Η μοναξιά του δρομέα μεγάλων ισαποστάσεων

Η μοναξιά του δρομέα μεγάλων ισαποστάσεων Facebook Twitter
Είναι ανθρώπινο και θεμελιώδες δικαίωμά μας να δίνουμε, είτε στον εαυτό μας είτε στους άλλους, υποσχέσεις που δεν μπορούμε να τηρήσουμε, όπως έλεγε και ο καημένος ο Νίτσε, εννοώντας (μάλλον) ότι συγχρόνως είμαστε και δεν είμαστε ήδη το άτομο στο οποίο θα εξελιχθούμε στο άμεσο μέλλον.
0

Κύλησε και φέτος η παραδοσιακή «αμερικανιά» των γιορτών προς τη φυσιολογική κατάληξή της, δηλαδή το «resolution» (απόφαση/επίλυση ή απόφαση επίλυσης) για τη νέα χρονιά, ένα έθιμο που πάντως έχει, υποτίθεται, τις ρίζες του στην αρχαία Βαβυλωνία.

Τι resolution και αηδίες, θα μπορούσε να πει κανείς (και πολλοί το είπαν), το βάδισμα τύπου «τοίχο-τοίχο» και «μέχρι τότε ποιος ζει - ποιος πεθαίνει» που εξασκούμε οι περισσότεροι δεν ευνοεί ακριβώς μακροπρόθεσμες προβολές και σταδιακούς προγραμματισμούς.

Οι αποφάσεις που παίρνουμε με την είσοδο του νέου έτους πιο πολύ με ευχή στον άνεμο μοιάζουν στον ζαλισμένο απόηχο του έντονου μέχρι ασφυξίας συναισθηματισμού των γιορτινών ημερών παρά με συνειδητή επιλογή ή με κάτι, τέλος πάντων, που πραγματικά εμπεριέχει ισχυρή βούληση και αυστηρό χρονοδιάγραμμα. Ας αφήσουμε κατά μέρος το γεγονός ότι κατά βάθος οι άνθρωποι δεν θέλουν να απαλλαγούν από τα προσωπικά τους δράματα.

Αν επέλεγα, πάντως, μια απόφαση για το νέο έτος, θα ήταν μάλλον κάτι στο εξής πλαίσιο: λιγότερη ομφαλοσκόπηση και εσωστρέφεια, λιγότερη καλλιέργεια του προσωπικού μας brand identity (σύγχρονες ματαιότητες) και σαφώς λιγότερη «στράτευση», ειδικά στα δύο μεγάλα πολιτικά μέτωπα που έχουν διαμορφωθεί.

Είναι κάπως σαν την άλλη φρέσκια πατέντα του «στεγνού Γενάρη» (dry January), που μετά τις χριστουγεννιάτικες κραιπάλες αποφασίζει κανείς να αποτοξινωθεί εντελώς κατά τον πιο σκοτεινό και ζόρικο μήνα του χρόνου. Πιο φυσιολογικό, εξάλλου, μου φαινόταν πάντα να εισέρχεται κανείς σε τέτοια διαδικασία καθοριστικών αποφάσεων τον Σεπτέμβρη, όταν δεν κρέμεται από πάνω του σαν απειλητικό εκκρεμές άλλη μια ημερολογιακή χρονιά που θυμίζει χρονολόγιο επιστημονικής φαντασίας, ειδικά σε όσους θυμόμαστε τον περασμένο αιώνα.

Το 2018 είναι μόλις μία χρονιά πριν από το έτος που διαδραματίζεται η αυθεντική Blade Runner ταινία του 1982 κι ακόμα δεν έχουμε δει «ρέπλικες» και ιπτάμενα αυτοκίνητα ούτε για δείγμα.


Το πιο ρεαλιστικό που μπορεί να κάνει κάποιος είναι να θέσει κάποιες προτεραιότητες και να προσπαθήσει να τις διεκπεραιώσει, αν του το επιτρέψουν οι απρόβλεπτες και αμείλικτες περιστάσεις. Μόνο υγεία, που λένε, και τα υπόλοιπα τα διαχειρίζεσαι. Το έχω σκεφτεί κι εγώ πολλές φορές ότι κάποτε, στο βαθύ μέλλον –αν φτάσουμε ως εκεί–, θα λέω «μα, τι μαλάκας που ήμουνα: είχα την υγεία μου και μπορούσα να κάνω τα πάντα και αντ' αυτού καθόμουν κι έβραζα στη μοιρολατρία, στη φοβία, στην οκνηρία, στο υπαρξιακό Αngst».

Ναι μεν σαφώς, αλλά κατά βάθος ουδείς εύχεται κάτι τόσο ξενέρωτο και δεδομένο όσο η υγεία (το γνωρίζω ότι δεν είναι δεδομένο, είμαι σε ηλικία που έχω ήδη το μερίδιό μου στην εμπειρία θνητότητας και θρήνου). Ευτυχία; Πολύ αφηρημένο. Δεν υπάρχει άλλωστε τέτοια κατάσταση, παρά κάτι στιγμές μόνο, που μάλιστα αναγνωρίζονται ως πολύτιμες και μοναδικές εκ των υστέρων συνήθως.


