Στο σημερινό ‘Α, μπα’: παραείναι καλός για μένα

Στο σημερινό ‘Α, μπα’: παραείναι καλός για μένα Facebook Twitter
114


________________
1.

Α, μπα,

είμαι τελειόφοιτη σε σχολή που στην Ελλάδα έχει σχεδόν μηδενική αποκατάσταση (ακόμη και έξω) με σκοπό να ακολουθήσω ακαδημαϊκή καριέρα, εάν τα καταφέρω. Αγαπώ πολύ το αντικείμενό μου και μιλώντας με ανθρώπους μέσα στο χώρο όλοι με προτρέπουν να φύγω στο εξωτερικό. Κι εγώ θέλω να φύγω • με κουράζει η καθημερινότητα στην Αθήνα, στην Ελλάδα γενικώς, που καταβάλλεις τριπλάσια προσπάθεια για να κάνεις τις σπουδές σου για χίλιους γνωστούς και άγνωστους λόγους, που δεν μπορείς να βρεις μια δουλειά, που η πόλη σου δεν είναι καθόλου βιώσιμη. Και για πολλούς ακόμη λόγους, θα τα έχεις ακούσει ξανά. Πρόσφατα ξεκίνησα και τη γλώσσα της χώρας που (μάλλον) θα πάω, τουλάχιστον είναι μια γλώσσα πολύ βοηθητική για όλες τις βόρειες. Όμως έχω κάποιες σκέψεις στο πίσω μέρος του μυαλού μου και επανέρχονται συχνά όταν σκέφτομαι οτι θα φύγω. Πρώτον δεν είμαι κοινωνική. Καθόλου. Έχω μετρημένους φίλους. Πολύ στενούς δεν έχω, δεν κάνω εύκολα φίλους. Δεν τους πλησιάζω, δεν με πλησιάζουν κι εκείνοι. Δεν αφήνω χώρο στους άλλους γιατί φαίνομαι πολύ απόμακρη. Μέσα μου δεν νιώθω έτσι, όμως βγαίνει μια αρκετά διαφορετική εντύπωση. Προσπαθώ να το διορθώσω, όμως δεν τα καταφέρνω καλά. Ακόμη λοιπόν και στην πόλη και τη χώρα μου, δεν έχω καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια να κάνω αρκετούς φίλους ή καλούς που να τους έχω για καιρό. Το δεύτερο και μικρότερης σημασίας είναι (και μπορεί να φανεί γελοίο): ο καιρός. Έχω ένα βαρύ κι ασήκωτο συναίσθημα κάθε μέρα που νυχτώνει νωρίς και ειδικά τις μέρες που βρέχει. Πιστεύω πως θα συνηθίσω σε έναν μουντό καιρό, όμως σκέφτομαι πως θα δυσκολευτώ πολύ. Πολλές φορές θέλω να φύγω. Θέλω να πάω σε ένα περιβάλλον που να μην ξέρω κανέναν και να φτιάξω καινούριες σχέσεις αλλού, με καινούριους ανθρώπους, σε καινούρια μέρη. Άλλες φορές πιάνω τον εαυτό μου διστακτικό και μετριοπαθή να νομίζει πως δεν θα τα καταφέρει. Ίσως να φταίει που είμαι είκοσι ενός, ίσως όμως και όχι. Έχεις να πεις κάτι;

Το ότι δεν έχεις καταφέρει να έχεις καλούς και στενούς φίλους στη χώρα που είσαι, σε τι επιβαρύνει την απόφαση σου να πας σε άλλη χώρα; Ακριβώς το αντίθετο δεν ισχύει; Πρώτον, δεν αφήνεις πίσω σου σχέσεις ζωής, και δεύτερον, κάνεις μια καινούρια αρχή, με νέα διάθεση και νέες γνωριμίες.


Για κάτι άλλο θα προβληματιζόμουν περισσότερο, κάτι που αποκάλυψες στη ροή του λόγου. Γράφεις 'έχω ένα βαρύ και ασήκωτο συναίσθημα κάθε μέρα που νυχτώνει νωρίς'. Αυτό δεν έχει σχέση με τον καιρό. Κάτι άλλο δείχνει, νομίζω. Εντάξει η μελαγχολία για την κακοκαιρία, αλλά 'βαρύ και ασήκωτο συναίσθημα κάθε μέρα που νυχτώνει νωρίς' σε συνδυασμό με ότι δεν πλησιάζεις και δεν σε πλησιάζουν, ίσως χρειάζεται περισσότερη διερεύνηση.


Έχεις διαλέξει δύσκολο δρόμο και σου εύχομαι κάθε επιτυχία. Μαζί με τις γνώσεις και τα εφόδια της γλώσσας, πρέπει να φροντίζεις και τον εαυτό σου. Προσπαθείς να αλλάξεις κάποια πράγματα στη συμπεριφορά σου, ώστε να ταιριάζει το μέσα με το έξω, και δεν τα καταφέρνεις. Ίσως έχει έρθει η ώρα να το προσπαθήσεις μαζί με έναν καθοδηγητή. Σκέψου το.

________________
2.


αγαπητη αμπα
ειμαι φοιτητρια και τυχαινει με καποιες φιλες μου να χουμε κολλησει με αγορια απο την ιδια παρεα. οχι, δε θελω να μας συμβουλευσεις για το πως να τους κατακτησουμε ομαδικως (ισως σου το ζητησουμε μεμονωμενα καποια αλλη φορα-που ξερεις; ) αλλα για το πως να διαχειριστουμε την κατασταση μιας κ ολοι τους καπνιζουν διαφορα πραγματα. ενω ειναι τοσο καλα παιδια και στην παρεα πανω δηλαδη εχουν πολυ ωραιες αποψεις , μας γοητευουν και ταυτοχρονα μας κανουν και γελαμε. το ερωτημα λοιπον ειναι τι να κανουμε; πως να τους εξηγησουμε οτι καινε το μυαλο τους; ή ειμαστε εμεις πνιγμενες στα στερεοτυπα κ πουριτανες που δεν μπορουμε να αποδεχτουμε κι αυτον τον τροπο χαλαρωσης;
πες μας την αποψη σου please :)- odellable

Είσαστε λίγο μέσα στα στερεότυπα, όχι επειδή δεν σας αρέσουν οι μπάφοι, αλλά επειδή θεωρείτε χρέος σας να τους σώσετε, μιλώντας λες και είσαστε οι μαμάδες τους. Λέτε να μην ξέρουν τι κάνουν; Χρειάζεται να τους πείτε εσείς ότι υπάρχουν και κίνδυνοι; Αν έχουν τόσο ωραίες απόψεις, δεν σημαίνει ότι είναι ενημερωμένοι, άρα δεν είναι το πιο πιθανό να έχουν ζυγίσει τους κινδύνους και να το κάνουν παρόλα αυτά;

'Ενώ είναι τόσο καλά παιδιά!' Δεν είναι δικιά σας δουλειά να σώσετε κανέναν, δεν είσαστε νοσοκόμες, και δεν έχετε παραπάνω δικαιώματα πάνω τους επειδή σας γοητεύουν. Αυτό που μπορείτε να κάνετε είναι να πείτε τη γνώμη σας για το θέμα, αν σας ρωτήσουν, ή να την πείτε χωρίς να σας ρωτήσουν, παίρνοντας και το ρίσκο της αντίδρασης τους, που μπορεί να είναι από κοροϊδία μέχρι εκνευρισμό ή αδιαφορία.


