Στο σημερινό ‘Α, μπα’: όλα από εμένα κρέμονται

Στο σημερινό ‘Α, μπα’: όλα από εμένα κρέμονται Facebook Twitter
42


________________
1.

Είμαι εδώ και τρίαμιση χρόνια με το αγόρι μου. Είμαι ευχαριστιμένη απο την σχέση μου και ευτυχισμένη δίπλα του. Το ιδιο ισχύει και για αυτόν με βάση τα λεγόμενα του και τις πράξεις του. Γενικά είμαστε ενα πολυ αγαπημένο ζευγάρι, που αγαπιόμαστε βαθιά, είμαστε πολυ κοντά και περνάμε πολύ χρόνο μαζί γιατί μας αρέσει, όχι από ανάγκη. Έχουμε και οι δύο καλές δουλείες και αρκετά ενδιαφέροντα και χόμπυ. Με βάση τα τώρα δεδομένα, πιθανότατα η σχέση μας θα οδηγήσει σε κάτι σοβαρό μέσα στα επόμενα χρόνια. Όλα ακούγονται ιδανικά ως τώρα, αλλά.. Μένω σε ξένη χώρα εδώ και εξίμιση χρόνια. Δεν ήρθα σαν οικονομικός μετανάστης. Είχα τελειώσει τις βασικές σπουδές μου στην Ελλάδα και δουλευα ήδη τρία χρόνια, μέχρι που αποφάσισα να φύγω για μεταπτυχιακό έξω. Μετά το μεταπτυχιακό παρέμεινα για δουλεία, γιατί μου άρεσε και τα πράγματα είχαν αρχίσει να πηγαίνουν άσχημα στην Ελλάδα, αλλά κυρίως γιατί γνώρισα το αγόρι μου και ήθελα να ζήσω τον έρωτα μου. Μ'αυτά και με εκείνα έφτασα τα 31, ζω εξίμιση χρόνια σε αυτή τη χώρα και με το αγόρι μου δυναμώνουμε σαν ζευγάρι συνέχεια μέρα με τη μέρα. Αυτός είναι απο την χώρα που ζω τώρα, του αρέσει εδώ και δεν έχει σκοπό να μετακομίσει στην Ελλάδα, που είναι πανέμορφη αλλά δεν έχει καμία προοπτική καριέρας στον τομέα του, και δε μιλάει τη γλώσσα. Εμένα όμως μου έχει καρφωθεί το ζιζάνιο να επιστρέψω γιατί μου λείπουν πολλά και κυρίως ο τρόπος ζωής. Και είμαι σε ένα αδιέξοδο εδώ και καιρό γιατι απο τη μία σκέφτομαι πως αν γυρίσω τώρα δίνω μια κλωτσιά σε ότι έχω χτίσει εδώ (επαγγελματικά και προσωπικά) και πληγώνω και αυτόν και εμένα, και από την άλλη πως αν δεν γυρίσω τώρα δεν θα είμαι ποτέ απόλυτα χαρούμενη με τη ζωή μου εδώ. Γενικά έχω φτάσει να πιστεύω πως όποια απόφαση και να πάρω δεν θα είμαι ποτέ εκατό τα εκατό χαρούμενη, αλλά ίσως να φταίει και αυτή η μετέωρη φάση. Αν μ ερωτήσεις γιατί άρχισα αυτή την σχέση, ενώ στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχα το να γυρίσω, ειναι απλά γιατί δεν περίμενα να κρατίσει τόσο- αλλά κράτησε. Θα μου πεις γιατι τώρα? Γιατί πιστεύω πως όσο πιο νέα κάνω μια νέα αρχή κάπου (γιατί θα είναι νέα αρχή στην Ελλάδα μετά από τοσο καιρό) έχω μεγαλύτερες ευκαιρείες και πιθανότητες να στρώσω τη ζωή μου, να βρω δουλειά-ίσως στον τομέα μου, ίσως και άσχετη- , και να ξαναδεθώ με τους φίλους μου, και να περάσω χρόνο με την οικογένεια μου. Για καινούρια σχέση δεν μπορώ καν να το φανταστώ τώρα. Δεν περιμένω να μου πείς τι να κάνω, απλά θέλω να το μοιραστώ και να ακούσω μια ανεπηρέαστη άποψη.- Το μετέωρο βήμα του πελαργού

Αν πιστεύεις ότι ό,τι και να κάνεις δεν θα είσαι ποτέ απόλυτα ευχαριστημένη, το πρόβλημα σου είναι ακριβώς αυτό – και δε λύνεται με μετακομίσεις.

________________
2.


Γεια σου Α μπα μου,
εχω μεγαλο θεμα...χωρισα εδω και 3 μηνες με το αγορι μου μετα απο 2 χρονια σχεσης...με αγαπουσε πολυ κ εγω το ιδιο..αλλα καθε μερα ολη μερα μαζι φθειρει τον ερωτα i guess...κ εγω ειχα αρχισει να τον πρηζω με χαζα κ μου ζητησε να χωρισουμε..κ εγω το δεχθηκα γιατι εννοειται πως δεν μπορεις να κρατησεις τον αλλον αν δεν θελει να ειστε μαζι..αλλα το θεμα μου ειναι οτι ειμαστε συμφοιτητες κ ηταν εκτος απο αγορι μου (και ολη μου η ζωη) και ο καλυτερος μου φιλος. ειχαμε κανει τοσα ονειρα μαζι κ ειχαμε κ εχουμε κοινα ονειρα αλλα δεν ειμαστε μαζι..συνεχιζουμε να βρισκομαστε για καφεδες αλλα το θεμα μου ειναι οτι δεν θα ειμαστε ποτε ξανα μαζι..αλλα εγω τον αγαπω κ πιστευω οτι ειναι ο αντρας της ζωης μου..κ τωρα στεναχωριεμαι γιατι σκεφτομαι οτι ειχα την ευτυχια στα χερια μου κ εφυγε...δεν του εχω πει τιποτα αλλα το σκεφτομαι συχνα οτι αυτος ειναι ο ανθρωπος μου κ τωρα απλως ειναι καλος μου φιλος..κ προσευχομαι καθε βραδυ να ειμαστε ξανα μαζι..δεν μπορω να λειτουργησω ξεροντας οτι δεν ειμαστε μαζι..αφου τον αγαπω...η ερωτηση μου λοιπον ειναι πως θα συνεχισω τη ζωη μου χωρις εκεινον? θα προσποιουμαι οτι ειμαι καλα? αφου με εκεινον μονο ειμαι καλα. ολες αυτες οι ιδεες με πανικοβαλουν κ νιωθω απελπισια και μοναξια.

