Στο σημερινό ‘Α μπα’: μην κρίνεις, για να μην κριθείς

Στο σημερινό ‘Α μπα’: μην κρίνεις, για να μην κριθείς Facebook Twitter
36

_____________

1.

'ερωτευτηκα την φιλη του φιλου μου- και δυστηχως με ερωτευτηκε κι αυτη''. με αφορμη τον παραπανω στιχο τραγουδιου σκεφτομαι οτι ως σεναριο το εχω δει και ακουσει (τοσο απ τη μερια του 'προδομενου' οσο και απ τη μερια του 'προδοτη') αρκετες φορες, οχι μονο στις ταινιες μα σε γνωστους, σε φιλους , σε μενα. Ενας λογος του γιατι τοσο συχνα που μπορω να σκεφτω ειναι οτι μεσω ενος κοντινου φιλου μπορουμε να 'δουμε' εναν ανθρωπο (που στη συγκεκριμενη περιπτωση θα προκειται για τον εραστη του κοντινου φιλου), να γνωρισουμε πτυχες του χαρακτηρα του που δε θα φανταζομασταν  να συνειδητοποιησουμε ποσο πιο πολυ ταιριαζουμε μεταξυ μας να ρθει ο χωρισμος τους και να δημιουργηθει μια νεα ειλικρινης σχεση. οποτε θελω την αποψη σου πανω στον στιχο αυτο και τις πιθανες αιτιες του κατα τη γνωμη μου πολυ συχνου{ναι αντιλαμβανομαι οτι μπορει να το χαρακτηριζω συχνο φαινομενο επειδη μου χει συμβει- αλλα δεν θα ηθελα να μεινεις σε αυτο στην απαντηση σου} φαινομενου.- radiki

Α όχι, εγώ πιστεύω ότι πρέπει να μείνουμε στο «συχνό». Το λες συχνό επειδή σου έχει συμβεί, ή επειδή σου έχει συμβεί πολλές φορές; Αν σου έχει συμβεί, οκ, ναι, συμβαίνει – οι άνθρωποι δεν είναι ιδιοκτησίες, και είναι ανθρώπινο να ερωτευτείς δεσμευμένο άνθρωπο, και η εξήγηση που δίνεις δεν είναι πολύ κακή. Αν σου συμβαίνει όμως συχνά, πρέπει να παραδεχτείς ότι κάπως αλλιώς εξηγείται. Είτε με έναν απλό τρόπο (είσαι ντροπαλός, φοβιτσιάρης, έχεις λίγους φίλους, δε γνωρίζεις κόσμο χωρίς βοήθεια) αλλά μπορεί να υπάρχουν και πιο σκοτεινές εξηγήσεις.

Για μένα επίσης έχει σημασία τι ακριβώς εννοείς όταν λες «φίλος». Υπάρχουν φίλοι και φίλοι και σχέσεις και σχέσεις. Μερικούς φίλους αντέχουμε να τους χάσουμε, άλλους όχι. Οπότε δεν ξέρω, εσύ ξέρεις πότε κερδίζει ο εγωισμός σου και πότε κερδίζει η αγάπη.

_____________

2.

Γεια σου α, μπα! Να είσαι καλά ευχομαι! Ήθελα να σου πω για τη μαλακία που με δέρνει. Ερωτευτηκα τρελά, ανταποκρίνεται, και αντί να χαίρομαι και να πετάω και καρδούλες και τα συναφή, είμαι μέσα στην ανασφάλεια, το φόβο και την κατάθλιψη ( λόγω παρελθόντος δικού της που ξέρω και μου προκαλει ανασφάλειες-όχι δεν έχει να κάνει με πόσους και πόσες έχει πάει). Φοβάμαι μη φύγει, μην το μετανιώσει και τέτοια ενω εκείνη δείχνει να με θέλει πολύ. Είναι καθόλου λογικό ή είμαι απλά βλαμμένη όπως υποψιάζομαι; Σε ευχαριστώ.

Βρε παιδί μου, αυτό που δεν είναι λογικό είναι να περιμένεις να μυρίσουμε τα νύχια μας.

Αν σου έλεγα εγώ ότι κάνω παρέα με κάποια, αλλά φοβάμαι ότι είναι κακή παρέα, και δε μπορώ να σου πω γιατί, τι θα μου έλεγες; Είναι ή δεν είναι κακή παρέα;

Σε πάρα πολύ θεωρητικό επίπεδο, τόσο θεωρητικό που μπορεί να μιλάμε για άλλο θέμα, ισχύει ας πούμε ότι αυτό που φοβάσαι, είναι πιθανό να το πάθεις, επειδή φέρεσαι αναλόγως στον άλλον. Αν συνεχίσεις να νιώθεις φοβισμένη και ανασφαλής (το κατάθλιψη ελπίζω να ήταν σχήμα λόγου) τότε δεν θα είσαι ο πιο ελκυστικός σου εαυτός, κι έτσι μπορεί να σου φύγει.

Από την άλλη βέβαια, μπορεί να είσαι απλώς drama queen. Δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε γιατί φοβάσαι μη χάσεις το κελεπούρι. Όλοι φοβόμαστε μη μας φύγει το αντικείμενο του πόθου, αλλιώς τι αντικείμενο θα ήταν, και πώς θα προέκυπτε ο πόθος.

Ποιος ξέρει.

_____________

3.

αγαπητή Α, μπα,

γιατί δεν έχει γίνει δεδομένο, το 2014, ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι; δεν το χωράει το μυαλό μου. γιατί υπάρχουν ακόμα (πολλοί) άνθρωποι που το πιστεύουν αυτό και το αναπαράγουν και στις επόμενες γενιές και συνεχίζεται; γιατί πρέπει σε μία συζήτηση να υπάρχουν αυτοί που πιστεύουν ότι όλοι είμαστε ίσοι και αυτοί που δεν το πιστεύουν; στενοχωριέμαι και δεν το αντέχω άλλο.

