Στο σημερινό ‘Α, μπα’: υπαρξισμός

Στο σημερινό ‘Α, μπα’: υπαρξισμός Facebook Twitter
32


________________
1.


Αγαπητή Αμπα, έχεις πει τόσες φόρες να μη δίνουμε εξουσία σε ανθρώπους που μόλις γνωρίζουμε και έχεις τόσο δίκιο! Πως στο καλό μπορώ να το καταφέρω όμως αυτό, όταν μάλιστα είναι συνήθης συμπεριφορά μου?? Σκέφτομαι ότι μια καλή αρχή είναι να μην αφήνω να καταλάβει ο άλλος ότι έχει εξουσία, αλλά αυτό ισχυροποιεί τις ήδη σκληρές άμυνες μου και το σημαντικότερο δε λύνει το πρόβλημα... Υ.Γ. έχω εμπιστοσύνη στη δομημένη σκέψη σου, μέσα απ την καρδιά μου σ ευχαριστώ γι αυτά που έχω πάρει απ τη στήλη σου ευγενική, άγνωστη Αμπά-φανατική αναγνώστρια

Για να καταφέρεις οτιδήποτε, πρέπει πρώτα να κάνεις μια ρεαλιστική εκτίμηση των δυνατοτήτων σου και μετά πρέπει να προσαρμόσεις τις προσδοκίες σου σύμφωνα με την πραγματικότητα.


Νομίζω ότι έχεις προβλήματα ήδη από το πρώτο στάδιο. Δεν έχεις καταλάβει ποια είναι η συμπεριφορά σου.


Γράφεις: «μια καλή αρχή είναι να μην αφήνω να καταλάβει ο άλλος ότι έχει εξουσία, αλλά αυτό ισχυροποιεί τις ήδη σκληρές άμυνες μου». Δεν γίνεται να ισχύουν όλα αυτά ταυτόχρονα. Αν έχεις ήδη σκληρές άμυνες, τέλεια – δεν υπάρχει καν πρόβλημα. Αν έχεις σκληρές άμυνες, πώς γίνεται να είναι η συνήθης συμπεριφορά σου να δίνεις εξουσία στους ανθρώπους που μόλις γνωρίζεις; Τι εννοείς με το «σκληρή άμυνα»; Σκέψου τι εννοείς, γιατί δε νομίζω ότι έχεις διαλέξει τις κατάλληλες λέξεις για να περιγράψεις αυτό που νομίζεις ότι παρουσιάζεις.


Η λύση δεν είναι να μην καταλαβαίνει ο άλλος ότι έχει εξουσία. Η λύση είναι να μην την παραχωρείς. Πρέπει να καταλάβεις ότι από σένα ξεκινάει, είναι δική σου υπόθεση, ένα κάστρο που μόνη σου χτίζεις, μόνη σου γκρεμίζεις – οι άλλοι δεν κάνουν απολύτως τίποτα. Από σένα ξεκινάει, άρα μόνο από σένα μπορεί να σταματήσει. Οι ερωτήσεις που θα έπρεπε να κάνεις στον εαυτό σου είναι: τι πιστεύω ότι κερδίζω όταν δίνω εξουσία σε κάποιον άγνωστο; Κάτι νομίζεις ότι καταφέρνεις. Χρειάζεται να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου, γιατί είναι κάτι που δεν θέλεις να σκεφτείς. Κατά πάσα πιθανότητα είναι κάτι που ξέρεις ότι δεν πετυχαίνει, αλλά δεν ξέρεις με ποιον άλλον τρόπο να το καταφέρεις. Μπορεί να θέλεις να αρέσεις, και νομίζεις ότι αν είσαι υπερβολικά βολική, ο άλλος δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να σε αγαπήσει. Δεν ξέρω. Σκέψου το, κάνε τις δυσάρεστες ερωτήσεις στον εαυτό σου, και δώσε τις κάπως ντροπιαστικές απαντήσεις που μόνο εσύ ξέρεις (και ευτυχώς, δεν χρειάζεται να μάθει κανένας άλλος).

________________
2.


Αγαπητή Λένα, πρόσφατα συνειδητοποίησα πως είμαι συναισθηματικά νεκρή! Έζησα έντονο ψυχικό πόνο μέχρι πρίν 5 μήνες, για αρκετούς μήνες και ένα χρόνο πρίν την απόλυτη ευτυχία που λες οτι θα πετάξεις απο την χαρά που νιώθεις! Τώρα όμως δεν μπορώ να αισθανθώ σχεδόν τίποτα. Δεν με ταράζει τίποτα! Δεν με συγκινεί τίποτα! Τί μπορώ να κάνω λες για να αισθανθώ και πάλι?


Τίποτα. Δεν μπορείς, αλλά δεν χρειάζεται. Η ζωή έχει περισσότερη φαντασία από εμάς, και θα σου εμφανίσει άλλες ευκαιρίες για να νιώσεις ευχάριστα και δυσάρεστα συναισθήματα. Ίσως το μόνο που πρέπει να προσπαθήσεις είναι να μην είσαι περήφανη για την απάθεια σου.

________________
3.

Γεια σου Αμπούλα,

ήθελα να ρωτήσω το εξής: διόρθωση καμία δεν κάνετε στα κείμενα των ερωτήσεων;
Τα διαμάντια που βλέπω, υποθέτω απόρροια του τραγικού συστήματος παιδείας στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, μου δημιουργούν μια σχετική αποστροφή για την κατά τ'άλλα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα στήλη σου και δε θά'πρεπε. Πχ "Ζω με έναν συνεχές φόβο" αντί με έναν συνεχή φόβο (μην πω περισσότερα για τα πάθη των τριγενών και δικατάληκτων επιθέτων που βλέπω γενικώς και στην ελληνική τηλεόραση), "κατ'εικόνα και κατ'ομοιώση" αντί καθ'ομοίωση γιατί το όμοιος δασύνεται κλπ κλπ.

You feelin' me? Kι εγώ μετανάστης στην Αμερική 20 τόσα χρόνια είμαι, αλλά το πρώτο μου pet peeve είναι έλληνες που άλλαξαν την προφορά τους και το δεύτερο ανορθόγραφες στήλες σε ελληνικά μέσα.

Κάντε κάτι γι'αυτό, μιλήστε μου στον πληθυντικό, θα με υποχρεώσετε. -Kόρη ναυάρχου

Δεν κάνουμε καμία διόρθωση στα κείμενα των ερωτήσεων γιατί πιστεύω ότι ο τρόπος που είναι γραμμένα δίνουν μια επιπλέον διάσταση στην ερώτηση, μια επιπλέον γεύση και μια παράμετρο βαθύτερης γνωριμίας με αυτόν που γράφει. Δεν είμαι απολύτως σίγουρη για το τι είναι πιο σωστό, αλλά για την ώρα νιώθω ότι η αμεσότητα της πιστής μεταφοράς κάθε ερώτησης, με τα σημεία στίξης που είναι εκεί ή που λείπουν, είναι μια ματιά στην ψυχική κατάσταση του ανθρώπου που ρωτάει, που είναι πολύτιμη για την ερμηνεία των λέξεων.


Το pet peeve σας είναι πολύ προσωπικό, δεν νομίζω ότι εφαρμόζεται σε όλες τις στήλες του ίντερνετ. Η γλώσσα είναι κώδικας, και εδώ προσπαθούμε να αποκωδικοποιήσουμε σύνθετες ψυχικές καταστάσεις. Η ακριβής αντιγραφή του προσωπικού κώδικα του καθενός είναι πιστεύω απαραίτητη στο 'α μπα'.

