις πολύ σωστά που αποφασίζεις να συμβουλευτείς ψυχολόγο, ωστόσο τη μεγαλύτερη δουλειά, να ξέρεις, θα πρέπει να την κάνεις μόνη σου.Το να αποδεχτείς την ύπαρξη του θανάτου δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Κυρίως επειδή είσαι νέα.Προσπάθησε να μάθεις από αυτήν την τραγική εμπειρία. Ο θάνατος είναι πολύ καλός δάσκαλος. Με τον να μην έχεις τίποτα για δεδομένο, μπορείς να κάνεις θαύματα για τη ζωή σου. Όσο κλισέ κι αν ακούγεται. Είσαι υγιής, μορφωμένη, έχεις φίλους, είσαι νέα, έχεις όλον τον κόσμο μπροστά σου. Να τα χαρείς χωρίς να σκέφτεσαι ότι μπορεί να σου συμβεί και σένα κάτι κακό. Από προσωπική εμπειρία, στο υπογράφω- ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ. Για όλα τα ''αν'' και τα ''ίσως'' του κόσμου, δεν αξίζει να χαραμίζεις λεπτό. Αποκόμισε ό,τι περισσότερο μπορείς. Κάνε τη ζωή σου όπως τη θες, και με τρόπο που δεν θα κάνεις κακό σε κανέναν. Γιατί η ζωή, όπως το βλέπω εγώ, δεν έχει κάποιο σκοπό. Η ανθρωπότητα δεν είναι ένα μέσο να επιτευχτεί κάποιο μεγαλύτερο καλό. Αν πιστεύεις κάπου, μπορείς να βρεις καταφύγιο εκεί. Όπως και να χει, ΖΗΣΕ. Χωρίς ακρότητες, χωρίς φόβο, απλά ζήσε!
Καλή μου Νταίζη,Το μόνο που με παρηγόρησε όταν χάσαμε τον Ντόναλντ, στα 19 του, ήταν ένα επιτάφιο επίγραμμα του Λουκιανού που άκουσα εντελώς συμπτωματικά μια άσχετη μέρα που έβλεπα χωρίς να βλέπω την Αγέλαστο Πέτρα. Τελείωνε έτσι:Μα μη με κλαις. Μικρή ζωή μου στάθηκε αλλά και στης ζωής τα βάσανα, μικρό μερίδιο είχα.Κατά τα άλλα, εντελώς νέτα και σκέτα, δεν βρίσκω λογικό να ζω εγώ και όχι εκείνος. Όμως κανείς δε γυρίζει πίσω οπότε το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να ζήσω τη ζωή μου με ευγνωμοσύνη και να μην την αφήσω να περάσει από δίπλα μου, από σεβασμό στον ανεψιό μου, που τη στερήθηκε.Άλλα λόγια δεν έχω για τους νέους που τα βροντάνε ξαφνικά ή σχεδόν ξαφνικά...........Ο μπαμπάς μου δε φοβήθηκε ποτέ τον θάνατο. Πάντα τον υπολόγιζε όμως. Έκανε τα πάντα με πρόγραμμα και βιάση, όχι άγχος. Πάντα τελείωνε ό,τι άρχιζε, φρόντιζε τη διατροφή του, έχτισε σπίτι όταν βγήκε στη σύνταξη (κουρασμένος, ήταν φανοποιός) επειδή έλεγε, αν κάτσει σπίτι θα μελαγχολεί και είχε δίκιο. Καβγάδισε μετρημένες φορές στη ζωή του, βοήθησε πολύ, πάρα πολύ κόσμο, και δεν υποχρεώθηκε ποτέ σε κανέναν. Το μόνο που κάναμε για τον μπαμπά μου ήταν το φαγητό. Ήταν νομίζω ευχαριστημένος από τον εαυτό του. Γι'αυτό και ο θάνατος τον σεβάστηκε και δεν τον τρόμαξε. Μόνο ο θάνατος τον σεβάστηκε στη ζωή του τώρα που το σκέφτομαι. Μάλλον επειδή τον σεβάστηκε και ο μπαμπάς μου. Δεν έζησε νομίζοντας πως είναι άφθαρτος.Δεν είναι μνημόσυνο στον μπαμπά μου όλο αυτό, είναι αυτό που άφησε πίσω του. Για άλλους είναι σπίτια και χωράφια, για μένα είναι το παράδειγμά του, για να γίνω καλύτερη. Ελπίζω, μαζί με την ψυχολογική υποστήριξη, να βοηθήσει και σένα, ελπίζω να κατάφερα να πω αυτό που ήθελα. Τελικά δε λένε τζάμπα πολύτιμη τη ζωή. Είμαστε προνομιούχοι που την έχουμε αλλά τρέμουμε μήπως μας την πάρουν.