συγγνωμη για το τεραστιο μηνυμα..- broken heart

Όταν σου περάσει η απελπισία και η μοναξιά θα αναγκαστείς ελπίζω να παραδεχτείς ότι αν αγαπάς κι αγαπιέσαι (και μάλιστα πολύ) και κάνεις κοινά όνειρα (για όλη σου τη ζωή), δεν τα χαλάς επειδή βαρέθηκες.
Το «μα αφού τον αγαπώ» επιτρέπεται ως επιχείρημα μέχρι τα 23.

________________
3.


Αγαπητή Α, μπα,

κάθε φορά που είχα ένα πρόβλημα σκεφτόμουν να σου γράψω, αλλά έλεγα, κάτσε να λύσεις αυτό και της γράφεις στο επόμενο. Από τότε έχουν περάσει δυο χρόνια, μου φαίνονται για παραπάνω και τα προβλήματα που έχω τώρα δεν συγκρίνονται με αυτά που είχα τότε. Όποτε, όπως βλέπω αυτή η βαλίτσα τραβάει μακριά τελικά και έτσι δεν θα σου γράψω ποτέ γι' αυτά.
Λυπάμαι.- Κ

Μη λυπάσαι, έτσι και αλλιώς, κανένα πρόβλημα δε μπορώ να λύσω.

________________
4.


Η ώρα είναι 4.38 και αποφάσισα να σου γράψω γιατί νίωθω την ανάγκη να μοιραστώ το συναισθηματικό μου κενό, που μόνη μου προκάλεσα, μιας και δεν πρόκειται να το γεμίσω. Πριν από 7 χρόνια ακριβώς γνώρισα τον απόλυτο έρωτα και έμεινα μαζί του για 4 χρόνια. Εξελίχθηκε σε μεγάλη αγάπη, που τη νιώθω και τώρα κάθε στιγμή που περνάει και συνέβη μόνο τότε. Ξαφνικά στον 4ο χρόνο αποφάσισα πως δεν παέι άλλο, πως έχω βαρεθεί και πως δεν οδηγεί πουθενά. Γνώρισα έναν άλλο τύπο με τον οποίο είμαι ακόμα και σήμερα μαζί. Πριν ένα χρόνο, ενώ ήμουν ήδη με τη νέα μου σχέση ξανασυναντήθηκα με την παλιά μου ερωτοαγάπη ένα μεθυσμένο αμφίπλευρα βράδυ όπου ειπώθηκαν όμορφα πράγματα και από τους δυο. Εκείνος σαν και εμένα με το που χωρίσαμε αυτό το τόσο δυνατό που είχαμε, βρεθήκαμε με άλλους συντρόφους. Από εκείνο το όμορφα μεθυσμένο βράδυ, που το ακολούθησε ένα πιο όμορφο ξημέρωμα στη θάλασσα, εγώ χώρισα την ήδη δίχρονη σχέση μου ελπίζοντας ότι θα ξαναείμαστε μαζί. Βρισκόμασταν συνέχεια,έκτοτε, ενώ εκείνος διατηρούσε ακόμα τη σχέση του. Διακρίνοντας, μετά από μερικούς μήνες, ότι δεν πρόκειται να την αφήσει και να γυρίσει σε κάτι παλιό που τον πλήγωσε όσο και να το θέλει, απομακρύνθηκα από την προσπάθεια. Πήρα τις αποστάσεις μου και εδώ και λίγο καιρό ξαναείμαι με την σχέση που είχα και πριν. Εκείνος ακόμα κρατά επικοινωνία μαζί μου και επιδιώκει να βρισκόμαστε. Άλλες φορές συμβαίνει, άλλες όχι. Εκείνος θέλει πάντα, αλλά τα βράδια. Το αν θα γίνει ή όχι εξαρτάται από τον αδύναμο εαυτό μου, που κάθε φορα που βρισκόμαστε νιώθω σαν να μη χωρίσαμε ποτέ. Και το αστείο; Εγώ το προκάλεσα όλα αυτα. Αν δεν τον χώριζα, θα ήμασταν ακόμα μαζί και τώρα τον θέλω σαν τρελή ολόδικό μου. Και δεν ξέρω πως.- Αριάδνη

Χαχ, είναι ξεκαρδιστική η σιγουριά σου για το πόσο ελέγχεις τα πράγματα. Αλήθεια γέλασα, και είμαι μόνη μου στο σπίτι, πολύ σπάνια συμβαίνει αυτό. Ναι, αν δεν τον χώριζες, θα ήσασταν ακόμα μαζί, από εσένα κρέμονται όλα. Και όλα αυτά συμβαίνουν τώρα επειδή εσύ το επιτρέπεις, ο αδύναμος εαυτός σου τα ορίζει, φαντάσου να μην ήταν αδύναμος. Ο λόγος που δεν χωρίζει είναι ότι δεν θέλει να γυρίσει σε κάτι παλιό που τόσο τον στενοχώρησε – όσο κι αν το θέλει! Είναι σίγουρο ότι αυτός είναι ο λόγος. Τι καιρό κάνει στον πλανήτη σου;

________________
5.


γιατι η αδελφή της Beyonce και άντρας της μάλωσαν;


Δεν φαντάζεσαι πόσο πολύ θέλω να μάθω.


________________
6.


Βρε Α,μπα μου,
Τον νοιάζομαι, δεν με νοιάζεται και τόσο, ωστόσο με νοιάζεται.
Αυτός είχε αρκετές πρώην, εγώ όχι.
Αισθάνομαι ότι θα μπορούσε να γίνει ο ξεχωριστός της καρδιάς μου. Γιατί όμως δεν γίνεται;
Δεν λέω ότι επειδή είμαι ΕΓΩ θα πρέπει να με διαλέξει, αλλά αναρωτιέμαι γιατί άνθρωποι που θα μπορούσαν να είναι συμβατοί και να συμβιώσουν για ένα μέρος της ζωής τους δεν το κάνουν;
Εμένα είναι ο μόνος άνθρωπος που με συγκίνησε τα τελευταία 6 χρόνια.
Τον αγαπώ, τον νοιάζομαι, και με ανάβει και σεξουαλικά.
Τι άλλο θέλω;
(κατά το ήμισυ τελειωμένη υπόθεση-εγώ θέλω!)
Να τα θέλει κι αυτός όλα αυτά φαντάζομαι, ε;- βας

Η δήλωση «είναι ο μόνος άνθρωπος που με συγκίνησε τα τελευταία χρόνια» υπονοεί ότι το εξαιρετικό πλάσμα είσαι εσύ. Αφού τόσο σπάνια δίνεις το λουλούδι σου, πώς τολμάει να μην το δέχεται;


Τι να θέλεις; Αυτό που θέλουμε όλοι. Να μας αγαπάνε όλοι, ακόμη και αυτοί που περιφρονούμε.