________________
4.

Αγαπητή α, μπα, είμαι 20 και νιώθω ότι σαν να μου τελειώνει ο χρόνος και δεν θα προλάβω να ζήσω όλα αυτά που θέλω. Νιώθω σαν να θέλω να ρουφήξω τον κόσμο και νομίζω ότι δεν θα προλάβω. Θέλω μεγαλώνοντας να μην χάσω αυτή τη λαχτάρα και χαρά για ζωή όπως έχουν τα παιδιά. Πιστεύεις οτι είναι ακατόρθωτο?- sk

Μάλλον δεν είναι ακατόρθωτο να μείνεις για πάντα με τα μυαλά εικοσάχρονης, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι επιθυμητό. Κάθε ηλικία προσφέρει άλλες χαρές. Μη βιάζεσαι να αποφασίσεις ποια νοητική κατάσταση είναι η πιο επιθυμητή ή η πιο γόνιμη. Τα παιδικά χαρακτηριστικά είναι για τα παιδιά. Στους μεγάλους δεν είναι πάντα πλεονεκτήματα, μάλλον το αντίθετο. Είναι θαυμάσιο που έχεις τόση όρεξη για ζωή, όπως θα έπρεπε άλλωστε, στην ηλικία σου. Προσπάθησε να χαρείς αυτό που σου συμβαίνει τώρα, την ώρα που σου συμβαίνει. Αυτή είναι μια συμβουλή που ισχύει για όλες τις ηλικίες.


________________
5.


Αγαπητή Α, μπα
πιστεύεις ότι δύο άτομα διαφορετικού μορφωτικού επιπέδου μπορούν να συνυπάρξουν ισότιμα σε μια σχέση? εξηγούμε... εδώ και κάποιους μήνες βγαίνω με ένα παιδί που για χρόνια ήταν πολύ φίλος μου. Όσο κάναμε παρέα περνάγαμε τέλεια αλλά όταν αρχίσαμε να βγαίνουμε σαν ζευγάρι επειδή έχουμε κάποια διαφορετικά ενδιαφέροντα περνάμε αρκετό από τον χρόνο της διασκέδασης μας χωριστά γεγονός που εμένα δεν με έχει ενοχλήσει μέχρι τώρα καθόλου... από την μεριά του όμως υπάρχουν κατά περιόδους κάποια σχόλια όπως "πάλι θέατρο θα πας", "έχω βαρεθεί να σε βλέπω να διαβάζεις" κ.α... Από την άλλη με έχω πιάσει να νιώθω κάποιες φορές άβολα από λεγόμενα του και όταν εκφράζω την άποψη μου γίνεται αμυντικός και κάποιες φορές απόμακρος. Πρέπει να σημειωθεί ότι κάνουμε καταπληκτικό σεξ... Ο προβληματισμός μου προκύπτει 1. γιατί πριν από δυο βδομάδες έγινε ένα σκηνικό, με τον ίδιο να υποστηρίζει κάτι ιστορικά ανακριβές και με μια κάποια ρατσιστική χροιά και ήρθε σε αντιπαράθεση με κάποιο άτομα στην παρέα κ όταν ζήτησε την υποστήριξη μου εγώ δεν του την έδωσα και 2. γιατί μου ζήτησε να συζήσουμε... συνοψίζοντας, νιώθω κάποιες φορές ότι δημιουργείται ένα χάσμα ανάμεσα μας που εγώ το αντιμετωπίζω με συγκατάβαση και αυτός με μια κάποια επιθετικότητα και φοβάμαι μήπως αυτό το χάσμα διογκωθεί με τον καιρό και γίνει αγεφύρωτο όταν η πολύ καύλα καταλαγιάσει... αν.

Δύο άτομα διαφορετικού μορφωτικού επιπέδου θα μπορούσαν να συνυπάρχουν ισότιμα σε μια σχέση, αν δεν υπάρχει συγκατάβαση από τη μια πλευρά και επιθετικότητα από την άλλη. Εσύ πιστεύεις ότι δεν έχεις κανένα πρόβλημα κι ότι το έχει ξεκινήσει ο άλλος, αλλά πίστεψε με, είναι σαν το αβγό με την κότα. Δεν έχει σημασία ποιος το ξεκίνησε, κανείς δεν το ξεκίνησε. Το πρόβλημα υπάρχει, και κανείς από τους δυο σας δεν μπορεί να το αγνοήσει/τιθασεύσει/χειριστεί.


Κάτι που ισχύει σε κάθε περίπτωση: μην συζείς με κάποιον όσο υπάρχει ένα πρόβλημα που πιστεύεις ότι μπορεί να διογκωθεί. Μπορεί να γνωρίζεστε ως φίλοι, αλλά τώρα είναι διαφορετικά. Δεν υπάρχει λόγος να ανοίξεις σπίτι μαζί με κάποιον μετά από μήνες. Γιατί βιάζεται έτσι; Προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του (κι εσένα) ότι η σχέση σας πάει καλά; Περίμενε. Θα καταλάβεις γρήγορα αν το πρόβλημα διογκώνεται ή όχι. Νομίζω ότι ήδη το ξέρεις.

________________
6.

Αγαπητή μου α,μπα, είμαι 19 και κάτι συζητούσαμε με τους γονείς μου και έτσι όπως το έφερε η κουβέντα μου είπαν πως όσο μεγαλώνεις και αν κάνεις οικογένεια δεν γίνεται να έχεις τους φίλους που είχες πιο νέος. Βέβαια οι δικοί μου μιλούσαν με βάση τη δική τους εμπειρία αλλά δεν θέλω να το πιστέψω και γενικά ακούγοντας τους μεγαλύτερους για παρόμοια θέματα απογοητεύομαι και στεναχωριέμαι. Όταν ακούω τέτοια συμπεράσματα που έχουν και απόλυτο χαρακτήρα πολλές φορές αναρωτιέμαι και λέω τόσο απίθανο είναι πια??Εξάλλου καθένας έχει το δικό του δρόμο στη ζωή..Εσύ τι λες??- eleni

Ότι ο καθένας είναι ελεύθερος να διαλέξει το δικό του δρόμο στη ζωή. Όμως, όταν οι μεγαλύτεροι σου λένε πράγματα που σε δυσαρεστούν και δεν θέλεις να πιστέψεις, πρέπει να ξέρεις ότι την ίδια στιγμή δεν είσαι σε θέση να καταλάβεις τα θετικά και τα ευχάριστα που κρύβονται από πίσω τους. Αν σταματήσεις να έχεις τους φίλους που έχεις μικρή, θα είναι επειδή αυτές οι σχέσεις έχουν αντικατασταθεί, εξελιχθεί, με την οικογένεια που θα δημιουργήσεις εσύ, μόνη σου. Όπως και στην ερώτηση 4: μην προσπαθείς να ερμηνεύσεις τον μελλοντικό σου εαυτό με το μυαλό που έχεις τώρα. Θα αλλάξουν πάρα πολύ τα γούστα σου, οι προτιμήσεις σου, και οι προσδοκίες σου από τη ζωή. Θα κάνεις ό,τι θέλεις. Μην τρομάξεις αν ανακαλύψεις μια μέρα ότι θέλεις αυτά που ήθελαν οι γονείς σου. Έχει πλάκα η ζωή, και οι εκπλήξεις που σε περιμένουν είναι πολύ πιο απίθανες από αυτές που φαντάζεσαι τώρα.

