Στο σημερινό «Α μπα»: modern family

Στο σημερινό «Α μπα»: modern family Facebook Twitter
49

 

__________________
1.

είχα μια απορία κ είπα να σε ρωτήσω. πέφτω για ύπνο κ πριν κοιμηθώ σκέφτομαι πως θα ήταν η ζωή μου λίγο προς το καλύτερο, με λεφτά κ ωραίο γκομενάκι κ φανταστική δουλεία. να πάω σε γιατρό?- ιουλία


Αν σε βοηθάει να κοιμηθείς, όχι. Αν σε κρατάει ξύπνια, δεν θα σε βοηθήσει ο γιατρός.


__________________
2.

Έχω μια σχέση εδώ και 8 μήνες με κάποιον από απόσταση(800χλμ).Είμαστε πολύ ερωτευμένοι και παρόλο την μεγάλη απόσταση βρισκόμαστε κάθε σαββατοκύριακο επι 8 μηνες,κυρίως από δική του προσπάθεια..καθως παρόλο που δουλεύει έρχεται και με βλέπει καθε σκ. Τον τελευταίο μήνα με έχει πιάσει μια παρανοική ζήλεια για το αν μιλάει με άλλη αν βρίσκεται με άλλη κλπ. Αυτό γιατί μια φορά ενώ κρατούσα το κιν. του είδα μια κλήση από κάποια π σύμφωνα μ αυτον αυτη τον πηρε κ δε μου το πε για να μη τσακωθούμε(αυτη δεν μενει στην πολη του).Επίσης βρηκα κ ενα μηνυμα που εστειλε σε κάποια στο φβ άσχετη που σύμφωνα μ αυτον το έστειλε κατα λάθος (αυτη οντως απο την απάντηση φανηκε οτι δεν το ξέρει).Εχω χάσει την εμπιστοσύνη μου και του το έχω πει και μου λεει αν θες σου δινω τον κωδικο μου η σβηνω και το φβ δεν με νοιάζουν αυτά.(να σημειωθει οτι πριν από μένα ήταν ελεύθερος 4 χρόνια, μιλούσε με πολλές ταυτόχρονα, κοιμόταν με άλλη κάθε μέρα κλπ).Το θέμα ειναι ότι τώρα εγω δεν ειμαι ψυχικά ήρεμη.. τα βλέπω όλα καχύποπτα.. και του το λέω.. γκρινιάζω, κουράζω κι αυτον και δεν χαίρομαι πλεον την σχέση μου. Δεν αφήνω εύκολα κάτι να πέσει κάτω γενικά σαν άνθρωπος , οπότε μου είναι δύσκολο να ξεπεράσω αυτά που είδα. Οπότε αφήνω κάποιον επειδή δεν τον εμπιστεύομαι παρόλο που κανει τόσα για μένα, τον θέλω και είμαι ερωτευμένη ή συνεχίζω να τρώγομαι και χαλάω την ηρεμία μου για να μείνω μαζι του? οι συζητήσεις μαζί του δε βοηθάνε καθώς μου λέει οτι όλο με μένα ασχολείται και ότι αν θέλει άλλη θα με χωρίσει και δε θα τρώει τόση ταλαιπωρία μόνο και μόνο για να με δει. εγω όμως έχω κολλήσει ότι κάτι συμβαίνει.. θα καταλήξω να χαλάσω μονη μου την σχέση μου.. από την άλλη αν έχω δίκιο και όντως μιλαέι με άλλες?- προβληματισμενη

ΦΑΝΤΑΖΕΣΑΙ ΝΑ ΜΙΛΑΕΙ ΜΕ ΑΛΛΕΣ;


Όλο αυτό λες, και αναρωτιέμαι, μάλλον φοβάμαι, ότι το εννοείς κυριολεκτικά. Ότι δεν θέλεις να μιλάει με άλλες, για κανέναν λόγο, τελεία και παύλα. Αν το τηλεφώνημα από μια γυναίκα είναι στο μυαλό σου λόγος για ανάκριση, και στο δικό του μυαλό λόγος για να δικαιολογηθεί, είσαστε πραγματικά φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον. Αν εσύ θεωρείς λογικό να ανακρίνεις τον άλλον για ένα μήνυμα στο facebook, και ο άλλος αντί να θυμώσει για τον έλεγχο λέει ότι είναι πρόθυμος να σου δώσει το ελευθέρας για να τον ελέγχεις ανά πάσα στιγμή, θα ζήσετε μαζί για πάντα το ίδιο ευτυχοδυστυχισμένοι, όπως σήμερα.


Το πόσο δικαιολογείται να ανησυχεί κάποιος για τις δραστηριότητες του άλλου εξαρτάται πάρα πολύ από το ποιος είναι, και από το ποιος είναι ο άλλος. Δεν υπάρχει μια ενιαία απάντηση, κάθε περίπτωση σε κάθε ζευγάρι είναι διαφορετική. Άλλα ισχύουν για τους παθολογικούς ζηλιάρηδες, και άλλα για αυτούς που δεν βάζουν κακό στο μυαλό τους. Αυτό που ισχύει σε κάθε περίπτωση είναι ότι επίπεδο της ζήλιας έχει σχέση με την αυτοπεποίθηση του καθενός και λιγότερο με τις δραστηριότητες της άλλης πλευράς. Η εμμονή, πάντως λειτουργεί ως αναισθητικό: όσο πιο πολύ αναρωτιέσαι αν μιλάει με άλλες, τόσο πιο πολύ ξεχνάς να αναρωτηθείς αν θέλεις να είσαι με αυτόν τον άντρα ή όχι. Είναι πιο σημαντικό αν σε κερατώνει ή όχι, παρά αν εσύ παίρνεις αυτά που θέλεις, αν σου ταιριάζει, αν σε προχωράει μπροστά, αν μαθαίνεις πράγματα από αυτόν, και τα λοιπά και τα λοιπά. Η ενασχόληση αυτή τον κάνει να μοιάζει μη διαθέσιμος, και η αίσθηση αυτή σε κάνει να νομίζεις ότι είσαι ερωτευμένη. Ποιος ξέρει αν είσαι; Εσύ πάντως, όχι.


Νομίζεις ότι το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί σε μια σχέση είναι να σε κερατώσουν; Δεν είναι ούτε στα τοπ πέντε χειρότερα. Ένα από τα χειρότερα το έχεις ήδη πάθει: πιστεύεις ότι όταν ένας άντρας μένει πιστός σε μια γυναίκα, της κάνει χάρη, γιατί είναι ένα κτήνος που θέλει σεξ παντού και πάντα, και όταν κρατιέται πρόκειται περί εξαίρεσης. Πιστεύεις ότι οι άλλες γυναίκες έχουν βάλει στόχο να αποπλανήσουν τον δικό σου, γιατί άλλη δουλειά δεν είχαν. Και πιστεύεις ότι εσύ για κανέναν λόγο δεν πρόκειται ποτέ των ποτών να γίνεις αυτή που κερατώνει. Πιστεύεις επίσης ότι πριν σε γνωρίσει κοιμόταν με άλλη κάθε μέρα, και αυτό είναι το πιο αστείο από όλα.

