Είναι Σάββατο μεσημέρι, έχεις ξυπνήσει από ένα δυνατό ξενύχτι και αυτό που θες είναι να γεμίσεις το στομάχι σου με ένα δυνατό, λιπαρό και γρήγορο γεύμα. Ψάχνεις online, καταλήγεις και παραγγέλνεις τηλεφωνικά σε γνωστή αλυσίδα fast food. Η υπάλληλος στο τηλεφωνικό κέντρο όμως σου λέει πως δεν υπάρχει η προσφορά που μόλις είδες και ταίριαζε απόλυτα στο είναι σου εκείνη τη στιγμή. Κλείνεις το τηλέφωνο ευγενικά και τσεκάρεις ξανά το επίσημο site της εταιρείας. Η προσφορά είναι εκεί, στην πρώτη σελίδα μάλιστα. Τηλεφωνείς ξανά, απαντά άλλη υπάλληλος, η οποία επίσης ισχυρίζεται ότι η προσφορά δεν υπάρχει. Εξηγείς πολύ ευγενικά ότι τη βλέπεις μπροστά σου αυτήν τη στιγμή στο επίσημο site και όμως συνεχίζει να επιμένει ότι η προσφορά δεν υπάρχει. Παρακαλάς να πληκτρολογήσει στον υπολογιστή που βρίσκεται μπροστά της το όνομα της εταιρείας στην οποία εργάζεται και να μπει στην πρώτη σελίδα του επίσημου site της. Ναι, τελικά υπάρχει όντως η προσφορά. Όμως δεν μπορείς να την κάνεις δική σου γιατί αφορά μόνο παραλαβή από το κατάστημα. Μάταια εξανίστασαι ότι αυτό δεν αναφέρεται πουθενά, ούτε σε έναν μικρό, τοσοδούλη αστερίσκο. Βρίσκεις τοίχο. Ζητάς να μιλήσεις στον «υπεύθυνο» και βγαίνει στη γραμμή η πρώτη υπάλληλος ως «υπεύθυνη». Λες πάλι την ιστορία, ξανά τοίχος, απελπίζεσαι, κλείνεις το τηλέφωνο. Ακολουθεί μετά από δυο μέρες λεπτομερέστατο email στην εταιρεία και κατηγορία για παραπλάνηση του καταναλωτικού κοινού και την ίδια κιόλας μέρα αρκούντως ικανοποιητική απάντηση από το ανάλογο τμήμα. Τέλος!
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
σχόλια