Οι εφηβικές φιλίες που σε καθορίζουν και δεν τελειώνουν ποτέ

Οι εφηβικές φιλίες που σε καθορίζουν και δεν τελειώνουν ποτέ Facebook Twitter
Ακούγαμε Pixies σαν τρελοί και They Might Be Giants και Τρύπες και αμερικανική punk και όλα αυτά που μας βοηθούσαν να νιώθουμε ότι έχουμε έναν δικό μας κόσμο, καλύτερο από τον πραγματικό.
5

Είμαι στην Α' Λυκείου και είμαι σκατά, έχω πρόβλημα με όλους και με όλα. Με το σχολείο, με τους συμμαθητές μου, με τους γονείς μου. Βασικά, κυρίως με τον εαυτό μου, γιατί κανείς δεν είναι σκατά με όλο τον κόσμο, αν δεν είναι σκατά με τον εαυτό του.

Είμαι 15 χρονών, πάσχω από μια εφηβική διαταραχή που δεν έχω ιδέα τι ακριβώς είναι και πηγαίνω από ψυχολόγο σε ψυχολόγο και κανείς δεν καταλαβαίνει ακριβώς τι έχω και κανείς δεν μπορεί να με κάνει να νιώσω καλά.

Θέλοντας κάτι να αλλάξω, αρχίζω να κάνω παρέα με τους φίλους του ξάδερφού μου του Γιώργου, του αδερφού μου ουσιαστικά, αφού μαζί μεγαλώσαμε, μαζί ενηλικιωθήκαμε, μαζί έχουμε ζήσει σχεδόν τα πάντα.

Και γνωρίζω έναν νέο κόσμο που σ' εκείνη την ηλικία, αν έχεις φτάσει σε αδιέξοδο και νιώθεις ότι πνίγεσαι, είναι σαν να βρίσκεις ξαφνικά τον δρόμο προς την επιφάνεια και να παίρνεις μια τεράστια ανάσα.

Γνώρισα τον Ιωσήφ, τον Νίκο, τον Νικόλα, την Ανδρομάχη και αργότερα τον Χάρη και αρκετούς άλλους. Πηγαίναμε για ποτά στην Οκτάνα στα Εξάρχεια και κοπανιόμασταν σαν να μην υπάρχει αύριο, ακούγαμε Pixies σαν τρελοί και They Might Be Giants και Τρύπες και αμερικανική punk και όλα αυτά που μας βοηθούσαν να νιώθουμε ότι έχουμε έναν δικό μας κόσμο, καλύτερο από τον πραγματικό, και μαζευόμασταν σε σπίτια όποτε έλειπαν κάποιου οι γονείς και είχαμε τον ορισμό αυτού που λέμε «παρέα». Μια μεγάλη παρέα με πολλούς μικρούς πυρήνες. Και αυτό ήταν η αρχή πολλών πραγμάτων που ζήσαμε όλοι μαζί.

Και με όλα αυτά σκέφτηκα ότι τελικά τίποτα δεν έχει πάει χαμένο, καμία ωραία στιγμή δεν φεύγει ποτέ από μέσα μας και όλες αυτές οι στιγμές δεν είναι μόνο δικές μας. Είναι πια και των παιδιών μας, γιατί τα ανέμελα χρόνια μας και όλα αυτά που ζήσαμε παρέα είναι μέσα μας για πάντα, είναι συνέχεια μαζί μας και με έναν ιδιαίτερο τρόπο μας κάνουν να είμαστε αυτοί που είμαστε και κατ' επέκταση να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας όπως τα μεγαλώνουμε...

Κάποια στιγμή τελείωσε το σχολείο και πήγε ο καθένας αλλού να σπουδάσει, άλλοι στο Πολυτεχνείο, άλλοι στην Αγγλία, άλλοι αλλού και βρισκόμασταν τα Χριστούγεννα και το Πάσχα και το καλοκαίρι και ήμασταν σαν σε διαφημιστικό που τρέχει ένα ανοιχτό αυτοκίνητο και ακούγεται δυνατά η μουσική.

Και γουστάραμε, γουστάραμε τη φάση μας, γουστάραμε τη ζωή με έναν τρόπο που μεγαλώνοντας δεν τον ξαναζείς και αυτό δυστυχώς δεν το ξέρεις μέχρι να αρχίσει να συμβαίνει.

 

Μια μέρα ήμασταν στην ταράτσα ενός εξοχικού σπιτιού που όλοι αγαπήσαμε πολύ ‒ είχε βγει τότε το άλμπουμ «Ideal Crash» των Deus και το ακούγαμε εμμονικά.

