Πενήντα χρόνια ΚΚΕ εσωτερικού: Μια «απολιτίκ» αποτίμηση

Πενήντα χρόνια ΚΚΕ εσωτερικού: Μια «απολιτίκ» αποτίμηση Facebook Twitter
Φωτογραφία από το 4ο Συνέδριο Κ.Κ.Ε. Εσωτερικού, 1986. Φωτο: Εύη Φυλακτού/Αρχείο Μιχάλη και Λεωνίδα Κύρκου
5

Τον μήνα που διανύουμε συμπληρώνονται πενήντα χρόνια από τη δημιουργία του ΚΚΕ εσωτερικού (τον περασμένο Δεκέμβρη ήταν και η αντίστοιχη επέτειος της ίδρυσης του «Ρήγα Φεραίου») και δεν μπορώ να υπολογίσω με βεβαιότητα πόσες φορές έχω διαβάσει στο κοινωνικής δικτύωσης χρονολόγιό μου τη φράση «τόσα χρόνια το ΚΚΕ εσωτερικού μας κυβερνά στην πραγματικότητα» σε διάφορες παραλλαγές ύφους, σχεδόν πάντα όμως με μια έντονη δόση δυσανεξίας, είτε αυτή προέρχεται από τα δεξιά είτε από τα αριστερά του συγκεχυμένου έτσι κι αλλιώς προ πολλού πολιτικού φάσματος. Υπάρχει ακόμα και η σχετική, αλλά πιο συγκεκριμένης στόχευσης υπο-θεωρία συνωμοσίας που λέει ότι «μας κυβερνάνε οι πανελλαδικάριοι» (της Β' Πανελλαδικής).

Εν μέρει κατανοώ τέτοιες αντιδράσεις, υπό την έννοια ότι πρόκειται για εξέχουσα (αλλά όχι μοναδική, ούτε καν σπάνια σε διεθνές επίπεδο – από ποιον να ξεκινήσουμε; Από τον Φίσερ, τον Μοσκοβισί; Πάει μακριά η βαλίτσα) περίπτωση χαμηλής εκλογικής εμβέλειας σχήματος με δυσανάλογα μεγάλο αριθμό πρώην στελεχών του τα οποία, παρ' ότι προέρχονταν από τη ριζοσπαστική/ανανεωτική αριστερά, συμμετείχαν κατόπιν με υποδειγματική άνεση προσαρμογής στη στελέχωση καθεστωτικών θεσμών και μηχανισμών.

Το ΚΚΕ εσωτερικού, πάντως, αντέχει ως σημείο αναφοράς, έστω και αμφιλεγόμενο, και πετυχαίνεις ακόμα κομμάτια και θρύψαλα της βασιλείας του, σε ποικίλα περιβάλλοντα.

Από την άλλη, όμως, δεν μπορείς στην πραγματικότητα να κατηγορήσεις πολιτικά στελέχη μόνο και μόνο επειδή έπαιξαν σωστά και αποτελεσματικά το παιχνίδι, στήνοντας παράλληλα στην πορεία μια ευέλικτη και προσοδοφόρα καριέρα. Εγώ δεν μπορώ πάντως, ως «απολιτίκ» και αφηρημένα «κεντροαριστερούλης» [ας μου επιτραπεί παρενθετικά ένας περιαυτολογικός ακκισμός: τα πιο συμπαθή παρατσούκλια που μου έχουν αποδοθεί φιλικά και στα μούτρα μου είναι «Πολιτάκιλι Κορέκτ» και κυρίως «Απολιτάκης»].


Νοσταλγική σαφώς η παρακάτω τοποθέτηση, αλλά διατηρώ ακόμα τη συμπάθεια για το κόμμα εκείνο που συγκροτήθηκε έναν χρόνο πριν γεννηθώ και διαλύθηκε πριν προλάβω να το ψηφίσω (πρώτη φορά ψήφισα το «βρόμικο '89», με το «καλημέρα» δηλαδή στο μπάχαλο), φάνταζε όμως κατά την εφηβεία μου στη δεύτερη (ύστερη;) φάση της Μεταπολίτευσης ως το «μη χείρον» και κυρίως με τους πιο συμπαθείς και οικείους οπαδούς.

Πενήντα χρόνια ΚΚΕ εσωτερικού: Μια «απολιτίκ» αποτίμηση Facebook Twitter
Το ΚΚΕ εσωτερικού, πάντως, αντέχει ως σημείο αναφοράς, έστω και αμφιλεγόμενο, και πετυχαίνεις ακόμα κομμάτια και θρύψαλα της βασιλείας του, σε ποικίλα περιβάλλοντα. Φωτο: Εύη Φυλακτού/Αρχείο Μιχάλη και Λεωνίδα Κύρκου

Πολλοί χλευάζουν πλέον (και εν μέρει δικαίως) την κατάντια του «πανευρωπαϊκού οράματος», τότε όμως ήταν ο μόνος επίσημος κομματικός φορέας με σαφή «ευρωπαϊκό» προσανατολισμό (βοηθούσε οπωσδήποτε και το υπόδειγμα του Μπερλίνγκουερ), κοσμοπολίτικη αύρα (ή «ξενόδουλη μπόχα» κατά τα πάσης φύσεως και προέλευσης εθνίκια), ενώ έμοιαζε φιλικό ακόμα και σε... lifestyle/αισθητικού τύπου προσεγγίσεις, παρ' ότι αυτό ήταν ανάθεμα για τους στεγνούς σπασίκλες της σκληρής πολιτικής θεωρίας.

