—Λοιπόν; Έχει φέτος διακοπές;
[Ώχου, έχει όρεξη για κουβεντούλα! Και μάλιστα προβλέψιμη. Αν του πω «ναι», θα με κατατάξει στους προνομιούχους, θα με ρωτήσει «πού», θα αρχίσει να καταριέται την κυβέρνηση. Αν του πω «όχι», θα ταυτιστούμε, θα πούμε πώς ήμασταν παλιά, θα αρχίσει να καταριέται την κυβέρνηση. Βαριέμαι. Όλο τα ίδια και τα ίδια. Ανακύκλωση της μιζέριας και της μελαγχολίας κι ενός... καζαντζιδικού αισθήματος «σακατεμένης μοίρας». Όχι ότι έχει άδικο ο άνθρωπος.. Ξύπνησα με νεύρα. Μα, εγώ, που είχα πάντα επιστροφή από την εφορία... Τι έγινε ξαφνικά; Να έκανε κανένα λάθος ο φοροτεχνικός; Μπα. Τα 'χουν κάνει σκατά και τώρα ψάχνουν τρόπους είσπραξης. Ναι, ρε παιδιά, αλλά από εμένα βρήκατε να τα πάρετε; Ουφ! Να πληρώσω και την ασφάλεια του αυτοκινήτου, να ξεχρεώσω και την καθηγήτρια της μικρής... Αν όμως είχαμε πάρει την αποζημίωσή μας... Αν είχαμε πάρει την αποζημίωση... Τόσα δικαστήρια, ρε γαμώτο. Τίποτα. Αν είχα τώρα τα 90 χιλιάρικα τι θα έκανα; Πρώτα διακοπές, αλά παλαιά; (Δεν θα ξεχρέωνες την εφορία, την ασφάλεια και την καθηγήτρια;). Διακοπές, αλά παλαιά. Στην Τήνο δέκα μέρες, ξαπλωτή στην παραλία. Ούτε να μαγειρεύω, ούτε να... Να πληρώσω την καθηγήτρια. Και να πω στον μπαμπά ότι μου ήρθε από την εφορία κεραμίδα. «Φάγαμε ό,τι είχα στην άκρη. Το καταλαβαίνετε; Τι θα κάνουμε; Θα αναγκαστούμε να πουλήσουμε το εξοχικό». Έχει άγχος. Τρόμο, καλύτερα. «Κλείστε τα κλιματιστικά. Να πουλήσουμε το αυτοκίνητό σου. Θα πεθάνω, θα λήξει η σύνταξή μου και τότε να δω τι θα κάνετε. Τι θα κάνετε; Τι θα κάνετε;» Διακοπές...]
Στον Άγιο Φωκά. Να βουτάω και να κάθομαι εκεί, με το κεφάλι κάτω από το νερό. Να μην ακούω τίποτα, παρά μόνο τον βόμβο του καλοκαιριού. Ευτυχία...
—Ε, θα δούμε... Στο εξοχικό, δηλαδή. Γιατί για νησί...
—Και πού έχετε εξοχικό, αν επιτρέπετε;
(Στο διάολο! Στο διάολο έχουμε εξοχικό. Και το πήρε ο μπαμπάς και χαιρόταν και τώρα καταριέται και το εξοχικό και τον ΕΝΦΙΑ και το αυτοκίνητο και το κλιματιστικό και τον κόσμο όλο. «Αν συνεχίσει η μικρή να ανάβει το κλιματιστικό συνεχώς, θα πληρώσεις εσύ το λογαριασμό της ΔΕΗ όταν θα 'ρθει» μου 'πε η μάνα μου χθες. Να πω στον Σπύρο να κοιτάξει και τον ΦΠΑ μου. Θα το κλείσω το γαμω-μπλοκάκι. Διακοπές... Να είμαι όλη μέρα στον Άγιο Σώστη, να πέφτει ο ήλιος στην Καρδιανή, ρακές στα Ιστέρνια, φρουτάλιες στη Στενή... Χριστέ μου, την τελευταία φορά το χέσαμε με τις ρακές στα Ιστέρνια.. Πόσα χρόνια είναι; Τρία; Τέσσερα; Τέσσερα. Από τότε που...).
