Η τυραννία της πλειοψηφίας και οι Ιβάν

Η τυραννία της πλειοψηφίας και οι Ιβάν Facebook Twitter
Σε στιγμές (σχετικής) χαλάρωσης....
13

Είναι δύσκολο να μιλήσεις γι' αυτά αν δεν είσαι φίλαθλος, αν δεν έχεις τον πνευματικό σου, αν δεν ταυτίζεσαι με τη συνηθισμένη μαγική εξίσωση Θεσσαλονίκη, ορθοδοξία, σύμπαν, ΠΑΟΚ κ.ο.κ. Αν απλώς συνυπάρχεις, συμβιώνεις πολιτισμένα και αρκείσαι να καταναλώνεις τις αντιπαθητικές φωνές από το αθλητικό ραδιόφωνο της πόλης που χυμούν πάνω σου κάθε φορά που παίρνεις ταξί.


Είναι άλλωστε σύνθετη και απαιτητική τέχνη η ανοχή και η κατανόηση για διαστάσεις που είναι δημοφιλείς. Οπότε, αν δεν είσαι «μέσα» σε αυτό το κλίμα, δεν πολυμιλάς για να μη χαρακτηριστείς περίεργος και άσχετος με τα θέσμια και τα ήθη της πόλης.


Όμως, κακά τα ψέματα, στη Θεσσαλονίκη υπάρχει ένα πρόβλημα τυραννίας της πλειοψηφίας. Υπάρχει μια ιδεολογία-Ιβάν Σαββίδη, μια φαντασίωση-Ιβάν Σαββίδη, ένας λαός-Ιβάν Σαββίδη. Όποιος δεν το βλέπει αυτό ή κάνει πως δεν το βλέπει, απλώς κλείνει τα μάτια στην πραγματικότητα. Δεν είναι βέβαια όλη η αλήθεια αυτού του τόπου, μακριά από εμένα η καρικατούρα του. Είναι όμως ένας από τους ορίζοντες της ζωής που μπορεί να επιβάλλεται και στους άλλους, σε αυτούς που δεν τον επιλέγουν.

Αυτό που σκοτεινιάζει τον ουρανό της Θεσσαλονίκης είναι ένας μοναδικός οπαδικός μεσσιανισμός που ενώνεται με τον τοπικισμό του παράπονου και μια διάχυτη ρωσόφιλη δεισιδαιμονία. Αυτό το χαρμάνι μπορεί να το συναντάς σε αστούς, σε προλετάριους και σε λούμπεν. Να εκπέμπεται από το αθλητικό ραδιόφωνο, τον ιερέα στο λεωφορείο, τον καλοντυμένο μεσήλικα που πίνει εσπρέσο λούνγκο στον Τερκενλή.


Πρόκειται για κάτι που ξεπερνάει τα στενά ζητήματα του ποδοσφαίρου. Μιλάμε για έναν σκληρό κοινωνικό κομφορμισμό. Και αναρωτιέμαι τι θα κάνουμε με αυτό το ρωσικό κόμμα; Πώς μπορεί ναν αντιμετωπιστεί και από ποιον αυτή η αυταρχική λαϊκή «θρησκεία» που εμφανίζεται ως κυρίαρχος λόγος της πόλης;


Προφανώς, πάντοτε ο φίλαθλος κόσμος θα έχει τα είδωλά του, τους προέδρους του, τα μίση και τα πάθη του. Θα αισθάνεται, ας πούμε, πως πρέπει να υπερασπιστεί το δικό του αφεντικό έναντι των αντιπάλων. Έτσι λειτουργεί το πράγμα, το άθλημα είναι στην ουσία του πολιτικό: πολιτικό όχι γιατί ο ένας πρόεδρος είναι φιλο-κυβερνητικός και ο άλλος αντικυβερνητικός αλλά γιατί στο κέντρο του αθλήματος είναι ο λυσσαλέος ανταγωνισμός για τη νίκη.