________________
7.


Αγαπητή Αμπά
δυστυχώς η κολλητή μου πρέπει να πάσχει από νευρική ανορεξία. Είναι υπερβολικά αδύνατη, τρώει ελάχιστα και έμαθα από τρίτους ότι επιχειρεί να ξεράσει μετά από κάθε γεύμα. Ξέρω ότι τον κύριο λόγο τον έχει η οικογένειά της αλλά υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω εγώ? Η οικογένειά της το γνωρίζει αλλά δεν ξέρω τι κάνουν για αυτό και δεν μπορώ να ρωτήσω αλλά είμαι σίγουρη ότι δεν το πήραν αψήφιστα γιατί ξέρω τι είδους άνθρωποι είναι. Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές κάποιο μέλος της οικογένειάς της μου είχε πει να λέω στην κολλητή μου ότι πρέπει να φάει μα η ίδια δε μου δίνει σημασία και όταν της λέω πόσο αδύνατη είναι δεν φαίνεται να καταλαβαίνει τι της λέω. Θέλω πολύ να τη βοηθήσω αλλά δεν ξέρω με ποιον τρόπο. Εφόσον η οικογένειά της γνωρίζει αυτό το πρόβλημα και είμαι σίγουρη ότι κάνουν τα πάντα για να το αντιμετωπίσουν εγώ από τη μεριά μου τι μπορώ να κάνω? Όσο κι αν της λέω να τρώει δε με ακούει και θεωρεί ότι πρέπει να χάσει κιλά ενώ το σώμα της αντιπροσωπεύει ένα ανορεκτικό κορίτσι. Υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω?- my little tiny friend


Να πεις στην οικογένεια ότι είναι εντελώς απαραίτητο να επισκεφτεί ψυχολόγο που ασχολείται με τις διατροφικές διαταραχές γιατί αυτό που αντιμετωπίζει είναι σοβαρό και πάρα πολύ επικίνδυνο. Δε λύνεται με λόγια και παραινέσεις και κανείς σας δεν έχει τα εφόδια να βοηθήσει. Διάβασε σχετικά εδώ.


 

