Έναν-έναν θα σας τρελάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Από τον Δημήτρη Πολιτάκη

Έναν-έναν θα σας τρελάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Από τον Δημήτρη Πολιτάκη Facebook Twitter
8

Έναν-έναν θα σας τρελάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Από τον Δημήτρη Πολιτάκη Facebook Twitter

 

Θυμάμαι ένα περιστατικό προ καιρού –και πάντως πριν ανέλθει στην εξουσία, διά της εις άτοπον απαγωγής και νομοτελειακά σχεδόν, η «πρώτη φορά Αριστερά» με τη συνδρομή ακραίου τμήματος της αιώνιας καραδεξιάς– που ένας «συριζαίος» στην ομήγυρη αποκρίθηκε στην έκρηξη κάποιου έξαλλου προς στιγμήν «φιλελέ» με σαρδόνιο μειδίαμα και τη φράση «έναν-έναν θα σας τρελάνουμε». Και πράγματι έτσι έγινε, ή τουλάχιστον αυτή την εντύπωση μπορεί να σχηματίσει κανείς παρακολουθώντας τις καρτούν αναφλέξεις που παθαίνουν νηφάλιοι και σκεπτόμενοι κατά κανόνα άνθρωποι που έχουν να επιδείξουν προοδευτικό background, καθώς ολισθαίνουν τακτικά πλέον σε ακραίες συντηρητικές και αντιδραστικές θέσεις, ή ακόμα και στον παραλογισμό, μόνο και μόνο εξαιτίας της αντανακλαστικής τους δυσανεξίας προς τον καθεστωτικό οπορτουνισμό που συχνά επιδεικνύει αυτή η κυβέρνηση, η οποία δεν έχει προηγούμενο στους τρόπους με τους οποίους τα θέλει όλα δικά της, οδηγώντας μας όλους στα κάγκελα.

Δεν αξίζει να τρελαθεί κανείς όμως, με καμιά κυβέρνηση. Ούτε να επιτρέπει στον εαυτό του να υποκύπτει σε τέτοιον ακραίο ετεροπροσδιορισμό κάνοντας delete σε αρχές, ιδέες και αισθητικά κριτήρια που έχουν δοκιμαστεί με επιτυχία, επειδή ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος να (θεωρηθεί ότι) συγκλίνει με τη λαϊκίστικη ρητορική των κυβερνώντων. Ούτε να βλέπει παντού «συριζαίους» (δεν υπάρχουν έτσι κι αλλιώς πολλοί στην πραγματικότητα) τοποτηρητές-μπαμπούλες κατ' αντιστοιχία με τους «πρασινοφρουρούς της γειτονιάς» κάποτε. Ούτε να εγκαλεί την «καμένη» νεολαία για την ψήφο της, λες και την ώρα που βρέθηκε να κολυμπάει κι αυτή στα τοξικά απόνερα της κρίσης είχε φοβερές επιλογές και τις πέταξε στον κάδο του εκλογικού παραβάν – εξάλλου κανείς δεν δικαιώθηκε ποτέ κατηγορώντας τα άμυαλα νιάτα, ακόμα κι αν τεχνικά είχε δίκιο, ούτε ένας.

Νηφάλιοι και σκεπτόμενοι κατά κανόνα άνθρωποι που έχουν να επιδείξουν προοδευτικό background, ολισθαίνουν τακτικά πλέον σε ακραίες συντηρητικές και αντιδραστικές θέσεις, μόνο και μόνο εξαιτίας της αντανακλαστικής τους δυσανεξίας προς τον καθεστωτικό οπορτουνισμό που συχνά επιδεικνύει αυτή η κυβέρνηση, η οποία δεν έχει προηγούμενο στους τρόπους με τους οποίους τα θέλει όλα δικά της, οδηγώντας μας όλους στα κάγκελα.