Εμ

Πολλοί λόγοι. Είναι πολύπλοκο, και ταυτόχρονα είναι απλό. Η ιδέα ότι κάποιοι είναι «κατώτεροι» συντηρεί το status quo των «ανώτερων». Είναι λογικό να αναρωτιέσαι γιατί ορισμένες κοινωνικές ομάδες αρνούνται να παραδώσουν και να απεκδυθούν τα προνόμια που έχουν εδώ και εκατοντάδες ή και χιλιάδες χρόνια;

_____________

4.

Αγαπητη Α, μπα, χρειαζομαι πραγματικα την γνωμη σου. Περυσι γνωρισα ενα παιδι στο πανεπιστημιο, ιδια σχολη. Μου αρεσε απο την πρωτη στιγμη. Γνωριστηκαμε και γιναμε κολλητοι. Πηγαινα συχνα στο σπιτι του, και για φαγητο, περναμε μαζι το λεωφορειο, το διαβασμα ηταν αφορμη για να βρεθουμε και πολλες φορες με κοιτουσε πραγματικα σαν ερωτοχτυπημενος! Οταν ομως επιστρεφαμε στα πατρικα μας ουτε φωνη ουτε ακροαση! Του μιλησα, θυμωσα, καταλαβα οτι δεν αξιζε και αποφασισα να τον απομακρυνω. Τωρα αρχιζει η καινουργια χρονια, τον συναντησα στο λεωφορειο και εδω και τρεις μερες  ψαχνει σπιτι και θελει να πιασουμε κατι μαζι. Τι να σκεφτω, τι θελει?? Βοηθεια!

Άντε πάλι με το τι θέλει ο άλλος...

Εσύ παιδί μου τι θέλεις; ΕΣΥ, ΤΙ ΑΠΟΨΗ ΕΧΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ;

Περιμένεις να σου πει τη δική του για να αποκτήσεις δική σου;

Σου πέρασε ο έρωτας; Δεν σου πέρασε; Θέλεις συγκάτοικο; Θέλεις αυτόν για συγκάτοικο; Ελπίζεις να γίνει κάτι ή όχι; Σου αποκάλυψε ποτέ ότι τα έχει με κάποια στο χωριό του; Χρειάζεται πραγματικά να κάνω κατάλογο, για να καταλάβεις ποιες είναι οι ερωτήσεις που καίνε και να μην εξαρτάται η ζωή σου από το τι μπορεί να  σκέφτεται κάποιος άλλος;

_____________

5.

Ένας άνθρωπος που έχει συνηθίσει στα εύκολα, δηλαδή να τον αγαπάνε και να γίνονται χαλί γι'αυτόν στη σχέση του, χωρίς να έχει προσπαθήσει ιδιαίτερα, αλλά ωστόσο να το ψιλοεκτιμάει. Πιστεύεις ότι θα μπει στη διαδικασία να προσπαθήσει κάτι παραπάνω με κάποιον που θεωρεί πως ταιριάζει περισσότερο, αλλά μπορεί και να μην πετύχει; Ναι είναι μάλλον γενική η ερώτηση γιατί είναι κι άλλοι παράγοντες, αλλά κάθε γνώμη δεκτή. Μάλλον εξαρτάται πόσο θέλει το καινούριο και πόσο έχει βαρεθεί το παλιό ε;- από πάνω

Από την ερώτηση δεν προκύπτει, αλλά εγώ κάνω την υπόθεση ότι ρωτάς αν κάποιος άλλος θα χωρίσει για να είναι μαζί σου. Μπορεί να κάνω λάθος. Αλλά δεν το πολυπιστεύω.

Ξέρεις, το σφάλμα που κάνει κάποιος όταν είναι αυτός που περιμένει, είναι ότι θεωρεί δεδομένο το «εμείς ταιριάζουμε περισσότερο». Όμως αυτό είναι μια ποιότητα που δεν μετριέται. Μπορεί να ταιριάζουν κάποιοι στα χαρτιά, ή στην εμφάνιση ή δεν ξέρω πώς, αλλά το τι κενό έχει ο καθένας στην ψυχούλα του και τι χρειάζεται για να καλυφθεί, όχι μόνο είναι αόρατο, αλλά ούτε ο καθένας μας δεν το ξέρει καλά καλά για τον εαυτό του. Δεν ξέρεις με ποιον ταιριάζει καλύτερα ο άλλος. Δεν ξέρεις γιατί μένει με κάποιον που εξωτερικά φαίνεται να μην ταιριάζει. Και σίγουρα, μην πιστεύεις αυτά που σου λένε. Είναι πολύ βαθιά κρυμμένα αυτά, μερικές φορές δεν υπάρχουν καν λέξεις για να τα εκφράσουν.

_____________

6.

"ειμαι με ενα παιδι εδω και καιρο και ξαφνικα μου δηλωνει οτι η σχεση μας απο αποσταση(ενω ταξιδευω στην πολη του 3-4 φορες το μηνα για να τον δω)δεν μπορει να συνεχιστει διοτι θελει να ""ζει"" τον ανθρωπο του σε καθημερινη βαση αφου υπαρχει προβλεψη για κατι σοβαρο.

Η σημαντικη ερωτηση στο ζητημα ειναι αν αξιζει να τα παρατησω ολα και να παω να μεινω μαζι του θυσιαζοντας τα παντα που εχω εδω με σκοπο το ξεκινημα μιας καινουριας αρχης!ΒΟΗΘΕΙΑ ΕΠΕΙΓΩΝΤΩΣ! -Αναποφασιστος ΔΚ."

Δεν μπορεί άλλος να σου πει αν αξίζει ή όχι. Αυτό που μπορεί να σου πει είναι ότι αν το κάνεις, να είσαι σίγουρος ότι το κάνεις για τη δική σου ψυχική υγεία, και να μην του το βγάλεις από τη μύτη – να μην μπεις καν στον πειρασμό να το χρησιμοποιήσεις ως μέσο πίεσης. Και αν δεν το κάνεις, κοίτα να το πάρεις μετά ολοκληρωτικά απόφαση, και να μην το κουβαλάς μέσα σου για να έχεις δικαιολογία στο μέλλον για τις αποτυχίες σου.

_____________

7.

