Στο σημερινό ‘Α, μπα’: απάνθρωπος κατάλογος

Στο σημερινό ‘Α, μπα’: απάνθρωπος κατάλογος Facebook Twitter
29


________________
1.

Αυτός ο Justin Bieber, διάβαζα, όλο κάνει parties και ενοχλεί, λέει, τους γείτονες που καλούν κάθε φορά τους αστυνομικούς μέχρι και 6 φορές το βράδυ. Επειδή αυτό γίνεται όχι μία στο τόσο, αλλά συνέχεια, και φαντάζομαι είναι ενοχλητικό και για τον ίδιο, κι έχει κι άλλα προβλήματα με το νόμο οπότε δε θα θέλει να προκαλεί κι άλλο, δεν μπορεί να αγοράζει σπίτια που να έχουν και τεράστιο κήπο τριγύρω από condos και ρετιρέ σε πολυκατοικίες ή σπίτια με μικρό-σχετικά με τις ανάγκες του- κήπο;

Έριξα πολύ το επίπεδο της στήλης,ε;!..Συγνώμη

Το ποιο;

________________
2.


γεια σου,
θελω να ζησω στη ΝΥ, ποσο δυσκολο πιστευεις ειναι? διαβαζω οτι ζεις στις ΗΠΑ- ηθοποιος


Εξαρτάται από τα λεφτά, τις διασυνδέσεις, τους τυχόν συγγενείς εδώ, τις ικανότητες και τις σπουδές σου.


________________
3.


Αγαπητή Α μπα,
Τι κάνεις όταν αντιλαμβάνεσαι ότι ξεκινώντας κάποια στιγμή από μία εσώτερη, σχεδόν ασυνείδητη ανάγκη αυτοπροστασίας, συστηματικά και κατ' εξακολούιθηση "δούλεψες" (μπααα, το αντίθετο, παραιτήθηκες από κάθε προσπάθεια!??) για να φτάσεις τη ζωή σου σ'ένα τέλμα; Όταν την οδήγησες στη "μη ζωή"; Και δεν είσαι 20, είσαι 29.
Υγεία υπάρχει, είναι το βασικό. Το υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας συχνά μαζί με εικόνες αληθινής μαυρίλας (τα παιδιά στη Γάζα!) ...αλλά όταν αναρωτιέσαι τι άλλο έχεις...?!?! Τι να γίνει τώρα; Ξεκινάς από το μηδέν; Αλλάζεις χώρα; Ήπειρο; Τελικά, ξεκινάς πιστεύοντας στο "Θέληση είναι εκείνο που σε υποχρεώνει να νικάς, όταν η λογική σου λέει ότι έχασες...";;; Σ'ευχαριστώ για αυτό που έχεις δημιουργήσει!!- Χοπ

Όπως και μόνος/η σου είπες, το τι είναι τέλμα είναι πολύ σχετικό, και το δικό σου μηδέν για κάποιον άλλον μπορεί να είναι όλη η πλάση. Επειδή δεν γράφεις ποιο είναι το τέλμα σου και τα γράφεις έτσι ποιητικά, πιστεύω ότι μιλάς για κανέναν χωρισμό και για καμιά απόλυση, τις πιο συχνές απώλειες στην ανθρώπινη ζωή για τους πάρα πολύ τυχερούς. Για πες μου αν έκανα λάθος.

________________
4.


Και χώρισα λοιπόν, μετά από 20 χρόνια προβληματικού γάμου. Έφυγα κουβαλώντας όλες τις αναμενόμενες συναισθηματικές "αποσκευές" συμπεριλαμβανομένων και παιδιών, ευτυχώς μεγάλων.... Και να'μαι τώρα να αναζητώ το εξής απλό: ένα σύντροφο να περνάμε καλά μαζί να νοιαζόμαστε ο ένας τον άλλον (καλά ξέρω πως δεν είναι απλό). Δεν περίμενα όμως πως ακόμα και συνομήλικοι άντρες, χωρισμένοι θα θεωρούσαν πρόβλημα την ηλικία μου (40+) ή τα παιδιά μου... Δεν με ενδιαφέρουν όπως καταλαβαίνεις άλλες προοπτικές (γάμοι, παιδιά κλπ) και πίστευα πως δεν μπορεί, θα υπάρχουν και άντρες που θα επιθυμούν το ίδιο. Είμαι εμφανίσιμη, έχω ενδιαφέροντα, παρέες, δέχομαι προτάσεις, δεν είμαι ανυπόμονη αλλά τι στο καλό κάνω λάθος? Δεν ζητάω πολλά.... ή μήπως όχι?- μήπως

Δεν το περίμενες; Κακώς. Δεν έγινε πιο ισότιμη η κοινωνία μας όσο ήσουν παντρεμένη, δυστυχώς... Οι άντρες και οι γυναίκες εξακολουθούν να έχουν διαφορετικά – άνισα - προνόμια.