Ούτε να ξεπέφτει σε ξινό, κλινικό, καταγγελτικό ύφος που θυμίζει κοσμικογράφους των '90s και σε ρετρό υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς τύπου «άπλυτοι» και «χασικλήδες» που θα έκαναν περήφανο τον στριμμένο και ψιλοφασιστάκο θείο που ξέρναγε χολή κάποτε στο οικογενειακό τραπέζι. Και, τέλος πάντων, αυτός ήταν από άλλους καιρούς, δικαιολογείται εν μέρει. Όπως λένε και στην Αμερική, δικαιολογώντας τα «παλιακά» λεκτικά ατοπήματα ανθρώπων που δεν έζησαν εγκαίρως την κατοχύρωση της πολιτικής ορθότητας με όλα τα καλά και τα στραβά της, «δεν είναι ρατσιστής, είναι πάνω από 70». Πώς γίνεται όμως κάποιοι σύγχρονοι «διαφωτισμένοι» και «ορθολογιστές» να καίνε τα τοτέμ τους και να παρασύρονται σε ακραίες νεοσυντηρητικές θέσεις που κάποιες φορές βρίσκονται λίγα μόνο μέτρα μακριά από τα χωράφια της πιο παλαβής Δεξιάς;

Είναι αποκαρδιωτικό να βλέπεις (φιλ)ελεύθερα πνεύματανα ανακαλύπτουν (αίφνης;) τη διαχρονική γοητεία κέρινων ομοιωμάτων του ακραίου συντηρητισμού, όπως η Θάτσερ φέρ' ειπείν, έχοντας ήσυχο το κεφάλι τους ότι, παρ' όλα αυτά, δεν είναι δεξιοί (ποιος παραδέχεται, άλλωστε, ότι είναι δεξιός; Μόνο κάτι λούμπεν στοιχεία), επειδή αποδέχονται, ξέρω γω, τα δικαιώματα των γκέι που η Σιδηρά Κυρία δεν αποδεχόταν, και συγχρόνως να επιδεικνύουν γηπεδική εμπάθεια και εσωστρέφεια, ανάγοντας στα θλιβερά καθ' ημάς ακόμα και ξένους και απολύτως καταξιωμένους στον χώρο τους ανθρώπους, οι οποίοι τους φαίνονται ύποπτοι και πιθανόν «κρυφοσυριζαίοι» λόγω αντι-νεοφιλέλευθερης ατζέντας. Ακόμα και ο Eno (Ίνο δεν στέκει, ξεχάστε το, είναι σαν να γράφεις στα ελληνικά ένα πασίγνωστο brand, όπως Σόνυ ή Άι-Φον), με αφορμή την επίσκεψή του, τα άκουσε από κάποιους επειδή κατά καιρούς έχει τονίσει κάτι προφανή περί εκτροχιασμού του ύστερου καπιταλισμού και επειδή είχε τακιμιάσει ένα φεγγάρι με τον Βαρουφάκη. Εντάξει, ουδείς αλάνθαστος – ακόμα κι ο Εγκέφαλος, ο οποίος όμως πάντα συνιστούσε να εμπιστευόμαστε τις ιδέες και όχι τόσο «τα συναισθήματα, που είναι πολύ πιο επικίνδυνα από τις ιδέες, ακριβώς επειδή δεν επιδέχονται ορθολογική αξιολόγηση – μεγαλώνουν μυστικά, εξαπλώνονται υπογείως και ξαφνικά, μια μέρα, σκάνε προς πάσα κατεύθυνση».