Με αφορμή πολλές ερωτήσεις εδώ αλλά όχι μόνο, έχω μια πολλή μεγάλη απορία: πώς γίνεται να είσαι με κάποιον που ξέρεις ότι είναι με άλλον/η και να λες ''είμαστε πολύ καλά'', αλλά μου λέει ότι θα χωρίσει και δεν έχει χωρίσει ακόμα ή παρεμφερή σενάρια που έχουν μοτίβο το είμαστε πολύ καλά, απλώς έχει άλλον/η... Δηλαδή αυτό το ''καλά'' του καθενός έχει τόσο μεγάλες αποκλίσεις από άτομο σε άτομο (ναι οκ έχει), αλλά αφού υπάρχει αλλά, πως είναι καλά; Γιατί δε λένε απλώς είμαι με κάποιον/α που είναι με άλλον/η και δε βλέπω να χωρίζει και προφανώς με δουλεύει...;; - από πάνω

Δεν ξέρω αν μπορούμε να δώσουμε μια απάντηση για όλες τις περιπτώσεις. Δηλαδή ξέρω, δεν γίνεται. Υπάρχουν διάφορες εξηγήσεις. Μια από αυτές είναι ότι εμείς, οι άνθρωποι, ανταποκρινόμαστε στην άμεση ικανοποίηση και αυτή που χρειάζεται κόπο για να έρθει, αυτή που θα αποκτήσουμε αν φερθούμε τώρα σωστά, δε μας γεμίζει το μάτι. Θέλουμε το εδώ και τώρα, ζητάμε την άμεση ευχαρίστηση, και τα αποτελέσματα στο μέλλον δεν θέλουμε να τα βλέπουμε. Έτσι εξηγείται γιατί δεν κόβουμε το κάπνισμα, γιατί δεν αδυνατίζουμε, γιατί δεν χωρίζουμε, γιατί δεν ψηφίζουμε με τη λογική... πάρα πολλά φαινόμενα. Είναι μια από τις ανθρώπινες αδυναμίες.

Άλλη μια εξήγηση είναι ότι τα καλύτερα ψέματα τα λέμε στους εαυτούς μας. Όταν είμαστε μέσα σε μια κατάσταση τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά απ΄ό,τι τα βλέπουμε απ 'έξω. Μέσα στο κεφάλι μας γι αυτά που μας συμβαίνουν μπαίνουν άλλα φίλτρα, της αυτοπροστασίας, και μερικά από αυτά δυστυχώς είναι το φίλτρο της αυταπάτης.

Άλλη μια εξήγηση είναι ότι αυτοί που λένε ότι «είναι καλά», είναι πράγματι «καλά». Όσο δεν τίθενται οι δύσκολες ερωτήσεις, δεν είναι πολύ δύσκολο να είσαι «καλά» με κάποιον. Το «καλά» εξαρτάται και από τι απαιτήσεις που έχεις.

Πιστεύω ότι ρωτάς με καλή διάθεση, αλλά ξέρεις τι ισχύει πάντα; Μην κρίνεις για να μην κριθείς.