__________________
3.

Αγαπητή Αμπά, σε διαβάζω εδώ και κάποιο καιρό, έχεις μάλιστα απαντήσει και σε μία ερώτησή μου και σ' ευχαριστώ πολύ, μου έδωσες τροφή για σκέψη! Και να, λοιπόν, που ήρθε κι η δική μου ώρα να κάνω ερώτηση συναισθηματικής φύσης...
Θα προσπαθήσω να τα πω όσο πιο περιληπτικά γίνεται. Με τον πρώην μου ήμασταν μαζί για δύο χρόνια (από τα 17 μου και 21 του, τώρα είμαι 22 κι αυτός 26). Η σχέση μας ήταν πολύ καλή, εκείνος ήταν τέλειος απέναντι μου, με λάτρευε και ζούσε για μένα, εγώ τον αγαπούσα επίσης, όσο μπορείς να αγαπήσεις σ' αυτή την ηλικία. Γενικά δεν είχαμε προβλήματα, περνούσαμε υπέροχα μαζί και κάναμε - αφελώς - σχέδια για το μέλλον ωραία και καλά. Μετά από δύο χρόνια χωρίσαμε γιατί είδα τυχαία συνομιλίες του με άλλη, αν και νομίζω πως αν δεν είχα φύγει για σπουδές θα τα είχαμε ξαναβρεί. Πληγώθηκα πάρα πολύ, γιατί τον εμπιστευόμουν τυφλά, αλλά το έχω αφήσει πίσω μου και πιστεύω τον έχω συγχωρήσει εδώ και καιρό.
Το θέμα είναι ότι στην ουσία δεν τελειώσαμε ποτέ. Τα τελευταία τρία χρόνια έχουμε μια αρρωστημένη on-off σχέση, με περιόδους που είμαστε καλύτερα από ποτέ και άλλες που δεν μιλιόμαστε, τον έχω μισήσει και ξαναερωτευτεί πολλές φορές, η δική του πλευρά είναι ότι μ' αγαπάει όπως και να χει κι ότι πάντα θα είναι εδώ να με περιμένει, αλλά το πιο πολύ που έχουμε μείνει μαζί είναι 6 μήνες και πάντα καταλήγουμε να σκοτωνόμαστε και πάλι απ' την αρχή. Στο ενδιάμεσο έχουμε υπάρξει και οι δύο με άλλους για πολύ σύντομα χρονικά διαστήματα και σε κυρίως σεξουαλικές σχέσεις, απ' τη μεριά μου τουλάχιστον (κι απ' τη δική του απ' ό,τι ξέρω) δεν έχω καταφέρει να ανοιχτώ ή να προχωρήσω με κάποιον άλλο και επειδή φοβάμαι να μην ξαναπληγωθώ και επειδή έχω πάντα εκείνον στο πίσω μέρος του μυαλού μου.
Τον περασμένο Γενάρη και μετά από έναν απ' τους χειρότερους τσακωμούς μας αποφάσισα να το τελειώσω οριστικά και να τον βγάλω επιτέλους από τη ζωή μου και ταυτόχρονα να μας γλιτώσω και τους δύο από την αρρωστημένη αυτή κατάσταση. Εκείνος σεβάστηκε την απόφασή μου, λέγοντας όμως ότι αυτά που νιώθει για μένα δεν αλλάζουν, πως πάντα θα είναι εδώ να με περιμένει και πως όποτε του δίνεται η ευκαιρία θα προσπαθεί να μου μιλάει, να με βλέπει και να είναι μαζί μου. Πράγματι, από τότε έχουμε ξαναμιλήσει ελάχιστες φορές κάποια μεθυσμένα βράδια και ειδικά τους τελευταίους 4 μήνες έχει σταματήσει να στέλνει κι αυτός γιατί του το ζήτησα ξεκάθαρα.
Παρολαυτά, δεν μπορώ να τον ξεπεράσω με τίποτα. Ειδικά τους τελευταίους μήνες, που γύρισα στην Αθήνα από την πόλη που σπούδαζα, δεν μπορώ να σταματήσω να τον σκέφτομαι, δεν θυμάμαι πώς ζούσα εδώ χωρίς αυτόν, φοβάμαι όποτε βγαίνω απ το σπίτι μην τον πετύχω γιατί δεν ξέρω πώς θα αντιδράσω, περνάω μεγάλες περιόδους μελαγχολίας που δεν μιλάω σε κανέναν και δεν βγαίνω απ το σπίτι επειδή δεν τον έχω και δεν μπορώ να λειτουργήσω. Γενικά έχω περάσει πολύ άσχημα εξαιτίας του, αλλά όποτε αφήνω λίγο τον εαυτό μου ελεύθερο, με τρόμο που παραδέχομαι πως θέλω να είμαι μαζί του, πως μου λείπει, πως δεν θέλω κανέναν άλλον (παρόλο που έχουν υπάρξει αξιόλογες περιπτώσεις), πως θέλω μόνο αυτόν. Έχω έναν μόνιμο κόμπο στο λαιμό, όποτε είμαι μόνη μου κλαίω κι οδύρομαι, κι όποτε είμαι με άλλους καταπιέζομαι για να κάνω πράγματα που δεν θέλω, απλά και μόνο επειδή δεν θέλω να κάνω τίποτα χωρίς εκείνον. Έχω φτάσει σε σημείο που δεν με αναγνωρίζω, προς το παρόν έχω κρατηθεί και δεν τον έχω ψάξει, όχι ότι δεν θέλω αλλά σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή θα τον ξεπεράσω κι ότι πρέπει να προχωρήσω. Ο εγωισμός μου μέχρι στιγμής υπερτερεί, αλλά υποφέρω μέσα μου, δεν μπορώ να ηρεμήσω και κάνω σκέψεις μέχρι και ότι δεν έχει κανένα νόημα η ζωή μου αν δεν μπορώ να τη μοιραστώ μαζί του. Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο, δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο και το μόνο που κάνω είναι να περιμένω να με ψάξει αυτός για να τρέξω να πέσω στην αγκαλιά του.
Δεν ξέρω τι να κάνω και η ερώτησή μου νομίζω ότι είναι πώς μπορώ να τον ξεπεράσω, πώς μπορώ να πείσω τον εαυτό μου ότι έχει τελειώσει και να προχωρήσω τη ζωή μου, χωρίς να ζω στη σκιά αυτού που είχαμε ή θα μπορούσαμε να έχουμε. Και μήπως χρειάζομαι βοήθεια από κάποιον ειδικό;
Συγγνώμη για το κατεβατό, ήθελα να σου δώσω μια συνολική εικόνα. Κι ελπίζω όταν απαντήσεις να έχω κάνει πρόοδο και να δω αυτά που έγραψα και να γελάω!- δεν υπαρχουν αγγελοι σου λεω

Μακάρι.


Κάποτε πρέπει να κάνουμε ένα μεγάλο αφιέρωμα στα κολλήματα με τους πρώην. Είναι κοινά σαν το συνάχι. Αυτός που τα ακούει νιώθει ότι βλέπει μια ταινία για 45665442η φορά. Όμως αυτός που τα λέει πιστεύει ότι ζει την πιο περίπλοκη ερωτική ιστορία που έχει γραφτεί ποτέ.


Κοίτα να δεις τι είναι αυτό το κόλλημα: είναι φόβος. Και είναι τεμπελιά.


Μην προσπαθήσεις να γκλαμουροποιήσεις τη λέξη «φόβος» όπως γκλαμουροποίησες μια άγουρη σχέση που έληξε λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων και ασχημάτιστων προσωπικοτήτων. Δεν φοβάσαι με τον τρόπο που υμνείται στα έντεχνα τραγούδια. Φοβάσαι το άγνωστο που σε περιμένει μετά από τα γνωστά που έχεις μάθει απ'εξω και ανακατωτά με τον πρώην. Αυτόν τον χορό τον χορεύεις και στον ύπνο σου. Τα κουμπιά, έτοιμα. Φοβάσαι να μάθεις καινούρια βήματα. Και ένα μέρος του φόβου οφείλεται στην τεμπελιά.


Θέλει δύναμη και θάρρος να βγεις και να κολυμπήσεις, και για σένα θα είναι η πρώτη φορά. Όσο το καθυστερείς, τόσο περισσότερα λάθη θα κάνεις, γιατί όσο ασχολείσαι με κάτι που δεν έγινε ποτέ, και δεν είχε καμία ελπίδα να γίνει, χάνεις χρόνο που θα μπορούσες να επενδύσεις σε προσωπική εξέλιξη, ώστε να μην χρειάζεται να έχεις έναν πρώην για μαξιλαράκι. Μιλάς σαν εξηντάρα που έχασε κάποιον μεγάλο έρωτα. Μια σχέση είχες. ΜΙΑ. Και την έχεις κάνει αναφορά για τη ζωή σου. Αυτό λέγεται τεμπελιά, αυτό σημαίνει ότι δεν έχεις απαιτήσεις από τον εαυτό σου, αυτό δείχνει ότι είσαι πολύ επιεικής με τα λάθη σου.


Δε θα σε αγαπάει για πάντα. Δεν θα είσαι πάντα μέρος της ζωής του. Ούτε εσύ θα τον αγαπάς για πάντα. Θα γίνετε δύο άγνωστοι. Οι άνθρωποι που αγαπιούνται και ταιριάζουν δεν χωρίζουν. Αν πραγματικά ήθελες να είσαι μαζί του, θα φρόντιζες να το κάνεις. Δεν θα έκλαιγες με μαύρο δάκρυ περιμένοντας ένα του μήνυμα, σαν ηρωίδα βικτοριανού μυθιστορήματος.


Δεν υπάρχει τίποτα ηρωικό στο να είσαι κολλημένη με τον πρώην σου.

__________________
4.


η κατασταση εχει ως εξης. σκεφτομαι συνεχεια ενα τυπο που βλεπω πολυ συχνα στο λεωφορειο και γενικα στο δρομο δεδομενου οτι μενω σε μικρη πολη. δεν εχουμε μιλησει ποτε αλλα μου βγαζει κατι που δεν μπορω να εξηγησω. τυχαια μια μερα βρεθηκα στο χωρο που δουλευει οποτε εμαθα απο μια φιλη μου κ πως τον λενε κ οτι ειναι ανυπαντρος κτλ κτλ.τι να κανω?να σκεφτω οτι μια ζωη την εχουμε και να βρω μια αφορμη να του μιλησω η να το αφησω να περασει? εχε υποψη σου οτι περα απο το οτι ειμαστε ιδιου φυλου, υπαρχει και μεγαλη διαφορα ηλικιας της ταξης των 20 χρονων.- μπερδεμενος-Α

Φυσικά και να βρεις μια αφορμή να του μιλήσεις. Αφού είσαστε σε μικρή πόλη θα υπάρχουν πολλές. Μη ρωτήσεις άλλον για περισσότερες λεπτομέρειες, και μην το συζητήσεις πολύ με άλλους, καλύτερα να μην το συζητήσειες καθόλου. Πάρτο πάνω σου.