42

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

17 σχόλια
#1 Καταλαβαίνω απόλυτα το πρόβλημα του κοριτσιού. Είναι σαφώς θέμα προτεραιοτήτων. Όπως και εσύ Santinity μας λες ότι θα πήγαινες οπουδήποτε με το αίσθημα κ καλές απόλαβες, για κάποιους άλλους οι απολαβές δεν είναι τόσο ψηλά στην πυραμίδα, μπορεί να είναι η οικογένεια, η κοινωνική ζωή, το κλίμα, οτιδήποτε. Όπως και να χει, πάντως στην προκειμένη, έχοντας μια πολύ καλή σχέση και στρωμένη καριέρα δύσκολα εγκαταλείπεις. Και στο λέω εγώ που δε θα φευγα ούτε με σφαίρες. Αν σκεφτείς καλύτερα τι έχεις να αντιμετωπίσεις εδώ, ίσως να το σκεφτείς διπλά. Και μιλάω για ανεργεία, ανοργανωσιά και τόσα πολλά άλλα που γνωρίζεις βέβαια, αλλα και θέτοντας το πιο προσωπικά, οκ θα ξαναείσαι κοντά σε φίλους οικογένεια μπαράκια και τα συναφή, αλλά κατά πάσα πιθανότητα χωρίς σύντροφο και με μισθό της πείνας. Για το δεύτερο ειδικά να είσαι σίγουρη. Τέλος πάντων, μην το γκαντεμιάζουμε. Το αν θα φύγεις ή θα μείνεις είναι σαφώς απόφαση ζωής, η οποία όμως εκεί είναι στρωμένη, ενώ εδώ όχι. Προσωπικά μάλλον θα έμενα, άλλωστε αφού έχεις έναν σύντροφο με τόση κατανόηση πιστεύω δε θα έχεις πρόβλημα να φεύγεις όποτε έχεις την ανάγκη, αφού υπάρχει και οικονομική άνεση όπως μας λες. Συν ότι έχει ο καιρός γυρίσματα, και δεν αποκλείεται μεγαλώνοντας κι εκείνος να ζηλέψει τη ζωή εδώ, και να κάνετε το μεγάλο βήμα. Τελειώνοντας, μην πολυπιέζεσαι. Σύντομα θα καταλάβεις μόνη σου τι θες. Απλά κλείσε τα μάτια και σκέψου τι είναι αυτό που σε κάνρι ευτυχισμένη. Καλή σου τύχη.
bangie σαφώς και συμφωνώ μαζί σου. Πολύ ωραία το περιέγραψες. Θα ήθελα να διευκρινίσω στα λεγόμενα μου πως με καλές απολαβές εννοώ να μπορεί να ζει κανείς αξιοπρεπώς σε ένα σύστημα. Όσο πιο οργανωμένη είναι η κοινωνία τόσο πιο ανεξάρτητος μπορεί να είναι κανείς. Γιατί οδηγήθηκε η Ελλάδα εδώ που είναι τώρα; Ίσως πάει μακρυά η βαλίτσα αλλά δουλεύω στο εξωτερικό χωρίς να έχει χρειαστεί να λαδώσω κάποιον, ούτε με μέσον, ούτε να φιλήσω τις γνωστές ποδιές. Δεν λέω ότι όλοι έτσι βρήκαν μια δουλειά, παρά μόνο όταν κατανοήσουμε τις δυσκολίες τις επιβίωσης τότε εκτιμούμε τα πράγματα με την σωστή σειρά. Προσωπικά το καλοκαίρι στην Ελλάδα δεν θέλω να δουλεύω παρά μόνο να κάνω διακοπές. Φιλίες θα διαλύονται και θα δημιουργούνται καθ όλη την διάρκεια της ζωής σου. Και με τα σύγχρονα μέσα η ξενιτιά δεν είναι πλέον το ίδιο πριν 50 χρόνια. Έχουμε σταθερό, κινητό, το φατσοβιβλίο, σκάϊπ, κ.ο.κ.
#1 Πάντως εγώ, που έχω ζήσει και εντός και εκτός θα πήγαινα οπουδήποτε με το αμόρε, φτάνει να είχαμε και οι δύο καλές απολαβές. Όλα τα άλλα είναι περασμένα για σένα όχι ξεχασμένα. Μόνο το τώρα μετράει αν μπορείς φυσικά να το εκτιμήσεις. Και την πίτα γεμάτο και τον σκύλο χορτάτο δεν γίνεται. Καλώς ήρθες στον πραγματικό κόσμο.
#5 Διάβασα κάπου στο ίντερνετ από αμφιλεγόμενη πηγή (γιαυτό δεν θα την αναφέρω ) πως το ζεύγος είχε μια φιλονικία. Όπου ο Τζέι Ζι σήκωσε χέρι επάνω στην Μπι. Αυτή το είπε στην αδελφή της κι εκείνη έγινε έξω φρενών. Γιαυτό και του επιτέθηκε αχαληναγώγητα εν όψη της Μπι που είχε κυρίως σκυμμένο το κεφάλι κάτω. Μετά έφυγε με την αφελφή της σε ξεχωριστώ αμάξι από τον Τζέϊ Ζι. Πολύ αργότερα είδαμε και φωτογραφίες όπου οι δύο αδελφές φαίνονταν ξένοιαστες.Πάντως αν με ρωτάτε κάτι της έκανε, κάτι ασυγχώρητο αλλιώς δεν αφήνεις την αδερφή σου να επιτεθεί τον άντρα σου, χωρίς να πεις ούτε κουβέντα. Ή τέλος πάντων της κρατάς τουλάχιστον μούτρα.
#1, 4 Bάλτε προτεραιότητες. Στη συνέχεια, μεθοδεύστε, προλειάνετε το έδαφος, ερευνήστε και δουλέψτε για την επίτευξη αυτών των σκοπών σας, αφού πρώτα βεβαιωθείτε ότι είστε διατεθειμένοι/ες να πάρετε το (όποιο/α και όσο) ρίσκο αυτές οι επιλογές σας εμπεριέχουν. Μη ζητάτε από άλλους να σας πουν τί θέλετε, πόσο το θέλετε, και τί θα αποφασίσετε - ακόμα κι αν λέτε ότι δεν είναι αυτό που ζητάτε, αυτό είναι που ζητάτε. Α! Ανεπηρέαστες απόψεις δεν υπάρχουν. Αν αναζητάτε στα αλήθεια κάτι τέτοιο, ψάξτε για το Θεό. Αν σας μιλήσει, είστε τυχεροί. Του Σαμαρά του μίλησε (!). lol.Όσο ανεπηρέαστος κι αν είναι κάποιος, αγαπητοί/ες, ή έξω από τα πράγματα που απασχολούν εσάς, μπορεί να είναι ή/και να μιλήσει ή/και να λειτουργήσει ως ανεπηρέαστος ακριβώς όσο κι εσείς, θεωρητικά. Eντέλει, επηρρεασμένες και υποκειμενικές γνώμες, απόψεις, θεωρίες και αναγνώσεις θα ακούτε πάντα, όχι ουρανοκατέβατες και αποστειρωμένες θεωρήσεις και ερμηνείες. Το ίδιο ισχύει σε πάμπολλες περιπτώσεις ακόμα και στις θετικές επιστήμες, πόσο μάλλον σε ζητήματα τέτοιας υφής.
4 Εκνευρίστηκα και μόνο που το διάβασα! Είστε και οι δύο..., αυτός δε θέλει να χάσει την υπέροχη σχέση-καβάτζα του και θέλει και να ικανοποιείται και μαζί σου τις νύχτες που δεν έχει την άλλη και εσύ γεμάτη αυτοπεποίθηση (ε όχι!!!) νομίζεις ότι σε θέλει ακόμα για σχέση αλλά φοβάται μη πληγωθεί! Βρίσκουν και τα κάνουν τελικά! Όχι δε σε θέλει ακόμα και χώρισε τον έρημο "επίσημο" άφησε τον να βρεί καμιά που να του αξίζει