36

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

16 σχόλια
Μου κάνει εντύπωση που για την ερώτηση 7 απουσιάζουν τα σχόλια του τύπου: Επειδή είναι όντως καλά. Το ότι το "καλά" το δικό τους δεν μπορεί να χωρέσει στις δικές μας προδιαγραφές για το "καλά", δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι και ψέματα. Η δική μου ερώτηση στον ερωτώντα του 7 είναι γιατί νοιάζει εσένα τον τρίτο (τον απέξω) άνθρωπο το "καλά" του διπλανού σου. Και πως συμπεραίνεις ότι το "καλά" του δεν είναι καλά.
#5 "Μάλλον εξαρτάται πόσο θέλει το καινούριο και πόσο έχει βαρεθεί το παλιό ε;"Όοοχι ακριβώς. Εξαρτάται από το πόσο τον ενδιαφέρει η σχέση. Κανένας ενήλικος, υγιής και στοιχειωδώς ώριμος άνθρωπος (στο δυτικό πολιτισμό, τουλάχιστον) δεν συμπεριφέρεται με αδιαφορία και νωχέλεια απέναντι σε κάτι ή κάποιον που τον ενδιαφέρει αληθινά. Όλοι προσπαθούν για αυτό. Όποιος δεν το κάνει, σε μια σχέση εν προκειμένω, απλά δεν ενδιαφέρεται αρκετά για τη διατήρησή της/την πορεία της/την ποιότητά της. Νόμος. Καθότι οι προτεραιότητές μας δεν αποτελούν ποτέ τυχαίες και πρόχειρες διευθετήσεις - όσο χαοτικά κι αν (φαίνεται ότι) παλεύουμε να τις διαχειριστούμε ενίοτε. Ως προς τα επιμέρους της προσπάθειας τώρα, ο βαθμός της έντασής της, η ποιότητά της και ο ενδεδειγμένος ή μη τρόπος της, βέβαια εξαρτώνται και από τις δυνατότητες του ατόμου καθώς και από πολλά άλλα στοιχεία. Αλλά επιμένω ότι το μείζον ενδιαφέρον συνιστά τον παράγοντα εκ των ων ουκ άνευ, τον κινητήριο μοχλό της δράσης, κατ' επέκταση τη μητέρα της αφοσίωσης σ' αυτήν και την κορωνίδα της εξέλιξής της. H έλλειψή του ή η μείωσή του, αντίστοιχα, σηματοδοτείται από την ανυπαρξία ή την φθήνουσα πορεία της ανάληψης δράσης(που συνεπάγεται η κάθε προσπάθεια).
#7 Βeen there. Done that. Aυτοί/ες που λένε ότι ο σύντροφός τους θα χωρίσει ΚΑΠΟΤΕ από την παράλληλη ερωτική σχέση που διατηρεί απλώς και μόνο επειδή τους διαβεβαιώνει ή επειδή υπάρχουν ενδείξεις/συναισθήματα/οτιδήποτε άλλο αόριστο, δεν το λένε επειδή το πιστεύουν, αλλά για να δικαιολογήσουν κοινωνικά τη σχέση τους, έστω και στους πολύ κοντινούς τους πολλές φορές. Αλλά ακόμα κι αν δείχνουν να το πιστεύουν, βαθιά μέσα τους ξέρουν πως δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Διαφορετικά, είναι απλά χαζοί (αδιαπραγμάτευτα!) - ούτε καν την απειρία δε δέχομαι πάνω σε αυτό το θέμα ως δικαιολογία. Και, πάνω στο τελευταίο, εκφράζω τόση βεβαιότητα, διότι πολύ - πάρα πολύ - γρήγορα αντιλαμβάνεσαι ότι το έτερο πρόσωπο δεν χωρίζει, τραβάει η βαλίτσα, δεν κάνει ουσιαστικές, σαφείς, συγκεκριμένες κινήσεις για την επίτευξη του περιώνυμου σκοπού κλπ. Οπότε, αν εκείνοι (που βρίσκονται στη θέση του άμεσα ενδιαφερόμενου) δε βλέπουν τον ελέφαντα στο δωμάτιο, δύο είναι τα τινά : α) είτε δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για το σενάριο αποκλειστικότητας με τον συγκεκριμένο άνθρωπο ή για τη σχέση τους στο σύνολο είτε β) είναι βλάκες με περικεφαλαία, εξού και η πειθώ τους κατευθύνεται και κερδίζεται εύκολα, δηλαδή με (κούφια) λόγια αντί με πράξεις. Το άλλο θέμα που θίγεις είναι ξεχωριστό από το προηγούμενο. Μπορεί μια χαρά ένας/μία να νιώθει καλά ή και πολύ καλά στη σχέση του και ο ερωτικός του/της σύντροφος να μη χωρίσει ποτέ από τον άλλον του/της δεσμό. Εξαρτάται από την κάλυψη που παίρνει ο καθένας από αυτή τη σχέση, σε συνάρτηση με τις πραγματικές (και όχι τις καθ' ομολογίαν του σε τρίτους) ανάγκες/απαιτήσεις/προσδοκίες/επιθυμίες του καθενός από τη σχέση του και αναφορικά με αυτήν, την κάθε δεδομένη στιγμή. Επιπλέον, και σύμφωνα με τις αξίες ή τις προτεραιότητές του, έτσι;
@ bagleΜόνο που κι εσύ, προκειμένου να μη με κουράσεις, ήσουν τόσο σύντομος που δεν κατάλαβα γιατί, πώς πού, πότε. Δε με κουράζεις ποτέ, bagle. Ούτε όταν με νευριάζεις (χα-χα-χα). Οπότε μίλα. Αν και, αφού μου πέταξες με τόση μαχητική αυτοπεποίθηση το γάντι, εύκολα διαβλέπω πως ακολουθήσει το παλιό καλό επιχείρημα "το συναίσθημα που θολώνει την κρίση σε συνδυασμό με την απειρία...". Και εκεί θα με δυσκολέψεις είναι η αλήθεια. Αλλά κάτι θα έχω στη φαρέτρα μου για την περίσταση, γιααα να κοιτάξω, για να είμαι προετοιμασμένη. Κοίταξα! Περιμένω την εναρκτήρια βολή σου.