Kάποια στιγμή έρχεται στην ταράτσα αλαφιασμένος ο Ιωσήφ, φωνάζοντας «το έβγαλα, το έβγαλα» και αρχίζει να παίζει στην κιθάρα το «Instant Street» από αυτόν το δίσκο και με το που τελείωσε, σχεδόν ταυτόχρονα, αρχίσαμε όλοι να σπάμε ό,τι ποτήρι και μπουκάλι υπήρχε δίπλα μας, σαν να ήμασταν συνεννοημένοι, ενώ δεν ήμασταν, και δεν ξέρω αν έχετε τέτοια λίστα, αλλά στη δική μου λίστα με τα magic moments εκείνη η στιγμή είναι πάρα πολύ ψηλά.

Όπως και άλλες που ζήσαμε μαζί: ένα ξημέρωμα που γυρνούσαμε με το καΐκι από τις Σπέτσες στο Πορτοχέλι, οι νύχτες του Rock of Gods στη Φρεαττύδα, το πρώτο πάρτι στην αποθήκη στην Πειραιώς, το πάρτι στο Πορτοχέλι, όλα αυτά που δημιούργησαν μια συλλογική, «παρεΐστικη» μνήμη.

Και περάσανε τα χρόνια και αρχίσαμε να δουλεύουμε και άρχισε η ζωή να σοβαρεύει και άρχισε να φεύγει σταδιακά η ανεμελιά, μέχρι που κάποια στιγμή συνειδητοποιήσαμε ότι είχε φύγει τελείως και αρχίσαμε να κάνουμε σοβαρές σχέσεις και γάμους και αποκτήσαμε καινούργια άγχη και πρωινά ξυπνήματα και «δεν θα έρθω να σας βρω σήμερα, είμαι κομμάτια» και «σόρι, παιδιά, αλλά δεν το έχω» και αρχίσαμε λίγο-λίγο να χανόμαστε και χάθηκε η έννοια της παρέας, τουλάχιστον όπως την είχαμε στο μυαλό μας. Ήταν λίγο σαν να είχε τελειώσει το πάρτι.

Κάποια στιγμή, το 2005, γνώρισα την πρώην γυναίκα μου και πριν το καταλάβουμε είχαμε παντρευτεί. Λίγο καιρό μετά ένας καινούργιος άνθρωπος μεγάλωνε στην κοιλιά της. Το 2010 γίναμε 4.

Απ' όλη την παρέα αυτή ήμουνα για πολλά χρόνια ο πρώτος και ο μόνος με παιδιά και αυτό δημιούργησε ακόμα μεγαλύτερη απόσταση, γιατί οι άνθρωποι με παιδιά βολεύει να κάνουν παρέα με ανθρώπους με παιδιά για λόγους που, φαντάζομαι, μπορείτε να φανταστείτε, ακόμα και αν δεν έχετε παιδιά.

Την Κυριακή το μεσημέρι βρεθήκαμε όλοι σχεδόν μαζί, μετά από καιρό. Είχε έρθει ο Νίκος για δύο μέρες από το Άμστερνταμ, όπου ζει με την Ιταλίδα γυναίκα του και τη νεογέννητη κόρη του, και με αφορμή αυτό κανονίσαμε να μαζευτούμε στο σπίτι του Ιωσήφ και της Μυρτώς.

Ήμασταν σχεδόν όλοι από την παρέα που είχαμε σπάσει ό,τι γυάλινο είχαμε βρει μπροστά μας εκείνο το βράδυ σ' εκείνη την ταράτσα. Και 7 παιδιά. Τα παιδιά μας. Ο Πάνος, ο Διονύσης, η Μαριλένα, ο Γιάννης, η Αλίκη, ο Μανόλης, ο Ηλίας, ένα φανταστικό σύνολο μικρών ανθρώπων από 1 έως 10 ετών.

 

Και σκεφτόμουνα ότι δεν έχουν ιδέα για εμάς, δεν έχουν ιδέα τι είναι όλα αυτά που έχουμε ζήσει μαζί, δεν έχουν ιδέα για όλα τα χιλιόμετρα που είχαμε διανύσει για να βρούμε ο ένας τον άλλον, δεν έχουν ιδέα πώς νιώθαμε όταν τα σπάγαμε στην Οκτάνα. Δεν ξέρουν ποιοι ήμασταν, δεν ξέρουν πώς ήμασταν μαζί.