Και όλα αυτά παρά την αβάσταχτη εσωστρέφεια του ονόματος. Και ΚΚΕ και «εσωτερικού»; Έλεος! Όχι ότι έκανα πραγματικά παρέα με Ρηγάδες και Ρηγίτισσες (ας μου επιτραπεί εδώ να πω ότι, αντίθετα με την κολακευτική/αναθεωρητική μυθολογία, ήταν μάλλον δύσκολο, πλην τρανταχτών εξαιρέσεων που επιβεβαίωναν τον κανόνα, να τις ξεχωρίσεις εμφανισιακά από το «ταγαρίστικο» λουκ των κοριτσιών της ΚΝΕ – λυπάμαι), και επίσης μικρός μου ήταν αδύνατο να χωνέψω πώς γίνεται μια νεολαία που υποτίθεται ότι αντλούσε έμπνευση από τον Μάη του '68 να έχει πάρει το όνομά της από κάποιον που στο σχολείο χανόταν στον εθνεγερτικό πολτό μαζί με τους Φιλικούς, τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, τον Αθανάσιο Διάκο και τον Οδυσσέα Ανδρούτσο. Εντάξει, μετά κατάλαβα, αλλά ήταν αργά.


Εκ των υστέρων, όλα αυτά μοιάζουν μακρινά και αθώα. Το ΚΚΕ εσωτερικού, πάντως, αντέχει ως σημείο αναφοράς, έστω και αμφιλεγόμενο, και πετυχαίνεις ακόμα κομμάτια και θρύψαλα της βασιλείας του, σε ποικίλα περιβάλλοντα. Παρά τις κατά καιρούς ανακαινίσεις και διαμορφώσεις του χώρου επί το μαζικότερον, υπάρχουν ακόμα (υποθέτω, έχω να πάω αρκετό καιρό δυστυχώς) στο Μπάτμαν του Νέου Κόσμου η καρτουνίστικη/πρωτο-χιπστερική αφίσα του Ρήγα με τον Μαρξ ως έμβλημα ποπ κουλτούρας και αισθητικής αλλά και το πορτρέτο του Πουλαντζά σε περίοπτη θέση του αειθαλούς ξενυχτάδικου.

Λείπει, βέβαια, η άλλη «εμβληματική» αφίσα του κόμματος κατά τη δεκαετία του '80, με τον νεαρό μπον-βιβέρ της εποχής (έμοιαζε αόριστα ΔΑΠίτης ή Κολωνακιώτης ή θαμώνας του Rock & Roll, πάντως το αντίθετο του διοπτροφόρου, γενειοφόρου τυπικού νεολαίου αριστερής οργάνωσης) που προτάσσει χαμογελαστός τον αντίχειρα, υποδηλώνοντας ότι όλα θα είναι cool για πάντα.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

5

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Δ. Πολιτάκης / Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Στις 29 Μαρτίου συμπληρώθηκαν σαράντα έξι χρόνια από την πρώτη εκπομπή του ανθρώπου που μας έμαθε να ακούμε μουσική, όμως, παρά την οικειότητα, το κύρος και τη γνώση που εκπέμπει ακόμα η φωνή του από τα ερτζιανά, ο ίδιος παραμένει σε μεγάλο βαθμό ένα μυστήριο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Δ. Πολιτάκης / 200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Πέρα από τις εθιμοτυπικές τελετουργίες της αρμόδιας επιτροπής, ο εορτασμός των 200 χρόνων από το ’21 θα μπορούσε να γίνει αφορμή για μια βαθύτερη αντίληψη των συναρπαστικών γεγονότων εκείνης της εποχής από αυτή που μας χάρισε το σχολείο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Δημήτρης Πολιτάκης / Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Πηγαίνοντας μετά από καιρό σε σπίτι φίλων, είδα στην εξώπορτα το αγγελτήριο θανάτου της ηθοποιού Μιράντας Κουνελάκη που έμενε στην ίδια πολυκατοικία και για χρόνια «επέβλεπε» στοργικά και διακριτικά τις νεανικές μας τρέλες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Δημήτρης Πολιτάκης / H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Ούτε το έργο ενός δημιουργού μπορεί εύκολα να διαγραφεί ούτε όμως και η σύνδεσή του με τις όποιες αποτρόπαιες πράξεις. Μένει εκεί, σαν ανεξίτηλη κηλίδα που διαβρώνει και συρρικνώνει το σέβας, το δέος, την εκτίμηση, την απόλαυση. Αυτό είναι το τίμημα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Δημήτρης Πολιτάκης / Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Έχει ανάγκη ο κόσμος να περιβληθεί στην απομόνωσή του από ένα γιορτινό σκηνικό, από μια λαμπερή ψευδαίσθηση, ξορκίζοντας μια χρονιά που έγινε η προσωποποίηση όλων των δεινών που έχουν πέσει στο κεφάλι μας, όχι μόνο της πανδημίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Δημήτρης Πολιτάκης / Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Ας είμαστε προετοιμασμένοι για σεμνές, ταπεινές, υπερβατικές γιορτές, όπως θα έπρεπε δηλαδή πάντα να είναι, αν πιστέψουμε όλες αυτές τις χριστουγεννιάτικες ταινίες που βλέπουμε μια ζωή.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Απόδραση από την Αθήνα