________________
7.

Αγαπητή μου Α μπα, με βοηθάς να καταλάβω καλύτερα τα πράγματα;

Το πατρικό μου σπίτι βρίσκεται στον τρίτο όροφο μιας τριώροφης πολυκατοικίας που με κόπο και ελάχιστους τσακωμούς έχουν χτίσει τρεις αδερφές με τις οικογένειές τους ύστερα από άπειρες στερήσεις και αλληλοϋποστήριξη. Η ξαδέρφη μου του 2ου ορόφου, 29 χρονών, πριν τρία περίπου χρόνια χώρισε μετά από πολυετή σχέση. (Αυτός την κατηγόρησε ανάμεσα στ' άλλα ότι έχει πολύ μπανάλ συγγενικό κύκλο. ) Όταν η ξαδέλφη μου διεκδίκησε τον σκύλο τους και τον έφερε στην 3οροφη πολυκατοικία, τον πάρκαρε στην πυλωτή, και υπήρχαν μέρες που τον έβγαζε για ελάχιστες φορές βόλτα. Επίσης, επειδή έλειπε πολύ δεν καθάριζε την πυλωτή, πράγμα που αναλάμβανε κρυφά η θεία του πρώτου ορόφου γιατί η μπόχα έφτανε μέχρι επάνω. Η δε ξαδέρφη μου, ούτε η μάνα της. παραδεχόντουσαν ότι το σκυλί βρώμιζε, να μην σου περιγράψω σκηνικά, και κανείς δεν έλεγε τίποτα για να μην επιβαρύνουν τη φρεσκοχωρισμένη μικρή που αρκετά υπέφερε. Κάποια στιγμή όμως η θεία μου του 1ου της ζήτησε να μεταφέρει το σκύλο στο μπαλκόνι της. Σημειωτέον δε ότι προφορικά έχει ειπωθεί πολλάκις από όταν είμασταν μικρές ότι δεν επιθυμούν κατοικίδιο στην πολυκατοικία για πολλούς και διάφορους λόγους και αυτό συμπεριλαμβάνει τη μάνα και τον πατέρα της ξαδέρφης μου.

Η ξαδέρφη μου τότε είχε φύγει από το σπίτι και είχε γυρίσει το σκύλο στον πρώην της. Εδώ και ένα μήνα όμως γύρισε με έναν άλλο αδέσποτο σκύλο που περιμάζεψε από τον δρόμο και φρόντισε. Ταυτόχρονα, επειδή πάλι το σκυλί της βρωμίζει και δεν το παραδέχεται, έχει πάρει ανάποδες με όλους και ξεσπάει όπου βρει. Για να μη μακρηγορήσω, έχει βάλει στο στόχαστρο τη μαμά μου, η οποία ποτέ δεν της είπε κάτι για τον σκύλο. Μια μέρα όμως που ήμουν εγώ άρρωστη και η μαμά μου πελαγωμένη έφυγε από το σπίτι μου για να μου μαγειρέψει και να κρατήσει και το μωρό μου, της ξέφυγε το σκυλί από την πυλωτή. Τότε η μαμά μου (που πελαγώνει εύκολα και παρακάτω θα καταλάβεις ακόμα περισσότερο γιατί) βλακωδώς κλείδωσε πάνω στη φούρια της την πόρτα της πυλωτής έχοντας στο μυαλό της ότι το σκυλί πάντα γυρνάει πίσω- αυτό της είχε πει ο πατέρας της ξαδέρφης μου.
Ακολούθησαν στιγμές απείρου κάλλους από μεριάς της ξαδερφής μου που έβριζε τη μαμά μου στις ξαδέρφες του πρώτου, αλλά βρίστηκε και με τη μάνα και τον πατέρα τους γιατί της ζήτησαν να ανεβάσει τον σκύλο στο μπαλκόνι της και όχι στον κοινό χώρο.
Εγώ αποφεύγω να ανακατευτώ στο θέμα, μια που δε ζω πια στο πατρικό μου. Όμως η ξαδέρφη μου, πριν λίγο με επισκέφτηκε και μου έκανε παράπονα για το πόσο κανείς από τους συγγενείς δεν την καταλαβαίνει. Της επισήμανα ότι δεν μπορεί να επιβάλλει τα δικά της πιστεύω και τον τρόπο ζωής της σε ανθρώπους που έχουν πατήσει τα 60.

«Εγώ, που έχω υπομείνει τόσα», μου είπε. «Με ρώτησε κανείς εμένα που ακούω τόσα χρόνια κάθε βράδυ την αδερφή σου να κλαίει από πάνω μας;» Ναι, η αδερφή μου πάσχει από σοβαρότατα ψυχολογικά προβλήματα, έχει περάσει τα τελευταία χρόνια απανωτές καταθλίψεις και ακούει φωνές. Και ναι, στη ρημάδα κοινωνία, που ο καθένας κοιτάει την πάρτη του, την αδερφή μου την έχουν στηρίξει μόνο οι θείες μου όσο μπορούσαν και όπως καταλάβαιναν. «Και το σκυλί όπως και η αδερφή σου, έχει ανάγκη από βοήθεια», μου είπε η ξαδέρφη μου. «Το αδέσποτο σκυλί; Εξισώνεις το σκυλί που μπορεί να επιβιώσει μόνο του με την αδερφή μου;» της είπα εγώ άναυδη. Δεν μπόρεσα να πω περισσότερα, όταν άρχισε να με βομβαρδίζει ότι «κοίτα πόσοι άνθρωποι που δεν μπορούν να κάνουν παιδιά, γι' αυτούς τα σκυλιά είναι τα παιδιά τους». Εγώ ψέλλισα τότε ότι οι άνθρωποι που δεν μπορούν να κάνουν παιδιά δεν εξισώνουν ένα ζώο με έναν άνθρωπο, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν μπόρεσα να ολοκληρώσω ότι άλλο πράγμα η συντροφικότητα του ζώου που οπωσδήποτε είναι μεγάλη παρηγοριά, άλλο όμως η απόκτηση ενός παιδιού, γιατί έτρεξα την κούνια που έκλαψε η μικρή μου.

Είμαι πολύ συγχυσμένη και στεναχωρημένη, Α μπα μου. Γιατί η ξαδέρφη μου έχει το θράσος ή την τραγική άγνοια να κατηγορεί την αδερφή μου που κλαίει ακούσια τα βράδια ότι της χαλάει τον ύπνο και την ψυχολογία. Γιατί κατηγορεί τη μάνα μου που παλεύει να τα βγάλει πέρα με μια κατάσταση που στην αρχή της δεν τη χειρίστηκε σωστά, αλλά τώρα, 14 ολόκληρα χρόνια μετά, έχει δώσει τη ζωή της, όποια λάθη κι αν έχει κάνει. Και που εξισώνει το πρόβλημα της αδερφής μου (που είναι ένα ζόμπι άνθρωπος που δεν χαίρεται τη ζωή της και ούτε θα τη χαρεί ποτέ) με ένα σκυλί. Καταλαβαίνω ότι και η ξαδέρφη μου έχει τα δικά της που δεν έχει λύσει (π.χ. ακόμα και με τη μάνα της τρώγεται από μικρή, πώς να τα χωρέσω όλα αυτά σε τούτες τις σειρές;!), αλλά πραγματικά έμεινα άλαλη.