 

________________
3.

Αγαπητή Α, μπα. Κοντεύω τα 25 και έχω σχέση εδώ και περίπου δύο χρόνια με ένα παιδί τρία χρόνια μεγαλύτερό μου. Ήταν η πρώτη μου σεξουαλική σχέση και τουλάχιστον για τα δικά μου κριτήρια και προσδοκίες, ό.τι ακριβώς περίμενα!
Σε γενικές γραμμές έχουμε την άνεση να συζητάμε για τα πάντα, οπότε κάποια στιγμή κάνοντας αναδρομή στο παρελθόν, τον ρωτούσα πώς του είχε φανεί τότε που δεν είχα άλλη ολοκληρωμένη σχέση, αν είχε κι εκείνος άγχος και κυρίως αν μετά την πρώτη φορά, του φάνηκα πολύ "πρωτάρα". Απαντώντας μου, είπε πως χάρηκε πολύ που μοιραστήκαμε μαζί αυτή την εμπειρία και που διαμορφώθηκε μαζί του η σεξουαλική μου ταυτότητα, η οποία ως εκ τούτου είναι και στα μέτρα του.
Ομολογώ ότι κάποιες στιγμές έχω αναρωτηθεί αν υπάρχει πιθανότητα να μου δημιουργηθεί η απορία πώς θα είναι το σεξ με κάποιο άλλο άτομο, υποθέτοντας ότι η σχέση μας θα είναι μακροχρόνια, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι σκέφτομαι ερωτικά για άλλα άτομα. Δεν σκέφτομαι!
Η ερώτησή μου εν τέλει είναι, μπορεί να διαμορφωθεί πραγματικά η σεξουαλική ταυτότητα κάποιου μέσω μίας και μοναδικής εμπειρίας;

(Συγχωρέστε με για το μακρυνάρι.)- ID


Ναι, θα μπορούσε, αλλά αυτό θα έπρεπε να σε απασχολεί μόνο αν αυτή η εμπειρία δεν ήταν ικανοποιητική. Τώρα είσαι ευχαριστημένη, οπότε και τι έγινε; Πίστεψε με, αν δεν ήσουν ευχαριστημένη, θα το είχες καταλάβει, και ας έχεις περιορισμένη εμπειρία.


Ρωτάς όμως και κάτι άλλο: αν θα έχεις στο μέλλον απορία για την εμπειρία με άλλους παρτενέρ. Ε, τώρα, μεταξύ μας, ήδη την έχεις. Θεωρητικά, αλλά την έχεις. Αυτό είναι άλλη ερώτηση, και η απάντηση δεν σχετίζεται απαραίτητα με το πόσο ευχαριστημένη είσαι τώρα, αλλά κατά πόσο μπορείς να είσαι ικανοποιημένη με το εδώ και τώρα, χωρίς να σε κατατρώει το 'αν κάπου καλού είναι καλύτερα'. Αυτό είναι ζήτημα χαρακτήρα.

________________
4.

Γεια σου!!
Το θέμα μου λοιπόν είναι το εξής. Είμαι 30 χρόνών και έχω σπουδάσει ένα επάγγελμα ανδροκρατούμενο. Αυτό σημαίνει πως από τα 18 μου που ήμουν πρώτο έτος μέχρι και τώρα που εργάζομαι συναναστρεφόμουν στα πλαίσια του πτυχίου, του μεταπυχιακού και της δουλείας μου με άντρες. Αυτό μοιραία είχε ως αποτέλεσμα να έχω φίλους και παρέες με άντρες και κάπου εκεί ξεκινάει το πρόβλημα. Όταν ήμουν φοιτήτρια λόγω του νεαρού της ηλικίας μου αντιμετώπιζα την προσέγγιση των συμφοιτητών μου και των φίλων με αθωότητα και με την νοοτροπία πως αν δεν δώσω εγώ δικαίωμα δεν πρόκειται να δουν την μεταξύ μας σχέση ερωτικά. Έλα όμως που το "δικαίωμα" ο καθένας το αντιλαμβάνεται διαφορετικά οπότε βρέθηκα πολλές φορές στην άβολη θέση να πρέπει να εξηγήσω στον εκάστοτε "φίλο" πως η συμπεριφορά μου ήταν φιλική και μόνο. Δυστυχώς αυτό που σου γράφω μου έχει συμβεί πολλές φορές και σχεδόν πάντα απολογούμαι εγώ για την οικειότητα που έδειξα σε κάποιον την οποία παρεξήγησε. Έχω ακούσει ατάκες του τύπου: "Έφ'οσον δεν θες να γίνει κάτι μεταξύ μας γιατί βγήκες μαζί μου" ή "Γιατί δέχτηκες να πάμε με το αμάξι μου στην δουλειά αφού δεν ενδιαφέρεσαι ερωτικά" ή "Έτσι όπως μου μιλούσες φαινόταν ότι ενδιαφερόσουν" ή "Γιατί με άφησες να σε γυρίσω σπίτι αφού δεν θες να γίνει κάτι μεταξύ μας". Έχω γίνει πλέον πολύ επιφυλακτική και μετρημένη με τους συναδέλφους μου αλλά και πάλι δεν μπορώ μονίμως να είμαι αποστασιοποιημένη. Υπάρχει άραγε χρυσή τομή οικειότητας χωρίς όμως να "δίνεις δικαιώματα" ???- προβληματισμένη


Είναι πολύ συνηθισμένες αυτές οι παρεξηγήσεις και μερικές φορές δεν φταίει κανένας, γιατί είναι απλώς παρεξηγήσεις, αλλά αν σου συμβαίνει συχνά και επανειλημμένα, κάτι κάνεις λάθος εσύ και όχι όλοι οι άλλοι. Τώρα βέβαια τι σημαίνει 'συχνά' και 'επανειλημμένα'; Δεν ορίζεται πολύ εύκολα. Αν φτάνεις σε σημείο να ρωτάς επειδή προβληματίζεσαι για τη συχνότητα, μάλλον είναι πολύ συχνά και επανειλημμένα.


Οπότε προτείνω να αναγνωρίσεις ότι ΔΙΝΕΙΣ δικαιώματα, και είτε δεν το καταλαβαίνεις, είτε το καταλαβαίνεις αλλά κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις. Αν συμβαίνει το πρώτο, την επόμενη φορά που κάποιος σου πει ότι έτσι όπως μιλούσες, φαινόταν ότι ενδιαφερόσουν, ρώτα τον τι εννοεί. Ακόμη καλύτερα, ρώτα τους όλους, να σου πουν γιατί θεώρησαν ότι τους φλερτάρεις. Ακόμη καλύτερα, για το σούπερ ατού, ρώτα μια φίλη σου.


Αν συμβαίνει το δεύτερο, κρίμα.