Πολύ επιπόλαιη η σύγκριση του σφραγισματος με την εξωσωματική.Φυσικά κ είναι μια μέθοδος στην οποία μπορεί να καταφύγει μια γυναίκα προκειμένου να αποκτήσει παιδί,εφόσον το θέλει,αλλά υπάρχει λόγος που είναι πάντα η τελευταία λύση.Είναι μια διαδικασία που βάζει το γυναικείο σωμα σε μεγάλη δοκιμασία κ όχι χωρίς κινδύνους για την υγεία.(μην ξεχνάμε οτι απαιτείται ορμονοθεραπεία η οποία εχει κατηηορηθεί μεχρι κ για καρκινογεννέσεις).Είναι έως κ επικίνδυνη η τόσο απόλυτη θέση ότι δεν εχει απολύτως καμία σημασία ο τρόπος που θα γίνει η σύλληψη.Προφανώς κ ο φυσιολογικός είναι ο πιο ασφαλής.Αν αυτός δεν είναι εφικτός,η γυναίκα εξετάζει τις επιλογές που της δίνει η επιστήμη κ αναλόγως πράττει,ζυγίζοντας πάντα τα συν κ τα πλην.Γνωρίζω πολύ καλά τι αγκαθι είναι να μην μπορείς να κάνεις παιδί,ψάξτε παντού ,πηγαίνετε σε πολλούς γιατρούς,ενημερωθείτε,εχετε υπομονή κ αργά η γρήγορα θα τα καταφέρετε..
Επιπόλαιο είναι να σχολιάζεις κάτι που δεν ειπώθηκε. Η σύγκριση με το σφράγισμα δεν έγινε για επιχείρημα υπέρ της απλότητας, αλλά για να τονιστεί ότι το τι θεωρείται "φυσιολογικό" είναι κάτι που αλλάζει μαζί με την τεχνολογία. Όταν μια γυναίκα έχει μεγαλώσει πιστεύοντας ότι η εξωσωματική δεν είναι κάτι φυσιολογικό, το καθυστερεί και μπορεί αυτός ο χρόνος που χάνεται να είναι πολύτιμος. Με αυτή την έννοια, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ πώς θα το κάνει. Δεν είνα μια μέθοδος ανώτερη από την άλλη. Διαφορετική είναι, με διαφορετικά ρίσκα.Επιπόλαιο είναι επίσης να υποστηρίζεις ότι "υπομονή, και αργά ή γρήγορα θα τα καταφέρετε". Αυτό που γνωρίζεις εσύ δεν είναι η πραγματικότητα όλων. Η εξωσωματική είναι προφανώς η τελευταία λύση, γιατί η πρώτη μέθοδος, το σεξ, είναι η πιο απλή και είναι τσάμπα. Κατά τα άλλα όλα έχουν κινδύνους, και ταλαιπωρία, ακόμα και τα σφραγίσματα.
"Δεν έχει καμία σημασία πώς θα μείνεις έγκυος. Καμία απολύτως, εντελώς καμία όμως. Δεν υπάρχει καλός και καλύτερος τρόπος, ούτε ανώτερος και κατώτερος. Ο καλύτερος είναι αυτός που θα έχει το αποτέλεσμα που θέλεις."Απάντηση:σαφως κ έχει σημασία:http://www.lifo.gr/articles/science_articles/79228Νο 60. _61.Επίσης.Οι μέθοδοι που προηγούνται της εξωσωματικής έχουν πολύ μικρότερο έως μηδενικό ρίσκο.Τονίζω ότι η πρόθεση μου δεν είναι να επιχειρηματολογήσω κατά της εξωσωματικής,αλλα να τονίσω ότι είναι μια απόφαση που πρέπει να λαμβάνεται συνυπολογίζοντας τους κινδύνους.