Είναι ανθρώπινο και θεμελιώδες δικαίωμά μας να δίνουμε, είτε στον εαυτό μας είτε στους άλλους, υποσχέσεις που δεν μπορούμε να τηρήσουμε, όπως έλεγε και ο καημένος ο Νίτσε, εννοώντας (μάλλον) ότι συγχρόνως είμαστε και δεν είμαστε ήδη το άτομο στο οποίο θα εξελιχθούμε στο άμεσο μέλλον. Συνήθως, εξάλλου, κανείς εκπλήσσει (ή εκπλήσσεται από) τον εαυτό του ευχάριστα εκεί που δεν το περιμένει, από το πουθενά. Κατά κανόνα, από την πρόκληση μιας δύσκολης περίστασης.

Η υπόσχεση όμως προσδίδει και μια επιπλέον αίσθηση ταυτότητας, τονίζει το εγώ, κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό στην τρέχουσα εποχή όπου κυριαρχεί η λογική του μελισσιού και οι προσωπικότητες χάνονται στο βουητό της ψηφιακής επικοινωνίας.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι, σύμφωνα με σχετικές στατιστικές έρευνες, η απόφαση (για τη νέα χρονιά) να συμμετέχει κανείς όσο λιγότερο γίνεται στα social media έχει ξεπεράσει σε συχνότητα τις συνηθισμένες υποσχέσεις για περισσότερη σωματική και πνευματική εξάσκηση (αυτο-βελτίωση γενικώς), περισσότερα ταξίδια, περισσότερη συμπόνια για τους συνανθρώπους που υποφέρουν.

Αν επέλεγα, πάντως, μια απόφαση για το νέο έτος, θα ήταν μάλλον κάτι στο εξής πλαίσιο: λιγότερη ομφαλοσκόπηση και εσωστρέφεια, λιγότερη καλλιέργεια του προσωπικού μας brand identity (σύγχρονες ματαιότητες) και σαφώς λιγότερη «στράτευση», ειδικά στα δύο μεγάλα πολιτικά μέτωπα που έχουν διαμορφωθεί και μας δυναστεύουν καθημερινά με την αφόρητη (και καταστροφική) εμφυλιοπολεμική, αντιθεσμική ρητορική τους. Κι ας κινδυνεύει να χαρακτηριστεί κανείς «ισαποστάκιας» ή ακόμα και τρολ μιας «κεντρώας», απολιτίκ ουδετερότητας.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Δ. Πολιτάκης / Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Στις 29 Μαρτίου συμπληρώθηκαν σαράντα έξι χρόνια από την πρώτη εκπομπή του ανθρώπου που μας έμαθε να ακούμε μουσική, όμως, παρά την οικειότητα, το κύρος και τη γνώση που εκπέμπει ακόμα η φωνή του από τα ερτζιανά, ο ίδιος παραμένει σε μεγάλο βαθμό ένα μυστήριο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Δ. Πολιτάκης / 200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Πέρα από τις εθιμοτυπικές τελετουργίες της αρμόδιας επιτροπής, ο εορτασμός των 200 χρόνων από το ’21 θα μπορούσε να γίνει αφορμή για μια βαθύτερη αντίληψη των συναρπαστικών γεγονότων εκείνης της εποχής από αυτή που μας χάρισε το σχολείο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Δημήτρης Πολιτάκης / Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Πηγαίνοντας μετά από καιρό σε σπίτι φίλων, είδα στην εξώπορτα το αγγελτήριο θανάτου της ηθοποιού Μιράντας Κουνελάκη που έμενε στην ίδια πολυκατοικία και για χρόνια «επέβλεπε» στοργικά και διακριτικά τις νεανικές μας τρέλες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Δημήτρης Πολιτάκης / H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Ούτε το έργο ενός δημιουργού μπορεί εύκολα να διαγραφεί ούτε όμως και η σύνδεσή του με τις όποιες αποτρόπαιες πράξεις. Μένει εκεί, σαν ανεξίτηλη κηλίδα που διαβρώνει και συρρικνώνει το σέβας, το δέος, την εκτίμηση, την απόλαυση. Αυτό είναι το τίμημα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Δημήτρης Πολιτάκης / Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Έχει ανάγκη ο κόσμος να περιβληθεί στην απομόνωσή του από ένα γιορτινό σκηνικό, από μια λαμπερή ψευδαίσθηση, ξορκίζοντας μια χρονιά που έγινε η προσωποποίηση όλων των δεινών που έχουν πέσει στο κεφάλι μας, όχι μόνο της πανδημίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Δημήτρης Πολιτάκης / Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Ας είμαστε προετοιμασμένοι για σεμνές, ταπεινές, υπερβατικές γιορτές, όπως θα έπρεπε δηλαδή πάντα να είναι, αν πιστέψουμε όλες αυτές τις χριστουγεννιάτικες ταινίες που βλέπουμε μια ζωή.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Απόδραση από την Αθήνα

Δημήτρης Πολιτάκης / Απόδραση από την Αθήνα

Παίζει ξανά δυνατά ως σενάριο ή ως όραμα μέσα στην πανδημία η οριστική φυγή από τη μητρόπολη και η μετεγκατάσταση σε κάποια ιδανική γωνιά της επαρχίας με άμεση πρόσβαση σε φύση, βουνά, ακρογιαλιές, δειλινά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