__________________
5.

ειμαι 17, ζω σε ενα πολυ ομορφο και μεγαλο σπιτι. εχω εναν αδερφο μεγαλυτερο ο οποιος λογω προβληματων υγειας δεν μπορει να σπουδασει αλλα ουτε και να ζησει μονος του. απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου ομως το προβλημα μου δεν ειναι αυτο, αλλα η σχεση των γωνιων μου. εχω δεχτει -μετα απο πολλη προσπαθεια- πως εχουν χωρισει και δεν προκειται να ξαναειναι μαζι. παντα ειχαν καλες σχεσεις και επικοινωνουσαν για ολα τα θεματα που αφορουσαν εμας. καυγαδες εχουν υπαρξει πολλοι αλλα παντα τους ξεπερνουσαν. καπου στα μεσα μαιου μαλωσαν παρα πολυ και μαλιστα μπροστα στον αδερφο μου -κατι που επηρεασε την συμπεριφορα του- και απο τοτε δεν μιλανε, δεν μιλανε ΚΑΘΟΛΟΥ. εχω γινει ο προσωπικος του ταχυδρομος. ειτε εχει χαλασει το πλυντηριο ειτε ο μπαμπας θελει να πει στην μαμα οτι ο αδερφος μου θα παει σε εναν καινουριο γιατρο. γινονται ολοκληρες συζητησεις που τις μεταφερω ολες εγω. εξηγησα στη μαμα ποσο δυσκολο μου ειναι και πως δεν μπορω να το κανω αλλα ο μπαμπας αρνειται να της μιλησει οποτε συνεχιζει αυτη η κατασταση. εγω ομως φετος δινω πανελληνιες και νομιζω πως αυτο ειναι κατι που θα με παει πολυ πισω μιας και ο στοχος μου ειναι υψηλος. οι ιδιοι εχουν τρελες προσδοκιες απο εμενα γιατι ο αδερφος μου δεν μπορει να "κανει τιποτα στη ζωη του" οπως λενε. τι να κανω;

Αν αρνούνται να φερθούν σαν μεγάλοι, αρνήσου το κι εσύ. Έχεις ένα παραπάνω λόγο, αφού δεν είσαι μεγάλη. Μην πέφτεις στην παγίδα που σου έχουν βάλει. Αρνήσου, οριστικά και ξεκάθαρα, να κάνεις τον ταχυδρόμο και τον αγγελιοφόρο. Μη σε νοιάζει τι θα γίνει μετά από αυτό. Δεν είναι δικό σου πρόβλημα. Αλήθεια, δεν είναι: δεν είναι δική σου ευθύνη η μεταξύ τους σχέση, ούτε το τι θα κάνουν με τον αδερφό σου. Όλα αυτά είναι αποκλειστικά δικά τους προβλήματα. Ας μη μιλάνε. Να δούμε τι θα γίνει μετά.


Μην περιμένεις κατανόηση. Όπως μεγάλωσες εσύ απότομα, είναι ώρα να μεγαλώσουν κι αυτοί και να μη φορτώνουν τέτοιο τεράστιο βάρος στους ώμους ενός παιδιού που ετοιμάζεται να δώσει εξετάσεις. Ελπίζω να πήγες καλά στις πανελλήνιες. Αν για κάποιο λόγο δεν είχες το αποτέλεσμα που ήθελες, είναι μια καλή ευκαιρία για να βάλεις τώρα τα όρια σου, και να σταματήσεις να είσαι πιόνι της ανωριμότητας τους.

__________________
6.

Έχεις διαβάσει βιβλία πρακτικής ψυχολογίας, είτε προς ενημέρωσή σου, είτε στην προσπάθειά σου να αντιμετωπίσεις κάποιο σου πρόβλημα; Αναφέρομαι σε σοβαρά βιβλία, σοβαρών επιστημόνων, που βασίζονται σε έρευνες, δεν αναμασούν κοινοτοπίες και που θέτουν τον αναγνώστη προ των δικών του ευθυνών για την κατάστασή του, αντί να λένε ότι φταίει αποκλειστικά όλος ο υπόλοιπος κόσμος.
Νομίζω οι περισσότεροι δυσκολεύονται στα εξής στα παρακάτω βιβλία: στην αυτοπαρατήρηση και υπευθυνότητα (σε ποιό βαθμό φταίω για την κατάσταση μου; ), στην πειθαρχία (δυσκολίες να κάνεις τις ασκήσεις, να υιοθετήσεις νέες συμπεριφορές, πολλές φορές σού φαίνονται ψεύτικες, εξάλλου υπάρχουν και οι ήδη εμπεδωμένες, που παρόλο προβληματικές τις ξέρουμε κλπ).
Συναντώ, όμως, και μια άλλη δυσκολία. Μέσα στα βιβλία αυτά υπάρχουν και διάφορα παραδείγματα, ιστορίες πελατών και πώς πορεύθηκαν στην θεραπεία τους. Προσωπικά, όμως, τις περισσότερες φορές δυσκολεύομαι να ταυτιστώ. Παράδειγμα: Το ζήτημα είναι η καταπάτηση δικαιωμάτων στην εργασία και η συναισθηματική φόρτιση, που φέρνει η καταπάτηση αυτή. Στο βιβλίο θα διαβάσεις για εργαζόμενο, που πήγε στον ψυχοθεραπευτή γιατί ο εργοδότης του εξαφάνιζε την κάρτα, ώστε να τον αναγκάζει σε υπερωρίες. Πολλές φορές, όμως, το ζήτημα δεν συμβαίνει από κάτι τόσο υπερβολικό, αλλά από το «ένα τεταρτάκι παραπάνω» που στο τέλος γίνεται (απλήρωτο) τρίωρο. 'Αλλο παράδειγμα: κάποιος παθαίνει πανικούς, διότι είχε την ατυχία να βρεθεί μάρτυρας σε ληστεία, ενώ το παράδειγμα του αναγνώστη είναι πανικός χωρίς (ανιχνεύσιμη) αιτιολογία κλπ. Αυτή η παράμετρος δυσκολεύει νομίζω τον αναγνώστη. Ποια είναι η γνώμη σου;
ΥΓ: Τα παραδείγματα είναι ακριβώς αυτά παραδείγματα για να καταδειχθεί το ερώτημα, όχι ερωτήσεις προς απάντηση: μην επικεντρωθείς (και οι σχολιαστές) σε αυτά καθ' εαυτά-Thinkfeelact

H γνώμη μου είναι ότι αυτά τα βιβλία δεν είναι υποκατάστατα μιας προσωπικής θεραπείας. Περίμενες να ταυτιστείς τόσο, ώστε να λυθούν τα προβλήματα σου; Αν διαβάσεις άπειρα, και αν είσαι αναλυτικός και παρατηρητικός άνθρωπος, ίσως κάνεις τα σωστά βήματα.


Δεν χρειάζεται να ταυτιστείς για να καταλάβεις τον μηχανισμό, πάντως. Τα παραδείγματα υποθέτω ότι είναι χαρακτηριστικά ώστε αυτός που διαβάζει να κάνει τις κατάλληλες μετατροπές για την δική του περίπτωση και να βρει τις αντίστοιχες αναφορές. Οι περιπτώσεις μπορεί να διαφέρουν, αλλά η βάση της ανθρώπινης συμπεριφοράς είναι ίδια – γι'αυτό υπάρχει η ψυχολογία και η ψυχιατρική, άλλωστε.

__________________
7.

Ειμαι μια γυναικα 40 ετων
Εδω και ενα εξαμηνο κανω σεξ με εναν αντρα 48 ετων.
εγω ειμαι ερωτευμενη, αυτος οχι (ουπς)

Παρ' όλα αυτά μου εχει πει οτι θελει να κανουμε ενα παιδί μαζι, στην αρχή το απέρριψα χωρις συζητηση για παιδί χωρις σχεση και χωρις οικογενεια, οπως ηταν οι δικες μας οι παλιες οι παραδοσιακες (ολοι κατω απο την ιδια στεγη)/

Όσο περνάει ο καιρός, τόσο σκέφτομαι ότι ειναι μια καλη ιδέα.
Τόσοι χωρισμενοι υπαρχουν, τοσα παιδακια που ζουν με χωρισμενους γονεις, απλώς εμείς δεν θα είμαστε ποτέ μαζί.....
το μόνο σφάλμα που βλεπω στο "deal" είναι το οτι εγω ειμαι ερωτευμενη μαζι του ενω αυτος οχι....

Αντιλαμβάνομαι ότι κάποια στιγμη αυτος μπορεί να βρει καποια και να μεινει μαζι της για παντα αλλα επισης ξερω και οτι ποτέ κανείς (σχεδον ποτε, σχεδόν κανεις) δεν μετανιωσε για το οτι εκανε παιδί...