"Δεν έχει καμία σημασία πώς θα μείνεις έγκυος. Καμία απολύτως, εντελώς καμία όμως. Δεν υπάρχει καλός και καλύτερος τρόπος, ούτε ανώτερος και κατώτερος. Ο καλύτερος είναι αυτός που θα έχει το αποτέλεσμα που θέλεις."Απάντηση:σαφως κ έχει σημασία:http://www.lifo.gr/articles/science_articles/79228Νο 60. _61.Επίσης.Οι μέθοδοι που προηγούνται της εξωσωματικής έχουν πολύ μικρότερο έως μηδενικό ρίσκο.Τονίζω ότι η πρόθεση μου δεν είναι να επιχειρηματολογήσω κατά της εξωσωματικής,αλλα να τονίσω ότι είναι μια απόφαση που πρέπει να λαμβάνεται συνυπολογίζοντας τους κινδύνους.
Λυγαριά αχ! Λυγαριά.Το πρόβλημα μου είναι με τη λέξη "φυσιολογικό".Προσπάθησε σε παρακαλώ να το καταλάβεις.Όπως εμείς καταλάβαμε ότι η εξωσωματική έχει ρίσκα. Πολλά χρόνια πριν. Και δεν χρειάζεται να έχει κανείς προσωπική εμπερία για να καταλαβαίνει ότι κάθε ιατρική διαδικασία έχει ρίσκα.
Κάτσε βρε λυγαριά, λες να πάει σε πολλούς γιατρούς και να ενημερωθεί πριν κάνει εξωσωματική, ενώ η κοπέλα λέει ότι το έψαξε και "κανένας γιατρός δεν μπορεί να βρει την αιτία αλλά ΟΛΟΙ συμφωνούν ότι πρέπει να κάνω εξωσωματική "να τελειώνω".
#1 Χωρίς καθόλου να υποτιμώ όσα νιώθει η κοπέλα, η σκέψη που μου έρχεται αυθόρμητα είναι πως όσο φοβόμαστε (μέχρι ένα βαθμό) το θάνατο είμαστε υγιείς. Όταν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πως θα ήταν μία λύτρωση από τη ζωή, τότε τα πράγματα είναι πιο δύσκολα.
#5 "Όταν πάψουμε να είμαστε θηράματα προς διεκδίκηση Πηγή: www.lifo.gr"Ο Β.Ουγκώ είχε πει "Οι άντρες κυνηγούν, οι γυναίκες ψαρεύουν". Το κάθε φύλο έχει το δικό του τρόπο προσέγγισης (σε γενικά πλαίσια) και δε νομίζω ότι η (politically correct) άποψή οποιουδήποτε εδώ μπορούν να αλλάξουν τον τρόπο αυτό.Επίσης, σε πολλές γυναίκες τους αρέσει να τις κυνηγάνε, σε πολλές όχι. Το να επιμένει (ευγενικά) κάποιος δεν είναι αμάρτημα - αν θέλει ο/η μη-ενδιαφερόμενος/η, το ξεκαθαρίζει όμορφα, άμεσα και ωραία (όπως προαναφέρθηκε).
O Ουγκώ; Το επιχείρημα σου είναι ένα τσιτάτο ενός άντρα του 19ου αιώνα;Το κάθε φύλο έχει το δικό του τρόπο προσέγγισης επειδή υπακούει σε κοινωνικούς κανόνες, δεν είναι στη "φύση", αν εννοείς αυτό. Αν δεν το καταλαβαίνεις, είναι επειδή δεν σε έχει απασχολήσει το θέμα από την πλευρά του "θηράματος". Επίσης, φυσικά και τα πράγματα αλλάζουν, όταν οι απόψεις αυτές -που τις λες politically correct, λανθασμένα- γίνουν αρκετές για να αλλάξει η κοινωνία. Και η κοινωνία αλλάζει, παρά τα τσιτάτα που μας έχουν μείνει από τον 19ο αιώνα.