Πώς εξηγείς στον άλλο ότι υπάρχουν όρια και αυτό δεν είναι μια δική μου μικροαστική αντίληψη (ελπίζω); Σύμφωνοι, τέτοια θέματα προκύπτουν στις πολυκατοικίες και στις οικογένειες και καλό είναι να μην μπαίνει ο ένας στα χωράφια του άλλου, ποιος όμως μπήκε σε ποιανού τα χωράφια; Και τέλος, επειδή η μαμά μου κάποια στιγμή θα τα ακούσει όλα αυτά από την ξαδέρφη μου (την οποία η ίδια η μαμά μου βοήθησε να βρει δουλειά) και θα πληγωθεί ακόμα περισσότερο, μήπως πρέπει να της μεταφέρω εγώ τη συνομιλία μας για να την προετοιμάσω κάπως;

Σ' ευχαριστώ για την υπομονή σου στο μακροσκελές γράμμα μου, προσπάθησα να είμαι όσο πιο περιεκτική γίνεται.

Το έχω ξαναπεί, και θα το ξαναπώ πολλές φορές. Ξέρεις ποιο είναι το μεγαλύτερο, το πιο σπουδαίο, το πιο σημαντικό πλεονέκτημα που σου δίνουν τα λεφτά; Δεν είναι τα λούσα, η άνεση, η εξουσία, τίποτα από αυτά. Είναι η απόσταση που μπορείς να πάρεις από τους άλλους ανθρώπους. Η κυριολεκτική απόσταση, δεν εννοώ καν τη μεταφορική –αν και η μεταφορική είναι πολύ σημαντική, επίσης.


Η κόλαση είναι οι άλλοι. Δεν χρειάζεται να είσαι υπαρξιστής, ή να συμπαθείς έστω τους υπαρξιστές, για να το καταλάβεις. Σου παραθέτω αποσπάσματα από μια συνέντευξη του Σαρτρ, που πιστεύω ότι ταιριάζουν απόλυτα με αυτό που περιγράφεις.


Οι άλλοι άνθρωποι αποτελούν την κόλαση από την άποψη ότι από την στιγμή που γεννιέστε βρίσκεστε σε μια κατάσταση στην οποία είστε αναγκασμένος να υποταχτείτε. Γεννιέστε σαν γιος ενός πλουσίου, ή ενός Αλγερινού, ή ενός γιατρού, ή ενός Αμερικανού. Και το μέλλον σας είναι αυστηρά προσχεδιασμένο, ένα μέλλον που έφτιαξαν άλλοι για σας. Δεν το δημιούργησαν άμεσα, αλλά αποτελούν ένα μέρος μιας κοινωνικής τάξεως που κάνουν αυτό που είσθε. Όλα αυτά σωριάστηκαν πάνω σας από άλλους ανθρώπους. Κι η σωστή περιγραφή της υπάρξεως αυτής είναι κόλαση.

Οι άνθρωποι δεν μπορούν να δουν ο ένας τον άλλον. Πάρα πολλές μηχανές, όπως έλεγα, και κοινωνικά οικοδομήματα παρεμποδίζουν την ορατότητα. Είναι αδύνατο να μιλάμε σήμερα για ένα αληθινό ηθικό σύστημα: Μπορούμε να μιλάμε μόνο για ηθικούς κώδικες συγκεκριμένων τάξεων που αντανακλούν τις ειδικές τους συνήθειες και συμφέροντα. Λείπουν οι βασικοί όροι που θα 'καναν τους ανθρώπους ικανούς να έχουν μια νέα κοινωνική τάξη. Σε μια κοινωνία σαν τη δική μας είναι αναπόφευκτο το πλήθος των κοινωνικών οικοδομημάτων-για να μην αναφέρουμε τις προσωπικές υποχρεώσεις, την ατομική μοίρα – να δημιουργούν εμπόδια στην αμοιβαία κατανόηση. Κι έτσι βαδίζετε μαζί με την προσωπική σας μοίρα και συναντάτε ένα Νέγρο, ή έναν Άραβα, που ο καθένας του έχει την δική του τύχη και οποιαδήποτε πραγματική σχέση μαζί τους γίνεται εξαιρετικά δύσκολη, Ή θα πρέπει να ανήκετε σε κάποια «κίνηση» στην οποία αποξενώνεστε ολοκληρωτικά, με οτιδήποτε βρίσκεται έξω απ' αυτήν, για να συνδεθείτε, ας πούμε με τον αγώνα των Αλγερινών. Και σ' αυτή όμως την περίπτωση – παρ' όλες τις καλές προθέσεις – δεν θα πετύχετε την πλήρη αλληλεγγύη. Ο άνθρωπος με τον οποίο θα έρθετε σ' επαφή δεν θα είναι γα σας ένας ε ν τ ε λ ώ ς άνθρωπος, θα είναι ένα «πράγμα».

Δεν θέλω να πιστέψεις ότι προσπαθώ να αποφύγω την απάντηση. Σου παρουσιάζω τον δικό μου τρόπο αντιμετώπισης, όταν συμβαίνουν πράγματα που νιώθω ότι είναι πολύ πέρα από τις δυνατότητες αντίδρασης. Ποιον θα μπορούσες να επηρεάσεις, να βοηθήσεις, να αλλάξεις, στην ιστορία που περιέγραψες; Τα περισσότερα προβλήματα που έχουμε τα έχουμε δημιουργήσει μόνοι μας, επειδή νομίζουμε ότι μπορούμε να επηρεάσουμε την πορεία των πραγμάτων. Με αυτή την έννοια, τα περισσότερα προβλήματα δεν λύνονται. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο πιο δημιουργικοί θα γίνουμε. Μιλάς για ένα ανθρώπινο οικοδόμημα, πραγματικό και μεταφορικό, για μια ομάδα συγγενών που είναι αλληλοεξαρτημένοι και τους συνδέουν/χωρίζουν αμέτρητα χρόνια παραπόνων, παρεξηγήσεων, διαφορετικών αντιλήψεων και προσωπικών ιδεοληψιών. Ποιον να προειδοποιήσεις για τι πράγμα, και ποιον να συνεφέρεις, και τι λες; Αν δεν μπορείς να απομακρύνεις τη μητέρα σου από την πολυκατοικία, τίποτα δεν μπορείς να κάνεις, εκτός από παρατηρήσεις που θα σε βοηθήσουν να βρεις την εσωτερική σου ηρεμία. Αν θέλεις να κάνεις κάτι καλό για σένα, η μόνη διέξοδος που βρίσκω εγώ, είναι η φιλοσοφία, οπότε αυτή σου προτείνω. Αν ήμουν κάποιος άλλος μπορεί να σου πρότεινα προσευχή, ή διαλογισμό, αλλά είμαι περισσότερο της φιλοσοφίας, και όσο πιο άσχημα είναι τα πράγματα, τόσο περισσότερο του υπαρξισμού.


Δωράκι για όσους είναι της ίδιας σχολής: εδώ, το βιβλίο «ο υπαρξισμός είναι ένας ανθρωπισμός». Βοήθεια μας.
 

ΥΓ. Κάτι χειροπιαστό που μπορείς να κάνεις είναι να μειώσεις τις πολλές επαφές με την ξαδέρφη και να της κόβεις τον αέρα όταν τον παίρνει. Μπορείς να πεις στη μαμά σου να μην της μιλάει, να την αποφεύγει, να μην την αφήνει να της πιάνει κουβέντα. Χρειάζεται και λίγη αγένεια μερικές φορές. Αν δεν υπάρχει φυσική απόσταση, πρέπει να τη δημιουργούμε με τη συμπεριφορά μας. Πρέπει όμως να ξέρεις ότι δεν μπορείς να κάνεις την ξαδέρφη να σταματήσει να πιστεύει αυτά που πιστεύει και να τα λέει και σε άλλους. Εκεί χρειάζεται η φιλοσοφία. 