________________
5.


Η ίδια εταιρεία στέλνει διαφορετικά προϊόντα σε διαφορετικά κράτη; Έχω παρατηρήσει το εξής : το ίδιο τσάι στο Παρίσι έχει άλλη γεύση από ότι στην Αθήνα. Το ίδιο σαμπουάν στην Νέα Υόρκη έχει μεγαλύτερη διάρκεια (μυρίζουν πιο όμορφα τα μαλλιά για περισσότερο διάστημα) σε σχέση με εκείνο στην Ελλάδα. Αντίθετα η ίδια οδοντόκρεμα στην Αίγυπτο είναι άθλια σε σύγκριση με εκείνη στην Ελλάδα. Τι συμβαίνει ; Πώς μπορούμε να έχουμε το καλύτερο που υπάρχει ; Το έχεις παρατηρήσει κι εσύ ή είναι ιδέα μου ;- Καταναλωτής

Νομίζω ότι δεν είναι ιδέα σου. Για παράδειγμα είναι βέβαιο ότι η Κόκα Κόλα δεν έχει την ίδια συνταγή σε όλο τον κόσμο (το λέει η ίδια η εταιρεία), όπως και τα McDonald's δεν έχουν την ίδια γεύση σε όλο τον κόσμο. Κάθε εταιρεία προσπαθεί να προσαρμοστεί στα γούστα της κάθε χώρας, ώστε να έχει μεγαλύτερη διείσδυση. Μπορεί η οδοντόκρεμα της Αιγύπτου να σου φάνηκε χάλια, αλλά ίσως το ίδιο θα έλεγε ένας Αιγύπτιος για την αντίστοιχη ελληνική. Επίσης, μπορεί κάποια συστατικά να μην είναι της ίδιας ποιότητας από χώρα σε χώρα, ή να μην είναι εξίσου σταθερής ποιότητας μεταξύ χωρών, και έτσι να εξηγείται η διαφορά που ανέφερες στα σαμπουάν.

________________
6.


Α μπα μου σοφή θα το πω σε σένα. Όχι καμιά σοφία, απλά το προφανές. Τίποτα δυνατότερο του ανεκπλήρωτου. Του περίεργου ανεκπλήρωτου όμως, που δε σε κάνει να είσαι κακιασμένος, που δεν καταστρώνεις σχέδια, που στην τελική κάποιον που -προφανώς- τον εξιδανικεύεις, σε νοιάζει να είναι καλά και ευτυχισμένος. Γιατί έτσι του αξίζει. Γιατί εσύ δεν του ταιριάζεις και το ξέρεις.
Που (η τύχη? ο θεός? η μοίρα?) τον φέρνουν σήμερα πιο κοντά στον περίγυρό σου, για να θυμάσαι καλά κάθε μέρα ότι εσύ αν και ζαλίζεσαι κοντά του και σου κόβεται η φωνή, πρέπει να το παίζεις κουλ και άνετη γιατί he's too good for you. Και φοβάμαι αγαπημένη, ότι κάτι ξέρει. Τον τελευταίο καιρό δε μου χαμογελάει όπως κάποτε. Αποφεύγει να με κοιτάξει στα μάτια, λες και ξέρει ότι νιώθω άβολα. Νομίζω ότι θέλει να με απομακρύνει, μην τυχόν και τρέφω κρυφά ελπίδες. Το μόνο που δε θέλω είναι να με λυπάται.
Πνίγομαι α μπα. Δεν έχω ερώτηση, μόνο δίλημμα. Να κλειστώ στο καβούκι μου κόβοντας επαφές λόγω παρέας για να μην πληγώνομαι άλλο ή να παλέψω για να είμαστε πάλι εγώ η φιλική παριστάμενη κι αυτός χαλαρός όπως πάντα?
Η τρίτη εκδοχή είναι να μεταναστεύσω. -caught in the middle


Υπάρχει και μια άλλη εκδοχή, αν μας εξηγήσεις γιατί πιστεύεις ότι παραείναι καλός για σένα. Άλλο και τούτο. Και το λες χωρίς αμφιβολία, σα να μη χωράει κουβέντα. Αν σου αρέσει να εξιδανικεύεις κάποιον και να τον θαυμάζεις από μακριά, φέρεσαι πάρα πολύ αυτοκαταστροφικά και η πρακτική σου δεν είναι καθόλου αξιοθαύμαστη, ούτε ιερή, όπως την παρουσιάζεις. Να μη σε ενδιαφέρει καθόλου τι κάνει αυτός και τι ξέρει και τι δεν ξέρει. Να σε ενδιαφέρει πάρα πολύ γιατί έχεις κάνει Θεό κάποιον, χωρίς να τον ξέρεις καλά καλά.

Θεό να κάνεις μόνο αυτόν που θα σε κάνει Θεά. Κανείς άλλος δεν αξίζει τόση προσπάθεια.


________________
7.


Αγαπητη Α μπα,

Ειμαι σε απογνωση...ειμαστε μαζι σχεδον ενα χρονο και μου ξεφουρνισε προσφατα οτι γενικοτερα στις σχεσεις του ξενερωνει οταν τον θεωρουν δεδομενο. Επισης μου ειπε οτι θελει να τον διεκδικω συνεχεια. Να του υπενθυμιζω καθε στιγμη την παρουσια μου..Το προβλημα ειναι οτι δεν τον θεωρησα ΠΟΤΕ δεδομενο..Τον αγαπαω και δεν θελω να τον χασω ομως. Πως να του δειξω οτι τον διεκδικω..; Θα εκτιμουσα την βοηθεια σου. Σευχαριστω!!

Είσαι σε απόγνωση επειδή δεν ξέρεις πώς να στραμπουλίξεις τον εαυτό σου ώστε να προσαρμοστείς στα γούστα του; Να είσαι σε απόγνωση με τις βλακείες που κάθεσαι και ακούς. Η απάντηση που ταιριάζει είναι το ηχηρό γέλιο, αλλά έχασες την ευκαιρία.

Δεν πειράζει, διορθώνεται. Κάνε κι εσύ μια ανακοίνωση. Πες ότι ξενερώνεις όταν σου δίνουν οδηγίες συμπεριφοράς και αν θέλει να νιώσει σημαντικός, να πάει να καταφέρει κάτι που απαιτεί προσπάθεια. Να μην χρησιμοποιεί άλλους ανθρώπους.


Αν τον χάσεις είμαι βέβαιη ότι δεν θα χάσεις τρομερό κελεπούρι, αλλά να ξέρεις ότι θέλει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που λέει ότι θέλει. Θέλει να τον φτύνουν και να αδιαφορούν. Αν κάνεις αυτό που ζητάει, θα σε περιφρονήσει και θα πάει στην επόμενη που έχει κάτι καλύτερο να κάνει από το να ασχολείται με τις δηλώσεις του. Να το ξέρεις, για να μη λες μετά για μαλακομαγνήτες.