Η τυραννία της πλειοψηφίας και οι Ιβάν Facebook Twitter
Η τυραννία της πλειοψηφίας και οι Ιβάν Facebook Twitter
Η τυραννία της πλειοψηφίας και οι Ιβάν Facebook Twitter
EIKONEΣ ΜΕ ΝΟΗΜΑ: Τοιχογραφία στο ναό του Αγίου Πνεύματος στο Πρόχωμα Κιλκίς με την οικογένεια του δωρητή Σαββίδη... Με τον Τσίπρα, τον Καμμένο και τον μέντορά του Πούτιν
Η τυραννία της πλειοψηφίας και οι Ιβάν Facebook Twitter


Αν η ουσία της πολιτικής είναι ο ανταγωνισμός για την εξουσία μεταξύ αντίπαλων ομάδων, το ποδόσφαιρο (όπως και όλα τα μαζικά και δημοφιλή σπορ) είναι μια κοντινή παραλλαγή. Αυτό σημαίνει ότι κάτω από τη θεσμική του επιφάνεια κρύβει ένα βάθος σκοτεινό και επιθετικό. Δεν έχει έτσι νόημα να ορκίζεται κανείς στην ορθολογική του εξημέρωση, αξίζει όμως να επιμείνει ως κράτος στη συντριβή των υποκόσμιων φαινομένων του. Αυτό θα έπρεπε να είναι η δουλειά του κράτους.

Το θέμα όμως που βάζω εδώ είναι η ελευθερία, η ψυχική υγεία και το δικαίωμα σε έναν ουδέτερο δημόσιο χώρο για όσους από εμάς δεν «θρησκεύονται». Πώς συγκατοικούμε με τον φανατικό, τον σφετεριστή του δημόσιου χώρου που νομίζει πως η πόλη, η χώρα και ο κόσμος γυρίζουν γύρω από το πάθος του;


Λυπάμαι που το λέω, αλλά αυτό το πρόβλημα είναι άλυτο. Πολιτικά, εννοώ, άλυτο. Είναι, όπως θα έλεγαν οι καλοί μας μαρξιστές, ζήτημα συσχετισμού δύναμης. Για να το πω αλλιώς, το ρωσικό, εθνικο-λαϊκό, υπερήφανο κόμμα με τον βυζαντινό αετό και τους θαυμαστές του είναι ισχυρό. Στα δημοτικά σχολεία της Θεσσαλονίκης δεν επιτρέπει την αποστασία και υφίσταται bullying o μαθητής που θα πει κακή κουβέντα. Υπάρχουν γονείς που θεωρούν ότι αυτό το «κόμμα» είναι το αντίπαλο δέος στα ναρκωτικά και στις άλλες εκτροπές του δυτικού τρόπου ζωής. Είναι περίπου οι ίδιοι που δεν θα σοκαριστούν από το περίστροφο του προέδρου, στο κάτω-κάτω έτσι κάνουν οι Μεγάλοι. Ένας κόσμος που στο όνομα της λατρείας του απαιτεί να χορεύει η πόλη και όλοι οι άνθρωποι στους δικούς του, ποντιακούς ρυθμούς.

Με αυτά και με αυτά έχει διαμορφωθεί ένας κοινωνικός συνασπισμός ριζοσπαστικού συντηρητισμού – αν και φυσικά όλοι οι ιδεολογικοί όροι αστοχούν και δεν συλλαμβάνουν το φαινόμενο. Οι πολιτικοί τον φοβούνται, πολλοί αξιωματούχοι και φιλόδοξοι άνθρωποι τον υπολογίζουν σοβαρά. Δεν ξέρω αν συμβαίνει το ίδιο με τους λογοτέχνες, τους καλλιτέχνες, τους πανεπιστημιακούς καθηγητές. Κανονικά θα έπρεπε να υπενθυμίζουν ότι καμιά επιλογή ζωής και αξία, κανένα «ιδεώδες» δεν μπορεί να ρυθμίζει τη γενική ζωή μιας κοινωνίας. Και φυσικά κανένας στρατός φιλάθλων και οπαδών δεν μπορεί να θεωρεί την «έδρα του» επικράτεια και λάφυρο, πεδίο βολής και χώρο επιβολής.


Από πολλές απόψεις, αυτή η πνιγηρή κατάσταση μοιάζει γραφική και συχνά ανάξια για σοβαρές προσεγγίσεις. Πολλοί προβάλλουν απλώς τη συγκυριακή, πολιτική της χρήση. Ο Ιβάν ο φιλο-τσιπρικός και οι ομάδες της Αθήνας και του Πειραιά, οι αντι-κυβερνητικές.