Το «δέχομαι προτάσεις» με μπέρδεψε όμως. Ρωτάς πώς γίνεται να μην βρίσκεις, ή πώς γίνεται να μην βρίσκεις κάποιον του γούστου σου; Γιατί αν ρωτάς το δεύτερο, αυτό που κάνεις λάθος είναι ότι είσαι ανυπόμονη και ότι δεν έχεις καταλάβει ότι ζητάς πολλά. Αν είσαι εμφανίσιμη, έχεις ενδιαφέροντα και παρέες, δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο.

________________
5.


Είναι απάνθρωπο να δουλεύουν οι άνθρωποι 10 ώρες τη μέρα σε ένα γραφείο μπροστά σε ένα κομπιούτερ και να κάνουν 1 ώρα να πάνε και μία ώρα να γυρίσουν και να μην τους μένει ενέργεια να κάνουν άλλα ωραία πράγματα στην καθημερινότητά τους ..... ή μου φαίνεται;

Σε διαβάζουμε με μια συνάδελφό μου κάθε μέρα. Είσαι υπέροχη σ'αυτό που κάνεις!- to the point/στο δια ταύτα

Δε σου φαίνεται, αλλά στον κατάλογο με τα απάνθρωπα που γίνονται είναι λίγο πιο πάνω από το «έχω Μερέντα αλλά δεν έχω ψωμί». Σας ευχαριστώ πολύ!

________________
6.


Αγαπημένη μου Α μπα...

Χθές διάβασα την εξομολόγηση μιας κοπέλας που σε κάποιο βαθμό μου θύμισε την δική μου ιστορία. Πρόκειται για μια κοπέλα που έχει πρόβλημα με την πεθερά της... Και επειδή αυτό που διάβασα μου πάτησε τον κάλο είπα να σου πω τη δική μου ιστορία και να ζητήσω τη γνώμη σου επειδή μου αρέσει που λες τα πράγματα λογικά και ξεκάθαρα. Μένουμε με τον καλό μου περίπου 8 μήνες στο ίδιο σπίτι. Και οι δικοί του μένουν κοντά μας- στην ίδια γειτονιά. Συμπαθώ πολύ τους δικούς του γενικά και μου αρέσει η παρέα τους. Όμως η μαμά του θέλει εγγονάκι.... Εγώ είμαι αρκετά νέα ακόμα και δεν θέλω κάτι τέτοιο για μένα. Το αγόρι μου δεν φαίνεται γενικά να έχει πρόβλημα με το θέμα "γάμος" αλλα δεν δείχνει να τρελαίνεται κιόλας. Για την ώρα τα πάμε πολύ καλά και νομίζω οτι αυτό είνα που βλέπει η μαμά του και μας θέλει μαζί. Και όλο αυτό με κάνει χαρούμενη απο τη μια αλλα απο την άλλη δεν αισθάνομαι ακόμα πολύ άνετα μαζί της. Δεν είμαι ακόμη αξοικιωμένη με το θέμα " η οικογένεια του συντρόφου μου " . Και επειδή έχουμε και αρκετά χρόνια διαφορά ηλικίας με αγχώνει πολύ που η μαμά του με βλέπει σαν μέλλουσα νυφούλα... Όμως εγώ αυτό το φοβάμαι. Δεν με απασχόλησαν ποτέ ο γάμος και τα παιδιά και βλέπω φίλες μου που απο τα 24 τους ξέρουν πως θέλουν κάποια στιγμή να γίνουν μαμάδες και αυτό με κάνει να σκέφτομαι μήπως το βιολογικό μου ρολόι δεν χτυπήσει ποτέ... Και όλο αυτό με αγχώνει γιατί με κάνει να αισθάνομαι ενοχές οτι θα απογοητεύσω την μαμά του αγοριού μου και επειδή δεν την γνωρίζω πολύ καλά ακόμα, φοβάμαι για την αντίδραση της... Δεν ξέρω τι θα ήταν σωστό να κάνω - με επηρεάζει λίγο αρνητικά αυτή η φάση... Αγαπάω πολύ το αγόρι μου και αγχώνομαι μήπως γίνει καμιά στραβή .... Τι θα με συμβούλευες να κάνω...;
Λουίζα