________________
7. 1

Γειά σου Α μπα. Είμαι η κοπέλα #1 της δημοσίευσης της 19/3/2015. Στην απάντησή σου (btw ευχαριστώ πολύ!) μου λες ότι δεν καταλαβαίνεις τι ακριβώς ρωτάω, κάποιοι στα σχόλια ανέφεραν τη λέξη αδικία. Να διευκρινίσω λοιπόν ότι δε νιώθω αδικημένη, απλά μου βγαίνει ένα παράπονο. Ένα συναίσθημα που μου δημιουργείται σε πολλές σχέσεις μου, μακροχρόνιες ή μη, σημαντικές ή ασήμαντες. Θέλοντας λοιπόν να μη νιώθω έτσι και έχοντας αποφασίσει ότι ως άτομο δε θέλω να γίνω ούτε γκρινιάρα, ούτε κακομαθημένο 10χρονο, προσπαθώ να καταλάβω τι κάνω λάθος. Ποιοι άλλοι τρόποι διεκδίκησης υπάρχουν λοιπόν εκτός από την γκρίνια, τις απειλές, τους συναισθηματικούς εκβιασμούς και τα κλάματα; Πώς μπορώ να υποστηρίξω τη θέση μου χωρίς να γίνομαι σκύλα; Πώς μπορώ να κάνω τους άλλους να με ακούσουν;


Τώρα μάλιστα, τώρα ήσουν ξεκάθαρη και σαφής.


Θα τα καταφέρεις όταν απευθύνεσαι στους άλλους με τη σαφήνεια που έκανες την ερώτηση τώρα, προσέχοντας όμως πρώτα να διαλέξεις σε ποιους έχει νόημα να απευθύνεσαι.


Αυτό είναι το μυστικό. Να διαλέγεις τους συνομιλητές που ταιριάζουν με τον χαρακτήρα σου. Μερικοί καταλαβαίνουν μόνο από γκρίνια και εγωισμούς, η ευθεία αντιμετώπιση τους φαίνεται σαν ξένη γλώσσα. Δεν μπορείς, και δεν χρειάζεται να γίνεις κάτι άλλο (άλλωστε δεν θέλεις, και πολύ καλά κάνεις). Το λάθος σου είναι ότι προσπαθείς να τους κάνεις όλους να ακούσουν. Αυτό δε γίνεται. Μερικοί δεν θα ακούσουν ποτέ, επειδή μιλάτε με άλλο κώδικα. Αυτούς πρέπει να τους αποφεύγεις. Πρέπει να διαλέξεις τους ανθρώπους που σε καταλαβαίνουν και τους καταλαβαίνεις. Δεν μπορείς να τους έχεις όλους ευχαριστημένους. Κάποιοι θα σε πουν σκύλα, κάποιοι γκρινιάρα, ακόμη κι αν δεν είσαι. Γι' αυτό: διάλεξε σε ποια ομάδα θέλεις να βρίσκεσαι.