Έχει φυσικά ενδιαφέρον αυτή η διάσταση, αλλά νομίζω πως δεν είναι η κύρια. Αυτό που σκοτεινιάζει τον ουρανό της Θεσσαλονίκης είναι ένας μοναδικός οπαδικός μεσσιανισμός που ενώνεται με τον τοπικισμό του παράπονου και μια διάχυτη ρωσόφιλη δεισιδαιμονία. Αυτό το χαρμάνι μπορεί να το συναντάς σε αστούς, σε προλετάριους και σε λούμπεν. Να εκπέμπεται από το αθλητικό ραδιόφωνο, τον ιερέα στο λεωφορείο, τον καλοντυμένο μεσήλικα που πίνει εσπρέσο λούνγκο στον Τερκενλή.


Λένε κάποιοι πως έχουν μείνει λίγα πάθη στον λαό για να εκτονώνεται, το τσιγάρο ή η μπάλα, και πως η όποια κριτική τους είναι «ελιτισμός». Δεν υπάρχει όμως μεγαλύτερη περιφρόνηση από αυτήν που κρύβεται πίσω από την κολακεία και την υποκριτικά μεγάθυμη ανεκτικότητα. Όταν ένα δημόσιο πάθος γίνεται ιδεολογία και κατήχηση για τα παιδιά, όταν όχι μόνο καταπίνει αλλά κατά βάθος θαυμάζει τους κύριους Ιβάν, τα χλιαρά λόγια δεν έχουν νόημα. Είναι απλώς υπεκφυγές και δειλία της σκέψης και της κρίσης.

Δεύτερες Σκέψεις
13

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο δολοφόνος και το ψέμα: Με αφορμή την περίπτωση Τσέζαρε Μπατίστι

Ν. Σεβαστάκης / Ο δολοφόνος και το ψέμα: Με αφορμή την περίπτωση Τσέζαρε Μπατίστι

Τερατώδη ψέματα έχουν ειπωθεί στο όνομα της ιδεολογίας, με τους διανοούμενους να φέρουν σοβαρότατες ευθύνες για το τείχος προστασίας σε διάφορες πολύ σκοτεινές περιπτώσεις
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ

σχόλια

8 σχόλια
Αυτονοητο μεν, αλλα συμφωνω. Νομιζω πως καθε "πιστη" που θελει τον ανθρωπο οπαδο ειναι επικινδυνη, οι σταθερες πεποιθησεις ειναι μητηρ δεινων οπως ελεγε ο φιλοσοφος. Η απ εξω ματια, που θετει ερωτηματα, χλευαζεται σαν ελιτισμος η ειναι προιον "κουλτουριαρηδων". Η λεξη "κουλτουριαρης" δεν εχει αρνητικη σημασια σε καμια χωρα που ξερω. Εκτος της Ελλαδος. Τι ξερουν οι "ξενοι" απο κουλτουρα θα πεις...
Άλλο ο καλλιεργημένος άλλο ο κουλτουριάρης .Είναι εξαιρετικά χρήσιμο να τίθενται ερωτήματα. Είναι τραγικά καταστροφικό να μην δίνονται ποτέ απαντήσεις.
Κυριε ΓΡΑΦΩΝ!Θα διαπιστωσατε, ασφαλως, πως δεν αναλυω τον "κουλτουριαρη" αλλα αναφαιρω την καχυποψια εναντιον του. Αφου ομως κανετε λογο, ποιες οι διαφορες μεταξυ "κουλτουριαρη" και "καλλιεργημενου", εκτος των αυθαιρετων; Δεν ειναι ο καλλιεργημενος κουλτουριαρης, μορφωμενος, σκεπτομενος, κλπ; Οταν παιζει κανεις με τις λεξεις, οταν βλεπει αυτα που θελει να δει γινονται "θαυματα"!Σας ευχαριστω ομως που ασχολειστε μαζι μου, τι θα εκανα χωρις ολους εσας που δεν αφηνετε να ξεχασω τα λαθη μου;Καλη σας συνεχεια!
http://www.greek-language.gr/greekLang/modern_greek/tools/lexica/triantafyllides/search.html?lq=%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BB%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%AC%CF%81%CE%B7%CF%82&dq=Ο κουλτουριάρης είναι ο δήθεν καλλιεργημένος.Προς τι τόσα θαυμαστικά, τα κεφαλαία,
Όλα αυτά που περιγράφονται στο άρθρο και στα γραφόμενα των σχολιαστών δεν δείχνουν παρά μόνο ένα πράγμα: Αποσχιστικές τάσεις της Θεσσαλονίκης και της βόρειας Ελλάδας γενικότερα. Στα σπάργανα προς το παρόν, αλλά υπάρχουν. Είναι τα ίδια συμπτώματα που είδαμε στη Γιουγκοσλαβία παλιότερα και στην Ιταλία και στην Ισπανία πιο πρόσφατα.Η αίσθηση της αδικίας και της παραμελημένης περιφέρειας που πληρώνει φόρους για να αναπτύσσονται άλλες περιφέρειες, που πληρώνει κακές πολιτικές από ένα αδιάφορο κέντρο που δεν έχει ιδεα τι γίνεται στα συνορα του. Το ποδόσφαιρο ήταν και είναι πάντα η αρχή. Τη δεκαετία του 70, είκοσι χρόνια πριν τον γιουγκοσλαβικό πόλεμο, τα γήπεδα της χώρας αντηχούσαν από εθνικιστικά και ρατσιστικά συνθήματα εναντίον πολιτών και τμημάτων της ίδιας χώρας. Δημιουργήθηκαν εθνικές συνειδήσεις και κυρίως χάος ανάμεσα στις περιφέρειες. Το εργάκι το βλέπουμε σήμαρα σιγά-σιγά να φτιάχνεται με βίαιες επιθέσεις εναντίον οπαδών αρχικά και γενικώς πολιτών άλλων περιοχών, αβυσσαλέο μίσος εναντίον συγκεκριμένων πόλεων και δημιουργία μύθων - εθνικών και μη - περί υπεροχής και συνεχούς αδικίας. Ένα σενάριο επικίνδυνο ειδικά στις μέρες μας.