Δεν ξέρω αν με ενοχλεί περισσότερο το 'τσιτάτο' ή το 'ενός άντρα'.. να υποθέσω ότι υποβιβάζεις όλους τους άντρες φιλόσοφους/συγγραφείς/κλπ του 19ου αιώνα (ή πιο πριν), επειδή μπορεί να κριθούν ως παρωχημένες οι αντιλήψεις τους - στο τώρα? Να σκίσουμε όλα τα 'τσιτάτα' των αντρών από την αρχαιότητα έως τώρα, λες?Και δε νομίζω ότι υποστηρίζει κάτι τραγικό - το να είναι ισότιμα τα δύο φύλα, δε σημαίνει ότι είναι και *ίδια*. Αδυνατώ να πιστέψω ότι σε μια ισότιμη (των 2-φύλων) κοινωνία, μια γυναίκα δεν θα νοιώσει κολακευμένη από μια ευγενική χειρονομία ενός άντρα (πχ. να ανοίξει την πόρτα, ή να προσφέρει λουλούδια), έστω και αν γνωρίζουν και οι δύο ότι υπάρχει σκοπιμότητα. Λέγεται φλερτ.
@sPik3Ποιος είπε να σκίσουμε τα τσιτάτα; Τι είναι τα τσιτάτα, μνημόνια;Το ότι υπάρχουν ως κληρονομιά δεν σημαίνει ότι ισχύουν κιόλας, άρα δεν μπορούμε να τα επικαλούμαστε εις τον αιώνα τον άπαντα επειδή τα κληρονομήσαμε.
O Louis CK σε μία παράστασή του ανέφερε ότι ο Mark Twain είχε πει ότι "Αυτός που λέει την αλήθεια, δεν χρειάζεται να θυμάται τι έχει πει". Αλλά ότι ο Mark Twain είχε επίσης πει "Ήταν ένας μεγάλος μαύρος τύπος που τον λέγαν Νέγρο Τζιμ". Οπότε, δεν είναι σίγουρος αν το 100% όσων είπε ο Twain είναι σωστά. Καλά όσα είπε ο Ουγκώ, αλλά η επίκληση στην αυθεντία δεν είναι λογικό επιχείρημα (ναι, κι εγώ το έκανα μόλις τώρα, αλλά ως παράδειγμα, όχι ως επιχείρημα). Αυτό που λες ότι το κάθε φύλο έχει το δικό του τρόπο προσέγγισης και ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ, αν το υποβάλεις στη βάσανο της λογικής, δεν αντέχει. Γιατί άλλαξε. Και αλλάζει. Αλλιώς προσέγγιζαν οι άντρες τις γυναίκες στην παλαιολιθική εποχή, αλλιώς στις μητριαρχικές κοινωνίες, αλλιώς στα χωριά της Ηπείρου το 1800, αλλιώς την προσεγγίζει σήμερα ένας Δυτικός, και αλλιώς ένας Ινδός/ Ιάπωνας/ Σαουδάραβας. Και -προφανώς- αλλιώς θα είναι τα πράγματα σε 5-10-20 χρόνια. Ήδη οι γυναίκες έχουν αρχίσει να ξεψαρώνουν και να διεκδικούν την ικανοποίησή τους. Ακόμα και το απλό που λες ότι η γυναίκα θα κολακευτεί με τα λουλούδια, είναι τόσο αυτονόητο για εμάς, αλλά σε άλλη κοινωνία είναι ανεπίτρεπτη μια τέτοια χειρονομία.