Δημήτρης Πολιτάκης / Απόδραση από την Αθήνα

Παίζει ξανά δυνατά ως σενάριο ή ως όραμα μέσα στην πανδημία η οριστική φυγή από τη μητρόπολη και η μετεγκατάσταση σε κάποια ιδανική γωνιά της επαρχίας με άμεση πρόσβαση σε φύση, βουνά, ακρογιαλιές, δειλινά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ

σχόλια

4 σχόλια
Δημήτρη, έπρεπε να είσαι υπερβολικά μικρός ή γέρος και/ή υπερβολικά κυριλές για να μην μπορείς να ξεχωρίσεις την Ρήγισσα από τον Κνίτισσα, ακόμα κι α φορούσαν το ίδιο ινδικό φόρεμα και κρατούσαν το ίδιο ταγάρι: η θηλυκότητα, το διακριτικό μακιγιάζ, κάποια αξεσουάρ και κοσμήματα, το όλο στυλ. Επίσης, συνήθως, πολύ πιο απελευθερωμένη ερωτικά. Ακόμα και από τη μουσική που άκουγε ή από το ότι σύχναζε κυρίως στα "αμαρτωλά" για το ΚΚΕ μπαράκια ακούγοντας ροκ και τζαζ και όχι αποκλειστικά σε ρεμπετάδικο ή σε ταβέρνα/καπηλειό με ρετσίνα. Από την άλλη ήταν πανεύκολο να διακρίνεις την δεκαετία του 80 την Ρήγισσα από την Κνίτισσα στις παραλίες των Κυκλάδων με το χίπικο κάμπινγκ και τον γυμνισμό. Απλά, Κνίτες δεν υπήρχαν, το απαγόρευε το Κόμμα !
Ο πιό αντιφατικός πολιτικός σχηματισμός της μεταπολίτευσης. Από τις τάξεις τους πέρασαν τα πιο ανιδιοτελή και ευαίσθητα πολτικά άτομα και ταυτόχρονα οι μεγαλύτεροι αριβίστες .(αν αναφέρουμε κάποια ονόματα θα "αδικήσουμε" άλλα τόσα). Σε μιά κολλημένη στο παρελθόν και στην συντήρηση ελληνική κοινωνία του '70 τόλμησε να εισάγει καινοτομικές συμπεριφορές που του κόστισαν σε εκλογική επιρροή. Ταυτόχρονα σε κρίσιμες πολιτικά συγκυρίες έδειξε μια πρωτοφανή ατολμία και ακολούθησε την πεπατημένη. Ηγετικό δίδυμο η άχρωμη "προτεσταντική" φυσιογνωμία, της προσφοράς αλλά και της "μιζέριας", του Μπάμπη Δρακόπουλου και ο χαρισματικός, "οπορτουνιστής" των μετέωρων πολιτικών αλμάτων, Λεωνίδας Κύρκος.
Ως ανένταχτοι αριστεροί στον περίγυρο του κόμματος είχαμε πλήρη συναίσθηση αυτής της σχιζοφρένειας που αναιρούσε εν πολλοίς αυτά τα εντυπωσιακά και πρωτοφανή στοιχεία που αναφέρεις.Αυτό ακριβώς μας εμπόδισε να στρατευθούμε μαχητικά στις τάξεις του.και να μην ξεχνάμε την υψηλή αισθητική, το χιούμορ και συχνά τον αυτοσρκασμό.
Η αντιφαση για το ονομα Ρηγας υπαρχει μονο στην λαιφσταλιστικη παγκοσμιοποιητικη γενια του αριστερισμου που θριαμβευσε στο ΚΚΕ εσ και στον Συνασπισμο στα late 90s. Υπο αυτη την εννοια οντως ο συγχρονος Συριζα δεν εχει καμια σχεση με το τοτε ΚΚΕ εσ.
Ας παραμείνω απολιτίκ, σεβόμενος το πνεύμα του αρθρογράφου.Ασχέτως πολιτικής προσφοράς ή μη το ΚΚΕ-εσωτερικού έχει συμβάλει τα μέγιστα στην αισθητική, στην τέχνη αλλά και στην εθνική συμφιλίωση. Είχε δε μέλη του εξαίρετους αφηγητές όπως τον Κύρκο και τον Νεφελούδη.