#2,4,6 (ίσως και λίγο #1) Αχ, το αιώνιο σκάλωμα, το "μα σε αγαπώ τόσο πολύ, αλλά γιατί αυτό να μην είναι αρκετό; Γιατί δεν με κάνει αυτομάτως καλή; Γιατί δεν κάνει εσένα αυτομάτως καλό; Γιατί δεν τα κάνει όλα εύκολα; Γιατί να έχω να σκεφτώ παραπάνω;". Ναι, μπορεί να έχει και στοιχεία εγωισμού όλο αυτό, αλλά για εμένα (όσο μελό και να φαίνονται απ'έξω οι ιστορίες που διαβάσαμε) είναι ένα από τα τραγικά στοιχεία της ανθρώπινης φύσης: Εκείνος (ή εκείνη) λάμπει για εμένα πιό πολύ και από τον ήλιο, και όμως η πραγματικότητα που ζούμε μας φθείρει. Μα πώς γίνεται; Ως προς το πρακτικό, έχω απάντηση, για την ακρίβεια, απαντήσεις, ανάλογα με την περίπτωση. Ως προς το φιλοσοφικό (που για μένα είναι το σημαντικότερο εδώ, γιατί "όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν") δεν ξέρω. Όμως μπορώ να πω αυτό. Όταν ήμουνα στο γυμνάσιο, κλαιγόμουνα στην καθηγήτρια των καλλιτεχνικών μου, γιατί ένα αγόρι που μου άρεσε, από άλλο τμήμα, ούτε που γύριζε να με κοιτάξει. Την παρακάλεσα να με βοηθήσει να φτιάξουμε μια όμορφη κάρτα για να του δώσω, που θα είχε βέβαια να κάνει με την αγάπη. Αφού τη ζωγραφίσαμε, η καθηγήτρια μου υπαγόρευσε (της το ζήτησα) το κείμενο που θα έγραφα στο εσωτερικό της. Λοιπόν είπε: "ΑΓΑΠΩ είναι το Α και το Ω, αλλά όμως έχει τρία γράμματα στη μέση. Το Γ είναι το μονοπάτι, η γραμμή που θα τραβήξουμε μαζί. Το δεύτερο Α είναι ότι είμαστε δύο, και οι δύο άνθρωποι σε αυτή την αγάπη. Το Π είναι η πόρτα από την οποία θα περάσουμε μαζί, για να φτάσουμε στο Ω, την ολοκλήρωση και τότε θα έχουμε το Α και το Ω ο ένας στον άλλον". Το αγόρι φέρθηκε σαν ήρωας σε ιστορία του Όσκαρ Γουάιλντ: Διάβασε την κάρτα μεγαλοφώνως στην τάξη περίγελώντας με, και όλοι με κοροίδευαν για μερικούς μήνες μετά το περιστατικό. Τώρα τα θυμάμαι και ξεκαρδίζομαι στα γέλια, βέβαια, αν και τότε ήθελα να πεθάνω από τη ντροπή μου. Τουλάχιστον, αποκόμμισα ένα μάθημα ζωής...
@ Ιζόλδη Κάνεις λάθος. Όλοι τα αισθηματικά μας, αν ήταν να τα μοιραστούμε με κάποιον καθηγητή στο σχολείο, τα λέγαμε είτε στον καθηγητή καλλιτεχνικών είτε στην καθηγήτρια των Γαλλικών (που μπορεί να ήταν και αντίστροφων φύλων). Και, όντως, αυτοί ξέρανε πάντα την καλύτερη προσέγγιση... Έτσι πάει, τα αισθηματικά δεν είναι μαθηματικές εξισώσεις, αλλά γλώσσα, λόγος, ελεύθερο οπτικό πρίσμα, και προσωπική έκφραση...
@ Nanina μου, εν προκειμένω πάντως, η τραγική απόπειρα της καλλιτεχνικούς να μιμηθεί τον Ελύτη (με κάτι από Βιργινία Λεούση, μεγάλη πόρτα θα διαβείς κλπ.) δεν θα έλεγα ότι απετέλεσε την "καλύτερη προσέγγιση". Στο λαιμό της το πήρε το κορίτσι. Μπορεί ο τύπος να ήταν μέγας γάιδαρος που την έκανε ρόμπα πασουμάτη στο σχολείο, αλλά ούτε και το να πέσει θα ήταν πολύ λογικό...
@ Iris Prismatica Πρώτα απ' όλα, δεν αναφέρθηκα στη συγκεκριμένη προσέγγιση της συγκεκριμένης καθηγήτριας αλλά στο γεγονός ότι οι καθηγητές που σε εμπνέουν - και πολύ σωστά όπως αποδεικνύει η εμπειρία - να απευθυνθείς για τα αισθηματικά σου συνήθως δεν είναι οι μαθηματικοί. Αλλά, ακόμα κι αν τυγχάνουν κατάλληλοι, ο λόγος δεν είναι η επίνοιά τους επί μαθηματικών προβλημάτων. Επί του περιεχομένου της συγκεκριμένης πρότασης της καθηγήτριας, τώρα, εγώ τη βρήκα μια χαρά. Εκτός κι αν εσύ θα προτιμούσες ή θα αξίωνες να της προτείνει να απαγγείλει Goethe στο γυμνασιόπαιδο (που ήταν και φαιδρός, καθώς φάνηκε). Το ότι ο συγκεκριμένος μαθητής ήταν, αφενός, αδιάφορος στο ερωτικό ενδιαφέρον της κοπέλας κι, αφετέρου, κάφρος, και προέβη σε αυτή την αντίδραση, τί σχέση έχει, στην προκειμένη περίπτωση, με την καθηγήτρια και την προσέγγισή της;; Αν αυτό έχει σχέση με κάποιον, τότε αυτή είναι η κοπέλα που τον ερωτεύτηκε. Μικρούλα εκδοχή της Ερωτευμένης Τσούχτρας, για 'σένα χτυπάει η καμπάνα... lol. Φυσικά και δε θα έπεφτε. Η ερωτική εξομολόγηση είναι ΕΚΦΡΑΣΗ πάνω απ' όλα - ειδικά σε εκείνες τις τρυφερές και μπερδεμένες ηλικίες. Δεν πρόκειται, απαραίτητα, για την προσέγγιση ή κατάκτηση ενός προσώπου ως αυτοσκοπό, ακόμα κι αν έτσι εκλαμβάνεται συνειδητά από το υποκείμενο. Περισσότερο λειτουργεί ως καταλύτης για να ξυπνήσεις, να αισθανθείς, να έρθεις σε επαφή με έναν συναισθηματικό πλούτο, να διανοιχτούν κανούργιοι εσωτερικοί κόσμοι και να παράγεις νοήματα (= έκφραση!)... Τη Βιργινία Λεούση δεν την ήξερα, τη γκούγκλαρα και είδα ότι είναι αστρολόγος - μάλλον άτοπη η αναφορά της. Εκτός κι αν υπάρχει συνώνυμη και συνεπώνυμη λογοτέχνις/καλλιτέχνις... Μήπως εννούσες ένα "Ονειρολεξικό" που είδα ότι συνέγραψε; Όπως και νά 'χει, μάλλον απίθανο να είχε κάτι τέτοιο υπόψιν της η καθηγήτρια...