Η επίκληση στην αυθεντία δεν είναι *δυνατό* επιχείρημα, όταν δεν συνοδεύεται από μια προσωπική τοποθέτηση. Το 'λογικό' που αναφέρεις είναι άτοπο (σε σχέση με ποιανού λογική?). Βέβαια την χρησιμοποιείς και συ ως 'παράδειγμα' (που είναι φυσικά και μέρος της επιχειρηματολογίας σου), άρα ασ'το..Ναι υποστηρίζω ότι δεν μπορεί να αλλάξει ο τρόπος προσέγγισης, στη βάση του. Υπάρχουν ιδιαιτερότητες ανάλογα την εποχή και την κουλτούρα (όντως μπορεί τα λουλούδια να μην είναι αποδεκτά σε μια άλλη κοινωνία), αλλά - κατά βάση - το αρσενικό θα προσπαθήσει να πλησιάσει ή να προκαλέσει τη προσοχή του θυληκού και το θυληκό θα επιλέξει αν θα ανταποκριθεί. Γίνεται παντού στη φύση, γινόταν και ανά τους αιώνες στους ανθρώπους. Θα χαρώ να βγω λάθος πάντως στο μέλλον, γιατί πάντα ονειρευόμουν μια κοινωνία ισότητας όπου οι γυναίκες θα με κερνάνε σφηνάκια στο μπαρ, θα μου στέλνουν λουλούδια & θα με χρησιμοποιούν ως αντικείμενο του sex.. ;-)
Για κάποιον λόγο δεν μου επιτρέπεται να σχολιάσω την απάντηση του/της sPik3 στις 31/10/15|09.08 οπότε ζητώ από τον Παρίσιο κατανόηση. Στο τοιαύτα τώρα. Αγαπητέ sPik3 αν νομίζεις πως το να σε αντιμετωπίζουν ως αντικείμενο του σεξ είναι κάτι ευχάριστο δεν έχεις καταλάβει τι σημαίνει. Δεν μιλάμε για no strigs attached σεξ. Μιλάμε για εξαντικειμενοποίηση. Οπότε επέτρεψέ μου να χαρακτηρίσω αυτήν σου τη έκφραση ατυχή. Επίσης μην το θεωρείς τόσο δεδομένο οτί τα λουλούδια και τα ανοίγματα των πορτών είναι πάντα τόσο καλοδεχούμενα. Πολλές φορές χρησιμοιούνται ως εκβιασμός για να αποκομίσει ο άντρας κάτι. "Σου έφερα λουλούδια, πρέπει να βγεςι μαζί μου για έναν καφέ" "Σου άνοιξα την πόρτα, είσαι κακομαθημένη αν δεν μου χαμογελάσεις" .
@GreenGoblinΓια την εξαντικειμενοποίηση (ωραία λέξη, btw - ήξερα μόνο την αγγλική αντίστοιχη), μπορούν να ειπωθούν αρκετά - αλλά θα πω μόνο ότι για την συντριπτική πλειοψηφία των αντρών θα ήταν ευτύχημα να έχουν την ευκολία που έχουν οι γυναίκες όταν θέλουν sex. Αν μιλάμε για την καθαρά σαρκική απενοχοποιημένη επαφή, μπορούν να το έχουν σχετικά εύκολα με έναν μέτριο άντρα (όχι κατηγορίας Brad Pit), anytime. Σε αυτή τη περίπτωση σε νοιάζει αν θα σε εξαντικειμενοποιήσει ο άλλος? Δε νομίζω. Οπότε μπορεί να βλέπεις την γυναικεία άποψη (και μάλλον από την ρομαντική σκοπιά = του έρωτα), αλλά δεν συμμερίζεσαι ούτε το γυναικείο πλεονέκτημα, ούτε την αντρική οπτική του θέματος.Στο θέμα των λουλουδιών είναι καθαρά θέμα της γυναίκας πως θα το χειριστεί. Η κάθε (αντρική) κίνηση, μπορεί να είναι καλοδεχούμενη (αν ο άντρας είναι επιθυμητός) ή μη καλοδεχούμενη (αν ο άντρας δεν είναι επιθυμητός). Δε σε βοηθάει να χαρακτηρίζεις/χρωματίζεις κάτι που έρχεται από το περιβάλλον ως 'κάτι' - πάντα έχεις την επιλογή (ή μη) να βάλεις τα πράγματα στη θέση τους. Τώρα αν σου πέφτει βαρύ να χαμογελάσεις (τυπικά), αν ο άλλος σου άνοιξε τη πόρτα, τότε μάλλον σου είναι ήδη αντιπαθής και καλά κάνεις να μην του δείχνεις ούτε την τυπική ευγένεια.
