Αυτό το φευγαλέο «je ne sais quoi». Από τον Δημήτρη Πολιτάκη

Αυτό το φευγαλέο «je ne sais quoi». Από τον Δημήτρη Πολιτάκη Facebook Twitter
Είναι πολλοί όμως οι (γ)αλλόφρονες που επικαλούνται διαρκώς τα ήθη, τα έθιμα, τα πρότυπα και το σαβουάρ βιβρ μιας μυθικής γαλλικότητας, καταλήγοντας κατ' αντιστοιχία σε κάποια περιφρονητική επωδό για μας εδώ τους αγροίκους κατσαπλιάδες.
0

Έχω την αίσθηση ότι λίγοι είναι εδώ οι πραγματικά γαλλοτραφείς –σε αντίθεση με την Κωνσταντινούπολη, φέρ' ειπείν, όπου οι παλιοί ταρίφες ειδικά μιλάνε στάνταρ γαλλικά, γιατί αυτά τους έμαθαν, και με εντατική μέθοδο μάλλον, στο σχολείο– και με εμπεριστατωμένη και διαχρονική αντίληψη της γαλλικής κουλτούρας εν γένει. Ή, ακριβώς επειδή είναι αυθεντικά γαλλοτραφείς, έχουν εκπαιδευτεί να μην επιδεικνύουν μια παρωχημένη και βαθιά αμαρτωλή πολιτισμική ανωτερότητα και να μην εμπλέκονται σε τριβές που αργά ή γρήγορα αδειάζουν και από χιούμορ και από σοβαρότητα και εκθέτουν ανεπανόρθωτα όποιον ενδίδει. Είναι πολλοί όμως οι (γ)αλλόφρονες που επικαλούνται διαρκώς τα ήθη, τα έθιμα, τα πρότυπα και το σαβουάρ βιβρ μιας μυθικής γαλλικότητας, καταλήγοντας κατ' αντιστοιχία σε κάποια περιφρονητική επωδό για μας εδώ τους αγροίκους κατσαπλιάδες. Και δεν ανήκουν αυστηρά σε συγκεκριμένο ιδεολογικό χώρο, το δέος για τις μεταφυσικές σχεδόν ιδιότητες της γαλλικής δημοκρατίας υπερβαίνει τις διαχωριστικές γραμμές των ντόπιων αντιμαχόμενων παρατάξεων, γεγονός που φυσικά δεν τις εμπόδισε να εργαλειοποιήσουν απολύτως και με ελληνικότατη οπαδική εσωστρέφεια τις εν εξελίξει γαλλικές προεδρικές εκλογές.

Από το βράδυ της Κυριακής φαίνεται ακατόρθωτο σχεδόν να ελιχθείς στο ελληνόφωνο Ίντερνετ, αποφεύγοντας τις επαρχιώτικης αντίληψης ωδές στο μεγαλείο της γαλλικής δημοκρατίας και τις πάσης φύσεως αντιπαραθέσεις μεταξύ ειδημόνων περί της γαλλικής ψυχοσύνθεσης (λες και είναι το ίδιο σήμερα με την εποχή του Μάη του '68, του Ζισκάρ ντ' Εστέν ή του Μιτεράν).


Παλαιότερα –ειδικά προ παγκοσμιοποίησης και με νωπά ακόμα τα δεξιά συνθήματα τύπου «Ελλάς - Γαλλία, Συμμαχία», αλλά και την αριστερή ευγνωμοσύνη για τη γαλλική φιλοξενία σε τόσα ανήσυχα και κυνηγημένα πνεύματα της ημεδαπής– ήταν περισσότεροι, γεγονός που μπορεί να είναι και παρήγορο. Όμως, υπάρχει οπωσδήποτε κάποιος ιστορικός σύνδεσμος –αν είναι πραγματικός ή κατά φαντασίαν δεν έχει και τόση σημασία– ανάμεσα στις δύο χώρες, οπότε ήταν εντελώς αναμενόμενο και το ξεμάλλιασμα μεταξύ γαλλοφρόνων διαφορετικών αντιλήψεων στα ελληνικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης με αφορμή τα παρελκόμενα των εκλογών. Ειδικότερα, δε, με αφορμή τη σκανδαλιστική για κάποιους διαφορά ηλικίας του Μακρόν με τη σύντροφό του. Κάποιοι δεν μπόρεσαν να αυτοσυγκρατηθούν και ξέπεσαν σε (όχι απαραίτητα κακοπροαίρετα και μισαλλόδοξα, μην τρελαθούμε κιόλας, αν δεν κάνεις και λίγη πλάκα με τέτοια, δεν θα μείνει τίποτα για να κάνεις πλάκα πια) αστεία περί milfs (matures, για να είμαστε πιο ακριβείς ηλικιακά) και τα ρέστα, ενώ κάποιοι άλλοι, η συντριπτική πλειονότητα στο «πολιτισμένο» timeline μου, θα πρέπει να έχουν γράψει ήδη πάνω από πενήντα αναρτήσεις υπερασπιζόμενοι/ες τον υποψήφιο Πρόεδρο απέναντι στις σκοταδιστικές κακίες της ευρύτερης πλέμπας. Μυστήριο, πάντως, πού την πέτυχαν την άποψη της πλέμπας στο Facebook μετά από τόσες στρατηγικές εκκαθαρίσεις «φίλων» που έχουν κάνει (και για τις οποίες συχνά επαίρονται), έτσι ώστε να τρέφονται μόνο από την αλληλεξάρτηση μεταξύ ομοϊδεατών/συναγωνιστών τους. Αυτή η κουλτούρα της αυτοματικής αντιπαράθεσης και του αέναου τρολαρίσματος, αυτό το κυνήγι σκιών, έχει περάσει και στην τηλεοπτική ενημέρωση –που το μόνο που της έλειπε στο μαύρο χάλι της ήταν ο εναγκαλισμός των social media–, με αποτέλεσμα άτομα σαν τη μάνα μου και εκατομμύρια άλλοι που βρίσκονται εκτός διαδικτυακών ζυμώσεων (της πλάκας και της εκτόνωσης) να παρακολουθούν ώρες-ώρες τις ειδήσεις με ένα μεγάλο ερωτηματικό σαν ανάποδο δρεπάνι πάνω από το κεφάλι τους.