32

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

12 σχόλια
Mα τι πάει να πει, έχω το σκυλί μου σαν παιδί; Μπορώ να πω έχω το παιδί μου σαν σκυλί; Τα παιδιά είναι παιδιά, και τα σκυλιά σκυλιά. Χρειάζονται και τα δύο φροντίδα σίγουρα, το ένα ανθρώπινη φροντίδα και το άλλο σκυλίσια.
Βλέπω όλες τις αυτοαποκαλούμενες "σκυλομάνες" που βγάζουν τόση κακία στην κοπέλα της 7 και την κατηγορούν για κόμπλεξ στο θέμα παιδί-σκυλί... Πρώτον, όχι το να έχεις σκυλί δεν εξισώνεται με το να έχεις παιδί από άποψη πρακτική και μόνο. Ναι δε λέω και τα δύο θέλουν φροντίδα και αγάπη αλλά νομίζω πως έχετε υπερ-απλουστεύσει τη μητρότητα και το τι αυτή συνεπάγεται στο μυαλό σας. Δεύτερον, για ποια σχέση αγάπης και φροντίδας μιλάμε από τη στιγμή που η τύπισσα δεν προσφέρεται ούτε να το ξεσκατίσει το καημένο το σκυλί, αλλά ούτε το θέλει στο σπίτι της μέσα για να μην τη φάει η μπόχα (ωραία μάνα). Τρίτον, ναι ο καθένας κουβαλάει το δικό του σταυρό, το κατανοώ. Αλλά να σου'ρχεται τώρα η άλλη, που δεν είναι ικανή ούτε τις ανάγκες του σκυλιού της να καταλάβει, και να σου λέει ότι είναι το ίδιο να φροντίζεις ένα αδέσποτο (το οποίο φροντίζουν άλλοι για αυτήν), με το να φροντίζεις ένα άτομο με ψυχολογικά προβλήματα, πάει πολύ. Το άτομο που ακούει φωνές δυστυχώς δεν μπορείς να το κάνεις να σωπάσει επειδή ενοχλούνται οι γείτονες. Το σκυλί σου όμως μπορείς και ΠΡΕΠΕΙ να το καθαρίζεις. Οπότε σκασμός και πιάσε σκούπα και φαράσι γρήγορα.
Τώρα εσύ πού την είδες την κακία, τι να πω...Καμία σχέση, απλώς δεν μου άρεσαν αυτά που είπε η γράφουσα για σκυλιά και παιδιά. Όταν έχεις τα σκυλιά σαν παιδιά σου, δεν υπεραπλουστεύεις τη μητρότητα, απλώς τόσο μα τόσο πολύ τα αγαπάς που νιώθεις σαν να είναι παιδιά σου. Επίσης, η μητρότητα διαφέρει πρακτικά ούτως ή άλλως από περίπτωση σε περίπτωση. Αλλιώς δυσκολεύεται η μάνα της γράφουσας που έχει άρρωστη κόρη αλλιώς η γράφουσα που έχει ένα υγιέστατο μωρό. Δεν λέω για την ξαδέρφη ότι είναι επιπέδου 'σκυλομάνας', καμία σχέση. Η κοπέλα απλώς δεν ξέρει να φροντίσει ένα σκύλο.
Όταν είχα επισκεφτεί το κοιμητήριο του Montparnasse, ανάμεσα στα διάφορα γράμματα, αφιερώματα και μικροδωράκια που πολύς κόσμος αφήνει πάνω στον τάφο του Sartre, υπήρχε κι ένα σημείωμα που τον ρωτούσε : Enfin, l'enfer, c'est les autres?(= Tελικά, η κόλαση είναι οι άλλοι;)Και τότε θυμάμαι σκέφτηκα : Κόλαση είναι η ειρωνεία που δεν μπορείς να διασκεδάσεις.
Μου άρεσε πολύ το σχόλιό σου, Νανίνα! Παρότι σου αρέσουν οι αναλύσεις-σεντόνια (τα οποία -συμπάθα με- καμιά φορά αδυνατώ να διαβάσω ολόκληρα), παρατηρώ ότι τα σύντομα σχόλιά σου είναι και έξυπνα και περιεκτικά. Θα μου πεις, σκασίλα σου τι πιστεύω εγώ, ωστόσο έχω δικαίωμα μόνο για ένα "λάικ" και ήθελα να του δώσω περισσότερη ισχύ. Όμορφο υπόλοιπο καλοκαιριού! :)
Δεν είναι λίγο αστείο κάποιος που κάνει κήρυγμα για τη σωστή γραφή της ελληνικής γλώσσας να χρησιμοποιεί ξένες λέξεις; Αυτό το pet peeve στο λαιμό μου κάθησε....(και έπρεπε να ψάξω και τι σημαίνει!)
Εμένα δε με ενοχλεί αυτό γιατί όπως λέει έχει μεταναστεύσει στην Αμερική τα τελευταία 20 και βάλε χρόνια, οπότε είναι κατανοητό ότι όταν ζεις σε μία χώρα με δύο γλώσσες κάποιες εκφράσεις σου βγαίνουν στη μία γλώσσα και κάποιες στην άλλη. Αυτό που με ενόχλησε είναι ότι το pet peeve της είναι ότι οι Έλληνες άλλαξαν την προφορά τους. Με το μπαρδόν κόρη ναυάρχου, αλλά μερικοί είτε έμαθαν αγγλικά με RP (received pronunciation), είτε επηρεάστηκαν από συναναστροφές (πέρσι είχα προφορά South Africa, φέτος Scotland), είτε άλλαξαν τη δικιά τους για να αφομοιωθούν πιο εύκολα στη χώρα. ΤΙ ΠΑΡΑΞΕΝΟ.Α, και κάτι άλλο: ο πληθυντικός ευγενείας στα νέα ελληνικά είναι δημιούργημα του κράτους από το 1828 και μετά (νομίζω). Στην αρχαία ελληνική ΔΕΝ υπήρχε.
Επίσης να ζητάς να σου μιλήσουν στον πληθυντικό ενώ αυτοπροσδιορίζεσαι ως κόρη ναυάρχου είναι για να το πω όπως η γραφουσα ολίγον τι tragik!
#7 Παρατήρησα πως ανέφερες κάτι για λάθη της μητέρας σου στο χειρισμό του προβλήματος της αδερφής σου στο παρελθόν. Μήπως η ξαδέρφη γι' αυτό είναι αυστηρή στην κριτική της προς την μητέρα σου? Πάντως δεν νομίζω πως ήθελε να εξισώσει το σκυλί με την αδερφή σου. Ήθελε να σου πει πως και εκείνη μπορεί να ενοχλείται από πράγματα αλλά δεν το κάνει θέμα. Αν καταλαβαίνω καλά το πρόβλημα δεν είναι η παρουσία του ζώου(άλλωστε θα είναι καλή συναναστροφή και για το παιδάκι σου στο μέλλον) αλλά το γεγονός ότι η ξαδέρφη σου δεν κρατά τον χώρο καθαρό. Αυτό είναι σοβαρό αλλά δυστυχώς οι άνθρωποι έχουμε σοκαριστικά πολύ διαφορετική αντίληψη για την καθαριότητα. Εκεί νομίζω πρέπει να είστε αυστηροί και απόλυτοι και να μην μπλέκετε στους καυγάδες πρώην γκόμενους, παιδιά, την άρρωστη αδερφή σου και δεν ξέρω τι άλλο. Κατά τα άλλα θα ήθελα να σου θυμίσω κάτι που ήδη ξέρεις αλλά μέσα στο θυμό σου ίσως παραβλέπεις. Με τους συγγενείς συμβαίνουν πράγματα πολύ χειρότερα. Άνθρωποι έχουν εξαπατηθεί από συγγενικά τους πρόσωπα που εκμεταλλεύτηκαν την εμπιστοσύνη τους. Οικονομικές καταστροφές, ερωτικά τρίγωνα, δικαστήρια και τόσα άλλα. Η ταπεινή μου γνώμη είναι να μην τραβήξεις το σχοινί για κάτι που δεν είναι προς θάνατον. Κάνε και λίγο το κορόιδο που λέμε προκειμένου να κερδίσεις μια πιο ήρεμη καθημερινότητα.