1. "Το Π είναι η πόρτα από την οποία θα περάσουμε μαζί"Η εν λόγω φράση είναι που μου προκάλεσε έντονους συνειρμούς με αστρολόγους/καφετζούδες κλπ. (Το "μεγάλη πόρτα θα διαβείς" είναι στο top 3 των εκφράσεων μαζί με "βλέπω κάτι στρογγυλο, τώρα βέρα είναι, στεφάνι είναι..." & "σε Χ τέρμινα")2. Η ερωτική εξομολόγηση είναι έκφραση όταν γράφεις ποίηση μόνος σου, για το γούστο σου. Όταν πας σε έναν πιο έμπειρο για να σου βρει τα λόγια (όπως Cyrano), το κάνεις 100% με σκοπό να ρίξεις το πρόσωπο. ;-)3. Όχι καλέ, δε θα αξίωνα Goethe. Επειδή δε μιλάμε για τη Ρωξάνη, αλλά ακριβώς για ένα γυμνασιόπαιδο, θα της πρότεινα να αποφύγει εντελώς την ποίηση ως στρατηγική προσέγγισης. (Μόνη, στο δωμάτιό της, ας έγραφε και τη Μαχαμπαράτα.)
Eίπατε ότι τώρα γελάτε που το θυμάστε και το πήρα τοις μετρητοίς. Αν είχα καταλάβει πως σας ενοχλεί ακόμα, δε θα είχα αστειευτεί. Λυπάμαι γι'αυτό που σας συνέβη.
@ Iris Prismatica 1) Κατανοητό, αλλά δικός σου συνειρμός. Το δικό μου μυαλό δε θα πήγαινε ποτέ εκεί. Ούτε και τώρα που το εξήγησες μου είναι πολύ εύκολο να δω τη σύνδεση. Επαναλαμβάνω ότι, προσωπικά, η προσέγγιση της καθηγήτριας δε με ενόχλησε στο ελάχιστο, αν και λίγο απλοϊκή/αφελής - αλλά μιλάμε για ηλικίες Γυμνασίου (όπερ μεθερμηνευόμενον εστί δεκατριών, δεκατεσσάρων, δεκαπέντε ετών max.). Μια άλλη αρμόζουσα, ηλικιακά μιλώντας, επιλογή θα ήταν Shakespear ("Romeo & Juliette"), αλλά ίσως θα ήταν υπερβολικό θαρρώ, λόγω της έντονης και μεστής ποιητικότητας.2) Aγαπητή Iris, τί είναι αυτά που λες; Αν και θεωρώ ότι το σχόλιό μου (23:26) υπερκαλύπτει την όποια απάντηση θα δώσω τώρα, έκφραση είναι MONO η γραφή στην απομόνωση και μακριά από τα άλλα βλέμματα;;;!!!! Σύμφωνα με ποιόν; Πάντως, όχι σύμφωνα με όσα γνωρίζω και νιώθω και βλέπω και πιστεύω εγώ.Σχετικά με το σκέλος του σχολίου σου περί συνειδητής και σκόπιμης κατάκτησης που κρίνεις από την τακτική της μαθήτριας να απευθυνθεί στην καθηγήτριά της, πολύ στενό το βλέμμα σου, αν μου επιτρέπεις. Δηλαδή, αν άνοιγε ένα βιβλίο για να εμπνευστεί, βοηθηθεί ή έστω αντιγράψει, δε θα ήταν έκφραση; Ή, ορθότερα, αποκλείεται να ήταν προσωπική έκφραση; Και ποιά η διαφορά αυτής της κίνησης από τη ζωντανή και απευθείας έκκληση βοήθειας σε ένα κοντινό πρόσωπο (βλ. καθηγήτρια) για τον ίδιο λόγο; Και, με άλλα λόγια, όταν απευθύνω ποιήση της Δημουλά, πχ., στον άντρα μου δεν είναι προσωπική μου έκφραση; Τί είναι; H Δημουλά που του το απευθύνει εκείνη τη στιγμή; Eπειδή βρίσκει ταύτιση με τα δικά μου συναισθήματα (που μπορεί η ίδια ως πρόσωπο και να μη βρίσκει αλλά εγώ να το ερμηνεύω έτσι); Έλεος. Δεν είναι ανάγκη να είσαι ο ίδιος ενεργός ποιητής με δικά σου πρωτότυπα έργα για να εκφράζεσαι ποιητικά! Ή όπως αλλιώς. 3) Ο Cyrano θα ταίριαζε στην κουβέντα, αν και εφόσον η καθηγήτρια ήταν ερωτευμένη με τον μαθητή, ακριβώς ή και περισσότερο από ό, τι η μαθήτρια.
1. Προφανώς δεν είχες θεία-κυνηγό γαμπρών που να σε πρήζει στα παιδικάτα σου τι της είπε η καφετζού/ο Πητ Παπαδάκος/η τάδε γειτόνισσα "που λέει φοβερά τα χαρτιά". Τυχερούλα!3. Ο Cyrano -πιστεύω- ταιριάζει τέλεια, λαμβάνοντας υπ'όψιν ότι ο Christian, όταν απευθύνθηκε σε αυτόν, δεν είχε ιδέα ότι αγαπούσαν την ίδια γυναίκα. Ήθελε απλώς έναν έμπειρο άνδρα με ρητορική δεινότητα, για να πλέξει τους περίτεχνους στίχους που αδυνατούσε να εμπνευστεί από μόνος του. (Κι εγώ βλέπω το όλο πράγμα από τη σκοπιά της Τσούχτρας, ποσώς με ενδιαφέρουν τα συναισθήματα της καθηγήτριας.)2. Όχι η έκφραση δεν λαμβάνει χώρα μόνο σε απομονωμένα δωμάτια. Μπορείς να βγεις να το διαλαλείς και σε πλατείες. Αλλά (κατ' εμέ) έκφραση για την έκφραση είναι όταν α. Γράφεις κάτι μόνος σου, όσο μα όσο κοινότοπο και άτεχνο κι αν μπορεί να είναι ή β. διαβάζεις κάτι, ή το ακούς σε ταινία, σε τραγούδι, στο δρόμο τέλος πάντων, και σκέφτεσαι "Α! 'αγαπώ όλο τον κόσμο γιατί ζεις κι εσύ μαζί', ΑΥΤΟ εκφράζει ακριβώς το πως νιώθω για τον Κώστα, θα του το πω".Όταν πας σε κάποιον και του λες "γράψτε μου κάτι όμορφο για το αγόρι που με ενδιαφέρει, για να του το στείλω", ΔΕΝ ξέρεις αν αυτό που θα γράψει είναι έκφραση της δικής σου ψυχής. Απλώς ελπίζεις ότι θα είναι αρκετά όμορφο για να τον συγκινήσει. Για να τον πείσει, εν τέλει.
@ Iris Prismatica 1) Όχι, δεν είχα τέτοια εμπειρία αλλά δεν έχει σημασία. Ο καθείς είναι και πρέπει να νιώθει ελεύθερος να κάνει όσους και όποιου είδους συνειρμούς θέλει ή του προκύπτουν από οτιδήποτε. Καμιά αντίρρηση. Επί των αναφερθέντων γεγονότων σχολίαζα στην προκειμένη.2) Κοίτα να δεις που τελικά για τον Cyrano μπορεί να με πείσεις... Ίσως αντιδρώ αυθόρμητα και αψυχολόγητα σ' αυτή την παρομοίωση με την περίπτωση της Ερωτευμένης Τσούχτρας επειδή ο Christian, κατ' εμέ, συμπεριφέρθηκε κυνικά. Επειδή δεν εκφράστηκε απλά μέσω της ποίησης του άλλου, αλλά την οικειοποιήθηκε με τρόπο άνομο και για ιδιοτελή σκοπό, αν και ερωτευμένος. Ακριβώς την ίδια τακτική, βέβαια, θα μου πεις ακολούθησε και εκείνη, αλλά μάλλον της δίνω ελαφρυντικά στο μυαλό μου επειδή εκείνη ήταν ακόμα έφηβη ενώ ο Christian άντρας.Σε κάθε περίπτωση, είναι υπέροχο έργο και βαθιά συμβολικό. 