Κύριε Σεβαστάκη, ειλικρινή συγχαρητήρια για το θάρρος της άποψης σας.Εγω δεν θα τολμούσα να γράψω επώνυμα τέτοιο άρθρο ,παρόλο που έχω παρατηρήσει κι εγώ ακριβώς αυτή την ιδια αλλαγή στην Θεσσαλονίκη.Είσαι ξένος στην ίδια σου την πόλη αν δεν ανεβαίνεις κι εσύ σ'αυτο το άρμα,με τον ένα ή τον άλλο τρόπο...Επιτρέψτε μου να καταθέσω 2,3 παρατηρήσεις:-Όσον αφορά το "ποδοσφαιρικό", υπάρχουν (λίγοι)παοκτσηδες που δεν τους αρέσει αυτή η νοοτροπία,που στους κύκλους τους χαρακτηρίζεται ως "νεο-παοκτσιδικη". Αυτή που συστατικό της έχει το θράσος ,την απροκάλυπτη αναισχυντια του ισχυρού και αποκορύφωμα της ήταν η εικόνα του ενοπλου Σαββίδη,που είδε όλη η Ελλάδα.Εκ διαμετρου αντιθετη δηλαδη απ' την αυθεντική ψυχή του συλλόγου-οΠΑΟΚ πρέσβευε πάντα τη λαϊκή κουλτούρα(ένας βόρειος Ολυμπιακός!) σ'αντιθεση με την πιο σικ αστική κουλτούρα του Αρειανού οπαδού η του Ηρακλειδεα...-Οι Έλληνες ξεχνάμε.Οχι ότι οι άλλοι είναι καλύτεροι, αλλά πολιτικά οι ρωσοι φίλοι μας δεν υπήρξαν ποτέ. Δυστυχώς κανείς δεν φαίνεται να θυμάται τους νεκρούς και τις καμμένες γαίες στα Ορλωφικά ως αντιπερισπασμό της Μεγάλης.Αικατερινης,τη τσακισμένη ράχη του Νικηταρά για το "ρωσικό κόμμα",τις ανακωχες τελευταια στιγμή με την Οθωμανική αυτοκρατορία(εχοντας τους ουσαρους μερικά χλμ. έξω από την Πόλη!),τα πατροναρισματα στην Βουλγαρία πριν και κατά τον Μακεδονικό αγώνα,την αναγνώριση της ΠΓΔΜ πρώτα απ'όλες τις άλλες χώρες....και,και,και... Ακόμη δεν έχω καταλάβει γιατί να βρίζουμε μόνο τους δυτικούς που έστειλαν μικρή βοήθεια το 1453 κι όχι τον Τσάρο που δεν έστειλε καθόλου;!;;Δεν ξέρω, μπορεί να είχε πολεμο με τους Τατάρους ίσως....Η πλάκα είναι πως αυτοί οι νεο-εθνικιστες όλα αυτά σκόπιμα τα παραβλέπουν,αλλά ποτέ ήξεραν Ιστορία, τρομάρα τους;-Σε τέσσερα (4)!!! τουλάχιστον τοπικά τηλεοπτικά κανάλια ταιριάζει καθημερινά ο Κυριάκος Βελόπουλος(πολλές φορές ταυτόχρονα!) με κύρια προπαγάνδα την φυγή της Ελλάδας απ'το ΝΑΤΟ και την συμμαχία με τη Ρωσία.Ο Πούτιν είναι γι'αυτον ο Υπερορθοδοξος ηγέτης που τα κάνει όλα και συμφέρει=έχει για ερωμένες μπαλαρίνες με τα μισά του χρόνια,η νομιμη γυναίκα του είναι εξαφανισμένη σε στυλ Κιμ Γιονγκ Ουν και κυνηγάει τους ομοφυλόφιλους σαν τους Εβραίους στον μεσοπόλεμο.Πως τώρα ένας μοιχός ,πρώην πράκτορας της κομμουνιστικής KGB είναι και ορθόδοξος χριστιανός ηγέτης στα μυαλά κάποιων είναι απορίας άξιο...
Καίτοι συνήθως διαφωνώ με το περιεχόμενο αυτών, τα άρθρα σας μου αρέσουν διότι πληρούν τον σκοπό της δημοσιολογίας: χρήσιμος, εποικοδομητικός και κριτικός δημόσιος διάλογος. Ειλικρινά ευχαριστώ ως προς αυτό.Δύο σημεία "διαφωνίας" εν προκειμένω.(α) Εν προκειμένω δεν τίθεται ζήτημα τυραννίας της πλειοψηφίας αλλά του μαχητικότερου, ιδεολογικά και κοινωνικά πιο φασαριόζου. Ήτοι, αυτού που εν τέλει επιβάλλει τις θέσεις του σε βάρος των πιο ήσυχων, μειοψηφούντων ή πλειοψηφούντων.Το κάνω λιανά:στην Ελλάδα, καθώς συστηματικά απεχθανόμαστε τους θεσμούς, σε αυτά τα πλαίσια, οι βουλήσεις και θελήσεις μιας μειοψηφίας κάνει κουμάντο στα Εξάρχεια μόνο και μόνο διότι αυτή η μειοψηφία είναι πιο μαχητική από εμένα κι από εσάς.