Μα στο όνομα του Μακαρονοτέρατος του Μεγαλοπρεπούς, ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα;


Νομίζεις ότι είσαι η πρωταγωνίστρια κάποιου δράματος; Η γυναίκα αυτή θα σου φέρεται καλά όσο δεν παραπονιέται για σένα ο γιος της. Αν φύγεις από τη ζωή του θα σε ξεχάσει μέσα στο επόμενο δευτερόλεπτο. Και ακριβώς αυτό οφείλουν να κάνουν οι μάνες.

________________
7.


Αγαπημένη Α,μπα...Είμαι πολύ μπερδεμένη !Πως γίνεται να είμαι ειλικρινής σε κάθε άσχετο, η σε άτομα που δεν με ενδιαφέρουν, και στο μόνο άτομο που έχει σημαδέψει την ζωή μου εδώ και 13 χρόνια(είμαι 27 ετών), να το παίζω αδιάφορη, δήθεν και φαινομενικά να δείχνω ότι δεν μου καίγεται καρφί? Φοβάμαι μη στο τέλος δεν έχω χρόνο να του πω όσα νιώθω και όσα θέλω να του πω! Υ.Γ Νομίζω θα εξιλεωθεί μετά από τόσα χρόνια και εκείνος αν του ανοίξω τα χαρτιά μου..Η ερώτησή μου είναι, τι περιμένω και δεν πάω να τον βρω?! Περιμένω με ανυπομονησία κάποια σκέψη σου! Σε φιλώ!!- Μπερδεμένη-Τέρμα

Επειδή αν χάσεις την Μεγάλη Ιδέα του Τέλειου Πλάσματος που υπάρχει πάντα στην άκρη του μυαλού σου για να σε παρηγορεί δεν θα ξέρεις πώς να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα.