#7 Φοβερή απάντηση, και ειδικά το κομμάτι με τα χρήματα μου άρεσε πολύ. Γενικά, τις τελευταίες μέρες, α,μπα έχεις δώσει ρέστα, η μία απάντηση καλύτερη από την άλλη, και δεν έχω και τί να γράψω :P .Αυτά που θέλω να προσθέσω για την 7 είναι τα εξής: Είναι λίγο σαν την ιστορία με τον πατέρα, το γιό και το γαϊδούρι (ας μην τη γράψω), το συμπάρασμα πάντως είναι πως όλοι έχουν δίκιο, και ταυτοχρόνως όλοι έχουν άδικο. Πράγματι, η αδερφή σου περιγράφεις πως περνάει πολύ άσχημα, και σίγουρα έχει ανάγκη υποστήριξης και συμπόνοιας. Όμως μήπως αυτό σημαίνει ότι η ξαδέρφη σου δε φθείρεται ζώντας σε μία κατάσταση όπου ξυπνάει από κλάμματα τα βράδια; Φυσικά και κακώς το (όποιο) σκυλί αφήνεται να κοπρίζει σε δημόσιο χώρο. Όμως γιατί και πώς αυτό να (πρέπει) να συνδέεται με τις απόψεις τις για το αν θέλει παιδί ή όχ η ξαδέφη σου, ή αν το παιδί της είναι το σκυλί της, ή να γίνεται ένα είδους σύγκρισης στυλ "πρώτα σκέψου το παιδί μου/τη μάνα μου/την αδερφή μου και μετά το σκυλί σου (και τον εαυτό σου)."Αγαπητή φίλη, όσο και αν η κατάσταση που ζεις είναι άσχημη, δεν πάει έτσι. Καθένας κουβαλάει το δικό του σταυρό, και ειδικά σε τόσο στενά και εκτεταμένα οικογενειακά περιβάλλοντα, αν δεν υπάρχει ενεργή στάση κατανόησης και αλληλοβοήθειας από τον ένα προς τον άλλο (αν όχι από όλα τα μέλη, από τα περισσότερα), η κατάσταση γίνεται, ακριβώς όπως περιγράφει η Λένα και ο Σαρτρ, κόλαση. Υπάρχει κατά τη γνώμη μου καλός λόγος που με την αστικοποίηση και την άνοδο του βιοτικού επιπέδου το μοντέλο της εκτεταμένης οικογένειας (παπούδες-θειαδες-μαμάδες-παιδιά όλοι στο ίδιο σπίτι-α) ξεκίνησε να εκλείπει, και ο λόγος είναι, πέρα από τους περιβαλλοντικούς/αντικειμενικούς παράγοντες, και οι ψυχολογικοί. Συγκεκριμένα: ακριβώς το γεγονός πως είναι δύσκολο, έως ακατόρθωτο να συνυπάρξεις με ανθρώπους που ιδιοσυγκρασιακά μπορεί να μη σου ταιριάζουν, και δεν επέλεξες, για μια ζωή, σε κατάσταση στοιχειώδους ισορροπίας και ειρήνης. Οι "δικοί σου" γίνονται όχι το καταφύγιο, αλλά το κλουβί σου, και ένας σκύλος (για τον οποίο στην τελική αφού ζείτε όλοι μαζί στην ίδια πολυκατοικία, μπορούσατε να φροντίσετε με πρόγραμμα, έτσι ώστε και να μην είναι βαριά και χρονοβόρα η φροντίδα για τον καθένα, και να μην έχετε ακαθαρσίες στα πόδια σας), γίνεται αίτιο να εξερεθιστεί κάθε είδους κόμπλεξ, παράπονο από τον ένα προς τον άλλο, και θυμός.Και, ναι, σε τέτοιες περιπτώσεις, το μόνο που μπορεί να βοηθήσει, συμφωνώ, είναι να πάρεις τις αποστάσεις σου, με όποιο τρόπο κρίνεις, διότι είναι προφανώς αδύνατο να αλλάξεις προς τις προσδοκίες σου το περιβάλλον. Είτε τα βλέπεις σωστά και έχεις δίκιο, είτε τα βλέπεις λάθος και έχεις άδικο.
#7 Άλλος ένας λόγος που αγαπάω αυτή την στήλη που κάθε φορά με σύμμαχο την λογική δίνει απαντήσεις, είναι και αυτά τα υπέροχα δώρα που μας κάνειι, όπως και το υπέροχο "τα εις εαυτόν" του Μάρκου Αυρήλιου παλιότερα. Ευχαριστώ :-)
#7εμένα με εκνεύρισε η ερώτησ στο 7. γιατί χρειαζόταν να μας πει ότι η ξαδέρφη της είναι 29 χρονών και χώρισε από σοβαρή σχέση και μετά μάζεψε το αδέσποτο; ήταν αναγκαίο συστατικό της ιστορίας; επίσης το κομματι ¨αλλά εκείνη τη στιγμή δεν μπόρεσα να ολοκληρώσω ότι άλλο πράγμα η συντροφικότητα του ζώου που οπωσδήποτε είναι μεγάλη παρηγοριά, άλλο όμως η απόκτηση ενός παιδιού, γιατί έτρεξα την κούνια που έκλαψε η μικρή μου. Πηγή: www.lifo.gr¨ μου βρωμάει. γιατί έτρεξα στην κούνια της μικρής μου... την ώρα που το διάβαζα μου ήρθε η παροιμία άλλη καμιά δεν γέννησε μόνο η μαριώ το γιάννη για να κάνω και σύνδεση με προχθές....συνοψίζοντας μου έβγαλε μια ανωτερότητα ως προς το γεγονός ότι είναι μάνα και η άλλη που δεν είναι, ασχολείται με τα σκυλιά...δεν δικαιολογώ σε καμία περίιπτωση την ξαδέρφη. αν είπε αυτό που είπε έτσι όπως μας το περιγράφει είναι τραγική.αλλά θα κρατήσω τις επιφυλάξεις μου...