Για χρόνια οι "μαχητικοί" αγρότες κλείνουν τις εθνικές οδούς όποτε γουστάρουν σε βάρος της πλειοψηφίας. Οι "μαχητικοί" θρήσκοι κρατάνε εναγκαλισμένη την πολιτεία με την εκκλησία σε βάρος της βούλησης της πλειοψηφίας. Οι "μαχητικοί" αριστεροί έχουν φροντίσει για μια ιδιότυπη κοινωνική ασυλία της αριστερής βίας σε βάρος του κράτους δικαίου. Οι "μαχητικοί" δεξιοί έχουν εξασφαλίσει μια νομιμοποίηση για τις δικές τους ακρότητες σε βάρος της ισονομίας. Οι "μαχητικοί" Ολυμπιακοί είχαν εξασφαλίσει το δόγμα "ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε κι όλοι οι άλλοι να πάνε να..." σε βάρος της λογικής. Οι "μαχητικοί" Πασόκοι είχαν εξασφαλίσει την παραμονή στην εξουσία διότι "για ένα κωλόσπιτο θα μας ρίξουν από την εξουσία;" σε βάρος του διαχωρισμού των εξουσιών.Η πλειοψηφία (θα έπρεπε να) είναι μία. Οι Έλληνες πολίτες. Όλοι οι άλλοι (θα έπρεπε να) είναι μειοψηφίες εδώ.(β) Αναφορικά με την πορεία του "ρωσικού" κόμματος εν Ελλάδι κάποτε θα πρέπει να δούμε τη διαφάνεια τόσο των οικονομικών κάποιων πολιτικών σχηματισμών (θολά εθνικιστικών και βασικά φιλορωσικών που μας εξηγούν με τις ώρες γιατί το καθεστώς Άσαντ είναι καλό και το συνδέουν με διέλευση αγωγών και από τη Βαλκανική) και κάποιων εταιρειών τηλεπωλήσεων βιβλίων (ακατ)ανόητου περιεχομένου που παράλληλα ευθέως διαφημιζόντων τον Ρώσο πρόεδρο.Θα έπρεπε να δούμε κατά πόσο μέλη ή / και συγκοινωνούντα δοχεία των ανωτέρω σχηματισμών είναι ή έχουν υπάρξει μέλη του ελληνικού κοινοβουλίου. Να δούμε τι λέει ποιος και γιατί.Σε μια δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρχει ποινικοποίηση για το περιεχόμενο του λόγου κάποιου. Μόνο για την αδιαφάνεια των μέσων που μετέρχεται αυτός ο κάποιος.Μόνη λύση οι θεσμοί και η συστηματική σκέψη. Σε αντιδιαστολή με την αντισυστημική, να πω εγώ...
Έξοχο κείμενο που ξεδιπλώνει με ενάργεια την ουσία του προβλήματος. Και η περίπτωση Σαββίδη είναι μεν απολύτως χαρακτηριστική, αλλά όχι η μοναδική. Τι να πρωτοπούμε για τα εκλογικά ποσοστά του Ψωμιάδη, για παράδειγμα.Με την ευκαιρία, και με αφορμή τη φράση σας «...το άθλημα είναι στην ουσία του πολιτικό [...] γιατί στο κέντρο του αθλήματος είναι ο λυσσαλέος ανταγωνισμός για τη νίκη...», επιτρέψτε μου να προσθέσω ότι ο αθλητισμός είναι πολιτική στο σύνολό του και από τα γεννοφάσκια του. Ήδη από την αρχαιότητα και τις πόλεις-κράτη των ολυμπιακών αγώνων, μέχρι την σύγχρονη αναβίωσή τους κατά την εμφάνιση των εθνών-κρατών (τυχαίο;) ο αθλητισμός ήταν και είναι εργαλείο μισαλλοδοξίας, φανατισμού και σκοταδισμού. Υποτάσσει το πνεύμα στη σωματική ρώμη και επαναφέρει δόλια στις ανθρώπινες κοινωνίες το δίκαιο του ισχυρού και τους νόμους της ζούγκλας. Και για να μην παρεξηγηθώ, αναφέρομαι στον αθλητισμό εν γένει και όχι στην εκγύμναση και την υγεία του σώματος…