Δεν ξερω αν εχω καποια ερωτηση, προβληματισμους θα ηθελα να ακούσω...

Σημ 1. Εννοείται οτι θα το αναγνωρισει, εννοειται οτι θα το βλεπει, εννοείται οτι θα ειναι ο μπαμπας του και θα ειμαστε οικογενεια, απλα δεν θα μενουμε μαζι, εννοείται οτι θα συνεισφερει οικονομικα (μου τα εχει διευκρινισει)

Σημ. 2. όταν είπα στην οικογενεια μου οτι μια φιλη μου θα κανει ενα παιδι ετσι, χαρηκαν για την 40χρονη φιλη μου και συμπληρωσαν "μηπως να το σκεφτεις και εσυ;"

ευχαριστω α-μπα και φιλοι-"εγώ ποτε θα γίνω μάνα"

Κι εγώ πιστεύω ότι θα μπορούσε να είναι καλή ιδέα. Η κίνηση αυτή άλλωστε δεν αποκλείει να αποκτήσεις στο μέλλον μια παραδοσιακή οικογένεια.


Τα προβλήματα είναι το εξής ένα, που έχεις εντοπίσει: ότι είσαι ερωτευμένη. Δεν είναι πρόβλημα με την έννοια που υπονοείς, όμως. Είναι εμπόδιο γιατί ο έρωτας σε εμποδίζει να δεις αν αυτός είναι αρκετά αξιόπιστος και αν όντως τον θέλεις για πατέρα του παιδιού σου. Γιατί ό,τι και να γίνει, θα είναι για πάντα πατέρας του παιδιού, και οι ζωές σας θα δεθούν εις τον αιώνα τον άπαντα, για γιορτές, επετείους, σχολεία, ερωτικές απογοητεύεις, εφηβικά προβλήματα, και ό,τι περιλαμβάνεται στην ζωή ενός ανθρώπου για τον οποίο έχεις ευθύνη.


Ακόμη και αν είσαι σίγουρη ότι είναι αξιόπιστος και ότι εννοεί αυτά που λέει, πρέπει να σιγουρευτείς ότι αν σε κρεμάσει, θα έχεις σχέδιο Β (όχι σαν αυτό της κυβέρνησης).


Και τώρα το μεγάλο ερώτημα του ενός εκατομμυρίου: εσένα σου φαίνεται καλή ιδέα επειδή είσαι 40. Αυτός, αφού δεν είναι ερωτευμένος και δεν θέλει να είναι μαζί σου, γιατί το πρότεινε; Επειδή είναι 48; Ή έχει κάποιο άλλο κίνητρο; 


(Αν το αποφασίσεις, πήγαινε πρώτα σε δικηγόρο. Σε πολύ καλό δικηγόρο. Να φερθείς έξυπνα.)