29

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
#3 Η απογοήτευση είναι κατανοητή και αναμενόμενη μετά από απώλειες, δυστυχίες, άσχημες εκβάσεις, αποτυχημένα σχέδια, εσφαλμένες αποφάσεις, ατυχίες κλπ. Αλλά μην την αφήνεις να σε τραβάει πίσω. Κράτα αυτά που σου προσφέρει η εμπειρία που απέκτησες και ξεκίνα όπως νομίζεις. Από το μηδέν; Από το μηδέν. Από όπου είσαι, τέλος πάντων, και ό, τι μπορείς τώρα να κάνεις. Μετά το μηδέν, επόμενο βήμα είναι το ένα, έπειτα το δύο... και πάει λέγοντας, και βλέποντας. Αυτή τη φορά θα το προσπαθήσεις, θα το προσεγγίσεις και θα το δεις αλλιώς, με όσα διαθέτεις και με τα μέσα (τα όποια και τα όσα - πολλά, λίγα ή ελάχιστα) που βρίσκονται αυτή τη φορά στην ευχέρειά σου. Αν σε βοηθάει, σκέψου ότι τώρα θα ζήσεις μια δεύτερη διαφορετική ζωή, με άλλα μάτια, καινούργια θέματα, ρόλους, σημασίες, προτεραιότητες που πιθανότατα θα διέπεται από άλλα καλά και άλλα κακά από όσα έχεις γνωρίσει. Μην το βάζεις κάτω. Αν κοιτάς μπροστά και βρεις νόημα, θα δεις ότι έχει και κάποια θετικά το τίποτα. Μπες σε κίνηση (εσωτερική και εξωτερική) και θα έχεις εσένα - αρχικά. Θέσε έναν στόχο για αρχή και ξεκίνα.Να στο θέσω αλλιώς. Aν ήσουν τώρα (όχι αν γύριζες το χρόνο πίσω) είκοσι και όχι εικοσιεννιά, γνωρίζοντας αυτά που γνωρίζεις και στεκόμενη εκεί που στέκεσαι, και είχες ακριβώς όλα τα ίδια δεδομένα που υπάρχουν μπροστά σου αυτή τη στιγμή, τί (διαφορετικό;) θα έκανες; AΥΤΟ να κάνεις και τώρα. Και πώς θα ένιωθες; ΑΥΤΟ είναι το σωστό spirit.
#6 Έχω παρατηρήσει ότι η κοινωνία μας συμπεριφέρεται ως εξής: Όταν είσαι μικρός, άγνωστοι και γνωστοί σε ρωτάνε τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις.Αργότερα αν πέρασες στις πανελλήνιες. Από το πρώτο έτος του πανεπιστημίου, πότε θα πάρεις πτυχίο.Όταν τελειώσεις,πότε θα βρεις δουλειά.Μόλις βρεις δουλειά, πότε θα παντρευτείς.Όταν παντρευτείς, πότε θα κάνεις παιδιά.Και όταν χωρίσεις (μη κακό), οι ίδιοι άνθρωποι λυπούνται (και καλά) περισσότερο από σένα.Συμπέρασμα,ζήσε όπως γουστάρεις και όχι όπως σου επιβάλλει ο καθένας.Το παιδί είναι ευθύνη δεν είναι παραγγελία του κάθε άσχετου.Αν συνεχίσει η κατάσταση αυτή να σε δυσαρεστεί, εξήγησε στον σύντροφό σου τι νιώθεις εκφράζοντάς το με τα τόσο όμορφα λόγια που μας το περιέγραψες και εδώ.
#5 Είναι απάνθρωπο. Το γεγονός ότι είναι χαμηλά στη λίστα δεν καθιστά το πρόβλημα αμελητέο. Και οπωσδήποτε η σκέψη "δεν εχω ουτε 1 ώρα να κανω κάτι που μου αρέσει, αλλά είδα εναν κύριο σήμερα που δεν είχε να φάει, αρα πρέπει να πω κι ευχαριστώ" δεν βοηθάει στο να νοιώσεις καλύτερα (μάλλον χειρότερα). Γι'αυτό προτείνω βελτίωση των συνθηκών εργασίας, όσο είναι δυνατόν και αν είναι δυνατόν. (Είναι το πιο δύσκολο, αλλά αν είναι επιτεύξιμο έχει πολλη αποτελεσματικότητα στην αύξηση ευτυχίας ) αν δεν ειναι δυνατόν, ας είναι.. 2ο προγραμματισμός. Ειναί πολύ απίθανο να κάνεις πράγματα που σε ευχαριστούν αν περιμένεις πότε θα είσαι ξεκούραστος, ενώ αν σκέφτεις π.χ. θέλω να δω αυτήν την παράσταση ή να βγω με τους φίλους μου ή ό,τι αλλο και το οργανώσεις για την επόμενη βδομάδα είναι πιο πιθανό να το κάνεις. 3ο μικρές πινελιές ευχαρίστησης. Για παράδειγμα λουλούδια στο σπίτι, πιο νόστιμο φαγητό, ωραία μουσική στο δρόμο για τη δουλειά ("θεωρία" της ελάχιστης ευτυχίας).