3) Εδώ θα με βρεις τελείως αντίθετη. Διότι πάρα πολύ απλά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ. Αν ήταν έτσι, δε θα υφίστατο λόγος να διαβάζουμε ποίηση παρά μόνο αν είχαμε σκοπό να εμπνευστούμε ίσως από αυτήν για να γράψουμε και 'μεις. Κατ' επέκταση, οι ποιητές θα εξέδιδαν/δημοσίευαν ποίηση μόνο για τους άλλους ποιητές ή τους επίδοξους ποιητές, οι ζωγράφοι θα εξέθεταν τα έργα τους μόνο για τους άλλους ζωγράφους ή τους επίδοξους ζωγράφους, οι γλύπτες το ίδιο, οι ηθοποιοί το ίδιο και πάει λέγοντας... Φυσικά και μπορείς να εκφράζεσαι προσωπικά μέσα από την πρωτότυπη δημιουργία ενός άλλου προσώπου. Αλλιώς, για ποιόν λόγο κάθεται τόσος κόσμος και διαβάζει ποίηση, χωρίς απαραίτητα να έχει σκοπό ή ικανότητα να συγγράψει ο ίδιος; Για ποιόν λόγο επισκέπτονται άνθρωποι, που καμιά ενεργή ζωγραφική ή εικαστική δραστηριότητα δεν έχουν οι ίδιοι, μια γκαλερί (ας εξαιρέσουμε τον κόσμο που πηγαίνει για να επιδείξει το εύρος των ενδιαφερόντων του, καθώς και τους δημοσιοσχεσίτες); Τί τους ενδιαφέρει τί σκέφτεται ή τί νιώθει ο τάδε ζωγράφος ή ο δείνα ποιητής στο προσωπικό του σύμπαν, αν αυτό δεν τους εκφράζει τους ίδιους σε προσωπικό επίπεδο, βαθιά μέσα τους, ή, τουλάχιστον, δεν αποζητούν και δεν αναζητούν κάτι τέτοιο; Σάματις γνωρίζουν προσωπικά τον χ ή τον ψ καλλιτέχνη και ενδιαφέρονται για τις απόψεις του και τα συναισθήματά του προκειμένου να τον μάθουν καλύτερα και να τον πιάσουν φίλο ή γκόμενο; Είναι σαφές νομίζω τί εννοώ. Μου κάνουν πολύ μεγάλη εντύπωση αυτά που διαβάζω πάντως στα σχόλιά σου, σχετικά. Μα αυτός είναι ο λόγος ύπαρξης και επικοινωνίας της τέχνης. Περί αυτού πρόκειται. Δηλαδή για την προσωπική έκφραση του ατόμου μέσα από την παραγωγή νοήματος, που μπορεί ακόμα και να μην ταυτίζεται με την πρωτότυπη γέννηση και αποτύπωση του (νοήματος) στο εκάστοτε έργο, αλλά το τελευταίο να είναι μόνο η αφορμή. Σε κάθε περίπτωση, αυτή είναι η χρησιμότητά της για τον αποδέκτη, και όχι το να πω δυο στίχους του στον Κώστα για να του δείξω πόσο μέγιστος ποιητής είναι ο... Τυχαίογλου. Αλλά θα τους χρησιμοποιήσω ενδεχομένως (τους στίχους του) για να του μεταφέρω τη σημασία που δίνω όταν λέω πως τον αγαπάω (τον Κώστα), φέρ' ειπείν. Για να εκφραστώ! Προσωπικά!
Αχ Nanina το κουράσαμε πολύ, και νομίζω πρωτίστως επειδή δεν συνεννοηθήκαμε πολύ καλά. Γι'αυτό θα εξηγήσω μια τελευταία φορά τι εννοώ, με απλουστευτικό τρόπο, επειδή είσαι από τους σχολιαστές που εκτιμώ, & δε θα μου άρεσε να σε αφήσω με τη λάθος εντύπωση.Λοιπόν. Περίπτωση Α. Είμαι η Ελένη & ανοίγω μια ποιητική συλλογή του κ. Τυχαίογλου. Χωρίς απώτερο σκοπό, γουστάρω ποίηση. Διαβάζω το στίχο "Η αγάπη είναι σα ζεστό ψωμί". Νιώθω πως εκφράζει αυτό που νιώθω για τον Παύλο. Ίσως του το πω, ίσως του το γράψω, ίσως του το τραγουδήσω, ίσως απλώς το σκέφτομαι μόνη μου και χαμογελάω. Ασχέτως τι μπορεί να σκεφτόταν ο ποιητής όταν τον έγραφε, ο στίχος με εκφράζει.Β. Είμαι η Ελένη και ερωτεύτηκα τον Παύλο, αλλά με έχει γραμμένη. Έχω γείτονα τον κ.Τυχαίογλου. "Γιατί κλαις κοριτσάκι μου;" με ρωτάει μια μέρα. "Το και το, δε με θέλει ο Παύλος. Έλεγα να του στείλω ένα ποίημα αλλά είμαι άσχετη." "Α, εγώ έχω εμπειρία!" "Αλήθεια; Θα μου γράψετε ένα;"Εν προκειμένω δεν έχω διαβάσει τα έργα του Τυχαίογλου, δεν ξέρω τι λέει ως ποιητής, δεν ξέρω αν θα μου αρέσει και θα με εκφράζει, απλώς σκέφτομαι "για να έχει εμπειρία μάλλον ξέρει τι λέει". Ζητώ να γραφτεί ένα ποίημα που δεν ξέρω από πριν αν θα με συγκινήσει προσωπικά. Μόνος σκοπός μου να συγκινήσω τον Παύλο.Αν λοιπόν η καθηγήτρια καλλιτεχνικών δεν ήταν κάποια ήδη γνωστή ποιήτρια, και τα εν λόγω στιχάκια δεν τα γνώριζε η μαθήτρια ΠΡΙΝ της τα υπαγορεύσει, δεν ήξερε αν θα την εξέφραζαν. Απλώς ήλπιζε να είναι πετυχημένα.Αν και μετά από αυτή μου την εξήγηση διαφωνούμε, ε ΟΚ, ας διαφωνούμε και σε κάτι, δε χάθηκε ο κόσμος.
@ Iris Prismatica Αγαπητή Iris, τολμώ να πω πως συμφωνώ σε κάθε σου λέξη με το σχόλιό σου (09:05). Ακριβώς αυτό εννοούσα από την αρχή, αλλά, για κάποιον λόγο (που δε με αφορά κιόλας), είτε με παρανόησες είτε στην πορεία αναδιαμόρφωσες τη θέση σου. Αν παρακολουθήσεις τη σειρά του περιεχομένου των διαδοχικών σχολίων μας θα το διαπιστώσεις και η ίδια. Χαίρομαι που έγινα σαφής. Χαίρομαι και που συμφωνούμε (όχι ότι αν διαφωνούσαμε θα στεναχωριόμουν, αλλά είναι ευχάριστο να μη διαβάζεις πράγματα που θεωρείς ψιλοεξωφρενικά).Ναι, ακριβώς αυτά νιώθω και τις ίδιες ακριβώς σκέψεις κάνω και εγώ με τον Cyrano και τον Christian, όπως τα περιγράφεις στο παράδειγμά σου (με τον Παύλο και τον γείτονα ποιητή). Θα ήθελα μάλιστα να το είχα αναλύσει περισσότερο αλλά όταν το σκέφτηκα είχα ήδη καταχωρίσει το σχόλιό μου και ήταν και αργά, μα θα σου έλγα τα ίδια και αναλυτικότερα και με περισσότερα επιχειρήματα... (lol, seriously). Ναι, ομολογώ πως με κάλυψες. Δεν ξέρουμε εκ των έσω την περίπτωση της μικρής Ερωτευμένης Τσούχτρας (η οποία πράγματι ίσως βρίσκει κάποια συνάφεια με εκείνη του Cyrano), αλλά ο Christian νομίζω πως έπραξε κατά τρόπο κυνικό και καθόλου ρομαντικό, καθώς μας γνωρίζει την ιστορία του με τον C.D.B. o Rostand (και η οποία νομίζω πως δεν είναι αμιγώς fictional, αλλά γι' αυτό δεν είμαι σίγουρη, θα πρέπει να το ψάξω)...