49

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
Σχετικα με την 7:Διαβάζω στα περισσοτερα σχολια οτι η γυναικα αυτη αν κανει παιδι θα εγκλωβιστεί σε μια σχεση που δεν θα την ικανοποιεί και οτι ο άνδρας αυτος μπορει να κανει οικογενεια και να τον δει με αλλη 'η με ποιον τροπο θα εξηγηθεί στο παιδι οταν αυτο μεγαλώνοντας την ρωτήσει για την σχεση της με τον πατέρα του.Εμένα αυτη η γυναικα μου φάνηκε απολυτα συνειδητοποιημένη, γι αυτο χρησιμοποιεί και τον όρο deal-που σε κάποιους δεν αρεσε- για την περιπτωση της. Ξέρει οτι δεν θα ειναι μαζι σαν οικογενεια αλλα οπως λεει, σκέφτεται οτι δεν θα μετανιώσει το γεγονος οτι θα χει το παιδι. Αυτο εχει σημασία μεγαλυτερη για εκείνη, οτι θα εχει ενα παιδι του οποίου ο πατέρας θα βρίσκεται στην ζωη του, που σημαινει οτι οσο ειναι στο χέρι της, η ζωη του παιδιού δεν θα εχει να στερηθεί τιποτα. Εχει συμβιβαστεί με το γεγονος οτι ζευγάρι δεν θα ειναι, αν και ερωτευμένη μαζι του, και εστιάζει στο γεγονος οτι θα κανει ενα παιδι.Εγω της ευχομαι καλη τυχη και φυσικα να χειριστεί το ζήτημα απο νομικής άποψης οπως πρεπει.
#7 Αν έχεις την οικονομική δυνατότητα ΑΠΟ ΜΟΝΗ σου και σου αρέσουν τα παιδιά να το τολμήσεις. Έχει δυσκολίες αλλά είναι ο,τι καλύτερο υπάρχει. Και τα χρόνια περνάνε γρήγορα.
#2 Ε δεν μπορώ! Καθολου δεν μπορώ να βλέπω σύμφωνα μόνα τους να αποζητούν ένα φωνήεν.Πόσο δύσκολο είναι να γράψεις το που ή το και; Άντε και γλίτωσες τρία λεπτά καταργώντας αυθαίρετα μερικά φωνήεντα. Τι κέρδισες;
Αχ πολύ χαίρομαι που υπάρχου σχολιαστές που βαριούνται να γράψουν σωστά, ενώ εγώ κάνω ορθογραφικά είτε από αφέλεια, είτε από άγνοια. ツΑισθάνομαι ότι απλά υπάρχουν και χειρότερα, με ανεβάζει.
@7 Εγώ θα σου έλεγα να κάτσεις να σκεφτείς, αν θέλεις -και μπορείς- να μεγαλώσεις το παιδί μόνη σου. Αν ναι, καν'το. Όποια βοήθεια -οικονομική ή άλλη- σου προσφέρει ο καθένας, καλοδεχούμενη, αλλά μη στηρίζεσαι σε αυτή. Το παιδί θα θέλει υποστήριξη τα επόμενα 20-25 χρόνια, το ότι σου είπε αυτός ότι θα το αναλάβει τώρα, δεν σημαίνει ότι δεν θα αλλάξει γνώμη αργότερα. Και μετά άντε κυνήγα τον δικαστικά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται (χρόνος, κόστος, ψυχική φθορά, δυσκολίες εκτέλεσης).(Δεν σου λέω να μην τον κυνηγήσεις αν αλλάξει γνώμη, αλλά λέω να μην βασίσεις την απόφασή σου σε αυτά που σου υπόσχεται τώρα)
#2 Αφού ξεκαθαρίσω ότι όποιος μιλάει με άλλες δεν απατάει απαραίτητα την σύντροφό του, να υπενθυμίσω πως είναι πολύ εύκολο να καταλάβεις αν κάποιος σε απατάει συστηματικά ή όχι. Ξέρεις πώς; Αν ασχολείσαι με αυτόν και την σχέση σας. Αν το μυαλό σου είναι στην έγνοια του και στην έγνοια της κοινής σας ζωής. Για να μην ξέρεις, σημαίνει πως δεν ασχολείσαι. Και επειδή δεν ασχολείσαι με ηρεμία, αφοσίωση και κόπο, μπορεί πράγματι να σε απατήσει ή να σε απατάει ήδη. Δεν πρόκειται για αυτοεκπληρούμενη προφητεία ούτε για μαγικό στοιχείο. Η κοινή λογική το λέει. Τα ζευγάρια δεν γνωρίζονται και δένονται με έναν τρόπο ανεξιχνίαστο και μυστικό. Τουλάχιστον σίγουρα όχι μόνο έτσι. Αλλά και με συγκεκριμένες πρακτικές και προϋποθέσεις. Αν δεν τις κάνεις πρώτα πράξη, τί σε νοιάζει αν σε απατάει ή όχι;; Αφού ούτε τον γνωρίζεις καλά ως σύντροφο ούτε έχετε καμιά σχέση της προκοπής.
#7 για το 7 είδα πολλά σχόλια, και μερικά μάλιστα από μικρές κοπέλες που μιλούσαν με σιγουριά για το πως πρέπει να είναι μια ιδανική οικογένεια...εγώ επειδή είμαι ακόμα 30 και η κοπέλα που έγραψε την ερώτηση στο 7 φαίνεται πολύ συγκροτημένο άτομο δεν τολμώ να σχολιάσω...για μια γυναίκα που καλώς ή κακώς από βιολογική άποψη τα περιθώρια στενεύουν... δεν μπορώ έγω να αρχίσω να λέω το μακρύ και το κοντό μου. οπότε θα ευχηθώ καλή τύχη
#3 Με τιμά που έκανα κόπι πειστ την απάντηση στην ερώτηση 3 και την έστειλα με μειλ στον πρώην μου;;εμείς έχουμε καλές φιλικές σχέσεις οπότε το έκανα για να τον βοηθήσω...όπως ακριβώς βοηθιέμαι κι εγώ όταν διαβάζω αυτές τις απαντήσεις. το σημείο Δε θα σε αγαπάει για πάντα. Δεν θα είσαι πάντα μέρος της ζωής του. Ούτε εσύ θα τον αγαπάς για πάντα. Θα γίνετε δύο άγνωστοι. Οι άνθρωποι που αγαπιούνται και ταιριάζουν δεν χωρίζουν. Πηγή: www.lifo.gr, το έστειλα και με κεφαλαία...α ρε αμπα τί μου έκανες μεσημεριάτικα...
Παρομοίως με τους προλαλήσαντες σχολιαστές, δεν είμαι καθόλου βέβαιη πως είναι δική της επιθυμία το παιδί. Σαν υποβολιμαία επιθυμία εκείνου με τον οποίον είναι ερωτευμένη το κατάλαβα κι εγώ. Σκεπτική θα ήμουν ακόμα και στην περίπτωση που εκείνος ήταν εξίσου ερωτευμένος με αυτήν - γιατί πάλι η απόφαση δεν θα προερχόταν από δική της επιθυμία -, πόσο μάλλον τώρα που ούτε καν αυτό δεν παίζει.#7 Για να γίνω ακόμα πιο σαφής, παιδί κάνε μόνο όταν ξεκαθαρίσεις μέσα σου ότι επιθυμείς να κάνεις παιδί (μόνη σου ή με κάποιον άντρα : όπως ακριβώς εσύ θα το ήθελες), ακόμα κι αν εκείνος που σου το πρότεινε δεν θα το επιθυμούσε. Αλλιώς, η απόκτηση παιδιού δεν αποτελεί δική σου αληθινή επιθυμία. Και κλισέ του τύπου "δεν ξέρω κανέναν που να έκανε παιδί και να το μετάνιωσε" επιβεβαιώνουν την αμφιβολία μας. Σαν να μην είσαι σίγουρη για αυτό που θέλεις και φοβάσαι μην το μετανιώσεις στο μέλλον ακούγεσαι. Μόνο που στο μέλλον θα είναι αργά για μετάνοιες τόσο στη μία όσο και στην άλλη περίπτωση ίσως : είτε θέλεις να κάνεις παιδί και τελικά δεν κάνεις είτε δεν θέλεις να κάνεις και τελικά κάνεις. Τον άνθρωπο με τον οποίον είσαι ερωτευμένη πάψε να τον σκέφτεσαι σαν πιθανό ερωτικό σύντροφο, γιατί ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ. Έτσι να φανταστείς τη ζωή σου. Με ένα παιδί μόνη σου χωρίς αυτόν. Αυτός μπορεί αύριο να αποφασίσει ότι θα είναι μέσα στη ζωή του παιδιού σου μόνο, αν τελικά γίνει πατέρας του. Όχι στη δική σου, στη δική σου καθόλου (έχει κάθε δικαίωμα και θα το πράξει... γιατί δεν δεσμεύεται σε τίποτα απολύτως σχετικά με εσένα προσωπικά). Και η διαφορά είναι πελώρια. Αν τελικά το πάρεις απόφαση, εκείνος δεν θα είναι τίποτα παραπάνω από πατέρας του παιδιού σου. Τίποτα παραπάνω! Θα ζει εκτός σπιτιού, θα έχει τη δική του ζωή με ό, τι το μέλλον μπορεί να του επιφυλάσσει. Και εσύ θα ζεις μόνη με το παιδί σου και θα έχεις τη δική σου ζωή με όλα τα παρελκόμενα ζητήματα, προβλήματα και καθημερινά άγχη και με οτιδήποτε το μέλλον μπορεί να σου επιφυλάσσει και εσένα. Όλα τα υπόλοιπα χρόνια σου στο εξής έτσι θα είναι αναφορικά με το παιδί και αυτόν τον άντρα. ΈΤΣΙ, θέλεις να κάνεις παιδί; 'Ο, τι απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα, υποθέτω αντανακλά την αληθινή σου επιθυμία τη δεδομένη στιγμή. Και αυτό είναι το plan A. Όχι το Β. Το B θα το σκεφτείς για την περίπτωση που σας έρθει (εσένα ή εκείνου ή και των δυο) καμιά κατραπακιά σοβαρή. Ιατρική, οικονομική, ή άλλη πιθανή.Τα υπόλοιπα είναι ιστορίες για modern family αρκούδες.