—Στην Ανάβυσσο...
Στην Ανάβυσσο μια χαρά είναι...Εγώ θα πάρω τον Δεκαπενταύγουστο την οικογένεια και θα πάμε στο χωριό 2-3 μέρες και πολύ μας είναι.. Πώς καταντήσαμε έτσι; Κι εσείς, παρακαλώ, κοπέλα μου, με τι ασχολείστε;
(Ασχολούμαστε με το επάγγελμα-μη επάγγελμα και είδος προς εξαφάνιση. Άνεργοι και μπλοκάκια. Και φοβισμένοι και άνυδρο τοπίο. Και φήμες για λουκέτα – κι άλλοι άνεργοι... Ε, όχι! Ξέχασα να γράψω τη στήλη. Να πάρω τηλέφωνο. «Μαμά, έχεις 20 ευρώ;» Τι να της πω πάλι χθες; Και από την άλλη, έφηβη είναι. Να της πω να μη βγαίνει; Να της πω να περιορίσει τη Γλυφάδα; Ν' αρχίσω τα «εγώ όταν ήμουν στην ηλικία σου»; Γερνάω, ρε γαμώτο. Γερνάμε ανεπιτυχώς, αγαπητέ μου Σκαμπαρδώνη...).
—Δημοσιογράφος...
—Σε κανάλι;
—Όχι...
—Τότε;
(Τώρα θ' αρχίσει τα «εσείς φταίτε που ήσασταν μέρος του συστήματος και τα παίρνατε». Ή θα μου «ανοίξει τα μάτια», γράψε αυτό και γράψε εκείνο. Τι ήθελα κι έλεγα «δημοσιογράφος»; Και τι να 'λεγα δηλαδή; «Και τι να έκανα, μαμά; Αυτό ήθελα πάντα. Θα μετανιώνω τώρα, εκ των υστέρων; Και να σου πω... μη φωνάζεις! Κι ακούει κι η μικρή και δεν θέλει πολλά. «Και γιατί να σπουδάσω;» μου είπε προχθές. «Για να είμαι άνεργη με πτυχίο και part-time ανασφάλιστη;» Αχ! Στον Άγιο Φωκά. Να βουτάω και να κάθομαι εκεί, με το κεφάλι κάτω από το νερό. Να μην ακούω τίποτα, παρά μόνο τον βόμβο του καλοκαιριού. Ευτυχία... Πόσα χρόνια πέρασαν; Τέσσερα; Πότε έκλεισε η εφημερίδα; Πότε πέρασαν τόσα χρόνια; Πότε θα ξαναπάω; Γυρνώντας, να πάρω ένα σαμπουάν κι εφημερίδα...).
—Να. Να εδώ αφήστε με. Στο περίπτερο. Να πάρω κι εφημερίδα...
—Α, άμα έχεις να παίρνεις κι εφημερίδα... Αλλά κατάλαβα. Να στηρίξουμε το επάγγελμα.
(Και να το στηρίξουμε, μπατάρει από δω, μπατάρει από κει. Μην ξεχάσω τον ΦΠΑ. Και να δω μήπως με παίρνει να κατέβω Επίδαυρο δυο μέρες. Αλλά χρειάζομαι και κομμωτήριο... Κομμωτήριο ή Επίδαυρο; Ιδού η απορία...).
—Ευχαριστώ. Καλή συνέχεια.
—Καλές διακοπές, κυρία μου. Και να πεις στο σινάφι σου ότι τα 'θελε και τα 'παθε...
(Ναι, ναι «όλοι μαζί τα φάγαμε». Έξυπνος κι αυτός.. Να πάρω τη Μαρία να της πω ότι θα της αργήσουμε λίγο τα λεφτά. Και να πω στον μπαμπά για την εφορία. Και να κλείσω για Επίδαυρο. Ή κομμωτήριο; Λοιπόν... «way down we go». Μου 'χει κολλήσει και το τραγούδι των Kaleo. Δεν το λες κι ευοίωνο αυτό το «πάμε προς τα κάτω»).
σχόλια