Επηρεασμένος ίσως από την Υποταγή του Ουελμπέκ (τι να ψήφισε, και κυρίως τι θα ψηφίσει αυτή η ψωνάρα άραγε;), σύμφωνα με το δυσοίωνο σενάριο της οποίας δεν είναι αυτές αλλά οι επόμενες (του '22) οι απολύτως κρίσιμες εκλογές για τη Γαλλία (και για την Ευρώπη όπως την ξέραμε), αλλά και από την τυπική και ανιαρή προεκλογική λιτανεία σκανδάλων, προβοκάτσιας και σπέκουλας, άργησα να μπω στο κλίμα, περίμενα απλώς να δω ποιος θα κληρωθεί αντίπαλος της Λεπέν στον τελικό. Από το βράδυ της Κυριακής, όμως, φαίνεται ακατόρθωτο σχεδόν να ελιχθείς στο ελληνόφωνο Ίντερνετ, αποφεύγοντας τις επαρχιώτικης αντίληψης ωδές στο μεγαλείο της γαλλικής δημοκρατίας και τις πάσης φύσεως αντιπαραθέσεις μεταξύ ειδημόνων περί της γαλλικής ψυχοσύνθεσης (λες και είναι το ίδιο σήμερα με την εποχή του Μάη του '68, του Ζισκάρ ντ' Εστέν ή του Μιτεράν). Στο φινάλε, με κάτι τέτοια σλόγκαν τύπου «ένας είναι ο εχθρός, ο λαϊκισμός» (η ανάδειξη του οποίου σε υπ' αριθμόν ένα ζήτημα είναι πιο επικίνδυνη και από την ταχύτητα εξάπλωσής του) γελάει τσιριχτά η Λεπέν (και η κάθε Λεπέν), που δεν έχει τόση ανάγκη πια το ξέπλυμα από τους πάσης φύσεως αντισυστημικούς, έχει ξεπλυθεί μια χαρά ήδη και από την ηθική πλειοψηφία και είναι περίπου βέβαιο ότι θα αντλήσει απείρως περισσότερες ψήφους από τη δεξαμένη του Φιγιόν παρά από τους υποστηρικτές του Μελανσόν, ασχέτως της θλιβερής, μικροπολιτικής και χυδαίας συμπεριφοράς του τελευταίου.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Shortcut
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Δ. Πολιτάκης / Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Στις 29 Μαρτίου συμπληρώθηκαν σαράντα έξι χρόνια από την πρώτη εκπομπή του ανθρώπου που μας έμαθε να ακούμε μουσική, όμως, παρά την οικειότητα, το κύρος και τη γνώση που εκπέμπει ακόμα η φωνή του από τα ερτζιανά, ο ίδιος παραμένει σε μεγάλο βαθμό ένα μυστήριο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Δ. Πολιτάκης / 200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Πέρα από τις εθιμοτυπικές τελετουργίες της αρμόδιας επιτροπής, ο εορτασμός των 200 χρόνων από το ’21 θα μπορούσε να γίνει αφορμή για μια βαθύτερη αντίληψη των συναρπαστικών γεγονότων εκείνης της εποχής από αυτή που μας χάρισε το σχολείο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Δημήτρης Πολιτάκης / Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Πηγαίνοντας μετά από καιρό σε σπίτι φίλων, είδα στην εξώπορτα το αγγελτήριο θανάτου της ηθοποιού Μιράντας Κουνελάκη που έμενε στην ίδια πολυκατοικία και για χρόνια «επέβλεπε» στοργικά και διακριτικά τις νεανικές μας τρέλες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Δημήτρης Πολιτάκης / H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Ούτε το έργο ενός δημιουργού μπορεί εύκολα να διαγραφεί ούτε όμως και η σύνδεσή του με τις όποιες αποτρόπαιες πράξεις. Μένει εκεί, σαν ανεξίτηλη κηλίδα που διαβρώνει και συρρικνώνει το σέβας, το δέος, την εκτίμηση, την απόλαυση. Αυτό είναι το τίμημα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Δημήτρης Πολιτάκης / Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Έχει ανάγκη ο κόσμος να περιβληθεί στην απομόνωσή του από ένα γιορτινό σκηνικό, από μια λαμπερή ψευδαίσθηση, ξορκίζοντας μια χρονιά που έγινε η προσωποποίηση όλων των δεινών που έχουν πέσει στο κεφάλι μας, όχι μόνο της πανδημίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Δημήτρης Πολιτάκης / Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Ας είμαστε προετοιμασμένοι για σεμνές, ταπεινές, υπερβατικές γιορτές, όπως θα έπρεπε δηλαδή πάντα να είναι, αν πιστέψουμε όλες αυτές τις χριστουγεννιάτικες ταινίες που βλέπουμε μια ζωή.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Απόδραση από την Αθήνα

Δημήτρης Πολιτάκης / Απόδραση από την Αθήνα

Παίζει ξανά δυνατά ως σενάριο ή ως όραμα μέσα στην πανδημία η οριστική φυγή από τη μητρόπολη και η μετεγκατάσταση σε κάποια ιδανική γωνιά της επαρχίας με άμεση πρόσβαση σε φύση, βουνά, ακρογιαλιές, δειλινά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