8

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Δ. Πολιτάκης / Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Στις 29 Μαρτίου συμπληρώθηκαν σαράντα έξι χρόνια από την πρώτη εκπομπή του ανθρώπου που μας έμαθε να ακούμε μουσική, όμως, παρά την οικειότητα, το κύρος και τη γνώση που εκπέμπει ακόμα η φωνή του από τα ερτζιανά, ο ίδιος παραμένει σε μεγάλο βαθμό ένα μυστήριο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Δ. Πολιτάκης / 200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Πέρα από τις εθιμοτυπικές τελετουργίες της αρμόδιας επιτροπής, ο εορτασμός των 200 χρόνων από το ’21 θα μπορούσε να γίνει αφορμή για μια βαθύτερη αντίληψη των συναρπαστικών γεγονότων εκείνης της εποχής από αυτή που μας χάρισε το σχολείο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Δημήτρης Πολιτάκης / Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Πηγαίνοντας μετά από καιρό σε σπίτι φίλων, είδα στην εξώπορτα το αγγελτήριο θανάτου της ηθοποιού Μιράντας Κουνελάκη που έμενε στην ίδια πολυκατοικία και για χρόνια «επέβλεπε» στοργικά και διακριτικά τις νεανικές μας τρέλες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Δημήτρης Πολιτάκης / H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Ούτε το έργο ενός δημιουργού μπορεί εύκολα να διαγραφεί ούτε όμως και η σύνδεσή του με τις όποιες αποτρόπαιες πράξεις. Μένει εκεί, σαν ανεξίτηλη κηλίδα που διαβρώνει και συρρικνώνει το σέβας, το δέος, την εκτίμηση, την απόλαυση. Αυτό είναι το τίμημα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Δημήτρης Πολιτάκης / Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Έχει ανάγκη ο κόσμος να περιβληθεί στην απομόνωσή του από ένα γιορτινό σκηνικό, από μια λαμπερή ψευδαίσθηση, ξορκίζοντας μια χρονιά που έγινε η προσωποποίηση όλων των δεινών που έχουν πέσει στο κεφάλι μας, όχι μόνο της πανδημίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Δημήτρης Πολιτάκης / Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Ας είμαστε προετοιμασμένοι για σεμνές, ταπεινές, υπερβατικές γιορτές, όπως θα έπρεπε δηλαδή πάντα να είναι, αν πιστέψουμε όλες αυτές τις χριστουγεννιάτικες ταινίες που βλέπουμε μια ζωή.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Απόδραση από την Αθήνα

Δημήτρης Πολιτάκης / Απόδραση από την Αθήνα

Παίζει ξανά δυνατά ως σενάριο ή ως όραμα μέσα στην πανδημία η οριστική φυγή από τη μητρόπολη και η μετεγκατάσταση σε κάποια ιδανική γωνιά της επαρχίας με άμεση πρόσβαση σε φύση, βουνά, ακρογιαλιές, δειλινά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ

σχόλια

6 σχόλια
"Ούτε να βλέπει παντού «συριζαίους» (δεν υπάρχουν έτσι κι αλλιώς πολλοί στην πραγματικότητα) τοποτηρητές-μπαμπούλες κατ' αντιστοιχία με τους «πρασινοφρουρούς της γειτονιάς» κάποτε."Κι όμως. Το ποσοστό ηλίθιων δεν έχει μειωθεί από το 80. Ενδεχομένως να αυξήθηκε κιόλας. =======
(Φιλ)ελεύθεροι οι αριστεροί. Μάλιστα. Οι άνθρωποι που θαυμάζουν Στάλιν, Μάο και Κάστρο επί των οποίων "ίσως έγιναν και κάποια λάθη" (δεν είναι σίγουρο και άγνωστο από ποιόν). Οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι η τυραννία είναι καλή, αρκεί αυτοί να είναι με τη πλευρά που κερδίζει.Αυτό πάει κατευθείαν στην κατηγορία των άνοστων ανεκδότων μαζί με τον όρο "λαϊκή δημοκρατία".
Ο τιτλος μου φερνει στα αντιδεξια χαρακτηριστικα της και καλα ελληνικης διανοησης. Αρκει να πεταξεις ενα "θα ψηφισεις Κουλη δηλ" και αυτοματα ολα τα ψευδη ο λαικισμος η δημαγωγια και οι Ανελ του ΣυρΑνελ μορφωματος ξεπλενονται.Και εν τελει ποση σχιζοφρενεια απο καποιους που καταδικαζουν την Θατσερ μεν, αλλα ειναι πιο μαζεμενοι σε δηλωσεις εναντιων του Σταλιν, σε αντιθεση με την ευρωκομουνιστικη αριστερα μετα την Βουδαπεστη και Πραγα.