Και εκεί που τα σκεφτόμουνα αυτά έβαλε δυνατά στα ηχεία ο Ιωσήφ το «Petrol» των Ash και αρχίσαμε να πετάμε μαξιλάρια στα πιτσιρίκια στον καναπέ και αυτά έπαθαν αμόκ, πηδάγανε στον καναπέ, μας πετούσαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους κι εμείς τους τα πετούσαμε πίσω και τότε, για μια μικρή στιγμή, ένιωσα ότι καταλαβαίνουν τα πάντα, ότι βλέπουν την προϊστορία μας, ότι νιώθουν πως είναι ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν περάσει μεγάλες στιγμές μαζί και όχι μόνο το νιώθουν αλλά το γουστάρουν κιόλας.

Και με όλα αυτά σκέφτηκα ότι τελικά τίποτα δεν έχει πάει χαμένο, καμία ωραία στιγμή δεν φεύγει ποτέ από μέσα μας και όλες αυτές οι στιγμές δεν είναι μόνο δικές μας. Είναι πια και των παιδιών μας, γιατί τα ανέμελα χρόνια μας και όλα αυτά που ζήσαμε παρέα είναι μέσα μας για πάντα, είναι συνέχεια μαζί μας και με έναν ιδιαίτερο τρόπο μας κάνουν να είμαστε αυτοί που είμαστε και κατ' επέκταση να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας όπως τα μεγαλώνουμε...

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Αρχείο
5

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Σωτήρης Ντάλης / «Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και επικεφαλής της Μονάδας Έρευνας για την Ευρωπαϊκή και Διεθνή Πολιτική σχολιάζει τον αντίκτυπο της πανδημίας και της εκλογής Μπάιντεν στην Ευρώπη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Σωτήριος Σέρμπος / «Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Τι σηματοδοτεί η εποχή Μπάιντεν και τι αφήνει πίσω του ο απερχόμενος Πρόεδρος; Απαντά στη LiFO ο Σωτήριος Σέρμπος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Παν/μιο Θράκης και Ερευνητής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ελλάδα / Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ο καθηγητής Παιδιατρικής και Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και μέλος της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων του υπουργείου Υγείας μιλά για τα τελευταία δεδομένα της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Νικόλας Σεβαστάκης / Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ένας Γουίλι Σταρκ της εποχής μας. Υπάρχει κάτι σημαντικό που χωρίζει τη λαϊκιστική φαντασία των χρόνων του Μεσοπολέμου –όπως την αναπλάθει το μυθιστόρημα του Γουόρεν– από τα πλήθη που είδαμε να βγαίνουν από τα μεσαιωνικά σπήλαια των social media για να ορμήσουν προς το Καπιτώλιο.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ελλάδα / Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ο καθηγητής Φαρμακολογίας, Φαρμακογονιδιωματικής και Ιατρικής Ακριβείας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Φαρμακολογίας, Ευάγγελος Μανωλόπουλος, μιλά στη LiFO για τα εμβόλια και τις φαρμακευτικές αγωγές που εξετάζονται. Απαντά για το δεύτερο κύμα της πανδημίας, εξηγεί ποια είναι η αλήθεια για τις ΜΕΘ, πότε θα αποχωριστούμε τις μάσκες αλλά και πότε προβλέπεται η επάνοδος στην κανονικότητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τech & Science / Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τι θα σημάνει η γενική χρήση των εμβολίων; Θα εφαρμοστούν νέοι κανόνες σχετικά με τον εμβολιασμό; Πότε προσδιορίζεται η έναρξή του; Και τι γίνεται με τους αρνητές;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Νικόλας Σεβαστάκης / Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Η όποια στρατηγική για τον εμβολιασμό χρειάζεται να είναι σκληρή με τον νεοφασισμό των fake news και της ωμής παραπλάνησης. Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να εντάξει τις ανησυχίες, τις αντιρρήσεις και τις δεύτερες σκέψεις πολλών ανθρώπων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ελλάδα / Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ο πνευμονολόγος-εντατικολόγος στο νοσοκομείο Παπανικολάου μιλά για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις ΜΕΘ και τις μελλοντικές ανησυχίες του σχετικά με την πανδημία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ελλάδα / Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ο καθηγητής Πνευμονολογίας-Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών σχολιάζει όλες τις τελευταίες εξελίξεις στο μέτωπο της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Χαράλαμπος Παπασωτηρίου μιλά για το διακύβευμα των αμερικανικών εκλογών

Διεθνή / Ο Χαράλαμπος Παπασωτηρίου μιλά για το διακύβευμα των αμερικανικών εκλογών

Ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων και καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Χαράλαμπος Παπασωτηρίου, εξηγεί πώς μια νίκη του Μπάιντεν θα σηματοδοτήσει την αναβίωση της Δύσης ως κεντρικού παράγοντα στη διεθνή πολιτική.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