Εδώ είμαι.Κάτι βασικό για αρχή,υπάρχει κάποιος απατημένος σε τέτοιες υποθέσεις και είναι αρκετά άσχημο ήδη,ηθικά,αλλά και για άλλους λόγους.Βέβαια,προσωπικά,δεν έχω συναντήσει ούτε μία περίπτωση όπου η κατάσταση μετάξύ του αρχικού ζευγαριού να μην είναι άθλια και ουσιαστικά κανείς να μην ομολογεί αυτό που ξέρουν και οι δύο·ότι δηλαδή το πράγμα έχει πεθάνει προ πολλού.Αυτό δε δικαιολογεί και τίποτα βέβαια.Έχει τη σημασία του πάντως,καθώς ίσως να είναι και μια βασική προϋπόθεση/αιτία για κάποιον να ''ξενοκοιτάξει''.Παρακάτω τώρα,χρησιμοποίησες ανούσιους χαρακτηρισμούς σε εργαστηριακό περιβάλλον άσπρου και μάυρου,σε μια κατάσταση η οποία το πιο ξεκάθαρο χρώμα που έχει να παρουσιάσει ποτέ,είναι αυτό της μουτζούρας.Βλάκας με περικεφαλαία ή δε με νοιάζει.Ψευτοδίλημμα.Σε νοιάζει και σε πονάει και χωρίς να είσαι βλάκας,ούτε αυτοκαταστροφικός.Μπορεί να βλέπεις μπροστά σου να εκτυλίσσεται μια τεράστια πράξη δειλίας,να παρακολουθείς πώς κατακυριεύουν οι ανασφάλειες και να εξακολουθείς παράλληλα να τον/την αγαπάς γιατί ξέρεις εσύ γιατί.Τα ελαττώματα,γενικά.Τελοσπάντων.Αν βλέπεις ότι ο άλλος προσπαθεί να χωρίσει,αλλά δεν τα καταφέρνει,είναι εύλογο να αναρωτηθείς για το μέλλον σου.Χωρίς τρομοκρατίες όμως του τύπου ''είμαι βλάκας;''.Η στιγμή μιας,οποιασδήποτε,απόφασης είναι ιδιαίτερη με την έννοια ότι,συνδυαστικά,μπαίνουν στο μίγμα η λογική,το συναίσθημα,οι εμπειρίες,οι προσδοκίες,τα ιδανικά,το υποσυνείδητο κλπ κλπ.Το συναίσθημα δε θολώνει τη λογική,έτσι μονοδιάστατα.Την εννοείς τη λογική,αλλά δεν είναι ο μοναδικός παράγοντας όταν παίρνεις μια απόφαση,είτε σ'αρέσει είτε όχι.Θα φέρω ένα παράδειγμα,ίσως ατυχές,αλλά δε μου έρχεται κάτι καλύτερο τώρα.Υποθέτω λοιπόν,αγαπημένο ζευγάρι με τέσσερα χρόνια σχέσης,ανακαλύπτει ότι ο άντρας δεν μπορεί να τεκνοποιήσει λόγω στειρότητας.Η γυναίκα βρίσκεται τώρα στη θέση της επιλογής.Η λογική λέει ότι αν θέλει παιδιά θα χρειαστεί να τα κάνει με άλλον (ατυχές παράδειγμα,το ξέρω).Ας υποθέσουμε ότι δεν έχουν χρήματα για υιοθεσία.Τον αγαπά,αλλά παιδιά δε γίνονται έτσι.Για να μη μακρηγορώ,είναι η επικράτεια του γκρι.Προσωπικά μιλώντας,δε θα μ'ένοιαζε καθόλου η κοινή γνώμη,παρά μόνο η άποψη των κοντινών μου που θα έδειχναν ενδιαφέρον για το καλό μου.Όπου και πάλι,η ευθύνη βαρύνει εμένα και όχι τους συμβουλάτορες.Πάλι αχταρμά τα είπα Nanina μου,sorry.
Αγαπητέ bagle, καθόλου αχταρμά δεν τα είπες. Αλλά ενίσταμαι διότι είσαι εκτός θέματος! Στο σχόλιό σου αναφέρεσαι κατά κύριο λόγο, αν όχι αποκλειστικά, στην ηθική και στις δύσκολες επιλογές ενός ατόμου, όπου τα δεδομένα δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Επί των θεμάτων που θίγεις, στα περισσότερα σημεία σου (όχι σε όλα) συμφωνώ μαζί σου. Και στην τελική δεν έγραψα κάτι που να αναιρεί το περιεχόμενο του σχολίου σου, εν προκειμένω. Aλλά εγώ δεν τα έθιξα (όλα αυτά που λες), διότι κατά τη γνώμη μου δε βρίσκονται στο κέντρο της ερώτησης που εστάλη. Πολύ καλά κάνεις, αν εσύ θεωρείς ότι βρίσκονται, να τα τοποθετείς, αλλά θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω. Το γράμμα διαπερνούσε περισσότερο η χροιά της αμφιβολίας ως προς το αν το άτομο καταλαβαίνει τί συμβαίνει με τα του χωρισμού/παραμονής του συντρόφου του στην παράλληλη σχέση του, και το αν το ίδιο πιστεύει γνήσια τη δημόσια παραδοχή του ότι δεν υφίσταται πρόβλημα σε αυτό το κομμάτι. Εγώ απάντησα (πρώτη μου παράγραφος) πάνω σε αυτά ΜΟΝΟ. Ως προς τα υπόλοιπα που λες, και που αφορούν τις συναισθηματικές και λογικές σκέψεις και αντιδράσεις του ατόμου ως προς την ποιότητα, τους λόγους, τα επιμέρους περιστατικά και τη διατήρηση ή μη της σχέσης του, δεν έχω να σχολιάσω κάτι, επί του παρόντος.Παρόλα αυτά, μπορεί να πέφτω έξω και ο/η αποστολέας να εννοούσε άλλο από αυτό που εγώ εννόησα. Ε, σ' αυτήν την περίπτωση, το δικό μου σχόλιο (17:58) είναι εκτός θέματος.Τέλος, και παρότι το context της έννοιας όπως την αποδίδω εγώ είναι διαφορετικό όπως προείπα, τί θα πει "να τρομοκρατηθεί κανείς ότι είναι βλάκας"; Αν είναι, είναι. Αν τρομοκρατηθεί, ας τρομοκρατηθεί. Εγώ βλάκα θα τον θεωρώ, αν η αντίληψή του φτάνει μέχρι εκεί που περιγράφω - αυτό δε θα αλλάξει. Εδώ τη γνώμη μας λέμε. Δεν την επιβάλλουμε ούτε σε οξύνοες ούτε σε βλάκες.