#7Πρέπει οπωσδήποτε να πεις στην ξαδέρφη σου τί προβλέπει ο νόμος σχετικά με τα ζώα στους κοινόχρηστους χώρους.ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ!Δεν είναι έπιπλο που το πήραμε και το παρατήσαμε μόνο του,όπου μας βρισκόταν χώρος.Αν τα αγαπάει να τα πάρει στο σπίτι της.Έτσι θα φανεί η αγάπη της. http://www.astynomia.gr/images/stories/2014/prokirikseis14/40392012.pdfΤώρα σε ότι αφορά εσένα,μου ακούγεται λίγο κομπλεξικό αυτό που λες σχετικά με την εξίσωση του σκύλου με την αδερφή σου.Κανείς δεν την έβρισε,κανείς δεν την απαξίωσε.Ίσα ίσα.Κάποιος που αγαπάει (υποτίθεται) τα ζώα έφερε ενα παράδειγμα σε σχέςη με κάτι που αγαπάς εσύ.Το πρόβλημα δεν είναι εκεί.Το πρόβλημα είναι ότι η ξαδέρφη είναι θρασύτατη και δεν έπρεπε καν να αναφέρει το όλο θέμα,από σεβασμό και μόνο.Θα συμφωνήσω λοιπόν ότι θα πρέπει να την κάνεις πέρα και να μην της δίνεις και τόση σημασία.Πιο σημαντικό είναι να επικεντρωθείς στην αδερφή σου και στην ψυχολογική στήριξη στη μαμά σου,παρά στην κάθε μπούρδα που λέει ο καθένας.
Καλά αυτό με το σκυλί που το έχει παρατημένο στην πυλωτή... και υποτίθεται ότι για αυτήν ενέχει την θέση παιδιού και ούτε που της περνάει από το μυαλό να το πάρει ΜΕΣΑ στο σπίτι μαζί της και φυσικά να το βγάζει δύο φορές την μέρα βόλτα για τις ανάγκες του! Πρόβλημα χωρίς πραγματική βάση η όλη υπόθεση!
Εξαρτάται από τη ράτσα και το μέγεθος του σκύλου, καθώς και το μέγεθος του διαμερίσματος: Δεν είναι εφικτό να είναι όλα τα σκυλιά εντός κάθε σπιτιού.Θα μου πεις, δεν έπρεπε να το σκεφτεί πριν το μαζέψει; Ναι, οκ θα έπρεπε, αλλά από τη στιγμή που το σκυλί ήρθε, δεν είναι λύση να υποφέρουν και οι δύο. Και σίγουρα δεν είναι τρόπος "για να φανεί η αγάπη της". Τρόπος για να φανεί η αγάπη της θα ήταν να το φροντίζει όσο καλύτερα μπορεί, όπου και αν το έχει...
Συγγνώμη αλλά διαφωνώ, το μέγεθος ΔΕΝ παίζει ρόλο (ούτε του σκυλιού ούτε του σπιτιού)! Προσωπικά έχω 30+κιλο ημίαιμο πιτ-μπουλ μέσα στο σπίτι και φυσικά έχω να κάνω με την τρίχα και τις απαραίτητες καθημερινές βόλτες αλλά αυτή ήταν η επιλογή μου και αναλαμβάνω τις ευθύνες μου. Δεν πρόκειται να το παρατήσω στο μπαλκόνι 24/7 να το καταντήσω αυτιστικό η να ενοχλεί τους γείτονες, αποτελεί μέλος της οικογένειας και ως τέτοιο αντιμετωπίζεται από μένα και την σύζυγο!
Αυτό με το μέγεθος του σκύλου είναι μεγάλος μύθος.Όλα τα σκυλιά μπορούν να ζήσουν μέσα στο σπίτι αν φροντίζουμε για την βολτα και την εκτόνωσή τους.Έχω 40 κιλά σκύλαρο μέσα στο σπίτι χωρίς πρόβλημα,και πίστεψε με τα μικρόσωμα είναι που έχουν τρελή ενέργεια και όλη τη μέρα τρέχουν.Τα μεγάλα είναι και λίγο βαριεστημένα.Άλλωστε τα σκυλάκια την παρέα μας θέλουν,ανεξαρτήτως μεγέθους.
Το να μαζεύεις ένα αδέσποτο και να το πετάξεις στην πυλωτή δεν το καταλαβαίνω. Η εγώ είμαι χαζή η όποιος το κάνει ανεύθυνος και αναίσθητος μαζί! Έχω σκυλί από το δρόμο και το έχω ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΕΓΩ.Σκεύτομαι και το ζώο ΚΑΙτους άλλους που δεν είναι υποχρεωμένοι να ανέχονται ένα σκυλί που δεν είναι επιλογή τους!
#7Αρχικά μου την έσπασες λίγο με το σχόλιο σου για τα σκυλιά και μια κρυμμένη αλαζονεία που εσύ κατάφερες να κάνεις παιδί και οι άλλοι 'βολεύονται' με τα σκυλιά, που όμως δεν θα γίνουν ποτέ παιδιά. Δεν μπορείς να πεις εσύ στον άλλον ποιον θα κάνει μέλος της οικογένειας του. Ούτε είσαι σε θέση να κρίνεις αν θέλει να αποκαλεί το σκυλί παιδί του. Δικαίωμα του αφού έτσι νιώθει. Αυτά τα λέω σαν περήφανη σκυλομάνα 3 σκυλιών-παιδιών. Σαν παιδιά μου τα έχω και αυτό δεν μπορείς να το χλευάζεις εσύ, επειδή δεν το καταλαβαίνεις. Κι εντέλει αυτό είναι το πρόβλημα σου. Ότι δεν μπαίνεις στη θέση να κατανοήσεις τον άλλον γιατί πιστεύεις ότι έχεις απόλυτο δίκιο. Η ξαδέρφη σου κάνει μεγάλο λάθος που δεν μαζεύει τις ακαθαρσίες του σκύλου της, αλλά και το να περιορίζεις το σκυλί στο μπαλκόνι ενώ υπάρχει πιλωτή, είναι κι αυτό απάνθρωπο. Με τον ακραίο παραλληλισμό που σου έκανε, ήθελε πιστεύω να σου δείξει ότι κι αυτή έχει ανεχτεί καταστάσεις που την έχουν επηρεάσει σημαντικά (το να ακούει κάθε βράδυ σπαρακτικά κλάματα επί χρόνια σίγουρα έχει το κόστος του στην ψυχολογία της όσο κι αν αγαπάει την ξαδέρφη της) και της την έχετε πέσει όλοι για ένα σκύλο που το μόνο στο οποίο έχει ενοχλήσει είναι λίγες κουραδίτσες. Αισθάνεται αδικημένη, αυτό καταλαβαίνω εγώ.
Έχει ένα δίκιο εδώ που τα λέμε η εξωγήινη. Και μιλάς και λίγο. απαξιωτικά για την ξαδέρφη (φρεσκοχωρισμένη μικρή που αρκετά υπέφερε). Μπορεί να υπέφερε τα μύρια όσα μέσα της μετά από αυτή τη σχέση, αυτό δεν το ξέρει κανένας παρά μόνο η ίδια. Είναι πολύ μεγάλο λάθος της να ταλαιπωρεί ένα ζωντανό για να νιώσει καλύτερα, τη στιγμή που δε μπορεί να δεσμευτεί στη φροντίδα του ζώου, το αναγνωρίζω αυτό, αλλά η μουρμούρα για το σκύλο δε θα βοηθήσει. Καλύτερα να κάτσετε και να της τα πείτε φάτσα φόρα και να απομακρύνετε το ζώο, για το δικό του καλό, παρά αυτό. Επίσης ο σκύλος, τα τελευταία χιλιάδες χρόνια θέλει άνθρωπο για να επιβιώσει. Δε λέω ότι του είναι απαραίτητος, αλλά είναι καλύτερος για το ζώο. Και όλη η ερώτηση είναι ένα πολύ ωραίο παράδειγμα του γιατί ΔΕΝ πρέπει να ζούμε τόσο ασφυκτικά κοντά στους συγγενείς μας. Είναι άρρωστο, ακόμα και όταν τα πάμε τέλεια μαζί τους, γιατί οι αποστάσεις, και φυσικές και νοητές, είναι απαραίτητες. Αλλιώς θα πεις σε ένα γείτονα άγνωστο να κάνει ησυχία (γιατί δε σε ενδιαφέρει αν θα θιχτεί), ενώ για να το πεις στο συγγενή πρέπει να το σκεφτείς 10 μέρες, να συγκαλέσεις σύνοδο κορυφής με τα υπόλοιπα μέλη-γείτονες και να βρεις και τις κατάλληλες λέξεις.Καλύτερα να αποστασιοποιηθείς. Και έυχομαι η ξαδέρφη, η οποία είναι και στο άνθος της ηλικίας της, να ορθοποδίσει, να πάρει τα μπογαλάκια της και να μείνει μόνη της.