114

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
@Aloutero 20.55Μάλλον μιλάς για τον Γούντυ Άλεν, χαχαχα...Βασικά δεν πιστεύω ότι μπορείς να ερωτευτείς κατά παραγγελία, μετά από ένα καλό κρεβάτι ή την αποκάλυψη ότι είναι γιος βιομηχάνου. Ο έρωτας σε βαράει μπαμ και κάτω, γι'αυτό λέω ότι επηρεάζει το κρεβάτι.Προσωπικά δεν γνωρίζω κανένα ερωτευμένο ζευγάρι που να μην μεταφράζεται αυτό και στη χημεία τους στο κρεβάτι. Πρέπει να είναι αμφίδρομο όμως, ένωση ψυχών μαζί με τα σώματα...Μου είναι πολύ δύσκολο να πιστέψω ότι κάποιος θα περνούσε καλύτερα με έναν άγνωστο για 1 ώρα και έξω απ'την πόρτα, παρά με τον άνθρωπο που έχει ερωτευτεί και τον έχει ερωτευτεί.Βέβαια γούστα είναι αυτά, ή απλά ατυχία να μην σου έχει συμβεί, οπότε δεν μπορείς να καταλάβεις τη διαφορά.
Μπορείς να ερωτευτείς με πολλούς-πολλούς τρόπους. Από την Άννα Καρένινα και το Ρωμαίο και την Ιουλιέτα, που γαλούχησαν το σύγχρονο χόλυγουντ, ως τους αρχαίους θεούς της ελληνικής μυθολογίας, που ενέπνευσαν ιστορίες αχαλίνωτου σεξ σε μορφές ζώων (Λήδα και Δίας), βροχής (Δανάη και Δίας), δέντρων (Δάφνη και Απόλλων), και δεν ξέρω γω τι άλλο, ως τα παιδάκια στο σχολείο που τρώνε για χρόνια μαζί την τυρόπιτά τους, μεγαλώνουνε και μένουν αιωνίως ερωτευμένα (α λα Peppermint). Με τον ίδιο τρόπο, κάποιος μπορεί να ερωτευτεί μετά από ένα καλό κρεββάτι, μετά από ένα μοίρασμα μιας κοινής δραστηριότητας, και γιατί όχι μέσα από τα χρήματα του αγαπημένου του (αν είναι όντως άνθρωπος που βάζει το χρήμα πάνω από κάθε τί στη ζωή του-κοίτα τί έπαθε η Βίβιαν με τον Ρουσουνέλλο στο "Κάτω Παρτάλι"). Ναι, ξέρω, μπορούμε εδώ να κάνουμε μία θεωρητική συζήτηση για το "τί εστί έρωτας", όμως ειλικρινά θεωρώ κάπως ανόητο να βάζουμε τη ζωή μας σε τέτοια στεγανά. Γιατί ακόμα και αν υποθέσουμε ότι ισχύουν για εμάς σε όλη μας τη ζωή, που δεν είναι σίγουρο, (ποιός ξέρει, μπορεί να έρθει η μέρα για σένα να κάνεις καταπληκτικό σεξ με έναν άγνωστο, και μετά να θεωρείς άτυχο όποιον δεν του έχει συμβεί), σίγουρα δε μπορούμε να ξέρουμε τί συμβαίνει στην καρδιά και το κεφάλι του καθενός....
Για φαντάσου ρε Άλιεν τώρα να σου πω εγώ ότι ποτέ δεν ερωτεύτηκα μπαμ και κάτω. Κι όμως, έχω ερωτευτεί παράφορα. Απλώς δεν μου συνέβη σαν ατύχημα, μου συνέβη σιγά σιγά μέσα από μια διαδικασία. Μη βάζεις ταμπέλες βρε εξωγήινη σε ένα θέμα που μπορεί να έχει τόσες παραλλαγές όσες και τα ήδη μανιταριών.
#7 Επ' ευκαιρία της ερώτησης καταθέτω και τη δική μου εμπειρία αλλά από την αντίθετη πλευρά. Στις δυο μακροχρόνιες σχέσης μου είχα το ίδιο πρόβλημα, με θεωρούσαν δεδομένη. Δεν τους το είπα ποτέ. Όλα τέλεια τον πρώτο καιρό και μόλις «έδεναν» τον γάιδαρο αλλαγή συμπεριφοράς. Οι κολλητές μου με συμβούλευαν να τους κάνω διάφορα τερτίπια, τύπου... μη σηκώνεις πάντα το τηλέφωνο, να κοιτάς και άλλους για να ζηλέψουν, γενικά να μην είσαι πάντα διαθέσιμη. Όλο αυτό ήταν πολύ μακριά από μένα και δεν το έκανα ποτέ, απλώς ξενέρωνα και χώριζα. Με άλλη αφορμή αλλά με το ''δεδομένη'' ως αιτία και με αυτούς να αναρωτιούνται γιατί χωρίσαμε αφού δεν το περίμεναν από μένα, τη δεδομένη. Προφανώς και κάνω κάτι λάθος αλλά αρνούμαι να κάνω τσαλίμια. Πηγή: www.lifo.gr
Γενικώς όλα θέμα προσωπικών ισορροπιών είναι. Όπως και εμ τη ζήλια, άλλως "πνίγεται" από τη παραμικρή εκδήλωση ζήλειας ακόμη κι αν αλληλοχουρφτώνεται με τρίτο πρόσωπο μπροστά σου, άλλος θέλει να του κάνεις υστερικές σκηνές ζηλοτυπίας για να νιώθει ποθητός, άλλος είναι ενδιάμεσα.Αντιστοίχως, άλλος νιώθει δεδομένος όταν το έτερον ήμισυ δεν κάνει το παραμικρό πια για να διατηρήσει τη φλόγα και την τρυφερότητα, άλλος νιώθει δεδομένος αν δεν τον παίρνεις τηλέφωνο ανά 2ωρο να τσεκάρεις με ποιον βρίσκεται, αν είναι καλά, να του πεις ότι σου λείπει.Από τη δική μου προσωπική εμεπιρία, όταν ο άλλος έχει όντως επαναπαυθεί έχεις συγκεκριμένες συμπεριφορές να του προσάψεις (ασχέτως αν θα του το πεις τελικά). Το παιδί της ερώτησης ακούστηκε λίγο drama queen, και είπε αοριστολογίες, μάλλον γι' αυτό όλοι πήραμε το μέρος της γράφουσας, και όχι γιατί είναι ωραία η συμπεριφορά "δένω το γάιδαρό μου".
«...άλλος νιώθει δεδομένος όταν το έτερον ήμισυ δεν κάνει το παραμικρό πια για να διατηρήσει τη φλόγα και την τρυφερότητα...»Εδώ έπεσες μέσα. Iris μου, τα περιγράφεις τόσο ωραία που θα ήθελα τη γνώμη σου κάποια στιγμή αναλυτικότερα,επί του θέματος πάντα. Όπως καταλαβαίνεις, την πάτησες! :)
#7Ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων,ανδρών τε και γυναικών,έχει την επιθυμία να μην θεωρείται δεδομένος σε μία σχέση,δεν είναι βλακεία,είναι ανθρώπινο,είναι φυσιολογικό,έως απαραίτητο για να συνεχιστεί ο δεσμός.Το 'χω ακούσω με πολύ τουπέ από πολλές γυναίκες και πολλούς άνδρες,σε σημείο να θέλω να τους/τις βρίσω για την αλαζονεία τους,αλλά τι να κάνουμε; Είναι ανθρώπινο!Και,συγνώμη,"Α,μπα",αλλά το εννοούν,δεν μπλοφάρουν! Μπορεί η πείρα σου να λέει πως μπλοφάρουν,αλλά η δική μου λέει πως όχι! Πραγματοποίησαν την απειλή τους! Και γλύτωσαν και οι δύο,και ο άνδρας και η γυναίκα! Ουδείς/ουδεμία επιθυμεί πραγματικά να τον/την φτύνουν!Ελπίζω,πάντως,εσύ,να μπλοφάρεις όταν ομιλείς περί "οδηγιών συμπεριφοράς" και "χρησιμοποίησης άλλων ανθρώπων"! Μην ξεχνάς τί κάνεις κι εσύ απ' αυτό εδώ το βήμα! Φιλικά!