#7Νομίζω ότι η βασικότερη ερώτηση που πρέπει να απαντηθεί από πλευράς σου είναι αν στην κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι και έχεις σκοπό να βρεθείς υπερισχύει η επιθυμία για παιδί ή ο μονόπλευρος έρωτας. Αν υπερισχύει η επιθυμία για παιδί συγχαρητήρια, όλα είναι εφικτά, αρκεί να είσαι έτοιμη να μην αφήσεις τον μονόπλευρο έρωτα να σε τυφλώσει στο τσουνάμι που έρχεται μετά τη γέννα. Εννοείται να συμβουλευτείς δικηγόρο για να είσαι καλυμμένη όπως ειπώθηκε και προηγουμένως σε πολλά άλλα σχόλια. Στην περίπτωση που υπερισχύει ο μονόπλευρος έρωτας ελπίζω το παιδί να μην είναι σε καμμία περίπτωση μια ενδόμυχη προσπάθεια αυτός ο έρωτας να γίνει με κάποιον τρόπο αμοιβαίος.
Νούμερο 7Το βρίσκω λίγο σύντομο να πάρεις τέτοιες αποφάσεις μέσα σε ένα 6μηνο. Δε ξέρεις ακόμα καλά καλά τον άλλο και βουρ στο παιδί; Πάρε λίγο χρόνο θα έλεγα και σκέψου το καλά. Αντιλαμβάνομαι το οτι θέλεις να γίνεις μάνα, αλλά καλύτερα να τσεκάρεις τον άνθρωπο που έχεις απεναντί σου.Το πρόβλημα σου βρίσκεται στο οτι εσύ είσαι ερωτευμένη και εκείνος όχι, Αν με την ίδια ευκολία που σου πρότεινε αυτή τη "χαλαρή δομή" οικογένειας την προτείνει σε μια άλλη, μάλλον θα σκάσεις απο τη ζήλεια σου. Το θέμα είναι λοιπόν αν εσύ μπορείς να αντιμετωπίσεις κάτι τέτοιο γιατί έχω δει σε σχέσεις ο ένας να θέλει παιδιά και γάμο, ο άλλος να μη θέλει και μετά το χωρισμό αυτός που δεν ήθελε να έχει σχέση με γάμους κλπ να παντρεύεται κανονικά. Με λίγα λόγια, μάλλον δεν ήθελε γάμο και παιδιά με το συγκεκριμένο άτομο και όχι γενικά.Απο περιπτώσεις γνωστών, χωρισμένων ή ανύπαντρων μητέρων, μπορώ να σου πω οτι ναι μεν είναι μπαμπάδες και επιδιώκουν μια σχέση με το παιδί, αλλά καμία απολύτως με τη μητέρα. Κι λέμε καμία απολύτως, εννοώ επικοινωνία πιο τυπική απο την τυπική. Μια τέτοια σχέση πχ θα την άντεχες; Και όντως γιατι πρότεινε κάτι τέτοιο; Εχει σημασία σε ποιο πλαίσιο έγινε αυτή η συζήτηση. Έχει σημασία οτι λες οτι κάνετε σεξ και όχι οτι έχετε σχέση. Δε το αντιλαμβάνεσαι εσύ σα σχέση ή εκείνος;
Αγαπητή μου 7, αυτός δεν μπορεί να δεσμευτεί να κάνει μια σχέση μαζί σου και θα δεσμευτεί για πάντα σε ένα παιδι; Ήδη μας λες ''κάνω σεξ εδώ και 6 μήνες''. Δηλαδή δεν είστε σε όρους σχέσης. Μετά πώς το φαντάζεσαι; Το ρωτάω πραγματικά, όχι ειρωνικά. Θα κοιμάστε μαζί όποτε τύχει; Θα είναι ανοιχτή η σχέση σας; Γιατί καταλαβαίνεις ότι αυτό σε ρίχνει στη μοιρασιά. Εσύ θα είσαι για πολλά χρόνια εγκλωβισμένη με το μωρό και αυτός θα κάνει τη ζωή του. Γενικά μου φαίνεται τύπος που τα θέλει όλα δικά του. Και παιδί να κάνει και τα ζόρια να μην αναλάβει. Κακά τα ψέματα, όπως είπαν και άλλοι σχολιαστές, αν βλέπει το παιδί 3 ώρες κάθε Τετάρτη και ένα παρά ένα ΣΚ, τότε άλλος έχει την ευθύνη. Εσύ. Το plan B θεωρώ ότι είναι απαραίτητο αν προχωρήσεις, όπως επίσης και η νομική κάλυψη. Άπειρα τα παραδείγματα που στράβωσε το πράγμα και ούτε καν τα δικαστήρια πολλές φορές δεν μπορούν να βοηθήσουν. Δεν ξέρω, μου φαίνεται άνιση η συμφωνία για εσένα. Εκτός και αν δεν σε ενδιαφέρει καθόλου το κομμάτι σχέση και πας μόνο για να κάνεις παιδί. Τότε πάσο. Για σκεφτείτε, τι θα απαντούσαμε σε μια ενδεχόμενη ερώτηση από αυτόν; ''Είμαι 48, κάνω σεξ με μια που δεν νιώθω κάτι, αλλά αφού αυτή έχω λέω να κάνω ένα παιδί χωρίς πολλές πολλές δεσμέυσεις''. Προβληματιστηκα...
Νομίζω ότι οι γυναίκες εδώ είμαστε σε ευάλωτη θέση επειδή μπορούμε να κάνουμε παιδιά μεχρι *βαριά* τα 50! Θα της έλεγα να κάνει παιδί με δωρητή σπέρματος αν έχει την οικονομική δυνατίοτητα και να τελειώνει εκει. Αν θέλει το παιδί φυσικά. Δεν ξέρω άτομο που να έκανε παιδί και να το μετάνιωσε. Να σκεφτεί αν πραγματικά θέλει ένα παιδί και ας πράξει αναλόγως. Η μεταξύ σας σχέση πάτνως δεν θα αλλάξει με το παιδί και μην σκεφτείς να το χρησιμοποιήσεις έστω και υποσυνείδητα με αυτόν τον τρόπο.
Δεν νομίζω ότι όσοι μετανιωσαν που έκαναν παιδί το παραδέχονται. Είναι ταμπού. Αλλά όλοι αυτοί οι γονείς που εξαφανίζονται από τη ζωή του παιδιού μετά το διαζύγιο, όλοι όσοι φορτώνουν τα παιδιά στους παππούδες συνέχεια γιατί απλά δεν αντέχουν κτλ δεν μπορούμε να θεωρήσουμε ότι κατά κάποιο τρόπο μετανιωσαν γιατί δεν τους ταίριαζε; Κατά τα άλλα Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου
"Δεν νομίζω ότι όσοι μετάνιωσαν που έκαναν παιδί το παραδέχονται. Είναι ταμπού."Γουάου! Και μόνο που το ανέφερες και καταγράφηκε χίλια ευχαριστώ, κάπου, οπουδήποτε, δεν έχει σημασία.Τώρα ας κάνει ο καθένας έναν απολογισμό και ας μετρήσει ποιοι από τον προσωπικό του περίγυρο, γνωστών, φίλων, συγγενών, δεν ανήκει στους παραπάνω που ανέφερες; (Να μετρηθούν και οι πατεράδες που δεν τα φορτώνουν στην σύζυγο με δικαιολογία την εργασία).
"επισης ξερω και οτι ποτέ κανείς (σχεδον ποτε, σχεδόν κανεις) δεν μετανιωσε για το οτι εκανε παιδί..."Αυτή είναι μία από τις πιο τρομακτικά αφελείς δηλώσεις που διάβασα ως στιγμής.
Πραγματικά Santinity, μια απλή παρατήρηση, χωρίς ροζ γυαλιά και βεβαιότητες, είναι αποκαλυπτική. Ένα θα σας πω: είχα συνάδελφο που έκανε διδακτορικο (5 ετής δέσμευση!!!) για να μην περνάει χρόνο με τα παιδιά του. Έλεγε ότι οκ, τα αγαπάω αλλά δεν μου αρέσει να περνάω χρόνο μαζί τους, και το διδακτορικό είναι μια καλή δικαιολογία για να μένω ώρες μόνος μου, να διαβάζω, να αποφεύγω όλα όσα δεν με ευχαριστούν. Ε μετά από αυτό...
@Μύγα ξέρω πολύ κόσμο που έχει κάνει παιδιά μόνο και μόνο γιατί πρέπει. Χωρίς να το έχουν πολύ-σκεφτεί (πόσο μάλλον να το έχουν προγραμματίσει), επειδή είναι η επιταγή της κοινωνίας και της Ελληνικής Οικογένειας! Πιέζουν τα κοινωνικά στερεότυπα, πιέζει η επιθυμία να μην διαφέρουν, πιέζουν και οι παπούδες που θέλουν να δουν εγγόνια!!! Οπότε γενιούνται παιδιά που δεν είναι 100% επιθυμητά και αυτό δημιουργεί πολλά complications στις οικογένειες. Νομίζω ότι και ο TGProject δεν μιλάει για ακραίες περιπτώσεις εγκατάληψης, αλλά για το μέσο ζευγάρι που κάνει παιδιά για τους παραπάνω λόγους και μετά τα παρκάρει στη γιαγιά για να συνεχίσει τη ζωή του από εκεί που τη σταμάτησε!!! Το μεγαλύτερο ποσοστό των μητέρων αγαπούν τα παιδιά τους (μητρικό ένστικτο - φυσική διαδικασία) και χαίρονται (κάποιες στιγμές) που τα έκαναν. Αλλά είναι όντως ταμπού για πολλές από αυτές να παραδεχτούν ότι αν γύριζαν πίσω τον χρόνο και κάθονταν να το σκεφτούν καλύτερα, ενδεχομένως δεν θα έκαναν καθόλου παιδιά! Κι όμως αν μπορούσαμε να δούμε πίσω από αυτό το ταμπού θα εντυπωσιαζόμασταν με το πόσες πολλες είναι αυτές οι γυναίκες.