BaNanina μην πας να με μπερδέψεις!Έτσι ξεκίνησες:Aυτοί/ες που λένε ότι ο σύντροφός τους θα χωρίσει ΚΑΠΟΤΕ από την παράλληλη ερωτική σχέση που διατηρεί Πηγή: www.lifo.grΑν θεωρείς ότι παρανόησα,να με συμπαθάς.Σε μία σοβαρή κατάσταση που έχεις να αντιμετωπίσεις,θεωρώ ότι είναι τρομοκρατία να εισάγεις τη βλακεία σαν ενδεχόμενο γιατί αποπροσανατολίζει και λειτουργεί αφοριστικά απέναντι στην ίδια την κατάσταση.Απ'ευθείας απ'την ερώτηση :Γιατί δε λένε απλώς είμαι με κάποιον/α που είναι με άλλον/η και δε βλέπω να χωρίζει και προφανώς με δουλεύει...;; Πηγή: www.lifo.grΔική μου απάντηση :Γιατί μπορεί να μη συμβαίνει όντως έτσι και να χρειάζεται χρόνο (ο δεσμευμένος),καθώς έχει εμπόδια κάθε είδους που πρέπει να ξεπεράσει.Ο ενδιαφερόμενος ακολουθεί από ενδιαφέρον (lol) και αγάπη (και πενήντα τόνους ενοχές),χωρίς να αισθάνεται ότι κάποιος τον κοροϊδεύει.Χωράει η απάντησή μου στη συλλογιστική σου;
Πιθανόν και να χωράει, ποιός ξέρει; Θα πρέπει να την ακούσω πρώτα... (τη συλλογιστική σου εννοώ lol). Aλλά ποιά είναι, άραγε, αυτά τα εμπόδια που ο άνθρωπος, o οποίος διατηρεί δυο παράλληλες σχέσεις ταυτόχρονα, πρέπει να ξεπεράσει και αυτό θα πάρει χρόνο, αλήθεια; Μη βάλεις ένα παιδί στη μέση, γιατί θα πετάξεις την μπάλα στην κερκίδα. Εν ολίγοις, δεν πιστεύω ότι όποιος/α θέλει πραγματικά να χωρίσει (και με δεδομένο ότι το υπόσχεται ή το αφήνει να εννοηθεί εμμέσως πλην σαφώς στον/την άλλον/η σύντροφό του) υπάρχει κάτι που θα τον/την εμποδίσει (ούτε το παιδί!) να πραγματοποιήσει την επιθυμία/απόφασή του/της. Αν υπάρχει κάποιο σοβαρό εμπόδιο, αυτό θα είναι μέσα του/της! Δηλαδή δε θα νιώθει σίγουρος/η για την υπόσχεση ή τις ελπίδες αποκλειστικότητας που έδωσε. Και αυτό θα καταστεί σαφές από τις κινήσεις του/της, όπερ μεθερμηνευόμενον εστί από τη μη ανάληψη δράσης επί του θέματος (και ούτε καν μόνο από αυτό, αλλά από εκεί ξεκινάμε). Εκεί μπαίνει ο... βλάκας που εξακολουθεί να τρέφει φρούδες ελπίδες αποκλειστικότητας, βασιζόμενος σε αερολογίες* και συναισθηματισμούς. Λυπάμαι αν σου ακούγομαι αφοριστική, αλλά έτσι το βλέπω. Επίσης, δεν έχω διαβάσει ούτε ένα αντεπιχείρημα επί του θέματος ακόμα - ανεξαρτήτως συμφωνίας ή διαφωνίας μου.*Α! Και, για να μην παρεξηγηθώ, λέγοντας αερολογίες εδώ, δεν εννοώ παρά τις υποσχέσεις για τον χωρισμό και τη δήθεν επικείμενη αποκλειστικότητα. Τίποτα άλλο. Εξάλλου, γι' αυτό το ζήτημα μιλάμε.
Θα ήθελα να διορθώσω μια έκφρασή μου, γιατί δεν αντικατοπτρίζει σωστά αυτό που υποστηρίζω έτσι όπως διατυπώνεται. Βλάκας δεν είναι επειδή τρέφει ελπίδες. Διότι, αλίμονο, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία συνήθως. Βλάκας είναι αν πιστεύει πραγματικά ότι η εξέλιξη θα αποβεί θετική, ενώ όλα τα σημάδια της πραγματικότητάς του του υποδηλώνουν, για να μην πω του αποδεικνύουν, το αντίθετο. Ελπίδες, συναισθηματισμούς, όνειρα και ευχές μπορεί να έχει όσα και όσες θέλει και να μην επηρεάζουν την κρίση του απαραίτητα. Αρκεί να κατανοεί πού περίπου βρίσκεται ως προς την αντιπαράθεσή τους με το ρεαλισμό που βιώνει - γιατί τον βιώνει αν έχει την παραμικρή συναίσθηση και αντίληψη περί των όσων συμβαίνουν γύρω του και μέσα στη σχέση του.
No7To ''καλά'' το λένε σε σένα.Μέσα τους μπορεί να γίνεται χαμός και χαλασμός.Ίσως να υπάρχει η επιλογή να τα παρατήσεις και να χωρίσεις,γιατί σε κοροϊδεύει,γιατί κοροϊδεύεις τον εαυτό σου κλπ.Ίσως και στην πραγματικότητα να μην υπάρχει.Με την έννοια του ότι ''ναι,έχω πάντα την επιλογή να κόψω το χέρι μου''.Ευκολάκι.https://www.youtube.com/watch?v=PHvDRjhMyzA
#3 "γιατί πρέπει σε μία συζήτηση να υπάρχουν αυτοί που πιστεύουν ότι όλοι είμαστε ίσοι και αυτοί που δεν το πιστεύουν".. Σε μια συζήτηση ο καθένας μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει: ότι οι ομοφυλόφιλοι είναι λάθος της φύσης, ότι ο βασιλιάς είναι γαλαζοαίματος, ότι οι αλβανοί είναι οι χειρότεροι δολοφόνοι και ότι οι γυναίκες πρέπει να μένουν σπίτι.. Και βέβαια αυτός που διαφωνεί μπορεί, αν θεωρεί οτι αξίζει τον κόπο, να πει τη γνώμη του. Νομιζω οτι επιβάλεται (ας πούμε) όταν καποιο άλλο μέλος της συζήτησης πλήτεται άμεσα..Υπάρχουν ορισμένες περιπτώσεις που είναι πιο σοβαρές. Όταν οι απόψεις που εκφράζονται υποδεικνύουν και βλαβερή συμπεριφορά προς τον "κατώτερο" , τότε υπάρχει πρόβλημα. Ειλικρίνα, δεν ξέρω ποια είναι η καλύτερη αντίδραση σε αυτή την περίπτωση.. Σίγουρα το πρώτο βήμα είναι η αλλαγή παρέας.