πιστέυω πως έχει μεγάλη διαφορά το να απειλείς ''δώσε μου αυτό που θελω, αλλιώς ξενερώνω και φέυγω'' ,με το να παραδέχεσε στο άτομο που είστε μαζί ότι θέλεις να νιώθεις ότι σε αγαπάει και ότι έχεις αξία και πως δεν θες να σε ξεχνάει και να σε θεωρέι δεδομένο αλλά να παλεύει για τη σχέση σας και για εσάς.κατα τη γνώμη μου εκέι είναι το θέμα. στο να καταλαβαίνει κάποιος πως στη σχέση παλεύουμε για δύο άτομα, όχι για να πάρουμε μόνο την ικανοποίηση που θέλουμε και να χρησιμοποιήσουμε τον άλλον για να νίωσουμε αξία.
(Φοράω τα γυαλιά της δασκάλας και μπαίνω στην τάξη)Λέγαμε χτες για τα συχωροχάρτια και τη δικαιολόγηση της κακής συμπεριφοράς. Και αυτό το σχόλιο είναι εξαιρετικό παράδειγμα, διότι μας δείχνει διάφανα και τα δύο: "Είναι ανθρώπινο να απειλείς συναισθηματικά τον άλλον, ή μου φέρεσαι όπως θέλω-ό,τι κι αν είναι το όπως θέλω-, ή φεύγω" λες. Συμφωνώ. Είναι πράγματι ανθρώπινο. Δεδομένου του γεγονότος ότι πολλά πράγματα "είναι ανθρώπινα", από την άπλετη συμπόνια ως τα ειδεχθέστερα εγκλήματα, ξεκινάμε να εξετάζουμε, αν πέρα από ανθρώπινο είναι: χρήσιμο, έξυπνο, καλό. Χρειάζεται πραγματικά να απειλήσω τον άλλον πως θα φύγω για να μη με φτύνει; Αν η απάντηση είναι "ναι", εγώ πάντως θα ξανακοίταζα τη σχέση μου... Ακόμα και αν υποθέσουμε πως με φτύνει, και θεωρώ πως χρειάζεται να του πω να μην το κάνει, είναι εξυπνότερο να τον απειλήσω, ή να του εξηγήσω τί μου φταίει πραγματικά; Πότε έχω καλύτερες πιθανότητες να συνεννοηθώ; Και τέλος, αν ο άλλος με φτύνει, είναι ντουβάρι σε λογική συζήτηση, και συμμορφώνεται μόνο με απειλές, είναι πραγματικά καλό για εμένα και για εκείνον να συνεχίσουμε να είμαστε σε σχέση;
Αγαπητή #1. Ζώντας στην Β. Ευρώπη εδώ και λίγα χρονάκια και έχοντας υπάρξει άτομο που όχι απλά υπεραγαπούσα τον ήλιο της Ελλάδας αλλά είχα ψύχωση με τον φωτεινό ουρανό θα σου πω πως δεν είναι και τόσο άσχημα εδώ γιατί και ήλιο έχει (εντάξει όχι τόσο συχνά τον χειμώνα όσο στην Ελλάδα αλλά έχει ήλιο, δεν είναι τόσο άσχημα όσο φαντάζονται οι Έλληνες!) και η άνοιξη, το φθινόπωρο και το καλοκαίρι είναι πολύ ευχάριστες εως υπέροχες εποχές (στην Ελλάδα οι εποχές έχουν καταργηθεί χειμώνας-καλοκαίρι μόνο από ότι παρατηρώ στις διακοπές) και το καλοκαίρι μάλιστα έχει πάααρα πολύ φως! Επίσης, επειδή παλιότερα ένα θέμα μεγάλο το είχα με την δύση του ηλίου και το ψυχοπλάκωμα που μου έφερνε ανακάλυψα μετά από χρόνια πως ήταν η έλλειψη της σεροτονίνης στον εγκέφαλο μου που σε συνδυασμό με την έλλειψη του φωτός όταν έδυε ο ήλιος, που αλλάζει την βιοχημεία του εγκεφάλου από πρωί σε βράδυ, μου προκαλούσε μελαγχολία. Πολύ σωστή η Λένα στην απάντηση της. Άρα, κλασική συμβουλή θα σου δώσω καλή μου, ψάξε μέσα σου να δεις τι σου το προκαλεί, κάνε πράγματα που σε ευχαριστούν- ιδιαίτερα σωματική άσκηση-, κάνε ψυχοθεραπεία, γιόγκα, τρώγε σωστά ώστε να βοηθήσεις την βιοχημεία του εγκεφάλου σου και ξύπνα νωρίς ώστε να νιώθεις την μέρα μεγαλύτερη και να σου έρχεται πιο ομαλά η μετάβαση από ημέρα σε νύχτα και οι συνέπειες αυτής της μετάβασης.Όσο για το εξωτερικό, τελικά οι μήνες με χειμώνα και σκοτάδι που φανταζόμαστε σαν τόσο μεγάλο πρόβλημα περνούν σχετικά γρήγορα αν έχεις ανακαλύψει ποιες δραστηριότητες και ποιοι άνθρωποι σε γεμίζουν και τα έχεις σε ημερήσια διάταξη. Υπόψην πως οι Βορειοευρωπαίοι αγαπούν τις αθλητικές δραστηριότητες και είναι ο εύκολος τρόπος να γνωρίσεις κόσμο, όχι ως δια μαγείας, οι σχέσεις πάντοτε θέλουν προσπάθεια αλλά είναι εφικτό ειδικά σε πολυπολιτισμικές πόλεις. Αν επιλέξεις μια όμορφη πόλη που θα σου δίνει και πρόσβαση σε ταξίδια, θα απολαμβάνεις το προνόμιο του να σε σέβονται στην δουλειά σου, στον δρόμο, στην σχολή, παντού και θα είναι τόσα πολλά αυτά που θα υπερισχύσουν του καιρού που θα ευγνωμονείς τον εαυτό σου για την απόφαση. Αρκεί να έχεις υπομονή και επιμονή, κλισέ αλλά 100% αληθινό! Επειδή έχω βρεθεί στην ίδια θέση αν θελήσεις οτιδήποτε στείλε μου μήνυμα μέσω του προφίλ μου.
#5Πολλά προϊόντα που παράγονται στην Ελλάδα και ιδιαίτερα αυτά που είναι βρώσιμα, παράγονται σύμφωνα με τον Ελληνικό Κώδικα Τροφίμων και Ποτών, που όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο είναι πάρα πολύ αυστηρός σε σχέση με άλλες χώρες. Για παράδειγμα στη σοκολάτα, αν διαβάσετε τα συστατικά,στο εξωτερικό χρησιμοποιείται πολύ το φοινικέλαιο,που δεν περιέχουν οι σοκολάτες ελληνικής παραγωγής. Στην περίπτωση που δεν περιέχει βούτυρο γάλακτος η σοκολάτα, αλλά άλλου είδους λιπαρά, ο Κώδικας υποχρεώνει τον παραγωγό να το αναφέρει στο τελικό προϊόν με την ένδειξη π.χ. "η επικάλυψη δεν είναι σοκολάτα" (κι ας έχει τη γεύση σοκολάτας), όπως στα παγωτά.Για τα καλλυντικά γνωρίζω πως κι αυτά σκαλώνουν στον Ε.Ο.Φ. όταν περιέχουν συγκεκριμένα συστατικά τα οποία έρχονται σε επαφή με το δέρμα και θεωρούνται αλλεργιογόνα ή καρκινογόνα. Για παράδειγμα στην Ελλάδα δεν πωλούνται αποσμητικά σε μορφή stick γιατί η σύνθεσή τους θεωρείται καρκινογόνος από τον Ε.Ο.Φ.Γενικά όμως, η γνώμη μου είναι πως τα καταναλωτικά προϊόντα που προορίζονται για χώρες με χαμηλό βιοτικό επίπεδο (όπως έχει γίνει η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια) είναι αρκετά χειρότερα σε σύγκριση με άλλες χώρες, εκτός από τα πολύ επώνυμα. Το έχω προσέξει στην ποιότητα των ρούχων που πωλούνται σε αλυσίδες καταστημάτων. Κάθε πέρσι και καλύτερα.Μπορεί όμως να κάνω και λάθος.