@sPik3Το φλερτ στους ανθρώπους είναι εκδήλωση μιας κοινωνίας και μιας συγκεκριμένης πολιτισμικής κατάστασης, δεν έχει να κάνει με φύση. Όλα μπορούν να αλλάξουν αν αλλάξουν οι αντιλήψεις. Τη φύση άσ΄την καλύτερα γιατί θα μπορούσαμε να σας τρώμε μετά το σεξ :) Στο απενοχοποιημένο σεξ δες με σαν αντικείμενο γιατί και γω έτσι ακριβώς θα σε δω! Σου δίνω το δικαίωμα λοιπόν :) Το πρόβλημα είναι ότι σαν γυναίκα με βλέπουν σαν αντικείμενο παντού εξ΄ορισμού. Α, και προσωπικά δεν έχω πρόβλημα να σας βλέπω γενικά σαν αντικείμενα του σεξ. Σταματείστε λοιπόν να με λέτε τσ*λα όταν το κάνω :DΚαι τέλος λυπάμαι πολύ που έχω μάθει να είμαι ευγενική όταν κάποιος κάνει μια ωραία κίνηση για μένα (που παρεμπιπτόντως μου μάθανε να με κολακεύει). Για να μην παρεξηγούμαι από δω και πέρα αν με κερνάνε κάτι θα τους το πετάω στα μούτρα. Έτσι θα έχουμε την δυαδική κατάσταση είμαι ευγενική = σε γουστάρω, στο πετάω στο κεφάλι = δε σε γουστάρω. Απλά και όμορφα γιατί δεν μπορώ να είμαι ευγενική αν δε σε γουστάρω :DΈλα μολόγα το, τρολάρεις λίγο :p
Για την 7Αρχικά, η απάντηση της Λένας είναι πολύ σωστή. Απ την άλλη, νιώθω πως θα έπρεπε να έχουμε κάποιες παραπάνω λεπτομέρειες για το τι σημαίνει οτι η πρώην εγκατέλειψε και αν τα μεγάλωσε ο ίδιος, γιατί μπορεί εκεί να βρίσκεται το κλειδί της συμπεριφοράς του.Νομίζω οτι αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να βρεις τα λόγια σου και να μη τα χάσεις. Και να του πεις να μη παρερμηνεύει τα λεγόμενά σου. Δηλαδή, πως πηδάει απο το θέμα οτι αυτός πρέπει να βρει μια καινούρια ισορροπία στο οτι ζητάς να εγκαταλείψει τα παιδιά του; Όλοι μαζί πρέπει να είστε προτεραιότητες και μπορείτε να κάνετε πράγματα μαζί. Ρώτα τον αν καταλαβαίνει οτι σου στερεί ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής του με αυτό τον τρόπο πέρα απο το χρόνο. Δε καταλαβαίνω πως έχετε ουσιαστική επικοινωνία με τα παιδιά όταν δε τα βλέπεις μαζί με τον πατέρα τους. Κανονίζετε ξεχωριστά; Ίσως η συμπάθεια να μην είναι τόσο ειλικρινής όσο νομίζεις. Και αν είναι και τα παιδιά σε καταλαβαίνουν, μίλα μαζί τους. Πες το ξεκάθαρα οτι ξέρεις, θα ήθελα κι απο εσάς να με συμπεριλαμβάνετε στα σχέδια που κάνετε με τον πατέρα σας γιατί νιώθω εκτός. Τότε θα δεις ποιος έχει πρόβλημα με ποιον και γιατί.
#2 Θα σχολιάσω την απάντηση με κάθε σεβασμό. Θίγονται περισσότερα από 1 σοβαρά θέματα και νομίζω ότι τα έχει λίγο μπερδεμένα στο μυαλό της η φίλη. Νομίζω ότι αρχικά πρέπει να ξεκαθαρίσει μόνη της αν το παιδί είναι ο αυτοσκοπός ή μήπως λόγω ηλικίας θεωρεί ότι πρέπει να βιαστεί για την απόκτησή του, με κάθε ΚΟΣΤΟΣ.Θα πρέπει να ξεκαθαρίσει αν η ύπαρξη ενός συντρόφου στη ζωή της είναι στα δεδομένα της ή δεν είναι και απαραίτητο στοιχείο.Διαβάζω ότι με διάφορους συντρόφους έχει προσπαθήσει να φέρει ένα παιδί στον κόσμο, και αναρωτιέμαι αν όλοι οι σύντροφοι αυτοί ήταν και κατάλληλοι για να γίνουν οι πατεράδες του δικού της παιδιού.Αν ο σύντροφος δεν είναι και απαραίτητος τότε ναι να προσπαθήσεις με κάθε τρόπο να γίνεις μάνα, αν αυτό είναι που θα σε κάνει πραγματικά ευτυχισμένη ΟΜΩΣ το παιδί δεν είναι αξεσουάρ για να συμπληρωθεί καλύτερα το look μας. Μετά από 4 εξωσωματικές και αρκετή ταλαιπωρία ώσπου να φτάσω στο πολυπόθητο, έχω να πω ότι η διαδικασία απαιτεί τη δική σου ψυχική & σωματική δύναμη. Πολύ φοβάμαι όμως ότι μετά από λίγο καιρό θα διαβάζουμε ότι ο (μη με ρωτάς ποιος) σύντροφος δεν σε στήριξε αρκετά & πάλι είσαι unhappy.