και αφού τα είπα και ξεθύμανα, ξαναδιάβασα την #7.έπαθα ένα Ro_xy case συγγνώμη. Συμφωνώ με την Αμπα.Kαι στην περίπτωση ερώτησης και στην περίπτωση απάντησης το "καλά" είναι αυτό που δεν θέλω να ακούσω ή δεν θέλω να πω. Αν ρωτάς, το σέβεσαι, αν απαντάς δεν είναι καθόλου απαραίτητο.
#7. Γιατί άραγε; ίσως γιατί δεν είναι υποχρεωμένοι. όταν παίζει μια συζήτηση τύπου:Snoop: Πως είστε τα πιτσουνάκια μου;Victim: ΚαλάSnoop: Τι καλά βρε αγάπη μου; αφού χθες τον είδα με την άλλη στο θέατρο.Victim: *σενάριο*όπως δεν είναι ο άλλος υποχρεωμένος να ανταποκρίνεται στα στάνταρ μας έτσι δεν είναι υποχρεωμένος να απαντά και στις ερωτήσεις μας.Θεωρούμε τύπους σαν τον Ζαμπούνη γραφικούς, αλλά η διακριτικότητα είναι πιο σημαντική από το να τσιμπάς από το πιάτο μου ή να μιλάς με γεμάτο στόμα.
Καλά τα λες. Και βέβαια, υπάρχει και το άλλο. Αν τα έχω φτιάξει με έναν παντρεμένο, και το ξέρω, και δεν υπάρχει κάποια συνταρακτική εξέλιξη στη σχέση, είναι πιό όμορφο, και πιο κομψό να απαντάω ένα χαμογελαστό "καλά" (στην τελική η ζωή μου απαρτίζεται και από άλλα πράγματα εκτός από τη σχέση μου-και αυτά μπορεί πράγματι να πηγαίνουν καλά) παρά με μια μονίμως μίζερη, στραβωμένη μουτσούνα να λέω "όπως τα ξέρεις, ακόμα να χωρίσει", γιατί τότε η επόμενη φυσική ερώτηση είναι στην κλίμακα του "τί κάνεις τότε ακόμα μαζί του", και φυσικά την απάντηση σε αυτό, δε θέλω να την σκέφτομαι κάθε φορά που θα βγω για καφέ με ένα φίλο...
@6Όταν λες "θελει να ""ζει"" τον ανθρωπο του σε καθημερινη βαση αφου υπαρχει προβλεψη για κατι σοβαρο." τι εννοείς;Του είπε η Λίτσα Πατέρα ότι θα κάνει κάτι σοβαρό; Και σε χώρισε για να το βρει; Ή θέλει να κάνει κάτι σοβαρό με σένα; Και σε χώρισε επειδή είναι βλήμα και δεν καταλαβαίνει ότι δεν μπορείτε να έχετε "κάτι σοβαρό" αν έχετε χωρίσει;
Ποτέ κανείς δεν θα παρατήσει κάτι που απολαμβάνει χωρίς προσπάθεια για να αποκτήσει κάτι παρόμοιο που χρειάζεται προσπάθεια. Αρχή διατήρησης της ενέργειας. Ή, όπως λέει κι ο Jesse, "Yeah, science!".Εγώ όμως δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται να έπεισες τον εαυτό σου ότι κάποιος ταιριάζει περισσότερο με τη σχέση που χρειάζεται προσπάθεια και όχι με την άλλη.
Δηλαδή για σένα το ταίριασμα είναι ανάλογο με την προσπάθεια που χρειάζεται να κάνεις; Δεν ξέρω αν συμφωνώ γιατί τότε δε θα κάναμε ποτέ καμιά καινούρια αρχή (και δε μιλάω μονάχα για σχέσεις)... Σε κάθε αρχή χρειάζεται προσπάθεια, αν και συμφωνώ ότι δεν ξέρεις ποτέ πως θα εξελιχθεί.
Νομίζω είστε λίγο εκτός θέματος. Εδώ δε μιλάμε για το ποιά είναι η σωστή σχέση, αλλά ποιοί άνθρωποι ταιριάζουν πιο πολύ μεταξύ τους. Προσωπικά θεωρώ ότι ιδανική σχέση είναι αυτή στην οποία να μπορείς να είσαι ο εαυτός σου. Και αυτό, για μένα, δεν χρειάζεται προσπάθεια. Προσπάθεια στη σχέση καταλαβαίνω να συμβιβαστείς, να ανέχεσαι πράγματα που δε σου αρέσουν ή να κάνεις εσύ πράγματα που δε σου αρέσουν, μόνο και μόνο για να κρατηθεί η σχέση. Και, δε λέω, όλες οι σχέσεις χρειάζονται "ενέργεια" για να κρατηθούν ζωντανές, αλλά όταν βλέπεις δυό ανθρώπους που χρειάζεται να προσπαθήσουν για να είναι μαζι, και δύο που δεν χρειάζεται, ποιοί θα πεις ότι ταιριάζουν μεταξύ τους περισσότερο;
#5 Εγώ πάλι διαβάζοντας την ερώτηση μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι ο γράφων είναι στη θέση αυτού που θέλει να χωρίσει από μακροχρόνια σχέση για κάποιον άλλον με τον οποίον το μέλλον είναι αβέβαιο και αναρωτιέται αν αξίζει ή όχι. Η απάντηση της Α, μπα ισχύει βέβαια και σε αυτήν την περίπτωση, απλά έχει πλάκα το πως ο καθένας βγάζει τα δικά του συμπεράσματά από το ίδιο κείμενο. Ίσως έχει να κάνει όντως με αυτό που έχουμε ζήσει/δει, όπως λέει και στην #1.
Κάθε φορά που διαβάζω τις απαντήσεις σε ερωτήσεις που έχουν φράσεις τύπου "χρειάζομαι-άμεσα-τη-βοήθειά-σου" σκέφτομαι τη φάτσα αυτών που έστειλαν πριν από 6 μήνες το μήνυμα και πήραν σήμερα την απάντηση!Πόσοι θα έχουν ήδη χωρίσει, η κοπέλα από την #4 μπορεί και να έχει μετακομίσει με το παιδί ή να τον έχει ξεχάσεις παντελώς..Ταξίδι στο παρελθόν!!