#4 - Θυμήθηκα κάτι που είχε πει μια ηλικιωμένη σε μια 40χρονη που χήρεψε με ανήλικα παιδιά: Βάλε τα παιδιά στο ορφανοτροφείο και ξαναφτιάξε την ζωή σου. Την θεωρούσαν την σαλεμένη του χωριού, αλλά από κάτι τέτοιες μαθαίνεις την σκληρή αλήθεια (όσον αφορά τους άνδρες).
#4 Eμένα πάντως ανυπόμονη μου μοιάζεις ως πρώτη εντύπωση. Αλλά, πάλι, δεν αναφέρεις πόσο χρόνο είσαι ελεύθερη και εις αναζήτησιν... Αν αυτό το διάστημα είναι μεγάλο (πάνω από τέσσερα-πέντε χρόνια) κι εσύ, ενώ γνωρίζεις κόσμο (γιατί αν δε γνωρίζεις, δε βγαίνεις, δεν αλληλεπιδράς με καινούργια άτομα μην αναρωτιέσαι - αυτό μάλλον φταίει), δεν έχεις βρει κανέναν που να ενδιαφέρθηκε, σκέψου μήπως δε δείχνεις διαθέσιμη ή μήπως δείχνεις παραπάνω διαθέσιμη από όσο μπορεί να είναι ελκυστικό.Πάντως, γενικότερα, ό, τι και να συμβαίνει, να έχεις υπόψιν σου αυτό που έγραψες και μόνη : δεν είναι απλό να βρεις σύντροφο - ειδικά όσο μεγαλώνεις, για πολύ περισσότερους λόγους από αυτούς που αναφέρεις. Ωστόσο, αν είσαι χαλαρή σ' αυτά και δεν τον ψάχνεις είναι πιο εύκολο.#6 Όλα αυτά επειδή η ΙΣΩΣ μέλλουσα πεθερά σου θέλει εγγόνι; Σκέψου να ήθελε και παραπάνω από ένα δηλαδή..., θα είχες καταρρεύσει. Γιατί τέτοια πρεμούρα με τις επιθυμίες της ΙΣΩΣ μέλλουσας πεθεράς δεν έχω καταλάβει. Σας πιέζει; Κι αν ναι, πώς; Σας έχει βάλει χρονοδιάγραμμα που αν δεν το τηρήσετε θα σταματήσει να σας φτιάχνει παραδοσιακούς λαχανοντολμάδες; Θα ζητήσει πίσω, για ψυχική οδύνη, το σεμεδάκι που σας χάρισε; Θα σε κατηγορήσει για στέρφα και θα το διαδώσει μέσω internet; Θα σας κρατάει μούτρα για ένα χρόνο; Θα κρατήσει τη μύτη της μέχρι να σκάσει; Ειλικρινά, wtf;;!Άσ' την να πλέκει ζιπουνάκια κι εσύ ζήσε τη ζωή σου χωρίς άγχη για τις επιθυμίες άλλων. Δικές τους είναι, άσ' τους να βρουν μόνοι τους την άκρη.Kαι, στην τελική, αν η μίρλα γίνει ανυπόφορη, άρχισε να την αραιώνεις σταδιακά - μπορεί να πάρει το μήνυμα.#7 Aκριβώς επειδή σημάδεψε έτσι (μες στη φαινομενική αδιαφορία σου) τη ζωή σου - και μάλλον θετικά. Αλλιώς, δεν ξέρεις αν θα τη σημάδευε και πώς. Αυτό υποθέτω σου λέει η Α, μπα. Σωστή άποψη.Για να το προεκτείνω λίγο, εγώ πιστεύω ότι αν δεν κάνουμε κάτι, αν δηλαδή δεν το προσπαθούμε, είναι επειδή βαθιά μέσα μας δεν γνωρίζουμε ακόμα με βεβαιότηταν αν το θέλουμε/αν είμαστε έτοιμοι γι' αυτό. Ή αν το θέλουμε με τους όρους της προσπάθειας ή της ενέργειας που υπολογίζουμε ότι αυτή (θα) έχει και με το τίμημα με το οποίο θα μπορούσε να μας προσφερθεί/να το κερδίσουμε τη δεδομένη στιγμή και με τις παρούσες συνθήκες. Ή επειδή απλά, λόγω καλής αυτογνωσίας, μας καθίσταται διαυγές πως, οτιδήποτε κι αν κάνουμε, εκεί δε θα επιτύχουμε.Εν ολίγοις, δεν είναι τυχαίο που δεν το έχεις βάλει σκοπό πιστεύω.
#6 Aυτό που λες α-μπα, ότι οι 'πεθερές' ξεχνάνε τις πρώην των παιδιών τους στο επόμενο δευτερόλεπτο δεν ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις. Μια γνωστή μας, όταν χώρισε ο γιός της από σχέση ετών, εκλαίγε (κι αυτή) για ημέρες ολόκληρες. Άνθρωποι είναι κι αυτές και δένονται, όχι στυγνές υπολογίστριες (της ευτυχίας των παιδιών τους).