Ας μου εξηγήσει κάποιος, πως γίνεται ολοι όσοι αγαπιούνται τρέλα και έχουν βρει τον άντρα της ζωής τους να χωρίζουν επειδη βαριούνται;;;
#7. Μην έχεις ενδοιασμούς για το αν είναι σωστό να μπλέκεσαι στα του οίκου τους. Είναι μια από τις περιπτώσεις που η παρέμβαση σε προσωπικά ζητήματα δεν αποτελεί αδιακρισία.  Καλύτερα να μιλήσεις ανοιχτά με τους δικούς της κι ας σε παρεξηγήσουν.
Σας βρίσκω υπερβολική. Απουσία τόνων και κουτσουρεμένα "και" και αποσιωπητικά δημιουργούν ένα γραπτό προφίλ συμβατό με μια broken-hearted συντάκτρια νεαρής ηλικίας.
#1 Για σένα το ιδανικό θα ήταν να γυρίσετε Ελλάδα με τον άντρα, να βρείτε δουλειές καλοπληρωμένες, να νοικιάσετε ενα οροφοδιαμέρισμα στη Γλυφάδα, να παντρευτείτε το καλοκαίρι στη Σαντορίνη και να ζήσετε happily ever after; Μου φαίνεται πως τα πράγματα σου έχουν έρθει μέχρι στιγμής κάπως εύκολα κι έχεις καλομάθει(να με συγχωρείς αν κρίνω επιπόλαια, αλλά δε σε γνωρίζω).Η καθημερινότητα είναι γεμάτη από επιλογές, και από κάθε επιλογή κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις.Εσύ τα θες όλα δικά σου κι αυτό δε γίνεται.Άσε που πιστεύω πως αν πραγματοποιούνταν το σενάριο μου, η Γλυφάδα θα σε χάλαγε λόγω υγρασίας και τη μέρα του γάμου σου θα έβαζες τα κλάμματα που το μελτέμι σου χάλασε τα μαλλιά.
θέλεις να στείλεις τον καημό σου στην αμπα που δεν έχεις οροφοδιαμέρισμα στη Γλυφάδα κ δεν προβλέπεται να παντρεύεσαι στην Σαντορίνη κ λόγω μεγάλης αναμονής είπες να το κοτσάρεις στα σχόλια; Τι σχέση έχει όλο αυτό που γράφεις με αυτό που γράφει η κοπέλα;
@ koukou Πώς με πιάνεις βρε κουτό!@ Atsina Πρόκειται για εντύπωση και όχι για συμπέρασμα (δεν μπορώ να βγάλω συμπεράσματα για ανθρώπους μόνο από μια παράγραφο που διάβασα στο ίντερνετ).Απλώς, μου θύμισε κάτι κακομαθημένα παιδάκια που ,ενώ έχουν ένα δωμάτιο παιχνίδια ,κλαίνε και οδύρονται για το ένα παιχνίδι που έχει ο συμμαθητής στο σχολείο και όχι αυτά.
όχι φίλε μου. το ότι νοσταλγεί την ελλάδα δεν είναι αμελητέο, ούτε είναι γκρίνια κακομαθημένου ατόμου που δεν έχει ένα ακόμα ζευγάρι γόβες στην γκαρναρόμπα της. όσο για το ότι της ήρθαν 'κάπως έυκολα', μπορεί να ήταν τυχερή και να βρήκε την τέλεια σχέση με την πρώτη και την καλύτερη δουλειά... μπορεί και όχι όμως. όπως και να έχει, όταν φεύγεις από το δίχτυ ασφαλείας σου - χώρα, οικογένεια, φίλους και ο,τι άλλο - τίποτα δεν είναι τόσο εύκολο.
3. Αγαπητέ/ή Κ. Με πελατάκια σαν εσένα θα το κλείσουμε το μαγαζί. Αν κάθεστε και λύνετε όλα τα προβλήματα σας μόνοι σας χαθήκαμε. Στείλτε λοιπόν πράγμα. Προβλήματα λύνονται εντός. Κανένα πρόβλημα πολύ μικρό ή πολύ μεγάλο. Λύσεις για όλα έεεεεχω, έχω, έχωωωωω…
#1 Βρε κούκλα μου, μήπως επειδή έφυγες από την Ελλάδα προ κρίσης σου έχει μείνει η εικόνα μιας "όξω ντέρτια και καημοί" κατάστασης; Και φαντάζομαι (όπως είναι λογικό) ότι, όταν έρχεσαι εδώ, είναι είτε γιορτές, είτε τίποτε διακοπές με ήλιο-θάλασσα-ουζάκι, όπου ξοδεύεις αυτά που βγάζεις στην άλλη χώρα.Έχεις (καλή απ'ό,τι αφήνεις να εννοηθεί) δουλειά και υπέροχη (όπως λες) σχέση, και θες να τα αφήσεις για να έρθεις στη γη της αξιοκρατίας και της άτεγκτης δικαιοσύνης (γκουχ γκουχ), για να κλίνεις σε όλες τις πτώσεις τη λέξη "μνημόνιο" και να αγναντεύεις τα πρωινά σαν τον Αιγέα αν θα αχνοφανεί στον ορίζοντα το πλοίο της ανάπτυξης;Και κάνα χρόνο αργότερα να γράφεις στην Α,μπα "μ'έχει φάει η αφραγκιά, οι φίλοι μου άλλαξαν όσο έλειπα και δεν τα βρίσκουμε πια, ο άλλος στο εξωτερικό παντρεύτηκε προχθές την καινούργια γκόμενα κι εγώ τραβάω τις τιράντες μου";
χαχα, ωραία τα λές... αλλά η αλήθεια είναι ότι όταν είσαι μακρία, όλα σου φαίνονται ιδανικά εκεί πέρα (πέρα = ελλάδα ή εξωτερικό). έλα όμως που δεν είναι
Πολύ καλά τα λέτε, κορίτσια, όπως και η Α,μπα. Αυτό που θα ήθελα να προσθέσω εγώ -μπας και βοηθήσω κάπως-είναι ότι στην ηλικία και στη φάση της συγκεκριμένης κοπέλας πρωταρχικό ρόλο σε οποιαδήποτε απόφασή της θα πρέπει να παίξει ο παράγοντας "εργασία". Δεν θα έλεγα σε κανέναν δικό μου άνθρωπο που ζει και εργάζεται στο εξωτερικό να γυρίσει πίσω στην Ελλάδα, εάν δεν έβρισκε δουλειά πρώτα. Είναι η πατρίδα μας, το ξέρω, και ως χώρα είναι αντικειμενικά μία από τις ωραιότερες του κόσμου, χωρίς πλάκα. Δυστυχώς όμως, αν δεν έχεις δουλειά, ακόμη και η πιο όμορφη χώρα μοιάζει με φυλακή. Όμορφη μεν, αλλά φυλακή.
αγαπητή #1, να μια ισορροπημένη λύση: αν έχεις τη δυνατότηα να εργάζεσαι από το σπίτι, μπορείς να περνάς π.χ. 2 εβδομάδες στην ελλάδα κάθε 2μηνο δουλεύοντας και μη χάνοντας άδεια.να και άλλη μία: αν τα οικονομικά σου και η απόσταση το επιτρέπουν, να κάνεις συχνές 3ήμερες αποδράσεις στην ελλάδα:)