#3 Αγαπητή εξαδέλφη το θέμα της "ισότητας" είναι πολύ πιο πολύπλοκό από την υπέραπλούστευση που δίνει η πολιτικοί και οι διάφοροι αριστεροί-δεξιοί σκεπτικιστές. Για να προσπαθήσεις να το ξεδιαλύνεις πρέπει να ορίσεις στο μυαλό σου τι ακριβώς είναι ισότητα και πώς μπορεί να επιτευχθεί. Μιλάμε για ταξική ισότητα (που ώς ένα σημείο υπάρχει μιας και η πλειοψηφία του κόσμου βρίσκεται στην λεγόμενη μικρομεσαία τάξη), φυλετική ισότητα (που επίσης υπάρχει έως ένα βαθμό), οικονομική; Η λεγόμενη ισότητα δεν είναι πάντα δίκαιη αν το δεις από μια διαφορετική σκοπιά, διότι αν βρίσκεσαι από κάτω προφανώς και θέλεις να έρθουν όλοι στο επίπεδο σου αλλά αν βρίσκεσαι από πάνω πως θα σου φαινόταν ένας υποβιβασμός (πχ αν εχεις πτυχίο και μεταπτυχιακό θα δεχόσουν να παίρνεις τα ίδια με τον ανειδίκευτο εργάτη;). Σκέψου ότι όσο οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί μεταξύ τους πάντα θα δημιουργούνται θέματα μή-ισότητας. Σωστό ή λάθος δεν το ξέρω, απλά θεωρώ ότι είναι ανθρώπινη φύση.
Υπαρχει ταξική ισότητα;;; Η πλειοψηφία ανήκει στη μικρομεσαία τάξη;;; Υπάρχει φυλετική ισότητα;;; Οταν είσαι από κάτω, θες να έρθουν όλοι στο επίπεδό σου;;; 'Ανθρώπινη φύση';;;Διαφωνώ τόσο πολύ με όλα αυτά κι έχω τόσα πολλά στοιχεία να παραθέσω για να αποδείξω ότι δεν ισχύουν, που αν τα έγραφα ολα, δε θα ήταν σχόλιο στο α,μπα, θα ήτανε βιβλίο (ή μήπως Μανιφέστο; ;)
Όπως είπα και πρίν το θέμα είναι πολύ μεγάλο και πολύπλοκο για να το απλουστεύουμε με γενικεύσεις αλλά παρόλα αυτά θα ήθελα να μου παραθέσεις μερικά από τα παραδείγματα που έχεις και ειδικότερα σε ποιό ακριβώς σημείο διαφωνείς, νομίζω ότι θα είχε ενδιαφέρον.
Όταν μιλάμε για "ισότητα" εδώ στη Γη, (στους άλλους πλανητες δεν ξέρω τι κάνουνε, δεν έχω πάει) μιλάμε για ισότητα απέναντι στο νόμο, ο οποίος νόμος ιδανικά πρέπει να διασφαλίζει τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα (θα τα βρεις στο site της διεθνούς αμνηστίας αν ενδιαφέρεσαι) συν να διακανονίζει τις ιδιαίτερες περιπτώσεις, διότι κάθε άνθρωπος είναι περίπτωση από μόνος του. Το να έχω φιλοσοφικά την άποψη ότι, δεν ξέρω, οι έξυπνοι με μεταπτυχιακά είναι ανώτεροι από τους χαζούς χωρίς μόρφωση, οι λευκοί ανώτεροί από τους μαύρους, γιατί,-όταν-εμεις-χτίζαμε-την-ακρόπολη-αυτοί-ξεφλουδίζανε-μπανάνες, μπορεί να είναι αξιόμεμπτο ή να χρίζει συζήτησης, όμως δεν είναι, και δεν θα έπρεπε να είναι σταθερά που χαρακτηρίζει τη νομική ισότητα της κοινωνίας μας, και το πώς αυτή εφαρμόζεται. Σε αυτή νομίζω αναφέρεται και η ερωτούσα, και τον τρόπο που καταλήγει να διαστρέφεται στην καθημερινότητα. Από τη στιγμή που δεν είμαστε ίδιοι, είναι αδύνατον να είμαστε και ίσοι, από τα μικρότερα (π.χ στο ύψος μας) ως τα μεγαλύτερα (π.χ πώς μας αντιμετωπίζει η κοινωνία αναλόγως του φύλου). Για αυτό λέμε ότι έχουμε ίσο δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, το σεβασμό και το γήινο πλούτο, άσχετα με το προσωπικό, φυλετικό η κοινωνικό μας καλούπι, και ότι αυτό *ειναι* η ισότητα. Θεωρητικά πάντα. Πρακτικά, υπάρχουν διάφοροι παράγοντες, από τα κοινωνικά αρχέτυπα, τα διεθνή συμφέροντα, τις προσωπικές μας ικανότητες, τον τρόπο που μεγαλώσαμε, τις υποκειμενικές αντιπάθειες και συμπαθειες του καθενός, για τους οποίους η ισότητα "πάσχει".Όμως από αυτό, μέχρι την άρρωστη σύνδεση του: Μα όχι, είμαι ανώτερος από τον δίπλα, γιατί, κοίτα, έχω δύο μεταπτυχιακά και πληρώνομαι περισσότερο, άσε που αυτός είναι και μετανάστης, κάτι απέχει, και αν η κοπέλα, όπως υποψιάζομαι-δεν είναι δα και σπάνιο φαινόμενο- βλέπει δίπλα της κάτι τέτοιο, είναι πολύ ανθρώπινο να στεναχωριέται.
Η ισότητα κατά τη γνώμη μου πάσχει ακριβώς από τη στιγμή που θα την αντιμετωπίσουμε ως ίσο δικαίωμα πρόσβασης στο ο,τιδήποτε ή ως νομική κατασκευή. Ιδανικά ισότητα θα σήμαινε ότι αν ήμασταν 10 άνθρωποι με τις ίδιες ακριβώς ανάγκες, που έχουν να μοιράσουν 10 μήλα, ο καθένας θα πάρει από ένα και θα έχουμε ένα ακριβώς ισοδύναμο αποτέλεσμα. Ίσο δικαίωμα πρόσβασης στα μήλα, σημαίνει ότι μπορούμε να τρέξουμε όλοι μέχρι τη μηλιά, και ο καθένας θα πάρει ό,τι προλάβει. Αν τώρα ένας τρέχει με κομμένο πόδι, πού είναι η ισότητα;Γι' αυτό η ισότητα είναι ζήτημα κυρίως πολιτικό, και πώς την αντιλαμβάνεται κάθε ρεύμα σκέψης (αυτό βέβαια αποτυπώνεται κάποτε σε νόμο, αλλά ο νόμος δεν μπορεί να σου κάνει πολλά αν μια συγκεκριμένη αντίληψη για την ισότητα δεν εμπεδωθεί σε μια κοινωνία, άρα ξαναγυρνάμε στην πολιτική). Η "φυσική" μας κατάσταση είναι, βεβαίως, η ανισότητα (γιατί είμαστε ψηλοί/κοντοί, όμορφοι/ασχημοι, δυνατοί/αδύναμοι κ.ο.κ.). Αλλά η "φυσική" μας κατάσταση είναι και πολλά άλλα πράγματα που δείχνουμε να έχουμε ξεπεράσει ως κοινωνίες, ας ξεπεράσουμε λοιπόν κάποτε και την ανισότητα στην πράξη.