#7Πολύ με προβλημάτισες!Στην αρχή τσαντίστηκα και σκεφτόμουν ότι ο τύπος απλά λέει κουβέντες και δεν τις εννοεί,αλλά βλέπω ότι το έχετε συζητήσει αναλυτικά.Θα μπορούσε να δουλέψει,απλά εγώ δεν έχω βιώσει την εμπειρία της μητρότητας και δεν ξέρω πως νιώθει η μάνα όταν γεννάει και πόσο ανάγκη έχει τη συναισθηματική κάλυψη του συντρόφου της.Ας κάνω όμως τον δικηγόρο του διαβόλου:Περνάνε 2-3 χρόνια,το παιδί έχει μεγαλώσει λίγο,δεν καταλαβαίνει γιατί η μαμά και ο μπαμπάς του ζούν σε άλλα σπίτια κι εσύ βρίσκεσαι στη δυσάρεστη (και για εκείνο και για σένα) θέση να του εξηγήσεις.Η ακόμα χειρότερα, εκείνος βρίσκει κάποια άλλη, κάνει παιδί μαζί της κι εκείνη για τους δικούς του λόγους αποφασίζει να την παντρευτεί. Πως θα νιώθεις τότε;Θα μπορείς να το διαχειριστείς,δεδομένου κιόλας ότι θα σας συνδέει για πάντα ένα παιδί;Επίσης, σε όλες τις περιπτώσεις που μία σχέση δεν πάει καλά, το παιδί μεγενθύνει τα προβλήματα.Όλοι όσοι το έχουν περάσει αυτό λένε.Αυτά πρέπει να τα σκεφτείς πολύ σοβαρά και σε κάθε περίπτωση, όπως άκουσα χθες και μου φάνηκε πολύ σωστό:No penetration without representation.Δηλαδή άπαξ και το πάρετε απόφαση, θα τα έχεις όλα γραπτώς και υπογεγγραμένα και μετά θα προχωρήσετε, αυτό για μένα είναι αυτονόητο.
Συμφωνώ σε πολλά σημεία, αλλά θα ήθελα να σημειώσω ότι είναι εξαιρετικά πιθανό το παιδί απλά να δεχθεί πως οι γονείς του μένουν χωριστά. Τα παιδιά δεν γεννιούνται με τις νόρμες της κοινωνίας γραμμένες μέσα τους, ούτε θα κρίνουν κάποιον για τις επιλογές του αν δεν τους το μάθει κάποιος. Σαφώς και δυσκολεύει η κατάσταση όταν έχεις την ατερμάτιστη ευθύνη μιας ψυχούλας πρόσθετη στην δική σου πάλη για αξιοπρεπή επιβίωση εντός κι εκτός συναισθηματικών σχέσεων, αλλά όχι απαραίτητα λόγω των αισθημάτων του παιδιού. Τα παιδιά συνηθίζουν σ' αυτά που μαθαίνουν, και η εξήγηση γιατί η μαμά κι ο μπαμπάς δεν μένουν μαζί δεν πρέπει να είναι απαραίτητα δυσάρεστη. Άμα μπορείς να αναγνωρίσεις την στιγμή που θα μπορεί και συναισθηματικά να χειριστεί περισσότερες λεπτομέρειες για τις πράξεις των γονιών του, ίσως να δυσκολέψουν τα πράγματα. Βασική ειλικρίνεια να υπάρχει - στις διαστάσεις του συναισθηματικού φάσματος του παιδιού, το οποίο φάσμα μεγαλώνει όσο μεγαλώνει και το παιδί, που σημαίνει το παιδί με τον καιρό μπορεί να χειριστεί περισσότερες λεπτομέρειες. ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΚΕΛΕΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΝΤΟΥΛΑΠΑ!
Δεν είπα ότι ένα παιδί δεν μπορεί να μάθει και να είναι ευτυχισμένο με κάτι διαφορετικό από αυτό που είθισται, απλά φαντάζομαι ότι όταν αποφασίζεις να κάνεις παιδί,καταρχάς προσπαθείς να το προφυλάξεις από πράγματα που ενδεχομένως θα το αναστατώσουν, όπως είναι το να ζει χωριστά η μαμά με τον μπαμπά ή το να ζει ο μπαμπάς με μια άλλη οικογένεια. Αν εγώ αποφάσιζα να κάνω παιδί εκτός γάμου, αυτό θα ήτανε κάτι που θα με προβλημάτιζε πάντως.Τα παιδιά δε μεγαλώνουν σε μια φούσκα, στην οικογένεια μεγαλώνουν και προσαρμόζονται στις εκάστοτε συνθήκες, είναι αυτονόητο αυτό.
#7. Μιλάμε οτι σκέφτεσαι να κάνεις παιδί με έναν άνθρωπο που συναισθηματικά δεν νιώθει τίποτε για σένα; Το θεωρώ μέγα λάθος.Προσωπικά το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να επιλέξεις να τον αφήσεις.Θεωρώ οτι αν δεχτείς αυτό το ''deal'' όπως λες (που ακόμη και αυτός ο χαρακτηρισμός δεν μου ακούγεται σωστός) θα το μετανιώσεις στο μέλλον γιατί δεν θα είσαι ευτυχισμένη.Και έπειτα γνωρίζω ότι αυτή η ηλικία είναι ευαίσθητη σε αυτό το θέμα και τα περιθώρια στενεύουν..Όμως αύριο μεθαύριο πώς θα το αντιμετωπίσει όλο αυτό το παιδί..;Τα λέω όλα αυτά με φιλική πάντα διάθεση!Απλά θεωρώ βασική προυπόθεση για τον ερχομό ενός παιδιού, την ύπαρξη και των δύο γονέων που αγαπιούνται..
#2Οι παρανοικές ζηλιάρες έχουν ένα κακό. Χωρίζονται σε δύο κατηγορίες όμως και οι δύο κατηγορίες έχουν την ίδια αντιμετώπιση. Η πρώτη κατηγορία είναι η κλασική παράλογη εγωίστρια που όλοι έχουμε σαν παράδειγμα προς αποφυγή. Η δεύτερη περίπτωση όμως είναι της γυναίκας που έχει υποστεί τέτοιο mindfuck που έχει φτάσει σε σημείο να αμφισβητεί τη διαίσθησή της. Γιατί εγώ διαβάζοντας την περίπτωσή σου νομίζω ότι είσαι στην κατηγορία δύο? Η εύκολη λύση είναι τη ζήλεια να την καταδικάζουμε (και πρέπει να την καταδικάζουμε) αλλά πρώτα πρέπει να καταδικάσουμε μέσα μας τη συμπεριφορά που μας οδήγησε στην παρανοική ζήλεια. Τα "κατά λάθος" μηνύματα που είναι ωραιότατα conversation starters τα γνωρίζουμε όλοι και είναι εύκολο να σου μπαίνουν ψύλλοι στα αυτιά χωρίς να μπορείς να κατηγορήσεις τον άλλο ότι κάτι συμβαίνει. Αν έπεσα μέσα στην περίπτωσή σου το μόνο που μπορώ να σου πω ότι με τον τρόπο που φέρεσαι ο μόνος στον οποίο κάνεις κακό είναι ο εαυτός σου. Αν έχεις προαίσθημα ότι κάτι συμβαίνει συνήθως κάτι συμβαίνει και αν δεν συμβαίνει θα συμβεί γιατί το αναφέρεις συνεχώς και το οδηγείς μόνη σου εκεί.
Όταν συμβαίνει αυτό που λες και ο φίλος σου ψάχνεται και με άλλες, στο facebook ή αλλού, τότε αυτό φαίνεται στην καθημερινότητα της σχέσης από χίλια δυο πράγματα στη συμπεριφορά του που θα δείχνουν από αδιαφορία ως έλλειψη σεβασμού. Αν λοιπόν αυτά (κάνεις πως) δεν τα βλέπεις και ασχολείσαι μόνο με το να του κανεις τον αστυνόμο, τότε θα είσαι παντα μια κακομοίρα με χαμηλά στάνταρτντς και ανάξια σεβασμού, πάντα η πικραμένη στο τέλος της σχέσης.
#7 Να ξέρεις ένα πράγμα. Αν ο μπαμπάς του παιδιού σου δεν είναι εκεί all the way, θα είναι σαν να μην υπάρχει καθόλου.. ή πιο σωστά θα είναι σαν ακόμα έναν καλό υποστηρικτικό συγγενή που υπάρχει κάπου εκεί κοντά... Δεν είναι κακό να έχεις υποστήριξη αλλά σίγουρα δεν είναι όπως να μεγαλώνεις ένα παιδί ΜΑΖΙ με τον σύντροφό σου, με τον οποίο μένετε μαζί και μοιράζεστε τα πάντα όλα και άρα είναι εκεί 24Χ7Χ365 σε όλες τις φάσεις που θα περάσει το παιδί σας και εσύ. Πχ. να είναι εκεί να σε στηρίζει όταν θα είσαι έγκυος, όταν θα γεννήσεις, τις πρώτες πολύ δύσκολες μέρες στο σπίτι με το νεογνό, όταν θα θηλάζεις, όταν θα αγωνιάς για το αν θα τα καταφέρεις, να είναι εκεί όταν το μωρό θα ξυπνάει τα βράδια και να μοιράζεστε την αϋπνία, να είναι εκεί όταν είναι άρρωστο, όταν είναι λυπημένο, όταν θέλει να παίξει, όταν θέλει αγκαλιές, όταν θα χρειάζεται καθοδήγηση, όταν θα πάει σχολείο κλπ κλπ κλπ (δεν θα έφτανε το κουτάκι για να σου τα αναφέρω όλα..)!Ένα είναι σίγουρο: Όλα αυτά μπορείς να τα κάνεις και μόνη σου. Αλλά θέλεις? Ή νομίζεις ότι θέλεις επειδή είσαι ερωτευμένη μαζί του???? Το να αναγνωρίσει το παιδάκι και να σε στηρίζει οικονομικά είναι βεβαίως πολύ σημαντικό, αλλά (πρακτικά θα στο πω) δεν είναι το ίδιο με το να μπαίνουν στο σπίτι δύο μισθοί. Το να "βλέπει" το παιδάκι ενίοτε χωρίς όμως να είναι μέρος της καθημερινότητά του (που σίγουρα θα είναι δύσκολη, ειδικά τα πρώτα χρόνια) είναι αδιάφορο και ασήμαντο και δεν θα έπρεπε να βαρύνει στην διαδικασία λήψης της απόφασής σου. Και το κυριότερο είναι ότι αν αυτός τελικά κάνει με κάποια άλλη γυναίκα κανονική οικογένεια με όλα τα παραπάνω, εσένα ποια θα είναι η θέση σου και ποια θα είναι τα συναισθήματά σου? ΟΚ, Για το ποια θα είναι η θέση σου σε αυτή την περίπτωση, θα φροντίσεις φυσικά θα ακολουθήσεις την συμβουλή της Λένας και να προσλάβεις έναν πολύ καλό δικηγόρο!!!!Τελικά αν το αποφασίσεις θα είσαι μια ανύπαντρη μητέρα (o όρος single mother μου κάθεται πιο σωστός) και το παιδί σου θα μεγαλώσει σε μια μονογονεϊκή οικογένεια. Δεν είναι κάτι απλό, ούτε κάτι εύκολο για κανέναν από τους δύο σας. Αυτά πρέπει να τα σκεφτείς καλά πριν πάρεις την τελική απόφασή σου. Και μην ακούς τους γύρω σου που προσεγγίζουν το θέμα σαν να πρόκειται για ρομαντική κομεντί! Είναι μια πολύ πολύ σοβαρή η απόφαση αυτή η οποία δεν αφορά μόνο εσένα και τη ζωή σου, αλλά και τη ζωή του ανθρώπου που θα φέρεις στον κόσμο και στον οποίο φυσικά θα είσαι υπόλογη.Think about it.