Αν αυτά που λέτε ισχύουν μόνο τοπικά, πώς εξηγείτε ότι:-το "ρωσσικό" κόμμα είναι ισχυρό σε όλη την Ελλάδα; π.χ. στην έρευνα κοινής γνώμης (12/16, ανάθεση "διανεοσις") και στην ερώτηση "αντί της συμμετοχής στην ευρωζώνη, μήπως τα συμφέροντα της Ελλάδας διασφαλίζονται περισσότερο με μια προνομιακή σχέση/συμμαχία κυρίως με κάποια από τις παρακάτω χώρες", η απάντηση υπέρ της Ρωσίας είναι 35,1% σε Κεντρο-νότια Ελλάδα, 36,3% σε Αιγαίο-Κρήτη, 35,2% σε Θεσσαλονίκη, 42,1% σε λοιπή Βόρεια Ελλάδα και 26,2% σε Αττική;-η τοποθέτηση στο "είμαι φανατικός οπαδός αθλητικής ομάδας" ανέρχεται σε 8,6% στην Αττική, 8,5% στη Θεσσαλονίκη, 8,2% σε λοιπή Βόρεια Ελλάδα, 7,4% σε Κεντρο-νότια Ελλάδα και 5,2% σε Αιγαίο-Κρήτη; & η τοποθέτηση στο "δεν υποστηρίζω κάποια ομάδα/δεν παρακολουθώ αθλητικά" ανέρχεται αθροιστικά σε 56,5% σε Αττική, 59,7% σε Θεσσαλονίκη, 63,9% σε λοιπή Βόρεια Ελλάδα, 51,7% σε Κεντρο-νότια Ελλάδα και 69,6% σε Αιγαίο-Κρήτη;
Θα σας έλεγα με την πείρα μου σαν πολίτη και όχι βέβαια με επιστημονική ακρίβεια, ότι η κύρια αιτία της ύπαρξης του "ρωσσικού" κόμματος είναι απόρροια :- Tων παλιών ιστορικών δεσμών με αυτή την χώρα, από την εποχή κυρίως του αγώνα ανεξαρτησίας από τους Τούρκους.- Της Ορθοδοξίας.- Της ισχυρής εν γένει παρουσίας της "Ανατολής" στην κουλτούρα μας.Δεν είναι επιλογή με καθαρά πολιτικά κριτήρια, γιατί σαν μέσοι πολίτες δεν έχουμε εκπαιδευτεί να αναλύουμε τις πολιτικές των "συμμάχων" και να καταλαβαίνουμε ότι τίποτε δεν μας δίνεται δωρεάν.Ας θυμηθούμε τις προσδοκίες που είχαν καλλιεργηθεί το 2015 και την υπόκλιση - κυριολεκτικά - του Λαφαζάνη στον Ρώσο, γιατί υποτίθεται θα μας έδιναν κάποια δις.Συνεπώς, συμπερασματικά, ο πολιτικά πνιγμένος πιάνεται από ό, τι του είναι πιο οικείο ή νομίζει έτσι.Αν δεν μάθουμε να προσέχουμε τις επιλογές που κάνουμε οι ίδιοι, σωτηρία δεν θα δούμε από κανένα.Το ίδιο ισχύει για όσους τώρα "προσκυνάνε" Σαββίδη.
Προσυπογράφω όλο το κείμενο σας ως κάτοικος Θεσσαλονίκης. Το φαινόμενο αυτό γιγαντώνεται με κύριο άρμα του τον τυφλό οπαδισμο και την ανάγκη του μέσου θεσσαλονικιου να νιώσει σε κάτι νικητής, πρώτος,πετυχημένος. Ένα από τα προβλήματα που προκύπτουν όμως είναι και η μη ανοχή των πιστών της νέας αυτής, σχεδόν θρησκείας, σε οτιδήποτε που θέλει να διαφοροποιηθεί να κρατήσει αποστάσεις ή να κρίνει το φαινόμενο. Σε περίπτωση που επιχειρηθεί κάτι τέτοιο αυτομάτως σημαίνει ότι το άτομο αυτό είναι οπαδός άλλης ομάδας- ιδεολογιας που θέλει να βλάψει το κινημα χωρίζοντας έτσι την πόλη σε εμάς και αυτούς. Το ανησυχητικό είναι η βία με την οποία επιχειρεί να εγκαθιδρυθεί όλο αυτό στην πόλη. Ένα πολύ μικρής κλίμακας παράδειγμα αλλά ενδεικτικό είναι ότι δεν θα δει κάποιος μικρά παιδιά στην πόλη σε μια παιδική χαρά σε μια αλάνα να φορούν μπλούζες από αλλά αθλητικά σωματεία παρά το γεγονός ότι η μισή πόλη τουλάχιστον είναι φίλαθλοι άλλων ομάδων ακόμα και αθηναϊκών. Και ναι ο λόγος είναι γιατί αν το έκαναν αυτό μικρά παιδιά πραγματικά θα κινδύνευαν. Για κριτική στο ιερό τέρας του κινήματος αυτού δεν συζητάμε καν. Άλλωστε έδωσε δουλειές αγόρασε επιχειρήσεις και στρέφεται κατά του αθηναϊκού κατεστημένου. Φρόντισε να αγγίξει όλες τις ευαίσθητες χορδές μας.