Η μητέρα του πρώην μου έκλαιγε για χρόνια μετά το χωρισμό μας και κυρίως όποτε με έβλεπε.Με υπεραγαπούσε και εγώ το ίδιο.Τώρα,πέντε χρόνια μετά, αν την πάρω τηλέφωνο ξέρω πως μόλις το κλείσουμε θα αρχίσει πάλι να κλαίει.
είπα αν την πάρω τηλέφωνο δεν είπα ότι την παίρνω,δεν ειμαι κανενα τερας αναισθησιας!και ουτε την επαιρνα ποτε τηλεφωνο,μεναμε σε χωριο και σχεδον απεναντι τα σπιτια μας οποτε οι συναντησεις ηταν αναμενομενες.και όχι δεν έχει σταματήσει να στεναχωριέται που χωρίσαμε.και ελπιζω να χαιρεται με τις επιλογες του γιου της γιατι την κοπελα που ειχε μετα απο μενα δεν ηθελε ουτε να τη βλεπει.
Εντάξει, καλώς ήρθες στον αληθινό κόσμο. Ο εικοσάχρονος εγκλεισμός σου σε έναν προβληματικό γάμο είχε ως παράπλευρο αποτέλεσμα να σε 'προστατέψει' από την πραγματικότητα, η οποία είναι ότι στην ελληνική τουλάχιστον κοινωνία η ερωτική αξία μιας γυναίκας, από μαι ηλικία και μετά, μειώνεται όσο αυξάνονται τα χρόνια της πάνω στο πλανήτη γη. Αν τυχόν έχει και παιδιά από άλλον άντρα η μείωση αυτή αυξάνεται. (Προφανώς παντρεύτηκες περίπου είκοσι χρονών και τα είκοσι χρόνια γάμου σε απέκοψαν από το γίγνεσθαι των ερωτικών σχέσεων. Εξ ου και η απορία σου η οποία βασίζεται στην απειρία ζωής. Λογικό.). Το θέμα όμως είναι ότι δυστυχώς και οι γυναίκες, ως μέλη αυτής της κοινωνίας έχουν ενδοβάλλει αυτή την ματιά. Για να στο αντιστρέψω, αντί να χαίρεσαι που απελευθερώθηκες από μια εικοσάχρονη δυστυχία, να χαίρεσαι την ελευθερία που απέκτησες έστω και καθυστερημένα στα 40+ και να ζεις την ζωή ως το μεδούλι, να χαίρεσαι τους φίλους σου, τα παιδιά σου, να βγαίνεις βόλτες να πηγαίνεις όπου θέλεις, κάθεσαι και μεμψιμοιρείς γιατί στα 40+ δε βρίσκεις σύντροφο. Πάντως για να σε ενθαρρύνω ξέρω αρκετές γυναίκες που στα 40+ με παιδιά βρήκαν σύντροφο και είναι μια χαρά.
Συμφωνώ σε όλα εκτός από το εξής: Δεν είναι λογικό μέσα σε όλα που θέλει να χαρεί μετά από ένα αποτυχημένο γάμο να συμπεριλαμβάνεται και ένας σύντροφος? Δεν είναι αυτό κομμάτι του να χαίρεσαι τη ζωή? Εξάλλου δε ζητάει και γάμους κλπ......
γεια σου Σουβλιτσα! εννοειται, εχεις δικιο οτι ειναι λογικο να αναζητουμε και εναν καλο συντροφο. Αν ομως καταφερουμε να εχουμε μια οσο το δυνατο γεματη ζωη, ολα θα ερθουν σιγα σιγα...
Γεια σου Allure, επί της ουσίας δεν διαφωνούμε σε κάτι απλά επεσήμανα πως και το να θέλει σύντροφο είναι εξ ίσου σημαντικό και θεμιτό. Άσε που απ'οτι λέει έχει αρκετά γεμάτη ζωή.
13 χρονια πως αντεξες και δεν είπες τιποτα;;; Δεν σε έχει φθειρει ψυχολογικα αυτο το πραμα; Εγω θα είχα πεθανει! O λογος που σε καιει 13 χρονια είναι επειδη δεν του μιλησες! Οταν αλληλεπιδρας με τον αλλον (στο πλαισιο που σε ενδιαφερει) βλεπεις το πραγματικο του προσωπο σε αυτον τον τομεα και τον απομυθοποιείς. Πολλες φορες αυτο που ανακαλυπτεις δεν σ'αρεσει και ειναι πιο εύκολο να το ξεπεράσεις. Ξεκαθαρισε το για να μην χανεις αλλον χρονο απο την ζωη σου....