Εντάξει Aloutero,πραγματικά έλιωσα.Τι φάτσα είναι αυτή;Δεν ήξερα καν ότι υπάρχει τέτοιο ζώο.Και σε τέτοιο χρώμα.Βαριέμαι να γκουγκλάρω τώρα,αλλά θα το κάνω.Μαγκουστοειδές φαίνεται στην όψη.Είναι πολύ ειλικρινή τα ζώα ρε συ.Thanks.
#4Φίλη προβληματισμένη, το γεγονός ότι επί 12 χρόνια επανειλημμένως σε παρεξηγούν συνάδελφοι κάτι σημαίνει, όσο φαλλοκράτες κι αν είναι πολλοί άντρες (και πολλές γυναίκες!) στη χώρα μας. Εγώ απόρησα πάντως, που ενώ φερ' ειπείν δεν έχεις ξαναβγεί ποτέ μαζί τους, ή δεν έχετε γυρίσει ποτέ πριν μαζί με το αμάξι, ή δεν έχετε καν ξεκάθαρο κώδικα επικοινωνίας όταν μιλάτε (και νομίζουν ότι φλερτάρεις), δηλαδή ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΣΤΕ ΑΡΚΕΤΑ, εσύ επιδιώκεις να έχεις οικειότητα μαζί τους. Γιατί; Από πού κι ως πού; Στη δουλειά μας δεν πηγαίνουμε να κάνουμε κολλητούς - αν βέβαια συμβεί και ταιριάξεις, έχει καλώς. Η οικειότητα όμως κερδίζεται με τον χρόνο και την καλή επικοινωνία. Κατά τη γνώμη μου λοιπόν (πάντα), δεν χρειάζεται να είσαι ούτε αποστασιοποιημένη, ούτε επιφυλακτική. Μετρημένη όμως, ναι.
Πολλές φορές παρεξηγούνται συμπεριφορές του αντίθετου φύλου, χωρίς να φταίνει τα συγκεκριμένα άτομα, και ειδικά αν μιλάμε για μια εμφανίσιμη γυναίκα σε μία δουλειά γεμάτη άντρες. Δηλαδή, πολλές φορές πιστεύω ότι κάποιοι θέλουν και λίγο να παρεξηγήσουν μία κατάσταση. Και τι πάει να πει δηλαδή αυτό που λες? ότι δεν πρέπει να έχει φίλους στη δουλειά για να μην νομίζουν ότι δίνει δικαιώματα? ή ότι πρέπει να είναι μία ξινή που δεν μιλάει σε κανέναν μόνο και μόνο επειδή είναι γυναίκα?
Δεν θα επέμενα στην επεξήγηση, αλλά πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω πώς παρερμηνεύτηκε τόσο πολύ κάτι που μου φαίνεται ότι έγραψα τόσο ξεκάθαρα. Είπα εγώ ότι δεν πρέπει να έχει φίλους;Είπα εγώ να είναι ξινή;Είπα εγώ να μην μιλάει, να μην χαμογελάει; Γιατί τέτοια επιθετικότητα ρε παιδιά;Αυτό που είπα είναι ότι σε μια φαλλοκρατική κοινωνία όπως η δική μας, σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο και με συναδέλφους που δεν γνωρίζουμε καλά, η οικειότητα έρχεται με τον καιρό (αν έρθει). Αυτό μπορεί να συμβεί και με τον επαγγελματισμό, τη σοβαρότητα (όχι τη σοβαροφάνεια, εννοώ τη συνέπεια), και την ικανότητα να σχετιζόμαστε σε γενικές γραμμές αρμονικά με τους άλλους. Αυτά πρέπει να τα έχει υπ' όψιν της ειδικά μια εμφανίσιμη γυναίκα, αλλιώς θα αντιμετωπίζει δυσκολίες, όπως η φίλη μας καλή ώρα, επί 12 ολόκληρα χρόνια. Η μόνη "συμβουλή" που έδωσα ήταν να είναι μετρημένη. Αλλά αυτό νομίζω ισχύει για οποιονδήποτε επαγγελματικό χώρο στον οποίο βρισκόμαστε (δηλαδή ακόμη κι αν είναι γυναικοκρατούμενος), ειδικά όταν δεν μας γνωρίζουν καλά.Τέλος, δεν ήθελα να περιαυτολογήσω, αλλά εκεί καταλήγω. Έχω δουλέψει κι εγώ σε ανδροκρατούμενους χώρους, και δεν με λες και κουασιμόδα τελοσπάντων. Φυσικά και είχα κι εγώ κρούσματα και είτε τα διαχειρίστηκα, είτε πήρα πόδι (ναι, με έχει διώξει το αφεντικό γιατί δεν δέχτηκα να βγω μαζί του "για ποτό"). Δεν ξέρω κατά πόσο έδωσα δικαίωμα, αλλά από τότε σε όποια δουλειά έχω πάει, επειδή δεν με παίρνει πια για λάθη, λέω ΠΑΝΤΑ ότι είμαι δεσμευμένη, ακόμη κι όταν είμαι σίνγκλ. Με το καλύτερο χαμόγελο και την καλύτερη διάθεση συνεργασίας. Γιατί ζω στην συγκεκριμένη κοινωνία. Και δουλεύω σε συγκεκριμένους χώρους.BTW, όποτε φεύγω, έχω πάντα καλές φιλίες, που έχουν δημιουργηθεί και επιβεβαιωθεί με τον καιρό.Αυτά από μένα.
Μαρία Κιουρία, ακριβώς το γεγονός ότι χρειάζεται να λες ότι είσαι δεσμευμένη, ενώ δεν είσαι, ότι εξαναγκάζεσαι να σκέφτεσαι τη συμπεριφορά σου με τρόπους και νοητικό στραμπούληγμα που δεν προσφέρει τίποτα, προκειμένου αποκλειστικά να προστατευτείς, εμένα μου δείχνει ότι υπάρχει πρόβλημα. Όχι ότι έχεις πρόβλημα εσύ (μην παρεξηγηθούμε), κι εγώ όταν δούλευα σε ανδροκρατούμενο περιβάλλον, τα αντίστοιχα -προσπαθούσα- να κάνω. Να φαίνομαι, είμαι δεν είμαι, μετρημένη, σοβαρή, λογική, δεσμευμένη, αυτάρκης. Δεν είναι άσχημα χαρακτηριστικά αυτά, και αν δεν το γυρίσεις σε στρυφνάδα κακό δε σου κάνει να τα έχεις, αλλά να, άνθρωποι είμαστε, κάποια στιγμή χαλαρώνουμε, θέλουμε να την πούμε και τη βλακεία μας στο μεσημεριανό-στο διάλειμμα κλπ, και να μην κλωθογυρίζουμε συνεχώς τη σκέψη "έπρεπε, τώρα, ή δεν έπρεπε να το πω αυτό; Μήπως θα νομίσει ότι τον γουστάρω;", επειδή μας την έχουν πέσει οι προηγούμενοι δέκα. Δηλαδή πού είμαστε; Στο γυμνάσιο;Δεν ξέρω αν η κοπέλα της ερώτησης μπορεί να συμπεριφέρεται στραβά, πάντως ο γιαλός στον οποίο κολυμπάει, μια κάποια στραβωμάρα, την έχει...
Είχα γνωρίσει πριν χρονια παρόμοιο τυπο με τον βλακα της 7. Ήθελε και να τον διεκδικω όλη την ωρα και να ψάχνει αυτός εμένα...Εγώ πάντως γελασα όταν μου τα είπε και δεν ασχοληθηκα παραπάνω. Πολλη κούραση.
#7. Όποιος πραγματικά ξενερώνει με την αδιαφορία δε νιώθει την ανάγκη να το δηλώσει, απλώς ξενερώνει. Αυτοί που προειδοποιούν ότι ξενέρωσαν/θα ξενερώσουν, νομίζω πως είναι αυτοί που φουρκίζονται περισσότερο απ'όλους όταν βλέπουν ή φαντάζονται ότι οι άλλοι δεν τους διεκδικούν.