Όσοι έχουν τα ζώα τους σαν παιδιά τους κατ'αρχάς τα έχουν μέσα στο σπίτι τους και τα ξεσκατίζουν με χαρά. Κατά δεύτερον όπως προσπαθείς να αποτρέψεις το παιδί σου απ'το να κάνει φασαρία και να ενοχλεί τους γείτονες έτσι είσαι υποχρεωμένος να φροντίζεις και τα ζώα σου να μην ενοχλούν τους άλλους. Όλα έχουν να κάνουν με το πόσο σεβόμαστε τους γύρω μας.
Συμφωνώ απεριόριστα και με την εξωγήινη και με σας. Πολύ ανωτερότητα και ξεκατίνιασμα βγάζει η γράφουσα της 7, λες και μόνο αυτή έχει παιδί σε όλη τη χώρα και επειδή η ξαδέρφη δεν έχει είναι κατώτερη και δε θα πρεπε να μιλά. Φαίνεται όμως ότι ούτε η γράφουσα ούτε και η ξαδέρφη έχουν εμπειρία με κατοικίδια, αφού η μία μιλά απαξιωτικά για όσους έχουν τα σκυλιά τους σαν παιδιά ενώ η άλλη ποσώς το έχει σαν παιδί της, αφού το χει παρατημένο στην πυλωτή. Και πες το αδέσποτο άντε, μπορεί απλά να είπε να το φροντίζει παρά να γυρίζει στο δρόμο, αλλά το πρώτο σκυλί που λέει ότι διεκδίκησε από τον πρώην της έπρεπε να το χει μαζί της μέσα. Κάθε σκυλί, όσο μεγάλο και να ναι, μπορεί με την κατάλληλη εκπαίδευση να μάθει να ζει σε διαμέρισμα. Αλλά θέλει χρόνο και δέσμευση η εκπαίδευση και η ξαδέρφη καλό θα ήταν να επενδύσει χρόνο στο σκυλί της αν το θεωρεί πραγματικό σύντροφο. Τότε και το σκυί δε θα ενοχλεί κανένα και δε θα πέφτει λόγος και στη γράφουσα.Υγ: Κλασσική νεοελληνική οικογένεια που δε θέλουν σκυλιά στην πολυκατοικία για "διάφορους λόγους". Να τι κάνει η έλλειψη παιδείας για τα κατοικίδια.
Λίγες κουραδίτσες; Το προσπερνάς ονοματίζοντας ότι ναι είναι λάθος αλλα το προσπερνάς στο χαλαρό. Κοίτα, κανείς δεν έχει πρόβλημα με τα σκυλιά, αλλά με τον ιδιοκτήτη τους. Το πρόβλημα δημιουργήθηκε από τη μπόχα που έβγαζαν τα σκατά του σκύλου, τα οποία η ιδιοκτήτρια δεν καθάριζε. Προφανώς είναι από εκείνες τις ζωόφιλες μόνο στα παιχνίδια και τα γούτσου γούτσου, γιατί αν αγαπούσε το σκυλάκι της (άσε τους άλλους που ενοχλούνται) δεν θα το άφηνε να κολυμπάει στις ακαθαρσίες του. Δεν το θελει στο μπαλκόνι ΚΑΙ γιατί καλόμαθε που της τα καθαρίζουν από αγανάκτηση οι άλλες. Στα λόγια όλοι αγαπάνε τα σκυλια, αλλά οι πραγματικοί φιλόζωοι είναι αυτοί που σέβονται την καθαριότητα του σκύλου, για χάρη του σκύλου πρώτα και μετά για τους υπόλοιπους χρήστες του χώρου.
Μάγκι συμφωνώ μαζί σου. Δεν ήθελα να το προσπεράσω όπως λες, μάλλον το έθεσα πιο γενικά. Είπα ότι είναι απαράδεκτη που δεν καθαρίζει, αλλά ουσιαστικά ο σκύλος σε σχέση με τους ανθρώπους ενοχλεί ελάχιστα και η ξαδέρφη αισθάνεται αδικημένη που της την πέφτουν όλοι. Εννοείται πως θα έπρεπε να το έχει μέσα στο σπίτι αλλά και στην πυλωτή και στο μπαλκόνι και όπου αλλού θέλει και να δείχνει έμπρακτα την υπευθυνότητα που απαιτεί το να έχεις σκύλο. Άλλο ήταν το θέμα μου εμένα. Δεν τάχθηκα υπέρ της ξαδέρφης ουσιαστικά αλλά κατά της γράφουσας στο πώς νιώθουμε οι σκυλογονείς για τα σκυλιά μας και πόσο άσχημα μου έκατσε που μας κατακρίνει. Αν προσέξεις πίσω από τις λέξεις της βγαίνει μια ολόκληρη επικριτική κοσμοθεωρία για όσους αντιμετωπίζουν τα σκυλιά τους σαν παιδιά (και πόσο ανώτερη φαίνεται να νιώθει που αυτή έχει 'άληθινό' παιδί).Εν τω μεταξύ κατακρίνει την ξαδέρφη που μίλησε έτσι για την ψυχικά ασθενή αδερφή της γράφουσας (για να γίνει περισσότερο αντιληπτή χρησιμοποίησε ένα ακραίο παράδειγμα λέω εγώ) ενώ η ίδια η γράφουσα έχει μετακομίσει αλλού, μακριά από την αδερφή της. Η δε μάνα της, που την κατηγορεί κιόλας ότι πελαγώνει, φροντίζει και την άρρωστη κόρη αλλά και το μωρό της γράφουσας. Το ότι η θεία καθαρίζει κρυφά τα κακά του σκύλου για να μην την κακοχαρακτηρίσουν ότι καλομαθαίνει την ξαδέρφη, τι σου λέει; Ολόκληρη η ψυχοπαθολογία της ελληνικής οικογένειας σε ένα ποστ.
mitsi82, εδώ γάτα έχω που είναι πιο αυτόνομη από το σκύλο και αισθάνομαι άσχημα που την αφήνω για να πάω στη δουλειά. Τι λέμε τώρα, δεν είσαι φιλόζωος όταν ταλαιπωρείς τα ζωντανά για να περνάς καλά ή για να σου καλύπτουν άλλες ανάγκες. Εκτός από τις βασικές ανάγκες (τροφή, νερό, ύπνος, υγεία) θέλουν και κοινωνικοποίηση και παρέα, ειδικά τα σκυλιά.