Νο.1Ποτέ δεν συνηθίζουμε στην ιδέα κατά τη γνώμη μας εκτός όταν γεράσουμε, αρρωστήσουμε και ο θανατος αρχίζει να μοιάζει σαν μια παρηγοριά. Έχω βιώσει 3 φορές πολύ έντονα το σοκ που περιγράφεις. Αφού ξεπέρασα με κόπο τον πόνο της απώλειας μετά ήρθε το σοκ. Αρχίζεις να αναρωτιέσαι και για το νοημα της ζωής. Πχ πολλοί λένε έρχεσαι στη ζωή για να κάνεις παιδιά. ''Ναι αλλά γιατί να κάνεις αφού κ αυτά θα πεθάνουνε τελικά; '' αναρωτιόμουν. Το αυτό ισχύει και για τα δημιουργήματά μας. Το καλύτερο που μπορούμε όλοι να κάνουμε είναι να ζούμε τη ζωή μας όσο πιο όμορφα μπορούμε και να κάνουμε πάντα αυτά που μας ευχαριστούν χωρίς να καταπιεζόμαστε από πρέπει στο μέτρο του δυνατού γιατί δεύτερη ευκαιρία *μπορεί και* να μην έχουμε!Κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει μετά τη ζωή. Στη χειρότερη των περιπτώσεων δηλαδή στην περίπτωση που υπάρχει ανυπαρξία, το παρήγορο είναι ότι δεν θα μας ενδιαφέρει πια τι συμβαίνει!
#1Σου προτείνω το "Στον κήπο του Επίκουρου" του Irvin Yalom. Εξηγεί πιστεύω αρκετά καλά το φόβο του θανάτου, μέσα από διάφορες εμπειρίες ατόμων που αντιμετωπίζουν παρόμοιο πρόβλημα και -προσπαθεί να- δίνει κάποιες πρακτικές και λύσεις για την αποδόμηση και την αντιμετώπισή του. Ο Yalom είναι ψυχαναλυτής, οπότε πιστεύω ότι είναι ένα πολύ καλό βιβλίο για προβληματισμό αλλά και για μια ενδεχόμενη ανακούφιση, στο βαθμό βέβαια που κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί μέσω ανάγνωσης ενός βιβλίου.
#1 Είναι πράγματι από τα πιο τραυματικά περιστατικά αυτό που περιγράφεις. Πριν φτάσεις στο σημείο να φιλοσοφήσεις τη ζωή χρειάζεσαι αρχικά τις "πρωτες βοήθειες". Όπως όταν ένας άνθρωπος πηγαίνει στην εντατική, πρώτα του βάζουν οξυγόνο, αναστέλλουν τα συμπτώματα και σε δεύτερη φάση ψάχνουν τα αίτια, έτσι κι εσύ χρειάζεται να ζητήσεις τη βοήθεια που αφορά το πρώτο σοκ. Το βιβλίο που σου προτείνω είναι "Στον κήπο του επίκουρου", Irvin Yalom.