4 σχόλια
Υπολογιζω να εχουμε 30 χρονια διαφορα, αλλα οτι γραφεις ειναι οτι ζησαμε τα δικα μας χρονια, σε επαναληψη. Και εχεις δικιο να λες«γουστάραμε τη ζωή με έναν τρόπο που μεγαλώνοντας δεν τον ξαναζείς και αυτό δυστυχώς δεν το ξέρεις μέχρι να αρχίσει να συμβαίνει»
Δάκρυσα... Νάσαι καλά...Ας είναι:Προχθές ο αδερφός μου μούστειλε μια playlist πούχει φτιάξει στο youtube. Είχε μέσα κομματάρες από το Fear of the Dark ως το Bridge of Death κι από το Master of Puppets ως το a Tale that wasn't Right. Θυμήθηκα τότε που τα ακούγαμε σε κασέτες TDK και Maxell. Κι όταν το κασετόφωνο απέκτησε autoreverse μας έβρισκε η μάνα μας στις 7:30 το πρωί να δεχόμαστε με υπνοπαιδεία τους στίχους των Rage (Life in the Attic).Χθες πέτυχα τον ντράμερ των Magic de Spell. Αλλού και υπό άλλη ιδιότητα πια. Του χαμογέλασα και μου χαμογέλασε σαν να ξέραμε και οι δυο γιατί χαμογελάμε... Δεν έχουμε γνωριστεί ποτέ.Σήμερα πέτυχα τον εφηβικό μου φίλο Α. Ανοίγει μπαρ πιο πάνω από την πλατεία. Θυμήθηκα τότε που αυτός δεν κατέβαινε από τα βόρεια κι εγώ δεν ξεκολλούσα από το κέντρο. Είχαμε βρει τη μέση λύση στην Πλάκα στην Κληματαριά (στου Μάκη λέγαμε, ταβέρνα πούχει κλείσει, ο δε Μάκης έχει καταστεί αερικό του κέντρου). Έχει κλείσει και το αγαπημένο Φοιτητικό στα Εξάρχεια έχει κλείσει κι η Grotta, το DaDa, στο οποίο είχα πάει μόνο μία φορά και μόνος μου για να το δω σαν μνημείο, το έχασα.Η Ίντριγκα μένει (με Guiness βαρέλι) και η Ρεζίν (η παλιά ΑΒ έχει γίνει Ρίσκο εδώ και αιώνες αλλά παραμένει). Τα Εξάρχεια άλλαξαν και οι άνθρωποι. Η πόλη, η χώρα, ο κόσμος όλος άλλαξε. Άλλες αλλαγές είναι για καλό και άλλες όχι.Οι μισοί μου φίλοι από τότε φύγαν λόγω της κρίσης, διεσπάρησαν ανά την υφήλιο, κι οι άλλοι μισοί παραμένουν πιστοί στις ιδέες που την έφεραν. Το 2010 κυριολεκτικά διαλύθηκε ο κοινωνικός μου κύκλος καθώς φύγανε 7-8 πυρήνες της κοινωνικής μου ζωής.Φίλοι με τους οποίους αντάλλασσα κασέτες με zoolixoλίγο, stress, Αντί, λώλαμα, Panx Romana και τον Μετζέλο στα πειρατικά του. Τότε που τα Υπόγεια Ρεύματα παίζαν support στους Αντίδραση, πριν οι πρώτοι εμφανιστούν στο Καφεθέατρο το οποίο δεν υπάρχει καν σήμερα. Τότε που συνειρμικά βάζαμε τον Μπάμπη τον Φλου δίπλα στον Αδιάφορο τον Γιάννη. Από τότε πάψαμε να είμαστε φλου και αδιάφοροι...Οι φίλοι πάντως παραμένουν το ομορφότερο συμπλήρωμα μιας ωραίας οικογενειακής ζωής... Ακόμα κι αν τους έχεις πλέον μόνο μέσω viber και Skype. Και οι πιο μαγικοί φίλοι είναι αυτοί με τους οποίους μπορείς να συνεχίσεις μια πλάκα που ξεκίνησε πριν από 20+ χρόνια. Όπως κάνω πια με τους κουμπάρους μου.Όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν ή όλα μένουν ίδια σαν δεν τ' αγαπάς, όλα μένουν ίδια άμα δεν τα πας...http://www.youtube.com/watch?v=s-1twb1bQpQ
"Οι φίλοι πάντως παραμένουν το ομορφότερο συμπλήρωμα μιας ωραίας οικογενειακής ζωής..."Ακριβώς. Και για πολύ κόσμο που δεν είχε ωραία οικογενειακή ζωή είναι και η ίδια η οικογένειά του