Achtung, baby

Achtung, baby Facebook Twitter
Η περίπτωση της Alice Weidel έδωσε και νέα υπόσταση στους προβληματισμούς που έχουν καταγραφεί κατά καιρούς σχετικά με την έλξη που ασκούν τα ακροδεξιά σχήματα στο γυναικείο κοινό, ειδικά στο επίπεδο της υψηλόβαθμης στελέχωσης.
1

Αμέσως μετά τα αποτελέσματα των γερμανικών εκλογών κυκλοφόρησε παντού στα social media, άτιτλος και ανώνυμος, ένας χάρτης της Ευρώπης με σταμπαρισμένα ανά χώρα τα ποσοστά που έχουν λάβει στις τελευταίες αναμετρήσεις τα διάφορα ακροδεξιά/αντιμεταναστευτικά κόμματα. Ποταμός από κάτω τα μοιρολόγια, οι κατάρες, τα αυτομαστιγώματα, οι επικλήσεις της Βαϊμάρης και του Στάλινγκραντ, η συλλήβδην καταγγελία της Ευρώπης, της νεωτερικότητας κ.ο.κ. Πράγματι, μια ματιά στον χάρτη αυτόν θα οδηγούσε έναν εξωγήινο παρατηρητή στο συμπέρασμα ότι η Γαλλία ασθμαίνει στον προθάλαμο του φασισμού, η Γερμανία έχει βρεθεί μέσω χρονομηχανής στην περίοδο λίγο πριν από την επικράτηση των ναζί, ενώ στην Ισπανία, ας πούμε, και στα Βαλκάνια –πλην της Ελλάδας– δεν υπάρχουν ακροδεξιά στοιχεία, αφού δεν έχουν καταγραφεί επίσημα εκλογικά αποτελέσματα αντίστοιχων σχημάτων.


Παρ' ότι πρόκειται για τυπικό παράδειγμα εύκολης ψηφιακής χειροτεχνίας με στόχο τη δημιουργία κραυγαλέων εντυπώσεων εις βάρος οποιασδήποτε ουσίας –όπως τα ποσοστά κατοχής της μπάλας στους ποδοσφαιρικούς αγώνες που ποτέ δεν έχουν να κάνουν με το αποτέλεσμα– και παρά τις επιμέρους διαφορές αυτών των ξενοφοβικών καταρχάς σχηματισμών, ο χάρτης περιφέρεται ως βαθιά αποκαρδιωτικό συμπέρασμα ενδελεχούς ανάλυσης της ακροδεξιάς στροφής της Ευρώπης.

Καλώς ήλθαμε στον «μετα-αληθινό» κόσμο όπου βασιλεύουν τα τραυματικά φαινόμενα, οι ανακολουθίες, τα οξύμωρα και τα «είπα - ξείπα» και όπου χωράνε πάσης φύσεως σχιζοειδείς ταυτότητες, ακόμα και αυτή του/της «γκέι ομοφοβικού/-ής» στο φινάλε.


Και αφού πέσαμε από τα σύννεφα (συνήθεια που έγινε λατρεία) με τη ραγδαία άνοδο των ποσοστών της Εναλλακτικής για τη Γερμανία –πολιτικός φορέας που έχει διανύσει όλο το ιδεολογικό φάσμα δεξιά του φιλελεύθερου κέντρου για να καταλήξει ότι στην ξενοφοβία βρίσκεται το ψηφοθηρικό «ψαχνό»–, σηκωθήκαμε για λίγο για να ξαναπέσουμε ακόμα πιο θεαματικά, επεξεργαζόμενοι την πληροφορία ότι η (συν)ηγέτιδα του φορέα αυτού που έχει τεθεί εναντίον του γάμου ομοφύλων είναι λεσβία με σύμφωνο συμβίωσης με τη σύντροφό της, που είναι από τη Σρι Λάνκα. Καλώς ήλθαμε στον «μετα-αληθινό» κόσμο όπου βασιλεύουν τα τραυματικά φαινόμενα, οι ανακολουθίες, τα οξύμωρα και τα «είπα - ξείπα» και όπου χωράνε πάσης φύσεως σχιζοειδείς ταυτότητες, ακόμα και αυτή του/της «γκέι ομοφοβικού/-ής» στο φινάλε.

Η περίπτωση της Alice Weidel έδωσε και νέα υπόσταση στους προβληματισμούς που έχουν καταγραφεί κατά καιρούς σχετικά με την έλξη που ασκούν τα ακροδεξιά σχήματα στο γυναικείο κοινό, ειδικά στο επίπεδο της υψηλόβαθμης στελέχωσης. Μετά τη Γαλλία, τη Δανία και τη Νορβηγία (οι πιο επιφανείς περιπτώσεις), η Γερμανία. Είχε γράψει σχετικά η Ναόμι Γουλφ (το όνομα της οποίας συγχέεται τακτικά με αυτό της Ναόμι Κλάιν, παρ' ότι προέρχονται από διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες) πριν από δύο χρόνια σε ένα άρθρο της με τίτλο «Φασισμός με φεμινιστικό πρόσωπο»:

«... Και για όλες αυτές τις γυναίκες, όπως και για κάθε υποτελή ομάδα οπουδήποτε, ο φασισμός ενίσχυε αυτό το ένστικτο που οι κοινωνικοί επιστήμονες αποκαλούν "αποστροφή της τελευταίας σειράς": την επιθυμία να υπερβείς σε βαθμίδα άλλες ομάδες. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε την έμφυλη γοητεία που ασκεί τόσο σε κάποιες γυναίκες όπως και σε κάποιους άντρες, με διαφορετικούς ψυχοδυναμικούς τρόπους, η φιγούρα που αντιπροσωπεύει τη στιβαρή εξουσία και την άκαμπτη ιεραρχία. Είναι όπως το έλεγε η Σίλβια Πλαθ στο ποίημά της "Μπαμπάς": "Κάθε γυναίκα λατρεύει έναν Φασίστα,/ στο πρόσωπο την μπότα, την κτηνώδη καρδιά ενός κτήνους σαν κι εσένα". Αυτά είναι μόνο κάποια από τα μοτίβα της ακροδεξιάς ιδεολογίας που προκαλούν την έλξη σε κάποιες από τις γυναίκες της σημερινής Ευρώπης. Τα σύγχρονα ακροδεξιά κινήματα ενισχύονται επίσης από τους περιορισμούς μιας μεταφεμινιστικής, μετά - τη - σεξουαλική - επανάσταση κοινωνίας και από το πνευματικό και συναισθηματικό κενό που προκύπτει ως απότοκο της απόλυτης επικράτησης ενός κοσμικού υλισμού...».


Είναι μεγάλος πειρασμός να παρακολουθεί κανείς τις δυσοίωνες εξελίξεις του καιρού μας παρέα με τα διδακτικά φαντάσματα του παρελθόντος, βέβαιος πια ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται πάντα ως τραγωδία και ποτέ ως φάρσα. Είναι επίσης όμως διάχυτη πλέον μια αίσθηση παράλυσης και ξεροκεφαλιάς που συνοδεύει την εμμονή να παρακολουθούμε τα γεγονότα αυτού του αιώνα με όρους, συναισθήματα και συμπλέγματα του 20ού.

To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Shortcut
1

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Δ. Πολιτάκης / Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Στις 29 Μαρτίου συμπληρώθηκαν σαράντα έξι χρόνια από την πρώτη εκπομπή του ανθρώπου που μας έμαθε να ακούμε μουσική, όμως, παρά την οικειότητα, το κύρος και τη γνώση που εκπέμπει ακόμα η φωνή του από τα ερτζιανά, ο ίδιος παραμένει σε μεγάλο βαθμό ένα μυστήριο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Δ. Πολιτάκης / 200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Πέρα από τις εθιμοτυπικές τελετουργίες της αρμόδιας επιτροπής, ο εορτασμός των 200 χρόνων από το ’21 θα μπορούσε να γίνει αφορμή για μια βαθύτερη αντίληψη των συναρπαστικών γεγονότων εκείνης της εποχής από αυτή που μας χάρισε το σχολείο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Δημήτρης Πολιτάκης / Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Πηγαίνοντας μετά από καιρό σε σπίτι φίλων, είδα στην εξώπορτα το αγγελτήριο θανάτου της ηθοποιού Μιράντας Κουνελάκη που έμενε στην ίδια πολυκατοικία και για χρόνια «επέβλεπε» στοργικά και διακριτικά τις νεανικές μας τρέλες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Δημήτρης Πολιτάκης / H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Ούτε το έργο ενός δημιουργού μπορεί εύκολα να διαγραφεί ούτε όμως και η σύνδεσή του με τις όποιες αποτρόπαιες πράξεις. Μένει εκεί, σαν ανεξίτηλη κηλίδα που διαβρώνει και συρρικνώνει το σέβας, το δέος, την εκτίμηση, την απόλαυση. Αυτό είναι το τίμημα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Δημήτρης Πολιτάκης / Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Έχει ανάγκη ο κόσμος να περιβληθεί στην απομόνωσή του από ένα γιορτινό σκηνικό, από μια λαμπερή ψευδαίσθηση, ξορκίζοντας μια χρονιά που έγινε η προσωποποίηση όλων των δεινών που έχουν πέσει στο κεφάλι μας, όχι μόνο της πανδημίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Δημήτρης Πολιτάκης / Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Ας είμαστε προετοιμασμένοι για σεμνές, ταπεινές, υπερβατικές γιορτές, όπως θα έπρεπε δηλαδή πάντα να είναι, αν πιστέψουμε όλες αυτές τις χριστουγεννιάτικες ταινίες που βλέπουμε μια ζωή.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Απόδραση από την Αθήνα

Δημήτρης Πολιτάκης / Απόδραση από την Αθήνα

Παίζει ξανά δυνατά ως σενάριο ή ως όραμα μέσα στην πανδημία η οριστική φυγή από τη μητρόπολη και η μετεγκατάσταση σε κάποια ιδανική γωνιά της επαρχίας με άμεση πρόσβαση σε φύση, βουνά, ακρογιαλιές, δειλινά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