Κατά βάσιν συμφωνώ μαζί σου συννεφιά. Δηλαδή όταν μιλάμε για κάτι τόσο σοβαρό, όσο ο ερχομός ενός παιδιού, είναι λογικό να επιδιώκουμε το καλύτερο. Ωστόσο, το καλύτερο είναι πάντα δύσκολο να εξασφαλιστεί.Δηλαδή, ακόμη και για ζευγάρια που αποφάσισαν να κάνουν παιδί όντας αμοιβαία ερωτευμένοι, δεν είναι τόσο σπάνιο να λακκίσει αργότερα ο ένας από τους δύο, και να εξαφανιστεί και πλήρως.Θα μου πεις, άλλο να υπάρχει η πιθανότητα κι άλλο η βεβαιότητα ότι εξαρχής κάτι λείπει.Η κοπέλα όμως δεν βρίσκεται έτσι κι αλλιώς σε ιδανική κατάσταση. Για να ελπίζει σε ιδανική οικογένεια θα πρέπει να κόψει επαφές με τον τύπο, να μπορέσει να γνωρίσει άλλον, να γνωριστούν καλά, να είναι αμοιβαία όχι μόνο τα αισθήματα αλλά και ο σκοπός για οικογένεια. Όλα αυτά παίρνουν καιρό, και είναι ήδη 40 χρονών. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, υπάρχουν χρονικά όρια για τη γυναίκα - είναι αδικία, αλλά έτσι είναι.Εδώ μπαίνει στην κουβέντα η δικηγοράκλα: Αν είναι, θα πρέπει να συμφωνήσουν σε πολύ αυστηρούς όρους όσον αφορά και την οικονομική συνεισφορά και την επαφή με το παιδί. Εννοείται ότι ο άτρας δεν πρέπει απλώς να "τσοντάρει" οικονομικά, ούτε να το βλέπει "αραιά και πού".Αυτό το οποίο κινδυνεύει είναι η ερωτική της ζωή. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να ελπίζει όταν με το να γίνουν οικογένεια θα του εκβιάσει συναισθήματα. Αν αυτό δε γίνει (που δεν...) θα είναι πολύ δύσκολο να δημιουργήσει μια ισορροπημένη σχέση με άλλον, για πρακτικούς και μη λόγους.Μένει λοιπόν να αποφασίσει: Την πειράζει περισσότερο να ρισκάρει να μην κάνει ποτέ παιδί (βιολογικό τουλάχιστον) ή να μην έχει πολλές ελπίδες για μια νορμάλ σχέση;Δεν υπάρχει σωστή απάντηση, εξαρτάται από τις προτεραιότητες καθενός.
Iris το σκέφτηκα κι εγώ όπως τα λες. Η κοπέλα είναι 40 ετών, το βιολογικό καμπανάκι της χτυπάει σαν τρελό και είναι ερωτευμένη με έναν άντρα. ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι θέλει να κάνει παιδί και μάλιστα το παιδί του! Η φύση έχει προβλέψει να γίνεται ακριβώς αυτό.Απλώς επειδή εγώ είμαι μητέρα 5χρονου, έχω περάσει από όλα αυτά τα στάδια που αναφέρω και πραγματικά αναρωτιόμουν ΠΩΣ στο καλό τα καταφέρνουν οι single mothers μόνες τους, είπα να θέσω ένα θέμα στην κοπέλα. Γιατί αν δεν έχεις παιδιά δεν μπορείς να φανταστείς τις δυσκολίες. Μετά βάλε στην εξίσωση και το δυναμικό δίδυμο καμπανάκι+έρωτας και εκεί μπορεί να γίνει μεγάλη στραβή!!!Ειλικρινά είμαι pro να το κάνει! Για τους λόγους που είπες. Κι εγώ πιθανώς να το έκανα. Αλλά να το έχει σκεφτεί καλά πριν. Να ξέρει που πάει να μπλέξει! Να είναι προετοιμασμένη. Μόνο έτσι τότε όλα θα πάνε καλά.
Συννεφιά συμφνώ φυσικά ότι πρέπει να το σκεφτεί καλά όπως και να'χει. Ακόμη και όταν οι συνθήκες είναι ιδανικές πρέπει να το σκέφτεται κανείς καλά και να συνειδητοποιεί τις ευθύνες, που είναι οι σημαντικότερες που θα έχει ποτέ. Πόσω μάλλον. Σε καμία περίπτωση να μην το κάνει ελαφρά τη καρδία, και προπαντός όχι με σσκοπό να "δέσει" τον τύπο, θα είναι ολέθριο.
Συμφωνώ σε όλα. Σκέψου αν θα ήθελες παιδί και μόνη σου. Μην βασίσεις την απόφασή σου στην ελπίδα ότι αν τελικά κάνετε ενα παιδί αυτός θα αλλάξει γνώμη και θα ζήσει μαζί σας, παρόλο που αυτό δεν αποκλείεται και να γίνει. Το πόσο πιθανό είναι κάτι τέτοιο μπορείς να το εκτιμήσεις από το πως είναι η σχέση σας σήμερα. Κια να πάρεις τα ρίσκα σου.Σχετικά με το γιατί αυτός θέλει παιδι μαζί σου, ο λόγος μου φαίνεται προφανής: είναι 48 θέλει παιδί και φοβάται πως μια "κανονική" σχέση είτε δεν του πάει είτε δεν προλαβαίνει να τη βρει.Το ότι αυτός δεν είναι ερωτευμένος πάντως δεν μας λες αν σου το είπε ή το συμπεραίνεις μόνη σου. Εϊναι σίγουρο?όπως και να'χει, σκέψου τι θέλεις αλλά κράτα στο μυαλό σου ότι μπορεί να αποβεί πολύ δύσκολο να κάνεις παιδί. Και η εντατική προσπάθεια τεκνοποιησης οπωσδήποτε χρειάζεται 2. Σκέψου λοιπόν και αυτό, αν είσαι διατεθειμένη να μπεις σε τέτοια μονοπάτια ή αν αρκείσαι στη λογική "αν κάτσει έκατσε".Τέλος για το δικηγόρο, προφανώς είναι αστείο να λέμε ότι μπορεί να γίνει συμφωνητικό για ένα παιδί που δεν υφίσταται ακόμα ούτε καν ως έμβρυο. Στο δικηγόρο θα πας για να σε κατατοπίσει, παρόλα αυτά νομίζω πως αν ο κύριος αλλάξει γνώμη και αρνηθει να το αναγνωρίσει, δεν μπορείς πρακτικά να κανεις πολλά. Μπορείς να κερδίσεις δικαστική απόφαση που να του ζητάει να κάνει τεστ dna αλλά στην πράξη δεν μπορείς να τον υποχρεώσεις και να πάει να το κάνει. Ο δικηγόρος θα σου τα πει αυτά.
Απ'όσο έχω ακούσει ο νόμος προβλέπει ότι αν κάποιος αρνηθεί τεστ dna είναι σαν να παραδέχεται την πατρότητα και το δικαστήριο του την αποδίδει χωρίς την ύπαρξη τεστ. Αλλιώς, χαίρω πολύ, θα ήταν αδύνατο να αναγνωριστεί πατρότητα χωρίς συγκατάθεση. Όποιος ξέρει καλύτερα ας με διορθώσει.
Και στην τελευταία ερώτηση, από την αρχή είχα την ίδια απορία με την Α μπα. Αυτός γιατί θέλει να κάνει παιδί? Και μάλωνα τον εαυτό μου, έλεγα ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί ο άνθρωπος να θέλει να κάνει ένα παιδί αλλά να μην θέλει να είναι μια ζωή με αυτή τη γυναίκα. Δεν είναι περίεργο όμως ότι θέλει να κάνει παιδί μαζί της και να φτιάξει μία έστω και "χαλαρή" μορφή οικογένειας? Το θέμα είναι πόσο "χαλαρή" τη θέλει.
Ένας άνδρας που έχει φτάσει στα 48 και δεν έχει κάνει γάμο ή οικογένεια, κάποια ιδιαιτερότητα την έχει, είτε σεξουαλικής φύσεως είτε άλλη. Το να θέλει να κάνει ένα παιδί μπορεί να είναι το μόνο που θέλει, χωρίς να συγκατοικεί με την μητέρα του παιδιού του επειδή έχει μάθει τόσα χρόνια μόνος και δεν θέλει να μοιράζεται τον χώρο του. Εγώ ξέρω γυναίκες που τρομάζουν στην ιδέα της συγκατοίκησης με έναν άνδρα ενώ θέλουν να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί. Και στο κάτω της γραφής, πιο φυσιολογικά θα μεγαλώσει ένα παιδί που οι γονείς του έχουν διαχωρίσει τις θέσεις τους από ένα άλλο του οποίου οι γονείς παντρεύτηκαν για κοινωνικούς λόγους και σκοτώνονται μεταξύ τους από το πρωί έως το βράδυ.Το βέβαιο είναι ότι η ερωτευμένη #7 πρέπει να διερευνήσει σε βάθος τους λόγους για τους οποίους ο 48χρονος θέλει να της κάνει παιδί.
"ασχολείσαι με κάτι που δεν έγινε ποτέ...."....Μας πέθανες Αμπά δευτεριάτικα! Αλλά πόσο δίκιο έχεις....Φίλη της ερώτησης 3, η Αμπά έχει δίκιο. Λυπάμαι αλλά έχει όλα τα δίκια του κόσμου. Σημασία έχει τί γίνεται στη ζωή. Κι εσείς δεν μπορείτε να είστε μαζί.