Δεν το βρίσκεις γιατί έχεις καλό ίντερνετ!(Για να μη σε κουράζω, αν ανοίξεις ταμπέλα του chrome, πληκτρολογήσεις διεύθυνση αλλά δεν έχεις ίντερνετ, π.χ. έκλεισες το router, σου δείχνει ένα δεινοσαυράκι που λέει ότι δεν έχεις σύνδεση. Τότε, αν είσαι σε PC πατάς το space, ή αν είσαι σε κινητό/τάμπλετ πατάς με το δάχτυλο το δεινοσαυράκι και αρχίζει ένα παιχνιδάκι. Αλλά αν ξαναπιάσεις ίντερνετ σε βγάζει από το παιχνίδι και σου δείχνει τη σελίδα που είχες πατήσει.)
#5:Συμφωνώ απόλυτα με αυτά που είπε η Λένα και με το πόσο δύσκολο είναι για πολλούς άντρες να δεχθούν το ενδεχόμενο να αρνηθείς το συγκλονιστικό δώρο που σου προσφέρουν, δηλαδή το ενδιαφέρον τους. Αλλά αυτό είναι δικό τους πρόβλημά, τι να κάνουμε τώρα;Ωστόσο, η γλώσσα του φλερτ είναι παγκόσμια. Εσύ πως καταλαβαίνεις ότι κάποιος δεν ενδιαφέρεται για σένα;Αν κάποιος δε σ'ενδιαφέρει δεν σηκώνεις το τηλέφωνο,δεν απαντάς στα μηνύματά του,εκτός κι αν έχουν κάποια πολύ συγκεκριμένη ερώτηση τύπου "Ξέρεις που είναι η τάδε υπηρεσία;".Ερωτήσεις τύπου "τι κάνεις,πως είσαι,πότε θα σε δω;" επίσης μένουν αναπάντητες ή του λες: "μόλις κανονίσει η παρέα,θα τα πούμε,σαφώς". Δε γίνεσαι αγενής έτσι, γίνεσαι απλά σαφής κι ο άλλος δεν μπορεί να σου ζητήσει τα ρέστα ή να πει ότι άλλα του είχες δώσει να καταλάβει.Κανείς δε θα σε παρεξηγήσει κι αν το κάνει, θα σε παρεξηγούσε ό,τι και να έκανες οπότε why bother?
Η απόρριψη είναι δυσάρεστο συναίσθημα ανεξαρτήτου φύλου. Δηλαδή όταν ένας άντρας απορρίπτει μια κοπέλα αυτή κάνει παρτυ;Συμφωνώ ότι πρέπει να'ναι ξεκάθαρη η απόρριψη. Αλλά εδώ η κοπέλα δε κάνει κάτι τέτοιο. Οι φράσεις "είμαι κολλημένη με το παρελθόν ", "δεν είμαι σε φάση " και παρ'ολα αυτά να συνεχίζει την επικοινωνία αφήνουν περιθώρια.Αντίθετα ο άλλος ήταν ξεκάθαρος και έδειξε ενδιαφέρον. Τώρα αν δεν πτοείται που δεν υπάρχει εξέλιξη δικό του πρόβλημα. Αλλά ούτε αυτή να έχει την απαίτηση ότι είναι υποχρέωσή του να πρέπει να τη βλέπει μόνο φιλικά ώστε να μπορεί να συνεχίσει να του κάνει αστεία ή να λέει για τη ζωή της
Έξαρτάται πόσο άρεσε στην κοπέλα ο συγκεκριμένος άντρας..χεχε.Όχι,σοβαρά τώρα το ένα δεν αναιρεί το άλλο.Ούτε στη γυναίκα αρέσει,ούτε στον άντρα,το ότι αναφέρω μόνο το ένα δε σημαίνει ότι δεν ισχύει και το άλλο.Κατά τα άλλα το ίδιο λέμε, κι εγώ λέω να μη συνεχίζει την επικοινωνία κι εσύ αυτό λες,δε διαφωνούμε.
no.2Έχω μία απορία. Αφού με τους συντρόφους αυτούς φτάσαμε στο σημείο να προσπαθείτε για παιδί γιατί εν τέλει χωρίσατε? Από ότι καταλαβαίνω είναι αυτοσκοπός το παιδί. Κάνε ένα μόνη σου τότε με εξωσωματική. Δουλεύει. Ξέρω πολλές γυναίκες που έχουν καταφύγει σε αυτή τη μέθοδο και έγιναν μάνες. Μία έγινε στα 45(!). Προσπαθούσε η καημένη καντά 20 χρόνια φαντάσου.