@4Δυστυχώς σπανίζει τόσο πολύ πλέον η ευγενική συμπεριφορά και τα χαμόγελα στις μέρες μας, που όταν συμβαίνουν τα παίρνουμε για φλερτ. Σου λέει για να μου φέρεται όμορφα, να χαμογελάει και να δείχνει να απολαμβάνει την παρέα μου, ε δεν μπορεί, κάτι άλλο συμβαίνει!Ή μπορεί απλώς να είσαι πολύ ελκυστική και να πικάρονται όταν τους ρίχνεις την χυλόπιτα και να το γυρίζουν στη δική σου συμπεριφορά που δήθεν τους έδωσε δικαιώματα.Ένας τρόπος να το αποφεύγεις όλο αυτό είναι να χώνεις στην κουβέντα με οποιαδήποτε αφορμή ότι δεν υπάρχει περίπτωση να δεις συνάδελφο ερωτικά ή να κάνεις σχέση με κάποιον από τη δουλειά και πίστεψε με θα το πιάσουν το μήνυμα. Θυμώνω όμως λίγο με αυτούς που άμα κάνουν μια καλή πράξη, όπως να σε γυρίσουν σπίτι σου, περιμένουν και ανταλλάγματα. Κάντε και κάτι ανιδιοτελώς ρε παιδιά, δεν θα πάθετε τίποτα!
Έχω την εντύπωση ότι το επιπόλαιο, ανάλαφρο φλερτ είναι μια συνηθισμένη συμπεριφορά και στα δύο φύλλα που κατά τη γνώμη μου κάνει πιο διασκεδαστικές κι ευχάριστες τις ανθρώπινες σχέσεις. Έχω επίσης την εντύπωση ότι η έκφραση "δίνω δικαιώματα" περιγράφει ως επί το πλείστον το γυναικείο φλερτ. Μήπως οι άντρες μεταφράζουν πιο εύκολα μια συμπεριφορά σε "παραχώρηση δικαιώματος"; δεν ξέρω αν η γυναίκα της ερώτησης δίνει δικαιώματα αλλά νομίζω πως αν ήταν άντρας δε θα την απασχολούσε και πολύ αυτή η αυτοκριτική.
7.1: Επειδή μεγάλωσες σε τέτοιο περιβάλλον και συνεχίζεις να έχεις συναφείς προσλαμβάνουσες (διεκδίκηση μέσω πλάγιων μεθόδων, μέσω γκρίνιας, εκβιασμών, συναισθηματικών τακτικισμών), ίσως θεωρείς ότι η ευθεία κι άμεση αντιμετώπιση πάσχει από διπλωματική άποψη. Κι όμως. Πολιτισμός και σωστή επικοινωνία δεν είναι τα νιαουρίσματα, οι κλάψες και οι κόνξες. Καλά κάνεις και απορρίπτεις, λοιπόν, αυτή τη μέθοδο διεκδίκησης και επικοινωνίας. Δεν υπάρχει τίποτα -κατά τη γνώμη μου πάντα- καλύτερο, ωριμότερο και επικοινωνιακά αποτελεσματικότερο από τις "καθαρές και ξάστερες κουβέντες" που διατυπώνονται σε κλίμα ηρεμίας, ευγένειας και σεβασμού του συνομιλητή. Θα πρέπει, πάντως, να έχεις υπόψη σου ότι ο άλλος συνήθως ακούει μόνο αυτό που θέλει να ακούσει ή αυτό που καταλαβαίνει ή μέχρι εκεί που φτάνει η δική του εμπειρία και σκέψη. Για να μην απογοητεύεσαι, επομένως, αλλά και για να διατηρείς την ψυχραιμία σου σε περιπτώσεις αβυσσαλέου επικοινωνιακού χάσματος, θα ήταν καλό να αποστασιοποιείσαι συναισθηματικά από τις αντιδράσεις του συνομιλητή σου. Είναι πολύ πιθανό, δηλαδή, ο άλλος να στραβώσει/μουτρώσει/αντιδράσει άσχημα σ'αυτό που θα διεκδικήσεις. Λογικό κι επόμενο, όμως: Προσοχή. Το ότι δεν νιαουρίζεις/κλαψουρίζεις κι εσύ, δεν σημαίνει ότι είσαι αναίσθητη/απότομη (ή "σκύλα", όπως αναφέρεις). Η χρυσή τομή, κατά τη γνώμη μου, βρίσκεται κάπου στη μέση: σεβάσου τόσο τον εαυτό σου, όσο και τον συνομιλητή σου. Το αποτέλεσμα θα σε ανταμείψει, ακόμη και σε περίπτωση έντονης διαφωνίας, θα το δεις :)
#6εγω αυτο που δεν καταλαβα απο την διηγηση ειναι, για ποιον λογο αναρωτιεσαι αν καλως θελεις/πρεπει να απομακρυνθεις απο εκεινον, ωσαν να σε εψαχνε και να σε κυνηγουσε, ενω απο αυτα που λες προκυπτει οτι Ο ΙΔΙΟΣ ειναι ψυχρος απεναντι σου, δεν σε ενθαρυνει και σε απομακρυνει με την σταση και την συμπεριφορα του!ειτε εισαι καλη ειτε οχι γι αυτον, αφου δεν σε θελει ειναι ενας τελειως ατοπος προβληματισμος.ποιο ειναι το διλλημα σου δηλαδη? το αν θα ηταν καλη ιδεα να τον παρενοχλεις?
#4,έχοντας δουλέψει για πολλά χρόνια σε αντροκρατούμενο χώρο θα ήθελα να επισημάνω τα εξής, τα οποία μπορεί να εφαρμόζονται και στη δική σου περίπτωση. Προσπάθησα πολύ να μην με βλέπουν σα γυναίκα, να μην τους το θυμίζω. Υιοθέτησα λοιπόν συμπεριφορές δικές τους, σαν να ήμουν το φιλαράκι τους. Εγώ νόμιζα ότι το πέτυχα. Στα μάτια τους όμως παρέμενα γυναίκα. Και την φιλική συμπεριφορά μου "του κολλητού τους" την έβλεπαν σαν φλερτ. Επίσης, μπορεί εσύ να μην φλερτάρεις αλλά να σε προσεγγίζουν αυτοί με ερωτική διάθεση. Και φυσικά παρερμηνεύουν την φιλική σου προσέγγιση.
Παθούσα και συμφωνώ. Επίσης υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για το θέμα - οκ είναι μόνο ένα αλλά δεν παύει να είναι μια έρευνα - που λέει το εξής χοντρικά."Central to the study of sexual intent perception is the well-established phenomenon of gender differences in perceived intent. Empirically, men and women have been shown to misunderstand or misperceive one another’s sexual intentions (Abbey, 1987; Haselton, 2003), with men appearing to perceive more sexuality in their own, other men’s, and women’s behavior (Abbey, 1982). "http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2744967/Κοινώς τα αγόρια έχουν μια τάση να τα βλέπουν πιο σεξουαλικά τα πράγματα :).Προσωπικά δεν βρήκα άκρη ούτε μέση οδό. Απλά άρχισα να αναθεωρώ τις απόψεις μου για την φιλία μεταξύ ανδρών και γυναικών και μερικές φορές να τα χώνω και αγρίως γιατί με ανάγκαζαν να αλλάζω την συμπεριφορά μου. Δεν είναι δικό μου το πρόβλημα αν ο άλλος παρερμηνεύει μια συμπεριφορά που έχω σε όλους ανεξαρτήτως φύλου αλλά δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω πως κάθε άνθρωπος ερμηνεύει διαφορετικά το ίδιο πράγμα. Οπότε αν βλέπω κάτι τέτοιο τελικά για να προστατέψω τον εαυτό μου από χαζά προβλήματα προσαρμόζω και τη συμπεριφορά μου. Δεν μου αρέσει αλλά είναι αναγκαίο κακό. Είναι ενδιαφέρον πως η παραπάνω έρευνα έχει επέκταση και στην σεξουαλική κακοποίηση...Φταίει το προκλητικό ντύσιμο ή ο βιαστής;
Για μια ακόμη φορά η απάντηση στο Νο7 ήταν όλα τα λεφτά!!! Την απόλαυσα τόσο πολύ που μου φάνηκε λίγη. Γιατί δεν γράφεις ένα βιβλίο ρε Λένα να έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τη γραφή σου λιγάκι παραπάνω?