Αν κατάλαβα καλά η ερωτούσα του #4 προβληματίζεται γιατί όποιες προτάσεις της έχουν έρθει στα πόδια της είναι από άντρες που τελικά λακίζουν (είτε όταν μαθαίνουν πως έχει παιδιά, είτε δεν προχωράνε το θέμα παρακάτω επειδή θέλουν μια μικρούλα) και αναρρωτιέται αν κάνει αυτή κάτι λάθος. Όχι αγαπημένη, δεν κάνεις κάτι λάθος. Ίσα ίσα μια χαρά γυναίκα είσαι, με τις παρέες σου και με τη ζωη σου. Αν όντως δεν είσαι ανυπόμονη τότε η συμπεριφορά που εισπράττεις δεν έχει να κάνει μ'εσένα αλλά με φοβίες και στερεότυπα που υπάρχουν μέσα στα κεφάλια των αντρών (ανάλογα με τον εκάστοτε χαρακτήρα και τις όποιες προσλαμβάνουσες έχει). Αυτό που θα συμβούλευα εγώ είναι να κοιτάς σε όλες τις ηλικίες. Ποτέ δεν ξέρεις.
#3 Μπα εμένα μου κάνει για χρόνια ανεργία χωρίς προοπτικές ή για δουλειά που την κάνεις για να ζήσεις αλλά μισείς τη ζωή σου. Επίσης συνήθη προβλήματα, δυστυχώς.#4 Μήπως εννοεί "δέχομαι προτάσεις αλλά μετά όταν ακούνε για την ηλικία μου ή/και τα παιδιά την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια";Γιατί συμβαίνει. Όχι πως γι' αυτό μπορεί να κάνει κάτι, απλώς για το θέμα του μπερδέματος.
#7εισαι 27.απο τα 14 σκεφτεσαι καποιον με εμμονη και συζητας να τον βρεις για να του αποκαλυφθεις και να τον 'εξιλεωσεις" κι εκεινον απο τα βασανα και τις (επισης κρυφες υποθετω) σκεψεις του για σενα, που επισης "εχει" επι 13 χρονια...περισσοτερο stalker εχω στο μυαλο μου, παρα εξιδανικευση.σκεψου σοβαρα να επισκεφθεις ψυχοθεραπευτη αντι για το αντικειμενο του ποθου σου..
#5οχι, αν κανουν μια δουλεια που τους αρεσει.δοκιμασε να βρεις τις κλισεις σου, να σπουδασεις, να κανεις κατι που αγαπας και να βρεις καποια αλλη δουλεια .μην παραιτηθεις πριν κανεις ολα τα παραπανω ομως, δεν ειναι καταλληλη εποχη..
αγαπητη Franny, επετρεψε μου να διαφωνισω μαζι σου. Η δουλεια, οσο και αν την αγαπαμε, ειναι μια δουλεια.Οσο και να μας καλυπτει, τη μια μερα υπαρχει, την αλλη μπορει οχι.Πρεπει να υπαρχει χρονος να κανουμε και αλλα πραγματα, να δουμε τους φιλους μας, να διαβασουμε ενα βιβλιο τελος παντων. αυτο που λεμε στο χωριο μου..get a life!!!
#4κι εμενα με μπερδεψε το "δεχομαι προτασεις"..προφανως η δεν εισαι του γουστου τους, η δεν ειναι του γουστου σου εν τελει (σε μια δευτερη αναγνωση)...το οτι ειστε συνομηλικοι η και οι δυο χωρισμενοι (απ οτι καταλαβα) δεν σημαινει οτι θελετε τα ιδια απο την ζωη σας πλεον.. μπορει ο αλλος 40+ χωρισμενος να θελει να ζησει εντονα πλεον (μετα τον αποτυχημενο η τελειωμενο γαμο), μπορει να θελει να ζησει ανεμελα, οποτε δεν του αρεσει το οτι υπαρχουν παιδια, μπορει να θελει να κανει παιδια ... μπορει να θελει μια γυναικα σε αλλη φαση ζωης..η μια ΑΛΛΗ γυναικα και οχι εσενα.δεν ειναι και τοσο απλο πραγμα να βρεθει ενας ταιριαστος συντροφος...
Γέλασα, Μάνα, αλλά σκέφτηκα επίσης ότι μπα, η Σκάρλετ ως ηρωίδα ήξερε τί ήθελε ή τουλάχιστον νόμιζε πως ήξερε, ώσπου στο τέλος συνειδητοποιεί το μέγεθος της πλάνης της και κάνοντας μια θεαματική μεταβολή, προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Ωστόσο, ενδέχεται να βρεθεί ένα κοινό σημείο μεταξύ των δύο "ηρωίδων" και αυτό θα μπορούσε να είναι η απάντηση του λεγάμενου όταν επιτέλους η #7 αποφασίσει να του εξομολογηθεί τον έρωτά της:"Frankly my dear, I don't give a damn".Για να δούμε...θα υπάρξει feedback σ'αυτήν την ιστορία; :D